หัวข้อ: ...จะไม่มีช่องว่าง ระหว่างเรา...ชิพ&แดน Series <<<

[THIP]

 

[★L'Hôpital]

ในที่สุดชิพก็ขอแดนแต่งงานแล้ว

อ่านตอนนี้แล้วชื่นฉ่ำหัวใจจริงๆครับ สำหรับแดนคงไม่มีอะไรจะมีค่ามากกว่าชิพอีกแล้ว

น้อง Alex แต่งตอนนี้ได้สุดยอดมากเลยครับ 

[sarin]

..หวาน..หวานจะละลายเลยค้าบ....
หวานจนจบเรื่องเลยป่ะค้าบ..อิ.อิ..

[crazykung]

น้ำตาไหลเลยอ้าโคตตตซึ้งงอ้า แงๆ

[๐๐๐Robin๐๐]

อ่านมาราธอน อีกและ ตั้งแต่เที่ยงยันสองทุ่ม โฮ๊ะๆๆๆๆๆ ร้องไห้ทุก 18 นาที

ชอบที่สุด แต่งงานกานเลยยยยยยยยยยยยย ฮิ้วๆๆๆๆ

[DeShiWa]

 


ลงชื่อไว้ครับ เดี๋ยวมาอ่านครับผม

[thomaskung]

ความอบอุ่นในฤดูหนาว
ความอบอุ่นของความรัก
ความอบอุ่นของกันและกัน
 

[YO DEA]

อ่านแล้ว

เราก็แอบร้องไห้อีกแระ

เพราะแฟนพึ่งรับโทรศัพท์หลังจากปิดเครื่องตั้งสามวันโทรหาไม่ติด

 

[BEta-K]

เห็นนะว่ามาแอบอ่านนิยาย    ไม่ยอมเอาตอนใหม่มาลง 

ไหนว่าสอบไง

มาลงซะดีๆ   

ไม่งั้นจะ      :เตะ1: 




ต่อด้วย    เลยนิ   

[-~iK@iZ_KunG~-]

อ่านตอนนี้แล้ว

 

[bbb]

ไม่ได้อ่านนิยายเรื่องใหม่มานานมากกกกกกกกกกกกกกก
ตามอ่านแต่เรื่องเก่าๆๆ ที่ดองๆๆไว้
ไม่รู้อะไรดลใจให้อ่านเรื่องนี้
อ่านสองวันจบ
ชอบมากครับ พี่อเล็กซ์เขียนเก่งจริงๆๆ
ผมชอบนิยายที่มันอ่านแล้วรู้สึกอึดอัดๆๆ และพี่อเล็กซ์ก็เขียนให้ผมรู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆๆ
ชอบแดนมากครับ เป็นพวกคิดมากดี คิดเล็กคิดน้อย
รีบมาต่อนะครับ

[angsumalin]

ซึ้งที่สุด นั่งยิ้มจนจะบ้าแหล่ะ

[~NeMeSiS_PURE~]

ดีกันแล้วใช่มั้ย


รักกันนานนนนนนนนนนนนนมากมายยยยยยยยยย

[DeShiWa]

อ่านแล้วซึ้งจริงๆๆครับเรื่องนี้

เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับผม

[ALeX]

สวัสดีคับ

อ่านเลยและกาน =_="


บทที่ 24



       ความรัก มันทำให้โลกสวยงามจริงๆ

       มันทำให้ใครคนหนึ่งสามารถใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่า เมื่อได้ลิ้มรสแห่งรัก

       ทำให้หัวใจเต้นรัวอย่างมีชีวิตชีวา

       ทำให้มีความสุขเหนือสิ่งอื่นใด เมื่อมีรัก

       ...ตอนนี้จะเรียกผมว่าคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ก็คงไม่เว่อร์หรอก

       เพราะผมกับเขาเพิ่งได้ตกลงกัน ว่าจะใช้ชีวิตอยู่กันอย่างจริงจังไปตลอดชั่วชีวิตเมื่อสองวันก่อนนี่เอง…

       ผมนั่งมองดูแหวนในมือ มันอาจจะเรียบง่ายไม่หวือหวาก็จริง แต่มันแทนความหมาย ความรักความผูกพันของหัวใจสองดวงเอาไว้มากมาย

       เมื่อเช้า ผมตื่นขึ้นมาสบตากับเขา...เราสองคนจ้องมองกันด้วยแววตาเปี่ยมความหมาย...ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดเลยสักนิด ผมก็รู้สึกได้ถึงความรักของเขา

       เราสองคนออกไปเดินเล่นกันในcentral park ชิพซื้อไอติมให้ผมกินหนึ่งโคน บรื๋อ~~~หนาว แต่ก็กินเพราะเขาซื้อให้ >< เข้าใจป่ะคับคือประมาณว่าคนมันอินเลิฟสุดๆ(ฮ่าๆ) อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

       เรานั่งกินสปาร์เก็ตตี้กันอยู่หน้าทีวี ดูรายการโอปร่าห์อยู่บนโซฟา ผมขดตัวอยู่ข้างๆตัวเขา ใช้เวลาเงียบๆร่วมกันอย่างมีความสุข มันอบอุ่นจริงๆ

       คืนนั้นทั้งคืนถึงแม้จะหลับสนิท แต่ก่อนนอนทำให้ผมอดคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาอย่างใจลอยไม่ได้...มันนานมากตั้งแต่เราเริ่มรู้จักกัน แล้วมันก็ผูกพันมากเกินกว่าแค่คำว่ารักแล้ว เขาเปรียบเสมือนคนๆเดียวกันกับผม ผมอยากบอกให้เขารู้ ว่าผมรักเขามาก ทุกๆวันที่มีเขามันทำให้ชีวิตสามารถก้าวเดินต่อไปได้ เขาคือลมหายใจที่ผมคิดถึงตลอดเวลา คือทุกฝีเท้าที่ย่ำไปทางไหน มันจะมีแต่เขา...คนเดียว...ผู้เดียว และตลอดไป



       “แดน คุณช่วยจัดเสื้อผ้าให้ผมหน่อยซิ ผมจะไปเยี่ยมเพื่อนที่วอชิงตันสักสามวัน”

      ชิพกลับเข้ามาพร้อมกับร่มคันใหญ่ที่เปียกโชก ร่างสูงถอดเสื้อคลุมกันหนาวที่ชื้นแฉะออกผาดไว้บนราวหน้าประตู

       “คุณจะไปไหนนะ?”

      ผมวางจานอาหารที่ทำเสร็จแล้ว รอเขากลับมากินพร้อมๆกันไว้บนโต๊ะ ส่วนเจ้าตัวหายเข้าไปในห้องทำงาน ไม่วายตะโกนตอบกลับมา

       “ผมจะไปเยี่ยมเพื่อนที่วอชิงตันสามวัน ช่วยจัดกระเป๋าให้ทีนะ”

      ผมเดินกอดอกเข้าไปยืนรอเขาเงียบๆหน้าประตูห้องทำงาน ชิพรื้อเอาเอกสารงานยัดๆลงใส่กระเป๋าทำงาน อย่างกับจะเอาไปอ่านด้วย? แล้วก็หนังสืออ่านเล่นติดตัวไปเล่มหนึ่ง เอาโน๊ตบุ๊คไปด้วย

       “ทำไมคุณต้องรีบร้อนไปเยี่ยมเพื่อนตอนนี้ด้วย? ทำไมผมไม่รู้เรื่องมาก่อนเลย” ช่ายๆ อย่างน้อยให้ผมไปด้วยเถอะนะ สาธุ!

      ชิพหันมามอง เห็นผมทำสีหน้าบึ้งๆ เขาก็ยิ้มอ้อน

       “เอ่อ...คือเพื่อนที่เพิ่งติดต่อกันได้มีแพลนพอดี ผมเลยเสนอชื่อตัวเองเข้าไปอยู่ด้วย...”

       แหม รู้สึกจะดีใจจนเนื้อเต้นเชียวนะ

       “แล้ว...ผมจะได้ไปด้วยมั้ย?”

      แววตาจากไม่พอใจกลายเป็นถามอย่างน่าสงสาร T-T…เขาวางมือจากการเก็บนู่นนี่ เข้ามาโอบผมไว้ กัดริมฝีปากเล่นอย่างคิดคำนึง

       “โธ่...อย่าทำหน้าแบบนี้ได้มั้ย ผม...ผมให้คุณไปไม่ได้จริงๆ”

      “ทำไมล่ะ” ท้ายเสียงออกแนวงอแงเล็กน้อย =_=

       “ก็ เพื่อนๆผมมันผู้ชายป่าเถื่อน เราจะไปตกปลากันที่กระท่อมส่วนตัวของเจ้าเพื่อนคนนี้มัน ผมไม่อยากให้คุณไปลำบากลำบนตากน้ำค้างที่กระท่อม”

      แต่ยังไงผมก็ยังไม่ยอมแพ้ +0+ “แล้วผมไม่ใช่ผู้ชายหรือไง?”

      “ก็ใช่...เอ๊ะ แต่คุณก็พูดไม่ถูกนะ เพราะคุณ...”

      มือใหญ่ที่วางอยู่เหนือบั้นท้ายเล็กน้อยซุกซนลงไปด้านล่าง บีบแรงๆเต็มมือ ผมสะดุ้ง...แววตาเจ้าเล่ห์จ้องมองมา

       “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ให้ผมไปเพราะคิดเรื่องนั้น?!”

      เขาหัวเราะเสียงดัง ส่วนผม...ได้แต่หน้าแดง รู้สึกเสียเซล์ฟขึ้นมายังไงๆไม่รู้ เฮ้อ...ไม่น่ายอมให้ไอ้หมอนี่ได้ใจตั้งแต่เมื่อสิบห้าปีก่อนเลยให้ตายซิ...

       “นั่นแหละ...ผมขอไปสนุกกับเพื่อนๆตามประสาผู้ชายบ้าง อีกอย่างนะ ถ้าคุณไปด้วย ได้ตกเป็นขี้ปากของไอ้พวกเพื่อนตัวดีนั้นแน่ๆ แล้วผม...ก็จะหึง~~~คุณหน้ามืดเลยด้วย!”

      ตรงคำว่า ‘หึง~~~’ ชิพกดปลายจมูกพร้อมกับสะบัดไปมาตรงแก้มผม ทำให้พอหายเคืองลงบ้าง...ตามด้วยเสียงหัวเราะที่สุดจะกลั้นไหว

       “แต่ว่า ผมคงคิดถึงคุณมากกก นี่ดีนะไปแค่สามวัน...ไม่งั้นผมคงคิดถึงเจ้าเอวกับบั้นท้ายแน่นๆของคุณนี่มากแน่ๆ”

      “ไอ้บ้า!”

      ผมหน้าแดง เผลอทุบเข้าไปอึกหนึ่งด้วยความเขินอาย

       “แล้วทำไมต้องเอางานไปทำด้วย?”

      “อ้อ เปล่าเลย แค่จะเอาไปเช็คเมลตอนกลางคืน แล้วก็แช็ทกับคุณ ฉะนั้นถ้าคุณคิดถึงผม...รู้นะว่าผมจะรออยู่ที่ไหน?”

       ชิพจ้องหน้าผมนิ่งๆ มองเข้ามาในนัยน์ตา...เงียบงัน

       “ผมจะคิดถึงคุณมากแค่ไหนนะ?”

      พยักหน้า...ผมต่างหากที่จะเป็นคนคิดถึงเขา

      “เอาเถอะ...เดี๋ยวผมไปจัดกระเป๋าให้แล้ว แต่ก่อนอื่น คุณต้องอาบน้ำก่อน บอกแล้วไงว่าอย่าปล่อยตัวเปียกโชกทิ้งไว้แบบนี้ แล้วก็รีบไปกินข้าว ผมจะดูทีวีตอนหนึ่งทุ่ม มาดูเป็นเพื่อนด้วยเข้าใจมั้ย?”

      “คร้าบคุณแฟนขี้บ่น อุ๊บ!”

      ผมหยิกท้องไปหนึ่งบิด ตามอีกหนึ่งฝ่ามือ

       “โอ๊ย~~~ทำไมนับวันคุณยิ่งมือหนักขึ้นแบบนี้นะ ทีตอนที่ผมหนักมือกับคุณบ้าง คุณกลับร้องให้ผมอย่างงู้นอย่างงี้อยู่นั่นแหละ”…ด้วยความอึ้งในความหื่นของไอ้หมอนี่ เลยลืมสวนประโยคนั่นไป “ว่าไปแล้ว...คืนนี้อยู่กันดึกหน่อยได้มั้ยน๊า~~”

      ผมไม่ตอบ ได้แต่เดินหนี ปล่อยให้ไอ้คนตัวสูงยืนหัวเราะฮึๆอยู่ในห้องทำงานคนเดียว บ้า!>///< ทุกคนอย่าไปเชื่อที่ชิพพูดนะครับ! ผมไม่ได้มีอาการแบบนั้นซักหน่อย มันก็แค่…ช่างเหอะ จำไว้แล้วกันนะไอ้ตาบ้า ผมจะไม่มีวันยอมให้เขามีความสุขแบบคืนนั้นอีกเลย คอยดูแล้วกัน...

       



       โปรดติดตามตอนต่อไป

[BEta-K]

สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกก 

กั๊กอะไรไว้อีก

รู้นะเพิ่งสอบเสร็จ  เดี๋ยวมี...............




เหอ  เหอ   

[sunflower]

หวานอ่ะ ในที่สุดชิพก็ขอแดนแต่งงาน 
แล้วนี่ชิพจะหนีเที่ยวเหรอ 
จำได้ว่าอีกตอนรึสองตอนจะจบแล้วสิ 
ได้ไงอ่ะ เค้าอยากได้ฉากหวานๆ อ่ะ

ขอตอนพิเศษแบบหวานๆ นะจ้ะ

[MiTo™]

 

[mist]

แอบหวั่น ๆ สังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างสิน่า

[thomaskung]

- -"
จะมีอะไรอีกเหรอ
คนเขียนเค้าบอกว่าใกล้จบแล้วนี่นา

ถ้าจบไม่ดีจะแช่งคนเขียนเลยคอยดู
 

[แมววาย]

หนีไปตกปลากับเพื่อนชาย  ที่ภูเขาโบรคแบล์ค หรือเปล่า 

ลางสังหรณ์ไม่ดีไงไม่รู้   

[patee]

เรายุให้แดนแอบตามไป อิ อิ อิ อิ

[THIP]

หุหุ แต่ละคน คิดไปได้ 

[yuiyui]

  :m5:ขอให้จบแบบ Happy น้า ห้ามมีใครตายด้วย แล้วจะ 100 ที

[Tetjinen]

หนีไปตกปลากับเพื่อนชาย  ที่ภูเขาโบรคแบล์ค หรือเปล่า 

ลางสังหรณ์ไม่ดีไงไม่รู้   

^
^

เห็นด้วยอย่างยิ่่ง  เอา Happy Ending 

[pongsj]

สงสัยตอนต่อไปจิงๆ จะเกิดอะไรที่วอชิงตัน ชักเป็นห่วง ....................

[astral]

หวานกันซ้า เพิ่งจะแฮปปี้กันได้ไม่นาน อย่าเศร้าอีกนะ 

[both^^]

ว้อยยยยยยยยยยยยย

ขอแต่งงานแล้วด้วย

น่ารักจัง

ขอให้หวานนานๆ เหอะ

[[€]ŝĊörŦ]

เหอะๆ...

ตามอ่านหลายตอนเลย เวรกรรม

แต่ล่าสุดนี่ไม่ช่ายหนีแฟนไป...กันในกระท่อมหรอกน่ะ อิอิ

       

[sakiko]

สั้น อะ


ว่า แต่ ว่า ราง ม่าดี อีกและ   


ยัง หวานกัน ม่านานเรย   


อยากอ่านแบบ หวานๆๆๆๆๆๆ 

คุงคงเขียน จัดแบบ หวานๆๆ ฮ่า หน่อยจิ
   






รอตอนต่อ ไปนะค่ะ