[เวลา] จบในตัว
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เวลา] จบในตัว  (อ่าน 64490 ครั้ง)

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
เกร็งตัวตะคริวกินหัวใจแล้วค่ะ ฮือออออออออออออออ

ออฟไลน์ หมอตัวเปียก

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1874
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
กดดันยิ่งกว่าจะสอบพรุ่งนี้อีกอะ  :z3:

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2



“เอาอีกแล้วหรือคะคุณธี” ดาเสียงอ่อย เธอมองถ้วยไอศครีมที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกพะอืดพะอมไม่ต่างจากคุณเชนนั่งอยู่ข้างๆ

ช่วงนี้พวกเขาวิ่งวุ่นกับที่จัดงานเกือบทุกวัน.... ปัญหาของขนาดเปียโน มีทางปรับแก้ได้ แต่พวกเขาต้องคอยระวังอย่างใกล้ชิด... ใกล้วันงานเต็มทีแล้ว อีกไม่กี่อึดใจ

นอกจากงานที่เร่งและลุ้นระทึก ทว่า หัวหน้าของเขายังส่งความระทึกมากให้พวกเขาอีกหนึ่งอย่าง

ทุกครั้งที่ไปเจอกับคุณพฤกษของบริษัท O.P.M. ไม่ว่าจะดาไปเองคนเดียว หรือคุณเชนไปเองคนเดียว พวกเขาต้องถือสิ่งหนึ่งไปให้คุณพฤกษด้วย----- ไอศครีมถ้วยหนึ่งจากคุณธีที่ไม่เคยได้รับการเหลียวแลเลยแม้แต่น้อย

เชนและดาครางครวญอยู่ในใจว่าไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัวของหัวหน้า...ได้โปรดอย่าทำค้างๆ คาๆ ให้เห็นแบบนี้ ..... เพราะมันยิ่งกระตุ้นต่อม “อยากรู้เรื่องชาวบ้าน” ของพวกเขา!!!

“เอ่อ... คุณธีไม่ลองเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นดูบ้างล่ะครับ” เชนกลั้นใจเสนอแนะ.... ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาหรอก แต่เห็นกับตาว่า ส่งไอศครีมน่ะมันไม่ work !!

“ครับ... กำลังทำอยู่ แต่อย่างนี้ก็ต้องทำต่อไป ผมฝากด้วยนะครับ” ธียิ้มบางๆ และเดินจากไป

เชนและดามองหน้ากัน และต่างก็ถอนหายใจ....

....

...

..

.

วันนี้น้องไอศครีมคงเป็นหมันอีกเช่นเคย....

....

...

..

.

ธีเดินเข้ามาในห้องทำงาน เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น

แม่โทรมาหาเขาและต่อว่าเขาที่โกหกว่าบ้านหลังนั้นหารกับพฤกษกันคนละครึ่ง แม่บอกว่าหากเป็นอย่างนั้นจริง ธีต้องเอาบ้านนั้นคืนไป!
 
“พี่ธี.... พี่ธีจะให้แม่ทำยังไง เมื่อวานพ่อกับแม่พาเจ้าพฤกษมันไปบ้านนั้น... เจ้าพฤกษโมโหใหญ่... นี่ยังดีนะว่าพ่อไม่รู้เรื่อง หากพ่อรู้.... แม่ช่วยพี่ธีไม่ไหวนะ... ธีเอาคืนไปเถอะนะลูก แม่ขอล่ะ” แม่พุดด้วยน้ำเสียงว้าวุ่นใจ

“แม่ครับ ผมตั้งใจให้มันกับน้อง ผมบอกแม่แล้วนะครับ ผมไม่รับคืนครับ!” ธีเสียงแข็งและยืนยัน

“...... ถึงไม่มีบ้านนี้ พ่อกับแม่ก็รักลูกชายคนโตนะลูก กุญแจอยู่กับเจ้าพฤกษแล้ว ลูกไปคุยกันเอาเองนะ” แม่พูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่.... ปวดหัวกับลูกๆ คนนั้นก็โมโหว่าแม่ คนนั้นก็เสียงแข็งกับแม่

“...... แม่ครับ....” ธีลังเล

“หือ... พี่ธีมีอะไร?” น้ำเสียงของแม่ฟังดูเนือยๆ แต่หามีเสียงขุ่นเคืองไม่

“....หากว่าธี.....ถ้าทุกอย่างเป็นความเข้าใจผิด ถ้าพฤกษยังรักธี.... ธีขอคบกับน้องได้ไหมครับ?” ธีกลั้นใจถามแม่

“..................” แม่ไม่ตอบ ธียังถือสายนิ่งและรอ

....

...

..

.

“เรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้หรอกลูก....พ่อมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ!”  แม่ตัดสายไป

....

...

..

.

หนึ่งคำพูด..... สองความหมาย

ใช่! หัวใจบังคับกันไม่ได้..... แต่หากไม่ได้ลืม หากยังรัก หากทุกอย่างเป็นความผิดพลาด

....

...

..

.

เราแก้มันได้!!

....

...

..

.

หากคำพูดของน้องหวานเป็นความจริง.....

....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-04-2012 22:52:25 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


....

...

..

.

วันนั้นขากลับจากบ้านพฤกษ ถนนเส้นเดิมที่ธีมาปิดการสัญจรเนื่องด้วยอุบัติเหตุ ธีจึงเลี่ยงมาใช้ทางที่อ้อมกว่า ถึงอ้อมไกล แต่ยังดีกว่าจอดนิ่งรออยู่เฉยๆ

เมื่อรถวิ่งมาถึงทางเส้นหนึ่ง ภาพที่คุ้นตาลอยเข้ามาในสายตาของธี...

ธีมองนาฬิกา ยังมีเวลาอยู่.... ธีจึงหักพวงมาลัยและค่อยๆ ประคองรถให้วิ่งลึกเข้าไป..... เขาขับรถไปด้วยสัญชาติญาณ จนมาถึงร้านน่ารักหวานแหวนเกินกว่าที่ผู้ชายทั่วไปจะกลั้นใจเดินเข้าไปได้

แต่ไม่ใช่ครั้งแรกของธี...

เขาเดินเข้ามาในร้านนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ทั้งในฐานะลูกค้า และพนักงานขายชั่วคราว!

....

...

..

.

ธีสั่งไอศครีมถ้วยหนึ่งและนั่งละเลียดกินมัน พลางนึกถึงใครอีกคนที่เคยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

....

...

..

.

“พี่ธี” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมการสะกิดจากด้านหลัง

ธีหันไป และเมื่อเห็นหน้าของคนที่เรียกเขา เขาจึงส่งยิ้มให้

หวานกล่าวทักทายธีด้วยความดีใจ ธีนั่งตอบคำถามจากหวานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคำถามวนมาถึงคนอีกคนที่ไม่ได้มาด้วยในเวลานี้ คำถามนั้นตอบยากมากสำหรับธี เขานิ่งไปเป็นนาน

หวานหุบยิ้มที่มีลงและพูดด้วยน้ำเสียงเครือๆ ว่า “พี่ธีกับพี่พฤกษเลิกกันแล้วจริงๆ เหรอคะ?”

“....... พี่ไม่เคยคิดว่าจะเลิก” ธีบอกน้องหวาน

“แล้วทำไมวันที่พี่พฤกษมารับปริญญาพี่พฤกษถึงบอกหวานว่า พี่ธีบอกเลิกคบกับพี่เค้า พี่พฤกษเค้าพูดทั้งน้ำตาเลยนะคะ ว่าพี่ธีไม่รักเค้าแล้ว พี่ธีไล่เค้าออกมากจากห้อง พี่พฤกษรอพี่ธีมาหาเค้า รอพี่ธีโทรหาเค้า แต่พี่ธีไม่เคยทำเลยสักอย่างเดียว.... หวานไม่เข้าใจ... พวกพี่เข้าใจอะไรกันผิดรึเปล่า? พี่พี่ทะเลาะกันกี่ครั้งคะเนี่ย?”

ธีเริ่มประมวลผล.... รับปริญญาของช่วงนั้น ต้องเลื่อนห่างไปอีกปีต่างจากปกติ วันที่รับปริญญาคือช่วงที่พฤกษไม่รับสายเขาและย้ายไปหอใหม่ เข้าทำงานที่ใหม่....นานแล้ว ถึงจะได้กลับมารับปริญญา!!!

น้องไม่ได้โกรธเขา?!

น้องไม่ได้ “อยากพอแล้ว”?!

น้องยังรอเขาอยู่...เหรอ?!

....

...

..

.

ธีไม่เข้าใจ?!

“หวานแน่ใจนะ พฤกษบอกจากปากเลยเหรอว่ารอพี่โทรไปหา รอพี่ไปหาเขาน่ะ หวานคิดเองรึเปล่าครับ?” ธีถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“อุ๊ย...พี่ธี! ใครเค้าจะพูดเล่นหรือคิดเองเออเองล่ะคะ อ๊ะ เดี๋ยวนะ!” น้องหวานลุกจากโต๊ะ และเดินหายเข้าไปข้างในร้าน สักพักเธอก็ออกมาพร้อมผู้ชายคนหนึ่ง น้องหวานบอกว่าคนนี้เป็นแฟนของเธอ

“เล่าให้พี่เค้าฟังสิ วันที่แกไปชวนพี่พฤกษเค้ากินเหล้าจนพี่เค้าเมาหัวราน้ำก่อนวันรับปริญญาน่ะ เล่าให้หมดเลยนะว่าพี่พฤกษเค้าเมาแล้วพูดอะไรเกี่ยวกับพี่ธีบ้าง พูดให้ดี อย่ามาใส่โจ๊กนะยะ ชั้นนั่งดูอยู่ตลอด!” หวานบอกแฟนเสียงเข้ม

“อ๊ะ! พี่พฤกษคนนั้นอ่ะนะ ..... คือพี่เค้าถูกแฟนทิ้งอ่ะพี่ แฟนพี่เค้าบอกว่าเบื่อเค้าแล้ว เลยขอเลิกกับพี่เค้า แถมยังไล่พี่เค้าออกจากห้องด้วยนะพี่!...”

เด็กหนุ่มถือโอกาสนั่งลงพูดต่อ “คนแม่งเลวว่ะพี่ บอกมาได้ว่าพี่พฤกษเป็นเพื่อนนอน ปล่อยให้เค้าคิดว่าเป็นแฟนกันได้ตั้งนาน ถึงเป็นเกย์นะพี่ แต่คนเราคบกันมันก็ต้องจริงใจต่อกัน ไม่ใช่มาหลอกกันแบบนี้!....  ผมยังบอกพี่พฤกษเลยนะว่า หากผมเจอตัวไอ้เลวนั่น ผมจะตื๊บมันให้แทนพี่พฤกษเล๊ย... แต่พี่พฤกษนี่ก็น๊า รักเค้าอ่ะนะ จนเกือบปีแล้วก็ยังรอเค้า รอเค้าโทรมาหา รอเค้ามาหา.... เป็นผม ผมไม่รอหร๊อก ไม่มีติดต่อกันเลยสักคำ จะรอทำซากอาร๊าย!!!”

แฟนของหวานเล่าอย่างเมามันส์ 

“พฤกษเค้าบอกเราแน่นะว่า ตอนนั้นก็ยังรอให้แฟนเค้าโทรหา ยังรออยู่จริงๆ น่ะเหรอ?” ธีไม่ค่อยอยากเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน

“จริงดิพี่ ผมจะโกหกทำไม หวานก็ได้ยินเหมือนเราใช่ป๊ะล่ะ เราพูดผิดสักคำมั้ยล่ะ?” แฟนของหวานหันไปขอการการันตี

“ค่ะพี่ธี ไม่ผิดเพี้ยนค่ะ วันนั้นหวานก็นั่งอยู่ด้วยค่ะ.....” หวานบอกเขา

“ไม่ใช่ละ.... พี่ติดต่อตลอด โทรหาตลอด ถึงไม่ได้พูดกับตรงๆ......” ธีเริ่มคิดถึงสิ่งที่แม่บอกกับเขา เขาที่เข้าใจผิดคิดว่าพฤกษรับสาย และพูดขอโทษไปมากมาย แต่เขาเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ว่า... นั่นไม่ใช่พฤกษ

ธีเริ่มคิดมาทีละลำดับ.... ธีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาแล้วกดเบอร์ของ......โจ้

....

...

..

.

 “โจ้ ขอโทษนะ พี่ขอถามคำเดียว เรื่องสำคัญ! วันนั้นโจ้ได้บอกพฤกษมั้ยว่าพี่โทรหา และพี่กลับมาจากทำงานแล้วจะไปรับพฤกษ” ธีรีบถามทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย

“บอกครับ....ผมเขียนจดหมายแปะไว้ก่อนออกไปทำงาน” โจ้ตอบด้วยเสียงงุนงง

“โจ้แน่ใจได้ไงว่าพฤกษอ่านจดหมายนั่นแล้ว พี่จะแน่ใจได้ไงว่าโจ้บอกพฤกษจริงๆ” ธีซักเข้าประเด็น

“อ๊าว.... พี่ธี ทำไมถามหมาๆ แบบนั้นล่ะครับ!” โจ้ของขึ้น วันนี้ไอ้พี่ธีมันกินยาลืมเขย่าขวดรึไง ถึงได้โทรมาหมากับคนอื่นแบบนี้

“โจ้ พี่ถามตรงๆ นะ.... เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อรึเปล่า?” ธีถาม พอเขาเงยหน้า เขาก็เห็นน้องหวานกับแฟนทำหน้า.....บอกไม่ถูกแต่เห็นแล้วธีตลก

พอนึกได้ว่าตัวเองถามอะไรออกไป ธีก็อยากขำ --- เขาพูดไปได้ยังไง

ระหว่างที่โจ้ด่ากราดอยู่ในสาย ธีเริ่มเบาใจ..... เพื่อนยังเป็นเพื่อน ไม่ได้เป็น “เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ” แบบที่เขากังวล

“โทษที โจ้ โอเค พี่ถามเฉยๆ เพื่อนรักก็เพื่อนรัก ไม่ได้ว่า.... แค่ถามเฉยๆ ครับ” ธีพยายามพูดให้อีกฝ่ายลดอารมณ์ลง

“เป็นบ้าอะไรน่ะพี่ธี! ถามให้ได้พระแสงของ้าวรึไง... จะเอาอะไรห๊า! โทรมาเนี่ยจะเอาอะไร!” โจ้ยังเดือดไม่หาย

“โจ้ สมมุตินะ หากวันนั้นพฤกษไม่ได้อ่านจดหมาย” ธีเกริ่นนำให้โจ้

“ถึงไม่ได้อ่าน แต่พี่ก็โทรหามันแล้ว พี่กับมันคุยกันแล้ว มันกลับมาแล้วบอกว่าผมพอแล้วก็พอแล้ว ไม่เห็นเป็นไงนิ” โจ้ยักไหล่แบบไม่แคร์

“ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องพี่ยังไม่ได้คุยกับพฤกษด้วยตัวเองเลยสักครั้งครับ” ธีบอกโจ้แบบตรงประเด็น

“....บ้าละ แล้วไอ้พฤกษ...............มันจะ...นอยด์....ทำไม....” โจ้เริ่มพูดไม่ประติดประต่อ

“วันที่โจ้บอกว่าพฤกษกลับถึงบ้านแล้ว พี่ก็โทรไป แต่ไม่มีคนรับ พอมีคนรับพี่ก็รีบพูด....” ธียังพูดไม่จบ โจ้ก็สวนขึ้นมาก่อน

“ก็นั่นไง แล้วจะเอาอะไรอีกพี่?!”

“วันนี้พี่มาหาพ่อแม่พฤกษ แม่บอกพี่ว่าคนที่รับสายวันนั้นเป็นแม่... พี่เข้าใจผิดว่าได้พูดกับพฤกษ เข้าใจผิดว่าได้ขอโทษพฤกษไปแล้ว!”

ธีสรุปให้ทั้งตัวเองและโจ้ฟังไปในตัว

หวานกับแฟนนั่งอ้าปากเหวออยู่ตรงหน้าของธี

“หยุ๊------------ด   เกินระดับสติปัญญาผมแล้วพี่!...... เอาสั้นๆ นะพี่กำลังจะบอกว่าไอ้พฤกษมันเข้าใจผิด บังเอิญมันไม่ได้รับข่าวสารจากพี่เลย..... มันเลยเข้าใจผิด!”

“สมมุติว่าใช่ล่ะโจ้” ธีถาม

“โอยยยยยยยยยยยยยย! เหี้ยไรกันเนี่ย! พี่ธีอำผมอยู่รึเปล่า? อย่ามาล้อเล่นนะ เพื่อนผมทั้งคน ผมซีเรียสนะพี่!” โจ้ตะโกนลั่น

“วันนี้พี่เอาบ้านที่ซื้อไว้ตั้งแต่ตอนนั้นมาให้แม่กับพ่อ... พี่เอามันมาให้พฤกษ....” ธีบอกกับโจ้

โจ้ไม่ตอบอะไรเขาอีก มีแต่เสียงร้อง โอยยยยยยย ดังลอดมาอย่างเดียว

หลังจากโจ้สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ธีจึงเล่าให้โจ้ฟังอีกว่า สามวันก่อนเขาไปคุยกับพฤกษแล้ว พฤกษยืนยันว่าไม่เคยรู้เลยว่า ธีติดต่อมาหา หรือโทรมาหา ยกเว้นตอนที่เปลี่ยนเบอร์โทรแล้วเท่านั้น!!!

โจ้เลยบอกว่า ตั้งแต่วันที่พฤกษกลับมาจากบ้านก่อนที่จะหายตัวไปเดือนหนึ่ง เขาคิดว่าพฤกษคบกับพี่ธีไม่ไหวแล้ว เขากับเพื่อนๆ เลยตกลงกันว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก! ซึ่งพวกเขาก็ยังทำมาจนกระทั่งวันนี้ โดยไม่มีหลุดกันเลยสักครั้งเดียว!!!!


....

...

..

.




















ชิ้นส่วนที่หล่นหายไปตามเวลาด้วยคำสั่งของโชคชะตา กำลังถูกหยิบขึ้นมาเรียงให้เห็นภาพของอดีต......


....

...

..

.

วันนั้นธีขอไอศครีมรสมะไฟและเสาวรสจากน้องหวานมาหมดตู้

“ถ้าหมดนะ พี่ธีโทรมาหาหวานเลย หวานจะทำส่งไปให้! อย่ายอมนะพี่ธี! หวานเชื่อว่าพี่พฤกษรักพี่คนเดียว! รักนะพี่มันไม่ได้ลืมกันง่ายๆ หรอก!”...... หวานเขย่งมากระซิบให้เขาฟัง “ดูอย่างแฟนหวานนะ ขี้เกียจก็ปานนั้น ไม่ได้ดั่งใจหวานสักอย่าง ทะเลาะกันทีมันก็ว่าเลิกๆ หายหัวไปสามสี่วันมันก็ขับมอไซด์กลับมาที่ร้าน เดินเข้าร้านมาตักไอศครีมขายหน้าตาเฉย... กี่รอบแล้ว ไม่นับแล้วพี่!”


....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-04-2012 23:01:10 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
พฤกษ์จะว่าไงเนี่ยยย
ลุ้นๆๆๆๆ  ลุ้นยิ่งกว่าหวยออกอีกเนี่ย

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
 :call: :call:มาเลยนะ  มาๆมากินไอติมกันเค้าเลี้ยง


เปรมงานนี้ :pigha2:

ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -
เข้ามากรี๊ดให้แฟนน้องน้ำหวานจ้า 
น้องน้ำหวานกับแฟนน่ารักมากก

พี่ธีสู้ๆๆ  เป็นกำลังใจให้พี่ธีนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] วรรคสิบ
«ตอบ #127 เมื่อ06-04-2012 20:28:33 »

วรรคสิบ





ในร้านอาหารสไตล์คันทรีแห่งหนึ่ง

เสียงดนตรีจังหวะเนิบๆ เบาๆ ดังบรรเลงคลอไปกับเสียงของแขกที่เข้ามาใช้บริการ

ที่โต๊ะขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง มีผู้ชายห้าคนนั่งคุยกันสนุกเฮฮา

เพื่อนที่ต่างมีงานการทำ นานๆ ทีถึงได้พบกัน ต่อให้พฤกษยุ่งแค่ไหนเขาก็อยากมาหาเพื่อน....ในเมืองเหล็กขนาดใหญ่แห่งนี้ การอยู่คนเดียวในสังคม...คือความโดดเดี่ยว

แม้แค่ไม่กี่ชั่วโมง หากมันทำให้พฤกษลบความรู้สึกนั้นไปได้ พฤกษก็อยากทำ...... วันนี้เพื่อนมาพร้อมหน้าพร้อมตา พฤกษสุดเหวี่ยงและดื่มไม่อั้น! เขานั่งแท๊กซี่มา กะแล้วว่าหากเมาก็จะนั่งแท๊กซี่กลับ

“เบาๆ มึงเหล้านะไม่ใช่น้ำชา....” เอกร้องบอกเพื่อน แต่มือกับรับแก้วจากมือเพื่อนไปเติม....ใหม่!?

“ตาหมายมึงเค้าไปคุยโวที่บ้านกูว่ามึงซื้อบ้านที่กรุงเทพฯ ให้แก เลวนะ! ไม่เคยบอกเพื่อนเลย” ฟ้าแซวพฤกษ

บ้านของฟ้าไม่ได้อยู่ใกล้บ้านพฤกษเลย แต่บ้านฟ้าอยู่ในตลาด!

บอกแล้ว ไม่อยู่หรอกนะ ไอ้บ้านหลังนั้น หายใจหายคอไม่โล่ง.....แต่ตาหมายเขาอยากอวดครับท่าน ตาหมายเค้าขี้เห่อ*0*

“มึงไม่ต้องเลย... คนบางคนมันเอาแต่ใจ จะเอาอะไรกับกู เลิกกันไปแล้ว! เหอะ! กูไม่ได้อยากได้ไอ้บ้านนั่น กูบอกให้แม่เอาไปคืนแล้ว!” พฤกษเสียงอ้อแอ้

“มึงเลิกแค่ฝ่ายเดียวรึเปล่าวะ” ฟ้ายอกย้อน

พฤกษหันไปมองฟ้าตาขวาง “ไอ้ทรยศ! มึงพูดงี้หมายความว่าไง!”

เอกยื่นแก้วใหม่ให้พฤกษแล้วบอกว่า “พี่ธีเค้าบอกว่าจะมารับมึง มึงก็หนีเค้าไปบ้านแม่...มึงน่ะ เบื่อพี่ธีเองรึเปล๊า” ช่วยสุมไฟ

“ไม่เคยพูด! ไม่เคยโทรมาหา ไม่เคยขอโทษ.... ทำไมต้องมาขอโทษ ทำไมไม่พูดตั้งแต่วันนั้น พูดทำไมตอนนี้ มันกี่ปีแล้ว เอามาทำไมบ้าน กูไม่เอา!” พฤกษเริ่มหัวเสียและ....เสียสติ

พฤกษยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “กูรักของกู! กูไม่เคยเบื่อพี่ธี! สัดเอก มึงอย่ามาสู่รู้! มึงนั่งอยู่ในหัวใจกูรึไง! หึ แล้วมึงรู้มั้ย? ตอนนี้กูก็ยังรัก ยังรอ....โง่ ไอ้หน้าโง่ โง่ โง่....” พฤกษด่าตัวเองไม่หยุด

โจ้จับหน้าเพื่อนให้หันมามองตัวเอง “หลังจากที่มึงมาอยู่ห้องกูหนึ่งอาทิตย์ พี่ธีบอกกูว่าไม่ได้จะเลิกกับมึง แต่พี่ธีติดงานมาหามึงไม่ได้ พี่ธีบอกว่าหากมึงจะอยู่ห้องกูก็อยู่ไป แต่หากพี่ธีกลับมาจากต่างประเทศแล้วพี่ธีจะมารับมึง”

“ไม่มีทาง.... ไม่มีทาง....” พฤกษยิ้มแบบผู้ชนะ

“พี่ธีโทรมาหามึง แต่มึงเมา พี่ธีฝากกูบอกมึง กูเขียนจดหมายบอกมึงไว้ก่อนออกไปทำงาน ไอ้ฟ้าก็อยู่ด้วย เช้าวันที่มึงโดนไล่ออกจากงาน!” โจ้บอกต่อ

“ไม่มี..... ไอ้ทรยศ! มึงทรยศกู! ทุกตัว! ทำไมต้องเสือกไสเพื่อนมึงไปให้คนที่เขาไม่ต้องการ! เพื่อนนอนแบบกูน่ะ เค้าจะหาที่ไหนก็ได้ แต่กูไม่ต้องการเป็นเพื่อนนอนของใคร! มึงได้ยินมั้ย? ได้ยินมั้ย?!” พฤกษเสียงแข็งใส่เพื่อน

“เวลาโมโห คนเรามันก็พูดอะไรออกมาก็ได้ แต่เขาขอโทษมึงแล้ว เขายังรักมึง มึงก็ยังรักพี่เค้า มึงก็ลืมๆ มันไปเหอะ จะทรมานตัวเองทำไมว๊า” ก้องที่เงียบมาตลอดพูดแทรกขึ้น

พฤกษลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเซซัดออกห่างจากเพื่อน พฤกษเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็สะดุดล้ม เพื่อนๆ รีบเข้าไปช่วยแต่พฤกษฮึดฮัดและปัดมือ ผลักเพื่อนๆ ให้ไปห่างๆ

“มึงตั้งสติดีๆ แล้วกลับไปลองคุยกับพี่ธีเถอะ กูว่ามึงเข้าใจอะไรผิดหลายอย่าง”

“เวลาเปลี่ยนหัวใจคนมันก็เปลี่ยน! มึงคิดเรอะว่าเขาจะเหมือนเดิม!” พฤกษบอกและทรงตัวเดินต่อไป

“ก็จริงของมึง แต่กูว่าไม่ใช่สำหรับทุกคน... มึงน่ะ เคยลืมพี่ธีได้บ้างมั้ย? ใจมึงน่ะเคยเปลี่ยนแน่เหรอ?” โจ้ตั้งใจพูดให้จี้ใจดำ

พฤกษไม่สนใจเพื่อน

เขาเดินเซไปเซมาจนมาถึงริมถนน เขาโบกรถแท๊กซี่คันหนึ่ง และเดินเข้าไปในรถ บอกจุดหมายและนั่ง...ใจลอย

เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น พฤกษก้มลงมองดูเลขหมาย------ แม่

“ครับแม่” พฤกษพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

“ลูก แม่โทรหาพี่เค้าแล้วนะ แต่พี่เค้าไม่รับคืน พฤกษไปคุยกับพี่เค้าเองนะ แม่พูดอะไรไม่ได้มาก พ่อยังไม่รู้เรื่อง.... แม่ไม่อยากบอกอะไรพ่อตอนนี้ ลูกๆ ไปคุยกันก่อนนะ ได้มั้ยลูก?” แม่บอกลูกชายด้วยเสียงที่อ่อนโยนระคนเป็นกังวล

“เค้าไม่รับก็ช่าง เราไม่เอา ส่วนพ่อผมจะบอกพ่อเอง!” พฤกษเสียงแข็ง

“.......... ถ้าพี่ธีเค้ายังรักลูกมาตลอดล่ะพฤกษ ลูกน่ะ ยังรักพี่ธีอยู่ใช่มั้ย? .....ให้อภัยคนที่รักมันยาก หากต่างคนต่างยังรักกันอยู่ แม่ว่ามันสำคัญกว่านะ” แม่พูดกับลูกชายด้วยความอ่อนโยน

“อะไรนะแม่?!” พฤกษมึนงงในความหมายของแม่ รักอะไร? ยังไง?.... จริงอยู่ว่าตั้งแต่วันที่ไปดูบ้านมา แม่ก็รู้ว่าเขากับพี่ธีโกรธกัน แต่อันที่จริงแล้วแม่อาจรู้มาตลอดอยู่แล้วก็ได้

แต่แม่รู้แค่นั้น...ไม่ใช่เหรอ?!

แล้วรักที่แม่ว่ามานี่คืออะไร?

“เฮ้ออ...... พ่อเค้าไม่ได้รู้ด้วย แม่ยังไม่ได้บอกพ่อ แม่กลัวว่าพ่อจะทำใจไม่ได้”

“อะไรแม่?!” พฤกษยิ่งมึนงงในความหมายของแม่

“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าก่อนนี้ลูกทะเลาะอะไรกับพี่ธีจนต้องเลิกกัน แต่กี่ปีแล้วที่แม่เห็นลูกอยู่แบบทรมานใจอย่างนี้... อย่างน้อยนะ ไปคุยกันให้ลูกเรื่อง หากลูกไม่รักพี่ธีแบบนั้นแล้วจริงๆ ก็บอกพี่เค้าไป ให้เราสบายใจกันทั้งสองฝ่าย.... ถือว่าแม่ขอร้องนะพฤกษ เห็นลูกเป็นแบบนี้แล้ว แม่ไม่เคยสบายใจเลย แม่หลับไม่เต็มตาเลยพฤกษ แม่ละอายใจมาตลอด ถึงพี่ธีบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่แม่ก็ยังรู้สึกไม่ดีไม่หายอยู่ดี” แม่พูดเจื้อแจ้วโดยที่พฤกษประมวลผลไม่ทัน

ด้วยฤทธิ์ของเมา พฤกษจึงอ้าปากถามแม่ของตัวเองแบบสั้นๆ “แม่... พี่ธีกับพฤกษเป็นอะไรกัน? แม่คิดว่าพวกผมรักกันในความหมายไหน?”

“หื๊อ.... ก็เป็นแฟนกันน่ะสิ! รักก็คือรัก มันจะแบบไหนล่ะลูก หรือลูกจะถามอะไร แม่เริ่มงงแหละนะ” แม่ย้อนถาม

“แม่รู้ได้ยังไงว่าผมกับ.....” จะเอ่ยคำนั้นก็ลำบากใจ “เขา เป็นแฟนกัน?”

“ก็ตอนนั้นพี่ธีเขาโทรมาขอโทษลูก เขาขอคืนดีกับลูก เขาบอกว่าเขารักลูก... บังเอิญแม่รับสาย แล้วพี่เค้าไม่รู้ว่าเป็นแม่ พี่ธีเค้าคิดว่าเป็นลูกน่ะ” แม่บอก

“เมื่อไหร่ครับ?” พฤกษใจสั่น

“ช่วงวันหยุดสงกรานต์.... ก่อนที่ลูกจะเปลี่ยนงานไง” แม่นึกถึงช่วงเวลานั้น

พฤกษใจหายวาบ ตั้งแต่เริ่มทำงานเขาเปลี่ยนที่ทำงานเพียงครั้งเดียว...และไม่เคยเปลี่ยนอีก!

............

...........

..........

.........

........


“...... มันนานมาแล้วครับแม่ ช่างมันเถอะ! แม่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ!” พฤกษบอกคำที่ตัดสินไว้ในใจกับแม่---ไม่ย้อนกลับไปอีกแล้ว .... ความรักสำหรับพฤกษ มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน

“ยังไงก็ต้องไปคุยกับพี่ธีเค้านะ ผัวเมียกันตัดยังไงก็ตัดไปขาดหรอกลูก.... อุ้ย! พ่อมาแล้ว แม่วางก่อนนะลูก!”

“แม่!!!!!” พฤกษกรอกเสียงดังสนั่นไปยังปลายสายที่ชิงวางไปก่อน

............

...........

..........

.........

รู้ไปถึงไหน?! แม่รู้ไปถึงไหน?!

........

.......

......

.....

....

...

..

.


พฤกษเดินซัดเซลงจากรถแท๊กซี่ เขาเดินเข้าไปในตัวตึก รถคันหนึ่งที่ขับตามหลังมาตลอด หยุดอยู่หน้าหอพักของพฤกษ

ไม่มีใครสังเกตุ ไม่มีใครรู้.... คนที่ขับรถเห็นเป้าหมายเดินเข้าไปในตึกแล้ว เขาจึงหักพวงมาลัยกลับออกไปจากทางเดิม

รถคันนี้จอดอยู่นอกร้านอาหารแนวคันทรีนั้นมาตลอดตั้งแต่พฤกษและเพื่อนๆ เริ่มเข้าไปในร้าน

ทุกคำพูดที่พวกเขาพูดคุยกัน ถูกถ่ายทอดผ่านโทรศัพท์ของ----ก้อง

....

...

..

.

หากใจคนยังไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา...... เขาก็มีทางให้เดินไปหาคนคนนั้น

....

...

..

.

“พฤกษถึงหอแล้วนะครับ ขอบคุณพวกเรามาก” คนที่ถือพวงมาลัยบอกทุกคนที่อยู่ปลายสายซึ่งต่างยังนั่งดริ๊งส์อยู่ที่ร้าน

“ครับพี่ ให้ช่วยอะไรก็บอก” ก้องบอก

“พี่ธี คืบหน้ายังไงบอกกันบ้างนะครับ” ฟ้าบอก

“แล้วแม่จะเป็นอย่างที่โจ้บอกมั้ย?” ธียังสงสัย

“เป็นสิพี่ ผมรู้นิสัยน้าสร้อยแกดี หากแกไม่โกรธพี่ธีนะ ยังไงแกก็ต้องบังคับให้ไอ้พฤกษมาพูดกับพี่เองอยู่ดี ว่าแต่กุญแจอยู่ที่มันหรือแม่ล่ะ” โจ้บอก

“แม่บอกว่าให้กับพฤกษมาแล้ว” ธีบอก

“งั้นก็รอไป” โจ้บอก

“พี่ธี ผมสั่งเด็กๆ ไป “อุ้มตัว” ให้ได้นะ เดี๋ยวจะเอามันไปทิ้งให้ที่เกาะร้าง รับรองเนียน.... ถือเป็นวิธีสุดท้ายละกัน” เอกบอกพี่ธี....

เด็กๆ ก็คือเหล่านักฟุตบอลที่เขาเป็นโค๊ชนั่นแหละ ไม่ใช่มาเฟียที่ไหน พวกเล่นกีฬาแรงจะดี ไอ้พฤกษสู้แรงไม่ไหวแน่ 55555+

“อี๋----------”


เสียงชมเชยดังลอยฟุ้งขึ้นมาจากในวง.... วงแตกในทันควัน!!


....

...

..

.


****************

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-04-2012 23:06:43 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] วรรคสิบ
«ตอบ #128 เมื่อ06-04-2012 20:35:50 »

เย้ ในที่สุดพฤกษ์ก็รู้ซะที

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] วรรคสิบ
«ตอบ #129 เมื่อ06-04-2012 20:57:46 »

 :เฮ้อ:

เหนื่อยใจกับพฤกษจริงๆเนอะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] วรรคสิบ
« ตอบ #129 เมื่อ: 06-04-2012 20:57:46 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] วรรคสิบ
«ตอบ #130 เมื่อ06-04-2012 21:01:29 »

เอาอีกๆๆๆๆๆๆงานนี้ไม่มีไอติม



 :กอด1:

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2



วันที่สับสนอลหม่าน เริ่มขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่.....ตีห้า

ผู้คนในสนามหญ้าด้านนอกกำลังจัดพุ่มดอกไม้... ทางเดินถูกปูไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืน ผู้คนต่างเดินขวักไขว่อยู่ในบริเวณนั้น.... ทั้งในสนามหญ้าและตัวอาคารทรงโดมกว้าง

เสียงเริ่มดังโหวกแหวกทันทีที่แสงอาทิตย์เริ่มเยื้องย่างขึ้นมาจากขอบฟ้า.... แปดโมงเช้าคือเวลาที่งานจะเริ่มต้นขึ้น

“หลิว เตรียมนะ เดี๋ยวพี่จะเดินเช็คเป็นส่วนๆ” พฤกษสั่งพนักงานของตัวเอง

เธอรับคำและป่าวประกาศผ่านไมค์ เสียงเฮรับคำดังมาจากทุกจุด.... พฤกษเริ่มตรวจความเรียบร้อยไปตามจุดที่เรียงลำดับความสำคัญเอาไว้

สักพักใหญ่ พฤกษก็เดินมาที่บนเวที..... เขาบอกให้เด็กที่เดินสายไฟอยู่ อย่าลืมเก็บสายไฟที่พาดหมิ่นแหม่อยู่ตรงทางขึ้นลง---- หากเดินแล้วเกิดสะดุดตอนงานเริ่มไปแล้ว คงเป็นภาพไม่น่ามอง

ขณะที่เขาจะเดินลงมาจากเวที เขาก็ชนกันคนคนหนึ่งเข้า---- กลิ่นอ่อนๆ หนึ่งโชยติดจมูก.... กลิ่นนุ่มละมุมที่แสนคุ้นเคย

พฤกษไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เขาแน่ใจว่าคนที่เขาเดินชนนั้นใคร!!

ลืมแล้ว! 

ท่องมาตลอด..... แต่อันที่จริงแล้วกลับจำได้ทุกอย่าง ทั้งเบอร์โทรของเขา ทั้งกลิ่นของเขา ทั้งเสียงของเขา....

แต่พฤกษเจ็บและจำ! เข้าใจผิดแล้วยังไง?

ทำไมปล่อยจนเวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้!

นี่รักแล้วเหรอ?!

“นักเปียโนขอซ้อมมือก่อนเวลา ไม่ทราบว่าจะรบกวนการทำงานหรือเปล่าครับ?” คนที่ไม่หลีกทางให้พฤกษเอ่ยถาม

“เชิญครับ” พฤกษบอก แล้วหันไปบอกพนักงานของตัวเองที่ยังเดินสายไฟอยู่ “เปียโนพร้อมรึยัง? นักเปียโนจะขอซ้อมก่อน”

“เหลือแค่เสียบปลั๊กครับพี่พฤกษ มาซ้อมได้เลยครับ!”

“เชิญครับ” พฤกษหันมาบอกอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่หลีกทางให้เขา พฤกษกลับหลังหัน และเดินไปทางหน้าเวที กะว่าจะโดดลงไปแทนเดินลงจากบันได

“คุณพฤกษครับ” เสียงหนึ่งเรียกเขา----เป็นคนละเสียงกัน

“ครับ” พฤกษหันไป

ชายคนหนึ่งเดินถือสมุดและถุงกระดาษมาทางเปียโน พฤกษเดินเข้าไปหาเข้า “ต้องการอะไรเพิ่มรึครับ?”

“ผมอยากลองแบบไม่เสียบสายก่อน แล้วค่อยลองแบบเสียบสายทีหลัง ผมอยากทดสอบเสียง... หากมันพอดีแล้วผมไม่อยากให้เสียบเครื่องขยายเสียงน่ะครับ ไม่ทราบว่าทำแบบนี้จะเป็นการรบกวนทางคุณมั้ยครับ?” นักเปียโนถามเขา

“อ๋อ! ได้ครับ! เดี๋ยวผมสั่งคนไว้ คุณบอกเขาได้เลยครับ....ขาม เก็บสายเสร็จช่วยอยู่กับคุณเค้าหน่อยนะ เผื่อเปียโนหลังนี้จะไม่ต้องใช้เครื่องขยายเสียง สรุปได้ยังไงมาบอกพี่ด้วย จะได้ไม่ผิดคิว” พฤกษบอกพนักงาน และหันหน้ากลับมาบอกนักเปียโนให้ตามสบาย

ก่อนที่พฤกษจะเดินไปทางบันไดทางลงเวทีซึ่งเวลานี้ไม่ร่างของคนที่ไม่พึงประสงค์อยู่ตรงนั้นแล้ว นักเปียโนก็เรียกเขาไว้อีก

“มีคนฝากมาให้ครับ” พฤกษยื่นมือไปรับถุงกระดาษ ทันทีที่ถุงมาอยู่ในมือพฤกษ นักเปียโนก็กลับไปนั่งบนเก้าอี้และเริ่มทดสอบเสียง

พฤกษเห็นของที่อยู่ในถุงแล้ว... เขารู้ว่ามันคืออะไร มันคือสิ่งเดียวกับที่คุณเชนและคุณดาถือติดมือมาให้เขาทุกครั้งที่ได้เจอกัน.... พอดีเลย.. วันนี้เขามีของอีกอย่างที่ต้องคืน--- เขา!

....

...

..

.

ก่อนงานเริ่ม 30 นาที

พฤกษเดินเข้าไปด้านหลังของธี เขาเอาถุงกระดาษใส่เข้าไปในมือธี ธีสะดุ้งตกใจและหันหลังกลับมา

“หยุดสักทีนะครับ เอาคืนไปให้หมด! มันจบมานานแล้ว! อย่ารื้อฟื้น! คุณเสียเวลาเปล่าๆ” พฤกษพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

หากคืนกันเป็นการส่วนตัว อีกฝ่ายต้องไม่รับแน่.... พฤกษต้องฉวยโอกาสนี้ และทันทีที่เสร็จงาน เขาจะกลับก่อน ไม่รออยู่เก็บของด้วย...

“ไม่รักกันแล้วเหรอครับ ไม่เคยคิดถึงกันเลยเหรอครับ เรื่องที่พลาดไปแล้วน้องให้อภัยกันไม่ได้เลยเหรอครับ เรารักกันไม่ได้อีกแล้วเหรอครับ” ธีถามเสียงแผ่ว

“ไม่ได้ครับ! และโปรดหยุดสักที!” พฤกษพูดสียงแข็ง

....

...

..

.

แค่พูดก็จบ...งั้นเหรอ?

แค่พูดก็หาย...งั้นเหรอ?

แล้วไม่ใช่คำพูดงั้นเหรอที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้น?!

คนพูดอาจลืมมันไปง่ายๆ

แต่คนฟังนั้น เขาฟังด้วยความรู้สึกยังไง..... เคยรู้บ้างมั้ย?

....

...

..

.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-04-2012 23:10:18 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
พูดไปแล้วพฤกษต้องแอบเจ็บเองด้วยแน่

 :เฮ้อ:

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2


งานจบลงด้วยดี พิธีปิดงานกำลังเริ่มขึ้น พฤกษโล่งใจและคว้าแก้วน้ำมาดื่มดับกระหาย ทว่า พอจรดริมฝีปากกลับพบว่าแก้วมันผิดปกติไป

“แก้วอะไรวะ เย็นฉิบ!” พฤกษบ่นกับตัวเอง และไม่นานเขาก็เห็นว่ามันคืออะไร.....

เห็นแล้วก็เปรี้ยวปากอยากกินขึ้นมาไม่ได้ พฤกษยื่นมืออีกข้างไปหยิบช้อนมาตักไอศครีมเข้าปาก----มะไฟ  รสชาติเหมือนที่กินตอนอยู่มหาลัย..... กินแล้วเพลิน หมดไม่รู้ตัว

กี่ปี่แล้วก็ไม่รู้ ไม่อยากนับแล้ว แล้วก็ไม่อยากจำ ช่างมัน! ก็แค่ไอศครีม.... พฤกษถอนหายใจ

“พี่พฤกษจะกลับตอนไหนครับ” พนักงานในทีมของพฤกษเข้ามาถาม

“เดี๋ยวกลับเลย โทษทีนะไม่ได้อยู่ช่วยตอนเก็บ พี่มีธุระอีกที่” พฤกษบอก

แขกเริ่มลุกและทยอยกันกลับ คนในงานที่ยังอยู่คุยเล่น และคุยกับเจ้าภาพมีเหลือประมาณครึ่งหนึ่งจากเดิม...

หากกลับตอนนี้ถือว่าไม่เสียมารยาทนัก พฤกษเตรียมตรวจของในกระเป๋าว่าลืมอะไรรึเปล่า... ขณะที่เขารูดซิปเปิด

กล่องใบหนึ่งมาอยู่ในกระเป๋าเขา...

กล่องใบเดิมที่ถูกส่งไปส่งมา.....

พฤกษถอนหายใจและรูดซิปปิดมัน----- ไว้ค่อยหาวิธีคืนทางอื่น

....

...

..

.

“ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ ดวงดาวจะหายไปไหน”

เสียงชายคนหนึ่งพูดผ่านไปไมค์ เสียงนั้นหยุดไปชั่วอึดใจ จากนั้นเสียงเดิมจึงกล่าวต่อ..... “ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นอย่างไร แต่ฉันรู้หัวใจของฉัน”

เสียงหยุดไปชั่วขณะ เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นตามมา.... ผู้ที่มาร่วมงานและนักแสดงซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากหลังเวทีต่างเหลียวหลังแลหน้า ชะเง้อคอมองหาต้นเสียงที่ไม่มีที่มาที่ไปนั้น

เสียงที่ราบเรียบ เสียงที่เหมือนใครสักคนกำลังบอกเล่าสู่กันฟัง เสียงทุ้มนุ่มละมุนไปถึงหัวใจ.... คนบางคน

นักเปียโนซึ่งเดิมนั่งอ้อยอิ่งอยู่บนเวทีลุกขึ้นอย่างเงียบๆ เขาลุกขึ้นมาเก็บสมุดโน้ต และเอาสมุดโน้ตอีกอันที่วางไว้บนเปียโน มาวางแทน......ไม่นานนักเสียงลึกลับเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“จะมีเพียงเธอ....รักเพียงแต่เธอ จะโอบกอดเธอด้วยรัก ด้วยความห่วงใย”

ขาคู่หนึ่งพาชายคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวที เมื่อชายคนนั้นเดินไปที่เปียโน เขายังคงก้มหน้าและยกไมค์ขึ้นมาใกล้ปาก....กล่าว “ใจฉันมอบให้เธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม”

เขาเงยหน้าขึ้น หันหน้ามาหาผู้คน แล้วกล่าว “ทุกคำ....มันกลั่นออกมาจากหัวใจ”

พูดจบเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ โดยหันหน้าเข้าหาเปียโน นักเปียโนคนเก่า เอาไมค์ไปจากเขา และเสียบเข้าที่ขาไมค์ให้ ชายเจ้าของเสียงลึกลับสำหรับคนอื่น ทว่าเป็นคนเคยคุ้นสำหรับพฤกษยกมือขึ้นวางเนือแป้นคีย์

เสียงระบายลมหายใจดังลอดเข้ามาในไมค์ราวกับเขากำลังรวบรวมสมาธิ

เมื่อทุกอย่างพร้อม เขาจึงเอ่ยออกมาอีกว่า

“เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกลาย.... เพลงนี้เพื่อเธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม  ฉันสัญญา ฉันจะดูแลเธอจากนี้ และตลอดไป”

สิ้นคำพูดนั้น ชายหนุ่มลึกลับก็บรรเลงเพลงหนึ่งขึ้นมา อย่างช้าๆ ทว่าตรึงทุกความประทับใจ.....

http://www.youtube.com/watch?v=hxXhAeUchg4&feature=related

.......

.....

....

...

..

.



ออฟไลน์ k00_eng^^

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 647
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-2
ให้โอกาสพี่ธีอีกสักครั้งนะพฤกษ  :sad4:

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #135 เมื่อ06-04-2012 21:39:18 »

มือกด f5
ปากก็กระอัดเลือดออกมาเป็นลิ่ม


อย่าใจแข็งเลย

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #136 เมื่อ06-04-2012 22:06:21 »

เอาล่ะสิงานนี้ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #137 เมื่อ06-04-2012 22:06:29 »


เสียงเพลงนุ่มหวานจากการพรมนิ้วไปบนแป้นเปียโนดังกึกก้องไปทั่วห้องจัดงาน ทุกครั้งที่นิ้วมือนั้นกดลงบนไปในแต่ละคีย์ หัวใจของพฤกษราวกับฟองฟูมากขึ้น มากขึ้นจนเจียนที่จะระเบิด

คนที่กำลังดีดเปียโน....

คนที่นิสัยแข็งในแบบผู้ชาย...

คนที่อายแม้กระทั่งนั่งกินไอศครีมคนเดียวในร้านก็ยังไม่กล้า...

คนที่ไม่เคยจับมือแฟนตอนอยู่ข้างนอก...

คนที่....... ภาพในอดีตมากมายของคนคนนั้นลอยพรั่งพรูขึ้นมาจากหีบแห่งความทรงจำ ------------นับแต่วันที่เจอหน้ากัน เดินจากกัน และกลับมาเจอกันอีกครั้ง....























วันที่ได้นั่งทานไอศครีมด้วยกันและได้รู้จักกัน....เป็นครั้งแรก

วันที่เขาขับมอเตอไซด์ย้อนกลับมาส่งเขาที่หอ...

วันที่เขานั่งรอส่งเขาขึ้นรถ..เพื่อกลับบ้าน และเขาต้องเดินไปที่ท่ารถของตัวเอง

วันที่เขารับกระทงใบนั้นไปอธิษฐานต่อ....ด้วยหน้าปุเลี่ยน

คืนที่เขาบอกว่า “คบกันมั้ย” .....

คืนที่เขาโบกมือให้เขา....เขาคงไม่รู้หรอกว่าหน้าเขานั้นแดงขนาดไหน

วันที่ได้กินไอศครีมถ้วยเดียวกัน.... เป็นครั้งแรก และเขาบอกว่า “เออ มะไฟก็อร่อยดีนะ”

จูบแรกในค่ำคืนที่หนาว... แต่สุขล้นหัวใจ

ครั้งที่ได้เจอกันหลังจากที่ต้องห่างกัน.... กอดที่เขาต้องเดินเข้าไปหา... เขารู้ว่าเขาลุกไม่ขึ้น...เขารู้จักแฟนตัวเองดี

คืนแรกที่ทดสอบความหนาของผนังห้อง... ความหวานที่ติดตรึงใจตราบจนวันนี้

ทุกวัน ทุกคืน ทุกเดือน ทุกปี ทุกนาทีและชั่วโมง.... ยังคงอยู่

มันไม่เคยหายไป และมันกำลังกลับมาตอกย้ำ
ให้พฤกษได้------รู้ตัว

.......

......

.....

....

...

..

.













คำสัญญาเดิมถูกรื้อฟื้นอีกครั้ง ทั้งที่คำสัญญาในครั้งนั้นสะบั้นไปด้วยคำคำเดียว

‘เออ! เบื่อนักก็เลิกกันไปเลย จบมั้ย จบกันสักที พี่ก็รำคาญเป็นเหมือนกันนะ งี่เง่า!’

‘ถ้าอยู่แล้วทำดีได้แค่เป็นเพื่อนนอน ก็พอเหอะ แบบนั้นหาที่ไหนก็ได้!’


.....

จากคนคนเดียวกัน









....

...

..

.

จะเชื่อได้อีกหรือไม่.... พฤกษต้องชั่งหัวใจตัวเอง

ระหว่างที่เพลงนี้ยังบรรเลงพฤกษยังมีเวลาใคร่ครวญ.... เมื่อเขาหลับตา

























....

...

..

.

คำตอบมันอยู่ตรงหน้าเขาเสมอ เพียงแค่เขาไม่สนใจที่จะมองมัน

คำตอบมันลอยอยู่ในทุกลมหายใจ เพียงแต่เขาไม่ยอมรับมัน


















....

...

..

.

พฤกษไม่เคยลืมเขาได้เลย แม้เคยคิดว่าตัวเองลืมไปได้แล้ว แต่แท้จริง... “รัก” ยังซุกซ่อนอยู่ในหัวใจของพฤกษโดยที่พฤกษนำมันใส่ลิ้นชักแล้วล็อคมันไว้.... และรอ

รอคอยโดยไม่รู้ตัว......






....

...

..

.


ดนตรีบรรเลงทวนมาเป็นรอบที่สอง ทุกผู้ทุกคนที่อยู่ในงานนั้นต่างนิ่งสงบ เคลิ้มไปกับท่วงทำนองที่หวานนุ่มละมุนนั้น...

เมื่อเริ่มรัก คุณควรทำใจไปด้วย.... มีคนหนึ่งเคยพูดไว้

....

...

..

.


เสียงบรรเลงหยุดลง ชายที่ดีดเปียโนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาหันมาทางหมู่คนดูที่นั่งรายล้อมเวทีเป็นรูปทรงครึ่งวงกลม เขาโดดลงจากหน้าเวที และเดินตรงมา...เรื่อยๆ

เรื่อยๆ.......................

เขามาหยุดยืนอยู่ที่เก้าอี้รวมของเหล่าสต๊าฟ

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าของคนที่ใส่ชุดของสต๊าฟคนหนึ่ง

เขาจ้องใบหน้าของคนคนนั้น และยกไมค์ขึ้นมา.....

“ต่อให้โลกสลายหายไปกับตา ต่อให้ดาวบนฟ้าลบเลือนห่างไกล..... ใจผมให้คุณ มันเป็นของคุณรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ”

เสียงทุ่มนุ่มเรียบทว่ามีจังหวะในแบบของตัวเองดังแหวกเสียงฮือฮาที่ค่อยๆ เริ่มดังขึ้น

“เราจะลอยข้ามฟ้า ท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกลาย.... เพลงนี้เพื่อคุณ มันเป็นของคุณรู้ไหม ผมสัญญา ผมจะดูแลคุณจากนี้ ตลอดไป”
















‘ตลอดไป’
คำสั้นๆ หนึ่งคำ แต่เสียงของผู้พูดหนักแน่นมั่นคง สายตาของเขา บอกล่าวความจริงใจและมั่นใจแก่ผู้รับสารของเขา

กึก----ไมค์ถูกวางลงบนโต๊ะใกล้มือ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในเสื้อ ไม่มีกล่องเก๋ๆ ไม่มีถุงสวยหรู ไม่มีแม้การห่อหุ้ม ไม่มีแม้กระทั่งริบบิ้น...


แค่แหวนทองเกลี้ยงเกลาที่พฤกษเคยชี้ไว้ว่าจะเอาอันนี้


.... ลายเรียบง่าย ทว่าต้องสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ บ่งบอกว่ามันคือวงเดียวกับเมื่อครั้งก่อน... และเขายังคงกลับไปเอามันมา เขาเก็บมันไว้ เพื่อนำมันมาให้เขา พร้อมกับสัญญาที่เคยให้ไว้!!!



มันเป็นของคุณรู้ไหม ผมสัญญา ผมจะดูแลคุณจากนี้ ตลอดไป-----------

















“ถึงโกรธยังไง แต่ก็ยังรัก... พี่เชื่อมาตลอด” ธีทวนคำที่เขาท่องไว้ในใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาให้อีกฝ่ายฟัง

........

......

.....

....

...

..

.

“ความรัก” เกิดขึ้นได้ง่ายๆ....

.....

....

...

..

.

และความรักก็จบลงได้ง่ายๆ

.....

....

...

..

.

แต่หากรู้ว่า “รัก”

หากรู้ว่าอีกฝ่ายก็ยังรัก

หากต่างก็ยังรัก

แล้วเราจะทรมานตัวเองไปทำไม

เมื่อฝ่ายที่ทำผิดสำนึกผิด จงวางอดีตไว้ข้างหลัง หากโกรธอยู่ก็จงให้อภัยซะ

วันนี้ที่มีเรา วันนี้ที่เราต่างยิ้มให้กัน.... ความอบอุ่นนี้สิที่น่าเก็บรักษามันเอาไว้

.....

....

...

..

.






















เอวัง



ขอบคุณอย่างสุดซึ้งกับวง [วัชราวลี] ที่สรรสร้างเพลง “ลูกอม” นี้ขึ้นมา
ขอขอบคุณการบรรเลงของคุณ [ตองพี] ที่ช่วยประกอบงานนี้ให้มีตัวตน
ขอบคุณอีกครั้งด้วยใจ......
ผู้เขียน







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-04-2012 09:16:38 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #138 เมื่อ06-04-2012 22:13:55 »

โอ้ววววว ตกลงเค้ากลับมารักกันอีกครั้งใช่มั้ย
อ่านแล้วใจละลายไปกับเพลงลูกอม

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #139 เมื่อ06-04-2012 22:53:53 »

ทิ้งอดีตที่เจ็บปวดไว้ด้านหลังมุ่งตรงสู่อนาคตที่มีแต่ความสุขดีกว่า  เนอะ

 :กอด1:

ขอบคุณเรื่องราวหน่วงๆแต่แฮปปี้ในตอนจบ (ที่คิดเอาเองว่าพฤกษอภัยและรับรัก)

 :pig4:

รอผลงานต่อๆไปค่ะ  หรือจะมีตอนพิเศษหวานๆของทั้งคู่เมื่อกลับมาอยู่ร่วมกันก็ได้  รอค่า

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
« ตอบ #139 เมื่อ: 06-04-2012 22:53:53 »





ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
 :impress2: ไม่อยากรู้ [เวลาต่อมา] กันหรือคะ?

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #141 เมื่อ06-04-2012 23:17:08 »

อยากรู้จ๊ะ แต่ไม่ใช่ เวลาต่อมา
แล้วมันจะ แซด เหมือนเรื้องก้าว เน้อออ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #142 เมื่อ06-04-2012 23:26:19 »

 :กอด1:จบซะแล้ว

ออฟไลน์ sakiko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-25
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #143 เมื่อ06-04-2012 23:53:29 »

อยากได้ ตอนพิเศษ แบบ หวานๆ อ่ะ   นะนะนะนะนะนะ

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #144 เมื่อ07-04-2012 00:42:13 »

ต่อมา เลยค่า

ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #145 เมื่อ07-04-2012 01:03:18 »

อยากอ่านเวลาต่อมา จ้า

ลงให้อ่้านด้วยนะจ๊ะ please....

ออฟไลน์ หมอตัวเปียก

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1874
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #146 เมื่อ07-04-2012 01:09:51 »

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วปวดตับที่สุดเรื่องนึง แล้วก็เป็นเรื่องที่จบได้อิ่มเรื่องนึง  o13

ปล.หวังว่า เวลาต่อมา จะไม่เศร้านะครับ   :bye2:

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
Re: เรื่องสั้น..... [เวลา] จบในตัว
«ตอบ #147 เมื่อ07-04-2012 01:49:18 »

ลุ้นจนเหนื่อย
นานแค่ไหนพฤกษก็ยังรอ
นานแค่ไหนพี่ธีก็ไม่ท้อที่จะตาม

ออฟไลน์ BaoBao

  • Moderator
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +485/-2
[เวลาต่อมา]    ในวันทำงาน





เสียงนกร้องระเบ็งเซ็งแซ่….ปลุกคนที่ยังนอนซุกอยู่ในเตียงให้ลืมตาขึ้นมา

เขาขยับตัว… เสียงลมหายใจจากใครอีกคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เขาขยับตัวพลิกไปหาอีกฝ่าย

แขนที่ยังกระหวัดรัดเขา… คลายลงจากในตอนแรก--- ของเมื่อคืน…. ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ผลักดันรอยยิ้มของเขาขึ้นมาพร่างพรายอยู่บนใบหน้า

เขายื่นปลายนิ้วชี้ไปลูบไล้ที่ข้างแก้ม ไล้เลื่อนลงมาตามรอยแนวของเคราจางๆ…. คนคนนี้--- หน้าไม่ให้แต่มือไวชะมัด!

เขายื่นหน้าเข้าไปจูบอีกฝ่ายซึ่งยังนอนหลับอยู่… เขาค่อยๆ ขยับตัวให้หลุดออกมาจากวงแขนของอีกฝ่าย---ลำบากหน่อยแต่ก็หลุดมาจนได้

เขายืนขึ้นบนพื้นด้วยร่างกายเปลือยเปล่า… ช่วงนี้แทบไม่ต้องใช้ชุดนอน ถึงใส่ก็โดนถอด

ถึงถอดแล้วใส่….ตื่นเช้ามาก็ยังถูกถอดอีกอยู่ดี!!------ ขยันจริ๊ง พ่อคุณ!

…..

….



..

.

เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ คนที่นอนอยู่บนเตียงยังคงนอนอยู่… ไม่ใช่เวลาที่คนคนนั้นจะตื่น แต่สำหรับเขา เขามีสิ่งที่ต้องทำ

เขาเดินออกไปจากห้องนอน ปิดประตูอย่างเบามือ และเดินลงบันไดไปที่ชั้นล่าง

เขาเดินไปที่หน้าประตู หยิบลูกกุญแจจากในกล่องที่แขวนไว้ตรงข้างฝา เขาเอากุญแจไขเปิดประตูไม้และประตูเหล็ก

เขาเดินออกไป อากาศกำลังดี…. เขายืนนิ่งๆ สักครู่ ฟังเสียงผู้คนที่ขยับเคลื่อนไหวอยู่รายรอบ… ผู้คนกำลังตื่นจากการหลับ บ้างก็ตื่นนานแล้ว และบ้างก็กำลังจะออกเดินทาง----เหมือนเช่นเขา

เขาหันหลับมาปิดประตูไม้ แต่ไม่ได้ล็อคกุญแจ…เขาล็อคกุญแจแค่ส่วนของประตูเหล็ก จากนั้นเขาจึงเดินไปที่ส่วนของที่จอดรถ ลากจักรยานคันหนึ่งออกไปทางประตูบ้าน เขาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาอีกครั้งเพื่อไขประตูรั้วของบ้าน…. เขาลากจักรยานไปจอดไว้ด้านนอก และหันกลับมาล็อคมัน

เขาเอากุญแจใส่คืนไปในกระเป๋ากางเกง และตบที่กระเป๋ากางเกงอีกข้าง----โอเค ไม่ลืมตังค์ ไปได้!

ทันทีที่เขาขึ้นขี่จักรยานและกำลังจะปั่นออกไป เสียงหนึ่งดังขึ้น “อาตี๋”

เขาหันกลับไปหาเสียงเรียก “ครับม่า มีไรครับ?”

“อาตี๋ปายตาหลาดช่ายม๊าย ม่าฝักซื้อผักชีโหน่ย” อาม่าร้องบอกเขา

“ครับม่า เอาคนละครึ่งนะ” เขาบอก…ปกติ เขาจะซื้อมา 10 บาทและแบ่งกับอาม่าข้างบ้านคนละครึ่ง ใช้ให้หมดเป็นวันๆ ไป

เขาลาอาม่าแล้วปั่นจักรยานไปที่ท้ายหมู่บ้าน…. หน้าหมู่บ้านเป็นถนนใหญ่ แต่ท้ายหมู่บ้านเป็นของคนในพื้นที่นี้เดิม คนที่อยู่กันมาก่อนที่บ้านจัดสรรของเขาจะมาสร้าง… ผักปลูกเอง ขึ้นตามฤดูกาล มีไงก็กินงั้นไป หากต้องการอะไรนอกเหนือจากนั้นชาวบ้านเขาก็มีเอามาขาย…แต่เขาชอบซื้อกับร้านเล็กๆ ที่ชาวบ้านแถวนี้ปลูกไว้กินเองในสวน เหลือกินก็นำมาขาย

ที่ตลาดมีปาท่องโก๋เจ้าอร่อยร้านหนึ่งหลบมาซุกซ่อนอยู่ตรงนี้ได้ไงก็ไม่รู้…. เขาชอบมาซื้อไปเยอะๆ เผื่อพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัท ซาลาเปาทอดของเขาก็อร่อย ไม่มัน แป้งเหนียวนิดนึง เคี้ยวมันดี.... คนที่ยังนอนอยู่บนเตียงในบ้านชอบมาก

“อ้าว! วันนี้มาสายนะ เอาเท่าไหร่ล่ะ?” เจ้าของร้านที่กำลังทอดซาลาเปาเอ่ยถามเขา

“ปาท่องโก๋ 50 บาท ซาลาเปา 3 ลูกพอครับ” เขาบอก

“รอแป๊บนะ เดี๋ยวเอาเปาในกระทะ โก๋ 50 บาทลูก” เจ้าของร้านบอกเขาและหันไปสั่งลูกสาวให้หยิบปาท่องโก๋ใส่ถุงไว้เลย

“เดี๋ยวผมมาเอานะครับ” เขาบอกเจ้าของร้าน และเดินลึกเข้าไปในฝั่งที่ขายผัก…

ผักชีให้อาม่า…แบ่งกันคนละครึ่ง

วันนี้มีผักกวางตุ้งกับตำลึง------เอาตำลึงผัดเห็ดหอมดีกว่า!

เขาหยิบตำลึงจากคุณยายที่ซื้อกันประจำมาสองกำ และผักชีหนึ่งกำ จากนั้นถึงเดินไปที่ร้านผักร้านใหญ่เพื่อซื้อเห็ดหอมสด

เขาเดินกลับมาที่ร้านขายปาท่องโก๋ ลูกสาวเจ้าของร้านยื่นของให้เขาพร้อมบอกราคา เขาจ่ายเงินแล้วเดินหิ้วถุงไปที่รถจักรยาน

เขาปั่นกลับบ้านอย่างเมามัน… นับว่าสายแล้ว แต่ก็ยังทันสำหรับการเตรียมอาหารมื้อเช้า----ต้องรีบหน่อย! ลืมหุงข้าวจนได้!

เขาไม่อยากให้อีกคนที่นอนหลับอยู่ กินอาหารถุงบ่อยๆ รายนั้นผอมเอาผอมเอา…. ถ้าปล่อยให้ไปหาข้าวกินเอง รายนั้นก็------กินพอให้อิ่มอย่างที่เคยพูด!

ก่อนนี้เคยคิดว่าจะทำข้าวกล่องไปให้ แต่หากให้กินข้าวกล่องรายนั้นเค้าก็จะต้องนั่งแหมะอยู่แต่ในออฟฟิช…. คิดแล้วเบื่อแทน เลยไม่ทำ ให้เขาไปกินแถวที่ทำงานเอาเอง แต่มื้อเย็นต้องกลับมากินที่บ้านเท่านั้น! ดึกแค่ไหนก็ต้องมากินที่บ้าน

หากเขาทนไหวก็รอกินพร้อมกัน หากไม่ไหวก็จะทำเก็บไว้ให้ แล้วค่อยมาเวฟให้ตอนที่อีกฝ่ายกลับมาถึงบ้านแล้ว…. เวฟเสร็จก็จะมานั่งเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้เขาฟัง พลางมองดูเขากินข้าว อร่อยรึเปล่าไม่รู้ แต่มันมีประโยชน์….ฝ่ายนั้นก็ต้องกิน-------ฮ่าฮ่าฮ่า

….



..

.

เอี๊ยดดดดด---- เสียงเบรคของจักรยานดังเสียดแก้วหู

อาม่าเดินออกมาหาเขา ให้เงินเขาห้าบาท และก็แย่งผักชีกันไปคนละครึ่ง อาม่าขอบใจเขายกใหญ่….เสมอ

เขาเดินลากจักรยานเข้าไปในบ้าน หิ้วของทั้งหมดเดินขึ้นบันไดเล็กๆ สองขั้นที่ยกระดับเข้าไปหาตัวบ้าน…เขามองประตูไม้ที่ถูกเปิดอ้าไว้แล้ว เขาใช้เท้าเขี่ยประตูเหล็กให้เปิดตามความเคยชิน---- อย่าให้เขารู้เชียว เคยโดนว่ามาแล้วว่านิสัยเสีย คนนั้นบอกเสมอว่าให้เขามือเปิดประตู…แต่พอเห็นประตูเหล็ก----เท้ามันก็ไปเองทุกทีสิน่า!

“แน่ะ! มือก็ว่างทำไมไม่ใช้ครับ! นิสัยเสีย!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เขาสะดุ้งโหยง เพราะนึกว่าอีกฝ่ายอยู่ในบ้าน… เมื่อกี้ตอนเดินเข้าบ้านมาทำไมไม่เห็นตัวคนหน้าดุเลยล่ะ?

“ไปไหนมาน่ะครับ” แถไปเรื่องอื่น

“เอามะไฟไปให้คุณยมเค้า ปีนี้ออกดกอีกแล้ว แจกไม่หวาดไม่ไหว” คนหน้าดุพึมพัม

ไม่รู้พ่อคนหน้าดุเค้าไปเอาพันธุ์ต้นมะไฟสองต้นที่ปลูกในบ้านมาจากไหน ออกผลมาให้ไม่เกรงใจเจ้าของเขาจะเบื่อเล๊ย!!

“ทำกับข้าวก่อนนะครับ ผมลืมหุงข้าวก่อนออกไปอ่ะ” รีบเอาตัวรอดก่อนโดนทำโทษเรื่องเขาเท้าเขี่ยประตู

เขาวิ่งตื๋อเข้าไปที่ห้องครัว เปิดน้ำที่อ่างล้างจานไว้เตรียมล้างผัก จากนั้นก็หันไปกดน้ำร้อนที่กาต้มน้ำ แล้วหันไปหยิบหม้อหุงข้าวออกมา เปิดตู้ที่อยู่ตรงข้ามกับที่ล้างจาน เอาข้าวสามสี่อย่างผสมรวมกันไปในหม้อ และซาวข้าว

ปิดน้ำที่รองไว้ และเอาผักลงไปแช่ พร้อมเห็ดหอมสด

ติ๊ก!-----น้ำร้อนเดือดแล้ว

เขาเอาน้ำที่เพิ่งเดือดเทลงไปในหม้อหุงข้าว กะปริมาณน้ำด้วยสายตา แล้วปิดฝาหม้อ กดหุง…. เขาหันไปที่อ่างซึ่งแช่ผักไว้อยู่ เขาเอามือจุ่มลงไปในน้ำ และเลือกเด็ดใบตำลึงทิ้งลงไปในน้ำ ก้านตำลึงเขาเอาทิ้งหมด…

“อุ้ย!” แขนคู่หนึ่งรัดเอวเขาเข้าไปแนบกับเจ้าของแขนคู่นั้น… แก้มเขากำลังจะช้ำ!

เขาดิ้นขลุกๆ อยู่ในวงแขนของอีกฝ่าย “เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวนะพี่! ปล่อยสิครับ”

“เมื่อกี้พี่ยังไม่ได้ลงโทษนะ บอกแล้วนะว่าห้ามใช้เท้าเปิดประตู ทำไมชอบทำนักหื๊อ?” เจ้าของแขนคู่นั้นขมวดคิ้ว

“อ่ะ อ่ะ อ่ะ…. เร็วๆ นะ!” เขาหันไปหาอีกฝ่าย เงยหน้าหลับตาและเตรียมรับโทษ……

……

…..

….



..

.

ริมฝีปากอุ่นแนบชิดกับริมฝีปากของเขา

เขาได้กลิ่นของน้ำยาโกนหนวดจากอีกฝ่าย

แขนของเขาโอบรอบคอของอีกฝ่ายเมื่อเขาสอดลิ้นเข้าในปากของเขา….ต้องพยุงตัวเองไว้ ไม่งั้นอาจวืดไปกองกับพื้นให้เขาหัวเราะเยาะเอาได้!!

……

…..

….



..

.


เป็นนานสองนาน จนเขาทนไม่ไหว!

เขาเบี่ยงหน้าหนีอีกฝ่าย------ซอกคอเขาเริ่มเป็นเป้าหมายต่อไป!!

“อย่านะพี่ เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวเช้า” เขาร้องท้วงและพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนของอีกฝ่าย

“กินน้องก่อนไปทำงานได้มั้ยครับ?” เขากระซิบถามริมใบหูของเขา

“เกินไปแหละ! ไม่เคยพอเนอะคนเรา! ไปโน่นเลย…ซาลาเปาวางอยู่บนโต๊ะนั่น เหงาปากนักก็ไปกินมันซะ!” เขาพูดกับอีกฝ่ายด้วยเสียงเข้มเอาจริงเอาจัง

ไม่ไหวนะ! เมื่อคือก็สามรอบกว่าจะได้นอน…. เช้ามาเลยตื่นสายเลย เห็นบ้างมั้ย!!----คงไม่รู้สึกรู้สา!

อีกฝ่ายหอมแก้มเขาหนักๆ อีกครั้ง แล้วปล่อยตัวเขา…ก่อนเดินไปหยิบจากข้าวและช้อนส้อมไปวางเรียงบนโต๊ะกินข้าว

เขาเดินไปหยิบเต้าหู้ออกมาจากตู้เย็น ลวกมันด้วยน้ำร้อนที่เหลือ ปิดฝา…และปล่อยมันไว้

เขาหันกลับไปเด็ดผักที่ทำคาไว้จนเสร็จ ล้างน้ำอีกสองครั้ง แล้วเอามันขึ้นมาพักไว้ในตระกร้า จากนั้นก็หันไปผานเห็ดหอมสดเป็นแผ่นบางๆ ได้ขยุ้มหนึ่ง และนำมันไปโรยไว้บนใบตำลึง

เขาเดินไปเปิดตู้เย็นอีกครั้ง… หยิบเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นออกมา เดินกลับไปตั้งเตา เอาน้ำร้อนในกระติกเทลงไป รอจนน้ำเดือดแล้วเขาจึงตักเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นลงไปในน้ำเดือดนั้น คนให้มันละลายแล้วยกลงมาจากเตา แบ่งมันใส่ถ้วยสองถ้วย โรยผักชีนิดหน่อย และยกมันไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว

ซาลาเปาทอดหมดแล้ว คนคนนั้นกำลังนั่งดูข่าว….รอมือเช้าที่เขาทำ

ทันทีที่เขาวางชุปลงบนโต๊ะ คนที่นั่งดูข่าวก็หันหน้ากลับมา “ข้าวสุกยังครับ?”

“ยังอ่ะ แต่คงอีกเดี๋ยว ผมไปผัดตำลึงก่อนนะ” เขาบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว

เขาเอากระทะตั้งบนเตา เทน้ำมันนิ๊ดเดียว และรอน้ำมันร้อน….. ไม่นานนัก เขาก็นำกระจาดใบตำลึงเทลงบนกระทะ เสียงแตกโป๊ะของน้ำมันดังเกรียวกราว

ตึ๊ก!---- หม้อหุงข้าวดีดแล้ว เขาร้องบอกคนที่นั่งดูข่าว “พี่ข้าวสุกแล้ว!”

เขาตั้งหน้าพลิกตำลึงและเห็ดไปทั่วกระทะเพื่อให้มันสุกพร้อมๆ กันทั้งหมด เขาคอยมองไม่ให้สลดจนเกินไป

เขาปิดเตาและตักมันใส่จาน….เดินไปเอากระชอนออกมาตักเต้าหู้สองก้อนวางลงบนจานเล็กๆ ใบเดียว และถือขานตำลึงและเต้าหู้มาวางที่โต๊ะกินข้าว

ข้าวถูกตักไว้ให้เขาแล้ว มือเช้าเริ่มต้นขึ้นและหายวับไปในชั่วพริบตา

เขากินเสร็จ ดื่มน้ำ แล้วลุกจากโต๊ะเดินขึ้นไปอาบน้ำ…. ล้างจานชามเป็นหน้าที่ของคนที่ไม่ได้ทำกับข้าว

เขาอาบน้ำเสร็จ คนคนนั้นก็เดินขึ้นมาบนห้อง…จังหวะนี้หากเขาเผลอ จะต้องเสียตัว!----- โดนหอมแก้มแล้วฟังอีกฝ่ายพูดว่า “หอมจัง!” ….. หากเจอแบบนี้ต้องรีบชิ่งออกมาให้ห่างไม่งั้นอาจไปทำงานสายได้!!

เคยมาแล้ว!!

วันนี้วิชาตัวเบาเอาเป็นเลิศเลยไม่เสียตัว และสวมเสื้อผ้าครบเซ็ตออกมาจากห้องนั้น…ด้วยความสวัสดิ์ภาพ

เขาเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมานั่งจิบกาแฟที่คนซึ่งกำลังอาบน้ำอยู่ด้านบนชงไว้ให้อยู่หน้าทีวี…พลางรออีกฝ่ายแต่ตัวเสร็จและออกไปทำงานพร้อมกัน

เมื่ออีกฝ่ายเดินลงมาจากบันได เขาจึงเดินไปสำรวจประตูหน้าต่าง เสร็จแล้วจึงเดินออกไปใส่รองเท้า รถถอยออกไปจากบ้านและจอดรออยู่ข้างนอก เขามีหน้าที่ปิดประตูบ้าน…. ปิดล็อคประตูรั้วบ้าน แล้วเดินไปนั่งที่ข้างคนขับ

รถถูกขับออกไปตามถนนของหมู่บ้าน และค่อยๆ ทะยานไปสู่ถนนใหญ่….หนึ่งชั่วโมงจากนั้น รถก็มาถึงที่ทำงานของเขา คนขับนำมันจอดเทียบเยื้องกับหน้าบริษัท เพราะคนขับเขาต้องไปต่อ

“ขอบคุณครับ! ตอนเย็นอยากกินอะไรโทรมานะครับ!” พูดจบก็หันไปหอมแก้มของคนขับรถเขาสักหน่อย---- เป็นค่ารถ….ต้องจ่ายให้เขาทุกเช้า

“ครับ! รักนะครับ” คนขับหันมาส่งยิ้มให้เขาพร้อมพูดคำเดิมๆ ที่ต้องพูดทุกเช้า

หอมแก้มคนขับอีกครั้ง แล้วถึงบอกว่า “รักพี่ธีเหมือนกันครับ ไปนะ….” พุดจบก็ลงจากรถ และเดินเข้าไปในรั้วของบริษัท

คนขับรถมองตามร่างของคนที่รักจนเขาเดินลับเข้าไปในตึกแล้วถึงออกรถ…ขับต่อไปที่บริษัทตัวเอง

----เป็นเช่นนี้ทุกเช้า

พอตกเย็น ก่อนออกจากบริษัทธีต้องโทรมาหาพฤกษเพื่อบอกรายการอาหารที่อยากกิน พฤกษจะซื้อเครื่องทุกอย่างจากตลาดที่อยู่ใกล้กับบริษัทของพฤกษ และกลับมารอธีที่บริษัท

หากวันไหนที่พฤกษมีงานออกไปข้างนอกจนเย็น เขาจะโทรบอกสถานที่กับพี่ธี และนัดเวลาให้พี่ธีมารับ

หากวันไหนที่พฤกษต้องออกไปทำงานข้างนอกทั้งวัน พฤกษจะขับรถแยกคันกัน และจะทำมื้อเย็นเตรียมไว้ให้ธีในตู้เย็น หากธีกลับไปก่อนก็ให้กินก่อน บางครั้งธีก็รอพฤกษกลับมาแล้วค่อยกินพร้อมกัน….ซึ่งพี่ธีรอกินพร้อมกันเป็นส่วนใหญ่

เสร็จจากทานมื้อเย็นก็ตัวใครตัวมัน

เวลากลางคืนไม่เคยแน่นอน เพราะงานของแต่ละคนก็ยุ่งในแบบของตัวเอง…บางทีก็นอนดึก บางทีก็เข้านอนแต่หัวค่ำ บางทีก็ต้องอดหลับอดนอน

แต่ตื่นมาทุกเช้าต่างก็จะรับรู้ถึงไออุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย…เสมอ

….



..

.

ก็แบบนี้แหละ ชีวิตคนเมืองกรุง ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นนักหรอก

เคยบอกแล้วนะว่าพฤกษกับธีเขาเป็นคนธรรมดา….

คนธรรมดาในวันทำงานเขาก็เป็นกันแบบนี้แหละ *0*



*********************************





เอวังในวันทำงาน  :pig4:



ปล. [เวลาต่อมา] ในวันอื่นๆ..... จะไปต่อในห้องจบแล้วนะคะ
ท่านผู้มีอุปการะคุณค่อยไปตามกันทีหลังนะคะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-04-2012 15:22:47 โดย BaoBao »

ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20
หวานกันจริงเชียวว

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด