หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านไปฟังเพลงประกอบไปด้วยได้อารมณ์ดีมากๆๆเลย
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[obab]

555 ทึ่งกันหมด แต่อุ่นก็เลือกเพลงยากจริงๆ
ถ้าร้องแนว jason mraz อุ่นคงน่ารักน่าดู
เพราะดนตรีของเพลงมันน่ารักกก

[DexTunG]

+100 :L2:0

[bytoey]

น้องอุ่นสุดยอดดดด

ลงชื่อจองหนังสือด้วยคร้า 

[nolirin]

ไอ้พวกที่แกล้งนี่มันน่า
แกล้งเฉยๆก็นิสัยไม่ดีอยู่แล้ว นี้แกล้งแบบไม่รู้จักกาลเทศะอีก
ต้องเอาให้หนัก

[malula]

เด็ดมากน้องอุ่น เอาให้อิพวกโห่ เป็นใบ้ไปเลย อิพวกดีแต่อิจฉาคนไปวัน ๆ
เชื่อมั่นในพลังความสามัคคีและความดีที่ทำนะจ๊ะเด็ก ๆ
ให้จารย์พรไปจัดการเลยอิพวกมือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำเนี่ย ไม่ใช่สิเกือบล่มเรืออีกตะหาก เกลียดจริง ๆ

จองด้วยค่ะ 1 ชุด รักน้องอุ่นและผองเพื่อน รวมทั้งวัฒนธรรมอันดีงามของชาวอีสานด้วย

[Yarkrak]

เห็นไหม น้องอุ่นทำได้ และก็ทำได้ดีด้วยทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเราค่ะน้องอุ่น เดี๋ยวจัดการกับพวกที่ตั้งกองโห่ทางข้างหลังด้วยนะ
อย่าให้รอดมือไปแม้แต่คนเดียว จารย์พรขอช่วยทำโทษพวกเด็กเหลือขอพวกนั้นด้วยนะจ๊ะ อย่าให้เป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดีกับน้องๆ  แล้วเราก็ขอยกมือจองหนังสือด้วยนะจํะ

[CarToonMiZa]

อินู๋อุ่นสุดยอด
ลงชื่อจองด้วยจ้าสั่งทั้งสองเรื่องเลย

[นิรนาม]

จองด้วยยยยยยยยยย

[theWinDy]

โว้ว ประทับใจครู อย่างที่เดี๋ยวว่า อุ่นกะเดี๋ยวมีเพื่อนดีมาก ที่คอยช่วยเหลือผลักดันกันทุกอย่าง

อยากได้ด้วยคนคะ

[kenghan]

ทำไมใครๆก็ชอบแกล้งอุ่น น่าสงสาร แล้วมันผ่านไปด้วยดีแล้ว

[Still_14OC]

บักเดี๋ยว จัดหนักหลังไมค์ พวกห่านั่น โลด

[~มือวางอันดับ1~]

+1 Aun with dio

[หมวยลำเค็ญ]

น้องอุ่นพยายามสุดยอดเลย เพลงนี้ไม่เคยฟัง ต้องพึ่งกูเกิ้ล
พอฟังแล้วป๊าดดด เสียงสูงไปไหมจ๊ะ
แต่ผ่านไปได้ด้วยดี ก็ดีใจ ส่วนไอ้พวกแบงค์ทำเสียเรื่องต้องเอาเรื่องมันหนักๆนะ

[CanonDNattari]

เด็กหนอ เด็กน้อย กะแกล้งกันให้ได้อายกันทั้งโรงเรียนแต่ดันไม่ดูสถาการณ์ ฮ่าาาาาาาาา
ในปัจจุบันก็มีเหตุการณ์แบบนี้เรื่อย ๆ เหมือนเป็นมรดกตกทอด แต่ดีใจกับทั้งคู่ด้วยที่มีเพื่อน ๆ และคนรู้จักคอยช่วยเหลือ
สรุป คดีพลิก 

+ ให้กับอิก ค่ะ ถ้ารวมเล่น ขอจองด้วย 1 ชุด ค่ะ
อิสานบ้านเฮา มองไปชั้นหนังสือไม่ค่อยมีแนวนี้ เก็บ ด่วน   

[kanda53]

คิดแล้วว่านู๋อุ่นต้องโดนแกล้ง...เด็กน้อยแป๊วไปเลย..
ยังดีที่เจ้าเดี๋ยวเค้าสารพัดรอบรู้...ช่วยได้มากจริงๆนะคนนี้.. 
พี่จองด้วยนะน้องอิ๊ก...หนุนเต็มที่จ๊ะ

  น้องอิ๊ก 

[ordkrub]

จบงานนี้สงสัยมีตาย!!!!!!!!

[jaejoong22]

ได้เวลาคิดบัญชี..หึหึ

 

[farokiss]

เชียร์อุ่น   อุ่นน่ารัก  หุหุ

อิพวกนั้นกระทืบให้ตายเลยยยยยยยยยย

เอาไว้ก็สร้างความรำคาญ

[pahpai]

พวกนี้นิสัยไม่ดีเลย แกล้งน้องอุ่นเรอะ 

[CarToonMiZa]

 

[Yarkrak]

มารอหนูอุ่นจ้า

[beery25]

 

[่patsaporn]

ตามอ่านทันแล้ว อั๊ยยะ 
เป็นนิยายที่แหวแนวมากค่ะ เป็นภาษาอีสานเกือบทั้งเรื่อง คนอ่านเลยใช้เวลาค่อนข้างนานในการอ่าน
และทำความเข้าใจ มีเปิดกูเกิ้ลประกอบความเข้าใจไปด้วย 555 แต่พออ่านนานเข้าชอบเนื้อเรื่องมากนะคะ
ตอนแรกก็ลุ้นกับความรักของเค้าตอนที่เดี๋ยวยังไม่เข้าใจตัวเอง น้องอุ่นน่ารักมาก เธออายได้ตลอดศก
ไม่ว่าจะคบกันนานขนาดไหนก็ยังอาย น่ารักๆ ชอบเวลาน้องอุ่นอยากรู้โน่นนี่ ตาเป็นประกายวิ้ง ๆ
น้องเป็นคนจริงใจ ไม่ดูถูกคน ลุยไหนลุยกัน แม้จะทำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ชอบอุ่นมุมฮาร์ดคอเตะตายนะ เจ๋งอ่ะ
ส่วนเดี๋ยวเป็นพระเอกที่ชอบนะ รักจริง ดูแลดี ตามใจหมดแหละแต่ขอกวนก่อน บวกหื่นผสม แต่ความจริงใจนี่มาเต็ม
เพื่อนในกลุ่มทั้งสองคนน่ารักมาก คุณพ่อคุณแม่ของสองครอบครัวก็น่ารัก (ชอบคุณนายแม่เดี๋ยวเวลาเจอน้องอุ่น
และท่านปลัดมาก ๆ เยอะดี น่ารักค่ะ อ่านไปก็ชอบธรรมชาติในเนื้อเรื่องนะคะ คือผู้เขียนสัมผัสกับบรรยากาศนั้น
มาโดยตรงหรือหาข้อมูลมาเพื่อเขียนคะ ถ้าหาข้อมูลมาเพื่อเขียนนี่แบบยากสุดอ่ะ เพราะมันเนียนมาก

มาถึงตอนปัจจุบันกันบ้างเนอะ...
อยากพ่นไฟใส่พวกที่แกล้งน้องอุ่น กร๊าซซซซซซซซซซซซซ 
เลวเนอะ เห็นคนดีกว่าไม่ได้ มันน่าให้เดี๋ยวไปอัดให้น่วมนะจุดนี้
แต่ไม่เป็นไรน้องอุ่นทำได้ดีในที่สุด ไม้กับจอยก็น่ารักมากเลยคอยช่วยตลอด คุณแฟนไม่ต้องพูดถึงเต็มที่ตลอด
ยังไงคนรักน้องอุ่นมากกว่าคนเกลียดอยู่แล้วน่ารักจะตายเบบี๋คนเนี้ยะ
คันมือคันไม้กับพวกที่แกล้งน้องอุ่นจริง ๆ นะ ทำยังไงกับพวกมันดี อาจารย์จะช่วยจัดการได้บ้างมั้ยตรงนี้
เพราะเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกล้งให้งานล่มอ่ะ 

ขอบคุณค่ะ

[THIP]

!!!กฏใหม่ของการรวมเล่มนิยายในเล้าเป็ด ***กรณีที่นักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้ในห้องนิยาย นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้
แจ้งเพื่อทราบจ้า

[Noi]

 

