เสียงน้ำจากก๊อกหยดลงกระทบกับอ่างล้างจานดังก้องไปทั่วห้องแคบๆกลางเก่ากลางใหม่ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่คนที่นั่งคอยกลับใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ ปลายนิ้ววาดเป็นวงกลมบนโต๊ะ…วงแล้ว…วงเล่า… ในขณะที่ดวงตาเรียวจับจ้องอยู่กับหญิงสาวตรงหน้าที่หมดสติคอพักคออ่อนถูกมัดอยู่บนเก้าอี้
…อัญญิกา…
ราวกับเธอจะรู้ว่ากำลังถูกจ้องมอง เปลือกตาจึงขยับเผยอเปิดช้าๆ
“สวัสดี…” น้ำเสียงทุ้มเรียบดังขึ้นเบาๆ แต่ภาพตรงหน้านั้นลางเลือนเหลือเกินจนเธอต้องกะพริบตาซ้ำๆ แล้วตั้งสติพยายามขยับเนื้อตัวแต่กลับไม่อาจขยับเขยื้อนได้ หญิงสาวก้มลงมองแล้วถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ด้วยเชือกเส้นโตที่ขมวดเป็นปมยุ่งเหยิง
“นี่…นี่มันอะไร!” เธอเงยหน้าร้องลั่นอย่างตกใจ และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อพบว่าผู้ชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะคือจอมขวัญ…ดวงตาเรียวบนใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องมาที่เธอ มันดูว่างเปล่า…ไม่มีอะไรเลยแม้แต่ความปราณี!!...
“ก็ทำอย่างที่เธอทำกับน้ำทิพย์ยังไงล่ะ…” จอมขวัญลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เดินอ้อมโต๊ะกินข้าวเล็กๆมายังอีกฝั่งที่อัญญิกาถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่
มือขาวเอื้อมไปจับปลายคางของผู้หญิงตรงหน้าเอาไว้ ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาเพียงชั่วครู่ก่อนจะกลายเป็นบีบแรงจนคนถูกบีบถึงกับทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“เธอทำกับน้ำทิพย์ทำไม?!!!!”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร โอ๊ย!!” แรงบีบที่ปลายคางมากกว่าเดิมด้วยความโกรธ
“ถ้าไม่ได้ทำ! แล้วน้ำทิพย์จะถูกมอมยาพาเข้าโรงแรมได้ยังไง!! ตอบมา! เธอทำทำไม?!!” อัญญิกาจ้องตาอย่างถือดีแต่ไม่ยอมตอบ จอมขวัญกระตุกยิ้มร้ายเมื่ออีกฝ่ายดื้อแพ่ง เขายอมปล่อยปลายคางของเธอออก แล้วเดินอ้อมกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิมของตนเอง เขาค้ำแขนลงกับโต๊ะที่มีแก้วน้ำวางอยู่สามใบ
“แก้วสามใบนี้ มีแก้วนึงเป็นน้ำเปล่าธรรมดา อีกแก้วผสมยาปลุก และอีกแก้ว…ผสมน้ำยาล้างห้องน้ำ…จะตอบ ในสิ่งที่ฉันถาม หรือจะเลือกกินแก้วใดแก้วหนึ่งในสามแก้วนี้…”
ตาต่อตาฟันต่อฟัน! ในเมื่อน้ำทิพย์ถูกมอมยาพาเข้าโรงแรม เขาก็จะให้อัญญิกาได้ลิ้มรสชาติการกินน้ำสักแก้วที่ไม่รู้ว่ามีอะไรผสมอยู่ข้างใน!!!
ร่างของหญิงสาวสั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
“ไม่ตอบ…แสดงว่าอยากเลือกใช่มั้ย เอาแก้วไหนดีล่ะ เดี๋ยวฉันจะป้อนให้เอง”
“แกบ้าไปแล้ว!!!”
จอมขวัญส่ายหน้าไปมาช้าๆรอยยิ้มบางยังติดอยู่ที่มุมปาก หากแต่ดวงตาเรียวกลับไม่ยิ้มไปด้วยเลย มันเต็มไปด้วยความเลือดเย็นอย่างที่หญิงสาวใจสั่น
“แก้วไหนดี” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ฉันไม่กิน!!! แกปล่อยฉัน!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!!” จอมขวัญไม่ตอบ แต่เขากลับหยิบแก้วขึ้นมาแล้วเดินตรงเข้ามาหาอัญญิกาที่ถึงกับตาเหลือก
“ไม่ต้องห่วง ฉันปล่อยแน่ แต่ต้องกินก่อน…ถ้าแก้วนี้เป็นน้ำเปล่า ฉันจะถือว่าเธอโชคดี แต่ถ้าแก้วนี้เป็นยาปลุก ฉันจะโทร.เรียกเพื่อนๆไอ้อนุชามาให้ และถ้าแก้วนี้เป็นน้ำยาล้างห้องน้ำ…ฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะทรมานจนตาย…ดีมั้ย” ใบหน้าของอัญญิกาซีดเผือด เธอไม่รู้ว่าจอมขวัญผสมน้ำยาล้างห้องน้ำและยาปลุกลงไปในแก้วจริงหรือไม่ แต่สายตาที่ไม่มีแม้แต่วี่แววของความเมตตาทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
ตึง!ตึง!ตึง!!
