- 2 - “คุณมังกรเลือกปืนได้ไม่เลว” คงคาชมหลังเห็นเขาหยิบขึ้นมา มังกรได้แต่ยิ้มรับ จากนั้นคนที่เหลือก็ตรงเข้าไปเลือกตามความชอบ ปืนหกกระบอกสำหรับคนห้าคน หนึ่งในนั้นดันใช้สองกระบอก โดนแซวจนได้
“แน่ใจว่าเรายิงเป็น” มังกรเห็นท่าทางถือปืนสองมือของหลานร่างยักษ์เกิดมั่นไส้ขึ้นมานิดๆ แค่เห็นเลือดยังเป็นลมแล้วจะยิงใครเขาได้
“ฮ่ะๆๆฮา..อารู้ดีกว่าใคร..พ่วงความแม่นด้วย..ระดับลูกแก้วแล้วเคยพลาดเป้าที่ไหนกัน..จริงไหมครับ..หึหึ” แต่คำตอบกำกวมของลูกแก้วที่ย้อนคืนด้วยใบหน้ากลั้วยิ้มนัยน์ตาล้อเลียน สามารถเรียกเลือดขึ้นหน้าคนถามได้สมใจ คนที่ได้ยินเขินแทนกันไปเลยไม่เว้นแม้แต่พยัคฆ์ หงส์ฟ้าเห็นเช่นนั้นถลึงตาใส่ลูกชายที่ขยันทำให้มังกรหน้าแดง เจ้าตัวดันไม่กลัวกลับยกยิ้มเกเรส่งให้แม่หน้าตาเฉย หงส์ฟ้าส่ายหน้าเพื่อปรามแทน หลังเห็นหูมังกรแดงแปร๋ด..ทำเป็นสำรวจปืนจนด้ามเกือบทะลุแล้วนั่น
เลือกได้ปืนกันแล้ว ซักซ้อมทำความเข้าใจเพิ่มเล็กน้อย ลูกแก้วก็ถอดจี้ส่งให้หงส์ฟ้าห้อยติดตัวเอาไว้ ก่อนทั้งหมดจะแยกย้ายไปพักผ่อน พยัคฆ์กับคงคาเลือกนอนหน้าโซฟา อาศัยหมอนกับผ้าห่มที่หงส์ฟ้าเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนสองหนุ่มอาหลานก็หายเข้าไปในห้องติดกัน เป็นอันยุติการวางแผนหารือเพียงเท่านั้น ขณะนี้คือช่วงเวลาเก็บเรี่ยวแรงสำหรับลุย
สองอาหลานหลังอยู่กันตามลำพัง ไม่ได้หลับเอาแรงอย่างใครเขา คงเพราะเพิ่งตื่นตอนหัวค่ำ แปรงฟันเสร็จก็นอนตีคู่บนเตียง
“มั่นใจว่าพ่อเราจัดการได้แน่” เป็นมังกรที่ชวนคุยขึ้นก่อน
“ทำไมครับ อาไม่เชื่อฝีมือพ่อเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น..กังวลนิดหน่อย อาห่วงพี่หงส์กับเรามากกว่า แม่เราเป็นผู้หญิงถึงจะพอมีฝีมือแต่ก็ห่วงอยู่ดี ส่วนเราแม้จะวิ่งเร็วแต่ที่นี่ไม่ใช่กำแพงหรือถนน..จะได้วิ่งหลบกระสุนเหมือนที่ผ่านมา..เข้าใจที่พูดใช่ไหม” ลูกแก้วฟังแล้วยิ้มกว้างขึ้นทันที ความรู้สึกไปก่อนสมองแขนแข็งแรงรวบกอดเอามังกรเข้าแนบอก ไหล่กว้างดูทรงพลังเหมือนป้อมปราการให้มังกรหลบภัย แต่ความจริงที่ต้องยอมรับ..ลูกแก้วมีแต่ร่างกายไม่ได้มีฝีมือตามสรีระเลยแม้แต่น้อย
“อย่ากังวลจนเครียดสิครับ..ผมรอดมาจนถึงทุกวันนี้ย่อมมีดีบ้างแหละน่า..สัญญากับผมก่อน..อาต้องดูแลตัวเองให้ดี ที่แล้วมาอาบาดเจ็บประจำ..ผมอดห่วงไม่ได้ อยากให้เรื่องบ้าๆนี่ยุติสักที ขุดรากถอนโคนไม่ให้ตามรังควานเราอีก..ดีไหมครับ” คำพูดที่ออกจากปากได้รูปสวย มาพร้อมเสียงทุ้มนุ่มที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าถอดเสียงได้อ่อนโยนแค่ไหน มังกรผู้เข้มแข็งมาตลอดยังรู้สึกยวบในอกอย่างช่วยไม่ได้
มุมอบอุ่นของลูกแก้วที่มีให้เขา บางครั้งดูเกินวัยไปมาก รวมทั้งการกระทำก็ยังออกแนวพระเอกโดยไม่คำนึงถึงความสามารถที่มีติดตัว มังกรเกือบเบรกให้หน้าแตกแต่ก็เลือกไม่ทำ ช่วงเวลานี้เขาอยากเก็บความทรงจำดีๆให้มากที่สุด พรุ่งนี้เกิดอะไรขึ้นจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ พอคิดถึงตรงนี้ทำให้การตัดสินใจบางอย่างแจ่มชัดขึ้นในหัว
“ลูกแก้ว..ถามจริงๆเรารักอาจริงหรือ” แม้ฟังดูตลกเพราะคำตอบก็รู้อยู่แล้ว แต่มังกรกลับต้องการได้ยินอีกครั้ง ลูกแก้วกลับไม่ตอบในทันที ตาคมเข้มจ้องตามังกรนิ่งเพื่อค้นหาพิรุธบางอย่าง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ๆ มังกรถึงได้ต้องการฟังความรู้สึกของเขาในเวลานี้
“บอกมาก่อน..คิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้ถาม” ทอดเสียงทุ้มนุ่มดังใกล้หู แววตาสบประสานแสดงความรู้สึกได้ดียิ่งกว่าคำตอบที่รอฟังเสียอีก มังกรจุกอกซ้ายไปหมด ถึงกับเผลอคิดไปว่าหัวใจอาจหลุดออกมาเต้นอยู่ด้านนอกในอีกไม่กี่นาที เขาตัดสินใจบอกความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้บ้าง
“อาอยากฟังความรู้สึกที่เรามอบให้อีกสักครั้ง” เขาพูดตรงๆ ซึ่งลูกแก้วไม่ทำให้ต้องรอนาน
“ผมรักอา..รักมาก..ความรู้สึกนี้ถูกบ่มเพาะมานานจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน ผมรู้จักอาตั้งแต่เด็กจากการที่แม่เล่าเรื่องของอาให้ฟัง นับตั้งแต่นั้นก็มีอาอยู่ในหัวใจผมโดยตลอด” คำสารภาพรักของลูกแก้วถึงกับทำให้หนุ่มใหญ่อย่างเขาน้ำตารื้นขึ้นจนได้ แต่ก็แอบสะกดกั้นไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ทั้งที่มันเป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี..ตื้นตันใจอย่างที่สุด ไม่คิดว่าจะมีใครที่รักเขาได้สุดหัวใจอย่างลูกแก้วมาก่อน
“แล้วอาละครับ..รักผมบ้างหรือยัง” คำถามเดียวกัน คงต้องการคำตอบเหมือนกัน เพียงแต่ลูกแก้วรอคอยคำนี้มานานมาก ความจริงเขาตั้งใจรอให้มังกรเป็นคนบอกเอง ดีกว่าเร่งเอาคำตอบ ดันนึกยังไงไม่รู้พอบรรยากาศพาไปปากพลั้งถามเฉยเลย กำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ เพียงแค่อ้าปาก..
“อารักเรา..” เสียงแผ่วทุ้มที่ดังก้องในหัวอย่างคาดไม่ถึง เกินคำบรรยายว่าเขาดีใจมากแค่ไหน หลังได้ฟังประโยคนี้จากคนในอ้อมกอด ที่พอบอกรักเสร็จก็ไม่ยอมสบตาก้มหน้างุดมุดเข้าอกไปแล้วเรียบร้อย
มังกรไม่มีความสามารถบังคับตัวเองให้มองหน้าลูกแก้วได้อีก ในชีวิตเขาไม่เคยคิดว่าต้องมาสารภาพรัก โดยที่คนๆนั้นเป็นผู้ชายแถมยังเป็นหลานที่มีอายุห่างกันเป็นรอบ มันไม่เคยมีอยู่ในหัวมาก่อน ย่อมไม่แปลกที่เขาจะทำตัวประหลาด เป็นหนุ่มใหญ่ที่พอสารภาพเสร็จ ดันหลบตาคนฟังมุดหน้าเข้าซุกอกคนที่เพิ่งบอกว่ารักหน้าตาเฉย ไม่ใช่อาการเขินอายเหมือนหญิงสาว แต่เป็นการก้มหน้าหาที่หลบมากกว่า
ท่าทางที่แสดงออกไปนั้น กลับเป็นความสุขของสุดหล่อหน้าเข้มเจ้าของอกกว้างที่ยิ้มปากฉีกไปถึงหูเรียบร้อย ลูกแก้วกระชับอ้อมกอดแน่น ไม่มีคำพูดนอกจากปากพรมจูบลงบนศีรษะทุยที่มองไม่เห็นหน้าเจ้าของโดยไม่คิดจะบังคับให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมารับจูบของเขาด้วยซ้ำ เพราะอาจทำให้คนที่กำลังหาที่หลบภัย..วางหน้าลำบากเข้าไปใหญ่
เขารู้ดีว่า..มังกรใช้ความกล้าเป็นพิเศษ ในการเอ่ยประโยคที่รอฟังมาทั้งชีวิตให้ได้ยิน ไม่คิดว่าการถูกบอกรักจากคนที่เขาแสนรักท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นอบอวลไปด้วยกลิ่นอายสีชมพูบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ในอ้อมกอดของเขาขณะนี้ จะดันมาอยู่ในถิ่นของศัตรูเสียอย่างนั้น หรือบททดสอบความรักของพวกเขาคือถิ่นมาร ที่เป็นตัวพิสูจน์ให้ลูกแก้วกับมังกรได้ฝ่าฝันร่วมกัน ลมหายใจมังกรคือลูกแก้ว แน่นอนอิทธิฤทธิ์ของลูกแก้วย่อมได้รับพลังจากหัวใจของมังกรเติมให้เช่นกัน
แม้วันนี้ต่อให้เขานอนไม่หลับ แต่ลูกแก้วกลับรู้สึกถึงพลังกายพลังใจที่ไหลเวียนไปทั่วร่างเหมือนได้อัพเลเวลเพิ่มเป็นเท่าตัว พรุ่งนี้เขามั่นใจมากว่า..จะสามารถจัดการปัญหาที่รออยู่ให้กลายเป็นเรื่องขี้หมูไหลไปเลยด้วยซ้ำ ใจหนึ่งอยากตะโกนให้ลั่นห้อง..เพื่อช่วยผ่อนคลายความอัดแน่นแทบระเบิดของหัวใจที่ดูเหมือนพองขยายจนแทบทะลุอกเสียให้รู้แล้วรู้รอด
แต่อีกใจดันอยากซึมซับความสุขร่วมกับคนในอ้อมกอดเงียบๆ แค่นอนฟังเสียงหัวใจเต้นประสานกันอย่างตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว สิ่งนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าอำนาจของ..‘ความรัก’
นิยายเดินทางมาถึงโค้งสุดท้ายแล้วนะคะ
เหลืออีก 7 ตอนจบบริบูรณ์
ส่วนตอนพิเศษ ทั้งคู่หลักและคู่รอง มังกร&ลูกแก้ว และ พยัคฆ์&คงคา
คงต้องติดตามในตอนพิเศษที่ไม่โพสลงในกระทู้นะคะ คนเขียนจัดไว้ 5 ตอนในรูปเล่มค่ะ
รักคนอ่านทุกท่าน +1 บวกเป็ด ทุกเม้นท์ทุกโพสที่ให้กำลังใจกันเสมอมา
ลักษ์.
ปล.สนใจรายละเอียดเรื่องรวมเล่ม สอบถามส่วนตัวที่เมลล์นะคะ
luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com
หัวข้อ: @@โดยLuk {ลูกแก้วมังกร} รามูนจ้าวแห่งสายลม (อ่าน 636790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก