ตอนที่ 49
บนรถเมล์ ผมนั่งข้างๆกับโจ้ที่นั่งข้างหน้าต่าง
โจ้แทบไม่มองผมเลย ได้แต่มองออกไปข้างหน้าต่าง ดูวิววข้างทางไปเรื่อย
โจ้เอามือวางไว้บนข้างหน้าตักของตัวเอง ผมเลยหมดโอกาสที่จับจะมือกับโจ้อีก
แล้วเราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง มันคือ สวนสาธารณะ ใกล้กับป้อมพระสุเมรุ ถนนพระอาทิตย์
ผมเดินตามโจ้ไปยืนอยู่ตรงท่าน้ำ มองดูแม่น้ำเจ้าพระยาในยามเย็น
“บรรยากาศดีไหม” โจ้ถาม
“ดีสิ ดีมากด้วย” ผมสูดรับอากาสดีดีเข้าไปเต็มปอด
“เวลาเรามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เรามักจะมาที่นี้เสมอ” สายตาของโจ้มองไปในแม่น้ำเจ้าพระยา
“แสดงว่าตอนนี้คุณมีปัญหาหละซิ เลยมาที่นี้” ผมพูดหยอก
“ก็มีผู้ชายคนหนึ่งอยากรู้จักกับเรา แล้วพยายามไม่ให้เรากลับบ้าน เราเลยพามาที่นี้” โจ้หันมาพูดกับผม พร้อมรอยยิ้ม
“นี้คุณว่าผมเป็นตัวปัญหาเหรอ” ผมเขยิบตัวไปใกล้
“รู้ก็ดีแล้วนี่” โจ้หันไปทางอื่น ผมรู้สึกว่า โจ้คงจะเขินผม
“เขินเหรอ” ผมแซว
โจ้เดินหนีผม “กลับบ้านไปเลยป่ะ”
ผมหัวเราะ ก่อนจะเดินตามไป
โจ้เดินมานั่งตรงเก้าอี้ โดยที่ผมมานั่งข้างๆ
“ที่บอกว่าผมเป็นตัวปัญหา ปัญหาหัวใจหรือเปล่า”
“พอเถอะ อย่ามาเล่นมุขฝืด ไม่ขำหรอก” โจ้พูดพยายามไม่หันมามองผม
“ไม่ขำ แต่มีคนเขินด้วย” ผมเริ่มแหย่
โจ้คงรำคาญ เลยหันมาจะไล่ผม แต่ดันมาสบตากับผมซะก่อน
โจ้นิ่งสบตาของผม ผมเองก็นิ่งสบตาของโจ้เช่นกัน
แล้วโจ้ก็ลุกขึ้น “กลับบ้านดีกว่า เรามีรายงานต้องทำ”
ผมก็ลุกขึ้นยืนตาม “บ้านนายอยู่ไหน”
“ถามทำไม จะไปส่งหรือไง”
“ให้ไปหรือป่าวหละ” ถามไปอย่างงั้น ทั้งที่อยากไปส่งแทบตาย
“ไม่ต้องหรอก เรากลับเองได้” โจ้ปฏิเสธ
“ก็อยากไปอ่ะ” ผมยังรบเร้า
“ไม่ให้ไป คือ ไม่ให้ไป เข้าใจมั๊ย” โจ้เริ่มขึ้นเสียง
ผมเลยต้องยอมแพ้
เดินไปส่งโจ้ขึ้นรถเมล์ พอโจ้ขึ้นรถเมลย์ไปได้สักพัก ผมก็โทรไปหาโจ้ทันที
“อะไร โทรมาทำไม” โจ้เริ่มโวยวาย
“โจ้ลืมของ รู้ป่าว”
“เฮ้ย จิงเหยอ ลืมไรอ่ะ ไม่นี้”
“ลืมใจของเราไง เอาไปด้วยดิ รบกวนดูแลมันหน่อยนะครับ”
“ทุเรศ โทรมาเพื่อแค่นี้”
“ก็เหงาอ่ะ ยืนรอรถเมล์คนเดียว”
“ขี้อ้อนเจงๆนะ เดี๋ยวค่อยคุยดีกว่า อยู่บนรถเมล์มันไม่ค่อยได้ยิน”
“โอเค ครับ เดี๋ยวดึกๆ โทรไปหานะ”
ผมวางโทรศัพท์ แล้วกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ จนลืมไปว่าอยู่ที่ป้ายรถเมล์ คนหันมามองผมกันใหญ่
ก็คนมันมีความรัก ให้ทำไงเล่า
************************************************************************************************
“ฮัลโหลครับ คุยได้ป่าว” ผมโทรไปหาโจ้ หลังจากดูเวลาแล้วว่าน่าจะโทรไปได้
“อือม ได้ เพิ่งทำรายงานเสร็จ แต่อย่าคุยนานนะ พรุ่งนี้ต้องไปส่งงานแต่เช้า”
“ได้ๆ แค่โทรมาบอกว่าคิดถึง นะครับ” ผมทำเสียงระรื่น
“รู้แล้ว” โจ้ตอบห้วนๆ
“ไม่คิดถึงเราบ้างเหรอ” ผมเริ่มอ้อน
“ไม่อ่ะ คิดถึงงานมากกว่า ว่าจะผ่านหรือเปล่า” แป๋ว ทำไมตอบอย่างนั้นหล่ะคร้าบ
“งั้นขอให้ผ่านนะครับ”
“อืมม”
“แล้ววันนี้เป็นไง ดีป่าว” ผมลองถามดู
“ก็ดี หนังสนุกดี”
“ม่ายช่ายหนัง”
“ฟูจิเหรอ อร่อยดิ มันก็เหมือนทุกครั้งที่กิน”
“ม่ายช่าย ม่ายช่าย หมายถึงผมอ่ะ”
“ผมใคร ผมนายเหรอ ก็งั้นๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“โธ่ ผมหมายถึง เราไปเดทกันวันนี้ มีความสุขหรือเปล่า”
“อยากให้ตอบอย่างไรหละ”
“ก็ตอบตามความจริง”
“ไม่หนุกอ่ะ น่าเบื่อ”
“เฮ้ย จิงเหรอ ทำไมหละ”
“ล้อเล่นน่า ดีออก นายน่ารักดี”
หูผมไม่ฟาดไปใช่มั้ย
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“รู้น่า ว่าได้ยิน นอนแล้ว”
“ครับ หลับฝันดีนะ”
“อืมม นายก็หมือนกัน”
พอวางโทรศัพท์ ก็ล้มลงไปกับเตียงพร้อมรอยยิ้ม คืนนี้ผมคงฝันดีจริงๆด้วย
-----จบตอนที่ 49-----
คู่นี้เค้ากำลังจีบกันอยู่ ไม่รู้ว่าอยากให้เค้าเป็นแฟนกันหรือเปล่า ติดตามกันต่อไปว่าจะได้เป็นแฟนกันหรือเปล่า