“ไอ้ขวัญ!!!! ไอ้ขวัญ!!!!” ราวกับเป็นเสียงจากสวรรค์ เสียงตะโกนและทุบประตูดังขึ้นทำเอาจอมขวัญหยุดชะงัก เขาหันกลับไปมองบานประตู เห็นลูกบิดถูกหมุนดังแกร็กๆ ก่อนที่ตัวล็อกจะเด้งออกเพราะถูกไขจากด้านนอก บานประตูเปิดผลัวะเข้ามาพร้อมกับจักรกฤษณ์ที่ถลาเข้ามาคนแรก
“ไอ้ขวัญ!!” จักรกฤษณ์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แม้จอมขวัญจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อัญญิกากลับถูกมัดอยู่บนเก้าอี้!!
คนเป็นพี่รีบก้าวเข้ามาหาน้องชายด้วยความเป็นห่วง เขาเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของจอมขวัญราวกับจะเรียกสติ
“ไอ้ขวัญ! ไอ้ขวัญ!!” และดูเหมือนสติทั้งหมดของจอมขวัญจะกลับมาในวินาทีนั้น เขากะพริบตาช้าๆ ก่อนจะเหลือบตามองพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์แล้วเลยสายตาข้ามไหล่พี่ชายไป
…ข้างหลังนั้น…มีน้ำทิพย์และอธิปยืนอยู่…
…อธิป…
‘สัญญากับพี่ ว่าจะไม่วู่วาม’ ประโยคขอร้องของร่างสูงดังเข้ามาในห้วงสำนึก…จอมขวัญได้แต่ลดสายตาลงอย่างละอายใจ…นี่เขาทำอะไร เขาวู่วาม โกรธจนขาดสติ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดแค่ว่าต้องทำทุกอย่างให้อัญญิกาแหลกสลายลงตรงหน้า…
…เขา…ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับอธิป…ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับลุงและป้าว่าถ้ามีเรื่องอะไรต้องปรึกษา ไม่ใช่ตัดสินใจเอาคนเดียว…เขา…ทำผิดอีกแล้ว ผิดซ้ำซาก…
“คุณน้ำ! คุณน้ำช่วยอัญด้วยค่ะ!!” เสียงอัญญิกาดึงความสนใจของทุกคนในห้องให้หันไปมองที่เธอเพียงคนเดียว เธอขยับตัวไปมาเหมือนจะเรียกร้องให้น้ำทิพย์เข้าไปช่วยแก้มัด แต่ก่อนที่น้ำทิพย์จะทันได้ทำอะไรเสียงจักรกฤษณ์ก็ดังขึ้น
“ไม่ต้อง!” เจ้าของเสียงหันมาจ้องอัญญิกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโห
“เธอยังกล้าขอให้น้ำทิพย์ช่วยเธออีกงั้นเหรอ!!” อัญญิกาเงียบ ได้แต่ก้มหน้าพูดไม่ออก จักรกฤษณ์หันไปทางหญิงร่างท้วมเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ที่เป็นคนไขกุญแจเข้ามาในห้องให้เขา
“มีเบอร์โทร.ของไอ้ผู้ชายที่มาห้องนี้บ่อยๆมั้ย” เธอยังพะงาบๆพูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่าเปิดประตูเข้ามาจะเจอคนถูกมัดคาเก้าอี้ราวกับอยู่ในละครก็ไม่ปาน
“ถามว่ามีมั้ย?!!” จักรกฤษณ์กระแทกเสียงอีกครั้ง
“ม…มีค่ะ!!”