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

เหมือนว่ามันคือความฝัน แม้ว่ามันจะผ่านไปเร็วแค่ไหนก็ตาม ตอนนี้ผมยืนเอ๋ออยู่ เหงื่อเริ่มผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นเลย โห่ก็ได้นะให้ได้รู้ว่าผมร้องได้แย่จริงๆ แถมยังกระแดะเลือกเพลงยากอีก หัวเราะก็ได้เอาเลย ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่เงียบแบบนี้มาตบหน้าผมเลยดีไหม
   “กรี๊ดด อ้ายอุ่นๆ กรี๊ดดด” หลังจากที่ผมยืนอ้าปากค้างอยู่ประมาณห้าวินาทีครับ ผมมองลงไปข้างล่างเวที ทุกคนก็เหมือนอ้าปากค้างเช่นกัน เสียงน้องแตงก็ดังขึ้น คนที่ไปรำช่วยผมนั่นล่ะครับ พอสิ้นเสียงน้องแตง เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น มันผสมกันกับเสียงปรบมือเป่าปาก เออนะ ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
   “อุ่นป่ะ” ผมเองก็เหมือนตกอยู่ภวังค์ครับ จอยเรียกผมแล้วลากผมออกไปจากหน้าเวที
   “สุดยอดเบบี๋ แม่งคนอึ้งพูดไม่ออกเลย กูขนลุกมึงดูดิ” ไอ้เน่าครับ มันเดินออกมาจากที่เล่นอีเล็กโทน ผมอยากจะโผเข้ากอดมันเหลือเกิน แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้
   “ขอบใจมากนะครับน้อง ที่มาเป่าฟลุทให้พี่” ผมจับมือทั้งสองข้างของน้องเอาไว้ น้องเองก็ยิ้มน้ำตาเอ่อ
   “เดี๋ยวก่อนค่ะนักเรียน อุรดิศเดี๋ยวก่อน” เสียงอาจารย์พรที่รีบวิ่งขึ้นมาบนเวทีครับ ผมกับทุกคนจึงหยุด เสียงกรี๊ดที่ดังจนหูแทบแตก
   “ครูขอเสียงปรบมือ ให้เพื่อนอีกสักครั้งหน่อยค่ะทุกคน” พวกเราจึงหันหน้าออกจากเวทีแล้วยืนเรียงแถวกันครับ พวกเราโค้งลงเกือบจะพร้อมๆกัน เสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหว
   “เก่งมากอุรดิศ ขอบใจมาก” อาจารย์พรฤดียังคงเสียงสั่นๆอยู่ครับ แกโผเข้ามากอดผมแล้วก็ร้องไห้ออกมา ผมเองก็ตกใจเม้มปากแน่น
   “เห็นไหม ครูดูเธอไม่ผิด เธอเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ อุรดิศ ครูดีใจจริงๆ” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินในตอนนั้น เพราะหลังจากนั้นเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ และผมเหมือนโดนไอ้เน่ามันฉุดแขน ให้รีบลงจากเวที พอจะออกไปหลังหอประชุมก็มีคนอออยู่เต็มเลยครับ
   “อ้ายอุ่น ฮ้องเพลงม่วนหลาย เสียงดีอีหลี”
   “แม่นๆอ้าย ขนลุกเหมิดเอาโลด” “หนูขอถ่ายรูปนำแน่ค่า อ้ายอุ่น” เอ่อ ผมยืนเอ๋อครับ งงสินะ
   “เอื้อยจอยกะซาดเสียงดีแฮง อ้ายไม้คือกัน พวกผมขอถ่ายรูปนำแน่” สรุปว่าเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังมาจากตรงนี้ด้วยครับ ผมยืนเอ๋อให้คนนั้นคนนี้ถ่ายรูปอยู่ครับ จะมองไปหาตัวช่วย ไอ้เน่ามันก็โดนรุมเหมือนกัน
   “หนูสิไปแสดงแล้วค่ะอ้าย หนูไปก่อนเด้อ” น้องคนที่เป่าฟลุทให้มาสะกิดบอกผมล่ะครับ
   “อ้อ ตั้งใจแสดงนะครับ พี่เป็นกำลังใจให้นะ” ผมบอกน้องเขาไปครับ แล้วน้องเขาก็ยิ้มออกมา พอการแสดงชุดต่อไปบนเวทีเริ่มขึ้น ทุกคนที่ห้อมล้อมพวกเราอยู่ ก็ดูเหมือนจะหันไปให้ความสนใจกับการแสดง
   “ป่ะสู ไปฉลองกัน” ไอ้เน่ามันชวนครับ
   “ไปไสล่ะ เขายังแสดงบ่ทันเหมิดเด้มึง” จอยแย้งครับ
   “ฮ่วย บ่เป็นตาอยู่แล้วล่ะ คันอยู่เฮาย้านเฮาสิได้เตะปากคนเด้นี่” ผมดูแววตามันแล้วน่าจะเป็นอย่างนั้นครับ ท่าทางไอ้เน่ามันจะแค้นอยู่ไม่น้อย จอยมันเลยมองมาที่ผม
   “แม่นๆ ไปหาหยังกินดีกั่ว เดี๋ยวเฮาสิไปซวนซุมบักเคน” นายไม้บอกครับ แล้วก็ลากแขนไอ้เน่าไปคุยกันแป๊บหนึ่ง แล้วก็เดินไปเลย ส่วนไอ้เน่ามันเดินกลับมาหาผม
   “พ้อกันอยู่ร้านเฮาเด้อ” มันบอกจอยครับ แล้วมันก็จูงแขนผมไปทันที
   “ไปกินส้มตำเหรอเน่า” ผมถามมันครับ
   “อืม ไปให้พ้นๆจากตรงนี้” “ไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมอ่ะ ไปแบบนี้อายแม่ดิ” ผมบอกมัน เพราะยังทรงเครื่องอยู่เต็มเถอะ นั่งซ้อนรถเครื่องไปทั้งอย่างนี้อายแน่ๆ พอเดินออกมาหน่อย ก็มีคนเดินอยู่ทั่วโรงเรียนล่ะครับ
   “เออๆ ลืมไป รถก็อยู่บ้านสาวจอยนี่” มันบอกครับ
   “อ้ายอุ่นๆ อ้ายฮ้องเพลงม่วนอีหลีเด้ออ้าย” เสียงแซวประมาณนี้ดังอยู่ตลอดล่ะครับ
   “เน่า ตกลงเราร้องเพลงเพราะเหรอ” ผมเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองครับ รู้นะว่ามีคนชม แต่เสียงโห่นั่นก็ทำให้ผมไม่มั่นใจเอาเสียเลย
   “มึงอย่าไปใส่ใจเลย มึงน่ะร้องเพลงเพราะแล้ว คนพวกนี้แม่ง สันดานเสีย” มันยังคงหงุดหงิดอยู่ครับ ผมเลยเงียบไป ไอ้เน่ามันพาผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะครับ ไปยืนรอนายไม้ที่รถเพราะเตรียมชุดนักเรียนมาด้วยในรถ ยืนรออยู่สักพักเพื่อนๆก็มา หน้าตาแต่ละคนดูยิ้มแย้มดีนะ
   “บู้ย มาเบิ่งๆอ้าย เบิ่งยามได๋กะขนลุกแหม่ะ” น้องโจ้ครับ มันแย่งกันดูกล้องวีดีโอกับน้องเต้อยู่ มีนายเคนมาด้วย
   “ไสๆ มึงถ่ายไว้เหมิดบ่” ไอ้เน่ามันเดินเข้าไปหา
   “ตั้งแต่ต้น ซูมคั่กขนาด หล่อคั่กแหม่ะ อ้ายอุ่นน่ะ” ผมเลยยิ้ม แหมนะ มีแต่คนชมน่ารักเถอะ เอ๊ะ ใครชม เอาน่า แต่ไม่ค่อยมีใครชมว่าผมหล่ออ่ะนะ ยิ้มบ้าง
   “ป่ะอุ่น ไปเปลี่ยนเสื้อ จอยเด้” นายไม้มาเปิดรถครับ ผมเลยหันมาสนใจกับกระเป๋าตัวเอง
   “เดี๋ยวก็คงมา” ผมบอกแล้วถือกระเป๋าเดินไปที่ห้องน้ำ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมา เพื่อนๆรวมถึงไอ้เน่าก็ยังคงวิจารณ์วีดีโออยู่
   “ไหนอ่ะ” ผมเลยอยากรู้ครับ อายเหมือนกันนะ ให้ดูตัวเองร้องเพลงเนี่ย พอเห็นหน่อยเดียวผมก็ไม่ดูแล้วครับ มันเขินอ่ะ สรุปว่าพวกเราก็รอจอยมาล่ะครับแล้วก็ตรงไปยังร้านส้มตำ
   “กรี๊ดดด เริ่ดค่า ว้ายตายแล้ว ร้องเพลงเพราะอีหลี เอ้ย ร้องเพราะขนาดลูกอุ่นขา ตายแล้วๆ พ่อๆ แม่ขนลุก” เอ่อ พอคุณแม่ได้ดูก็กรี๊ดออกมาเสียงดังครับ ผมนี่ตกใจจนสะดุ้งเลย
   “แม่นบ่แม่ ตอนแรกคนโห่หลายคือหยังนี่เด้ บัดฮ้องไปอีหลี ล่ะพากันงึดเด้เนาะ เงียบว่าแม่นตาย ฮ่าๆ” นายเคนครับ ดูแล้วดูอีกอยู่นั่นล่ะแล้วก็โม้ไปเรื่อย น้องโจ้ น้องเต้ก็ด้วย มีนายไม้กับจอยไปเสริม
   “มื้อแลงสิเอาไปให้คุณปลัดเบิ่งบ่แม่ ขนลุกๆ ลูกอุ่นนี่เสียงดีอีหลีตั้วนี่” คุณพ่อก็ชม ผมเขินแล้วล่ะ
   “ไปทำส้มตำดิ มึงจะกินตำไร” ไอ้เน่ามันเดินมาบอกผมล่ะครับ
   “เน่าตำเหรอ เอาตำแดงๆอ่ะ” “ตำไรของมึงแดงๆ” “ใส่ปลาร้าอ่ะ มีเส้นหนมจีนด้วย” มันพยักหน้าครับ สักพักพวกเราก็ต่างมาล้อมวงกินส้มตำกันสนุกสนาน
   “เฮาว่าสิโงเข้าไปในโรงเรียนอีกอยู่เด้นี่ ไปนำกันบ่อุ่น” จอยมันบอกล่ะครับ ตอนกินเสร็จ ผมหันไปมองไอ้เน่า มันส่ายหน้า ผมก็เลยหันไปบอกจอย
   “ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมีคนโห่อีก”
   “นี่ล่ะ เฮาสิไปเบิ่งหน้าพวกมันโห่ สิไปหาจารย์พรนั่นล่ะอุ่น เว้ามากะคันแข่วคั่ก แม่นเป็นตาซังหลาย เขาฮ้องคองตาโอ่หนึ่งกะโห่ เป็นจั่งได๋ล่ะ” จอยทำหน้าแบบว่านางร้ายในหนังครับ ผมก็หัวเราะตามครับ แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไป โดยนัดกันอีกทีว่าเย็นนี้จะไปกินอะไรกันที่บ้านผม ส่วนไอ้เน่ามันขับรถพาผมไปที่ที่เราเคยไป เนินเขาลูกนั้น จำได้ไหมครับ ตอนนั้นไม่ใช่หน้าหนาว ร้อนล่ะแต่พระอาทิตย์ตกดินสวยทีเดียว ผมยังจำได้ดี แต่วันนี้มันพาไปตอนกลางวันก็ร้อนเหมือนกัน แต่ก็คงไม่แย่เท่าไหร่ ผมกอดเอวมันเอาหน้าซบหลังมันไปตลอดทางครับ ไอ้เน่าเองมันก็จับมือผมข้างหนึ่งไปตลอด ผมว่าคริสต์มาสปีนี้ผมรู้สึกมีความสุขมากที่สุดล่ะ แม้ช่วงเช้าจะค่อนข้างขลุกขลักไปหน่อย แต่รู้ไหม ทุกครั้งที่ผมรู้สึกแย่ แล้วผมมองลงมา ผมมองเห็นมัน ผมจะรู้สึกดีขึ้นในทันที นี่มันคือความรักสินะ ผมรักมันจังครับ
   “เย็นนี้ทำไรกินดีนะเน่า” ผมเอ่ยถามมันตอนทางขึ้นเขาครับ
   “กินหมูย่างไหม” “เกาหลีอ่ะเหรอ” “อืม อยากกิน หนาวๆต้องกินอะไรแบบนี้” ผมก็เออออไปกับมันล่ะครับ
   “ถ้าตอนเย็นน่าจะสวยเนอะ ฟ้าโปร่งจังเลย” พอไปถึงที่ผมก็ลงไปยืนกางมือออก
   “ก็อยู่จนเย็นดิวะ” “อ้าว แล้วใครจะเตรียมกับข้าวอ่ะ”
   “โทรไปบอกเจ๊ดิ เดี๋ยวกูโทรบอกพ่อให้” พ่อนี่คือพ่อผมนะครับ เดี๋ยวนี้เขาโทรคุยกันนะครับรู้ป่ะเนี่ย ฮ่าๆ ผมน่ะเหมือนจะเป็นหมาหัวเน่ายังไงไม่รู้
   “งั้นโทรบอกเพื่อนๆให้ไปรอที่บ้านดีกว่านะ” ผมบอกแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดสายไปหาพี่ต้อยก่อนใครล่ะครับ
   “อ่า มีดอกไม้ด้วยอ่ะเน่า” พอวางสายผมก็เหลือบไปเห็นดอกอะไรไม่รู้ครับ มันเป็นเหมือนกระดุมขาวๆ ตรงซอกหิน ผมเลยนั่งลงก้มดู
   “มึงมาดูตรงนี้ดิ” ผมลุกเดินไปทางที่ไอ้เน่ามันบอกครับ
   “อ่า” เอ่อ อึ้งครับ ผมอ้าปากค้างเลย ดอกหญ้าล่ะผมว่า สีขาวเป็นกระดุมขาวละลานตาไปหมดครับ มันเป็นเนินแล้วเนินนั้นมันคลุมไปด้วยดอกหญ้าชนิดนี้
   “ดอกกระดุมเงินมั้ง ภาคกลางเขาเรียก แต่ที่นี่เรียก หญ้าเฒ่าหัวหงอก” ผมนั่งลงเอามือค่อยๆไล้ไปตามปลายดอกของมัน สวยมากครับ สวยจริงๆ มันเหมือนวิมาน วิมานของผมและไอ้เน่า
   “อ้าว ซึ้งเหรอวะ” ผมลุกขึ้นแล้วโผกอดมันครับ
   “ซึ้งดิ ขอบใจนะเน่า สวยที่สุดเลย” ผมกอดมันแน่นครางออกไป
   “กูรู้ว่ามึงต้องชอบ หน้าหนาวก็มีดอกนี่ล่ะ แต่นี่มันเริ่มจะแก่แล้ว เดี๋ยวก็โรย” มันก็กอดผมแน่นเหมือนกัน
   “มึงมานั่งตรงนี้ดิ” มันพาผมไปนั่งบนโขดหินที่เดิมของเราล่ะครับ ผมก็นั่งมองไปเบื้องล่าง วิวทิวทัศน์ที่กว้างไกลสุดสายตา ท้องฟ้าครามเปิดกว้างสว่างใส ผมมองอยู่ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก ผมหยิบเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บไว้ครับ ส่วนไอ้เน่าเหมือนมันจะเดินไปฉี่ ลมบนยอดเขานี่ก็แรงเหมือนกันนะ
   “อ่า” ผมได้ยินเสียงไอ้เน่ามันเดินมาครับผมเลยหันไปมอง แต่ภาพที่เห็นมันคือดอกหญ้ามากมาย มันปลิวมากับลม ดอกหญ้าที่อยู่ในกำมือของมันกำใหญ่ มันรูดเอาดอกของมันที่ปุยๆเป็นขนแล้วโปรยมาทางผม ให้ตายเถอะ อยากจะร้องไห้จังเลย ใครว่ามันเถื่อน ไม่จริงแล้ว มันน่ารักมากครับ มันเป็นคนที่ผมรักมากๆ
   “ชอบป่ะ” มันเดินมาหาผมครับ ผมน้ำตาซึมแล้วเถอะ
   “แอบโรแมนติกนะเนี่ย” ผมแซวมันแล้วยิ้มๆ มันยักคิ้วให้ผม
   “อย่าไปบอกใครนะเว้ย ฮ่าๆ กูไม่เคยทำเหมือนกันล่ะ” มันนั่งลงข้างๆผมครับ แล้วมันก็ขยับตัว แล้วก็เปลี่ยนเป็นนอนลงไปเลย มันเอาหัวมันหนุนตักผม คิดภาพเอานะครับ ว่าตอนนี้บ่ายๆ แดดร้อนนะแต่ด้วยที่มันเป็นหน้าหนาวจึงพอทน โขดหินที่นั่งได้สองสามคน ทำให้มองเห็นภาพวิวสวยงามจับใจ รอบๆโขดหินมีหญ้ากระดุมเงินขึ้นอยู่เต็มไปหมด บรรยากาศมันเป็นใจเหลือเกิน ผมลูบใบหน้ามันเบาๆ
   “ไปนอนตรงโน้นดีกว่า” มันเหมือนจะเจ็บหลังล่ะครับ มันจึงลุกขึ้นแล้วลากมือผมไปที่ลานดอกหญ้า มันล้มตัวลงนอนแล้วดึงผมให้ตามลงไป
   “กูรักมึงนะเบบี๋” มันกอดผมไว้ ผมก็กอดมันครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว
   “อ้าวสัด บอกรักทำไมร้องไห้วะ” “ก็มันซึ้งอ่ะ ขอบใจมากนะเน่า ที่รักเรา ขอบใจนะ”
   “แล้วมึงล่ะ” “เรารักเน่าดิ รักมากนะรู้ไหม” ผมบอกไปไม่มีอาย ไม่รู้จะเก็บไว้บอกตอนไหนถ้าไม่บอกมันตอนนี้
   “เอากันป่ะ” เอ่อ
   “บ้าเหรอ กลางทุ่งหญ้าเนี่ยนะ ไม่เอา กลับบ้านค่อยทำ” ผมรีบห้ามครับ ท่าทางมันจะไม่พูดเล่นนะเนี่ย
   “จิ๊ น่าจะลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างนะเว้ย”
   “อ่านะ ไม่เอาอ่ะ อายผีสางเทวดาบ้างเถอะ” ผมไม่ตอบครับ แล้วมันก็กอดผม นอนดิ้นไปดิ้นมาเราสองคนก็หลับ ทั้งที่แดดออกอย่างนั้นล่ะครับ แต่ด้วยความที่มีลม มีดอกหญ้า ดำเป็นดำเถอะ
   “เบบี๋ๆ” นอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าตอนนี้ไอ้เน่ามันเขย่าตัวผมแล้ว
   “อือ” “ตื่นๆ พวกนั้นโทรมาแล้ว กี่โมงแล้ววะเนี่ย” มันยกโทรศัพท์ขึ้นดูครับ

