สวัสดีครับ
เฮ้อ วันละอ่อนที่ผ่านมาสนุกมากๆครับ แต่ต้องกลับบ้านเร็วเพราะเย็นนั้นกลุ่มผู้ชุมนุมฯเคลื่อนย้ายอะไรของเขาไม่รู้ เลยต้องรีบกลับ อดไปกินข้าวกับเพื่อนต่อเลย T-T
ช่วงนี้อารายๆก็ย่ำแย่ ฉะนั้นชาวบอร์ดทุกคนควรดูแลสุขภาพตัวเอง ประหยัดเงิน อยู่บ้านว่างๆก็เข้ามาเม้นท์ให้ผมด้วยนะงับ อิอิ
หลายคนคงสงสัยผมอารมณ์ดีมาจากไหน ก็เพราะวันละอ่อนอ่ะจิ...ผมเกือบได้กิน เอ๊ย! ได้อะไรหลายๆอย่าง...เอาเป้นว่าวันนั้นมีน้องที่เล็งไว้ หล่อมากๆๆๆหอมแก้มผม(>.< เลวม่ะ? บอกให้มันหอมแก้มถึงจาให้ผ่านด่านอ่า ไม่อายใครเล้ยกรู...) แล้วก้อได้ 'จับ' ของเพื่อนที่แอบหยอดกันไปมาด้วย...+เกือบได้แย่งน้องที่เป็นแฟนเพื่อน เหอะๆ สรุปคือผมแรงมากถายในสองสามวันที่ผ่านมา แต่โดยรวมก้สนุกดีงิ น้องสมัยนี้ตัวสูงจะเท่าผมแล้ว ฝนตกตลอดทั้งวันด้วย แต่ก็โอเคอ่ะครับ ซึ้งจัดตอนทำซุ้มมือให้น้อง งืมๆ^-^
แล้วก็เจอพี่ปีใหม่119ด้วย สวยมาก!!! ตอนแรกตกใจนึกว่าอ.ปิง(อ่ะม่ายช่าย>.<) เห็นเดินมากับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่มองไม่ออกเหมือนกันว่าเป็นคนใกล้ตัวหรือว่าเพื่อนสาวกันแน่(ถ้าเจ๊มาเห็นกระทู้นี้อย่าปั่นผมเลยนะคร้าบ T-T อ่ะ ล้อเล้งๆ~~~)
สุดท้ายนี้ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยาย สวัสดีครับ
ปล. ชิพกับแอลขึ้นแสดงคอนเสิร์ตด้วย เราไม่ได้ขึ้นไปดู T-T แต่เราเห็นชิพเดินกลับบ้านกับสาวมหาลัยคนหนึ่ง...เขาจะรู้มั้ยเนี้ยว่าเราแอบเห็น?ฮือๆๆๆ
ช่างมันเถอะครับ
บทที่ 17
เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ผมอึ้งไปช่วยขณะ...
“แดน...นี่น้องน้ำผึ้ง ลูกสาวผมเอง”
ชิพยิ้มร่า...นี่...นี่เขาหลอกผมมาตลอดเวลาเลยงั้นหรือ?
เขา...เขาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง มันร้ายกาจเกินกว่าจะเชื่อ...
ผมพูดไม่ออก...ทั้งหมดมันตื้นไปมาอยู่ในสมอง เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา...ทำไมเขาถึงไม่บอกผมว่าสิบปีที่ผ่านมา เขามีลูกสาวแล้วตั้งคน!
แล้วทำไมผมถึงไม่รู้เรื่อง...ชิพทอดทิ้งลูกสาวไว้ที่บริษัทตลอดเวลาเลยเหรอ?...ทำไมเขาถึงได้เลว...เลวได้ถึงขนาดนี้?!
