♥ 2 :: เพราะใจ ♥
อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาบอกชอบผม เขาชื่อ ‘ดินเนอร์’
“เราชอบนาย เป็นแฟนกับเรานะ”
“ไม่”
หลังจากจบงานวันเกิดของฉาย ชื่อเสียงของผมก็ดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งมหาลัย ดังในทางที่ดีนะ ส่วนฉาย คงจะโดนรุมประชาฑัณจากพวกที่หลงชื่นชมไปแล้วมั้ง พอ 1 อาทิตย์ต่อมา ก็มีคนมาพยายามเป็นแฟนกับผม หลังจากที่ผมปฏิเสธเขาคนนั้นไป ผมก็เล่าให้ไอ้ปรายฟังทันที
“ดินเนอร์นะเหรอ? เริดว่ะเพื่อน”
“..- -? เริดยังไง รู้จักเหรอ”
“ไอ้ตาง เชยว่ะ ไอ้รู้จักครอบครัวตัว ด. รึไง”
“ไม่”
ครอบครัวตัว ด. ? ชื่อแปลก ๆ นั่นคือชื่อนามสกุลเหรอ พิลึกเกินไปแล้ว.. ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่ไอ้ปรายบอก กำลังนึกว่า เย็นนี้จะกินอะไร ทำอะไรดี
“นี่! ไอ้ตาง ฟังอยู่รึเปล่ายะ!”
“ฮะ? อ๋อ...ฟังอยู่”
“..- -+ จริงเหรอ ไหนบอกสิฉันพูดถึงไหนแล้ว...” มันกำลังจับผิดผม
“...เอออ..แกพูดว่า ‘ไอ้ตาง เชยว่ะ ไม่รู้จักครอบครัวตัว ด. รึไง’ ..”
“แล้วอะไรอีก..”
“...เออ = =;; แล้วก็....”
“นึกแล้วว่าไม่ได้ฟัง”
ตุบ!
“อยู่นี่เอง ผมตามหาตั้งนาน”
เสียงหนังสือที่วางลงกับโต๊ะ ทำให้ผมหันมามองผู้มาใหม่...ดินเนอร์...
“หวัดดีดิน ตามหาตั้งนานนะตามหาใคร?”
“ฮิฮิ สตางค์”
“ไม่กวนแล้วกัน..” ไอ้ปรายพูดแล้วลุกขึ้น “กูไปนะ เจอกันที่ห้อง” แล้วก็เดินตัวปลิวออกไป
“มีอะไร”
“เรื่องที่เคยพูด...”
“ก็บอกว่าไม่!”
“ไม่คิดเลยเหรอ..”
“ไม่คิด! เลิกตามตื้อได้แล้ว รำคาญ!”
“แสดงว่าไม่ชอบแบบเรา ตางชอบแบบไหนละ”
“จะแบบไหนก็ไม่ชอบทั้งนั้น!”
“....หรือว่าชอบแบบฉาย..”
ผลัวะ! ผมชกปากมัน
“เลิกมายุ่งกับกูได้แล้ว รำคาญ!!” แล้วผมก็เดินสะบัดก้นออกไป
พอผมพูดแบบนั้นออกไปชีวิตผมก็ดูจะสงบขึ้น ไม่มีใครมาคอยกวนผมหรือตามตื้อผมอีกเลย ...หายไปไหน
“ตาง หมู่นี้ไม่เห็นดินเนอร์เลย”
“แล้วไง”
“อ้าว ก็ทุกทีมันจะคอยวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวมึงนี่”
“แล้วไง”
“มึงต้องทำอะไรมันแน่ ๆ เลย มันถึงไม่มาหาแบบนี้”
“แล้วไง”
“กูเกลียดมึงว่ะ”
“เรื่องของมึง”
“ไอ้ตาง!”
“อะไร”
“.........จงตอบคำถามต่อไปนี้ มึงทำอะไรไอ้ดินเนอร์”
“....ชกปาก”
“ตายแล้ว! โหดร้ายเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่มีใครกล้ามาจีบหรอก”
“ไม่สน เป็นฝ่ายจีบก่อนก็ได้”
“...>*<...”
ไอ้ปรายทำคิ้วย้นใส่ผม ไม่เข้าใจทำไมถึงเชียร์ผมกับไอ้ดินนั่นจังแฮะ
1 เดือนต่อมา....
จริงอย่างที่ไอ้ปรายบอกดินเนอร์ไม่มาหาผมอีกเลย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ หรือว่าที่ผมชกมันวันนั้นทำให้มันตายไปแล้ว! จะเป็นไปได้ยังไงกันเล่า แล้วทำไมผมต้องคิดถึงมันด้วยละ?
“โห..ดูนั่นสิ ..ไอ้ดินนี่ว่า ..”
“มาครบกันหมดเลยอ่ะ...ดูดิ ไอ้ดัชไอ้ดาก็มา เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..”