To Be Continued

[k00_eng^^]

เน่าแอบโรแมนติกนะเนี่ย
สวีทกันเพลินจนลืมเวลาเลยนะ

[eiky]

“จะหกโมงแล้วว่ะ ป่ะกลับ” มันลุกขึ้นก่อนครับแล้วยื่นมือมาดึงผมให้ลุกตาม ผมก็ลุก พอจะลุกมองไปทางทิศตะวันตกผมก็อึ้งอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีอะไรมาบดบังแสงของพระอาทิตย์เลยนะครับ เงาของเราสองคนทอดยาวไปอีกทิศ แสงแดดที่อบอุ่นเหลือเกินลามเลียร่างกายของเราสองคนอยู่ ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอด
   “เร็วเลยๆ อย่ามามัวทำซึ้ง หิวแล้วนะเว้ย” อ่านะ ดูเอาเถอะ มันเร่งครับ ผมเลยรีบกดโทรศัพท์ถ่ายรูปไว้หน่อย พอผมถ่ายเสร็จก็รีบไปซ้อนท้ายมัน ขากลับมันค่ำเร็วมากครับ ระหว่างนั้นทั้งพ่อและเพื่อนๆก็โทรมาตามกันหลายสาย ถึงบ้านทุ่มกว่าๆ หนาวแล้วเถอะ
   “บู้ย แม่นพากันไปไสมาเนาะ ถ่าโดนจนทนบ่ไหวกินก่อนแล้วเด้อนี่” นายเคนร้องทักมาก่อนใครครับ
   “ไปดูพระอาทิตย์ตกน่ะ ไม่รอเลยน้า” ผมเดินเข้าไปกลุ่มเพื่อนๆครับ แต่ก็ชะงักเท้าเพราะว่าพ่อผมเอาโทรทัศน์ลงมาต่อกับกล้องวีดีโอ เอ่อ เวอร์ไปป่ะพ่อ
   “ใช้ได้นี่ลูก เก่งๆ เสียงดีนะเรา” พ่อผมแซวครับ แล้วเพื่อนๆก็เสริมเสียงอื้ออึง
   “ลูกจอยนี่เสียงดีมากนะ เดี๋ยวที่อำเภอเขาจะมีจัดงานวัฒนธรรมท้องถิ่น สนใจอยากจะร้องเพลงให้พ่อไหมลูก เนี่ยพ่อคิดว่าจะให้แม่เราช่วย แต่ตอนนี้คิดว่าให้เราดีกว่า” พ่อผมเสนอมาครับ
   “ว้าย หนูบ่ทันเก่งดอกค่าพ่อ ฮ้องได้นิดหน่อยๆ”
   “ไม่หน่อยแล้ว พ่อรู้หรอกน่า อ้าว กินๆ วันนี้เต็มที่กันไปเลย เดี๋ยวบ้านโน้นก็จะมา” พ่อผมบอกครับ บ้านโน้นนี่คงบ้านไอ้เน่านั่นล่ะครับ ผมก็เลยนั่งลงข้างๆจอย ไม่มองวีดีโอที่ทุกคนมองดูอยู่ เสียงชมเอยวิจารณ์เอยดังอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะ พี่ต้อยครับ
   “โอ้ย เอื้อยขนลุก ไปลักเฮียนฮ้องเพลงมาแต่ไสคะคุณอุ่น อยู่นำกันมาบ่เคยเห็นฮ้องจั่กเทื่อ มีของดีกะบ่บอกน้อ”
   “ฮ่าๆ นี่ล่ะต้อยเขาเรียกคมในฝัก” พ่อผมหัวเราะชอบใจครับ ผมก็อายไปตามวิสัย พอสักพักบ้านโน้นก็มาจริงๆครับ หอบของมาเต็มไปหมด คุณแม่ใส่หมวกซานต้าด้วยนะ ใส่ชุดแดง ผมยิ้มเลยอ่ะ
   “ดีใจมากค่ะคุณปลัด แม่ดูไม่ผิดจริงๆว่าลูกอุ่นมีพรสวรรค์ แม่มีรางวัลมาให้ด้วยนะคะ” อ่านะ ผมเดินไปรับคุณแม่กับคุณพ่อล่ะครับ
   “ไม่ต้องหรอกครับคุณแม่ อุ่นทำเพราะไฟลท์บังคับหรอกครับ ฝึกแทบตาย”
   “ว้ายไม่ได้ค่า ลูกแม่เก่งขนาดนี้ อ่ะนี่รางวัลเล็กๆน้อยๆจากพ่อกับแม่ อยากได้อะไรก็ไปจัดมาเลยนะคะลูกอุ่นขา โอ้ย ดีใจมากๆ” คุณแม่ยื่นซองสีขาวให้ล่ะครับ ผมรับมาแล้วยกมือขึ้นไหว้
   “เอ่อ” เงินครับท่าน ท่าทางคงเยอะอยู่นะ
   “ฮ่วย อีหยังนี่แม่ มาให้สินบนอีหยังกัน ไหนดูดิ๊” ไอ้เน่าครับ มันมองอยู่ล่ะ มันมาแย่งซองไปจากมือผมทันที
   “ว้าย บักเดี๋ยว ซวดลวดหลาย ของลูกอุ่นฉันนะยะ”
   “ป้าด แม่ อีหยังนี่ ค่าดองติ๊ คือหลายแท้” มันเปิดซองออกเลยครับ
   “ห้าพัน มาเด้อขวญเอ้ย อีแม่กูแจกเงินห้าพัน” มันร้องขึ้นครับ
   “ว้ายแม่ หนูกะฮ้องคือกันเด้ค่า” “ผมนำเด้แม่” เอ่อ จอยกับนายไม้ครับ วิ่งมายืนทำตาปริบๆ
   “ว้าย โพดหลายค่า อ่ะนี่ของลูกๆทั้งสอง วันนี้แม่อารมณ์ดีมากๆ แจกค่าแจก” ผมอึ้งครับ เพราะคุณนายแม่แจกจอยกับนายไม้ไปอีกคนละซอง
   “ฮ่วย เดี๋ยวกะเล่นอีเล็กโทนให้เด้อแม่ ไสล่ะของเดี๋ยว” ไอ้เน่าครับ ไม่ยอมๆ
   “ผมกะถ่ายวีดีโอให้เด้แม่” น้องโจ้ครับ
   “ผมพาหมู่ตบมือเด้แม่ ถ่ายวีดีโอนำเด้อ” นายเคนกับน้องเต้ครับ ครบคนล่ะ คุณแม่หัวเราะชอบใจ
   “พวกลูกๆ เอาไปคนละห้าร้อยพอค่ะ” “โห่ๆๆๆๆ” เสียงเซ็งๆของเพื่อนๆดังขึ้นทันที
   “ฮ่าๆ มาๆลูก งั้นมาเอาจากพ่อก็ได้” เสียงพ่อผมครับ อ่านะ เป็นพ่อบุญทุ่มอีกแล้วครับ เพื่อนๆหันขวับไปหาพ่อผมทันที ทิ้งผมให้ยืนกับคุณพ่อและคุณแม่เลยนะ ไอ้พวกนี้อะไรเนี่ย  พวกเราก็กินหมูกระทะกันเจี้ยวจ้าวอยู่ล่ะครับ จนดึกก็แยกย้ายกันกลับบ้าน บรรยากาศมันตลบอบอวลไปด้วยความสุขจริงๆครับ เงินที่ผมได้มาได้เน่ามันเอาไปครับ มันบอกจะเก็บไว้ใช้สองคน แต่มันพูดไปแบบนั้นล่ะครับ เพราะเอาไปเอามามันก็เอาเงินมาใส่กระเป๋าสตางค์ผมอยู่ดี อิอิ ไม่รู้ผมบอกไปหรือยังว่าเราใช้กระเป๋าตังค์ใบเดียวกันนะครับ ไอ้เน่ามันไม่เคยมีกระเป๋าสตางค์ด้วยล่ะ
   “ตอนนั้น มึงตกใจไหมวะ เบบี๋” มันถามขึ้นตอนที่เรานอนแล้วล่ะครับ ผมกอดมันซุกหน้าเข้าหาสีข้างของมัน
   “ตกใจดิ สั่นไปหมด”
   “กูจะไปจัดการให้เอาไหม แม่งกวนตีน”
   “ไม่เอาอ่ะ อย่าไปทำนะ มันผ่านมาแล้วนี่ เขาคงจะไม่ชอบเรามากล่ะ”
   “มันไม่เกี่ยวกับมึงนี่หว่า มันทะเลาะกับกูนะไม่ใช่กับมึง มันไม่มีสิทธิ์มาทำกับมึงแบบนี้” มันคำรามออกมาครับ ผมเลยกอดมันแน่นขึ้น
   “ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เราสองคนเหมือนเป็นคนๆเดียวกันนี่ เขาคงคิดแบบนี้ล่ะ”
   “โหย ละลายเลยกู แม่งน่ารักนะเนี่ย เมียกู” อ่า ผมลืมตัวครับ มันเชยคงผมขึ้นแล้ว มันจ้องตาผม ผมเองก็อายเถอะ หลุบตาลง มันก็ไม่ยอม
   “กูชอบจังประโยคนี้ เออนะ ใช่สิ เราสองคนเหมือนเป็นคนๆเดียวกันนี่นะ” มันพูดเสียงทุ้มครับ แล้วมันก็จูบผมหนักหน่วง แล้วแช่ริมฝีปากไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน ให้ตายเถอะมันรู้สึกสุขไปถึงก้นบึ้งของหัวใจเลยทีเดียว ผมกอดมันแน่น กอดแน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหนีไปไหน
   “เบบี๋ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม” มันเอ่ยชวนขึ้นล่ะครับ
   “ไปไหนดี” “ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พักไง”
   “ไม่อยากอยู่บ้านเหรอ วันหยุดแล้วขี้เกียจไป”
   “อ้าวนะ ไม่อยากไปสร้างบรรยากาศว่างั้นมึง”
   “อยู่บ้านก็สร้างได้เถอะเน่า”
   “เออนะ ดีๆเหมือนกัน อุปกรณ์ครบ ฮ่าๆ”
   “บ้า จะทำไรอ่ะ” มันหัวเราะครับ ผมรู้แล้วล่ะว่ามันหมายถึงอะไร แหมไอ้นี่เผลอไม่ได้เลยนะ
   “ก็วันหยุด ชดเชยไง ดีเลย ไม่ต้องไปไหน เดี๋ยวกูจะทำลายสถิติ”
   “บ้าไปแล้ว ใครจะให้ทำ ไม่เอาด้วยหรอก คราวก่อนก็เกือบตายเถอะ” ผมอายครับกอดมันไว้แน่น ที่กอดนี่รู้ไหมว่าทำไม เพราะถ้าผมไม่กอดมัน รับรองครับมันล้วงผมแล้วแน่ๆ ไอ้นี่มันปากว่ามือถึง เรานอนกอดกันอยู่ไม่เคยปล่อยมือออกจากกันเลย ไม่เคยคิดว่าผมจะชินกับการกอดใครนอนแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าผมจะรักใครได้เต็มหัวใจเท่านี้ ความรักที่มันเกิดขึ้นท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม เมืองเล็กๆที่ผมไม่เคยคิดว่าผมจะอยู่ได้ แต่ด้วยกลิ่นอายของหลายๆอย่าง ทำให้ผมหลงรักทั้งเมืองนี้และคนไปเต็มๆ จนถึงตอนนี้ ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมรักมันมาก การที่เราตัวติดกัน ไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหน ความรู้สึกเหมือนว่าผมเองมีเงาคอยติดตามไปทุกหนแห่ง รักจริงๆเต็มหัวใจ ขอบคุณพ่อที่ย้ายมาที่นี่ ขอบคุณโชคชะตาที่พาผมให้มาเจอกับมัน ขอบคุณจริงๆ ไอ้เน่าของผม