“คุณพ่อขา หนูผึ้งอยากกินไอติม คุณพ่อขาซื้อไอติมให้หนู๋หน่อยนะคะ”
เสียงหวานเล็กๆไร้เดียงสาดังขึ้น เด็กหญิงกำลังออดอ้อน ‘พ่อชิพ’ ของเธอ...น้องหนูผึ้งเอามือเล็กๆทั้งสองข้างจับใบหน้าชิพเบาๆ ก้มลงจูบฝอด
ใหญ่พร้อมรอยยิ้มสดใส
...ดวงตาของผมพร่ามัวไปหมด แสนร้อน และเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา...และแล้วชิพก็หันมามองผม...แววตาของเขาเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร นี่
คือความฝันใช่มั้ย?...แต่ทำไมมันเจ็บ...เหมือนความจริงที่เพิ่งรับรู้มันบาดลึกลงมาในจิตใจ
เขาทำให้ผมกลับไปเหมือนคนตายทั้งเป็นอีกครั้ง
“เดี๋ยวแดน...จะไปไหน?”
ชิพเดินมารั้งแขนผมไว้...แต่มันไม่เหลืออะไรแล้ว ผมเดินคอตก ปล่อยกระเป๋าเอกสารทั้งหมด แล้วเดินเลี่ยงออกไป...ไปไหนก็ได้ที่ไกลจากตรงนี้
“คุณจะไปไหน?”
“ก็ไปให้พ้นๆจากคุณ”
พยายาม...พยายามอย่างมากเพื่อจะกลั้นน้ำตาไว้ แต่มันรื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
จู่ๆ ชิพก็หัวเราะ...เสียงดังลั่น เด็กหญิงในอ้อมแขนก็พลอยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากตามพ่อของแกไปด้วย ผมเริ่มงง
“หัวเราะอะไรกันพ่อลูกคู่นี้?”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น ร่างสูงของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้น ชายในสูทสีเทาดูดียิ้มกว้าง อ้าแขนรอรับมาทางผม...นี่มันอะไรกันเนี้ย?...
“แดน...มึงจาไม่ทักทายกูหน่อยเหรอ?”
ร่างสูงขมวดคิ้ว รอยยิ้มนั่น...ผมจำได้แล้ว ผิวสีคล้ำเข้ม รอยยิ้มกว้างเปิดเผย น้ำเสียงทะเล้นนิดๆ จะต่างไปจากเมื่อสิบปีก่อนก็ตรงที่มีตีนกาขึ้น ดู
เป็นผู้ใหญ่...ไอ้แอลเพื่อนสนิทผมมันเปลี่ยนไปจนเกือบจำแทบไม่ได้
“แอล!...”
แอลรอจนเป็นฝ่ายก้าวขายาวๆเข้ามากอดผมซะเอง มันมองหน้าผม...เห็นตาแดงๆของผมเอ่อด้วยหยาดน้ำใส...
“มึงเป็นอะไรแดน?”
ผมพูดไม่ออก แต่ชิพกลับเดินเข้ามาแล้วส่งคืนลูกสาวตัวเองให้แอล...เขายังคงยิ้ม...ยิ้มที่ไม่รู้สึกผิดอะไรเลย *O*
“แดน...ผมลืมบอกคุณว่าผมเป็นแค่พ่อบุญธรรมยัยน้ำผึ้งเท่านั้น พ่อจริงๆของแกคือไอ้แอลต่างหาก”
…ยิ่งผมเงียบ ชิพก็ยิ่งหัวเราะกลบเกลื่อนมากยิ่งขึ้น
ผมมองหน้าแอล
“เฮ้ยๆ ไม’มองกูแบบนั้น?...หรือว่า…”
ไอ้แอลชี้ไปทางชิพ ซึ่งกลั้นหัวเราะต่อไปไว้ไม่ไหวแล้ว
“ไอ้ชิพ!”
ดัน+ลากแขนชิพเดินลิ่วมา ไม่สนใจใครที่ไหนแล้ว ตอนนี้มีแต่ความโกรธ...โมโห กริ้วไอ้บ้านี่มากๆๆๆ!!!! อยากฆ่ามันให้ตายกับมือเลย มัน
น่า...นัก!!!
“~เฮ้ยๆๆ พวกมึงจะไปไหนกัน?”
