▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟CHAPTER 09 ◉☥ เก้าน้อยใจ
ผมก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละครับคนพิการเสน่ห์แรง แต่ก็ทำให้ได้เรียนรู้ว่าจริงๆ แล้วคนพิการก็สามารถทำตัวให้ดูดีได้ครับ ขึ้นอยู่กับการแต่งตัว การเลือกเสื้อผ้า การทำผม การรักษาความสะอาดหรือแม้กระทั่งการเลือกอุปกรณ์เครื่องช่วย เช่น ถ้าใช้วีลแชร์ก็ควรจะใช้วีลแชร์ที่ออกแบบดีหน่อย แต่ราคาแพงเหมือนกันนะครับ คันหนึ่งหลายหมื่น เป็นแสนๆ ก็มีครับ
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
พอมาถึงร้านอาหาร ผมก็ไม่ได้นั่งกับพี่แตซองครับ แม่ซูซานนั่นเองที่ทำหน้าที่ปรนนิบัติพัดวี นึกๆ แล้วก็หมั่นใส้แม่ซูซานเหมือนกัน เป็นผู้ประสานงานแท้ๆ ไม่รู้จักกลับไปทำงานทำการ แล้วยังมาแย่งหน้าที่ PA ผมไปอีก มีอยู่ตอนหนึ่งเธอเอากล้องของเธอมาให้ผมครับ แล้วก็บอกให้ผมถ่ายรูปเธอกับพี่แตซอง ผมก็จำใจต้องทำให้ เธอชวนพี่แตซองทำท่าซารางเฮโยด้วย ผมนี่ไม่อยากจะถ่ายให้เลย
ตอนเดินกลับเธอก็ชวนพี่แตซองถ่ายรูปตรงจุดนั้นบ้าง ตรงมุมนี้บ้าง ให้ผมทำหน้าที่เป็นตากล้อง บางทีผมก็รำคาญเพราะไม่รู้จะให้ถ่ายอะไรนักหนา ผมล่ะรู้สึกน้อยใจพี่แตซองมากเลยครับตอนนั้น เห็นทำหน้าระรื่นดูมีความสุขยังไงไม่รู้ ท่าทางจะชอบแม่ซูซานแน่ๆ เลย แถมวันอื่นๆ ผมก็ยังได้ยินคนแอบแซวแม่ซูซานกับพี่แตซองด้วยอีก ผมล่ะเซ็ง
เรื่องมันมาถึงขั้นสูงสุดก่อนหนึ่งวันที่จะกลับครับ เราอยู่ที่นี่กันสี่วัน พอเลิกงานสัมมนาแล้ว ประมาณห้าโมงเย็นกว่าๆ ก็มีการชวนกันออกไปทานอาหารเย็นข้างนอก แต่วันนี้ฝนดันตกครับ ก็ไม่ได้ตกหนักมาก แค่ปรอยๆ พอเดินระยะใกล้ๆ ไปได้โดยไม่เปียกมาก ปัญหาส่วนหนึ่งก็เกิดจากผมด้วยแหละครับเพราะผมทำเกินหน้าที่ PA คิดแทนพี่แตซองอีกแล้วเพราะกลัวว่าพี่แตซองจะไม่สบาย พอเห็นพี่แตซองจะไปกับกลุ่มแม่ซูซานผมก็เลยเตือน
"อย่าไปเลยครับพี่แตซอง ฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย" ผมบอกด้วยความเป็นห่วง
"ฝนแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก คนอื่นๆ เขาก็ยังไปได้เลย" พี่แตซองแย้ง แม่ซูซานยืนมองพวกเราด้วยสีหน้างงๆ เธอคงไม่เข้าใจว่าเราพูดอะไรกัน
"เดี๋ยวพี่เป็นหวัดนะครับ เกิดไม่สบายขึ้นมาแล้วจะทำยังไงครับ" ผมแย้งบ้าง คราวนี้ก็เลยโดนดีเลยครับ
"เก้า เก้าเป็น PA ของพี่ใช่ไหมครับ พี่ต้องเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร ถ้าเก้าไม่อยากไป กลัวเปียกฝนหรือกลัวไม่สบาย เก้าก็อยู่นี่ พี่จะไปเอง"
พี่แตซองบอกด้วยเสียงดุ คงโมโหที่ผมไปคิดแทน จริงๆ เป็นสิ่งไม่ถูกต้องหรอกครับสำหรับการเป็น PA เราต้องฟังว่าคนพิการอยากทำอะไร จะผิดจะถูกก็ต้องให้เขาทำ เพราะตัวคนพิการคือคนที่ต้องเรียนรู้และรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง ถึงจะไม่สบายก็ไม่ใช่ความผิดของ PA แต่ว่า PA ก็อาจตัดสินใจได้ว่าจะทำงานนั้นหรือไม่ก็ได้ ถ้าเห็นว่าเสี่ยง อันตรายเกินไปหรือผิดศีลธรรม PA ก็ตัดสินใจไม่ได้ทำได้ครับ
"OK. Let's go" พี่แตซองหันไปบอกแม่ซูซานกับคนอื่นๆ ที่รอเราอยู่ แม่ซูซานก็ทำหน้างงๆ แล้วก็หันมาถามผมที่ยืนหน้าเสีย
"Not going with us?"
"No"
พี่แตซองตอบแทนผมเสียอย่างนั้น แล้วพี่แตซองก็เข็นไปเลย แม่ซูซานวิ่งตามไปช่วยเข็นให้ แม้จะงงๆ แต่ก็ดูเธอจะดีใจมากทีเดียวที่ผมไม่ได้ไปด้วย
ผมถึงกับอึ้งและงงไปเลยครับ งงเพราะตอนนั้นไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แล้วทำไมพี่แตซองต้องโมโหขนาดนั้นด้วย การที่เราหวังดีมันผิดตรงไหนเพราะผมกลัวพี่แตซองจะไม่สบายจริงๆ นี่นา ผมได้แต่ยืนมองพี่แตซองออกไปกับซูซานและคนพิการคนอื่นๆ ด้วยความมึนงง ใจหนึ่งก็ห่วงพี่แตซอง แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกน้อยใจที่พี่แตซองไม่เห็นค่าความหวังดีของผมเลย
ผมกลับขึ้นมาบนห้อง ล้มตัวลงนอนบนเตียง รู้สึกสับสนและงงไปหมด ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เข้าใจจริงๆ ครับตอนนั้นว่าทำไมพี่แตซองต้องโกรธด้วย ในขณะที่อีกใจหนึ่งก็เริ่มรู้สึกผิด ไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็เป็น PA ของพี่แตซอง ผมได้รับค่าจ้างให้มาทำงาน ผมก็ควรต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ที่สำคัญ พี่แตซองคือคนที่ผมรักและผูกพันด้วยในตอนนี้ อย่างน้อยถึงแม้ว่าแม่ซูซานจะมาแย่งหน้าที่ PA ของผมไป แต่ผมก็ควรคอยดูพี่แตซองเผื่อจะมีอะไรที่ช่วยได้
คิดไปคิดมา ผมจึงตัดสินใจออกไปตามหาพี่แตซองข้างนอก ผมถามคนแถวนั้นว่าเห็นกลุ่มคนพิการไปทางไหนบ้าง มีคนกชี้ไปตรงนั้นตรงนี้เท่าที่พอจะนึกได้ แต่พอผมเดินไปตามที่บอกก็ไม่เจอ ผมตามหาอยู่นานพอสมควรครับ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่แตซองเลย ผมมารู้ทีหลังว่าทั้งแก๊งค์พากันนั่งแท็กซี่ไปกินกันที่อื่น สุดท้ายผมก็เลยต้องกลับมาที่ห้องอย่างหงอยๆ นอนรอพี่แตซองกลับมาอย่างเดียวครับ หิวข้าวก็หิว แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะออกไปหาอะไรกินทั้งนั้นในตอนนี้
ประมาณสามทุ่มกว่าๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ผมสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่ง สักพักพี่แตซองก็เปิดประตูเข้ามา มีแม่ซูซานตามมาส่งถึงห้องด้วยครับ
"See you tomorrow"
"Thank you, Susan"
"My pleasure. Good night"
"Good night"
พอกล่าวลากับแม่ซูซานแล้วพี่แตซองก็ปิดประตู เข็นเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรสักอย่างบนตัก พี่แตซองเอาถุงวางไว้บนโต๊ะทำงานในห้องแล้วก็เข็นมาหาผมครับ สีหน้าก็ดูปกติดี มีแต่ผมนี่แหละที่ยังนอนน้อยใจอยู่ น้อยใจจนลืมไปเลยว่าต้องทำหน้าที่ PA
"เก้า กินข้าวหรือยังครับ พี่ซื้อข้าวมาให้เก้าด้วย"
พี่แตซองถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเป็นห่วง ผมไม่ตอบแต่ส่ายหน้า แล้วก็นอนเงียบๆ ต่อไป
"พี่ขอโทษด้วย พอดีมันหารถแท็กซี่ยาก ก็เลยมาช้า"
พี่แตซองบอก ใจหนึ่งก็ดีใจที่พี่แตซองยังเป็นห่วง แต่ความน้อยใจก็ดูจะมีมากกว่า ผมก็เลยเงียบอีก
"เป็นไร"
พี่แตซองเข็นมาใกล้ มองหน้าผมเหมือนจะค้นหาความผิดปกติจนผมต้องหลบสายตา
"เป็นอะไร บอกพี่ได้หรือเปล่า หรือว่าโกรธพี่"
พี่แตซองถามอีก ผมก็ยังเงียบอยู่เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ทั้งรู้สึกผิด ทั้งรู้สึกน้อยใจปนกันไปหมดจนสับสนในตัวเอง
"เก้า ยังเห็นพี่เป็นพี่อยู่หรือเปล่า มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ" เสียงพี่แตซองเริ่มเข้มขึ้นอีกแล้วครับ
"ที่พี่ดุเก้าเมื่อตอนเย็น พี่อยากให้เก้าเข้าใจว่าพี่เองก็โตแล้ว พี่รู้ว่าพี่ตากฝนแล้วก็อาจจะไม่สบายได้ ถ้าพี่เกิดไม่สบายก็ไม่ใช่ความผิดของเก้าเพราะพี่เป็นคนตัดสินใจเอง เก้าเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมครับ"
พอฟังพี่แตซองอธิบายก็ทำให้ผมพอเข้าใจความผิดของตนเองมากขึ้น ผมเงยหน้ามองพี่แตซอง น้ำตาปริ่มขอบตาจนทำให้พี่แตซองตกใจ
"ร้องไห้ทำไม"
พี่แตซองถาม ผมไม่ตอบแต่ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ลงมานั่งคุกเข่าข้างๆ รถวีลแชร์แล้วก็กอดพี่แตซองไว้ ร้องให้สะอึกสะอื้นใหญ่เลยครับคราวนี้
"พี่แตซอง ผมขอโทษนะครับ ผมขอโทษที่ผมทำเกินหน้าที่ ผมขอโทษที่ผมไม่ได้ไปดูแลพี่"
พี่แตซองก็กอดผมตอบพร้อมกับเอามือลูบผมรกและคอยตบหลังผมเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ ผมก็ยิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กเลยครับ พร้อมกับถือโอกาสนี้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจที่เจอมาหลายวัน ตั้งแต่มางานที่นี่ผมก็เจอแม่ซูซานแย่งหน้าที่ไปจนผมชักกลัวว่าพี่แตซองจะชอบเธอเข้าจริงๆ ผมก็คงต้องเศร้าแน่ๆ เลย
สักพักหนึ่งผมก็ค่อยๆ คลายแขนออก เงยหน้ามองพี่แตซองด้วยสีหน้าราวกับเด็กน้อยที่รู้สึกผิด อันที่จริง เหตุการณ์ที่เกิดเมื่อตอนเย็นนั้นไม่ใช่เพราะผมทำเกินหน้าที่ PA หรอก แต่เป็นเพราะความรู้สึกหนึ่งที่อยู่ข้างในต่างหาก
"พี่ขอโทษเก้าด้วยละกันนะ จริงๆ พี่ก็ผิดเหมือนกันที่พูดแรงเกินไป"
ผมก็เลยรีบแย้ง "พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมผิดเองที่ไม่ฟังพี่ ช่วงนี้ผมไม่ได้ทำหน้าที่ PA ที่ดีเลย"
"ใครบอก เก้าทำหน้าที่ PA ได้ดีมากเลยรู้ไหม ตั้งแต่พี่มี PA มา พี่ไม่เคยเห็นใครทำหน้าที่ PA ได้ดีเท่ากับเก้าเลยรู้หรือเปล่า" พี่แตซองบอกด้วยเสียงอ่อนโยน
"แล้วพี่ก็รู้ว่าเก้าเป็นห่วงพี่ แต่นั่นอาจจะไม่ใช่ความรู้สึกของ PA หรอกนะเก้า เก้ารู้สึกกับพี่มากกว่า PA แล้วนะ"
พอพี่แตซองพูดจบผมก็สะดุ้งเล็กน้อย ไม่รู้ว่าที่พี่แตซองพูดหมายความว่ายังไงกันแน่ ถ้าไม่ใช่ความรู้สึกของ PA แล้วมันจะเป็นความรู้สึกของใครล่ะ ความรู้สึกที่มากกว่า PA คือความรู้สึกอะไรกัน พี่แตซองกำลังสงสัยอะไรหรือเปล่า
"พี่ว่า...เราอาจจะสนิทกัน จนเก้ารู้สึกเหมือนว่าพี่เป็นเพื่อนหรือพี่ชายคนหนึ่ง ก็อาจจะเป็นห่วงพี่เกิน PA ไป พี่ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่อยากเป็นเพื่อนหรือพี่ชายของเก้าหรอกนะ เมื่อตอนเย็นน่ะ พี่อาจจะโกรธเก้าเพราะหน้าที่ PA แต่พี่...ไม่เคยโกรธเก้าในฐานะที่เป็นน้องชายที่น่ารักของพี่เลยนะ เวลาทำงานเราก็ต้องรู้จักแยกแยะ เก้าเข้าใจพี่นะ"
"เข้าใจครับ ขอบคุณที่พี่สอนผม แล้วก็ให้อภัยกับความงี่เง่าของผม"
ผมบอกด้วยความตื้นตันใจ แค่รู้ว่าพี่แตซองไม่ได้โกรธผมในฐานะที่เป็นน้องชายผมก็ดีใจและซาบซึ้งใจมากแล้ว
"กินข้าวเถอะ เก้าคงหิวแย่ละ" พี่แตซองบอก
ผมพยักหน้า แล้วก็ไปจัดการกับอาหารที่พี่แตซองซื้อมาฝาก
"อะไรเหรอครับ" พอแกะดูอาหารแล้วผมก็ทำหน้าตาเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะกินอาหารตรงหน้าได้หรือเปล่า มันคงจืดชืดอีกแน่ๆ
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ซูซานเขาเป็นคนซื้อมาให้ พอดีพี่ไม่รู้จะเลือกยังไงเพราะพี่ก็ไม่รู้จักอาหารประเทศนี้ ก็เลยให้ซูซานเลือกให้ดีกว่า อาจจะจืดๆ หน่อยนะ อ้อ พี่มีกิมจิซองเหลืออยู่ เก้าไปหยิบเอาในกระเป๋าเดินทางพี่ได้เลย"
ได้ยินว่าซูซานซื้อให้ผมก็ชักไม่อยากจะกินแล้วครับ แต่ด้วยความหิวก็เลยต้องจำใจกิน กิมจิของพี่แตซองช่วยแกเลี่ยนได้ดีจริงๆ ตั้งแต่มาอยู่ที่ประเทศนี้ผมกินข้าวได้น้อยลงไปเยอะเลย ไม่ว่าจะกินอะไรก็จืดชืดไปหมด
พี่แตซองนั่งดูผมกินข้าวไปขำไป คงขำที่ผมหิวขนาดนั้ ผมมีนิสัยไม่ดีอย่างครับ คือ ชอบเอาแต่ใจบ้างบางครั้ง ตามประสาลูกชายคนเดียวนั่นแหละครับ แต่ก็ไม่ถึงกับดื้อด้านไม่ฟังใครเลย
"พอกินได้ใช่ไหม"
ผมหันไปพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"พอได้ครับ กิมจิช่วยได้เยอะเลยครับพี่แตซอง โชคดีนะครับที่เราเตรียมมาด้วย"
"ครั้งต่อไปพี่จะเอาบะหมี่มาด้วย น่าจะดีกว่านี้"
ฟังแล้วผมก็เศร้าใจไปหน่อยนึง ครั้งต่อไปก็ไม่รู้ว่าผมจะได้มาด้วยหรือเปล่า ผมยังไม่รู้เลยว่ากลับประเทศไทยไปแล้วผมกับพี่แตซองจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า ผมคงไม่ได้มาเยี่ยมน้าบ่อยๆ ทุกปี ถ้าทำงานมีเงินแล้วผมก็น่าจะพอทำอย่างนั้นได้อยู่ แต่ตอนนี้ผมยังเรียนหนังสืออยู่เลย คิดแล้วก็ใจหายไม่ใช่เล่นเหมือนกันเมื่อรู้ว่าเวลาของผมกับพี่แตซองเหลือน้อยลงทุกทีๆ
"ถ้าผม...กลับไปประเทศไทยแล้ว พี่แตซอง...จะคิดถึงผมหรือเปล่าครับ"
พี่แตซองขมวดคิ้วมองผมอย่างสงสัย แล้วก็ยิ้ม แต่ก็ดูจะเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าชอบกล
"คิดถึงสิ พี่คงคิดถึงเก้ามากเลยล่ะถ้าเก้ากลับไปแล้ว"
น้ำตาผมพาลจะไหลให้ได้ แทบจะไม่อยากกินข้าวต่อเลย แต่ก็ต้องหันกลับมาฝืนใจกินข้าวจืดๆ แก้เลี่ยนด้วยกิมจิต่อไป ในใจก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าผมควรจะทำยังไงกับเวลาที่เหลืออยู่ดี ผมควรจะบอกพี่แตซองเรื่องที่ผมแอบชอบพี่แตซองดีหรือเปล่า จะว่าไปผมก็กลัวไม่ใช่น้อยเหมือนกัน เกิดพี่แตซองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยด้วยเราอาจจะมองหน้ากันไม่ติดอีกเลยก็ได้ ยิ่งสังคมเกาหลีต่อต้านเรื่องนี้มาก ผมกลัวพี่แตซองจะรับไม่ได้ครับ
สรุปว่าทริปที่ประเทศฟิลิปปินส์ก็ได้ให้บทเรียนผมหลายอย่างเลยครับ การเป็น PA บางทีก็ไม่ง่าย แต่ผมก็ถือว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ฟิลิปปินส์เป็นบทเรียนที่ดีครับ ตั้งแต่คราวนั้นผมก็เอาแต่ใจตัวเองน้อยลง ที่สำคัญ ผมได้รู้ว่าพี่แตซองเป็นพี่ชายที่ดีและหวังดีต่อน้องชายที่ยังอ่อนต่อโลกอย่างผมมากเลยล่ะ พี่แตซองคอยสอนผมหลายเรื่อง สอนเหมือนพี่ชายคนหนึ่งที่คอยสอนน้องชายของตัวเองด้วยความรักและหวังดี
พี่แตซองจะรู้ไหม...น้องชายคนนี้ไม่ได้คิดกับพี่แตซองแค่พี่ชายแล้วนะครับ คิดเกินเลยมาจะเป็นเดือนแล้วด้วย
TBCขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์วัฒนธรรมแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