The End

[/b][/color]

ปล. ต้องขออภัยทางเล้าด้วยนะครับ ที่เปิดจองก่อนจบ ผมไม่ทราบจริงๆ
ต้องขอโทษด้วยนะครับ

คุยกันหน่อยคร้าบ

คือเรื่องนี้อย่างที่ผมบอกว่า ตอนแรกกะจะเขียนให้มันเป็นเรื่องไม่ยาวมาก แต่เขียนไปเขียนมากลับยาวเสียนี่
ตอนนี้ก็จบแล้วครับ ถึงเขียนต่อไปอีก เนื้อเรื่องก็คงประมาณนี้ไม่หวือหวาอะไรแล้ว อาจจะหวานกันไปหวานกันมา
เลยสรุปว่าควรจะจบดีกว่า อีกอย่างช่วงนี้ก็วุ่นวายกับหลายอย่าง ไม่อยากให้เพื่อนๆรอนาน

ขอขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะครับ ภาษาแม้จะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง อย่างน้อยก็ยังดีใจที่เพื่อนๆยังคอยติดตามอยู่

สำหรับเพื่อนๆที่อยากสะสมเรื่องนี้ไว้เป็นความทรงจำ ก็จองไว้ได้เลยครับ เพราะตั้งใจว่าจะรวมเล่ม สำหรับรายละเอียด เดี๋ยวผมแจ้งเรื่อยๆนะครับ

ขอบคุณครับ

สำหรับรายละเอียดในการจองครับ

ประกาศเปิดจอง นิยาย “Don’t call Me BaBy!! & You’re My BaBy!!”

เขียนไปเขียนมาเป็นเรื่องยาวไปเลย แหะๆ ตอนแรกกะจะเขียนให้มันสั้นๆหน่อย แต่ที่ตัดสินใจรวมเล่มก็เพราะว่า ในเนื้อหามันสอดแทรกวัฒนธรรมของชาวที่ราบสูง หรืออีสานบ้านเฮา และนับเป็นนิยายโรแมนติกเกือบเต็มเรื่อง เรื่องแรกของผมอีกด้วย สำหรับเพื่อนๆที่อยากเก็บสะสมความประทับ ในบรรยากาศกลิ่นอายท้องทุ่ง บ้านนาที่ตลบอบอวล บรรยากาศที่หลบหลีกความวุ่นวาย ในเมืองใหญ่ ไว้ในครอบครอง ผมเองก้อยากให้เก็บมันไว้นะครับ

เหตุผลที่ควรมีเรื่องนี้

-มีตอนพิเศษมากกว่า 150 หน้า เพราะเขียนไว้บ้างแล้วครับ
-เพิ่มเติมเนื้อหาจากที่ลงในเล้า แบบที่ไม่เคยอ่านมาก่อน ฉากหวานไม่เคยมีที่ไหน ฉากไม่คาดคิด
-ของแถม ตอนนี้กำลังเล็งถุงผ้า อยู่ อิอิ
-ราคาย่อมเยาว์ พยายามจะให้ต่ำกว่า 600 ให้ได้ สู้ๆ อิอิ

***ช่องทางการจอง ****
-ผ่านทางเมล keytian14แอท yahoo ดอทคอม
-ผ่านทาง พีเอ็ม ในเล้า
-ผ่านทาง เฟสบุค eiky thaiboyslove/pages

** ปล. ถ้าแบบนั้นก็เก็บสะสมไว้เถอะนะครับ อิอิ ไม่ชอบอ่านแนวนี้ก็เก็บถุงผ้าก็ด้ายยย แว้กกก***
ขอบคุณ สำหรับกำลังใจที่มีให้ผมเสมอมา จุ๊บๆ

ปลๆ. เรื่องนี้จะทำพรอ้มกับหนูญี่ปุ่นนะครับ ใครสนใจจองแบบแพ็กคู่ได้ เดี๋ยวจะคิดราคาแพ็กเกจให้ อิอิ

[malula]

ไม่อยากให้จบเลย
น้องอุ่นน่ารัก เพื่อน ๆ ก็แสนดี
พ่อแม่ก็ใจดีและให้การสนับสนุนในทางที่ถูกที่ควร
ขอบคุณอิ๊กกี้สำหรับเรื่องน่าอ่านอีกเรื่องหนึ่ง