แอลตะโกนถามไล่หลัง...พอหลบมุมมาผมก็เริ่มอัดบอดี้ชิพซะน่วม แต่แค่นี้มันยังไม่สาสมหรอก ไอ้ตลกร้ายของเขา...มันแสบนัก!
“นี่!...ปั๊ก!...ทำไมต้องหลอกกันด้วย! หา?!...ตุบๆ!...ทำไมต้องแกล้งกันแรงแบบนี้ด้วย...พลั๊ก!...รู้มั้ยว่าคนมันใจหาย หา!? มันเจ็บนะ
โว้ยรู้มั้ย! ตุบๆๆๆ!!!”
ชิพได้แต่ป้องกัน ร้องโอ๊ยๆๆๆ <<< o(>_<)o
“โอ๊ยๆๆ พอแล้วครับๆ ผมขอโทษครับคุณแดนอารมณ์บูด”
“ยังมีหน้ามาว่าอีก! นี่ๆๆๆ”
ว่าแล้วก็ตามรัวด้วยหมัดหนักๆอีกสองสามชุด(เอง (-_-“)) จนเมื่อเหนื่อยแล้วผมถึงหยุด...ร้องไห้ออกมา จะด้วยเพราะความโกรธหรือโล่งใจ
ไม่รู้แหละ...แต่มันกลั้นไว้ไม่อยู่อ่ะ
“คุณมันเลวที่สุด!...”
“โอ๋...ผมขอโทษนะ ใช่ผมมันเลวที่แกล้งคุณ”
ชิพกุมมือผมไว้ แล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด...T-T ไม่ใช่ว่าหายโกรธแล้วนะ! ยังโกรธอยู่แต่มันไม่มีแรงแล้ว ใจหาย+เหนื่อยที่ซ้อมไอ้บ้านี่ไป
เมื่อตะกี้ O_O
“คุณเจ็บมากมั้ย?”
ชิพเอามือผมขึ้นมาถูๆ เขาเงยใบหน้านองน้ำตาขึ้น แต่ถมึงใส่
“อ้าว ก็ฟาดของแข็งอ่ะ มือคุณมันเคยหนักซะที่ไหน”
คราวนี้ไม่ใช่มือล่ะ ผมกัดเข้าให้เลย \(-_-*)
“โอ๊ย มันเจ็บน๊าคุณ~~~”
“ก็ให้เจ็บซิ! มีอย่างที่ไหน คุณทำผมเข้าใจผิดไปหมด แม้จะแค่ไม่กี่วินาทีแต่ผมก็นึกว่าคุณมีลูกสาวอยู่แล้วทั้งคนจริงๆ!...ทอดทิ้งแก ผมนึกว่าคุณ
หลอกลวงผม ผมนึกว่าคุณ...”
“ชู่ว์~~~”
ชิพเอาปลายนิ้วเรียวแตะริมฝีปากของผม หยุดเสียงของผมลงชะงัก...พร้อมทั้งเกลี่ยน้ำตาให้อย่างโอนโยน...พลางกล่าวเสียงนุ่มว่า
“ฟังนะ...หนูน้ำผึ้งไม่ใช่ลูกสาวของผมหรอก แกเป็นลูกสาวของไอ้แอล แต่ผมเป็นพ่อบุญธรรมของแก แล้วให้แกเรียกว่าพ่อมาตั้งแต่จำความได้...
ทีนี้พอใจหรือยัง ว่าผมไม่ได้มีไข่ไว้ที่ไหนจริงๆ”
ตอนแรกยังไม่ค่อยอยากเชื่อ...กลัวจะหลอกอีก แต่ความจริงก็ไม่ได้อยากอคติหรอก กลับเชื่อไปแล้วสักเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นแล้วเท่านั้น
เอง(<<<ง่ะ -_-“)...
ชิพมองสีหน้าผม ก็ถอนหายใจยิ้มๆ
“ถ้าผมจะมีลูก...ไม่ว่าลูกสาวหรือลูกชาย ผมก็อยากมีกับคุณ...แล้วถ้าป่านนี้คุณท้องได้ ผมคงได้เลี้ยงเด็กเต็มบ้านไปแล้ว จริงมั้ย?”
ชิพยิ้มอ้อน เกาคางผมเบาๆ กรูไม่ใช่แมวนะเฟ้ย!
“~น๊าๆๆ ยิ้มหน่อย หายโกรธผมนะครับ”
“...”
แต่สักพักก็ค่อยๆเผยอยิ้มออกมาได้ เหอะๆ= =” ยอมรับว่าโล่งอก...แต่แสดงออกมามากไม่ได้หรอก เดี๋ยวขานั้นได้ใจแล้วทำไง \(-_-*)
“~บ้า ผู้ชายที่ไหนท้องได้ล่ะ...”
“งั้นผมก็แค่ไข่ไว้ในตัวคุณแล้วกัน ดีมั้ย?”
โดนทุบไปอีกหนึ่งตุบ ซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมให้ผมทุบดีๆ แถมยังโอบตัวผมเข้าไปกอด
“ผมอยากรู้...ว่าคุณยังโกรธผมอยู่มั้ย?”
“โกรธซิ”
“ผมหมายถึงเรื่องต่างๆทั้งหมดที่ผ่านมา เรื่องที่ผมทำไม่ดีกับคุณ ที่ผมโมโหใส่คุณ...ที่พัทยา ผมรู้ว่าผมมันงี่เง่าขี้โมโห และคุณก็ต้องอดทน แต่ผม
อยากให้เราเริ่มต้นใหม่ด้วยกันอีกสักครั้ง...และถ้าจะต้องเป็นแบบนี้ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งก็ตาม...คุณจะยอมยกโทษให้ผมได้มั้ย?”
คำถามยาวเฟื้อย แต่คำตอบในใจผมสั้นนิดเดียว
“ถ้าคุณทำตัวน่ารักกว่านี้อีกสักนิด...ผมอาจยกโทษให้คุณเร็วๆนี้ก็ได้”
ชิพคลายอ้อมกอด ทำสีหน้าผิดหวัง
“อะไรกัน แค่นี้ทำงอนไปได้”
“~แล้วทีคุณงอนผมล่ะ เป็นวันๆ เฮอะ!...คุณโดนผมงอนแค่นี้ยังน้อยไปนะชิพ”
ชิพแกล้งเบ้ปากเป็นแบบเด็กๆ ผมหมุนตัวจะเดินกลับเข้าไป แต่ชิพกลับดึงแขนไว้
“คุณ...น่าไม่อายเน๊อะ...”
ฮื้อ?
ยังไม่ทันพูดอะไร เขาก็ต่อให้จนจบ =_=”
“ก็คุณหึงผมเพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หึงจนหน้ามืดตาลายเลยล่ะ”
อีกแล้ว โดนมันต้มจนสุกอีกจนได้ ย๊ากส์~~~!!!!
ผมสะบัดแขนแรงๆ ปล่อยให้เสียงหัวเราะฮึๆดังรั้งท้าย...แต่ก็อดยิ้มไม่ได้นะ ผมนี่บ้าชะมัด แค่โดนหลอกว่าเขาแอบมีลูกเมียมาแล้วเราก็โกรธแทบแย่
เหมือนโลกจะแตกตาย...เพราะอะไรน่ะเหรอครับ?...เพราะว่าผมแคร์เขามากขนาดที่ว่าถ้ามันแกล้งผมแรงๆอีกรอบหนึ่งแล้วล่ะก็ ผมจะบีบคอมัน ให้ตายคามือเลยคอยดูดิ
ฮึมๆๆๆ \(-_-*)...
เด็กหญิงนั่งอยู่บนตักเจ้าของร่างสูง กอดตุ๊กตาหมีอยู่ในมือพลางยิ้มหัวเราะกับคนเป็นพ่อ(ตัวจริง)…เดินเข้ามาในส่วนรับแขกภายในออฟฟิศผู้
บริหารที่ตกแต่งเรียบๆแต่หรูหรา โชว์ยิ้มที่ต้องฝืนยิ้มออกไปเพราะความอับอาย...
