▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟CHAPTER 12 ◉☥ พูดเปิดใจ
ต้องขอทำความเข้าใจหน่อยนะครับว่าการเป็น PA นั้นไม่ใช่การเป็นคนรับใช้ ไม่ใช่ผู้ดูแลคนพิการ แต่เป็นผู้ที่ช่วยสนับสนุนให้คนพิการสามารถทำกิจกรรมต่างๆ ที่อยากทำได้ครับ เราไม่ต้องคิด ไม่ต้องออกความเห็น เพราะคนพิการจะเป็นคนบอกเราเองว่าอยากทำอะไร อยากให้ช่วยอะไร แบบไหน แค่ไหน จะผิดจะถูกก็ไม่เป็นไร เพราะคนพิการคือคนที่รับผิดชอบเอง วิธีนี้จะเป็นการฝึกให้คนพิการรู้จักคิด วางแผนและรับผิดชอบชีวิตของตัวเองได้ครับ ถ้าเราไปคิดแทนหมดก็เท่ากับว่าคนพิการไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองเลย ก็จะกลายเป็นว่าต้องใช้ชีวิตตามปากของคนอื่น
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
สรุปว่าผมก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะลองใจพี่แตซองครับ เท่าที่ลองทำไปนิดหน่อยก็พอเห็นได้อยู่บ้างว่าพี่แตซองก็ให้ความสำคัญกับผมในระดับหนึ่งแล้ว แม้จะยังไม่รู้ว่ามากแค่ไหนหรือในระดับไหนก็ตาม ผมควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ทำสิ่งดีๆ ต่อกันดีกว่า อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อถึงที่สุดแล้วความรักมันจะนำทางผมไปได้ถึงแค่ไหน
ตอนเช้า หลังจากช่วยคุณเป๊กแล้ว ผมก็ไปช่วยพี่แตซองต่อครับ ดูท่า PA คนใหม่ตอนนี้จะเริ่มเป็นงานมากขึ้นแล้ว ผมก็ยังงงๆ อยู่ว่าหมอนี่มันผ่านการฝึกอบรมและได้ใบประกาศมาได้ยังไง ทั้งๆ ที่ยังทำงานได้ไม่ค่อยดีเลย เอาเหอะ ถ้าพอทำเป็นบ้างแล้วผมผมก็เบาใจได้มากขึ้น แต่ก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียว ก่อนจะกลับมาหาคุณเป๊ก ผมก็ไม่ลืมที่จะบอกพี่แตซองว่าให้โทรเรียกผมได้ตลอดเวลาถ้าอยากให้มาช่วยอะไร
เช้าวันนี้พี่แตซองเป็นวิทยากรบรรยายครับ ผมรู้สึกว่าทุกคนตั้งใจฟังพี่แตซองมากเป็นพิเศษ นอกจากวิธีการนำเสนอที่เข้าใจง่ายแล้วพี่แตซองก็ยังมีวิธีใช้เสียงที่น่าฟังอีกด้วย ผมว่าพี่แตซองเป็นคนที่มีความสามารถมากและมีแววของการเป็นผู้นำมากทีเดียว เดี๋ยวผมจะลองช่วยศูนย์กล่อมพี่แตซองให้ทำงานที่ศูนย์นี้อีกครั้ง พี่แตซองทำได้แน่ๆ และจะมีความก้าวหน้าในงานต่อไปได้ไม่ยากเลยล่ะ
ช่วงเช้า พี่แตซองไม่ค่อยได้คุยกันกับผมมากเท่าไหร่ ผมก็อาศัยว่าพอพี่แตซองหันมาเจอก็จะยิ้มให้บ้าง อยากให้พี่แตซองรู้ว่าผมยังเฝ้าคอยดูและเป็นห่วงอยู่แม้จะไม่ได้มาช่วยเป็น PA ให้ก็ตาม
ช่วงเที่ยงๆ พี่แตซองก็หายไปครับ ไม่รู้ว่าหายไปไหนถึงไม่มากินข้าวกลางวัน จะโทรหาก็ไม่ค่อยสะดวกเพราะในระหว่างงานผมจะทำอย่างอื่นไม่ค่อยได้ ผู้ประสานงาน PA ก็ไม่อยู่ ก็เลยไม่รู้จะไปถามใครครับว่าพี่แตซองไปไหน
จนกระทั่งบ่ายก็ยังไม่เห็นพี่แตซองเข้ามาในห้องสัมมนาเลย ก็ยิ่งทำให้ผมกระวนกระวายใจและเป็นห่วงพี่แตซองมากยิ่งขึ้น พี่แตซองไม่น่าจะหายไปโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้ คงต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ เลย
จนกระทั่งหลังครึ่งบ่ายจึงได้เห็นพี่แตซองกลับเข้ามา เป็นช่วงที่เรากำลังกินเบรกกันอยู่พอดี พี่แตซองไม่มากินเบรกด้วย มาถึงก็เข้าไปในห้องสัมมนาเลย ผมก็พอได้สังเกตุเห็นว่าพี่แตซองดูหน้าเซียวๆ ชอบกล ด้วยความอยากรู้เป็นอย่างมาก ผมจึงลองพูดเปรยๆ กับคุณเป๊กว่าไม่รู้ว่าพี่แตซองไปไหนมา ไม่เห็นมากินข้าวแล้วก็ดูเหมือนคนไม่ค่อยสบาย คุณเป๊กก็เลยให้ผมเข็นไปหาพี่แตซองในห้องประชุม
"ตอนบ่ายคุณแตซองอยู่ในห้องหรือเปล่าครับ ผมไม่เห็นคุณเลย" คุณเป๊กถามเมื่อไปถึง
"พอดีผมรู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยสบายครับ ก็เลยไปนอนพัก ตอนนี้ก็อาการดีขึ้นแล้วครับ"
"กินยาหรือยังครับ ถ้าไม่มียาก็บอกผมนะครับ ผมเตรียมมาด้วย หรือคุณจะไปหาหมอไหม" คุณเป๊กถามต่ออีก
"อ๋อ กินแล้วครับ ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว คิดว่ายังไม่จำเป็นต้องไปหาหมอตอนนี้หรอกครับ" พี่แตซองตอบแล้วก็หันมามองผม
"พี่แตซองกินข้าวหรือยังครับ" ผมถามบ้าง ด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงสุดฤทธิ์
"กินล้วครับ พอดีเอาไปกินที่ห้อง"
ผมก็เลยค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมพี่แตซองถึงไม่สบาย แล้วอาการดีขึ้นจริงหรือเปล่า แต่ผมก็ต้องพยายามเก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ก่อนครับเพราะเดี๋ยวจะโดนเรียกไปเตือนอีกว่าทำหน้าที่เกิน PA แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักเพราะคนเริ่มเข้ามาในห้องแล้ว บังเอิญคุณเป๊กบอกว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้ใกล้ๆ กับพี่แตซองเพราะอยากคุยกัน ผมก็แอบดีใจที่จะได้อยู่ใกล้ๆ พี่แตซองไปด้วย
เวลาที่พี่สองคนคุยกัน ผมก็ดันมารยาทไม่ดีครับ ฟังเขาคุยกันด้วย ปกติ PA ต้องไม่ทำอย่างนี้เพราะไม่มีความจำเป็นที่เราต้องรู้ พอพี่แตซองสังเกตุเห็นแกก็แอบถลึงตาใส่ผมด้วย ประมาณว่าอย่ายุ่งเรื่องผู้ใหญ่คุยกัน ผมก็เลยต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
พอดีผมเห็นกระดาษโน๊ตวางอยู่บนโต๊ะ ก็เลยเอาปากกาออกมาจากกระเป๋าแล้วเขียนข้อความอะไรบางอย่างลงไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะส่งให้พี่แตซองได้ยังไงเพราะคุณเป๊กแกนั่งคั่นอยู่
บังเอิญมีช่วงหนึ่งพี่แตซองแกปัดปากกาของตัวเองตกครับ ผมก็เลยรีบอาสาเก็บให้ ตอนที่เอาปากกาไปให้พี่แตซองนั้นผมก็แอบเนียนเอาโน๊ตที่ผมเขียนให้ไปด้วย พี่แตซองดูงงนิดหน่อย คงไม่แน่ใจว่ากระดาษตกไปด้วยตอนไหน
พอคุณเป๊กหันไปสนใจการพูดบนเวที พี่แตซองก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นมาดูครับ แกคงสงสัยล่ะครับว่ามันกระดาษอะไร ผมได้แต่แอบลุ้นด้วยหัวใจที่เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ในกระดาษแผ่นนั้นผมเขียนว่า
"เป็นห่วงพี่แตซองมากครับ พี่ไม่สบายเป็นอะไรหรือเปล่า อยากคุยกับพี่ครับ"
พออ่านจบพี่แตซองก็คว่ำกระดาษไว้ตามเดิมครับ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาทำอะไรสักอย่างอยู่พักหนึ่ง พอพี่แตซองเก็บโทรศัพท์ปุ๊บ โทรศัพท์ผมก็เตือนว่ามีข้อความใหม่ปั๊บ ผมจึงหยิบออกมาดู ก็ปรากฎว่าพี่แตซองส่งข้อความมาหาผมนั่นแหละ เนื้อความก็มีอยู่ว่า
"ไม่ต้องห่วงครับ พี่ไม่เป็นไรมาก ถ้าอยากคุยก็อย่าเพิ่งนอนเร็วนะ
"
พออ่านจบผมก็หันไปมองเจ้าของข้อความ พี่แตซองก็หันมามองผมเช่นกันพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้ ผมอดขำเบาๆ ไม่ได้เวลาที่เห็นพี่แตซองทำหน้าตลกๆ ก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบ
ประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ พี่แตซองก็ส่งข้อความมาหาผม บอกให้ออกมาเจอกันที่ระเบียงแถวๆ ลิฟต์ ที่นี่เป็นโรงแรมที่มีห้องรอบเป็นสี่เหลี่ยม ตรงกลางเป็นที่โล่ง ตรงที่นัดกันนั้นจะทำเป็นระเบียงยื่นออกไปหน่อย โดยมากแล้วก็มักจะมีคนมาสูบบุหรี่กัน แต่ดึกแล้วคงไม่ค่อยมีเท่าไร พอได้รับข้อความแล้วผมก็รีบออกไปจากห้องทันที ตอนนั้นคุณเป๊กนอนหลับแล้ว พอมาถึง พี่แตซองก็มารออยู่แล้วครับ
"มาแล้วเหรอ" พี่แตซองทัก
"ครับ" ผมตอบพลางนั่งชันเข่าลงกับพื้นใกล้ๆ กับพี่แตซอง แล้วหันไปมองพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
"มีอะไร จะคุยอะไรกับพี่" พี่แตซองถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ ดูเหมือนพี่แตซองอารมณ์ดีมากขึ้นกว่าเดิมทีเดียว
"คิดถึงพี่แตซองครับ ไม่ค่อยได้คุยกันหลายวันแล้ว" ผมบอกด้วยท่าทางเขินๆ
พี่แตซองเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย
"คิดถึงทำไม เจอกันทุกวัน แล้วเราก็เพิ่งเป็น PA ให้คุณเป๊กไม่กี่วันเอง"
"เจอเฉยๆ แต่ไม่ได้คุยกันนี่นา" ผมตอบเสียงอู้อี้ด้วยความเขินอาย พี่แตซองคงไม่ได้ยินก็เลยถามอีกที
"อะไรนะครับ"
"เจอกันเฉยๆ แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน" ผมตอบเสียงชัดขึ้น
"อ๋อ...แต่เท่าที่ดู เก้าก็ดูมีความสุขดีนี่ครับที่เป็น PA ให้คุณเป๊ก นึกว่าจะลืมพี่แล้วซะอีก"
"ใครบอกล่ะครับ ถ้าเลือกได้ ผมอยากเป็น PA ให้พี่แตซองมากกว่า"
ผมทำเสียงอ้อน พี่แตซองขำแล้วก็เอามือขยี้หัวผมเล่นเบาๆ
"อ้อ แล้วพี่หายเป็นไข้หรือยังครับ" ผมเปลี่ยนเรื่อง ยังเป็นห่วงพี่แตซองอยู่ก็เลยต้องถามให้แน่ใจ
"ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ"
แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร ก็เลยขออนุญาตพี่แตซองแล้วเอามือไปแตะที่หน้าผากเพื่อทดสอบว่าพี่แตซองยังตัวร้อนอยู่หรือเปล่า
"อืม ยังอุ่นๆ อยู่นะครับ แสดงว่ายังไม่หายดี พี่จะกลับไปนอนพักก่อนก็ได้นะครับ เอาไว้คุยกันวันหลังก็ได้ครับ"
ผมถามด้วยความเป็นห่วง กลัวพี่แตซองจะไม่สบายหนักกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็อยากคุยกับเก้า สัญญาไว้แล้วก็ต้องมาสิ อีกอย่าง อีกไม่นานเก้าก็จะไปแล้ว พี่ไม่อยากรอวันหลัง เดี๋ยวไม่มีเวลา"
ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินว่าพี่แตซองก็อยากคุยด้วย เราเงียบกันไปพักหนึ่งจนกระทั่งพี่แตซองถามขึ้นมา
"บางทีพี่ก็สงสัยนะว่าทำไมเก้าถึงดีกับพี่ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้จักกันมาก่อน"
คำว่า "สงสัย" ทำให้ผมรู้สึกประหม่าและแอบกลัวอยู่เหมือนกัน ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าพี่แตซองสงสัยอะไรและสงสัยมานานแค่ไหนแล้ว
"ก็ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องเลยครับ พอได้มาเป็น PA ให้พี่แตซอง ก็เลยรู้สึกเหมือนได้อยู่กับพี่ชาย รู้ไหมครับว่าตอนเด็กๆ ผมอยากมีพี่น้องมาก ผมได้แต่อิจฉาคนอื่นๆ ที่เขามีพี่น้องกัน อยู่บ้านก็ไม่มีคนเล่นด้วยเลยครับ ต้องเล่นคนเดียวบ่อยๆ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิครับ แล้วพี่แตซองมีพี่น้องคนอื่นๆ หรือเปล่าครับ"
"มีสิ แต่เขาก็แต่งงานมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนตอนเด็กๆ หรอก"
"แล้วพี่มีน้องชายหรือพี่ชายไหมครับ"
"มีน้องชายคนหนึ่ง แต่งงานไปแล้ว แล้วก็มีพี่สาวอีกคน ก็แต่งงานไปแล้วเหมือนกัน ส่วนพี่เอง ก็แต่งงานไปแล้ว แล้วก็กลับมาเป็นโสดโดยไม่ตั้งใจอีกครั้ง"
ตอนท้ายๆ พี่แตซองพูดปนขำ แต่ดูเหมือนสีหน้าก็ไม่ค่อยตลกตามเท่าไหร่
"น้องชายของพี่ไม่เป็นเหมือนเก้าหรอก ตอนเด็กๆ เราชอบทะเลาะกันบ่อยๆ ตามประสาเด็กผู้ชาย ตอนที่พี่พิการเขาก็ไม่ค่อยมาดูแล ไม่ใช่ไม่รักกันนะ แต่เราคงถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ส่วนพี่สาวก็อาจจะมีช่องว่างอยู่บ้างเพราะเราคุยกันไม่ได้ทุกเรื่องเหมือนกับน้องชาย แต่ก็สนิทกันอยู่"
"แล้วได้เจอกันบ้างไหมครับ"
"ไม่ค่อยได้เจอหรอก แต่ละคนมีการมีงานทำ มีครอบครัวที่ต้องดูแล นานๆ ทีจะไปเจอกันที่บ้านพ่อกับแม่"
"แล้ว...พี่ไม่รังเกียจใช่ไหมครับที่จะให้ผมเป็นน้องชายอีกคน" ผมถามเสียงอ้อนๆ พลางเงยหน้าไปมองพี่แตซอง
"พี่ก็ให้เป็นแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเก้าไม่รังเกียจพี่ พี่ก็ยินดีอยู่แล้ว"
"ขอบคุณครับพี่ชาย ผมดีใจที่สุดเลยครับ แม่ผมต้องดีใจด้วยแน่ๆ เลยที่รู้ว่าผมมีพี่ชายแล้ว"
ผมบอกพี่แตซองด้วยรอยยิ้มดีใจ อยากจะกอดพี่แตซองจริงๆ แต่ไม่กล้าทำอย่างที่คิด พอดีช่วงนี้มีคนเดินมาครับ คงจะมาสูบบุหรี่ พอเห็นว่ามีคนนั่งคุยกันอยู่ก็เลยเดินไปที่อื่น
"ไหนๆ เราก็มีเวลาที่จะเจอกันอีกไม่กี่สัปดาห์ เรามาคุยอะไรกันแบบเปิดใจหน่อยดีไหมครับ" ผมถามเชิญชวน
"เปิดใจเรื่องอะไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ครับ ที่เราอยากพูด"
"อืม...แล้วใครจะเริ่มก่อนดีล่ะ"
"ก็...ผมอยากฟังจากพี่ก่อนครับ ในฐานะที่เป็นพี่แตซองเป็นพี่ชาย พี่ชายก็ต้องเสียสละและเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องใช้ไหมครับ"
พี่แตซองขำแล้วก็เอามาลูบหัวผมอีก
"พี่พูดก่อนก็ได้" แล้วพี่แตซองก็หยุดไปพักหนึ่ง
"พี่รู้สึกสบายใจมากเวลาพี่อยู่กับเก้า เก้าเป็นคนแปลกหน้าที่พี่สามารถสนิทสนมได้ในเวลาสั้นๆ แล้วก็รู้สึกว่าเก้าเป็นคนที่พี่ไว้ใจได้ เป็น PA ที่พี่โกรธไม่ลงทั้งๆ ที่บางทีก็ทำผิดกฎของ PA ตั้งหลายอย่าง"
พี่แตซองหยุดพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
"พี่รู้สึกว่าเก้าเป็นคนจริงใจ เวลาที่เก้าพูดว่าเป็นห่วง พี่ก็รู้สึกได้ว่าเก้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เอาเท่านี้ก่อนละกัน นึกได้เท่านี้ แล้วเก้าล่ะ"
"อืม...ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอพี่ ผมรู้สึกว่าพี่เป็นคนใจดี อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกอุ่นใจ แม้ว่าบางทีจะดุไปหน่อยก็ตาม"
ผมก็ขำเหมือนกัน นึกถึงหน้าดุๆ ของพี่แตซองแล้วมันอดขำไม่ได้จริงๆ แม้ว่าตอนที่เจอจะขำไม่ออกก็ตาม
"แต่ผมก็รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนใจร้าย ไม่ได้ดุเพราะเกลียดกัน แล้วก็...ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งรู้สึกว่าพี่เป็นคนใจดีและอบอุ่นมาก แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ผมก็รู้สึกว่าเราผูกพันกัน รู้สึกห่วงใยกัน แม้ว่าโดยหน้าที่ผมจะเป็นแค่ PA แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมเป็นแค่นั้น"
แล้วผมก็เงียบไปสักพัก รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย
"ถ้าผมกลับไปแล้ว พี่แตซองจะคิดถึงผมหรือเปล่าครับ"
พี่แตซองมองผมอย่างเงียบๆ และใช้ความคิด ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ กลับมาให้
"คิดถึงสิครับ ว่าแต่เก้าเหอะ จะลืมพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้"
"ไม่ลืมแน่นอนครับ"
ผมตอบกลับทันที พี่แตซองก็เลยขำเบาๆ
"พี่คงเหงาเหมือนกันนะถ้าเก้ากลับไปแล้ว ในชีวิตของเราคงไม่ได้มีโอกาสเจอคนที่เรารู้สึกดีด้วยและไว้ใจได้บ่อยๆ แค่คนเดียวก็หายากแล้ว พี่คิดว่าพี่โชคดีที่ได้เจอเก้า ถึงจะรู้จักกันแค่เวลาสั้นๆ แต่มันก็เป็นความทรงจำที่มีค่านะ บางทีพี่ก็เคยคิดเล่นๆ นะว่า ถ้าเก้าเป็นผู้หญิง...พี่ก็คงตกหลุมรักเก้าไปแล้ว"
ประโยคสุดท้ายเล่นเอาผมอึ้งและสะอึกไปเหมือนกันครับ สะอึกจนแทบจะพูดไม่ออก รู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ
"แสดงว่าผมต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นหรือครับพี่ถึงจะรักผม" ผมถามกลับไปด้วยเสียงที่แฝงความน้อยใจ
พี่แตซองทำหน้าอึ้งๆ คงจะงงๆ กับคำถามที่ผมถามไปนั่นเอง
"ไม่ใช่อย่างนั้น ถึงไม่เป็นผู้หญิงพี่ก็รัก ไม่งั้นพี่จะให้เป็นน้องชายของพี่อีกคนเหรอ พี่รักเก้าเหมือนน้องชายแท้ๆ ของพี่คนหนึ่งเลยนะ"
พี่แตซองบอกพร้อมกับขยี้หัวผมไปด้วย แล้วก็เงียบเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอีก คิดอยู่นานเลยครับ แต่ผมก็ยินดีนั่งรอโดยไม่คิดจะกดดันใดๆ
"เก้ารู้ไหม...เก้าทำให้ชีวิตของพี่สับสนมาก"
"ทำไมเหรอครับ" ผมรีบถามกลับไปทันทีด้วยความสงสัย พี่แตซองกำลังจะบอกอะไรผม ใช่สิ่งที่ผมกำลังรอคอยอยู่หรือเปล่า
"เอ่อ...เอาไว้...พี่จะบอกวันหลังละกันนะ เอาไว้ให้พี่มั่นใจก่อนละกัน"
ผมทำหน้าผิดหวังไปเล็กน้อย แอบถอนหายใจเบาๆ กับตัวเอง พี่แตซองก็รักและเอ็นดูผมนะครับ แค่ได้เป็นน้องชายที่พี่แตซองรักและเอ็นดูก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับผม แต่ถ้าเป็นได้มากกว่านั้นผมก็คงจะยิ่งมีความสุขมาก
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่แตซอง ยิ้มแล้วก็พยักหน้า แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จำได้ว่าราวๆ เที่ยงคืนถึงได้แยกย้ายกันกลับไปนอ คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่มีค่าสำหรับผมมาก เป็นอีกช่วงเวลาดีๆ ที่ผมจะจดจำไปอีกนานแสนนานทีเดียวครับ
TBCขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์วัฒนธรรมแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
