ตอนที่ 46
บ่ายวันหนึ่ง ผมนั่งจิบกาแฟกับพี่สินในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“ว่าไงว่ะ งานไปถึงไหนแล้ว” พี่สินเริ่มการสนทนาด้วยเรื่องงานทันที
“โธ่พี่ พักเรื่องงานหน่อยได้ไหม ทำไมต้องคุยแต่เรื่องงานด้วยเนี่ย” ผมพูดพร้อมจิบกาแฟนเข้าปาก
“ก็ได้ งั้นมาดูหนุ่มๆดีกว่าวะ” พี่สินเปลี่ยนเรื่องทันที ผมเห็นด้วยกับหัวข้อคุยอันใหม่
เรานั่งมองหนุ่มๆอยู่นาน พี่สินก็เริ่มวิจารณ์
“ดูคนนั้นสิ แม่งหล่อดีว่ะ” พี่สินชี้ไปที่ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตหรู กับกางเกงยีนส์ และรองเท้าหนัง
“แต่งตัวโคตรเกย์เลย ผมไม่ชอบแนววนี้อ่ะ” ผมทำหน้าตาเบื่อ แล้วก็จิบกาแฟ
“งั้นคนนี้ ก็ได้” พี่สินชี้ไปที่ชายผมยาว มีหนวดมีเครา แต่แต่งตัวดี ดูเท่ห์มากๆ
“เซอร์ไปหรือเปล่าพี่ แม่งแมนกว่าผมอีก” แล้วผมก็จิบกาแฟนต่อไป
“เรื่องมากจริงๆ งั้นคนนี้แล้วกัน” พี่สินชี้ไปที่หนุ่มผมตั้ง หน้าขาว ใส่เสื้อรัดรูป เผยให้เห็นหน้าอกเล็กน้อย ใส่กางเกงข้ามา
“หน้าตาดีก็จริง แต่แต่งตัวแรงไปป่าวเนี้ย ใครก็ดูออกว่าเกย์” ผมส่ายหน้า จิบกาแฟต่อไป
“เออ มึงหล่อ หน้าตาดี เลือกได้ว่างั้น” พี่สินแซวกลับ
แต่แล้ว ขณะที่ผมนั่งจิบกาแฟอยู่นั้นเอง สายตาของผมก็ไปสะดุดกับคนๆหนึ่ง
หนุ่มน้อยอายุน่าจะประมาณ 18-19 ผิวค่อนข้างเหลือง ผมสั้น หน้าตาค่อนข้างดี กำลังเดินผ่านผมกับพี่สินเข้าไปในร้านหนังสือตรงข้าม
“พี่สิน คนนี้แหละ ใช่เลย น่ารักมากๆ” ผมชี้ให้พี่สินดูทันที
“คนไหน มึงอย่าบอกนะว่าคนนั้น” พี่สินมองตามที่ผมชี้
“อ้าวทำไมหละพี่ น่ารักออก” ผมยังคงมองหนุ่มน้อยคนนั้น
“ไม่เห็นจะน่ารักเลย” พี่สินเถียง
“อะไรพี่ น่ารักจะตาย” ผมพูดไปยิ้มไป
“มึงดูซิ หน้าตาโคตรธรรมดา”
“อ้าว หน้าตาธรรมดาซิดี ไอ้พวกหน้าตาดีๆเดี๋ยวนี้ไม่รู้ว่ามั่วไปกี่คนแล้ว”
“ตัวก็เล็ก”
“ตัวเล็กๆน่าทะนุถนอมดีออก อีกอย่างผมก็ตัวโตยังกะควายจะหาคนตัวใหญ่กว่าผมทำไมเล่า”
“ผิวก็ไม่ขาว”
“ขาวมากไปก็ไม่ดีหรอก เหือนคนขี้โรค ผิวเหลืองๆเนี้ยกำลังดีเลย”
“เออ กูยอมแพ้แล้ว มึงจะชอบก็เรื่องของมึง” พี่สินยอมยกธง หันกลับไปจิบกาแฟเหมือนเดิม
“งั้นเดี๋ยวผมไปดูใกล้ๆนะพี่” แล้วผมก็ลุกไปที่ร้านตรงข้ามทันที
************************************************************************************************
ผมเข้าไปในร้านหนังสือ ทำเป็นยืนอ่านนิตยสาร แต่สายตาของผมกลับมองแต่หนุ่มน้อยคนนั้น ที่กำลังเดินหาหนังสือเช่นกัน
ผมเองก็ไม่เข้าใจว่า ตัวเองทำบ้าอะไร ที่กำลังเดินตามหนุ่มน้อยคนนั้น
ผมพยายามเดินห่างๆ เพื่อไม่ให้หนุ่มน้อยคนนั้นจับได้ว่าผมกำลังเดินตามเขาอยู่
แล้วผมก็เดินชนกับชั้นวางการ์ดอวยพร จนมันล้มตรงหน้าผม ดันมองจนไม่ดูตามาตาเรือ
กลายเป็นว่า คนทั้งร้ายหันมามองผมเป็นตาเดียว รวมถึงหนุ่มน้อยคนนั้นด้วย
เวรแท้ๆ ทำตัวเองขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน
หลังจากที่เก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบหาทองออกจากร้านให้เร็วที่สุด
แต่ก็มีคนมาทักผมซะก่อน “เดี๋ยวยซินาย”
ผมหันไปพบกับหนุ่มน้อยคนนนั้น คนที่ผมแอบมอง
“คุณพูดกับผมเหรอ” ผมชี้ไปที่ตัวเอง งงว่าเขาจะคุยอะไรกับผม
“นายเดินตามเรามาเหรอ” หนุ่มน้อยถามตรงๆ จนผมอึ้งทันที ตอบไม่ออกเลย
“เออ...เออ...คือ” พยายามหาเหตุผลจะตอบ แต่นึกอะไรไม่ออก
หนุ่มน้อยคนนั้นหัวเราะ แล้วก็หยิบเศษกระดาษให้ผม
ผมรับมาพร้อมดูว่ามันคืออะไร ผมตาโตทันที เพราะมันคือเบอร์โทร
“หมายความว่าไง” ผมถามที่จู่ๆเขาให้เบอร์ผม
“ผู้ชายที่เดินตามผู้ชายมันคืออะไรหละ” หนุ่นน้อยยิ้มให้ผม
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ คือ ผมหมายถึง เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ”
“ก็นี่ไง เบอร์โทรของเรา เอาไว้รู้จักกัน” หนุ่มน้อยยิ้ม ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดางั้นแหละ
“อย่าบอกนะว่าคุณให้เบอร์กับคนแปลกหน้าแบบนี้บ่อยๆ” ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าหนุ่มน้อยคนนี้ จะใสซื่ออย่างที่ผมคิดหรือเปล่า ก็ให้เบอร์ง่ายๆแบบนี้ไม่ให้คิดได้ไงหละ
“มันขึ้นอยู่กับว่า คนๆนั้นอยากรู้จักกับเรา หรืออยากมีเซ็กส์กับเรา” นอกจากจะไม่น่าๆไว้วางใจแล้ว ยังพูดจายอกย้อนอีก
“แล้วคุณให้เบอร์ผมทำไม” ผมยังไม่เลิกถาม
“ก็อย่างที่บอกว่านายอยากจะรู้จักเรา หรือ อยากมีเซ็กส์กับเรา” เดาใจผมเก่งดีเนอะ
“ถ้าผมแค่อยากมีเซ็กส์กับคุณละ” ผมลองตอบ
“งั้นก็คงต้องบาย เพราะเราไม่อยากมีเซ็กส์กับนาย” หนุ่มน้อยทำหน้าทะเล้น
“แล้วถ้าผมต้องการอยากรู้จักกับคุณละ” ผมยิ้ม
“ก็โทรมาซิ หลังสี่ทุ่มนะ เดี๋ยวผมต้องไปธุระแล้ว บาย” พูดเสร็จ หนุ่มน้อยคนนั้นก็เดินออกจากร้านไป
ผมได้แต่มองเบอร์โทรในเศษกระดาษนั้น พร้อมอมยิ้ม ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้มันเป็นความฝันหรือเปล่า
จู่ๆความรักก็วิ่งเข้ามาหา
-----จบตอนที่46-----
ทายผิดกันหมดเลยยย ไม่ใช่พี่สิน เพราะคนที่10 คือ(ตอนหน้าจะบอกชื่อให้)