“เอ่อ...แอล”
แอลละสายตาจากลูกสาวตัวน้อยมามอง ยิ้มกว้าง มันรีบลุกขึ้นยืนพลางเดินเข้ามากอด
“เฮ้ เป็นไงบ้างเพื่อน! ไม่ได้เจอซะนานสบายดีมั้ย”
“ก็...ก็สบายดีอ่ะ”
แอลขมวดคิ้ว
“แล้วไหงหน้าแดงแบบนั้นล่ะ?”
ยังไม่ทันตอบ...ไอ้ตัวบงการก็เดินล้วงกระเป๋าตามเข้ามา ยิ้มเพล่แบบเจ้าเล่ห์เพทุบาย >.<
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก แค่...”
แอลมองผม สลับกับหันไปมองชิพที่พยักเพยิดใส่กัน...มันก็ยิ้มขำๆ
“อ้อ รู้แล้วล่ะ โดนแกล้งมาอีกล่ะซิ”
“อืม...”
ชิพกระซิบให้แอลฟัง ได้ยินกันสองคน...ไอ้เลวกรูอยากรู้ด้วยง่ะ O[]O”
“หา?! อะไรนะ?...หึงยัยน้ำผึ้งที่ว่าเป็นลูกสาวของชิพเหรอ...อืมๆ...กูก็ว่างั้นว่ะชิพ ไอ้แดนถ้าทางจะหลงในความหล่อของมึงหนักไปหน่อยแล้ว
งานเนี้ย”
ผมถมึงตาอาฆาตใส่ทั้งแอลและชิพ สองคนนั่นกลับหัวเราะ(สรุปไม่มีใครกลัวกรูเลยใช่ม่ะเนี้ย? o_O*”)
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ...ใครๆก็โดนคุณชิพแกล้งแบบนี้ประจำน่ะแหละ ว่าแต่มึงเหอะเหนื่อยมากป่ะว่ะ? โอ๋ๆๆ”
ไอ้แอลดึงผมเข้าไปกอดปลอบ...ชิพหน้าตึงขึ้นมาทันที แหม...อีแบบเนี้ยล่ะรีบเข้ามาแยกผมออกจากแอลทันทีเชียะล่ะ
“~เฮ้ยๆๆ พอและๆ...”
แอลโดนดึงออกไป มันโวยวายใหญ่...ส่วนชิพก็ค้อนผมเบาๆ แหวะ~~~จะอ้วก O_O
“ไม’ว่ะชิพ กูไม่ได้เจอแดนมาตั้งสิบปีแล้วนะเว้ย ให้กูกอดเพื่อนหน่อยเด่”
“ไม่ได้ๆ! ของๆกู กูทั้งหึงทั้งหวง”
แอลหัวเราะเสียงดังยกใหญ่ ทำเอาผมยืนหน้าแดงเขินอยู่ตรงนั้นคนเดียว ชิพก็เริ่มหน้าแดงเรื่อขึ้นมาบ้างแล้ว...เหอะๆ
“คุณพ่อคะๆ หัวเราะอะไรกันเหรอ ขอหนูผึ้งหัวเราะด้วยยยย~~”
เจ้าตัวเล็กวิ่งดุ๊กๆมาเกาะขายาวๆของแอล แม่หนูส่งเสียงอ้อนแบบไม่ค่อยชัดเสริมความน่ารักน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
“อื้อ? พ่อๆคุยกันอยู่ หนูผึ้งอย่าเพิ่งกวนซิลูก”
เด็กน้อยทำหน้าเศร้า ดูก็รู้ว่าแกทั้งขี้อ้อนขี้เหงามากแค่ไหน...จะว่าไปมันก็แปลกดีที่ตอนนี้แอลเป็นพ่อคนแล้ว สิบปีทำให้แอลเปลี่ยนไปแต่ก็ไม่ค่อย
มากเท่าไรนัก เขายังคงตัวสูง เพรียว ดูเท่ห์ๆเข้มๆอยู่แบบไม่ยักรู้ว่าเป็นพ่อลูกอ่อน(-_-“)…เพียงแต่ดูเป็นคนสุขุม เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่แววตาก็ยังคง
แววทะเล้นไว้เสมอ
“แอล ไม่เป็นไรหรอก...ให้แกอยู่ด้วยเถอะ”
น่าสงสารออก...แกเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กแบบนี้...คงว้าเหว่มากแน่ๆ
“หนูผึ้ง สวัสดีคุณอาหรือยัง?”
แอลบอกลูกสาวให้ยกมือไหว้สวัสดีผม เด็กน้อยค่อยๆยกมือขึ้น มองมาทางผม แล้วกล่าวด้วยเสียงเล็กๆไร้เดียงสา เอียงอายมองหน้าแบบไม่ค่อยกล้า
สักเท่าไร
“หนูผึ้งอยากกินไอติมหรือเปล่าลูก? เดี๋ยวพ่อพาไปกิน”
แอลก้มลงกระซิบลูกสาวตัวน้อย ใบหน้าอ่อนน่ารักนั่นวาบขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“อยากซิคะคุณพ่อ!”
“งั้นเข้าไปขออนุญาติคุณอาเขาก่อนนะ”
เด็กหญิงวิ่งเข้ามาทางผมด้วยความเร็ว(สูงสุด)เท่าที่แกจะทำได้ เอามือนิ่มๆของแกเกาะมือผมหมับ
“~คุณอาคะ อนุญาติน้ำผึ้งหน่อยน๊า~~~”
โห~พ่อมันสอนมาให้ขี้อ้อนขนาดนี้หรือเด็กเป็นเองกันแน่เนี้ย...แค่หน้าหวานๆดวงตากลมโตมองผมแบบนั้นแล้ว...มีหรือจะปฏิเสธลง
“แต่จะดีหรือว่ะไอ้แอล มึงปล่อยลูกไว้กับเลขาฯกูดีกว่ามั้ง…มึงกับแดนจะได้ลงไปคุยอะไรๆกันให้พอใจสักหน่อย”
ชิพมองมาทางผม ท้ายๆประโยคออกแนวประชด \(-_-*)
“ทำไมเหรอท่านประธาน?~ น้อยใจหรือว่าหึงแฟนกันแน่ครับ”
ไอ้แอลเอานิ้วลูบคางชิพ แซวเล่นๆแต่คนถูกแซวยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ทำเป็นปัดมือแอลแบบอารมณ์เสีย(<<<ปกติของคนท่ามาก=_=) แต่
เย้ๆๆดีมากไอ้แอล!
“เออ! กูหึง! อย่าให้รู้ว่าหวานกันนักล่ะ...”
O[]O อ๊าว? ไหงพูดแบบนั้นล่ะไอ้ ‘คุณชาย’ บ้า!
เราสามคนแซวๆกันอยู่ ร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในหางตา...หล่อนเป็นคนร่างเล็กเพรียวบาง เกล้าผมมวยสูง หน้าตาสวย...สวยมาก
หวาน ยั่งกะนางเอกชื่อดัง...สวมชุดกระโปรงครึ่งเข่าแลดูเรียบร้อยแต่ก็นำสมัย
“หนูผึ้งอยู่กับน้าดีกว่ามั้ยคะ? อย่าไปกวนคุณพ่อเลย”
เด็กน้อยกลับส่ายหน้า แกเกาะผมแน่นขึ้น
“ไม่เอานะคะ หนูผึ้งอยากกินไอติมกับคุณพ่อ หนูผึ้งอยากกินไอติมกับคุณอา...”
หญิงสาวคนใหม่ไม่มีท่าทีเสียใจ แต่กลับยืนมองด้วยสายตาเอ็นดูพลางถามชิพและแอลด้วยสายตา
“เอาไงดีคะท่าน?”