“โทร.ไปตามให้มันมา” หญิงร่างท้วมรีบรับคำอย่างว่องไวก่อนจะวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
จักรกฤษณ์หันมาทางน้องชายอีกครั้ง จอมขวัญยังเอาแต่ก้มหน้าเงียบ เขาลูบเส้นผมน้องชายแผ่วเบา
“ไปขวัญ…กลับบ้าน…” น้ำเสียงที่ใช้นุ่มนวลและอ่อนโยนราวกับมาตามน้องชายตัวเล็กๆที่เล่นซุกซน แม้ชายหนุ่มจะรู้ดีว่าตอนนี้จอมขวัญไม่ใช่เด็กชายจอมขวัญอายุสิบขวบที่ชอบเล่นสนุกอยู่ในสวนหลังเรือนไทยจนไม่ยอมกลับไปกินข้าวกินปลาก็ตาม…
…แต่ไม่ว่าอย่างไร…จอมขวัญก็ยังเป็นน้องชายที่เขารัก…เป็น ‘ของขวัญ’ ที่มีค่าที่สุดในชีวิต…
สองพี่น้องกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่น้ำทิพย์เข้ามาขวางไว้แล้วเหลือบตาไปมองยังหญิงสาวที่ยังถูกมัดอยู่กับเก้าอี้เบื้องหลัง
“จะปล่อยคุณอัญไว้อย่างนี้หรือคะ” จักรกฤษณ์หันกลับไปมองอัญญิกา
“เอาไว้อย่างนี้ล่ะ”
“ไอ้พวกอำมหิต!!!” อัญญิกาตะโกนลั่นด้วยความโมโหที่ไม่มีใครช่วยเธอเลย
“พวกมึงสองพี่น้องมันอำมหิต!!!”
“โดยเฉพาะมึง! ไอ้จักร!!! ชีวิตกูเป็นแบบนี้เพราะมึง!!!” อัญญิกาตะโกนลั่นหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยแรงอาฆาต ก่อนจะเบือนสายตามาทางจอมขวัญที่ยังมองตรงมาที่เธออย่างไม่เข้าใจ
…ใช่!! ไม่มีใครเข้าใจ! ไม่มีใครรู้!! ผู้หญิงคนหนึ่งที่ปากกัดตีนถีบอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากมีกินมีอยู่ มีชีวิตที่สดใสไม่ต้องลำบากลำบน อาศัยเส้นทางความสาวและเสน่ห์แพรวพราวคบหากับลูกหลานเศรษฐี แล้วพอวันหนึ่ง…วันหนึ่งที่ฝันกำลังจะเป็นจริงเพราะท้อง...
…แต่!...แต่เพราะจักรกฤษณ์!!!...
“พ่อแม่มึงกำลังจะยอมรับให้กูเข้าไปอยู่ในบ้านพวกมึงอยู่แล้ว!! แต่เพราะมึง!! เพราะมึงคนเดียว!!!” อัญญิกาจำได้ไม่ลืม เธอกำลังจะมีอนาคตที่สดใสในฐานะภรรยาของหลานชายเจ้าของเครือโรงแรมยักษ์ใหญ่ ทั้งลุงและป้าของจอมขวัญขอเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างจนกว่าเธอจะคลอด ซ้ำยังจะให้เธอเข้าไปอยู่ในบ้านเรือนไทยหลังงามนั่น เมื่อเธออ้างว่าไม่อยากให้พ่อและแม่รู้เรื่อง…แต่จักรกฤษณ์!! แต่จักรกฤษณ์กลับมาข่มขู่เธอ!!!...
“มึงรู้ไว้นะไอ้จอม! พี่มึงน่ะ! ทั้งใจดำ! ทั้งสารเลว!! มันบังคับให้กูทำแท้ง!!”
“ฉันไม่ได้บังคับเธอ” จักรกฤษณ์ย้อนเสียงเรียบแตกต่างจากฝ่ายหญิงสาวที่ยังตวาดลั่นด้วยความโมโห
“...เธอไปทำของเธอเองไม่ใช่หรือ” จอมขวัญหันมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
…ตอนนั้น อัญญิกามาบอกว่าเธอแท้งเพราะอุบัติเหตุ แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้…ทั้งจักรกฤษณ์และอัญญิกาถึงพูดไปในทำนองว่าการแท้งครั้งนั้นเป็น ‘ความตั้งใจ’!!
“แต่เพราะมึงขู่กู!!! มึงขู่กูว่าถ้าเด็กออกมาแล้วไม่ใช่ลูกของน้องมึง มึงจะไม่เอากูไว้ทั้งแม่ทั้งลูก!!!”
“แล้วยังไงล่ะ? ในเมื่อเธอมั่นใจถึงขั้นไปป่าวประกาศกลางบ้านฉันว่าท้องกับไอ้ขวัญ แล้วเธอจะกลัวคำขู่ฉันทำไม…คนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ก็คือตัวเองไม่ใช่รึไง” จักรกฤษณ์ย้อนถาม เขารู้ว่าหลังจากเธอแท้ง อัญญิกาถูกพ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน เธอกลายเป็นผู้หญิงหาเช้ากินค่ำและใช้ชีวิตเสเพลยิ่งกว่าเดิม
ชายหนุ่มหันมาทางน้องชายที่ยังยืนเงียบ
“ไปเถอะ…ถ้าอยากรู้อะไร พี่…จะกลับไปเล่าให้ฟังทั้งหมดเอง” น้อยครั้งนักที่จักรกฤษณ์จะแทนตัวเองว่า ‘พี่’ กับจอมขวัญ สองพี่น้องมองตากัน ก่อนที่จอมขวัญจะเป็นฝ่ายเดินนำออกจากห้อง เขาเหลือบมองอธิปที่ยืนอยู่กับน้ำทิพย์ แล้วก็พลันใจหาย เมื่ออธิปเบือนหน้าหนีสายตาเขา
…ใจของเขาเบาโหวง…เขาอยากยื่นมือออกไปรั้งแขนอธิปให้หันกลับมาสบตากัน แต่…เขาทำไม่ได้…เขาที่ชั่วช้าเลวทราม เขาที่ขาดสติยับยั้งชั่งใจ และเขา…ที่ไม่รักษาสัญญา…
…ยังจะกล้าขอร้องอ้อนวอนหรือสบตากับอธิปอีกได้อย่างไรกัน…
จักรกฤษณ์เดินตามน้องชาย เขาสบตากับน้ำทิพย์ที่ยังยืนนิ่ง
“คุณอธิป ฝากพาน้ำทิพย์ไปส่งที่บ้านด้วย ส่วน…” เขาเหลือบตามองไปด้านหลัง อัญญิกายังจับจ้องมาที่เขาด้วยความอาฆาต
“…เดี๋ยวก็มีคนมาช่วย”
“แต่ถ้าปล่อยไปแบบนั้น…” อธิปเอ่ยปาก ตอนนี้อัญญิกาเหมือนหมาจนตรอก หากไม่ทำให้หลาบจำ ก็อาจมาแว้งกัดได้ทุกเมื่อ
“ไม่เป็นไร ผมจัดการได้ คุณพาน้ำทิพย์ไปส่งบ้านเถอะ ส่วนไอ้ขวัญ…เดี๋ยวผมพากลับเอง” จักรกฤษณ์พูดแค่นั้น ก่อนจะเดินไปหาน้องชายที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ เขาโอบไหล่จอมขวัญเอาไว้หลวมๆ แต่ฝ่ามือกลับบีบกระชับราวกับจะไม่ปล่อยให้จอมขวัญร่วงหล่นลงไปในความรู้สึกเลวร้ายใดๆอีกแล้ว
อธิปได้แต่มองภาพนั้นแล้วถอนหายใจแผ่ว
…เขาอยากเข้าไปยืนแทนที่จักรกฤษณ์ อยากประคับประคองจอมขวัญให้หยัดยืนอย่างมั่นคง…แต่…เขารู้…เขาไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้น เขาให้ความสำคัญตัวเองผิดมาตลอด…เขาคิดว่าจอมขวัญจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ สัญญา…ว่าจะไม่วู่วาม…แต่…สำหรับจอมขวัญ มันคงเป็นแค่ลมปาก แค่คำพูดเออออ เพราะสุดท้ายแล้ว…จอมขวัญก็ลืมมัน…
…เขาผิดเอง…ผิด…ที่วางใจว่าจอมขวัญจะเห็นความสำคัญของคำสัญญา…ทั้งๆที่ในความเป็นจริง สัญญาของเขา…ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย…
…ไม่ได้มีความหมายกับจอมขวัญเลยแม้แต่นิดเดียว…
ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)
เป็นนายเอกที่…อีคิวต่ำมากกกกกก ฮ่าฮ่า 
…ประมาณว่าขาข้างนึงของน้องขวัญเหยียบเข้าไปในคุกแล้วนะเนี่ย
แต่…ทุกคนอย่าโกรธเกลียดน้องของขวัญเลยนะคะ 
ต่อไปนี้จะให้น้องไปฝึกสมาธิทำบุญตักบาตรเดินจงกลมเพื่อถีบอีคิวให้สูงยิ่งขึ้น แหะๆ
และพาร์ทหน้า บัวขอสัญญาว่าจะให้น้องของขวัญกลับมาเป็นลูกแมวน้อยเชื่องๆในมือพี่โตเหมือนเดิม
พาร์ทนี้เขาสวีทกันไม่ได้ เพราะว่าเรื่องมันแยะ 
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนแล้ว “เรื่อง” เยอะที่สุดเลย ไม่รู้จะเยอะไปไหน (โดยเฉพาะเรื่องคุณน้ำ…มีคนแซวว่าเป็นปีชงของคุณน้ำ บัวลงไปนอนขำตอนอ่านเม้นท์เลยอ่ะ ฮ่าฮ่า 
)
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และพื้นที่บอร์ดด้วยนะคะ
ป.ล. ไม่ค่อยได้ตอบเม้นท์เลย แต่อ่านเม้นท์ทุกเม้นท์นะจ้ะ
ขอบคุณมากสำหรับคำติชมแนะนำและทุกความรู้สึกที่มีต่อเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ 
เจอกันพฤหัสหน้า
หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021) (อ่าน 1710553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก