หัวข้อ: Three Couple of love:Special Features:Sweet Couple

[THIP]

เซอร์ไพรส์กันทั่วหน้า   

[FOAM]

ปอน่าสงสารสุดเลยแฮะ

ปล สนุกมากเลยครับเรื่องนี้

[TONG]

เซอรืไพรสืกันไปหมดเลย สงสารปออ่า ไม่รุ้จะเป็นไงเนี่ย

[naumi]

ชอบคู่ที่สาม คู่ปออ่ะค่ะ
สาเหตุที่ชอบคงเปนเพราะชอบโครงเรื่องแบบนี้ แบบว่ารักเค้าแต่เค้าไม่รักเรา พอเราคิดจะเลิกรัก เค้าก้อจะกลับมาทำให้เราหวั่นไหวใหม่ แฮ่ะๆ อันหลังนี่คิดไปเองล่วงหน้าอ่ะนะ ชอบแบบนี้อ่า 

แต่แรกสุดเลยที่ชอบต้องบอกว่าเปนเพราะ frist impression ของคู่นี้
คือเรารักเค้า แต่เค้ารักเพื่อนเราอ่า คนที่เค้ารักดันเปนเพื่อนสนิทของเราเอง มันเจ็บนะ จะทำเปนไม่รับไม่รู้ก้อไม่ได้ แถมเค้ายังให้เราเปนแม่สื่ออีก สุดๆของความเจ็บ  แต่ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเจ็บ แต่ก้อยอมเปนแม่สื่อให้ เพียงหวังแค่จะได้ใกล้ชิดเค้า แหมเพียงชั่ววูบก้อยังดี

แถมไม่พอ เสียตัวให้เค้าแล้ว เค้าดันมาบอกให้ลืมอีก แหม้ๆๆๆ อย่างนี้มันต้องเอาคืน อย่ามาหลงรักเรามั่งแล้วกันนะ จะเชิดให้ดู อิอิ ทำยังกะตัวเองเปนนายเอกไปซะแล้ว  สงสัยจะอินจัด อิอิ

รีบมาต่อไวๆนะคะ รอติดตามและเปนกำลังใจให้ค่า และก้อขอโทษด้วยที่พล่ามซะเยอะเลย

ปล.เม้นครั้งแรกอ่ะค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มาต่อบ่อย ๆ น้า 

[T@luntulA]

สงสารปอจังเรยยย

เฮ้ออออ รอติดตามต่อไปคับบบ

[nartch]

สำหรับคู่แรกเริ่มรักก็ยังไม่รู้สึกอะไร...รออีกซักพัก สิ่งที่เคยคิดว่าทนได้ จะกลายเป็นอึดอัด
คู่ที่สองน่าสนใจแฮ๊ะ...คนรักเก่า ปะทะ คนรักใหม่...ทดสอบความมั่นคงนายเชียร์ดีจัง...
ส่วนรักด้วยน้ำตาคู่ที่สาม...แม้จะมีเหน่ง...แต่ก็ยัง         ยังจะมาปาร์ตี้กะเค้าอีกกกก
ทนเห็นสองคู่รักแล้วไม่เศร้าแย่รึ ???
 

[jojoe]

Three Couple of Love บทที่ 11 เริ่มต้นด้วยเซอร์ไพรส์ ลงท้ายด้วยน้ำตา
คู่ที่1

"เซอร์ไพรส์" เสียงของเชียร์ทำให้ผมสะดุ้งหันมาตามเสียงนั้น
"เฮ้ยพวกมึงมาได้ไง ว่ะ" ผมตกใจที่จู่ๆไอ้เชียร์กับไอ้ปอโผล่มาที่ห้องของผม
และเป็นช่วงพอดีที่อาจารย์เบน ออกมาจากห้องอาบน้ำที่นุ่งผ้าขนหนูแค่พื้นเดียว
ท่าทาง เชียร์ กับ ปอ ก็ตกใจไม่แพ้ผม
"นี้มึงก็เซอร์ไพรส์พวกกรูเหรอว่ะ" เชียร์พูดกับผม แต่ตายังมองอาจารย์เบน
ส่วนอาจารย์พอออกมาก็เห็นเพื่อนๆของผม ก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเลยพูดแก้เขินว่า
"สา สะ วัด ดี คับ ทุกคน"
ส่วนเชียร์ที่ยังยืนช็อคกับเหตุการร์ที่เกิดขึ้น ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที
"เอ่อ เอ่อ ครับๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเป็นเพื่อนกับโจ้เองครับ ทำตัวตามสบายน่ะครับ" เชียร์ยิ้มเจือนๆ แล้วเชียร์ก็หันหน้ามาทางผมพยายามส่งสายตาทำท่าบางอย่างบอกผม
แต่ผมแค่เห็หน้าเชียร์ก็รู้แล้วว่าเพื่อนตัวดีของผมต้องการอะไร
"คือ เราไปเตรียมกับข้าวให้ล่ะกัน ซื้อของมาเยอะเลยเนี้ย"เชียร์พูดพร้อมชูถุงกับข้าว
"เดี๋ยวพี่ไปช่วยน่ะ" ผู้ชายที่มากับเชียร์ด้วยเสนอตัว
"ไม่ต้องเลยพี่เอก นั่งอยู่ที่โซฟานั้นแหล่ะ เดี๋ยวให้โจ้มาช่วย"
เชียร์หันไปดูผู้ชายคนนั้น ผมเดาว่าต้องเป็นแฟนเชียร์แน่เลย
"ไอ้โจ้เดี๋ยวมาช่วยเราด้วยน่ะ" เชียร์หันมาพูดกับผม ที่จริงผมรู้อยู่แล้วว่าเชียร์ไม่ได้ต้องการให้ผมมาช่วยหรอก แต่คงต้องการซักถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"เออ " ผมตอบรับ แต่รีบลากอาจารย์เบนที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำไปแต่งตัวซะก่อน
"อาจารย์ครับ พวกนี้เพื่อนผมตอนเรียนมัธยมอ่ะครับ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักทีหลังน่ะ ไปแต่งตัวก่อนน่ะคับ" ผมหยิบเสื้อผ้าส่งให้อาจารย์ พร้อมผลักอาจารย์เข้าห้องน้ำไป

ผมรีบเดินไปหาเชียร์ที่ในครัว
"มึงมาหากูแล้วทำไมไม่บอก"ผมรีบว่าเพื่อนตัวดีของผม
"ก็กูกะจะมาเซอร์ไพรส์มึง ไม่นึกว่ามึงจะแอบพาผู้ชายมานอนที่ห้องด้วยนี้" เชียร์ทำเสียงเล็กเสียงน้อยแซวผม
"ไอ้บ้า เข้าก็แค่มาอาบน้ำเท่านั้น"
"มาอาบน้ำตอนสี่ทุ่มเนี้ยน่ะ มึงไม่ต้องโกหกกรูหรอก หลักฐานมันฟ้องขนาดนี้ ใครว่ะ หล่อดีเหมือนกันน่ะ หุ่นก็ดี ท่าทางจะลีล่าเด็ดด้วยลาะซิ"เชียร์แซวผมไม่เลิก
"ทุเรศ!!! มึงคิดได้แต่เรื่องอย่างนี้เหรอว่ะ"ผมเบิร์ดกะโหลกไอ้เชียร์ไปนึงที มันเลยสงบปากสงบคำไปสักพัก ผมก็รีบพูดแก้ตัว
"คนนี้เค้าเป็นอาจารย์กูเอง ที่เคยเล่าให้มึงฟังไง"
"อ้าวเหรอ อาไรว่ะ แป๊บเดียว ได้กันแล้วเหรอว่ะ" ไอ้เชียร์ยังปากดีไม่เลิก
"ขี้เกียจพูดกับมึงแล้ว คนที่มากับมึงด้วย แฟนใหม่เหรอว่ะ"ผมถามถึงคนที่มากับเชียร์
"อืมม เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักแล้วกัน"
"เออ พ่อกูฝากค่าขนมของเดือนนี้มาให้ด้วย" เชียร์ยื่นซองจดหมายที่ในนั้นมีเงินค่าขนมของผมอยู่ด้วย พ่อของเชียร์ซึ่งเป็นผู้ปกครองของผม จะฝากเงินค่าขนมมาทางเชียร์ทุกเดือน
"ขอบใจน่ะ"ผมรับเงินนั้น แล้วช่วยเชียร์จัดอาหารใส่จาน

คู่ที่ 2

ผมกับโจ้จัดอาหารใส่จานเรียบร้อยแล้ว ก็เอามาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
อาจารย์เบนก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี
ผมเรียกพี่เอกที่นั่งดูโทรทัศน์กับปอมากินข้าว

บนโต๊ะอาหาร ผมนั่งกับพี่เอก ส่วนอีกฝั่งเป็นโจ้กับอาจารย์เบน
ปอนั่งคนเดียวที่หัวโต๊ะ
"ก่อนจะกินข้าวเรามาแนะนำตัวให้รู้จักกันดีกว่า" ผมเสนอกับทุกๆคน
โดยที่ผมเป็นคนเริ่ม"ผมชื่อเชียร์น่ะครับ เป็นเพื่อนของโจ้"ผมแนะนำตัวเองให้อาจารย์เบน
"ส่วนผู้ชายหน้าตากวนๆคนนี้ชื่อ พี่เอก แฟนผมเอง" ผมชี้ไปทางพี่เอก
"คนนั้น ชื่อ ปอ เพื่อนผมกับโจ้ครับ" ผมชี้ไปทางปอ ที่น่าตาดูเครียดๆตั้งแต่ตอนไปรับมันที่ผับ
โจ้ก็เป็นคนรับช่วงต่อจากผม
"ผมชื่อโจ้ครับ แล้วนี้คือ อาจารย์เบน" โจ้แนะนำตัวเองและอาจารย์เบนให้ผมกับปอ
"โจ้กับอาจารย์เบน เป็นแฟนกันเหรอครับ"ผมถามไปดื้อๆ ในใจนึกอยากแกล้งเพื่อนแต่ก็อยากดูปฏิกิริยาของอาจารย์ด้วย
โจ้กับอาจารย์หันมามองหน้ากัน เหมือนต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
สุดท้ายก็ไม่มีใครตอบคำถามของผม
ผมเลยพูดขึ้นมาว่า "ล้อเล่นน่า อย่างไอ้โจ้เนี้ยน่ะจะมีใครเอา"
พอพูดจบ อาจารย์เบนก็ไอขึ้นมาทันที!!!
555 ผมว่าแล้ว คู่นี้มันต้องมีอะไรกัน ผมขอฟันธงคับ!!!

บนโต๊ะอาหาร พวกเราก็พูดคุยกันหลายเรื่อง
ส่วนมากจะเป็น โจ้ กับผมที่คุยกันซะมากกว่า
อาจารย์เบน กับ พี่เอก ก็พูดบ้างในบางเรื่อง
แต่ปอนี่สิ นั่งเงียบก้มหน้าก้มตา ไม่พูดอะไรเลย
ผมเลยสงสัยว่าเพื่อนของผมเป็นอะไร
"เฮ้ย ไอ้ปอ เป็นอะไรว่ะ เห็นมึงนั่งเงียบตั้งนานแล้ว ยังกะโดนใครฟันแล้วทิ้งงั้นแหล่ะ 555" ผมถามเพื่อน
ผมนึกว่าจะได้เสียงหัวเราะของปอกับมากลายเป็นว่า ปอหน้าแดงก่ำ แล้วก็พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า "กูขอไปเข้าห้องน้ำน่ะ" แล้วก็รีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะไป
ปล่อยให้คนทั้งโต๊ะนั่งอึ้ง
ผมนึกเป็นห่วงเพื่อนเลยเดินตามปอออกไป พลางนึกในใจว่า"ต้องเป็นเรื่องของพี่เก่งแน่"

คู่ที่3

ผมเดินออกมาจากโต๊ะทานข้าว ที่มีแต่"คู่รัก"
ผมเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีคู่
ผมพยายามจะลืมเรื่องระหว่างผมกับพี่เก่ง แต่วันนี้ต้องมาเจอบรรยากาศของพวกข้าวใหม่ปลามัน (เพราะไอ้เชียร์ตัวเดียวที่ชวนผมมา แถมยังปากหมาพูดแทงใจดำผมอีก)
ถ้าผมกับพี่เก่งลงเอยกันด้วยดี วันนี้พี่เก่งก็อาจจะมากับผมด้วย
แค่เห็นภาพของเพื่อนๆกำลังมีความสุขกับคู่ของมัน น้ำตาของผมก็แทบจะไหลออกมา ผมไม่นึกว่าผมจะอ่อนแอได้ขนาดนี้ เมื่อไหร่น่าผมจะลืมพี่เก่งได้สักที

ผมพยายามเก็บอารมณ์และความรู้สึก
ไม่อยากให้บรรยากาศของวันนี้ที่ดูมีความสุข ต้องเสียไปเพราะผม
ผมจึงรีบปาดน้ำตา และรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ
ผมเปิดประตูห้องน้ำ เห็นเชียร์ยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง
"มึงจะมาเข้าห้องน้ำเหรอ"ผมถามเชียร์
เชียร์ไม่ตอบอะไร กลับผลักผมเข้าไปในห้องน้ำ
"เรื่องพี่เก่งใช่ไหม" เชียร์มองหน้าผมเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
ผมไม่ตอบอะไร ผมไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอีก
"วันนั้นที่มึงโทรมาหากรู ที่มึงพาพี่เก่งไปส่งที่ห้อง เค้ามีอะไรกับมึงใช่ไหม แล้วเค้าก็บอกให้ว่าที่เค้าทำไปเพราะความสนุก แล้วก็ให้มึงลืมเรื่องวันนั้น"
เชียร์ทายทุกอย่างได้ถูกต้อง
"พี่เก่งนี้ไม่เปลี่ยนเลยน่ะ" เชียร์รู้จักกับพี่เก่งมานานคงรู้นิสัยพี่เก่งดี
ผมได้แต่มองหน้าเชียร์ เชียร์เองก็คงรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร
"มึงรักพี่เก่งใช่ไหม" เชียร์ถามผม เป็นคำถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบ
น้ำตาของผมที่ไหลออกมา คงแทนคำตอบได้ดี
เชียร์เห็นผมร้องไห้ เลยเดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ พร้อมพูดว่า
"มึงไม่ต้องร้องไห้ กูมีแผนที่จะจัดการคนอย่างพี่เก่ง"

-----จบตอนที่ 11-----

[nartch]

คราวนี้ไม่ต้องเม้นเป็นคู่ เพราะเหตุการณ์ต่อเนื่องงงงง 
ว่าแล้วนายปอต้องเศร้า...ก็นะบรรยากาศคู่รักจริง ๆ นี่นา
ในสามคนเชื่อเลยว่า เชียร์ เด็ดสุด...แรงดีไม่มีตก...
อยากรู้แผนการของเชียร์จังเลยยยย จะช่วยปอยังไงน๊า 
และก็แอบเป็นห่วงคู่นายโจ้...กะเพื่อนสนิทยังปิดอีกจะรอดมะ
 

[THIP]

  ปอ ตัดใจซะเถอะ ก่อนจะเจ็บไปมากกว่านี้  

[TONG]

รอลุ้นแผนการของนายเชียร์ครับ ขอให้มันประสบความสำเร็จเถอะ สงสารปอ

[uknowvry]

 
มาต่อโดยด่วนๆๆๆๆๆๆ
โอยสนุกเหลือเกิน
ลุ้นทีลุ้นสาม
เหนื่อยกันไปเรยทีเดียว

[wutwit]

อยากรู้มีแผนไรอะ หลอกให้รักแล้วทิ้งไปบ้างอะเหรอ 

[jojoe]

Three Couple of love บทที่12 เตรียมความพร้อม

คู่ที1

หลังจากที่พวกเพื่อนๆผมแยกย้ายกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
ผมกับอาจารย์เบนก็ขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน
ผมกับอาจารย์มองหน้ากัน ไม่ได้พูดอะไร แต่ผมนึกในใจอยากถามอาจารย์ถึงเรื่องสถานะความรักของเราสองคน
"เมื่อกี้ที่เพื่อนผมถาม ว่าเราเป็นแฟนกันใช่ไหม อาจารย์ทำไมไม่ตอบคับ"
แม้ผมเองก็ไม่ได้ตอบคำถาม แต่การที่อาจารย์มาอยู่ที่ห้องของผม ใครก็ดูออกว่าเราคบกัน อีกทั้งเพื่อนๆของผมก็เป็นเพื่อนสนิท ไม่มีอะไรที่จะปิดบังกันอยู่แล้ว พวกมันก็เรียนกันคนละที่กับผม มันคงไม่มีทางที่จะเอาเรื่องของเราไปพูดหรอก
อาจารย์ไม่ตอบคำถาม กลับพลิกตัวนอนหันหลังให้ผมอีก
ผมเข้าใจความรู้สึกของอาจารย์ แต่ผมเองก็อยากให้คนอื่นๆรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน
ผมจึงเข้าไปกอดอาจารย์จากด้านหลัง ซบหลังของคนที่ผมรักจนหลับไป

คู่ที่ 2

ผมขับรถมาส่งพี่เอกที่บ้าน พี่เอกหอมแก้มผมนึงที ก่อนจะออกจากรถไป

ผมสังเกตเห็นว่า ปอ ยัง ไม่หายจากอาการซึมเศร้า นั่งเหมอลอยอยู่คนเดียว
ปอ กลายเป็นอีกหนึ่งคนที่โดนพิษรักของพี่เก่ง ผมไม่รู้จะปลอบเพื่อนว่าไง
เลยพูดถึงแผนที่จะมาสยบพี่เก่ง
"มึงมั่นใจหรือเปล่า ว่ามึงพร้อมจะทำ" ผมถามปอ ปอเริ่มหันมาสนใจคำพูดของผม
"กู ไม่รู้ กูแค่อยากให้เขาเห็นว่ากู ก็มีค่าเหมือนกัน" แม้ปอจะพูดด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น แต่สีหน้าของปอกลับดูหมดหมอง
"ได้ เมื่อมึงบอกอย่างนี้ กูก็หาแผนจัดการให้ กูมั่นใจ ว่าเขาจะต้องเห็นมึงมีค่าแน่ๆ"ผมหันไปพูดกับเพื่อ ให้ความมมั่นใจกับมัน เมื่อเพื่อนมีปัญหาอะไร เราในฐานะเพื่อน มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน
"แล้วแผนของมึง เป็นยังไงหล่ะ" ปอถามผม
"แผนของเรา มันก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องมีแค่กู กับมึง อย่าลืมซิ ว่าแก็งค์เรา มันมีสามคน"

คู่ที่3

เชียร์มาส่งผมที่บ้าน ผมนัดกับเชียร์เพื่อปฏิบัติการพร้อมกับ โจ้
ที่ต้องร่วมมือกันทั้งหมดพร้อมกันทั้งสามคน เพราะแต่ละคนจะทำหน้าที่ไม่เหมือนกัน แต่เชียร์เองก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ผมฟัง เพียงแต่บอกว่า
"มึงพร้อมไหม ที่จะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อแผนของกู" เชียร์ทำหน้าจริงจังจนผมเองรู้สึกหวั่นๆ
"มันต้องถึงขั้นนั้นเลยเหรอ มันเปลี่ยนอะไรบ้างหล่ะ"
"ก็ แค่ เปลี่ยนจากที่มึงเป็นอยู่ ให้เหมาะกับสถานการณ์ที่กูจะจัดขึ้น เพื่อให้พี่เก่งคิดว่ามึงก็มีอะไรดีเหมือนกัน และมึงก็ต้องให้เขาเห็นว่ามึงก็ไม่แคร์เขาเหมือนกัน" เชียร์อธิบาย
"พี่เก่งเป็นคนชอบทำตัวให้เด่นกว่าคนอื่น เหมือนเป็นคนหลงตัวเอง รักตัวเองมากกว่า เลยหาแฟนไม่ได้ซะที่ คนที่จะเป็นแฟนกับเขาได้ก็จะต้องเป็นคนที่เหมือนกับเขา แต่กูว่านะ มึงอย่าไปชอบพี่เก่งเลย อยู่กับคนที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของคนอื่น มันทรมานน่ะเฟ้ย" เชียร์พยายามพูดให้ผมตัดใจ
"แล้วมึงคิดว่าแผนนี้กูทำแล้วได้อะไร"ผมถามเชียร์ ในใจคิดว่า ที่ผมอยากจัดการพี่เก่ง เพื่อให้พี่เก่งสนใจผมบ้าง
"กูตอบไม่ได้หรอกน่ะ ว่าเขาจะชอบมึงหรือเปล่า แต่กูแค่อยากให้เขารู้ว่า การทำลายความรู้สึกของคนอื่นมันเจ็บยังไง และโดยเฉพาะ มาทำเพื่อนกูเจ็บ กูก็ไม่ยอมหรอก"เชียร์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน เหมือนแค้นพี่เก่งมากๆ
"งั้นพรุ่งนี้เจอกัน พร้อมวางแผน และ ปฏิบัติการ โอเคน่ะ"เชียร์หันมาพูดกับผม ผมพยักหน้ารับ
ครั้งนี้แหล่ะที่ผมจะจะทำเพื่อความรักของผม

----- จบตอนที่12 -----

[jojoe]

Three Couple of love บทที่13 ปฏิบัติการกำจัดคนหลายใจ
คู่ที่1

ผมมาที่บ้านเชียร์ตามที่เชียร์นัด
"มีอะไรเหรอว่ะ" ผมสงสัย เพราะไม่บ่อยนักที่เราทั้งสามคนจะนัดอะไรเป็นจริงเป็นจัง
"ก็ มีเรื่องให้มึงช่วย เรื่องของไอ้ปอมัน"เชียร์เลยเล่าเหตุการณ์ ทั้งหมดให้ฟัง
พอผมได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ผมเองรู้สึกโกรธแทนเพื่อน
"แล้วกรูพอจะช่วยอะไรได้บ้างเล่า"ผมถาม
เชียร์ลุกขึ้นยืนต่อหน้าผม กับปอ กอดอกเดินไปมา ทำท่าจะเล่าแผนทั้งหมดให้ฟัง
"เราต้องล่อพี่เอกให้ออกมาก่อน ตอนนี้ในกลุ่มของเรามีคนเดียว ที่ยังไม่ได้ไปไหนกับพี่เก่ง" เชียร์บอก ผมเริ่มรู้สึกตะหงิดๆ
"เราต้องล่อพี่เก่งให้ติดกับก่อน และตัวล่อของเราก็คือ...."เชียร์หันมาทางผม
"แล้วทำไมต้องเป็นกรูว่ะ"ผมโวยวาย
"พี่เก่งเค้าชอบกลิ่นหนุ่มบริสุทธิ์"เชียร์บอกเหตุผล
"งั้นไม่ใช่กรู เพราะกรูไม่บอริ..."เอ้า!!!ดันเผลอหลุดปากไป ผมรีบเอามือปิดปาก
เชียร์กับปอหันมาหาผมพร้อมกัน
"กูว่าแล้ว ว่ามึงได้กับอาจารย์มึงไปแล้ว" เชียร์พูดกระแนะกระแหน่
ผมก้มหน้าก้มตายอมรับความจริง
เชียร์หัวเราะ แล้วรีบเค้าเรื่องต่อ
"พอพี่เก่งเค้าไปเที่ยวกับมึง เราก็จะเริ่มแผนการ "ปฏิบัติการกำจัดคนหลายใจ" เราก็จะให้พี่เก่งรู้ว่าคนอย่างไอ้ปอมัน จะมีค่าต่อเขาแค่ไหน"
ผมยังงงกับแผนการของมัน
"แล้วแผนการของมึงคืออะไรว่ะ ที่จะทำให้พี่เก่งเสียดายไอ้ปอ"
"อันมี้มึงไม่จำเป็นต้องรู้ มึงแค่ไปล่อพี่เก่งให้ออกมาก็พอ" เชียร์พูดแค่นี้แล้วก็รีบลากผมกับปอออกจากบ้าน
"เราต้องเปลี่ยนแปลงโฉมกันก่อน เพราะวันนี้เราจะไปปฏิบัติการที่บาร์เกย์"

เชียร์ยืนมองผม กับปอ อยู่หน้าร้านตัดผม
เชียร์ยืนมองดูที่ผมก่อนแล้วมัดผมของผมที่ยาวเกือบถึงไหล่
"ผมมึงยาวมากเลยน่ะ รกรุงรัง ต้องตัดให้เป็นทรงมากกว่านี้ เพราะรูปหน้ามึงสวย"
เชียร์พูดเสร็จ ก็ถอดแว่นผมออก
"โห! มึงใส่แว่น กับมึงตอนถอดแว่นยังกะคนละคน" ผมตกใจเลยมองดูตัวเองที่กระจก เหมือนที่เชียร์พูด ถ้าผมตัดผม กับถอดแว่น จะดูดีกว่าตอนนี้มากๆ
"แล้วก็ทำสีผมออกน้ำตาลอ่อนๆประกายทองน่ะ"
แล้วเชียร์ก็หันมาทางปอ
ปอเองผมยังไม่ยาวมากเพราะ เพิ่งไปตัดทรงสกินเฮดมาก
"ส่วนมึงแค่ ไปเซ็ทผมให้มันตั้งๆ ส่วนด้านหน้าก็ปัดข้าง ทำสีผมให้มันเข้มกว่านี้หน่อยหล่ะกัน"
พอเชียร์พูดเสร็จก้พาผมกับปอเข้ามาที่ร้านตัดผม พร้อมพูดว่า
"พี่ครับช่วยเปลี่ยนลุคให้เพื่อนผมหน่อยน่ะครับ"

เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ผมกับปอก็ยืนดูลุคใหม่ของแต่ละคน
ผมเองยังตกใจที่ผมเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ปอเองก็เหมือนกัน
เชียร์เดินเข้ามากอดผมกับปอ
"ตอนนี้เราเปลี่ยนทรงผมแล้ว ต่อไปเราจะจับพวกมึงใส่เสื้อผ้ากัน"
พวกเราทั้งสามกลับมาที่บ้านเชียร์ เชียร์ขนเสื้อผ้าของมันที่มีมากมายกายกอง เอาออกมาวางที่เตียงนอน
เชียร์เริ่มที่ผมก่อน
"มึงใส่แต่เสื้อยืดโปโล ใหญ่ๆ ต้องเปลี่ยนมาใส่เสื้อยืดรัดรูป สีจัดๆหน่อย เพราะมึงผิวขาว จะได้เด่นๆ"เชียร์ก็คว้าเสื้อยืดสีชมพูตัวหนึ่งมาให้ผม
"ส่วนไอ้ปอ ต้องใส่เสื้อโชว์กล้ามหน่อย เสื้อแขนกุดแบบซีทรูล่ะกัน" เชียร์ขว้างเสื้อแขนกุดสีดำ แบบซีทรูที่เป็นตาข่ายเล็กๆให้ปอ ปอมันเป็นคนหุ่นดี กล้ามแขน กล้ามท้อง กล้ามหน้าอก เป็นมัดๆ เพราะมันชอบไปเล่นฟิตเนส
"ส่วนกางเกง ก็ใส่กางเกงยีนส์ขาม้า เอวต่ำล่ะกัน"เชียร์โยนกางเกงยีนส์ข้ามามาให้ผม กับปอ ผมใส่สีน้ำเงิน ส่วนปอใส่สีดำ
"ต่อไปก็กางเกงใน"เชียร์เอ่ยเรื่องสุดท้าย ทำเอาผมกับปองงไปตามๆกัน แล้วทำไมต้องเปลี่ยนกางเกงในที่ใส่ด้วยเล่า
"นี้ๆ จี-สตริง เวลาใส่จะได้ว่องไวคล่องแคล่ว ตอนเต้น"เชียร์หยิบกางเกงใน จี-สตริงขึ้นมาให้พวกเราดู
"นี้มึงจะให้พวกกรูใส่ หรือจะอวดวว่าตัวมึงใส่กันแน่"ผมกวนมัน
"5555 ล้อเล่น เรื่องเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก้หน้าตาของมึง"
เชียร์พาผมมาหน้ากระจก
"โจ้ มึงต้องใส่คอนเทค เลนส์น่ะ เอาสีอะไร" เชียร์ให้ผมเลือก มีสีน้ำตาลอ่อน สีเทา สี้น้ำเงินทะเล
"ไม่รู้อ่ะ มึงคิดว่าอันไหนที่เข้ากับกรูล่ะ"ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ต้องให้เจ้าแม่แฟชั่นอย่างเชียร์จัดการ
"กูว่าสี้นำเงินก็โอเค เอาสีน้ำเงินล่ะกัน" เชียร์ก็สอนวิธีการใส่คอนเทคเลนส์ให้ผม
"ต่อไปเราก็ต้องแต่งหน้ากัน" เชียร์พูดพร้อมหยิบเครื่องประทินโฉมมา
"เฮ้ย!! ต้องขนาดนั้นเรยเหรอว่ะ"ปอโวยวาย
"แหม มึงไปบาร์เกย์ ทุกคนแม่งก็แต่งตัวกันสุดฤทธิ์ มึงอย่าลืมดิว่ามึงต้องทำให้พี่เก่งสะดุดตาให้ได้" ปอเลยยอมทำตามไอ้เชียร์(ปอมันไม่ชอบแต่งหน้าอ่ะคับ ส่วนผมแต่งไม่เป็นอ่ะ)
"ก็ใช่รองพื้น เพื่อทำให้หน้าเนียนหน่อยๆ ไม่ต้องพอกซะหน้าวอกน่ะเว้ย เอาแค่ให้หน้าเราใสๆหน่อยก็พอ"เชียร์ค่อยสอนพวกเราไปเรื่อย จนจบทุกอย่าง
"พวกมึงพร้อมหรือยัง"เชียร์ถาม
"โอเค" ผมกับปอตอบพร้อมกัน
"งั้นไปปฏิบัติตามแผนกันเลย"

คู่ที่ 2

ณ บาร์เกย์แห่งหนึ่ง ผมพาเพื่อนๆมาเปิดหูเปิดตา พร้อมกับทำตามแผนที่ว่างไว้
ผมกับโจ้มารอพี่เก่งอยู่หน้าร้าน โดยผมเป็นคนนัดแนะให้ แล้วให้โจ้อยู่กับพี่เก่ง
ส่วนปอ ไปทำตามแผนที่วางไว้ อยู่หลังร้าน
โจ้ตื่นเต้น เพราะไม่เคยมาบาร์แบบนี้(เพื่อนผมมันเด็กเรียน ไม่ใจแตกเหมือนผม)
ผมมองดูโจ้ เวอร์ชั่นใหม่ ที่ดูเปรี้ยวมากๆ ลบภาพเอ๋อๆของมันไปได้หมด รับรองพี่เก่งติดมันงอมแงมแน่

พอพี่เก่งมาถึง ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโจ้
"น้องโจ้เหรอเนี้ย ไปทำอะไรมา ยังกับคนละคน" พี่เก่งเดินเข้าไปชมโจ้เป็นอย่างแรก
โจ้ยิ้มให้พี่เก่ง แต่ตัวนี้ติดกับผม มันคงกลัวพี่เค้ามั้ง
"เชียร์พาเพื่อนไปทำอะไรมาหล่ะ น่ารักเชียววันนี้" พี่เก่งยังไม่เลิกชมโจ้
"ชมแต่โจ้ ไม่ชมเชียร์เลยเหรอ" ผมทำเป็นแกล้งงอน
"เชียร์น่ารักอยู่แล้วไง วันนี้ทำไมถึงอยากมาเที่ยวกับพี่หล่ะ" พี่เก่งสงสัย
"อ๋อ โจ้มันอยากเปิดหูเปิดตา เลยอยากหาคนพามันไปเที่ยวหน่อย"
"แล้วเชียร์ไม่พาไปเพื่อนเที่ยวหล่ะ" พี่เก่งถามผม
"ผมนัดคนอื่นไว้ แล้วก็.."ผมกระซิบข้างๆหูพี่เก่ง "โจ้มันอยากไปเที่ยวกับพี่อ่ะ"
พี่เก่งยิ้มๆเหมือนพอใจ
ผมเลยแยกตัวจากโจ้และพี่เก่ง เพื่อไป ทำตามแผนที่ว่างไว้

ที่หลังร้าน ผมเข้าไปหาเจ้าของร้าน
"พี่ครับ อย่าลืมเรื่องที่ผมวานให้พี่ช่วยน่ะ"
เจ้าของร้านพยักหน้า พลางถามว่า
"ไหนหล่ะ คนที่บอกมาหรือยัง พี่จะได้ไปบอก ดีเจ ให้เตรียมเพลงไว้เลย"
"เเต่งตัวอยู่ด้านหลังครับ" ผมตอบพี่เจ้าของร้าน
ผมหันไปมองเพื่อนของผม ท่าทางคงจะพร้อมแล้ว และก็หันไปมองพี่เก่ง กับ โจ้ที่อยู่ในร้าน โจ้เองก็คงคงพร้อมแล้วเช่นกัน
"คงพร้อมแล้วครับ งั้นเริ่มได้เลยครับ"
สิ้นเสียงผม ไฟในบาร์ก็ดับหมด มีเพียงสปอร์ตไลท์ที่ฉายมาตรงกลางบาร์ ซึ่งเป็นฟอร์ล ไว้สำหรับเต้นรำ

เสียงเพลง กระหึ่มขึ้น พร้อมมีหนุ่มน้อยใส่หมวกในชุดเสื้อกล้ามครึ่งตัว กับกางเกงยีนส์ขาสั้น เดินมากลางฟอร์ล ที่สปอร์ตไลท์ฉายอยู่นั้น
พร้อมเต้นตามจังหวะเพลง ทุกคนในบาร์ต่างจ้องมองหนุ่มคนนั้น
นอกจากลีลาการเต้นที่ดึงดูด และยั่วยวนทุกสายตาในบาร์แล้ว หุ่นที่สมส่วนของหนุ่มปริศนานี้เองก็เรียกเสียงกรี๊ด จากคนในร้านได้เป็นอย่างดี
หนุ่มน้อยเต้นตามจังหวะเพลง แล้ววิ่งไปจับเสาอะโกโก้ หันหน้าไปหาเสา แล้วโยกตัวตามจังหวะเพลง
หนุ่มน้อยเอามือจับเสาแล้วย่อตัวลงแอนเป้าของตัวเองแล้วค่อยๆไถ่กับเสาขึ้น เสียงคนในร้านยิ่งดังกว่าเก่า
หนุ่มน้อยหันหลังแอ่นก้นของตัวเองแล้วค่อยไถ่กับเสาลงมา
คนในร้านส่งเสียงเชียร์ให้เต้นต่อ
หนุ่มน้อยปริศนา ยังเต้นต่อไปเรื่อยๆจนจบเพลง
จนในที่สุด จังหวะกลองเป็นสัญาณของการจบเพลง
หนุ่มน้อยถลาตัวสไลด์กับพื้น พร้อมเขวี้ยงหมวก เผยให้เห็นโฉมหน้าอันหล่อเหลา

ผมเองยังแปลกใจกับท่าเต้นที่ยั่วยวนของเพื่อนตัวเอง ไม่นึกว่าปอมันจะกล้าได้ขนาดนี้ แผนของผมยังไม่จบนี้มันแค่เริ่มเท่านั้น

คู่ที่3

ผมลุกขึ้นยืน พร้อมโบกมือบายบายทุกคนในร้าน ที่ต่างปรบมือและกรี๊ด กับการแสดงของผม
ผมหันไปมองพี่เก่ง กับโจ้ ที่นั่งอยู่ตรงมุมร้าน สายตาพี่เก่งดูตกใจ ที่ไม่นึกว่าหนุ่มปริศนาที่มาเต้นจะเป็นผม

เจ้าของร้านเดินถือไมค์ พร้อมประกาศว่า
"วันนี้เรามีสิ่งพิเศษ มาเสนอทุกท่าน"
คนในร้านต่างสนใจเจ้าของร้าน
"เราจะให้ทุกคนประมูล เพื่อค่ำคืนอันพิเศษของคุณกับ หนุ่มน้อยนักเต้นคนนี้" สิ้นเสียงเจ้าของร้าน ทุกคนต่างโห่ร้อง ดีใจ
ไม่น่าเชื่อว่าผมจะกลายเป็นจุดสนใจของคนได้มากขนาดนี้
"เราจะเริ่มต้น ด้วยราคา 5พันบาท" สักพัก ก็มีคนเสนอราคาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว
ผมยังสังเกตุพี่เก่งอยู่ พี่เก่งหันมาสบตาผม
ดูท่าทางพี่เก่งอึดอัดน่าดู

"ตอนนี้ราคา ถึง สองหมื่นแล้วน่ะครับ" ผมหันมามองเชียร์ที่แอบอยู่หลังร้าน
เป็นไปตามแผน เชียร์ได้นัดแนะให้คนหนึ่งเสนอราคาให้สูงที่สุด
ดูท่าทางคนในร้านจะไม่สู้กับราคานี้
"ตกลง เราจะจบด้วยราคาสองหมื่นน่ะครับ"เจ้าของร้านประกาศการสิ้นสุดการประมูล
"เดี๋ยวก่อน ผมให้สามหมื่น" ผมหันไปมองสียงนั้น ทุกคนในร้านต่างมองมาทางเสียงนั้น
คนที่เสนอราคาคนสุดท้ายคือ พี่เก่ง
พูดจบพี่เก่งเขียนเช็ค แล้วเดินมาที่กลางฟอร์ล พร้อมลากผมออกจากไป

ผมเดินตามพี่เก่งออกมาจากบาร์
"นี้มันอะไรกัน ทำไมปอถึงทำแบบนี้" พี่เก่งเริ่มตะคอกใส่ผม
ผมไม่ตอบ ได้แต่จ้องหน้าพี่เก่ง
"ทำเพื่อประชดพี่ใช่ไหม" พี่เก่งจ้องหน้าผมกลับ
สายตาพี่เก่งที่มองผมดูแปลกไป มันเหมือนแฝงอะไรบางอย่าง
พี่เก่งค่อยๆก้มลงจะมาจูบผม
ผมรีบผลักพี่เก่ง แล้วพูดกับพี่เก่งว่า
"พี่เป็นคนบอกผมไม่ใช่เหรอ ว่าให้ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวันนั้น แล้วพี่จะมารื้อฟื้นอะไรอีกหล่ะ หรือทำไปเพราะเสียดายเงินที่ประมูลไป" ผมเริ่มโมโห
"เอาเงินของพี่ไปเถอะ จำไว้เลยน่ะ ผมลืมเรื่องราววันนั้นไปหมดแล้ว" ผมเดินหนีพี่เก่ง พี่เก่งยังมาคว้ามือผมไว้
"พี่ไม่เชื่อหรอกว่าปอ จะลืมพี่ได้ แล้ววันนี้ที่ปอขึ้นไปเต้น ปอต้องการอะไร" พี่เก่งถามผม
ผมไม่ตอบอะไรทั้งนั้น พร้อมสะบัดมือพี่เก่งออกอย่างแรง
ผมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่มาเที่ยวที่บาร์ ดูท่าทางธรรมดาๆต่างจากพี่เก่งโดยสิ้นเชิง
"คุณสนใจจะนอนกับผมหรือเปล่า"ผมเดินเข้าไปถามตรงๆ
ผู้ชายคนนั้นดูตกใจ ถามผมว่า"คุณคือคนที่เต้นเมื่อกี้นี้ ผมคงไม่มีเงินให้คุณถึงสามหมื่นหรอก"
"ไม่ต้องหรอก ผมให้คุณนอนกับผม ฟรี ไม่ต้องเสียเงิน" พุดจบ ผมก็จูบปากกับผู้ชายต่อหน้าพี่เก่ง
ผมหันไปมองพี่เก่ง "นี้ไงคือคำตอบของผม" แล้วผมก็เดินไปกับผู้ชายคนนั้น
แม้ผมจะไม่พยายามสบตาพี่เก่ง แต่ผมกู้รู้ว่า พี่เก่ง ร้องไห้!!!!

----- จบตอนที่13 -----

[naumi]

บอกได้คำเดียว สะใจอ่า

[KiKuMon]

 

สะใจด้วย

แล้วก็ขอบคุณคับมาลงให้ 2 ตอนเลยวันนี้

[myLoveIsYOu]

โอ้ย สะใจ

แต่ดูเหมือนคู่หนึ่ง มีลางไม่ดีมาเยือนแล้ว

อาจารย์เบนจะรักโจ้ จริงหรือเปล่า ก็ไม่รู้ 

[THIP]

  ประชดเขา หรือเราไม่เจ็บ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

รู้สึกว่าเรื่องราวของคู่ที่สาม
ปอกับพี่เก่ง เรื่องราวพล็อตเรื่องดูจะวิ่งไม่หยุดดี น่าติดตาม
ว่าจะลงเอยและเอาชนะกิเลสที่ติดอยู่ในตัวพี่เก่งได้อย่างไร
 

จารย์เบนนี่ก็ไม่น่าไว้ใจเลยเจงๆ
ดูลับๆล่อๆ พร้อมจะหายตัวไปตลอดเวลา
 

[kuza..bapunk]

รอตอนต่อไป.....
อ๊ากๆๆ....ค้างๆๆๆ
รอๆๆๆหนุกๆๆๆ

[TONG]

สะใจมากมาย ทำได้ดีมากผอ

กลัวใจจารย์เบนจังอ่า ท่าทางลึกลับชอบกล คงจะมีแต่คู่เชียร์ละมั้งที่ดูไม่น่ามีเรื่อง

[wutwit]

สะใจดีชะมัด ..............

[uknowvry]

 
อ่านแล้วให้อารมณ์คู่สามแบบว่า ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน ให้ตายดีกว่า....
5555555
สะใจคนอ่านมากครับ
เชียร์ยี่คิดแผนได้เริ่ดมาก

[MiTo™]

ผมชอบเรื่องนี้มากเลยอ่า
โดย เฉพาะคู่ที่สาม ผมชอบความคิด ของตัวแต่ละตัว

เป็นกำลังใจให้นะก๊าบ ชอบ ชอบมาก ชอบมากที่สุด







ปล. ถ้าจบไม่ happy นะ 

[ronger]

ชอบปอจังเลย   กับพี่เก่งมันต้องหยั่งงี้ หุหุหุ 

[jojoe]

Three Couple of love บทที่14 วันพิเศษกับคนพิเศษ
คู่ที่1
การสอบปลายภาคสิ้นสุดลง หลังจากต้องอดทนอ่านหนังสือ อดหลับอดนอนมาหลายคืน
แต่โชคดีที่มีอยู่หนึ่งวิชา ที่ไม่ต้องอ่านหนังสือมากมายเท่าวิชาอื่น
นั่นก้คือวิชาที่อาจารย์เบนสอน เพราะได้เจ้าของวิชาเป็นติวเตอร์ให้อย่างดี
วันสุดท้ายที่สอบเสร็จ ผมเริ่มวางแผนการอยากไปเที่ยวกับอาจารย์ ไปไหนดีน่า ทะเล ภูเขา ป่า
ผมเลยไปถามอาจารย์เพื่อช่วยออกความเห็น “โทดทีน่ะ อาจารย์ต้องทำงานช่วงปิดเทอม” ผมลืมไปว่า งานของอาจารย์ยังต้องทำในช่วงปิดเทอม ไม่เหมือนผม
ผมทำหน้าเศร้าๆ นึกว่าจะได้ไปเที่ยวกับอาจารย์แล้วเชียว
อาจารย์เห็นผมเงียบๆไป เลยเข้ามากอด “ไปดูหนัง กินข้าว ที่ห้างก็ได้นี่” อาจารย์พยายามปลอบ แต่ผมก็อยากไปเที่ยวต่างจังหวัดมากกว่า มันคงจะโรแมนติกกว่าไปเที่ยวแบบบที่อาจารย์บอก
ผมเลยต้องวางแผนหาที่เที่ยวใหม่
โดยปกติแล้ว ในช่วงเดือนตุลาคม หรือช่วงปิดเทอมเล็ก ผมจะหาวันๆหนึ่งกลับไปเยี่ยม สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ผมเติบโตมาในวัยเด็ก
ผมเลยนึกอยากชวนอาจารย์ไปที่นั้น ไปแค่วันเดียวคงไม่มีปัญหาอะไร ผมเลยไปชวนอาจารย์อีกครั้ง
ปรากฏว่าอาจารย์ยอมไปกับผม
ผมกับอาจารย์จึงไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน ผมต้องรออาจารย์เคลียร์งานให้เรียบร้อยซะก่อน
ผมมาถึงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่เช้า เพราะอยากใช้วันๆนี้ให้คุ้มค่าที่สุดกับอาจารย์
ผมมองดูสถานที่ที่ผมเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ที่นี้ดูเปลี่ยนไปเยอะจากเมื่อก่อน ผมเห็นเด็กๆ กำลังวิ่งเล่นไปมา ทำให้นึกถึงตัวเองที่เคยวิ่งเล็กอยู่ มีซิสเตอร์(นักบวชหญิงในศาสนาคริสต์)คอยดูแลอยู่ตลอดเวลา
ซิสเตอร์ที่กำลังดูแลอยู่นั้น เห็นผมกับอาจารย์ยืนอยู่ที่หน้าศูนย์(ขอเรียกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ว่าศูนย์น่ะครับ)
ซิสเตอร์ท่านนั้นจึงเดินมาหาผม “มาหาใครหรือค่ะ หรือจะมาเยี่ยมเด็กๆ”
ผมยิ้มให้กับซิสเตอร์พร้อมยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับ ซิสเตอร์มีเรียม” ผมทักทายซิสเตอร์ผู้นั้นด้วยความคุ้นเคย
ซิสเตอร์ดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเดินเข้ามากอดผม “โจ้นี้ ไม่ได้เจอตั้งนาน เป็นไงบ้าง”
ผมโอบกอดซิสเตอร์ผู้ที่คอยถนอมเลี้ยงดูผม และ เด็กกำพร้าอีกมากมาย
“ผมสบายดีครับ ซิสเตอร์เป็งไงบ้างครับ” ผมตอบ
ซิสเตอร์ยิ้มให้ผมก่อนพูดว่า “ก็เหมือนเดิม แก่ขึ้นทุกวัน เด็กๆก็เพิ่มขึ้น โชคดีที่มีพวกศิษย์เก่าเขากลับมาช่วย เข้าไปข้างในก่อนเถอะ” ซิสเตอร์พาผมกับอาจารย์พาผมกับอาจารยืเข้าไปในศูนย์
ผมเดินผ่านพวกเด็กที่กำลังเล่นอยู่ตรงสนามเด็กเล่น พอพวกเด็กๆเห็นผมกับอาจารย์ก็วิ่งกรูกันเข้ามาหา อาจารย์ตกใจเล็กน้อยเพราะยังตั้งตัวไม่ทัน ผมเลยหันไปบอกกับอาจารย์ “เด็กพวกนี้ เขาจะดีใจ ที่เวลามีใครมาเยี่ยม ตอนผมเด็กๆก็เป็นเหมือนกันครับ” ผมจำได้ว่าตอนผมเด็กๆ เวลาที่มีใครมาเยี่ยมพวกเราที่ศูนย์ผมก็จะวิ่งกรูไปให้เขาอุ้ม กอด ก็พวกผมไม่เคยได้รับความอบอุ่นเหมือนเด็กๆทั่วๆไปนี้
ซิสเตอร์มีเรียมพาผมมาที่ห้องรับรอง ผมแนะนำอาจารย์ให้ซิสเตอร์รู้จัก ผมกับซิสเตอร์พูดคุยถึงสารทุกข์สุกดิบ
ผมเอ่ยถามถึงบรรดาเพื่อนๆของผม เพราะตอนนี้คงโตๆกันหมดแล้ว ไม่รู้จะแยกย้ายไปที่ไหนบ้าง
ส่วนมากเพื่อนของผมจะมีคนขอไปเลี้ยงบ้าง ทั้งคนในประเทส และคนต่างประเทศ เพื่อนผมคนหนึ่ง มีคนแคนนาดา มาขอไปเลี้ยง ตอนนี้ก็เปลี่ยนสัญชาติเป็นคนแคนนาดาไปแล้ว ถ้าคนไหนไม่ได้มีใครขอไปเลี้ยงก็จะอยู่ในที่ศูนย์แห่งนี้จนกว่าจะโตพอที่จะออกไปทำงาน หรือ ดูแลตัวเองได้ และจะมีบางคนขอกลับมาทำงานที่ศูนย์ ผมเองก็เคยมีความคิดที่อยากกลับมาทำงานที่ศูนย์ มาทดแทนบุญคุณของศูนย์ที่คอยช่วยเหลือผมให้ได้เจอโอกาสดีดี ได้เรียนในโรงเรียนดีดี ได้เจอเพื่อนดีดี และได้เจอกับอาจารย์
หลังจากคุยกับซิสเตอร์แล้ว ซิสเตอร์ก็พาผมกับอาจารย์ไปเยี่ยมน้องๆ ผมได้เจอเพื่อนเก่า ที่เคยอยู่ที่นี้ด้วยกัน เลยเข้าไปทักทาย ซิสเตอร์เลยพาอาจารย์ไปเล่นกับน้องๆ
ช่วงที่ผมคุยกับเพื่อนผมก็จะหันไปดูอาจารย์ที่กำลังหยอกล้อกับพวกเด็กๆ อาจารย์อุ้มเด็กคนหนึ่งแล้วให้เด้กคนนั้นขี้คออาจารย์ เป็นภาพที่ผมประทับใจมากๆ
ก่อนที่ผมจะกลับ ผมก็ไปช่วยซิสเตอร์ตักกับข้าวให้น้องๆ
อาจารย์เองก็ไปป้อนข้าวน้อง ดูอาจารย์มีความสุขกับการได้อยู่กับเด็กๆ ทำให้ผมยิ่งชอบอาจารย์มากขึ้น
ผ่านไปแล้ววันๆหนึ่ง กับคนพิเศษของผม ระหว่างทางกลับบ้าน ผมถามอาจารย์ถึงวันๆนี้ว่ารู้สึกยังไงบ้าง
อาจารย์ยิ้มและตอบผม “ผมมีความสุขมาก พวกเด็กพวกนั้นน่ารักมากเลยน่ะ ทำไมพ่อแม่บางคนถึงใจร้าย ทิ้งเด้กๆพวกนั้นได้ลงคอ” สิ่งที่อาจารย์พูดทำให้กลับมานึกถึงตัวเอง
สาเหตุที่แท้จริงที่ผมเป็นเด็กกำพร้า ผมเลยร้องไห้ออกมา อาจารย์เองก็ตกใจเห็นผมร้องไห้ เลยเข้ามาปลอบผม “โจ้เป็นอะไร” ผมเอามือปิดหน้า
พอกลับมาถึงที่ห้องแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ที่จริงผมเป็นลูกครึ่ง ไทย เดนมาร์ก พ่อของผมเป็นคนเดนมาร์กที่มาเที่ยวในเมืองไทย แล้วไปมีอะไรกับแม่ของผมซึ่งเป็นคนไทย แต่พ่อไม่ยอมรับแม่ผม ทำให้แม่ผมเสียใจมาก พอคลอดผมได้ไม่กี่เดือน ก็ฆ่าตัวตาย ซิสเตอร์มีเรียเป็นญาติผู้ใหญ่ของแม่ผม เลยนำผมมาเลี้ยงไว้ที่ศูนย์นี้
พอผมเล่าเรื่องราวชีวิตของผม ผมก็โผ่เข้าไปกอดอาจารย์ “อาจารย์อย่าทิ้งผมไปน่ะ ผมรักอาจารย์น่ะครับ” น้ำตาของผมไหลไม่หยุด อาจารย์จับค้างของผมแล้วค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ ก่อนจะมาจูบที่หน้าผากของผม
อาจารย์ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินออกจากห้องของผม ผมเดินไปส่งที่หน้าประตู ผมยิ้มให้กลับอาจารย์เป็นการร่ำลา แล้วมองอาจารย์เดินกลับไป
พอผมจะปิดประตู ผมสังเกตเห็นว่า ประตูของห้องตรงข้ามของผมไม่ได้ปิด และผมเห็นแววตาหนึ่งอยู่ที่หน้าประตูนั้น
เล้งจ้องมาที่ผม “เรามีเรื่องต้องคุยกันน่ะ โจ้”
คู่ที่2
เย้ เย้สอบเสร็จแล้ว ในที่สุดก็ปิดเทอมสักที ผมจะได้ไปเที่ยวกับพี่เอก
ปิดเทอมตุลา คงไปแถวเอเชียดีกว่า ไปไหนดี ฮ่องกง สิงคโปร์ ญี่ปุ่น
ถ้าปิดเทอมช่วงมีนา เมษา ค่อยไป แถวยุโรป
ผมเลยไปชวนพี่เอก “จะบ้าเหรอ พี่จะเอาเงินจากไหนไป แค่ค่าขึ้นเครื่องยังไม่มีเลย” พี่เอกบอกปฏิเสธ
“ไม่ต้องก้ได้ เดี๋ยวเชียร์ออกให้เอง” ผมเสนอสิทธิพิเศษ
"ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เอาอ่ะเกรงใจ”พี่เอกยังปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ไปก้ไม่ต้องไป แล้วไม่ต้องมาคุยกันเลย” ผมโมโห ก็คนอุตสาห์จะออกเงินให้
“ไม่เห็นต้องไปใกล้ๆเลย ไปเที่ยวในเมืองไทยก้ได้นี้” พี่เอกเริ่มไกล่เกลี่ย
“มันคนละอารมณ์กันเลยน่ะ”
“แหมๆ ถึงยังไงพี่ก็ไปไม่ได้ พี่ต้องทำงาน ต้องช่วยป๊า กับ ม้า อีกอ่ะ”พี่เอกอ้างเหตุผล ผมโกรธมาก
“งั้นก็ไปทำงานเลยไป ไม่ต้องมายุ่งเลยน่ะ ไปคนเดียวก็ได้” ผมงอนพี่เอกเพราะเรื่องนี้ไปหลายวัน พี่เอกเองก็โทรมาง้อผม แต่ผมก็ไม่ยอม นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทะเลาะกับพี่เอก และทุกครั้งก็เป็นผมที่มักเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังพี่เอก แต่พี่เอกไม่เคยว่า แต่จะมาขอโทดผมเสมอ
ผ่านไปหลายวัน จนเกือบจะเปิดเทอม พี่เอกเองก็ไม่โทรมาหาผม จนผมอดระแวงว่าพี่เอกอาจทนผมไม่ไหว
เลยลองเช็คว่าพี่เอกงอนผมกลับหรือเปล่า
ผมไปหาพี่เอกที่ฟิตเนส พี่เอกเห็นผมแต่ไม่ยอมทักผม ผมจะเข้าไปหาพี่เอกก็เดินหนีผมไปไหนก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ เวรกรรม ไม่เคยเจอใครงอนกลับเลยน่ะเนี้ย กลายเป็นว่าผมต้องเป็นคนไปง้อพี่เอกแทน
ผมนั่งนึกอยู่นาน ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้ปะป๋า ของพี่เอกไม่สบาย หม่าม้าก็ต้องคอยดูแล มีแต่น้องโท และ น้องตรี ที่ต้องขายผักที่ร้าน
ผมเลยจะไปช่วยน้องๆของพี่เอกขายผักดีกว่า พี่เอกคงจะหายงอนผม
ผมเลยไปตลาดที่ร้านขายผัก เห็นน้องโทกำลังจัดผักอยู่หน้าร้าน ส่วนน้องตรีก็กำลังเข็นรถเข็นที่ใส่ตะกร้าขนผัก ผมเลยวิ่งเข้าไปช่วย น้องทั้งสองคนเห็นผมก็เกรงใจ ไม่ค่อยอยากให้ผมช่วย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เชียร์ มันเป็นงานของพวกผม” น้องโทพูดกับผม
“แค่นี้เอง ให้พี่ช่วยดีกว่าน่ะ”ผมพูดกับน้องโท ที่จริงผมกับน้องๆสองคนก็สนิทกัน เพราะผมมาค้างบ้านพี่เอกบ่อย ผมเลยเล่าเรื่องที่พี่เอกงอนผมให้น้องโทฟัง น้องโทเลยยอมให้ผมช่วย
“แต่พี่เชียร์ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า”ผมมองดูตัวเองที่ใส่เสื้อเชิ้ตเพลย์บอย กับกางเกงยีนส์ดีเซล และรองเท้าหนังแดปเปอร์ ผมเลยไปเปลี่ยนชุดเป็น เสื้อยืดตราห่านคู่ กางเกงขาก๋วย กับรองเท้าแตะแบบหูหนีบ น้องตรี กับ น้องโท จับผมแต่งตัวเป็นเด็กขายผักซะเต็มยศ
ผมเริ่มงานแรกคือ เอาผักที่อยู่ที่บ้านมาใส่ตะกร้า แล้วค่อยๆยกตะกร้าขึ้นรถเข็นผัก จากนั้นก็เข็นผักไปที่ร้านในตลาด ยกตะกร้ามาวางไว้ที่หน้าร้าน แล้วจัดผักที่หน้าร้านให้เป็นระเบียบ ทำอยู่อย่างนี้ สัก3-4รอบ จนผักเต็มร้าน สักพักก็ช่วยน้องโท ขายผัก แรกๆก็สนุกหรอกน่ะ แต่เหนื่อยชิปเป๋งเลยอ่ะ
ตอนที่ขายผัก ผมได้มีเวลาคุยกับน้องโทบ้าง “พี่เชียร์ทำไมถึงชอบพี่เอกหล่ะครับ”
น้องโทถามผมอย่างนี้ผมเองก็อึ้งไม่รู้จะตอบอะไร แต่ก็ตอบไปว่า “พอพี่อยู่กับพี่เอก พี่มีความสุขดี พี่เอกเค้าจะทำให้พี่มีความสุขเสมอๆ พี่เอกเค้าทำให้พี่รู้ว่า เค้ารักพี่มากขนาดไหน”ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม
น้องโทเองก็ยิ้มไปกับผมด้วย “พี่เอกได้ยินคงดีใจน่ะ”
“อืมม ได้ยินแล้ว”เสียงพี่เอกดังมาจากข้างหลังผม ผมหันไปมองเห็นพี่เอกยิ้มจนตาหยี
“วันนี้เรามีเด็กขายผักมาเพิ่มหรือไง” พี่เอกแซวเมื่อเห็นผม
ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มตอบ “หายงอนแล้วเหรอ"
“ใครงอนใครกันแน่”
“วันนี้ไปหาที่ฟิตเนสก็ไม่ยอมมาคุยกันเลยนี่”
“เวลาทำงานนี้ จะมีเวลาคุยมั้ยหล่ะ เดี๋ยวโดนเจ้านายด่าพอดี” พี่เอกเดินมาลูบที่หัวของผม “ขอบใจน่ะที่มาช่วยน้องๆพี่”
ผมกับพี่เอก ก็ช่วยน้องๆเก็บร้าน แล้วผมก็กลับบ้าน โดยพี่เอกเดินมาส่งที่รถ
ผมกลับมาที่บ้าน เห็นพี่แจ๊ค คุยกับพ่ออยู่ ผมหวัดดีพ่อก่อนจะขึ้นไปที่ห้องโดยไม่ทักพี่แจ๊ค
“เชียร์มาคุยกันก่อนได้ไหม เรามีเรื่องต้องคุยกัน” พ่อเรียกผมเข้ามาคุย
ผมสงสัยเลยถามไปว่าเรื่องอะไร
พ่อไม่ตอบแต่พี่แจ๊คกลับเป็นคนตอบ “เรื่องที่น้องเชียร์ต้องไปเรียนที่อเมริกา ปลายปีนี้ยังไงหล่ะ”
คู่ที่ 3
แม้ตอนนี้ จะปิดช่วงปิดเทอม ผมก็ยังต้องมาเล่นดนตรีที่ผับตามปกติ
เพื่อนในวงวางแผนไว้กันว่าจะไปเที่ยวปีนเขา ผมเองก็อยากไปจะได้หายเครียดกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น เพราะนับตั้งแต่วันที่ผมทำพี่เก่งร้องไห้ พี่เก่งคอยตามตื้อผมตลอด แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่แคร์พี่เก่งเหมือนแต่ก่อน
เหน่งมาชวนผมไปเที่ยว “ไอ้ปอ แกไปเที่ยวปีนเขาด้วยกันน่ะ กูอยากให้มึงไป”
ผมหันไปตอบเหน่ง “ไปดิ กูเองก็อยากไปเที่ยวกับมึง” ดูเหน่งจะดีใจเป็นพิเศษ ผมยิ้มให้เหน่ง เหมือนบอกเป็นนัยๆว่า มันคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ผมเองคงต้องกลับมาทบทวน ความสัมพันธ์ของผมกับเหน่งบ้างแล้ว
ผมเองก็ยังตอบไม่ได้ ว่าผมยังรักพี่เก่งอยู่ไหม หรือผมเริ่มชอบเหน่งขึ้นมาแล้ว ผมขอใช้เวลาเป็นตัวตัดสินแล้วกัน
ผมมองไปดูรอบๆร้าน ปกติพี่เก่งจะมาดูผมร้องเพลง แล้วพยายามจะเข้ามาคุยกับผม แต่ผมจะคอยหนีตลอด ไม่ก็เหน่งจะมาขว้างไม่ให้เจอผม
แต่วันนี้ พี่เก่งไม่มา ผมน่าจะรู้สึกโล่งใจที่พี่เก่งไม่มาตื้อเหมือนทุกๆวัน แต่ผมกลับอยากให้พี่เก่งมา แม้ไม่ต้องพูดกัน ขอแค่เห็นหน้าก็ดี
ผมเริ่มตอบคำถามให้กับตัวเองได้แล้วว่า ผมยังไม่ลืมพี่เก่ง และยังรักพี่เก่งอยู่
ผมกำลังจะกลับบ้าน พร้อมกับเหน่ง ผมนั่งรอเหน่งให้เก็บของให้เรียบร้อย แต่ดูเหมือนเหน่งเดินหายไปไหนก็ไม่รู้
ผมเลยเดินตามหาเก่งทั่วร้าน เพื่อนๆในวงก็หายไป
ที่จริงวันนี้วงของผมไม่ได้เล่นเป็นวงสุดท้าย จะมีอีกวงมาเล่นต่อจากวงของผม
ไม่นานนัก วงต่อจากผมก็เริ่มเล่น ผมไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่ตามหาเพื่อน
แต่แล้วผมก็ต้องหันไปมอง วงดนตรีวงนั้น เพราะนอกจากเสียงดนตรี จะคล้ายกับเสียงของวงของผม และน้ำเสียงของคนร้องก็คุ้นเคยผมเป็นอย่างดี
“ ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้ ใกล้เธอสักเท่าไหร่แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอทำได้เพียงแค่นั้น หัวใจที่แอบฝังอยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม อยากให้รู้ว่ารักเธอ
อยากให้หันมาหน่อย อยากให้มองหน้ากัน ถ้าเธอไม่หวั่นไหว กับสายตาคนอย่างฉัน
ไม่บังคับใจเธอ หากเจอคนที่ฝัน หวังเพียงใครคนนั้น จะใกล้เคียงคนอย่างฉัน
หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันหรือเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย อยากเจอเธอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม อยากให้รู้ว่า...รักเธอ”
บนเวที เพื่อนๆของผมกำลังเล่นดนตรีกันครบทั้งวง ยกเว้นเหน่งที่ร้องคอรัสอยู่หลังเวที แต่นักร้องและมือกีตาร์คือ พี่เก่งที่กำลังร้องเพลง และ กำลังจ้องมองมาที่ผม
ผมยืนนิ่งฟังพี่เก่งร้องเพลง แม้พี่เก่งเองจะไม่ได้ร้องเพลงเพราะเหมือนเหน่ง และเล่นกีตาร์ไม่ดีเท่าผม แต่ผมกลับชอบที่พี่เก่งร้องเพลงนี้ เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ที่พี่เก่งทำให้ผมเสียใจ ผมลืมมันไปในทันที ผมเผลอร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมรีบเช็ดน้ำตา และเดินออกมาจากผับ โดยพี่เก่งรีบเดินตามผมมา
พี่เก่งเรียกผม ผมจึงหยุดอยู่ตรงข้างๆถนน แต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง ผมเองยังอายไม่กล้ามองหน้าพี่เก่งชัดๆ
“คือ...พี่ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่ไม่รู้ว่าปอจะเสียใจ” พี่เก่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสำนึดผิด
“พี่อยากให้ปอรู้ว่าพี่เองก็เสียใจ” พี่เก่งเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะพูดคำๆหนึ่งขึ้นมาว่า
“พี่ รัก ปอ น่ะ”
ผมรีบหันกลับไปมองพี่เก่ง ไม่นึกว่าพี่เก่งจะเป็นคนที่เอ่ยคำๆนี้มาก่อน
ขณะที่ผมยืนมองพี่เก่งอยู่ตรงข้างๆถนน ก็มีรถคันหนึ่งวิ่งมาทางผมด้วยความเร็วสูง
ผมหันไปมองรถคันนั้น ด้วยความตกใจ ทำให้ผมยังยืนช็อคอยู่ตรงนั้น ได้ยินแต่เสียงพี่เก่งที่ร้องตะโกนพูดกับผม “ปอ ระวัง!!!!”
สิ้นเสียงพี่เก่ง ผมเหมือนถูกผลักออกจากตรงถนนอย่างแรง ทำให้ตัวผมกระเด็นและกลิ้งไปอีกฟากหนึ่งของถนน
พอผมรู้สึกตัวผมก็รีบลุกขึ้นมองรอบๆที่เกิดเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเห็นรถคันทีจะวิ่งชนผม จอดอยู่ไม่ไกลนัก
คนในรถก็เปิดประตูออกมา เจ้าของรถคนนั้น คือ โน้ต ที่เคยทำร้ายผม ผมไม่นึกว่าโน้ตจะเล่นงานผมได้ขนาดนี้
แต่สิ่งผมคาดไม่ถึงก็คือ ที่ๆผมเคยยืนก่อนจะถูกรถของโน๊ตพุ่งชน ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่ง นอนจมกองเลือด ผมพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ว่าเมื่อกี้ผมเหมือนมีใครมาผลักผม และคนที่ผมได้ยินเสียงเป็นคนสุดท้าย คือ พี่เก่ง
ผมวิ่งไปที่ร่างนั้น แล้วค่อยๆประคองพี่เก่งขึ้น ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้ “ไม่จริง ไม่ ไม่ ไม่ !!!!!!”
----- จบตอนที่14 -----

[KiKuMon]

คู่แรก

" อาจารย์ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินออกจากห้องของผม ผมเดินไปส่งที่หน้าประตู ผมยิ้มให้กลับอาจารย์เป็นการร่ำลา แล้วมองอาจารย์เดินกลับไป"

อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ เศร้าๆ ยังไงไม่รู้

คู่สอง

เชียร์คงไม่ทิ้งพี่เอกไปหรอกมั้ง

คู่สาม

 

[naumi]

ว้ากกกกกกกกกกก ทำไมกลายเปนแบบนี้ไปได้ล่ะ คนแต่งใจร้าย แงๆ
แล้วนี่พี่เก่งของช้านจะเปนไรมากม้ายยย เอ่อ ไม่ใช่ ของปอสินะ
ขออย่าให้พี่เก่งเปนไรมากเรย  เปนห่วงจัง

[THIP]

หุหุ ท่าทางจะมีอุปสรรคทุกคู่เลยแฮะ ทั้งเพื่อน ครอบครัว และชีวิต