แอลผ่อนลมหายใจหนักๆ ยักไหล่ พลางลุกขึ้นยืนมองหญิงสาวด้วยแววตา...เอ่อ ชื่นชม...งั้นเหรอ? ตบท้ายด้วยยิ้มกว้างพราวเสน่ห์ระบายไว้ทั่ว
“คงต้องตามนั้นแหละครับคุณอร”
อ้อ...พอจะรู้แล้วล่ะว่าอะไรคืออะไร...
“เอ่อ คุณอร นี่คือคุณแดน...ส่วนแดน นี่คือคุณอรภา เลขาฯผมเอง”
ชิพแนะนำคุณอรให้ผมรู้จัก เธอยกมือไหว้สวัสดีเพราะคงอ่อนกว่าผมเยอะ โห...นี่ไม่บอกก็ไม่รู้นะเนี้ยว่าชิพมีเลขาฯสาวที่สวยขนาดนี้...
“คุณแดนชอบบรรยากาศรอบๆบริษัทมั้ยคะ? คุณชิพได้พาเดินดูหรือยัง หรือว่าจะให้อร…”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ...เดี๋ยวผมคงเดินดูเองได้”
“ค่ะ มีอะไรเรียกใช้อรก็เชิญได้เลยนะคะ สำหรับคุณแดนแล้วอรให้ความสำคัญเท่าคุณชิพเลยค่ะ”
ผมหัวเราะแฮะๆ ยิ้มอายๆ เขินจนหน้าแดง...เธอคงทราบแล้วว่าผมกับชิพ เอ่อ...เราสองคนเป็นอะไรกัน แต่จากการได้คุยกันเป็นครั้งแรก ผม
สามารถดูออกได้ว่าเธอเป็นคนดี เรียบร้อยอ่อนหวาน ถ่อมตัวและดูจริงใจ
“แล้วผมล่ะครับคุณอร...ผมควรได้ความสำคัญมากแค่ไหน?”
ไอ้แอลดันเสือก*ถามขึ้นมาแบบหน้าด้านๆ โว้ย!!! เบื่อมุกจีบสาวลาวๆแบบนี้เว้ย แจกขนมจีบกันไม่เกรงใจ ข้ามหน้าข้ามตากันเลยเน๊อะไอ้แอล
\(-_-“)...
เธอหน้าแดง แต่ยังตอบด้วยใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย
“อรคงตอบไม่ได้หรอกค่ะคุณแอล เพราะคุณแอลแค่เข้ามาในบริษัท แล้วเดี๋ยวก็ต้องออกไปที่บริษัทคุณแอลแล้ว อรคงให้ความสำคัญมากไม่ได้”
ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็พยักหน้าขอตัวก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปด้านในออฟฟิศ...ไอ้แอลทำครางเสียดายสีหน้าเจ็บปวดราวกับถูกควักหัวใจ แถมมันยัง
แน่....ลูกบ้าเยอะขนาดแกล้งทำเอามือมากุมหน้าอกด้านซ้าย เลี่ยนมาก...ผมกับชิพกรอกตากันแทบไม่ทัน
“อะไร? กูก็แค่หยอดนิดหยอดหน่อย...เท่านั้นเอ๊ง”
แหน่ะ ยังมีหน้ามาขึ้นเสียงสูงกับพวกกรูอีก -_-“
“ถ้างั้น...กูขอพาตัวไอ้แดนลงไปนั่งคุยอะไรก่อนก็แล้วกันนะชิพ”
ชิพเหล่ตามองผม
“แน่ใจนะว่ารับมือไหว?”
ผมแหวเสียงเข้ม “นี่! ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคุณ”
ชิพมองผมไม่แสดงออกอารมณ์ใดๆ มันน่าหมั่นไส้ชะมัด o(>_<)o
“แต่ผมว่าไอ้แอลไม่ไหวแน่...มีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ...ที่จะรับมือคุณเอง”
ว่าแล้วก็เดินอาดหนีไป ไอ้แอลมองแล้วก็หัวเราะ ฮึ่ม…หน๊อย...มันน่าเอาแจกันปาใส่หัวนัก!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<< (อ่าน 428807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก