หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[piride]

เข้ามารอวันนี้จะมาไหมนะ 

[Ball]

ปูเสื่อรอของขวัญ ฮี่ๆ >.<

[p_a_n]

 

[หมอตัวเปียก]

วันนี้ขวัญง้อเองนี้นา 

[didi]

  เข้ามาดูหลายรอบแล้ว :z3:ยังไม่มาคนรออ่านงอนแล้วนะ

[Rafael]

อั๊ยยะ เพิ่งรู้สึกตัว ว่าวันนี้วันพฤหัส กรี๊ดด

[์ำNeFuji]

เข้ามารอ ของขวัญง้อพี่โต

[bulldog17]

ดัน ดัน ดัน

 

[AllRiseApril]

ของขวัญญญญญญญ  ยังไม่มา 

[Dezair]

จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
บทที่ 19


ความร้อนรุ่มของริมฝีปากหนาประทับแนบลงกับซอกคอขาวครั้งแล้วครั้งเล่า จมูกโด่งเป็นสันไซ้ผิวเนื้อขาวแล้วดูดซับกลิ่นเนื้อที่ผสมไปกับกลิ่นสบู่อ่อนๆ กระตุ้นความต้องการให้อธิปจนปวดหนึบไปทั้งร่าง ฝ่ามือหนาลูบไล้ต้นขาแน่นอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะจับมันแยกออกช้าๆแล้วแทรกกายลงกางกั้น บดแนบความร้อนผะผ่าวลงสัมผัสกับความตื่นตัวของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา


“อื้อ…พี่โต…”


“หื้ม?” เสียงทุ้มครางถามเมื่อรับรู้ว่าฝ่ามือของจอมขวัญกำลังผลักร่างเขาให้ออกห่างเบาๆ หากแต่อธิปก็หมกมุ่นอยู่กับร่างขาวมากเสียจนทำเป็นเมินเฉยต่อแรงนั้น ใบหน้าคมเข้มยังซุกอยู่กับซอกคอ ซ้ายบ้าง ขวาบ้างแล้วแต่อารมณ์ปรารถนา


“ไหนว่าจะให้ขวัญง้อ…อ๊ะ!...ขวัญจะง้อเอง…อื้อ…” เสียงของจอมขวัญเริ่มขาดหาย เมื่อมือสากอุ่นนั้นลากเลื้อยไปยังเนื้อสะโพกเบื้องหลังแล้วบีบคลึงเนินเนื้อนั้นแรงๆ ก่อนจะแทรกสอดปลายนิ้วเข้าหาร่องเร้นร้อนผ่าว


“อ๊ะ! พี่โต…อ้า…” ร่างขาวบิดเร้าด้วยความรัญจวนจากปลายนิ้วแข็ง หากแต่เสียงร้องของเขาก็ต้องสิ้นสุดแต่เพียงเท่านั้น เมื่ออธิปยืดตัวขึ้นมาเสมอในระดับสายตาแล้วบดจูบแนบแน่นดูดกลืนทุกเสียงลงลำคอของเขาไป ยาวนานจนแทบลืมหายใจ เมื่อร่างข้างใต้คุ้นเคยกับการแทรกสอดแล้ว ชายหนุ่มจึงถอดถอนปลายนิ้วออกและยอมปล่อยรอยจูบอันแสนหวานนั่น


“รอพี่ก่อนนะ” เขาลุกจากเตียงไปหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวมใส่ ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง แล้วเข้าแทนที่ความว่างเปล่าในร่างกายของร่างโปร่งด้วยกายของเขาเอง


“อา…ของขวัญ…” จอมขวัญสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความอึดอัดที่แสนหวาน เขาได้แต่นอนนิ่ง หอบหายใจ ใบหน้าขาวขึ้นสีก่ำเพราะความร้อนรุ่มจากเบื้องล่างที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย อธิปมองใบหน้านั้นนิ่งนาน ก่อนจะค่อยๆอัดกายเนิบช้าเข้าหาช่องทางร้อนผ่าวที่แสนรัดรึง


“อื้อ…” เสียงครางจากร่างข้างใต้ดังขึ้น เล็บจิกลงกับไหล่เขาขณะที่ดวงตาเรียวข่มปิดแน่นด้วยความทรมานที่แสนวาบหวาม เนิ่นนานกว่าที่ทุกอย่างจะลึกล้ำแนบสนิท ใบหน้าหล่อเหลาของจอมขวัญชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดกระจาย อธิปได้แต่ยิ้ม แล้วใช้หลังมือปาดออกให้อย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งลืมตามอง เขาหอบหายใจน้อยๆ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้


“ไหนว่าจะให้ขวัญง้อไง…” น้ำเสียงนั้นอ่อนระโหย เพราะความอึดอัดที่เกิดขึ้นกับช่วงล่าง


“อยากง้อจริงเหรอ”


“จริง อ๊ะ!!” ขาดคำ อธิปก็พลิกกายลงไปนอนราบกับเตียงแล้วตวัดร่างของจอมขวัญให้มาอยู่ด้านบน ทั้งๆที่ทุกอย่างยังเชื่อมสนิท ร่างโปร่งเกร็งเฮือกกับความหวานล้ำที่หมุนควงอยู่ภายในกายเขา


“ถ้าจะง้อพี่…ของขวัญต้องง้อ ‘ท่านี้’ …ทำเป็นรึเปล่า” น้ำเสียงของอธิปนั้นเจือแววอยากล้อเลียน สองมือหนาใหญ่บีบกระชับเนินเนื้อสะโพกให้ช่องทางร้อนยิ่งตอดรัดร่างกายของเขามากกว่าเดิม จอมขวัญบิดกายอยู่บนร่างของอธิปอย่างเสียวซ่าน เขาได้แต่เหลือบตามองอธิปอย่างนึกเจ็บใจที่ถูกอีกฝ่ายท้าทาย


…ถึงเขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายทำ ‘ท่านี้’ แต่สมัยก่อน ช่วงที่เจ้าชู้เกเร จอมขวัญก็เคยถูกผู้หญิงที่ควงกันมา ‘ทำท่านี้’ ให้บ่อยๆ…


ร่างโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะค่อยๆยันกายขึ้นนั่งบนร่างสูงใหญ่ของอธิป เขากระตุกเล็กน้อย ยามสิ่งที่แนบสนิทอยู่ภายในขยับครูดเมื่อเขาพยายามจัดการเข่าทั้งสองข้างให้ยันกับพื้นเตียงอย่างสบายที่สุด


“อื้อ…อา…” ยิ่งขยับเพื่อหาจุดสมดุลในการรับน้ำหนักร่างกายมากเท่าไหร่ จอมขวัญก็ยิ่งเสียวซ่านมากขึ้นทุกที สมาธิทั้งหมดเพ่งรวมไปยังจุดที่เชื่อมต่อมากกว่าหัวเข่าทั้งสองข้างที่กำลังถ่ายน้ำหนักกายของเขาเสียอีก


เสียงครางในลำคอของอธิปดังเข้ามาในหูเขา แต่จอมขวัญแทบฟังไม่รู้เรื่อง เขาได้แต่หลับตาแน่น สองมือยันกับหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เบื้องหลังแนบสนิทและลึกล้ำมากไปกว่านี้ เพราะแค่นี้ เขาก็แทบจะหายไม่ออกกับความอึดอัดนั่นแล้ว


“อา…” มือหนานวดวนอยู่แต่เนื้อสะโพกทั้งสองข้างของจอมขวัญ อธิปกำลังกระตุ้นให้อารมณ์ของเขาพุ่งทะยานจนยอมขยับกายสวนกระแทกกับสิ่งที่แทรกอยู่ภายใน เพียงครู่เดียว จอมขวัญก็เริ่มคุ้นเคยกับความอึดอัดนั้น เขาขยับกายขึ้นลงช้าๆตามการชักนำของสองมือหนาใหญ่ที่โอบรอบสะโพกเขาอยู่


“อ๊ะ! อ๊า…” มันแน่นตึงไปหมดทุกส่วน แต่ในความคับแคบและตอดรัดนั้นคือความซาบซ่านที่ปั่นป่วนอยู่ในช่องท้องจนโหมกระพืออารมณ์ให้จอมขวัญยิ่งขยับกายขึ้นลงเพิ่มความลึกล้ำให้กับส่วนที่สอดแทรกอยู่ เขาได้ยินเสียงอธิปคราง ฝ่ามือหนาที่จับสะโพกเขาบีบแน่น ขณะที่ส่วนที่แข็งขืนสวนทะยานรับกับการขยับกายของเขา


อารมณ์หวามนำพาให้สติทั้งมวลขาดผึ่ง จอมขวัญไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากการขยับกายพาเขาและอธิปให้ทะลักทะลายไปด้วยกัน ไอร้อนระอุที่อังบนผิวเนื้อกลั่นเป็นหยาดเหงื่อโทรมกาย ริมฝีปากบางเผยอหอบและปล่อยเสียงครางเครือไม่หยุด จนกระทั่งร่างโปร่งผวาเฮือกเมื่อมือหนาที่บีบขย้ำสะโพกเขาอยู่บังคับให้เบื้องล่างกดแนบลงรับความร้อนแข็งขืนให้มันกระแทกเข้าลึกแนบแน่น


“อา…” เสียงอธิปครางห้าว อาการตอดรัดร้อนผ่าวของจอมขวัญบีบเค้นให้ร่างกายเขากลั่นไอร้อนพุ่งอัดออกมาทุกหยาดหยด ก่อนที่จอมขวัญจะทะลักทะลายตามมาจนเปรอะเลอะไปทั่วหน้าท้องของเขา ร่างขาวที่บัดนี้ขึ้นสีเรื่อและมีเหงื่อผุดโทรมยังคงสะท้านเกร็ง ปากทางร้อนเต้นตุบราวกับจะดูดกลืนอธิปยิ่งกว่าเดิม


“อา…พี่โต…” จอมขวัญได้แต่ครางเสียงแผ่วอย่างหมดแรง ก่อนจะทรุดกายลงนอนทับกับอกหนา เขาหลับตาลงแล้วหอบหายใจหนักราวกับไม่เคยได้หายใจมาก่อน มือหนาที่เมื่อครู่มันบังคับดุดันให้เขาตอบรับการแทรกสอดนั้น มาบัดนี้กลับลูบแผ่นหลังเขาอย่างอ่อนโยน


“หื้ม?...” อธิปครางตอบ พยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ริมฝีปากและจมูกยังมอบรอยจูบแผ่วเบาลงกับศีรษะชื้นเหงื่อของจอมขวัญ


“ขวัญเหนื่อย…” เสียงที่ตอบกลับมานั้นอ่อนระโหยโรยแรง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากร่างที่ถูกเขานอนทับ แต่จอมขวัญก็เหนื่อยเกินกว่าจะหันไปมองด้วยสายตาขุ่นๆ ได้แต่นอนนิ่งๆปล่อยให้มืออีกฝ่ายลูบหลังลูบไหล่ที่ชื้นเหงื่อและร้อนผ่าว ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เป่าลงมาทำให้รู้สึกเย็นสบายได้ครู่เดียว ก็ชักจะเริ่มหนาวเสียแล้ว


“ขวัญหนาว…” เขายังเหนื่อย และไม่อยากแม้แต่จะลุก เลยได้แต่พึมพำบอกอธิปที่ยังถูกเขานอนทับ เสียงหัวเราะของอธิปดังขึ้นอีก หากแต่คราวนี้มีประโยคตามหลังเสียงหัวเราะนั้นด้วย


   “หนาวก็ลุกไปนอนดีๆสิ” เพราะท่านอนตอนนี้ของจอมขวัญคือยังนอนทับอยู่บนตัวเขา ผ้าห่มอยู่ส่วนใดของเตียงก็ไม่รู้ในเมื่อเพิ่งจะเสร็จสิ้นภารกิจกันมาชนิดที่อธิปยังไม่ได้ถอนกายออกจากร่างข้างบนด้วยซ้ำ แผ่นหลังเปล่าที่ชื้นจากเหงื่อของจอมขวัญถูกเป่าด้วยลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหนาวแน่นอน


   “ขวัญลุกไม่ไหว” เสียงของจอมขวัญเริ่มอู้อี้ลงทุกทีราวกับเจ้าตัวกำลังจะเข้าสู่นิทราในไม่ช้า อธิปยิ้มบางอย่างนึกเอ็นดู สองมือเลื่อนลงไปยังสะโพกของร่างโปร่งแล้วยกขึ้นช้าๆเพื่อถอดถอน เขาต้องกลั้นอารมณ์เอาไว้ยามมันเคลื่อนผ่านความร้อนรุ่มและตอดรัดออกมา ใจจริงอยากเป็นฝ่าย ‘ง้อ’ จอมขวัญบ้าง แต่เห็นจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้วเลยนึกสงสาร ยอมเบี่ยงกายของร่างโปร่งลงนอนราบกับเตียงแต่โดยดี ขนาดถูกเขาพาลงนอนบนเตียงแล้ว รายนั้นยังหลับตาทำท่าจะไม่รับรู้อยู่เลย


   “เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ” เขาถามพร้อมหัวเราะน้อยๆ ไล้หลังมือลงกับแก้มขาวอย่างแผ่วเบา


   “คราวหน้าลองสลับกันบ้างมั้ยล่ะ จะได้รู้ว่ามันเหนื่อยจริง” จอมขวัญลืมตาขึ้นมาพูด หากแต่สายตาอ่อนหวานที่อธิปมอบให้ก็ทำเอาเขาต้องซุกหน้าลงกับหมอนมากกว่าเดิม ปลายเท้าตวัดไปมาเล็กน้อยเหมือนจะหาผ้าห่ม ก็นอนเปลือยท้าลมเครื่องปรับอากาศแบบนี้มันหนาวน้อยเสียเมื่อไหร่


   เนื้อผ้าหนานุ่มถูกห่มลงบนกายเขาอย่างแผ่วเบา จอมขวัญนิ่งไป ไม่ต้องลืมตาขึ้นมองก็รู้ว่าใครเป็นคนห่มให้เขา


   …ไม่ใช่ไม่เคยคิด…เขาเคยอยากเป็นฝ่าย ‘กอด’ อธิปบ้าง อย่างที่เคยทำสมัยที่คบหากับผู้หญิง… แต่พอมาคิดดูแล้ว ถ้าหากเขา ‘กอด’ จนอธิปเหนื่อย ไม่มีแรงมาดูแลเขาแบบนี้ก็แย่น่ะสิ เขาถูกอีกฝ่ายดูแลจนเคยตัว ถูกรักถูกเอาใจใส่จนแทบลืมไปแล้วว่าหากกลับกันบ้าง เขาจะต้องทำยังไง…


   “ยิ้มอะไร…” เสียงทุ้มถามที่ข้างหู จอมขวัญเลยเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังยิ้มทั้งๆที่หลับตาและหน้าซีกหนึ่งซุกอยู่กับหมอน


   “เหนื่อย…” เขาไม่ตอบ แต่อ้างคำว่าเหนื่อยแทน


   “ขอบคุณนะของขวัญ ที่ยอมเหนื่อยเพื่อพี่” อธิปรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แต่จอมขวัญกลับยินดีให้เขากอดอย่างไม่มีข้อแม้


   จอมขวัญขยับผ้าห่มขดตัวซุกอยู่ในไออุ่นของเนื้อผ้าหนานุ่ม แล้วตอบงึมงำเสียงเบากลับไป


   “รู้ว่าขวัญยอมเหนื่อยก็ดูแลขวัญให้มากๆก็แล้วกัน…” ไม่มีคำสัญญา ไม่มีคำสาบาน ไม่มีการประกาศตัวว่าอธิปจะดูแลทุกลมหายใจ หากมีเพียงแค่รอยจูบอุ่นแนบลงข้างขมับเขาแทนคำพูดทั้งหมด จอมขวัญยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะจมดิ่งเข้าสู่นิทราในไม่ช้า ไม่มีอ้อมกอดของอธิป ไม่มีไออุ่นของอธิป แต่ในความฝันอันลางเลือนนั้น เขารู้สึกถึงมือใหญ่ที่ประคับประคองร่างเขาอย่างแผ่วเบา ขณะที่มือใหญ่อีกข้างช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่างอ่อนโยน


   …มือใหญ่ๆ…ของผู้ชายที่ชื่ออธิป…พี่โตของเขา

…………………………………

   เก้าโมงกว่า…จอมขวัญถึงลืมตาตื่น ตอนนั้นบนเตียงมีเพียงเขาคนเดียว ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งช้าๆเพราะยังเจ็บขัดไปหมดทั้งเบื้องล่าง และพอลุกขึ้นมาแล้ว ก็ถึงได้เห็นว่าบนร่างกายเขามีเสื้อผ้าสวมครบทั้งบนและล่าง ทั้งๆที่เมือคืนหลับตั้งแต่เสร็จสิ้นภารกิจด้วยซ้ำ


   ร่างโปร่งอมยิ้มน้อยๆนึกอุ่นในอกเมื่อรับรู้ว่าตัวเองถูกดูแลไปหมดทุกอย่าง หากแต่พอเริ่มรู้สึกตัว เขาก็รีบกลบรอยยิ้มบนใบหน้า เพราะนึกเขิน


   ชายหนุ่มจากครอบครัววิมลกิตติเบี่ยงปลายเท้าลงจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ที่เตรียมมาก่อนจะเดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง


   เสียงเครื่องครัวกระทบกันที่ดังเข้าหูทำให้จอมขวัญต้องชะโงกหน้าเข้าไปดูในครัว เห็นแต่แผ่นหลังกว้างยืนทำอะไรสักอย่างที่เริ่มส่งกลิ่นหอมอบอวล


   “ทำข้าวเช้าเหรอ” เขาส่งเสียงถาม เมื่ออีกฝ่ายยังไม่รับรู้การมาของเขา


   “อืม ข้าวผัดกับต้มจืดนะ” ร่างสูงหันมาบอกเมนูเสร็จสรรพ จอมขวัญเดินเข้ามาแล้วชะโงกหน้าดูข้าวผัดในกระทะที่กำลังส่งกลิ่นหอมโชยจนเขาต้องทำจมูกฟุดฟิด


   “หอมจังเลยพี่โต” คนทำถึงกับหัวเราะ ก่อนจะหยิบช้อนส่งให้จอมขวัญตักชิม


   “อื้ม! อร่อย! มีฝีมือนะเนี่ย ไม่คิดว่าพี่โตจะทำอาหารเป็นด้วย”


   “แต่ก่อนก็ไม่เป็นหรอก แต่ตั้งแต่รักบางคนนี่ล่ะ เลยต้องหัดทำ ไม่งั้นมีหวังอดตายทั้งคู่…จริงมั้ย” ว่าแล้วคนกลัวอดตายก็หันมายื่นหน้าเข้าใกล้จอมขวัญ ทำเอาร่างโปร่งพูดไม่ออก เถียงไม่ได้ ถ้าย้อนถามว่าอีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาทำกับข้าวไม่เป็น มีหวังได้เข้าตัว เพราะอธิปต้องแกล้งโมเมว่าไม่ได้หมายถึงเขา หรือจะให้เขาดื้อแพ่งโชว์ความสามารถในครัวเรือน ก็มีหวังเช้านี้คงต้องออกไปหาอะไรกินข้างนอกนู่นล่ะ


จอมขวัญได้แต่เม้มปากแน่นเพราะไม่รู้ว่าเขาจะตอบยังไงดีไม่ให้อธิปย้อนเอา สุดท้ายเลยตัดสินใจเอาช้อนที่ตักข้าวผัดชิมเมื้อกี้ ยัดเข้าปากตัวเองทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ตอบ เนียนกันง่ายๆเล่นเอาอธิปหัวเราะลั่น ก่อนจะยอมหันกลับไปสนใจข้าวผัดแต่โดยดี มีคนอมช้อนยืนอยู่ข้างๆซึ่งก็ดูเหมือนจะให้กำลังใจ แต่เจ้าตัวเกะกะขวางทางเขาเป็นที่สุด เพราะเล่นชะเง้อหน้าเข้าไปดูในกระทะแทบจะทุกนาที จนอธิปกลัวใจอีกฝ่ายจะหน้าคะมำลงไปในข้าวผัดร้อนๆที่ยังไม่สุกดี มีหวังคราวนี้หมดหล่อจนคุณพัชรีร้องไห้แน่ๆ


   “ของขวัญไปนั่งไป เดี๋ยวก็หน้าทิ่มลงไปในกระทะหรอก”


   จอมขวัญเอาช้อนในปากออก ก่อนจะเหลือบตามองคนพูด ปากกำลังจะเอ่ยว่าอยากช่วยบ้าง แต่เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำเอาอธิปต้องละความสนใจจากเขา


   “ใครมาแต่เช้า” เขาพึมพำ แต่มือยังเขย่ากระทะไม่ปล่อยเพื่อให้ข้าวผัดและส่วนผสมคลุกกันทั่วดี


   “เดี๋ยวขวัญไปดูให้” ร่างโปร่งว่าอย่างนั้น ก่อนจะเดินออกจากครัวตรงไปยังหน้าประตูบ้าน อธิปไม่ได้สนใจอีก เพราะข้าวผัดเริ่มได้ที่แล้ว ชายหนุ่มปิดแก๊ส จัดการตักใส่จานสองใบ


   “พี่โต…” เสียงเรียกชื่อของอธิปดังมาจากข้างหลัง ชายหนุ่มหันไปมองปากอ้าจะถามว่าใครมา หากแต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าคนที่เดินตามหลังจอมขวัญเข้ามาคือใคร


   “แม่…” อธิปชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบวางกระทะลงบนเคาทน์เตอร์ครัว แล้วเดินเข้าไปยกมือไหว้มารดาที่อยู่ดีๆก็แวะมาหาเขาแต่เช้า ทั้งๆที่ถ้าเป็นปกติแล้ว หากเขามาค้างที่นี่ มารดาแทบจะไม่เคยแวะมาเลย ชายหนุ่มเหลือบมองจอมขวัญที่ยืนหน้าซีดด้วยความสงสาร แต่เมื่อหันกลับมามองคุณกนกนุชแล้วเขาก็พบแต่สีหน้ายิ้มแย้มราวกับผู้เป็นแม่ไม่ได้สงสัยอะไร


…ไม่ได้สงสัย ว่าเพราะอะไร จอมขวัญถึงมาค้างที่นี่เป็นครั้งที่สอง ทั้งๆที่อธิปไม่เคยพาใครคนอื่นนอกจากครอบครัวมาด้วยซ้ำ…


   “น้องแพรว นี่พี่โต ลูกของป้าจ๊ะ” เสียงคุณกนกนุชดังขึ้น ทำเอาอธิปต้องละสายตาจากใบหน้าของมารดาไปที่หญิงสาวอีกคนที่ตอนแรกยืนอยู่เบื้องหลัง หากแต่พอถึงเวลาแนะนำ คุณกนกนุชกลับรีบคว้าแขนแล้วดึงมายืนข้างหน้าอย่างรวดเร็วจนเธอแทบสะดุด จอมขวัญที่ยืนอยู่ใกล้ๆจึงรีบช่วยคว้าแขนเอาไว้


   “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหันมายิ้มให้ชายหนุ่มร่างโปร่งพร้อมคำขอบคุณแผ่วเบา จอมขวัญได้แต่ยิ้มตอบแล้วส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ในขณะที่คุณกนกนุชผู้ดึงจนเธอเกือบล้มนั้นกำลังแนะนำชื่อแซ่วงศาคณาญาติของเธอให้อธิปฟังอยู่


   “…โตจำลุงพร้อมที่สกลฯได้มั้ยล่ะ แพรวน่ะเป็นหลานลุงพร้อม เพิ่งจบมหา’ลัย ก็เลยลงมาเที่ยว แม่ไปรับมาจากสนามบินเมื่อเช้านี้เอง แล้วทางกลับพอดีผ่านที่นี่ก็เลยแวะมาว่าจะชวนโตออกไปกินข้าวด้วยกัน เนี่ย ขับรถเข้าไปในเมืองก็พอดีมื้อกลางวัน คุณจอมไปด้วยกันนะคะ” คุณกนกนุชหันมาชวนชายหนุ่มอีกคนที่เธอเห็นว่าอยู่กับอธิปด้วย   

“ผมกับของขวัญยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ถ้าให้ขับรถไปกินที่อื่นคงไม่ไหวหรอก แล้วก็ทำกับข้าวไว้แล้วด้วย” อธิปรู้ดีว่าจอมขวัญต้องอึดอัด เขาเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนรัก เลยต้องรีบหันมาปฏิเสธมารดา   


“อะไรกันโต! นี่ยังไม่ได้กินข้าวกันตั้งแต่เช้าเลยเหรอ!ตายแล้ว! แล้วไม่หิวกันรึยังไง!” คุณกนกนุชโวยขึ้นมาทันที เมื่อเห็นเป็นเรื่องเกี่ยวกับปากท้อง แม้จะเป็นสตรีร่างบอบบางแตกต่างจากคุณพัชรี แต่จอมขวัญกลับเห็นภาพป้าของเขาซ้อนทับขึ้นมา ยามที่อาละวาดเพราะลูกหลานห่วงแต่อย่างอื่นจนละเลยเรื่องอาหาร
   

“ก็…ตื่นสายกันน่ะแม่” อธิปตอบไม่ค่อยจะเต็มเสียงเท่าไหร่นัก อันที่จริง เขาตื่นเช้าเหมือนปกติ แต่กลับใช้เวลาอยู่บนเตียงกับคนที่ยังหลับนานไปเสียหน่อย กว่าจะลุกลงมาทำกับข้าวก็เก้าโมงเข้าไปแล้ว


   คุณกนกนุชถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินเข้าไปดูในครัว เห็นข้าวผัดสองจานกับต้มจืดที่ยังอยู่ในหม้อบนเตาแก๊สก็เลิกคิ้วเล็กน้อย


   …ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ซื้อมาอุ่น…หรืออธิปจะทำเอง? แต่ก็ไม่แน่ อาจจะเป็นจอมขวัญทำก็ได้?...


   หญิงสูงวัยกำลังจะละความสนใจจากอาหารทั้งสองอย่าง แต่ก็พลันรู้สึกประหลาด…ใช่…มันประหลาด…มันประหลาดตรงที่ ทำไมอธิปและจอมขวัญไม่เลือก ‘ข้าวเช้า’ ง่ายๆด้วยการออกไปหาอะไรกินที่ตลาดใกล้ๆหมู่บ้าน หรือถ้าขี้เกียจจะออกเสียขนาดนั้น ก็โทร.สั่งให้ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆซึ่งรู้จักกันดีให้เอามาส่งก็ได้นี่…มันต้องลงทุนมานั่งทำกันเลยรึไง?

   “แม่…” เสียงเรียกของลูกชายทำให้คุณกนกนุชหันมามอง


   “ถ้างั้นกินที่นี่ก็ได้ โตโทร.สั่งข้าวมาให้แม่กับน้องแพรวหน่อยก็แล้วกัน กับข้าวสักสองสามอย่างแล้วก็ข้าวสวย น้องแพรวทานที่นี่แล้วกันนะ เดี๋ยวสองหนุ่มเขาจะกระเพาะทะลุกไปซะก่อน” อธิปชะงักไปเล็กน้อย เมื่อมารดามีคำสั่งด่วนว่าจะร่วมมื้อเช้ากับเขา ชายหนุ่มเหลือบมองคนรักที่ยืนเงียบ จอมขวัญเพียงแค่ยิ้มน้อยๆราวกับจะบอกให้อธิปสบายใจเรื่องของเขา


   ร่างสูงหมุนตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดสั่งอาหาร เขาได้ยินเสียงแว่วๆว่ามารดาแนะนำหญิงสาวและจอมขวัญให้รู้จักกัน


   “คุณจอมเนี่ย…หล่ออย่างกับนายแบบแหน่ะค่ะ” เสียงชื่นชมทำเอาอธิปชะงัก เขาหันกลับไปมอง แต่หญิงสาวเจ้าของคำชมยืนหันหลังให้เขาอยู่ จึงไม่เห็นสีหน้าของเธอ ส่วนจอมขวัญและคุณกนกนุชพากันหัวเราะกับคำชมตรงไปตรงมานั่น


   “อะไรกัน น้องแพรว ทีกับลูกป้า ไม่เห็นชมเลย ชมแต่คุณจอม” คุณกนกนุชล้อเลียนพร้อมรอยยิ้ม อธิปไม่เห็นหน้าว่า ‘น้องแพรว’ ของมารดากำลังแสดงอารมณ์อะไรอยู่ แต่ที่เขาเห็นคือ ใบหูของเธอขึ้นสีแดงจัด!    

…เธอกำลังอายหรือ?! …
   

“เอ้า! กลายเป็นว่าหน้าแดงเลย ป้าไม่ล้อแล้วจ๊ะ”
   

…หน้าแดง?! เธอหน้าแดงทำไม?!...
   

อธิปใจหายวูบ


…นี่อย่าบอกนะว่า… ‘ของขวัญ’ ของเขา…เป็นสเป็คของเธอ!...


………………………..

   ร่างสูงไม่รู้สึกถึงรสชาติของอาหารมื้อเช้าวันนี้เลย ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาจินตนาการว่ามื้อนี้จะต้องเป็นมื้อเช้าที่อร่อยที่สุดนับตั้งแต่เขากับจอมขวัญรู้จักกันมา แต่…ไม่ใช่!…ไม่ใช่เลย!!!


   “งานของ ‘พี่จอม’ น่าสนุกนะคะ ฝ่ายออกแบบห้องจัดเลี้ยง…” เจ้าของบ้านอย่างอธิปเริ่มจะกินไม่ลง ‘พลอยแพรว’ หรือ ‘น้องแพรว’ ของแม่ เพิ่งรู้จักกับจอมขวัญได้ไม่เกินสองชั่วโมง แต่เธอขยับคำนำหน้าจาก ‘คุณจอม’ กลายมาเป็น ‘พี่จอม’ เรียบร้อย ขนาดน้ำทิพย์ซึ่งเคยเป็นคนรักเก่าของจอมขวัญ ทุกวันนี้ยังเรียก ‘คุณจอม’ ทุกคำ!


   “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ช่วงที่ลูกค้าเยอะๆก็ลำบาก ช่วงไม่มีลูกค้าเลยก็แย่” จอมขวัญตอบแล้วยิ้ม คำพูดคำจาของร่างโปร่งทำให้อธิปพอจะสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะดูเหมือนจอมขวัญยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยการใช้คำพูดสุภาพ


   “แล้วช่วงที่ลูกค้าเยอะทีไร ลูกชายป้าก็ชอบเอางานไปเพิ่มด้วยทุกทีเลยใช่มั้ยจ๊ะ” คุณกนกนุชผสมโรงคุยด้วย หมายจะหยอกเอินลูกชายตัวเองที่ไม่พูดไม่จาตั้งแต่เริ่มมื้ออาหาร


   จอมขวัญหัวเราะตาม “ครับ บางครั้งให้แก้ไปแก้มาแล้วกลับมาเอาแบบเดิมนี่ก็อยากเรียกเงินเพิ่มเหมือนกัน” หญิงสูงวัยหัวเราะไปกับคำพูดของชายหนุ่มร่างโปร่ง อธิปเห็นมารดาพูดคุยยิ้มแย้มกับจอมขวัญได้แบบนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจ


   “แหม ยิ่งพี่จอมพูด แพรวก็ยิ่งอยากลองไปทำดูบ้างนะคะ ตอนแรกแพรวก็อยากเรียนการโรงแรม แต่ที่บ้านไม่ยอม” พลอยแพรวเสริมขึ้นมา คราวนี้ความรู้สึกสบายใจของอธิปที่เห็นมารดาและคนรักเข้ากันได้ดี หืดลงในวินาทีนั้น


   “คุณแพรวเพิ่งจบปีนี้ใช่มั้ยครับ” จอมขวัญถามอย่างไม่มีทางเลือก เพราะเขาไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวของตนเองให้อีกฝ่ายรู้ เลยอาศัยชิงถามตัดหน้าไปก่อน ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าพลอยแพรวกำลังชื่นชมเขาอย่างออกนอกหน้า ดูจากสีหน้าและแววตาที่เธอมองเขาอยู่ จอมขวัญก็รู้แล้ว และที่รู้ยิ่งกว่ารู้ก็คือ…อธิปเองก็ดูเธอออกเหมือนกัน แถมเริ่มไม่พอใจมากขึ้นทุกที เพราะนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย


   “ค่ะ ว่าจะเริ่มหางานเดือนหน้า เดือนนี้ขอเที่ยวก่อน ก็เลยลงมาเที่ยวกรุงเทพฯนี่แหละค่ะ พี่จอมมีที่เที่ยวแนะนำมั้ยคะ”

   “คุณแพรวชอบเที่ยวแนวไหนล่ะครับ”

   “ได้ทุกแนวเลยค่ะ”

   “ถ้างั้น…ชอบต้นไม้มั้ยครับ” จอมขวัญเอ่ยปากถาม พลอยแพรวรีบพยักหน้ารับพร้อมดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ

   ชายหนุ่มร่างโปร่งเพียงแค่ยิ้มบางแล้วหันไปทางอธิปที่ยังนั่งเงียบ

   “พี่โตรู้เรื่องต้นไม้เยอะไม่ใช่เหรอ แนะนำน้องคุณแพรวหน่อยสิ” ว่าแล้วก็โยนไปให้อธิปจัดการเสียดื้อๆ ร่างสูงเงยหน้ามองเขาในทันที จอมขวัญไม่พูดอะไร เพียงแค่ยักคิ้วให้เล็กๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้พลอยแพรว


   “คุณแพรวลองถามพี่โตดูนะครับ พี่โตเขาชอบต้นไม้มาก” พอถูกโยนเรื่องของเธอไปให้ชายหนุ่มอีกคน พลอยแพรวก็ถึงกับอ้าปากค้าง เธอเหลือบตาไปมองอธิปก่อนจะยิ้มแหยงให้เขา


   …เธออุตส่าห์เดินหน้าเข้าหาจอมขวัญเต็มที่ แต่อีกฝ่ายกลับโยนเธอให้ชายหนุ่มอีกคนจัดการแบบนี้เล่นเอาเหวอกลางอากาศ ไม่ใช่ว่าอธิปไม่หล่อถูกใจ แต่หน้าตาดุจัดเสียขนาดนั้น ถ้าคบหากันมากกว่าพี่น้อง เห็นทีเธอจะประสาทกิน ไม่เหมือนจอมขวัญ…รายนี้น่ะทั้งเครื่องหน้าโครงหน้าลงตัวในความหมายว่า ‘หล่อ’ แถมยิ้มแต่ละทีเหมือนจะละลายโลกของเธอ แล้วบุคลิกอีกล่ะ…โอ๊ย! ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนถูกใจได้เท่าผู้ชายที่ชื่อจอมขวัญเลย!


   … นี่แหละรักแรกพบ! จอมขวัญคือผู้ชายที่เดินออกมาจากอุดมคติ! ไม่ว่าจะหน้าตา หรือท่าทาง แม้แต่รอยยิ้มนั่นก็ทำเอาสาวที่ยึดมั่นในวาระโสดมาจนจบปริญญาตรีอย่างเธออยากจะลงจากคานมาจับมือเขาจูงไปจูงมา!!...


   “เอ่อ…ต้นไม้…ต้นไม้ แพรวก็ชอบนะคะ เอ่อ… แต่แพรวมีของที่ชอบเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ! เช่น…เอ่อ…เช่น… ฟุตบอล…รถยนต์…ไอที…เกมส์คอมพิวเตอร์ แพรวชอบไปหมดทุกอย่างเลยค่ะ!!”


พลอยแพรวเหมารวมงานอดิเรกของผู้ชายส่วนใหญ่มาพูด เพราะคาดหวังว่าอย่างน้อยมันน่าจะมีสักเรื่องที่ผู้ชายอย่างจอมขวัญ ‘สนใจ’ และแน่นอนว่าถ้าเขาสนใจ ก็เท่ากับว่าเธอและเขา ‘สนใจเรื่องเดียวกัน’ แล้วเธอจะได้หาเรื่องใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม


ทว่า…จอมขวัญเพียงแค่ยิ้มบาง ไม่มีทีท่าจะสนใจอะไรในสี่หัวข้อหลัก แถมยังก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่างหาก ทำเอาพลอยแพรวอ้าปากค้างพูดต่อไม่ออก ยิ่งกว่าถูกชกสลบซะอีก   


   “น้องแพรวนี่สมกับเป็นสาวรุ่นใหม่นะจ๊ะ ป้าน่ะทั้งฟุตบอล ทั้งเรื่องเครื่องยนต์ เกมส์อะไรนั่น ป้าไม่รู้เรื่องสักอย่าง” เห็นพลอยแพรวนิ่งอึ้ง คุณกนกนุชเลยต้องรีบช่วยกู้สถานการณ์เพื่อไม่ให้หญิงสาวคราวลูกรู้สึกเก้อเขิน


   “อ๊ะ เหรอคะ ฮ่าฮ่า” พลอยแพรวได้แต่รับคำแล้วหัวเราะผสมโรง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแล้วไม่พูดอะไรให้เสียท่าอีก แต่ก็ไม่วายอดใจไม่ไหวเหลือบตามองจอมขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธออย่างนึกเสียดายที่ยังเข้าไม่ถึงเขา แต่…คุณพระ!...แค่ลอบมองเธอก็รู้สึกใจเต้นตุบตับไปหมด

   … ผู้ชายอะไร!!...แค่ท่าจับช้อนส้อมยังดูดีถูกใจเธอที่สุด!!!...

………………………

[Dezair]

มื้อเช้าจบลงหลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก แต่พลอยแพรวมองจอมขวัญแทบจะทุกวินาที จนคุณกนกนุชถือโอกาสตอนที่หญิงสาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำและจอมขวัญแยกออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้าน รีบแวบเข้าไปคุยกับลูกชายที่ยืนล้างจานอยู่ในครัว


   “น้องแพรวท่าทางจะชอบคุณจอมซะแล้ว” อธิปหันมามองมารดาแล้วยิ้มน้อยๆ ไม่เห็นด้วยหรือปฏิเสธ แม้จะตีความทุกการกระทำของเธอไปในทิศทางเดียวกับมารดาก็ตาม


   “โถ! ตอนแรกแม่ก็หวังว่าจะพามาให้โตรู้จัก เผื่อจะชอบพอกัน ที่ไหนได้ น้องแพรวดันไปติดใจคุณจอมซะนี่! แต่คุณจอมเขาก็หน้าตาดีจริงๆนะ เป็นพระเอกได้สบายเลย” ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่คุณกนกนุชได้เห็นหน้าค่าตาจอมขวัญ และได้พิจารณาอีกฝ่ายด้วยเวลาอันเหลือเฟือบนโต๊ะอาหาร


   …ทั้งหน้าตา บุคลิกภาพ มารยาท ดีไม่มีที่ติ!...


รวมๆแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกของจอมขวัญ เธอให้ ‘ผ่าน’ ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ เธอเคยได้ยินจากคุณรุ่งทิพว่านิสัยดีใช้ได้ ถ้าจะติดก็แค่เรื่องในอดีตที่จอมขวัญเคยทำเอาไว้เท่านั้น แต่จากที่เธอได้ยินได้ฟังมา ปัจจุบันนี้จอมขวัญก็ไม่ได้ทำตัวเหลวไหลอะไรแล้ว ซ้ำอธิปยังยืนยันว่าเอางานเอาการอีกต่างหาก แม้ตัวเธอเองจะยังไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับจอมขวัญอย่างลึกซึ้ง แต่คุณกนกนุชว่า…อีกฝ่ายก็ไม่เลวร้ายนักหรอก


   “นี่โต แล้วตั้งแต่เขาเลิกกับหนูน้ำ เขามีแฟนใหม่รึยัง” และเพราะว่าชายหนุ่มที่พลอยแพรวสนใจนั้น ‘ผ่านเกณฑ์’ คุณกนกนุชเลยคิดจะช่วยให้หญิงสาวได้ใกล้ชิดกับจอมขวัญเสียหน่อย


   “ถามอะไรน่ะแม่” อธิปหันมาย้อน


   “เอ้า! โตก็เห็นว่าน้องแพรวน่ะท่าทางจะชอบคุณจอม แม่เห็นโตสนิทกับเขา ก็เลยมาถามว่าเขามีแฟนรึยัง ถ้ายังไม่มี แม่จะได้ช่วยน้องแพรวเต็มที่” มือของอธิปที่กำลังล้างจานถึงกับชะงัก ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองมารดาอีกครั้ง


   “ผมว่าแม่อย่าช่วยเลย…คือ…รอดูเฉยๆดีกว่า เกิดทุ่มสุดตัว ช่วยดันไปแล้ว น้องแพรวของแม่แค่หลงใหลวันเดียวจบ แม่ไม่เสียผู้ใหญ่เหรอ” คุณกนกนุชนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบ


   “หื้อ! แม่รู้จักน้องน่ะ! น้องแพรวไม่ใช่คนโลเลอย่างนั้นหรอก!...” อธิปอ้าปากจะเถียง แต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นเสียก่อน พร้อมกับที่พลอยแพรวเดินออกมา พวกเขาสองแม่ลูกเลยหยุดพูดเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นก่อนที่คุณกนกนุชจะเดินไปชวนหญิงสาวกลับ สีหน้าของพลอยแพรวแสดงออกว่าเสียดาย แต่เธอก็ยังมีมารยาทยกมือไหว้ลาอธิป


   “แล้ว…พี่จอมไปไหนล่ะคะ” นั่นไง! ลาอธิปอย่างเดียวไม่พอ ถามหาจอมขวัญอีกต่างหาก!! อธิปชักนึกหมั่นเขี้ยวคนรักของเขา ที่ดูเหมือนเสน่ห์จะล้นเหลือเสียเหลือเกิน


   คุณกนกนุชหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายพูด “อยู่ข้างนอกบ้านน่ะจ้ะ อ้าว! นั่นไง มาพอดี” จอมขวัญคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว จึงเดินเข้ามา เขาทำหน้างงเล็กน้อย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นเป้าสายตา


   “ป้าจะกลับแล้ว คุณจอมกลับพร้อมป้ามั้ย” หญิงสูงวัยเริ่มหาทางให้สองหนุ่มสาวใกล้ชิดกัน เธอไม่เห็นรถคันอื่นนอกจากรถของอธิปที่จอดอยู่ จึงเดาเอาว่าจอมขวัญไม่ได้เอารถมา


   พลอยแพรวเนื้อเต้นลุ้นในอกขอให้จอมขวัญตกปากรับคำจะไปพร้อมเธอ


   “เดี๋ยวผมไปส่งเองแม่” แต่อธิปเอ่ยปากขัดขึ้นเสียก่อน “…พอดี…ผมจะจัดสวนใหม่ เขาต้องอยู่ช่วย” ชายหนุ่มเสริมเหตุผลเข้าไปอีก คุณกนกนุชทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่ลูกชายไม่ให้ความร่วมมือ แต่ก็ยอมกลับไปพร้อมกับพลอยแพรวที่หงอยลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อหมดโอกาสจะได้ใกล้ชิดกับจอมขวัญอีก


   เมื่อบ้านทั้งหลังเหลือกันเพียงแค่สองคนแล้ว จอมขวัญจึงหันมายักคิ้วใส่คนรักที่ยืนหน้าบูดอยู่ตรงประตูครัว มือสองข้างยังเต็มไปด้วยฟองน้ำยาล้างจาน บอกให้รู้ว่าเมื่อครู่นี้รีบพุ่งตัวออกมาจากหน้าอ่างล้างเพื่อต่อต้านไม่ให้เขากลับไปพร้อมกับคุณกนกนุชและพลอยแพรว


   “ยักคิ้วทำไม? ชอบเหรอ มีผู้หญิงมาสนใจ” ร่างสูงหันมาถามเสียงดุ

   “อย่าอิจฉาน่ะพี่โต”

   “ไม่ได้อิจฉา” จอมขวัญขยับเข้าไปใกล้ ยักคิ้ว ยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยปากถาม

   “งั้นก็ ‘หึง’ ล่ะสิ”

   “เออ!!!” สั้นๆ คำเดียวแต่ได้ใจความ ก่อนที่อธิปจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปล้างจานต่อในครัว เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลัง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมายืนข้างๆเขาแล้วพูดประโยคที่ทำให้อธิปอยากจะหาสถานการณ์มาหึงอีกฝ่ายเป็นล้านๆครั้ง

   “แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ”

…………..

   ‘แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ’

 ประโยคที่ทำให้คนฟังหัวใจพองฟูแน่นอก แต่…มันไม่อาจพองได้นาน ในเมื่อฝ่ายมารดาของเขาและพลอยแพรวนั้น เดินเกมขั้นกว่าด้วยการบุกไปหาจอมขวัญในตอนกลางวันของวันจันทร์ถัดมา อธิปมาทันตอนที่เห็นจอมขวัญกำลังนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับแม่ของเขาและหญิงสาวผู้นั้นในห้องอาหารของโรงแรมเครือวิมาลา และหลังจากนั้นเพียงครู่เดียว จอมขวัญก็ส่งข้อความมาบอกเขาทางโทรศัพท์ว่า

   ‘แม่พี่พาคุณแพรวมากินข้าวที่โรงแรม’

   และพอพ้นมื้อเที่ยง ก็มีข้อความอีกอันถูกส่งเข้ามา

   ‘เย็นนี้ ขวัญต้องพาคุณแพรวไปห้างฯ แม่พี่ฝากให้ขวัญช่วย’


   เป็นอันว่าคุณกนกนุชทำตัวเป็นแม่สื่อทุกประการให้จอมขวัญและพลอยแพรวได้เจอกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมจอมขวัญถึงยอม หรือเป็นเพราะมารดาของเขาเป็นฝ่ายขอร้องอย่างนั้นหรือ…อธิปอึดอัด อยากบอกให้แม่รู้ว่าอย่าพยายามให้จอมขวัญไปกับผู้หญิงคนไหนเลย เพราะคนรักของจอมขวัญมีตัวตนอยู่ตรงนี้…ตรงนี้ที่ชื่อ ‘อธิป’ …


   เสียงเคาะกระจกรถทำให้อธิปตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มมองไปรอบกายแล้วเพิ่งได้สติว่าหลังจากเลิกงานในตอนเย็น เขาขับรถมาที่บ้านเรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติก่อนจะจอดใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ริมรั้วบ้าน ส่วนคนที่กำลังเคาะกระจกรถของเขาก็คือ…คุณพัชรี…


   อธิปรีบลงจากรถ แล้วยกมือไหว้สตรีร่างอวบ

   “สวัสดีครับ”

   “มาแล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ?”

   “คือ…เอ่อ…”

   “หรือว่าทะเลาะกับของขวัญ”

   “ม…ไม่ใช่ครับ…เอ่อ…” ท่าทางอึกอักของชายหนุ่มร่างสูง ทำเอาคุณพัชรีเริ่มจะเดาทางได้ว่าอีกฝ่ายคงมีเรื่องคาใจเกี่ยวกับหลานชายของตน


   “คุยตรงนี้ไม่สะดวก ไปคุยกันในบ้านเถอะ” เธอว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินนำเข้าไปในอาณาเขตของบ้านเรือนไทยหลังงามที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ อธิปล็อกรถก่อนจะเดินตามหญิงสูงวัย แม้จะรู้ว่าเรื่องที่เขากลุ้มใจอยู่ไม่อาจเล่าออกไปได้ก็ตาม

………………………….

   สาวใช้นามว่าเต็มมองแขกคุ้นหน้าที่ชื่อ ‘คุณโต’ แล้วนึกในใจว่าถ้าบ้านนี้มีลูกสาวหลานสาว เธอคงคิดว่า ‘คุณโต’ กำลังตามจีบอยู่เป็นแน่แท้ แต่บังเอิญว่าบ้านนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น เอ?...หรือจะมาตามจีบ ‘คุณรี’


   “เต็ม…ลงไปข้างล่างไป” คุณพัชรีเห็นสาวใช้จ้องแขกอยู่นานเลยต้องเอ่ยปากไล่ สาวเต็มได้แต่ยิ้มแหย ก่อนจะหมุนกายเดินลงจากเรือนไป เมื่อเหลือเพียงแค่เจ้าบ้านและอธิปแล้ว คุณพัชรีเลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน


   “วันนี้ของขวัญโทร.มาบอกว่าจะกลับเย็น เห็นว่าต้องพาใครไปซื้อของหรืออะไรนี่ล่ะ ตอนแรกป้าก็นึกว่าโตจะไปด้วยซะอีก”


   “เปล่าหรอกครับ คือ…เขา…ไปกับหลานสาวของเพื่อนแม่ผมน่ะครับ”


   “หื้ม?” คุณพัชรีขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ว่าเพราะอะไรหลานชายของเธอถึงไปรู้จักกับ ‘หลานสาวของเพื่อนแม่ของอธิปได้’

   “คือ…เมื่อวันเสาร์ เขาเจอกันที่บ้านผม แล้ว…ดูเหมือนว่า…ผู้หญิงคนนั้นจะ…”

“จะชอบของขวัญใช่มั้ย” คุณพัชรีต่อให้ทันทีราวกับเดาได้ ก็หลานชายเธอมีเสน่ห์น้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ! ถึงจะเห็นไม่ค่อยพูดไม่ค่อยยิ้มกับคนแปลกหน้าก็เถอะ


   “โต…ป้าถามตรงๆ…โตกับของขวัญน่ะ…ไม่ใช่แค่เพื่อนกันใช่มั้ย” อธิปชะงักทันที เขาเงยหน้ามองคนถามด้วยความตกใจ

   “ไม่ใช่ป้าดูไม่ออกหรอกนะ แต่ป้าแค่อยากได้ยินจากปากโตว่าโตรักของขวัญจริงๆ ป้าไม่อยากให้ของขวัญเสียใจกับเรื่องความรักอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวตอนเลิกกับหนูน้ำก็พอแล้ว ป้าสงสารหลานป้า”

   “…แต่ถ้าโตแค่นึกสนุกชั่วคราว ก็ต้องบอกให้ของขวัญรู้ตัวตั้งแต่เนิ่นๆ อย่าให้เขาถลำลึกมากไปกว่านี้”

คุณพัชรีตัดสินใจถาม เธอต้องการคำตอบแน่นอนเพื่อที่ตัวเองจะได้ถลำเข้าไปช่วยสุดความสามารถอย่างไม่อิหลักอิเหลื่อ เพราะดูแล้วตอนนี้ อธิปคงกำลังมีเรื่องอะไรในใจเกี่ยวกับจอมขวัญ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาที่นี่ ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าจอมขวัญยังไม่กลับ…แหม!! นี่มันเหมือนกับละครที่เธอเพิ่งดูเมื่อคืนจริงๆ  ประเภทพระเอกตามไปเฝ้าหลังคาบ้านนางเอก ประมาณว่าไม่ได้เห็นหน้า เห็นแต่หลังคาก็ยังดี! อุ๊ย! ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาเจอของจริงไม่อิงละครนะเนี่ย!!

   “ผมรักของขวัญจริงๆครับ”

   “เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกที่บ้านใช่มั้ย”

   “ยังครับ ผมเป็นลูกชายคนโต ถึงพ่อกับแม่จะไม่พูดแต่เขาก็คาดหวังว่าผมจะมีหลานให้เขาในวันใดวันหนึ่ง ผมไม่อยากทำลายความหวังของพ่อแม่ เลยคิดว่าให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ให้เวลา…ทำให้พ่อแม่ชินกับผมที่ไม่แต่งงานมีลูก แต่กลายเป็นว่า…แม่พาน้องแพรวหลานของเพื่อนแม่มาให้ผมรู้จัก แต่น้องคนนั้นดันไปชอบของขวัญเข้า…”

   คุณพัชรีพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย…เรื่องความคาดหวังของพ่อแม่นั้นพูดยาก ยิ่งกับลูกคนโตที่ดูแล้วฝากความหวังได้แบบบอธิป…

“ผมคิดว่าของขวัญไม่ได้ชอบเขา แต่…แม่ผมคงไปขอร้อง เขาถึงได้ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ออกไปซื้อของด้วยกัน…” อธิประบายความคับข้องใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

   “ถึงคุณนุชจะขอร้อง แต่ของขวัญก็ควรหาทางเลี่ยงสิ! นี่อะไร! ยอมตกลงไปไหนมาไหนกับเขา!” คุณพัชรีนึกขุ่นกับหลานชายตัวดี ก่อนจะหันมาแนะนำว่าที่หลานเขยอย่างตรงไปตรงมา “…ของขวัญน่ะมันเคยเจ้าชู้มาก่อนนะโต โตจะมาทำใจเย็นแบบนี้ไม่ได้! ฝั่งนึงผู้ชาย ฝั่งนึงผู้หญิง มันไม่ต่างอะไรกับน้ำตาลใกล้มดเลย! เดี๋ยวของขวัญกลับมา ป้าต้องดุสักหน่อยแล้ว!”


ในเมื่อนางเอกทำตัวไม่สมเป็นนางเอก ให้ท่าผู้หญิง เอ๊ย! โปรยเสน่ห์ให้ผู้หญิงคนอื่น จนคนรักของตัวเองร้อนเนื้อร้อนใจแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน! คุณพัชรีผู้ตั้งตนเป็นญาตินางเอกมีปณิธานว่าจะช่วยประคับประคองให้ความรักของพระเอกนางเอกยั่งยืนไปจนกว่าจะถึงคำว่า ‘อวสาน’ ก็เลยชักจะนึกฮึ่มหลานตัวดีขึ้นมา

   …นี่ไม่ใช่ว่าลายเจ้าชู้มาออกเอาตอนที่มีคนรักจริงอย่างอธิปมาเคียงข้างหรอกนะ เดี๋ยวเธอจะเพ่นกบาลจอมขวัญให้!!!...


   “ผมก็พอรู้ครับ แต่…ตั้งแต่เขาคบกับน้ำทิพย์ เขาก็เลิกเจ้าชู้ไปแล้ว…”
   
“อย่าวางใจอย่างนั้นโต ใครจะรู้ล่ะ เกิดนิสัยเก่ากำเริบ แล้วเรื่องเลยเถิดจะทำยังไง” อธิปได้แต่เงียบ จนคุณพัชรีนึกสงสาร

“เอาเถอะ! โตอย่าปล่อยให้ของขวัญไปไหนมาไหนกับผู้หญิงสองต่อสองอีกก็แล้วกัน ส่วนเรื่องแม่ของโต ป้าจะช่วยตะล่อมเขาอีกแรงให้เขายอมรับเรื่องของโตกับของขวัญได้เร็วๆ”


ไม่ใช่ว่าคุณพัชรียอมรับเรื่องหลานชายอย่างหน้าชื่นตาบาน แต่เป็นเพราะเธอรักหลานคนนี้มากเหลือเกิน จอมขวัญเคยผิดหวังกับความรักเมื่อครั้งน้ำทิพย์มาแล้วครั้งหนึ่ง และเธอไม่อยากให้จอมขวัญต้องเสียความรักไปอีก ถึงความรักครั้งนี้จะผิดแผกจากสังคมไปสักหน่อย แต่ในเมื่อไม่ได้ก่อความเดือดร้อนให้ใคร และทั้งอธิปกับจอมขวัญก็รักกันจริง เธอก็ไม่รู้จะไปห้ามทำไม

   เสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นเรือนตึงตังทำเอาคุณพัชรีต้องหยุดทุกคำพูดที่อยากจะแนะนำอธิป ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอย่างไม่พอใจ สาวเต็มเจ้าของฝีเท้าเกาศีรษะเก้อๆ ก่อนจะบอกเสียงอ่อน

   “ขอโทษค่ะคุณรี หนูรีบไปหน่อย”

   “มีอะไร?!”

   “คุณของขวัญค่ะ!”

   “ทำไม? ของขวัญทำไม” คุณพัชรีลุกจากพื้นกลางเรือนทันที เมื่อสาวเต็มชี้นิ้วออกไปที่นอกเรือน

   “คุณของขวัญกลับมาแล้วค่ะ” จบประโยค เสียงรถก็แล่นเข้ามาจอดในบ้าน

   “รู้แล้ว ได้ยินเสียงรถ” แม้จะประหลาดใจเล็กน้อยที่สาวเต็มวิ่งขึ้นมาแจ้ง แถมแจ้งก่อนที่เสียงรถยนต์จะดังเข้ามาใกล้เสียอีก

   “แต่…แต่คุณของขวัญไมได้มาคนเดียวนะคะ!” เมื่อกี้สาวเต็มเอาขยะออกไปทิ้งนอกบ้าน ถึงได้เห็นรถของจอมขวัญขับเข้ามาใกล้ และมันใกล้มากพอที่เธอจะเห็นว่า…จอมขวัญไม่ได้กลับมาคนเดียว

   “…คุณของขวัญพาผู้หญิงมาบ้านค่ะ!” เธอโพลงต่ออย่างตื่นตระหนก เพราะนับตั้งแต่ผู้หญิงที่ชื่ออีฟมาที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้ว เธอก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาที่นี่อีกเลย สาวเต็มที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นเลยค่อนข้างจะตกใจกับคราวนี้ที่จอมขวัญขับรถพาผู้หญิงเข้าบ้าน

   “ผู้หญิง?!!” คุณพัชรีร้อง ก่อนจะรีบวิ่งไปดูที่ชานเรือน มีอธิปเดินตามมาด้านหลัง


   รถยนต์ของจอมขวัญจอดสนิทแล้ว และเจ้าของรถก็เปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ ก่อนที่ประตูฝั่งที่นั่งด้านข้างคนขับจะถูกเปิดออก แล้ว…หญิงสาวคนหนึ่งก็ก้าวขาลงจากรถ

   อธิปชะงัก เขาชาดิกไปทั้งร่าง ริมฝีปากขยับช้าๆและเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่เบาๆ

   “พลอยแพรว…”


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)

พี่โตโคตรจะให้อารมณ์แบบเมียหลวงอ่ะ ฮ่าฮ่า (อ้าวเฮ้ย!! พระเอกนะนั่น! พระเอก!! )
บัวแก้ฉาก ‘ขวัญง้อเอง’ หลายรอบมากกกกกก ชอบติดตรงฉากอย่างงี้ทุกทีเลย
สงสัยต้องไปหาหนังสือมาเรียนรู้ซะแล้ว อิอิ

ตอนแรกว่าจะตัดให้เป็นกล้องซูมลงพื้นพรมแล้วนกกาก็โบยบินออกมาหากิน
แต่เห็นทุกเม้นท์รอคอย ‘ขวัญง้อเอง’ เลยเข็นจนออกมาเป็นอย่างนั้นแหละ แหะๆ

ไปแหละ วันนี้มึนหัวสุดๆ ร้อนตับแล่บ อู้ยยยย ร้อนดิบมากกกกกก

ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ และพื้นที่บอร์ดนะจ๊ะ

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[Tiamo_jamsai]

       ค้างงงงมากมายยยยย พี่โตอย่าเพิ่งเข้าใจของขวัญผิดนะเข้มเเข็งไว้

ป้ารีรีบช่วยพระเอกเร็วววววว


การง้อของของขวัญมันทำคนอ่านหัวใจจะวาย แต่ก้อชอบบบบบบบ


ขอบคุณพี่บัวค่ะ

[karmdodcom]

อ๊ายยยย ขวัญง้อเองน่ารักสุดยอดด ><
ว่าแต่...ขวัญญญ ทำไมถึงเอาผู้หญิงเข้าบ้านนนนน ซะมีเธอยังรอเธออยู่นะเว้ยเฮ้ย!!

[AllRiseApril]

โอย โอยย  แค่นี้พี่โตหายน้อยใจแล้วหรอ  โธ่
มันต้องง้อนานๆสิคะะ แหมๆๆ 
ลำบากใจกับทางฝั่งพระเอกล่ะเนอะ
ฝั่งนางเอกเค้าท่าทางจะยอมรับกันได้หมดแล้วมั้งงง
แล้วของขวัญพาน้องแพรวมาทำไมคะะะะะะะะะะ
เดี๋ยวพี่โตก็น้อยใจอีก  ทีนี้หนีเตลิดไป ตามไปง้อให้เจอเลยนะ

[N.T.❁]

มีมารเป็นชะนีอีกแล้ว...ยัยคนนี้ท่าทางจะไม่ธรรมดาซะด้วย   
ตามคุณน้ำทิพย์มาช่วยซะดีมั้ยนี่ !!

[yeyong]

สงสัยใจพี่โตลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ถ้าพาผู้หญิงมาบ้านแบบนี้ พี่จักรคงกระดี๊กระด๊า ลุ้นให้น้องกลับใจ

[IIMisssoMII]

มาแล้ววว

ขวัญง้อนิดเดียวเอง

เขาก็แทบจะหายไม่ออกกับความอึดอัดนั่นแล้ว

หายใจเนอะ
แบบว่า ตอนนี้ ตลกพี่โตอ่ะ
เมียหลวงมากๆเลย กร๊ากกกก
ปกติ อ่านเรื่องอื่น พระเอกจะหึงนายเอก เพราะมี ผช อีกคนมาจีบ เเต่นี่มี ผญ
ชอบอ่ะ 
บวกหนึ่งคะ
สามีกะเเม่ยาย? จะร่วมมือกันได้ยังไงน้าาาา สงสัยต้องถึงมือ คุณรุ่ง !!

[Vesi]

คุณแม่จะให้มาดูตัวลูกชาย แต่ไปๆมาๆ เกิดไปชอบเมียเค้าแทน มีอะไรจะฮาไปกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย

[หมอตัวเปียก]

เอามันมาทำไม ชิส์คุณแม่สามีหางานให้ลูกตัวเองซะแล้ว
 
โอ๊ยยยย ค้าง

[Angel]

พาเข้าบ้านด้วยอ่ะ ขวัญเกรงใจพี่โตหน่อยเหอะจ่ะ

ค้างอ่ะ รู้งี้ไม่น่ารีบอ่านเลยอ่ะ

[nongrak]

ชอบของขวัญง้อพี่โตจัง  แต่สงสัยจะได้ง้อใหม่อีกรอบ
ดันมีสาวมาชอบจนทำให้ป้ารีจะออกตัวแทนหลานเขยแล้ว

+1 +เป็ดให้น้องบัวจ้า

[wdaisuw]

ของขวัญปฎิเสธไปบ้างสิ
แบบนี้ พี่โตก็คิดมากแย่สิ

ไม่ไหวๆๆ

[evilheart]

ป้ารีพูดอีกก็ถูกอีก ขวัญเลี่ยงได้แต่ทำไมไม่เลี่ยง
ไม่สงสารพี่โตเลยหรือไง

[nemonoy]

 :serius2:ส่อแววดราม่าหรือเปล่าเนี่ย สงสารพี่โตนิดๆแล้วค่ะ -_-"

[moobarpalang]

จอมขวัญทำไมทำแบบนี่อะ

[nekko]

ของขวัญง้อได้น่ารักมากๆ


จะโดนพี่โตงอนอีกมั้ยเนี่ยพาหญิงเข้าบ้าน



 

[sakiko]

อ่าวกรรม. ค้างซะง้ัน.

[jinjin283]

ค้างอะ ๆ
ของขวัญมากิ๊กสาวมาบ้านทำไมคะเนี่ยย
  คงไ่ได้แอบนอกใจนะ
ปล ชอบจังคะที่ เต็มคิดว่าโตจะมาขีบคุณรีอะ คิคิ

[Rafael]

แอร๊ยยย กำจัดชะนีแพรวด่วนนนนนนนน ฮ่าๆ
บังอาจมาคิดแย่งของขวัญจากคุณอธิปได้ไงก๊านน ไม่ยอมจริงๆนะ
ขอบคุณคุณบัวที่มาต่อให้นะคะ

[Milk]

   “แต่ขวัญรักพี่โตคนเดียวนะ”

หน้าบานปานว่าเป็นพี่โตเอง  :-[อ๊ายยยยย