- 2 - “ซึ้งกันพอหรือยัง ครอบครัวพร้อมหน้า แต่ดูแปลกที่พี่ลมไม่เห็นจะห่วงใยนังสารเลวเท่าไหร่ หรือเบื่อมันแล้ว” คำพูดของอัคนีสะกิดให้ทุกคนคิดตามและก็เห็นด้วยกับเธอ เพราะรามูนยังคงยืนนิ่งเฉยไม่พูดสักคำ
“พ่อไม่จำเป็นต้องแสดงความรู้สึกต่อหน้าศัตรูหรอก” เป็นลูกแก้วที่ออกหน้าสวนกลับเสียเอง
“ศัตรูงั้นเหรอ..ไม่ลองถามพ่อเธอดูล่ะ ไม่ใช่เพราะศัตรูหรือไงเธอถึงมีตัวตนมายืนพูดปาวๆอยู่ตรงนี้ ลืมข้าวแดงแกงร้อนไปแล้วหรือค่ะพี่ลม คนเนรคุณดีกว่าคนที่เธอเรียกว่าศัตรูตรงไหนห่ะ!” อัคนีแผดเสียงลั่นเธอกำลังโมโหสุดขีด อุตส่าห์เจาะจงว่าแดกรามูนเพื่อดึงความสนใจจากเขา หลังเห็นไม่ออกอาการเป็นห่วงหงส์ฟ้าเช่นคนรักพึงกระทำต่อกัน พลอยทำให้เธอคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าเธอยังมีโอกาสที่จะเอาเขากลับมาเป็นของเธอ
แต่การไม่ได้รับความสนใจจากบุรุษชุดดำที่ยังคงนิ่งเฉย เย็นชาจนไม่แม้แต่จะชายตาแลเธอด้วยซ้ำ แล้วยังมาโดนเด็กรุ่นลูกซึ่งเกิดจากศัตรูหัวใจว่าใส่หน้าเธออีก ความอดทนของเธอจึงระเบิดขึ้นจนได้
“ยังกล้าใช้คำว่าเนรคุณอีกหรือ พวกคุณไม่สมควรเอ่ยถึงด้วยซ้ำ นอกจากไม่ละอายใจที่กอบโกยผลประโยชน์จากชีวิตผู้อื่นแล้ว ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีกนี่สิ ด้านได้เหลือเชื่อสุดๆ” ลูกแก้วกับย้อนด้วยคำพูดที่ใครฟังถึงกับควันออกหู กระทั่งหัวหน้าที่นิ่งมาตลอด ยังต้องปริปากจนได้
“ไอ้หนุ่มฐานะเธอคือเหลนฉัน หัดสำรวมวาจาไว้บ้าง ต่อให้พ่อเธอยืนคุมเป็นเกราะหรือมีคนมามากกว่านี้อีกสิบเท่า ใช่จะสามารถโอหังจนลืมไปว่าเธอกำลังยืนพูดต่อหน้าใครอยู่ ปากแบบนี้คงมาจากสายเลือดทางแม่สินะ แรงได้ใจทีเดียว ว่าไงเจ้าลมแกยังจำอาจารย์ได้ไหม” ประโยคยาวเหยียดที่บังคับสุ่มเสียงทรงพลัง แฝงอำนาจข่มขวัญไปด้วย
ทิ้งท้ายหันไปเอ่ยกับรามูนอย่างเจาะจง สายตาคมปราบอย่างคนผ่านโลกมามาก จ้องสำรวจอย่างจะเอ็กซเรย์ไปถึงหัวใจกันเลยทีเดียว แต่รามูนก็ยังคงนิ่งเฉย ไม่หือไม่อือไม่ตอบโต้ ที่สำคัญไม่หลบตาอีกต่างหาก
“อาจารย์พ่อ ตายไปตั้งแต่วันที่สั่งฆ่าลูกศิษย์พร้อมครอบครัวเมื่อหกปีก่อนแล้ว” เป็นลูกแก้วที่ชิงตอบอีกตามเคย รามูนยังคงนิ่งเฉยยากแก่การคาดเดาความรู้สึกเป็นอย่างมาก ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ พาให้แต่ละคนกดดันอย่างไม่น่าเชื่อ
“ตกลงพ่อเธอลืมเอาปากมาสินะ ฉันพึ่งรู้บุรุษในตำนานพูดเองไม่เป็นเสียแล้ว ต้องให้ลูกชายออกหน้าแทน” คำพูดแดกดันเจาะจงทำลายตบะของรามูนกลับไม่ส่งผลเช่นเคย เปรียบเหมือนลมที่พัดผ่านไป ร่างสูงใหญ่ในชุดดำยังคงนิ่ง ตาคมดุจ้องตอบหัวหน้าเช่นเดิม ทำให้ฝ่ายตรงข้ามชักหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ
“เข้าใจผิดแล้ว พวกคุณไม่คู่ควรที่พ่อผมจะพูดด้วยต่างหาก..หึหึ”เสียงหัวเราะตบท้ายหลังวาทะคมกริบสวนกลับอีกฝ่ายจนหน้าหงาย ถึงกับทำลายความอดทนของหัวหน้าจนเป็นฝ่ายตบะแตกเสียเอง
“ปัง!!!..บัดซบ..โอหังทั้งพ่อทั้งลูก คนทรยศเนรคุณสมควรขุดรากถอนโคนให้สิ้นซาก รนหาที่ตายกันเอง พวกแกได้สมใจแน่” เสียงตบโต๊ะดังสนั่น โต๊ะไม้เนื้อแข็งถึงกับบุบเป็นรอยมือ บ่งบอกพลังฝีมือคนทุบที่กำลังโมโหจนหางตากระตุกว่าแข็งแกร่งเพียงไหน แต่หาได้ข่มขวัญพวกลูกแก้วอย่างที่คิด หางตายังไม่กะพริบให้เห็นเลยด้วยซ้ำ
“ขุดรากถอนโคนฟังดูดี เป็นผมที่มีสิทธิ์ใช้คำนี้ อย่ามัวเสียเวลายืดเยื้อ ผมมาทวงความยุติธรรมที่คุณทำกับครอบครัวผมตลอดยี่สิบกว่าปี รวมถึงวงศาคณาญาติทุกคนที่คุณสั่งฆ่าทั้งหมด ผมมาคิดบัญชี พวกคุณต้องชดใช้อย่างเท่าเทียมที่สุด ชีวิตแลกด้วยชีวิต” ลูกแก้วที่มังกรเคยมองว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต กลับยืนอย่างสง่าจนดูน่าเกรงขาม ไม่ต่างกับรามูนที่ยืนเป็นแบคอัพอยู่ข้างหลัง เชื่อไม่ทิ้งแถวลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
อะไรก็ไม่น่าทึ้งเท่ากับน้ำเสียงที่กังวานมีพลังข่มขวัญคนฟังให้หวาดเกรงไปด้วย เหนือความคาดหมายจนไม่เห็นกับตาแทบไม่อยากเชื่อ
“ไอ้หาญ เอ็งจัดการไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้ที ตบปากมันให้กรามหลุดหมดปากได้ยิ่งดี” สิ้นเสียงสั่ง คนชื่อหาญฝีมือแถวหน้าองค์กร ก็พาร่างสูงใหญ่พอกับลูกแก้ว ออกมาจากกลุ่มที่ยืนรอบทันที
“ผมรับมือเอง” คงคาอาสา ก่อนก้าวออกไปประจันนักฆ่าชื่อหาญ
“แกเสนอหน้าหรือไอ้น้ำ..ที่ลูกน้องฉันไม่มีใครส่งข่าวเข้ามา เป็นฝีมือแกกับเจ้าลมสินะ อาศัยคุ้นเคยที่นี่จนเหลิงไปแล้ว” หัวหน้าเสียงแข็ง
“ผมรับความดีความชอบคนเดียวคงไม่ได้ ยกให้พี่ลมกับสหายร่วมอุดมการณ์ดีกว่า หัวหน้าประมาทเองต่างหาก น่าจะรู้ว่าพี่ลมต้องมาตามภรรยากับลูกชายเขากลับ ทำไมถึงให้มือดีมาดูโชว์ขั้นเวลาที่ห้องนี่ล่ะ” คงคาก็ฝีปากกล้าพอกัน หัวหน้าถึงกับกำหมัดแน่น
“เก่งกันหมด..ปากแบบนี้คงคิดว่ามีเจ้าลมแล้วพวกแกจะรอดสินะ คิดผิดแล้วไอ้พวกเนรคุณ ไอ้ลิง..ไอ้โคน..ไอ้ครุฑ พวกแกช่วยกันจัดการกำราบไอ้คนอวดดีแทนฉันที” สิ้นเสียงสั่ง อีกสามคนที่มีรูปร่างไม่แตกต่างก็ก้าวออกมาตีวงล้อมคงคาเอาไว้ พยัคฆ์รู้สึกร้อนรุ่มใจเมื่อเห็นคนรักตกอยู่ในวงล้อมหนึ่งต่อสี่ ถ้าแค่สองหรือสามยังพอไหว แต่มากถึงสี่คนตึงมือจนเกินไป คงคามีสิทธิ์พลาดบาดเจ็บเอาได้
“นายครับผมห่วงน้ำ ขอผมเข้าไปช่วย นายเก็บกล่องดำไว้ก่อน” พูดพร้อมกับยืนกล่องดำคืนให้มังกร ฝ่ายหลังเข้าใจความรู้สึกของพยัคฆ์ดี จึงรับเอามาถือไว้เอง พร้อมกับพยักหน้าอนุญาต จากนั้นพยัคฆ์ก็เข้าไปยืนหันหลังชนคงคาท่ามกลางวงล้อมของนักฆ่าทั้งสี่อย่างองอาจ
“ว่าแล้วคุณต้องไม่ดูดาย” คงคาแอบแหย่ กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ
“ไม่ได้หรอก..เมียใครๆก็ห่วง” คำพูดสวนกลับของพยัคฆ์ ทำเอาคนฟังแทบสำลัก ดีที่เขาสองคนกระซิบกัน แต่ก็ทำให้คงคาหน้าแดงจนได้
“ระวัง!!!” เสียงเตือนของคงคา พร้อมแส้สีขาวสะบัดขึ้นรับดาบคู่ที่ลอยตัวจู่โจมเข้าใส่ อีกคนตวัดลูกตุ้มเหล็ก ส่วนอีกคนใช้เคียวรูปจันทร์เสี้ยว คนสุดท้ายควงกระบองสามท่อน สี่นักฆ่าโถมเข้ามาแต่ละทิศ ชิงลงมือกับสองหนุ่มกลางวงล้อมของพวกมัน เพื่อฉวยโอกาสได้เปรียบ
“เฟี้ยววว!!..เกร้งๆๆ!!..ชิ้ว...ปึก!..สวบ..พลั๊ก!..ปึก..โอย” การต่อสู้ระทึกขวัญตรงหน้า ดึงดูดทุกสายตาไว้อย่างคาดหวังให้คนของตนชนะ ท่าทางรับรุกตื่นตาตื่นใจผู้ชมโดยรอบ น่าทึ่งที่พยัคฆ์กลับใช้มือเปล่าและท่วงท่าที่แคล่วคล่องหลบหลีกคู่ต่อสู้อย่างไม่หนักแรง
หากสังเกตดีๆเป็นเพราะคงคาคอยสะบัดแส้พริ้วดุจน้ำเป็นระลอกคลื่นแต่มีพลังแฝงตามติดอย่างรุนแรง ทั้งรุกและรับแต่ละครั้งเฉือนเอาเนื้อหนังคนที่ปะทะจนเลือดสาดไปตามกัน ช่วยให้พยัคฆ์ออกหมัดและลูกแตะได้อย่างลื่นไหล อัดใส่ร่างนักฆ่าเคราะห์ร้ายจนเซถลา
“ปึ๊ก!..พลั๊ก!..อร๊ากก!!..กร๊อบ!” เสียงร้องเจ็บปวดเพราะซี่โครงหักของพวกมัน เห็นชัดถึงผลการต่อสู้ วัดกันตามฝีมือคงคาลำพัง อาจจะรับมือนักฆ่าระดับมือดีสี่คนไม่ไหว แต่เมื่อพยัคฆ์เข้าไปช่วย สี่คนนี้เป็นรองพวกเขาเห็นๆ
“ไอ้พวกที่เหลือเข้าไปช่วยจัดการพวกมันทีสิ” หัวหน้าตวาดสั่งเสียงลั่นขึ้นมา พวกที่เหลือสิบกว่าคนหวังเข้ารุม แต่กลับชะงักอยู่กับที่ เมื่อรามูนขยับออกมายืนตระหง่านนิ่ง ขู่ขวัญกลายๆ ใครขยับเขาลงมือแน่
“ใครขืนขยับ ได้ไปพบพญายมก่อนเพื่อน” ลูกแก้วขู่สำทับ
“ไม่ต้องไปฟังมัน แค่ไอ้ลมเดี๋ยวฉันให้เจ้าไฟกับพสุธาจัดการเอง พวกแกรับคำสั่งฉันหรือจะเชื่อฟังมัน” เสียงหัวหน้ายังคงตะเบ็งใส่อารมณ์เขาโมโหจนหน้าแดงก่ำแล้ว เมื่อเห็นแววตาลังเลของนักฆ่าที่ฝึกมากับมือ
“พวกนายอย่ายอมให้เขาสนตะพายอีกเลย กลับตัวตอนนี้ยังทันผมรับปากจะหางานดีๆให้ทำ ไม่ต้องฟังคำสั่งคนที่สร้างพวกนายเป็นนักฆ่าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอีกต่อไป ถ้าใครเชื่อผมให้ถอยออกไปยืนอยู่ฝั่งนั้นให้หมด” เสียงตะโกนสวนดังสนั่น แถมชัดแจ๋วของลูกแก้ว สร้างความลังเลขึ้นอีกครั้ง มังกรแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าเด็กหนุ่มร่างใหญ่จะต่อกรกับหัวหน้าองค์กรนักฆ่าอย่างไม่เกรงกลัว แถมหนักแน่นชี้นิ้วไปยังด้านขวามือตรงเสากลมที่หงส์ฟ้ากับเขาเคยใช้หลบอีก ดูน่าเกรงขามพิลึก
“ผมรับปากจะให้ทำงานกับวิริยะทรัพย์ แค่พวกคุณเชื่อที่ลูกแก้วบอกแล้วทำตาม” มังกรรีบสนับสนุนคำพูดลูกแก้วไปอีกแรง หวังว่าชื่อเสียงของเขาคงการันตีได้บ้าง มั่นใจว่าพวกนี้ต้องรู้ว่าเขาคือใคร
อาการลังเลที่เกิดตอนแรก เริ่มมีคนกล้าขยับออกไปยืนยังจุดที่ลูกแก้วชี้นิ้วแล้ว ตอนแรกมีแค่คนเดียวก่อนจะตามเป็นสองและสาม กระทั่งเพิ่มเป็นหกเจ็ดคน
ส่วนที่ยังไม่ขยับคงยังไม่มั่นใจ อาศัยยืนอยู่กับที่ไม่โดดเข้าร่วมการต่อสู้ของพยัคฆ์และคงคา ซ้ำไม่เลือกทำตามลูกแก้วด้วย รอตัดสินใจอย่างฉลาดแกมโกงแบบคนเอาตัวรอดที่มักเห็นกันประจำ
ในวงต่อสู้เริ่มเห็นผลชัด เมื่อสี่นักฆ่ากลุ่มแรกสะบักสะบอมนอนหมอบหมดสภาพ สลบเหมือดไม่เป็นท่าไปเรียบร้อยแล้ว
“หึหึ..แน่มากไอ้หนุ่ม พวกที่ทรยศหักหลัง ฉันจะส่งไปลงนรกให้หมด ไอ้พวกที่ลังเลจงดูเป็นตัวอย่าง จะได้จำใส่สมองไว้ นักฆ่าขององค์กร ไม่ควรขี้ขลาดลังเล” พูดจบพยักหน้าให้พสุธา เป็นอันรู้กันว่าให้สังหารเจ็ดคนที่ยืนอยู่ในตำแหน่งแปรพรรคเป็นฝ่ายลูกแก้ว หวังเชือดไก่ให้ลิงดู
“ไม่ง่ายหรอกพี่ดิน” คงคาก้าวมาขวางพสุธาทันที เขารู้ฝีมือพสุธาดีว่าจัดการได้ไม่ยาก ส่วนพสุธาพอเห็นท่าทางไม่เกรงกลัวของคงคาถึงกับขบกรามจนเป็นสันนูน สะกดกลั้นอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่
เขาเคยพลาดท่าเสียหน้าแพ้คงคามาแล้ว ทั้งแค้นทั้งเจ็บปวดใจ หากไม่เพราะปะทะฝีมือกับรามูนในครั้งนั้น ส่งผลให้ฝีมือของเขาถดถอยหายไปกว่าครึ่งละก็ คงคาที่มีฝีมือด้อยที่สุดในจตุรเทพคงไม่โอหังใส่แบบนี้
“แก..ไอ้น้ำ” เสียงกรนด่ารอดไรฟันอย่างโกรธเคือง เพราะไม่เหลือทางเลือก เขารู้ดีว่าสู้คงคาไม่ได้แน่ ถอยก็เสียหน้าและอายพวกที่ดูอยู่ มองแล้วไม่เหลือทางเลือกที่ดีสักทาง จังหวะคิดจนหัวหมุนอยู่นั้น
“อวดดีนักเจ้าน้ำ..พี่ดินไม่ต้องลงมือหรอก ขอไฟจัดการสั่งสอนรุ่นน้องปีนเกลียวเสียเองดีกว่า คนผยองไม่เห็นหัวพี่น้องแบบมัน ต้องเจอเผาไม่ให้เหลือเถ้ากระดูกถึงจะสาสม” เหมือนเสียงสวรรค์เมื่ออัคนียื่นมือเข้ารักษาหน้าเขาไว้
ทำไมอัคนีจะไม่รู้ถึงความอึดอัดใจของพสุธา เธอรู้ว่าพสุธาสู้คงคาไม่ได้อีกแล้ว จึงเลือกออกหน้าให้ ยังไงพสุธาคือคู่ขาที่มอบความรู้สึกพิเศษให้เธออย่างไม่มีเงื่อนไข เธอรู้อยู่เต็มอกว่าพสุธาหลงรักเธอมานานแล้ว อะไรที่ตอบแทนเขาได้ เธอสมควรชดเชยให้เขาบ้าง
ความลำบากใจตกเป็นของคงคาบ้างแล้ว ถ้าหากอัคนีออกหน้าลงมือเอง ผลแพ้ชนะคงไม่ต้องถาม อัคนีไม่เคยหยั่งมือให้ใคร ดูหงส์ฟ้าเป็นตัวอย่าง ถึงจะฉลาดที่ถ่วงเวลาไว้ได้ ยังบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย ส่วนเขาต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพันไม่ใช่การท้าดวล ผลลัพธ์มีตายกับรอดเท่านั้น ซึ่งเขากลับมองไม่เห็นทางรอดเลยนี่สิ
“พี่คงคาไม่ต้อง ผมรับมือเธอเอง ขอผมได้แก้แค้นให้แม่บ้าง เธอเป็นคนทำให้แม่ผมบาดเจ็บ ผมจะเอาคืนทบต้นทบดอก”
กลับเป็นลูกแก้ว ที่ก้าวออกมายืนตีคู่คงคาแล้วออกหน้ารับศึกด้วยมาดพระเอกหน้าตาเฉย
“ลูกแก้ว...คุณลูกแก้ว” เสียงเรียกชื่อทักท้วงจากมังกรและพยัคฆ์ที่ดังตามกันมาติดๆ ไม่ได้ทำให้หนุ่มร่างยักษ์เปลี่ยนความตั้งใจ
“ฮ่ะฮ่าๆๆ สองแม่ลูกนี่ชอบโชว์ตลกให้คนหัวเราะเสียจริง ฉันควรยินดีกับพี่ลมดีไหม ลูกชายไม่ได้เลือดพ่อมาเลยถ้าไม่นับรูปร่างหน้าตา นิสัยส่วนตัวของแม่ล้วนๆ อวดดีไม่เจียมกะลา อย่านึกว่ามีพ่อให้ท้ายแล้วฉันจะออมมือให้แกนะ คิดผิดแล้วละหนุ่มน้อย ฮ่ะฮ่าๆๆ” พูดจบหัวเราะอย่างมีความสุข ช่างเป็นเรื่องตลกสำหรับเธอที่ลูกแก้วกล้าปะทะฝีมือด้วย แถมพูดเสียเต็มปากว่าจะแก้แค้นแทนแม่ จะไม่ให้เธอขำได้อย่างไร
“หัวเราะปิดปากบ้างสิป้า แบบนี้นี่เองพ่อผมถึงไม่เอา” วาจาของลูกแก้วที่ย้อนใส่ สามารถทำให้เธอกรี๊ดลั่นขึ้นทันที
“กรี๊ดด!!ไอ้เด็กนรก ฉันจะตัดลิ้นโสโครกของแกออกมาให้หนูแทะ จะได้ไม่ต้องพร่ำเพ้อปากเสียอีกต่อไป” พูดจบท่าร่างที่รวดเร็วก็ทะยานเข้าใส่ลูกแก้วโดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน คงคารีบสะบัดแส้เข้าสกัดไว้เพื่อป้องกันลูกแก้วสุดกำลัง
“เฟี้ยววว!!..ลูกแก้วหลบไป” เสียงคงคาตะโกนสั่งให้หลบดังลั่น แส้ของเขากับติดไฟลุกพรึ่บ แถมลามไหม้อย่างรวดเร็วจนต้องตัดใจโยนทิ้ง ขืนปล่อยให้ไฟเพลิงของอัคนีลามโดนตัว รับรองไม่เหลือแม้แต่กระดูก
แต่ทุกคนถึงกับอึ้งตะลึงตาค้างไปแล้ว แทนที่ลูกแก้วจะหลบอย่างที่คงคาบอก กลับกระโดดเข้าไปรับมืออัคนีท่ามกลางสายตาทุกคนที่จ้องมองเหตุการณ์อย่างตื่นระทึก ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กหนุ่มร่างยักษ์จะเข้าปะทะอัคนีตรงๆ แถมยังสามารถออกหมัดเท้าได้อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ บวกกับท่าร่างที่คล่องแคล่วพลิ้วไหวดุจสายลมของรามูนด้วย เป็นอะไรที่ใครต่อใครต้องปากอ้าตาค้างตามกันเป็นแถว
“ผลั๊ว!..ปึ๊ก..ปัก..บบ..ตุ๊บ..พลั๊ก!” ท่าหมัดท่าเตะที่สองฝ่ายต่างห่ำหั่นใส่กันนั้นรวดเร็วจนมองตามแทบไม่ทัน นักฆ่าองค์กรแม้จะอึ้ง ไม่เว้นแม้กระทั่งหัวหน้าถึงกับแววตาสั่นระริก เมื่อเห็นท่าร่างของลูกแก้วและฝีมือที่รุกไล่อัคนีจนเป็นฝ่ายต้านรับอย่างอุตลุด
แต่อีกฝ่ายสิถึงกับตาโต อึ้งจนละสายตาออกไม่ได้ไม่มีเวลากะพริบตาด้วยซ้ำ เหมือนโดนสะกดด้วยฉากการต่อสู้ขั้นเทพที่น้อยครั้งจะได้เห็นอย่างฉากตรงหน้า มังกร คงคา พยัคฆ์ งงฝีมือการต่อสู้ระดับเทพของลูกแก้วที่สำแดงเดชอยู่อย่างอึ้งกิมกี๋ไปแล้วเรียบร้อย
เจ้านายกับลูกน้องวิริยะทรัพย์ ถึงกับสบตากันอย่างไม่นัดหมาย พวกเขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าลูกแก้วไม่มีทักษะการต่อสู้ กระทั่งมังกรเองยังเคยพิสูจน์แอบเล่นทีเผลออัดดั้งโด่งของลูกแก้วมาแล้วด้วย
ไม่เคยสักครั้งที่ลูกแก้วจะหลุดเผยไต๋ให้จับได้ ว่าเก็บงำฝีมือเอาไว้ ที่แน่ๆแม้แต่อาคม เจ้าสัวไกรสิงห์หรือใครต่อใคร รวมถึงหัวหน้าองค์กรมหาหิงค์ยังโดนต้มจนเปื่อย ใครจะเชื่อไอ้เด็กที่เห็นเลือดแล้วเป็นลมจะคือคนๆเดียวกับไอ้คนที่สู้กับอัคนีจนอีกฝ่ายเริ่มเพลี่ยงพล้ำอย่างเห็นๆ
ร่างสูงใหญ่ล่ำสันปล่อยหมัดเท้าเข้าจู่โจมใช่ลูกแก้วจริงหรือ มังกรแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาทั้งประหลาดใจและตกตะลึงไปพร้อมกันด้วย
นึกโมโหที่โดนหลอกอีกต่างหาก แต่ยังแอบดีใจที่ลูกแก้วสามารถควบคุมการต่อสู้ไว้ได้หมด เขาคิดว่าอีกไม่นานคนที่ต้องพลาดท่าเจ็บตัวต้องเป็นอัคนีแน่นอน แม้ทั้งคู่จะสู้กันด้วยท่าร่างที่รวดเร็วจนตาลายไปหมด แต่ยังพอดูรู้ว่าคนที่ถอยร่นตกเป็นรองคืออัคนี ขณะที่ลูกแก้วยังพริ้วร่างไปมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนกับไม่ต้องใช่แรงเลยด้วยซ้ำ ให้ตายนี่คือลูกแก้วหลานจอมแสบจริงๆใช่ไหมเนี่ย...????
มาต่อแล้วนะคะ แหมๆๆๆ..ลุ้นกันทุกคนเลยค่ะ
ถึงโค้งสุดท้ายใกล้จบแล้วเด้อคนอ่านที่รัก
ใครที่ยังไม่ติดต่อจอง รีบเลยนะคะ
ที่เมลล์ luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com
ส่วนใครที่ส่งมาจองแล้ว ขอบคุณมากค่ะ ที่สนับสนุนรวมเล่มกันตลอดมา
ตอนนี้บวกไม่ได้ เพิ่งบวกไปเมื่อวานที่นิยาย (My..Love)
Luk.
ปล.ฝากนิยายเรื่องใหม่ MY..Love ใครที่ยังไม่ได้อ่านไปอ่านได้เลยนะคะ ลง 3 ตอนแล้วนะ
หัวข้อ: @@โดยLuk {ลูกแก้วมังกร} รามูนจ้าวแห่งสายลม (อ่าน 636806 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก