หัวข้อ: [เวลา] จบในตัว

[aoommy]

น่ารักมาก ขออีกได้ไหมอ่ะ หุหุ 

[atblueann]

เป็นเรื่องที่น่ารักมากน้า อ่านไปยิ้มไป หลังๆมีลุ้นไป น้ำตาไหลไปด้วย ซึ้งอ่ะ ชอบพี่ธี หลงน้อง อยากอ่านภาคพิเศษหวานๆๆของพี่ธีกับน้องอีกได้ไหมอ่ะ อยากเห็นพี่ธีอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

[roseen]

 :pig4:แวะเข้ามาดูฟลุก  ได้อ่านตอนเช้าๆอีกตอน

[MiSS-U]

 

[fuku]

ชีวิตธรรมดาแบบนี้ที่มีตลอดเนี่ยล่ะ ดีแล้ว ^^

[malula]

ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งช่างมีความสุขจริง ๆ
ต่อไปนี้ถ้ามีเรื่องทะเลาะก็คุยกันดี ๆ อย่าได้เดินหนีกัน

[TiiTa]

ขอบคุณคุณนักเขียนที่สรรค์ผลงานนี้มาให้อ่าน แม้จะไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่ต้น รู้สึกสะกิดตรงคำว่าจบในตอนนึกว่าเป็นเรื่องสั้นที่ตอนเดียวจบ ในความคิดตอนกดเข้ามาคิดว่าอ่านเรื่องสั้นฆ่าเวลาที่เหนื่อยจากการทำงานเล่นๆ แล้วค่อยทำงานต่อ พอเห็นวรรคสองว่าจะเลิกอ่านเพราะคงยาวไปเดี๋ยวจะเยื้อพาลให้ไม่ได้ทำงาน แต่เรื่องนี้มันทำให้ฉันหยุดไม่ได้แม้ในวรรคแรกที่อ่านฉันจะรู้สึกงงๆ กับการใช้คำไปบ้าง แต่ด้วยเนื้อเรื่องมันทำให้ฉันสนใจที่จะติดตามไปจนถึงจุดสุดท้ายที่จะเขียนไปถึง แม้ในใจไม่ได้หวังว่ามันจะจบลงด้วยดีหรือไม่ แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวังฉันรู้สึกว่าฉันเข้าถึงตัวละครทุกคน
ยิ่งตอนที่อ่านแรกๆ เห็นหลายรีพลายที่ดูจะไม่พอใจพี่ธีนัก แต่ฉันกลับรู้สึกถึงตัวตนของพี่ธีตั้งแต่คุณคนเขียนยังไม่ได้บรรยายลงไป อาจเป็นเพราะหลายๆ คนบอกว่าฉันเป็นคนที่เข้าใจผู้ชายหลากหลายนิสัย แต่ถามว่าตลอดเวลาที่อ่านฉันแอบเข้าข้างพี่ธีไหม? ใช่ฉันยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น อย่างตอนที่พฤกษน้อยใจพี่ธีเรื่องงานตรงนั้นเรายังแอบคิดว่าพฤกษดูนิสัยเด็กไปสักหน่อย ถามว่าทำไมพี่ธีมีเรื่องที่ทำงานถึงไม่พูกให้พฤกษฟังยังแอบเข้าข้างพี่ธีว่า นิสัยผู้ชายเรื่องเหล่านี้มันเหมือนศักดิ์ศรีที่คำคอ รู้ว่ามันกินไม่ได้แต่มันก็มีมาตั้งแต่เกิด เวลามีเรื่องมักจะไม่ระบายกับใครมักจะต้องลองแก้ไขด้วยตัวเองจนสุดๆ แล้วถ้าไม่ไหวถึงระบายออกมา ถ้าเป็นผู้หญิงมักจะหาที่ปรึกษา แต่ผู้ชายนั้นไม่ยิ่งถ้า ก็คิดว่าพฤกษก็ผู้ชายไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้เหรอ แต่ก็นั่นแหละเราไม่ได้เจอกับตัวคนนอกมักมองได้ชัดเจนกว่าคนใน
แต่เรื่องนี้ก็เดินไปในทางที่เหมาะสม  เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น จุดพีคของเนื้อเรื่องไม่ได้หวือหวาแต่มันเข้ากับสถานการณ์ในตอนนั้นของเนื้อเรื่องซึ่งเป็นไปได้ดี ฉันบอกเลยว่าประทับใจเรื่องนี้มาก ประทับใจตัวละครทุกตัว ทั้งพี่ธี น้องพฤกษ คุณพ่อ คุณแม่ และเพื่อนๆ ของพี่ธี ของน้องพฤกษ
ในวรรคสุดท้าย วรรคที่มาถึงจุดส่งท้ายของเรื่องนี้ฉันแอบลุ้นนะ ไม่สิเรียกว่าคิดไปก่อนเองเลยดีกว่าเพราะทั้งจะยิ้ม ทั้งจะร้องไห้ ฮ้า ก่อนที่พี่ธีจะเริ่มปฏิบัติการขอคืนดีอีก อีกอย่างเพลงลูกอม มันเป็นเพลงที่คนรักของฉันชอบล่ะ เรื่องนี้ทำให้ฉันมีความสุขจังที่ได้อ่านจบจบ(ถึงจะเสียงานไปบ้างนิดหน่อย) ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่กดเข้ามมา ขอบคุณ คุณนักเขียนอีกครั้ง ออกจะพล่ามยาวไปหน่อยไร้สาระด้วย ฮ่าๆ ฉันไม่ได้หื่นนะแต่อยากบอกว่าแอบอมยิ้มตอนที่น้องพฤกษย้อนความหลังคิดถึงคืนแรกที่ทดสอบความหนาของผนังล่ะ ฮ้า.. เอาล่ะคงต้องพอแล้วบ่นเยอะไปหน่อยงานการไม่ทำ ไว้ว่างๆ อีก เจอกันใหม่นะคุณนักเขียน

[Nima4]

ตอนแรกมีความรู้สึกว่า...มันคือ ทิฐิ แต่พอเราปล่อยไว้ นิ่งคิดสิ่งที่ได้ก็คือ...คำพูดมันทำร้ายใจกันได้มากกว่าอาวุธใดๆ

หลายอย่างที่ได้รับจากนิยายเรื่องนี้ คือหลายอย่างที่นิมาเองได้เคยเรียนรู้มาในชีวิตจริงและหลงลืมไป... ขอบคุณที่ทำให้คิดถึงเรื่องราวในอดีตเพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้นะคะ....


ความรัก...มันมาหาเรา มันไม่ยากที่จะไขว่คว้ามันมา แต่สิ่งที่ยาดที่สุดคือการ "รักษา ดุแล ใส่ใจ ความรักนั้นให้อยู่กับเราไปตลอด"

บางวรรคบางตอนตอนขอยอมรับว่านิมาข้ามที่จะไม่อ่าน เพราะอ่านแล้วมันจี้ใจดำจนนึกเกลียดตัวเองที่มีนิสัยไม่ดีแบบนี้ ขอโทษนะคะนักเขียน TT^TT



เข้าใจตัวเอกทั้งสองว่าเพราะอะไรจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เข้าใจว่าทำไมจึงเกิดเรื่องเข้าใจผิดมากมายขนาดนั้น...

ขอโทษนักเขียนอีกทีนะคะที่เม้นต์ที่เดียวอย่างนี้ รู้สึกเสียมารยาทมากๆ แต่อ่านเกือบทุกวรรคมันจุกจนกระดิกนิ้วไม่ค่อยได้(อย่ารู้ทันนะคะว่ามันคือข้ออ้าง)

ตอนที่ย้อนเวลาไปตอนที่ทั้งคู่รู้จักกัน รักกัน มันเจ็บจนอึ้งไปเลย เพาะรู้ว่าตอนไปต้องเจอกับอะไร และมันก็เป็นสะท้อนออกมาในหัวตอนที่อ่านตัวอักษรที่เรียงรายอยู่นั้น...

อ่านจบตั้งนานแล้วกว่าจะทำใจเข้ามาเม้นต์ แต่ก็เม้นต์ไม่ได้มากอย่างที่ใจคิดเลย...

ขอโทษนักเขียนอีกครั้งนะคะ TT^TT และก็ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสั้นที่ทำให้นิมามีโอกาสนึกถึงเรื่องเดิมๆ ที่คล้ายๆ กันในอดีต (แต่มันไม่ได้จบสวยแบบนี้อะน้าาาา)



เรื่องสั้นเรื่องนี้ทำให้รู้ว่า...เราควรหันกลับมาดูแล รักษาความรักของเราให้มันอยู่กับเราไปนานๆ

ขอบคุณค่ะ

[BaoBao]

ขอบคุณคุณนักเขียนที่สรรค์ผลงานนี้มาให้อ่าน แม้จะไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่ต้น รู้สึกสะกิดตรงคำว่าจบในตอนนึกว่าเป็นเรื่องสั้นที่ตอนเดียวจบ ในความคิดตอนกดเข้ามาคิดว่าอ่านเรื่องสั้นฆ่าเวลาที่เหนื่อยจากการทำงานเล่นๆ แล้วค่อยทำงานต่อ พอเห็นวรรคสองว่าจะเลิกอ่านเพราะคงยาวไปเดี๋ยวจะเยื้อพาลให้ไม่ได้ทำงาน แต่เรื่องนี้มันทำให้ฉันหยุดไม่ได้แม้ในวรรคแรกที่อ่านฉันจะรู้สึกงงๆ กับการใช้คำไปบ้าง แต่ด้วยเนื้อเรื่องมันทำให้ฉันสนใจที่จะติดตามไปจนถึงจุดสุดท้ายที่จะเขียนไปถึง แม้ในใจไม่ได้หวังว่ามันจะจบลงด้วยดีหรือไม่ แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวังฉันรู้สึกว่าฉันเข้าถึงตัวละครทุกคน
ยิ่งตอนที่อ่านแรกๆ เห็นหลายรีพลายที่ดูจะไม่พอใจพี่ธีนัก แต่ฉันกลับรู้สึกถึงตัวตนของพี่ธีตั้งแต่คุณคนเขียนยังไม่ได้บรรยายลงไป อาจเป็นเพราะหลายๆ คนบอกว่าฉันเป็นคนที่เข้าใจผู้ชายหลากหลายนิสัย แต่ถามว่าตลอดเวลาที่อ่านฉันแอบเข้าข้างพี่ธีไหม? ใช่ฉันยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น อย่างตอนที่พฤกษน้อยใจพี่ธีเรื่องงานตรงนั้นเรายังแอบคิดว่าพฤกษดูนิสัยเด็กไปสักหน่อย ถามว่าทำไมพี่ธีมีเรื่องที่ทำงานถึงไม่พูกให้พฤกษฟังยังแอบเข้าข้างพี่ธีว่า นิสัยผู้ชายเรื่องเหล่านี้มันเหมือนศักดิ์ศรีที่คำคอ รู้ว่ามันกินไม่ได้แต่มันก็มีมาตั้งแต่เกิด เวลามีเรื่องมักจะไม่ระบายกับใครมักจะต้องลองแก้ไขด้วยตัวเองจนสุดๆ แล้วถ้าไม่ไหวถึงระบายออกมา ถ้าเป็นผู้หญิงมักจะหาที่ปรึกษา แต่ผู้ชายนั้นไม่ยิ่งถ้า ก็คิดว่าพฤกษก็ผู้ชายไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้เหรอ แต่ก็นั่นแหละเราไม่ได้เจอกับตัวคนนอกมักมองได้ชัดเจนกว่าคนใน
แต่เรื่องนี้ก็เดินไปในทางที่เหมาะสม  เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น จุดพีคของเนื้อเรื่องไม่ได้หวือหวาแต่มันเข้ากับสถานการณ์ในตอนนั้นของเนื้อเรื่องซึ่งเป็นไปได้ดี ฉันบอกเลยว่าประทับใจเรื่องนี้มาก ประทับใจตัวละครทุกตัว ทั้งพี่ธี น้องพฤกษ คุณพ่อ คุณแม่ และเพื่อนๆ ของพี่ธี ของน้องพฤกษ
ในวรรคสุดท้าย วรรคที่มาถึงจุดส่งท้ายของเรื่องนี้ฉันแอบลุ้นนะ ไม่สิเรียกว่าคิดไปก่อนเองเลยดีกว่าเพราะทั้งจะยิ้ม ทั้งจะร้องไห้ ฮ้า ก่อนที่พี่ธีจะเริ่มปฏิบัติการขอคืนดีอีก อีกอย่างเพลงลูกอม มันเป็นเพลงที่คนรักของฉันชอบล่ะ เรื่องนี้ทำให้ฉันมีความสุขจังที่ได้อ่านจบจบ(ถึงจะเสียงานไปบ้างนิดหน่อย) ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่กดเข้ามมา ขอบคุณ คุณนักเขียนอีกครั้ง ออกจะพล่ามยาวไปหน่อยไร้สาระด้วย ฮ่าๆ ฉันไม่ได้หื่นนะแต่อยากบอกว่าแอบอมยิ้มตอนที่น้องพฤกษย้อนความหลังคิดถึงคืนแรกที่ทดสอบความหนาของผนังล่ะ ฮ้า.. เอาล่ะคงต้องพอแล้วบ่นเยอะไปหน่อยงานการไม่ทำ ไว้ว่างๆ อีก เจอกันใหม่นะคุณนักเขียน

คุณ TiiTa

  ด้วยความจริงใจ กับการเสียสละเวลามาอ่านเรื่อง [เวลา]
หากอยากอ่านเรื่องสั้น (ของจริง) ที่จบแบบน่ารัก ให้ไปหาเรื่อง [หึง & ง้อ]

แต่อย่าหลงอ่าน [สองก้าว] + [ก้าวต่อมา] เด็ดขาด!!!.....

------ คำเม้นท์ทุกถ้อยคำ ผู้เขียนชื่นชอบมากค่ะ (ถอนสายบัวให้ค่ะ)
หากไปเยือนเรื่องไหน และอยากเม้นท์อีก
เชิญตามสบายนะคะ ผู้เขียนชอบอ่านคำพูดจากความรู้สึกของผู้อ่านค่ะ

ด้วยใจและจริงใจ

ตอนแรกมีความรู้สึกว่า...มันคือ ทิฐิ แต่พอเราปล่อยไว้ นิ่งคิดสิ่งที่ได้ก็คือ...คำพูดมันทำร้ายใจกันได้มากกว่าอาวุธใดๆ

หลายอย่างที่ได้รับจากนิยายเรื่องนี้ คือหลายอย่างที่นิมาเองได้เคยเรียนรู้มาในชีวิตจริงและหลงลืมไป... ขอบคุณที่ทำให้คิดถึงเรื่องราวในอดีตเพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้นะคะ....


ความรัก...มันมาหาเรา มันไม่ยากที่จะไขว่คว้ามันมา แต่สิ่งที่ยาดที่สุดคือการ "รักษา ดุแล ใส่ใจ ความรักนั้นให้อยู่กับเราไปตลอด"

บางวรรคบางตอนตอนขอยอมรับว่านิมาข้ามที่จะไม่อ่าน เพราะอ่านแล้วมันจี้ใจดำจนนึกเกลียดตัวเองที่มีนิสัยไม่ดีแบบนี้ ขอโทษนะคะนักเขียน TT^TT



เข้าใจตัวเอกทั้งสองว่าเพราะอะไรจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เข้าใจว่าทำไมจึงเกิดเรื่องเข้าใจผิดมากมายขนาดนั้น...

ขอโทษนักเขียนอีกทีนะคะที่เม้นต์ที่เดียวอย่างนี้ รู้สึกเสียมารยาทมากๆ แต่อ่านเกือบทุกวรรคมันจุกจนกระดิกนิ้วไม่ค่อยได้(อย่ารู้ทันนะคะว่ามันคือข้ออ้าง)

ตอนที่ย้อนเวลาไปตอนที่ทั้งคู่รู้จักกัน รักกัน มันเจ็บจนอึ้งไปเลย เพาะรู้ว่าตอนไปต้องเจอกับอะไร และมันก็เป็นสะท้อนออกมาในหัวตอนที่อ่านตัวอักษรที่เรียงรายอยู่นั้น...

อ่านจบตั้งนานแล้วกว่าจะทำใจเข้ามาเม้นต์ แต่ก็เม้นต์ไม่ได้มากอย่างที่ใจคิดเลย...

ขอโทษนักเขียนอีกครั้งนะคะ TT^TT และก็ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสั้นที่ทำให้นิมามีโอกาสนึกถึงเรื่องเดิมๆ ที่คล้ายๆ กันในอดีต (แต่มันไม่ได้จบสวยแบบนี้อะน้าาาา)



เรื่องสั้นเรื่องนี้ทำให้รู้ว่า...เราควรหันกลับมาดูแล รักษาความรักของเราให้มันอยู่กับเราไปนานๆ

ขอบคุณค่ะ

  โอ๋นะคะ คุณNima4
ชีวิตจริงมันไม่จบแบบพี่ธีและน้องพฤกษหรอกค่ะ .... เป็นความจริง!
ถึงจะรู้ทุกอย่างแต่ ทิฐิ... เป็นตัวขวางเราทุกกรณี....
ผู้เขียนก็พิมพ์มันไปทั้งที่ใจเจ็บๆ ไม่ต่างจากคุณผู้อ่าน
 

อ่านข้ามบ้าง ไม่เป็นปัญหาค่ะ.... รับรู้และเข้าใจ-----"ความขม" ใครๆ ก็อยากลืมมัน








ใจจริงผู้เขียนเคยอยากให้จบแบบ----ความจริง ในโลกของจริง.... เกรียนงานตัวเองแบบสองก้าว!!
ทว่า.... พอพิมพ์คำพูดของพ่อ "ชีวิตมันไม่ได้ใช้ยากนักหรอกหากว่าเราใช้มันเป็น"
ผู้เขียนเลยเปลี่ยน---บทจบ
และเพิ่ม [เวลาต่อมา]......

ด้วยอยากสื่อสารว่า........
  หากยังรัก หากยังมีกันอยู่ ทิ้งความขุ่นมัวทุกอย่างไว้ซะ แล้วพวกคุณจะกลับไปสู่ "ความหวาน" ที่น่าภิรมณ์


ขอให้รักคงอยู่ในหัวใจเราทุกคน
ขอให้ความเข้าใจยั่งยืน
ขอให้ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...เป็นประสบการณ์

  ผู้อ่านทุกท่าน.... ทั้งผู้ที่เข้ามาอ่าน ผู้ที่เข้ามาเม้นท์ ผู้ที่เพิ่มตัวเลข
ทุกๆ ท่านคือแรงใจของผู้เขียนเสมอค่ะ

[yeyong]

อ่านไปหน่วงใจจริงๆ รู้สึกสงสารในโชคชะตาของทั้งคู่
แต่มันก็ทำให้ความรักครั้งใหม่ถักทอสายใยได้เหนียวแน่นมากขึ้นกว่าเดิม
ดีใจที่เรื่องนี้แฮปปี้

[sukie_moo]

อ่านรวดเดียวจบ

ชอบเรื่องนี้ หลายๆอย่าง เช่น เรื่องความรักที่มั่นคงของคนทั้งคู่  เรื่องความรักความอบอุ่นของครอบครัวและเพื่อนฝูง

แถมยังให้ข้อคิดหลายอย่างในเรื่องของการรักษาความรัก ไม่ว่าจะความเข้าใจ ความให้อภัย และความเชื่อใจ และที่สำคัญคือการพูดคุยกัน ถ้าเราไม่บอกสิ่งที่เรากำลังประสบ ใครมันจะรู้จะเข้าใจเราได้ 

จบแบบอิ่มเอมใจจริงๆนะ

ปล. มหาวิทยาลัยนี้มันคุ้นมากมายอ่ะ  ข้าวต้มหน้ามอ  หลังมอผิวดวงจันทร์ที่คิดถึง

[berlyn]

เริ่มแรกที่อ่าน มันอึดอัดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
เราเข้าใจธีนะ แต่แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆที่ออกมาจากปากยามที่โมโห มันก็ส่งผลกระทบต่อจิตใจของคนที่รักมากเหมือนกัน นิสัยพฤกษ ก็รู้อยู่

แต่ไม่รู้สิ...ก็ยังอดเข้าข้างในทุกการกระทำของธีไม่ได้ อาจเพราะเรามีอะไรที่ไกล้เคียงกัน(เรื่องงาน) ^
อีกอย่าง ถ้าไม่เป็นเพราะเข้าใจผิด บางทีทั้งสองอาจกลับมาคืนดีกันแล้วก็ได้ ...ทำไมเราถึงแอบโกรธแม่ของพฤกษอยู่ลึกๆก็ไม่รู้ ถึงแม้ในเรื่องจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นแหละ ที่ทำให้เรื่องมันบานปลาย
รวมถึงกาวที่แปะกระดาษ ถ้าหากมันจะติดแน่นมากกว่านี้

ตอนจบ ชอบเพลงลูกอมมาก ฟังเปียโนสบายๆแล้วอ่านไปด้วยเคลิ้มเลย พองฟู ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หวือหวา
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ

[❝CHŌN❞]

และแล้วก็แฮปปี้ อึมครึมมาทั้งเรื่อง

น่ารักมากเลยค่ะ ^^

[BaoBao]

[เวลาต่อมา] ในวันอื่นๆ..... จะไปต่อในห้องจบแล้วนะคะ
ท่านผู้มีอุปการะคุณค่อยไปตามกันทีหลังนะคะ

[zhai]

คำว่า "เวลา"
ทำให้มึความสุข
ทำให้เจ็บปวดอย่างมากมาย
ทำให้เรื่องราวต่างๆ ยุ่งเหยิง ปนเป
.....
.....
และเวลาก็ทำให้ทุกอย่างกลับมาเข้ารูปเข้ารอยเหมือนเดิม
เรื่องราวของ ธี กับ พฤกษ
หมุนวนในช่วงเวลาหลายปี
ชีวิต ความรัก กว่าจะลงตัว
  

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ เรื่องนี้อย่างมากมาย

[ทิวลิปสีส้ม]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วจึกกะด๊าวว๊าวกิ๊วก๊าวหัวใจเป็นอันมาก (ศัพท์อะไรของเมริง ฮ่าๆ)
ชอบตอนที่พี่ธีเล่นเปียโนร้องเพลงลูกอมอ่า กรี๊ด มิอยากจะแซดว่าพี่ธีช่วงที่พยายามทำให้พฤกษ์กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมด้วยพลังใจเต็มเปี่ยมเนี่ยพี่ธีหล่อม๊ากกก!!! เท่เวอร์ ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาทันตา รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ เฮ้อ ปลาบปลื้ม เห็นคนรักกัน
ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณคนแต่งมากที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่าน น่ารักมากๆ เลย
บางช่วงบางตอนก็แทรกอารมณ์ขันให้เราสามารถหลุดยิ้มเล็กๆ (แบบที่คนมองเห็นว่าสวย) กับยิ้มกว้าง บิดเขินไปมา (แบบที่คนมองเห็นว่า อินี่บ้า!) ได้อยู่เรื่อยๆ เป็นระยะ กร๊าก
โชคดีที่ว่านี่เป็นวันหยุด อ่านที่บ้านไม่มีใครเห็นให้ต้องอาย... แล้วเมริงจะพูดเพื่อ! เอิ๊ก
เข้าเรื่องดีกว่า รู้สึกตัวเองบ้าบอ บ้าตั้งแต่จึกกะด๊าวว๊าวละ ฮา
ชอบค่ะ ชอบตัวละครเรื่องนี้นะ โดยเฉพาะตัวของพี่ธี รู้สึกว่าคนที่เป็นแบบนี้หายาก มั่นคง อบอุ่น ใจเย็น หายากจริงๆ นะ เว้นเสียตอนพี่แกเครียดเรื่องงาน คือถ้าไม่ได้อ่านความเป็นมาความเครียดของพี่ธีก็คงมองว่าพี่ธีงี่เง่าละ แต่ตอนนี้ไม่ละเพราะมองว่าขณะที่พฤกษ์ต้องอดทนกับพี่ธี พี่ธีต้องอดทดกว่าพฤกษ์หลายเท่ามากกว่า ด้วยสิ่งที่พี่ธีต้องแบกไว้บนบ่าในขณะนั้น แต่ด้วยการมองคนละมุมมอง มองแค่ในมุมมองของตัวเองซึ่งอันนี้ที่จริงแล้วก็ไม่มีใครผิดแต่มันก็เพราะตรงนี้ละที่ทำให้ปัญหาความไม่เข้าใจตามมาและบานปลายไปเรื่อยๆ ในเมื่อไม่มีใครคุยกัน
เรื่องนี้จึงทำให้เห็นชัดจริงๆ ว่า คำพูด สำคัญมาก เช่นนั้นแล้ว ฟังไม่ได้ศัพท์อย่าจับไปกระเดียด! ไม่ใช่ละ ฮา เริ่มหลุดออกนอกเรื่อง เอาเป็นว่า ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายที่ตั้งชื่อเรื่องได้เข้ากับเนื้อเรื่องเรื่องดีจริงๆ
บวกหนึ่งๆ ค่ะ

[HETATaughT]

คือแบบว่า ผมอินตามไปเลยอะ ผมก็ได้แต่คิดตามไปเรื่อยๆ แต่หลายครั้งที่ผมก็บ่อนํ้าตาแตกไปเหมือนกัน คือผมจะอ่อนไหวกับคำพูดที่เกี่ยวข้องกับ การเลิกลา ถ้าผมได้ยินหรือได้อ่านหัวใจผมมันรู้สึกวูบไปเลย เหมือนที่คนเขียนพิมพ์ไว้แหละครับ

เป็นเรื่องสั้นที่ยอดเยี่ยมกระเทียมดองจริงๆครับ 

รักคนเขียน

[koikoi]

กว่าจะกลับมารักกันให้อภัยกันได้คนอ่านก็เสียน้ำตาเป็นปี๊บๆเลยล่ะ

[maru]

สงสารธี แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะธีเองที่ไม่พูดไม่คุยกับพฤษภให้รู้เรื่อง ปล่อยให้พฤษภคิดเองแบบนั้น ส่วนพฤษภก็อยากจะฟังแต่ก็ไม่เปิดโอกาสให้ธีบ้าง เพื่อน ๆ ก็อะไรกันนั่น ดีที่เข้าใจกัน

[punchnaja]

เขียนดีมากค่ะ บีบอารมณ์มากฝ
อยากอ่านต่อจังงงงงงงง

[TanyaPuech]

    เป็นเรื่องที่ดีนะ

สอนเรื่องชีวิตคู่ได้ดีเลยล่ะ

พี่ธี  ตัวแทนของผู้ชาย  ที่ไม่ค่อยพูด  บ้างาน

พฤกษ  ตัวแทนอีกฝ่าย เป็นห่วงคนรักแต่โดนมองว่าจุ้นจ้าน  รอแค่คำขอโทษ

คนเขียนเขียนได้ดีเลย  บีบหัวใจมากกกก

[nco1236]

อ่านแล้วเครียดแต่ก็มาพร้อมกับความรู้สึกดี ๆ

[cartoons]

 

[Aini_es]

ประทับใจมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับนิยายที่ดีมากๆ ขอบคุณจริงๆ นะคะ 

[janeyuya]

อ่านรวดเดียว (แอบอ่านตอนจบก่อนด้วย)
เข้าใจพี่ธีนะ -_- พี่ธีทำทุกอย่างก็อยากตั้งใจให้ได้ดีที่สุด ช่วงนั้นนึกๆอยู่เหมือนกันว่าน้องไม่เข้าใจพี่เลย แต่จริงๆเรื่องทั้งหมดคือพี่ทีหงุดหงิดแล้วมาลงที่คนอื่นซึ่งจุดนี้ไม่ชอบเลย
พี่น้องควรคุยกันให้เคลียร์ๆนะ รักกันมากแต่คำพูดบางครั้งคำแรงๆจากคนที่อ่อนโยนกับเราอยู่เสมอเนี่ย มันเจ็บนะพี่ที
มันเหมือนคนหมดรักกันแล้ว ไม่แคร์แล้ว ซึ่งความเข้าใจๆม่ได้ช่วยอะไรเลย
สงสารทั้งคู่ แต่ก็เข้าใจ เวลาคงอยากให้ทั้งสองคนโตขึ้น

[yunjaelover]

เป็นเรื่องสั้นที่ประทับใจอีกเรื่องนึง  บรรยายเป็นความรู้สึกไม่ได้ รู้แต่ว่า ตื้นตัน จนน้ำตาไหล อ่ะ แล้วยิ่งอ่านไป เปิดเพลงไป ได้จังหวะกับบทพูดในเรื่อง ทำให้อินเข้าไปใหญ่ 

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ที่สร้างนิยายดีๆ ให้คนอ่านได้อ่านกันนะค่ะ

[GEMSTONEz]

บางที...การไม่พูดหรือไม่ชัดเจน ก็ทำให้เราต้องผิดใจกัน

แต่ยังไงความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปไม่ง่ายหรอก

ชอบบบบอ่า เรื่องเศร้าๆเนี่ยชอบมากก ขอบคุณค่ะ

[drasil]

น้ำตาตกเลยทีเดียวอ่านเรื่องนี้
แต่สนุกมากๆค่ะ^^

[keem]

น่ารักดีอ่านได้สบายๆ ขอบคุณนะครับ

[Pepor]

สนุกค่ะ แม้จะหนักไปทางหน่วง และลุ้นให้เข้าใจกันเร็วๆ
แต่ชอบผู้ชายแบบพี่ธี พูดไม่เก่งแต่รักจริง (แม้จะแอบเคืองตอนว่าธี ว่าเป็นคู่นอนก็เถอะ)