ทั้งที่ธรรมดาแล้ว เรื่องนี้ไม่เคยทำให้น้ำตาไหล
เพราะมักจะอื้ออึงเสียจนหาช่องที่ควรจะร้องไห้ไม่ได้สักที
แต่ตอนจบนี้ทำเอาน้ำตาซึมได้จริงๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ ที่รัก" >>> ร้องตรงคำนี้เลย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ จบได้ซึ้งมากกกกก
ตอนวาระสุดท้าย อยู่ๆเรื่องราวก่อนหน้านี้ก็ Flash Back กลับมาอย่างกับกำลังดูละคร
แหม่ ถึงไม่ค่อยต่อเนื่องแต่เรื่องนี้ก็อยู่ในใจเราจริงๆสินะ!
แม้จะเสียใจและเสียดายที่ทั้งสองคนต้องมาจากกันทั้งที่อายุยังน้อย
แต่เรื่องนี้ต้องจบแบบนี้แหละ (ไม่เกินกว่าที่คาดไว้เลยสักนิดเดียว)
ขอบคุณพี่โอที่แต่งเรื่องนี้ออกมา รู้สึกถึง "ความรัก" ของเทียนไขและอักษรเลยจริงๆค่ะ