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน ผมกำลังเดินออกจากมหาลัย แต่จู่ ๆ ก็เกิดเสียงดังฮือฮาขึ้นก่อน ผมอยากรู้ก็เลยหยุดเดินแล้วเข้าไปมุงดูด้วย
สิ่งที่ผมเห็นทำผมอึ้ง O.O ไอ้ดินเดินหอบดอกกุหลาบช่อใหญ่ไว้ในมือ แล้วมีคนอีกสองคนถือป้ายสีขาวอันยาวที่มีรูบผมกับข้อความ ‘รักตางที่สุด’ อยู่ ถ้าสิ่งที่ผมคิดมันถูกต้อง ไอ้ดินกำลังจะบอกรักผมต่อหน้าไทยมุงพวกนี้แน่ ๆ เลย!
“ไอ้ตาง งานช้างว่ะ เจอของจริงเข้าจนได้”
“เงียบไปเลย” ผมตีไหล่มัน แล้วกำลังจะพลิกตัวเดินออก แต่ไอ้ปรายล็อคตัวผมไว้ ปล่อยสิว่ะ!
“ตาง! ตางอยู่ไหน! ถ้ามีใครเห็นตางช่วยพามาตรงนี้ด้วยนะครับ!^ ^”
ไอ้ดินเนอร์ตะโกน ผมมองหน้าไอ้ปราย มันกำลังจ้องผมอยู่ แล้วยิ้มอำมหิต? ไม่นะ อย่านะโว้ย
“รู้นะว่ามึงจะทำอะไร”
“น่า...ไอ้ดินเนอร์มันเรียกมึง มึงก็ออกไปเถอะ”
“ไม่โวย!!”
ไม่ทันแล้ว ไอ้ปรายพลักผมออกมาข้างหน้า พอไอ้ดินเนอร์เห็นผมก็ยิ้มปากกว้าง เดินเข้ามาหาผมที่ไม่รู้จะหนีไปทางไหน เพราะกำลังโดนล้อมด้วยนักศึกษาไทยมุงอยู่ = =;;
“ตาง รอนานมั้ย”
“ไม่ได้รอ!”
“คงจะเหงา ที่ไม่เจอผมหลายวัน”
“ไม่เหงา!”
“ที่หายไปไม่ใช่ว่าล้มเลิกความตั้งใจ แต่ไปทำของพวกนี้ขึ้นมา”
“ไม่ต้องการ!”
“....อยากให้ตางฟังสิ่งที่ผมอยากจะบอกหน่อย”
“....”
มันจับมือผมไว้หนึ่งข้าง..
“ผมแอบชอบตางมานานแล้วก่อนที่ตางจะคบกับฉายอีก...”
“....”
“ตอนแรกตั้งใจจะตัดใจ...แต่พอรู้ว่าตางเลิกกับฉาย...”
“....”
“มันเลยทำให้ผมตัดใจไม่ได้...
“....”
“เพราะใจของผมมันบอกว่าคนนี้แหละที่จะทำให้ผมมีความสุข...”
“นี่เหรอเหตุผลที่ตามตื้อ”
“ความรักมันก็ไม่เชิงว่าต้องมีเหตุผลเสมอไป แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลของผม แต่เป็นความรู้สึกที่มาจากใจล้วน ๆ ...”
“....”
ผมมองหน้าผู้ชายที่ชื่อดินเนอร์อย่างช่างใจ....เป็นคนที่แอบชอบผมมาตลอด และรอที่จะเข้ามาดูแลหัวใจผม.. ผมกำลังเปิดใจรับเขาเหรอ...คงจะใช้ เพราะก่อนหน้านี้ผมยังคิดถึงเขาอยู่เลย....
“ถึงจะเคยพูดไปแล้วว่าผมชอบตาง แต่ครั้งนี้ผมขอถอนคำพูด...”
“....”
“ถอนจากคำว่าชอบเป็นคำว่ารักแทน...เป็นคนรักของผมนะ” ดินเนอร์ยื่นช่อดอกกุหลาบให้ผม
เป็นผู้ชายที่โรแมนติกจริง ๆ คิดให้ดีนะสตางค์ ถ้าเลือกผิดชีวิตก็มีแต่ความทุกข์ แต่ถ้าเลือกถูกความสุขก็อยู่แค่เอื้อม แต่ถ้าไม่เลือกเลย ชีวิตคงแห้งเหี่ยว...
.
.
.
....เสี่ยงดวงดูอีกสักครั้งก็แล้วกัน..
“อือ...ถ้าทำให้ร้องไห้เมื่อไร จะเอาคืนร้อยเท่า” ผมรับดอกกุหลาบมาไว้ในอ้อมแขน
“ถ้าร้องตอนอยู่บนเตียงล่ะ^ ^”
TBC...
มาต่อแล้ว ช่วยอ่านช่วยเม้นท์กันเยอะ ๆ นะคะ 
หัวข้อ: [[เรื่องสั้น]] ด้วย ♥ : สตางค์ & ดินเนอร์ ♥ 4 :: อ๊ะ ♥ (จบแล้วนะ^ ^) (อ่าน 23863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก