- 2 -มาถึงร้านอาหาร บรรยากาศมีระดับทีเดียว ภายในร้านตกแต่งด้วยเครื่องประดับมีสไตล์ราคาไม่ต้องพูดถึง ที่สำคัญเปิดรับลมทะเลที่พัดเข้ามาตลอดเวลา โต๊ะใหญ่ถูกเตรียมไว้สำหรับคณะของมังกรซึ่งนั่ง 5 คน ส่วนทีมการ์ดนำโดยคงคากับพยัคฆ์เปิดโต๊ะไม่ห่างนัก อาหารเป็นเจ้าภาพเข็มอัปสรกับพิมผการับหน้าที่สั่งเมนูขึ้นชื่อด้วยตัวเอง
“ถูกใจไหมค่ะ” คำถามออกจากปากสีสดของเข็มอัปสรพูดกับมังกร ระหว่างรออาหารมาเสิรฟ
“ครับ..ขอบคุณที่พาผมมาร้านดีๆแบบนี้” มังกรตอบ
“แล้วคุณลูกแก้วละค่ะโอเคไหม” พิมผกาถามลูกแก้วบ้าง เหมือนสองสาวจะเตรียมประกบสองหนุ่มมาล่วงหน้า
สังเกตการณ์จัดที่นั่งก็รู้ เพราะดลภัทร เข็มอัปสรนั่งประกบมังกร พิมผกานั่งกับลูกแก้วฝั่งตรงข้าม เริ่มตั้งแต่สองสาว
พาสองหนุ่มแยกกันตั้งแต่แรกแล้ว
“สถานที่สวยบรรยากาศดี แต่ผมไม่มีความสุข” คำตอบของลูกแก้วทำดลภัทรแทบสำลักน้ำที่กำลังจิบ เด็กหนุ่มคนนี้
พูดตรงจนไม่เกรงใจสาวๆ เข็มอัปสรยิ้มกว้างก่อนถามด้วยน้ำเสียงหวานหูขึ้นว่า
“อะไรหนอ ที่ทำให้คุณไม่มีความสุข” แววตาไหวระริกเห็นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเธอ
“คนเรามีความสุขก็ต้องทานกับคนรัก บังเอิญคนรักของผมไม่ได้อยู่ข้างกาย หรือคุณเข็มมีความสุขโดยไม่แคร์
ว่าต้องรัก” คราวนี้แต่ละคนปั้นหน้าไม่ถูก สองสาวถึงกับหน้าม้านเหมือนถูกหลอกด่าไปแล้วเรียบร้อย
“ดิฉันไม่ยึดติดเรื่องไร้สาระแบบเด็กๆ น่าเสียดายที่คุณไม่ชวนคนรักมาด้วย จะได้ไม่ต้องเสียอารมณ์ว่าไหมค่ะ”
เธอยังคงควบคุมอารมณ์ไว้ก่อนจะสวนกลับพร้อมรอยยิ้มเยาะ ให้รู้ว่าลูกแก้วทำตัวไร้สาระ
“ถ้าความรักทำให้ถูกมองว่าไร้สาระ คนมีสาระคงไม่รู้จักความรักถึงว่าคนเราทุกวันนี้ ไม่แคร์ความรู้สึกตัวเอง จนมองข้ามสิ่งดีๆกันไปหมด” คำพูดของลูกแก้วครั้งนี้ไม่ได้เจาะจงพูดกับเข็มอัปสร แต่ตั้งใจบอกให้คนที่นั่งตรงข้ามรับไปเต็มๆ
มังกรถึงกับคิ้วกระตุกหลังฟังจบประโยค
“ผมว่าเราพับเรื่องความรักไว้ก่อนไหม ตอนนี้มาทานอาหารกันดีกว่า” เขาเลือกตัดบทก่อนที่มันจะเลยเถิด
สองสาวสบตากัน ยังไม่ทันใครได้พูดอะไรขึ้นอีก อาหารที่สั่งก็ถูกลำเลียงลงบนโต๊ะ เป็นอันเบรกเรื่องที่เป็นประเด็น
ไปโดยปริยาย
ตลอดเวลาแทนที่จะเป็นสองหนุ่มบริการให้สาวๆ กลับเป็นสาวๆคอยตักนั่นตักนี้บริการให้มังกรกับลูกแก้วไม่ขาด
ท่ามกลางสายตาพึงพอใจอยู่เงียบๆของดลภัทร มีอยู่หลายครั้งที่มังกรเผลอสบตาลูกแก้ว แต่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก
ลูกแก้วก็สงบปากสงบคำลงเยอะ ยกเว้นสาวสวยที่ประกบข้างกายพวกเขา ทำหน้าที่อธิบายรายการอาหารชวนคุยอยู่ตลอด
ลูกแก้วอิ่มจัดการรวบช้อนแล้วพูดขึ้นว่า
“ผมขอตัวสักครู่” พูดจบลุกเดินไปทางห้องน้ำ มังกรชำเลืองมองพยัคฆ์ส่งซิกให้สิงขรตามไปคอยดูแลอยู่ห่างๆ
“หลังทานเสร็จ เข็มตั้งใจชวนคุณแวะซื้อของฝากด้วยค่ะ”
“ผมไม่สะดวก ต้องรีบเข้ากรุงเทพฯมีงานรอผมอยู่” มังกรปฏิเสธอย่างสุภาพ
“เสียดายจังคุณไม่แวะเข็มก็คงไม่แวะ ตกลงไหมคุณดลภัทร” เธอหันไปถามความคิดเห็นดลภัทรที่นั่งเงียบมาตลอด เพราะเขาคือคนที่นั่งรถมาคันเดียวกับเธอ
“ผ่อนคลายบ้างก็ได้ กลับไปเหลือเวลาไม่กี่ชั่วโมงไม่ทันทำอะไรเท่าไหร่หรอก โทรบอกคุณสมรให้เธอ
จัดการไปก่อนสิ” ดลภัทรเสนอความเห็น ทำให้สาวสวยต้นคิดถึงกับส่งยิ้มให้เขาอย่างพึงพอใจ
“ไม่ดีกว่าครับ ไว้โอกาสหน้าเถอะ เราไม่ได้จะไม่มาอีกเสียเมื่อไหร่ ยังไงโครงการนี้ถ้าลงมือก็ต้องมาอยู่ดี
หรือคุณเข็มจะไม่มากับผมแล้ว” มังกรยืนกราน โดยทิ้งลูกหยอดให้ด้วย ถึงขั้นนี้เธอก็คงไม่รั้ง
“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องยอมให้คุณไป ทั้งที่ใจเข็มอยากกักคุณไว้ใจจะขาด” เธอเองก็ส่งสายตามีความหมายตอบ
ไม่ต้องแปลให้มากความหากมังกรเป็นผู้ชายแท้ละก็ สายตาและคำพูดที่ได้รับคงไม่โง่จนดูไม่ออกหรอกมั้งว่าเธอหมายถึงอะไร
“ตกลงผมรับปาก คราวหน้าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแน่นอน” มังกรจงใจตัดคำว่าซื้อของฝากออก เขาต้องการหว่าน
เช่นกัน บางอย่างก็ต้องแลกหากต้องการข้อมูลสำคัญเชิงลึก
ลูกแก้วเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ ตาคมเข้มมองมังกรกับเข็มอัปสรที่ยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย เขาเลือกที่จะไม่ออกอาการทั้งที่รู้สึกขวางหูขวางตาเพราะมังกรดันยิ้มหล่อให้เธอไปแบบนั้น
“ผมว่าเราเช็คบิลเถอะ” กลายเป็นเขายอมเสียมารยาท เร่งให้จ่ายเงินจะได้ไปกันซักที
“เดี๋ยวพิมจัดการเองค่ะ” พิมผกาพูดก่อนจะยกมือเรียกบริกรให้มาคิดเงินโดยไม่มีใครทัดทาน ระหว่างรอ
เข็มอัปสรชวนมังกรคุย ซึ่งฝ่ายหลังก็ยินดีตอบคำถามเธอไม่อิดออด ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทั่วไปจะหนักเป็นเรื่องส่วนตัวของมังกรเสียมากกว่า ลูกแก้วนึกหงุดหงิดไม่น้อย ทันใดก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์ร่วมยี่สิบกว่าคน เดินตรงมายังโต๊ะของมังกร พยัคฆ์พร้อมการ์ดขยับลุกขึ้นมาขวางเอาไว้ทันที
“อย่าเพิ่งวู่วาม ผมรับคำสั่งท่านเจ้าสัวให้มาเชิญคุณมังกรไปพบ ไม่ได้มาหาเรื่อง” ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มบอกกับพยัคฆ์
“เรียนท่านเจ้าสัวว่าเจ้านายผมมาธุระส่วนตัว คงไม่สะดวก เอาไว้โอกาสหน้าค่อยนัดมาอีกที” พยัคฆ์ถือวิสาสะตอบเสียเอง มังกรยังคงนิ่งไม่ออกอาการใดๆ ยกให้พยัคฆ์เป็นคนจัดการ
“เรื่องนี้คงไม่อยู่ในการตัดสินใจของคุณแล้วครับ” เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะมาไม่ไกล พร้อมการปรากฎตัวของอุทัย
ลูกชายคนรองเดินนำสมุนมาอีกร่วมยี่สิบรวมพวกก่อนหน้า ตอนนี้มังกรกำลังเผชิญหน้าพวกคลังสมบัติกว่าครึ่งร้อยเข้าไปแล้ว
“พวกคุณคิดจะทำอะไร” เข็มอัปสรหน้าเจื่อน แต่ยังสามารถเก็บอาการถามออกไป เหมือนเธอไม่ต้องการให้มีเรื่องในร้านอาหารที่เธอเป็นคนพาเขามาเลี้ยง
“คนสวยไม่ยุ่งจะดีกว่าผู้ชายเขาจะคุยกัน ว่ายังไงครับคุณมังกร คุณไม่มีทางปฏิเสธคำเชิญของพ่อผมใช่ไหม”
แต่ละคนเปิดชายเสื้อโชว์ด้ามปืนพกขู่ไปในตัว ยังไงคนครึ่งร้อยกับคนของเขาต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เข็มอัปสรหุบปากสนิท ปล่อยเป็นหน้าที่ของมังกรตัดสินใจ
“ถ้าผมไม่ไปพวกคุณคิดลงมือ แน่ใจไม่กลัวมีปัญหาตามมาทีหลัง ผมไม่เชื่อว่าเจ้าสัวจะคิดแบบเดียวกับคุณ”
มังกรเอ่ยเสียงเรียบยังคงหน้านิ่งยากนักที่ฝ่ายตรงข้ามจะคาดเดาความคิด น่าแปลกลูกแก้วกลับไม่มีท่าทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้นมังกรคงวางสีหน้าลำบาก ความจริงเขาห่วงลูกแก้วมากกว่าใคร เชื่อว่าเข็มอัปสรกับพิมผกาคงไม่ถูกดึงเข้ามาพัวพันด้วยหรอก เป้าหมายของพวกมันคือเขาคนเดียวเท่านั้น
“คุณยืนกรานไม่ไปแน่นะ” อุทัยไม่สะทกสะท้านคำพูดของมังกรเลยด้วยซ้ำ ผิดวิสัยจนเขาเฉลียวใจ
“ทำไมถึงคิดว่าผมจะตามคุณไป” ถามให้หายสงสัย
“เพราะคุณไม่มีทางเลือก คุณพ่อท่านไม่สนเสียด้วยว่าจะใช้วิธีไหนขอเพียงแค่เอาตัวคุณไปพบท่าน
เท่านั้นก็พอ คุณจะยอมไปแบบมีลมหายใจหรือมีแต่ร่างไร้วิญญาณ โดยเฉพาะคนที่มากับคุณด้วย ขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะ
ผมแนะนำลองคิดให้รอบคอบก่อน” มังกรสบตาพยัคฆ์ เพื่อขอความคิดเห็น ลูกแก้วกับลุกขึ้นยืนแล้วชิงพูดเสียเอง
“ตกลงไปก็ได้” เป็นเรื่องสุดท้ายที่ทุกคนคิด ว่าลูกแก้วจะตัดสินใจแทนเขา ซึ่งยังไม่ทันเอ่ยค้าน หลานจอมแสบยื่นข้อเสนอตามมาทันที
“แต่มีข้อแม้ ผมไปกับคุณอาสองคน” ความจริงไม่ใช่เรื่องที่จะอยู่ในฐานะต่อรอง แต่ลูกแก้วก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นครั้งที่สอง ที่กล้าต่อรองกับอุทัย
“หึหึ..ไม่มีปัญหา จะไปกันทั้งหมดนี่ผมก็ไม่ว่า”
“ไม่จำเป็นหรอก เอาล่ะคุณนำไปได้เลย รบกวนพี่พยัคฆ์กับทุกคนไปรอพวกผมที่บ้าน ไม่ต้องห่วง
ผมดูแลคุณอาเอง” เหมือนจะอ่านความคิดของทุกคนออก ลูกแก้วดักไว้เสียก่อน เมื่อไม่เห็นมังกรคัดค้าน จึงไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็น พยัคฆ์ส่งสายตาให้ลูกแก้วประมาณย้ำว่าต้องรักษาคำพูดด้วย ซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้ายิ้มๆ แค่นั้นพยัคฆ์และคงคา
ก็หายใจคล่อง ไม่ได้คิดหรอกว่าลูกแก้วจะสามารถดูแลมังกรได้ ทั้งคู่คิดว่าลูกชายของรามูน คงมีวิธีติดต่อพ่อให้ช่วยแก้ไขสถานการณ์ต่างหาก
“ถึงแล้ว..เชิญพวกคุณลงจากรถ” สมุนของอุทัยเปิดประตู มังกรสบตาลูกแก้ว ก่อนก้าวขาลงจากรถอย่างไม่
ทุกข์ร้อนสีหน้าเรียบนิ่ง ลูกแก้วลงมายืนตีคู่ ถือเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาเหยียบคฤหาสน์ส่วนตัวของเจ้าสัวไกรสิงห์ แม้เขาเคย
ได้รับเชิญมาแล้วหลายครั้ง เขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด เหตุผลคงไม่ต้องอธิบายหลวมตัวเข้ามาเมื่อไหร่ คงยากกลับออกไปโดยไม่เสียผลประโยชน์ คาดว่าค่าตอบแทนคงไม่ธรรมดา รู้ผลแล้วเขาจึงหาทางเลี่ยงเสียทุกครั้ง
ครั้งนี้ต่อให้ลูกแก้วไม่พูดออกมาตรงๆว่าทำไมยอมตามพวกมันมาง่ายๆ เขาก็สามารถเดาความคิดของ
หลานร่างยักษ์ได้ คงไม่ต้องการให้เกิดการปะทะ ฝ่ายตรงข้ามพร้อมที่จะลุยหากเขาไม่ยอมมากับพวกมัน การบาดเจ็บล้มตายย่อมมีขึ้น ลูกแก้วคงไม่ต้องการให้พวกที่ตามมาด้วยเสียสละอย่างไร้ประโยชน์ จึงเสนอเงื่อนไขซึ่งเขาเองไม่คิดจะค้าน
“มีแผนสำรองหรือเปล่า” พอสบจังหวะที่พวกมันพามานั่งรอในห้องรับแขก อดถามไม่ได้เพราะต้องการรู้ว่า
ลูกแก้วมีแผนสำรองหรือไม่
“ไม่มี” คำตอบสั้นๆ มังกรถึงกับคิ้วกระตุก
“ดูเราไม่ทุกข์ร้อน อาคิดว่ามีแผนสำรองเสียอีก” เขาย้อนคนตอบ
“เปล่า..ภาษิตว่าไม่เข้าถ้ำเสือ จะได้ลูกเสือมาหรือ ผมพาเข้าถ้ำเสือเผื่อจะได้ลูกเสือ ส่วนแผนสำรองไม่ได้คิดเอาไว้หรอก” คำพูดซื่อๆที่ออกจากปากลูกแก้ว มังกรถึงกับเผลอถอนหายใจไม่รู้ตัว
“คิดไหมว่าเราจะไม่ได้กลับออกไปอีก” เขาประชดจนได้
“ไม่คิด แต่มั่นใจว่าผมพาอากลับได้แน่นอน” ตอบไม่คิดแต่ดันยืนยันได้หน้ามึนมาก คิ้วเข้มของมังกรถึงกับ
ขมวดอย่างนึกสงสัย
“พ่อเรามาช่วยงั้นสิ” ถามออกไป ทั้งที่ใจกระอักกระอวนหากต้องพบหน้ารามูนพร้อมกับลูกแก้วในสภาพที่ไม่ทันเตรียมใจเอาไว้
“ทำไมคิดว่าพ่อจะมาช่วย” กลับเป็นลูกแก้วสบตาเขาอย่างค้นหาคำตอบ ย้อนถามหน้านิ่ง
“เห็นกล้าต่อรองพวกมัน คิดว่าเราติดต่อพ่อเราไว้เสียอีก”ยอมรับตรงๆ ไม่จำเป็นต้องปิดบัง
“อาเชื่อมั่นพ่อผมมากสินะ ลองเชื่อมั่นผมบ้างผมดูแลอาได้จริงๆ” แววตาจริงจังฉายชัดในตาคมเข้ม
ตอกย้ำว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น มังกรรู้สึกเต็มตื้นในอก ตาคมสวยมองตอบเหมือนต้องมนต์สะกด สายตาตรึงกันนิ่ง ถูกขัดจังหวะ
ด้วยเสียงมีอำนาจ ขณะที่เจ้าของกำลังก้าวพ้นประตูเข้ามา
“ยินดีต้อนรับคุณมังกร” เจ้าสัวไกรสิงห์ ชายสูงอายุร่างท้วมภาวะผู้นำแฝงอำนาจเต็มเปี่ยม มังกรเพิ่งพบตัวจริง ไม่อยากเชื่อคนอายุเจ็ดสิบเหมือนเพิ่งสี่สิบปลายๆ
“เป็นเกียรติมากที่ได้พบเจ้าสัว” มังกรลุกยืนต้อนรับ ลูกแก้วลุกตามแต่เลือกที่จะเงียบ ปล่อยมังกรเป็นคนพูด
“เชิญตามสบาย” กล่าวเชิญก่อนจะพาร่างสมบูรณ์ราศีจับนั่งฝั่งตรงข้าม ตาเรียวเล็กดุจเหยี่ยวไม่ลืมสำรวจ
ลูกแก้วไปด้วย
“คนนี้คือคนที่อยู่ด้วยกันวันนั้นสินะ” ถามมังกรแต่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าลูกแก้ว มังกรไม่ทันตอบฝ่าย
ถูกพาดพิงชิงแนะนำตัวเสียเอง
“ผมลูกแก้ว ขจัดภัย เป็นเกียรติมากครับที่ได้พบเจ้าสัว” ลูกแก้วแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
ท่าทางองอาจมั่นใจ แววตาไม่ลุกลิกหวั่นไหว เจ้าสัวจ้องอย่างวิเคราะห์เหมือนกำลังเอ็กซเรย์ แม้แต่มังกรเองยังอดแปลกใจ
ที่เห็นท่าทางของลูกแก้วดูสุขุมเกินคาดเช่นกัน
“หึหึหน่วยก้านดี คนรอบตัวคุณไม่ธรรมดาจริงๆคุณมังกร” เจ้าสัวหันไปเอ่ยปากกับมังกร คนที่ผ่านสมรภูมิเลือด
มาค่อนชีวิต ย่อมอ่านคนไม่พลาด พยัคฆ์และการ์ดที่อยู่ข้างกายของมังกรเทียบกับคลังสมบัติถือว่าไม่ธรรมดา ยิ่งเห็นสรีระรูปร่างของลูกแก้วต้องยอมรับว่าน่าทึ้ง คำชมที่เอ่ยไปจึงไม่เสแสร้งแม้แต่น้อย
“เป็นเกียรติอีกครั้ง” มังกรค่อมศีรษะรับตรงๆ บุคคลตรงหน้าวัยอาวุโสกว่าพ่อเขาอีก ถึงรู้สึกแปลกใจนิดๆที่เจ้าสัวพูดมา หากใช้ลูกแก้วเป็นบรรทัดฐานเจ้าสัวกำลังพลาดยกใหญ่ รูปร่างลูกแก้วหลอกได้น่าทึ่ง เจ้าสัวไม่ใช่คนแรกที่คิดแบบนี้ อาคมยังคาดผิดมาแล้ว เขาจึงเลือกที่จะไม่ถ่อมตัวยืดอกรับหน้าตาเฉย อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายตรงข้ามคงไม่หุนหัน
พลันแล่น เหตุที่เจ้าสัวสำรวจลูกแก้วเป็นพิเศษ คงได้ฟังรายงานจากอุทัยที่ไปเชิญเขามา ว่าลูกแก้วตัดสินใจแทนโดยไม่พะวงว่าต้องเจออะไร ทำให้ฝ่ายตรงข้ามระมัดระวังพอสมควร
“ผมไม่อ้อมค้อมล่ะนะ ลูกชายผมเสียไปสองคน ซึ่งพวกคุณอยู่ในเหตุการณ์ ผมต้องการคำอธิบาย” เสือยังไงก็ไม่สิ้นลายเขี้ยวเล็บยังคมกริบ สายตาและคำพูดตรงไปตรงมาจนไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ผมอธิบายได้ คุณอาไม่อยู่ในสภาพที่รับรู้เลยด้วยซ้ำ เจ้าสัวย่อมรู้ดีว่าเขาโดนอะไร” ลูกแก้วชิงแทรกขึ้นก่อน มังกรแววตาไหววูบ รู้สึกกดดันกึ่งสงสารไม่อยากให้ลูกแก้วหวนคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายอีก แต่จนปัญญาเมื่อตาคมเข้มที่มอง
สบมา บอกกลายๆว่าปล่อยเป็นหน้าที่เจ้าตัว เขาจึงเลือกที่จะหุบปากนิ่ง
“คุณไม่ต้องเรียกร้องความยุติธรรมหรอก มันทดแทนกันไม่ได้กับสองชีวิตของลูกชายผม ยังมีลูกน้องอีกร่วมสิบ” ดวงตาแข็งกร้าวจ้องตอบลูกแก้ว แม้แต่มังกรที่ว่าไม่สะทกสะท้านยังสัมผัสได้ถึงปะทุอารมณ์คนพูด แต่น่าแปลกที่ลูกแก้วยังคง
มีสีหน้าปกติ
“ผมไม่ได้เรียกร้องความยุติธรรม แค่ย้ำให้รู้ว่าคนที่อยู่ในสภาพนั้น หากไม่หลงลืมเกินไป หรือปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริงความผิดคงโยนให้อาผมเต็มๆ โดยที่เจ้าสัวไม่จำเป็นต้องค้นหาความจริงว่าไหมครับ” คำพูดชาญฉลาดทำให้เจ้าสัว
ไกรสิงห์ลดความกระด้างของสายตาลง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงทรงพลัง
“เพราะแบบนี้ผมถึงให้โอกาสพวกคุณพูด ถ้าปักใจเชื่อไปแล้ว คุณยังจะมีลมหายใจมานั่งคุยกับผมอยู่อีกหรือ” อย่างน้อยอาวุโสคนนี้ก็ไม่ได้สร้างรากฐานขึ้นมาโดยไม่มีจรรยาบรรณ
“ผมคิดไว้ไม่ผิดว่าคนอย่างเจ้าสัวคงไม่ไร้เหตุผล ยิ่งวิธีลอบกัดอย่างน่ารังเกียจไม่น่าใช่ความคิดของเจ้าสัว”
ลูกแก้วหลอกด่าได้หน้าตาย โหนกแก้มเจ้าสัวถึงกับกระตุกที่เด็กรุ่นลูกใช้คารมว่าแดกอย่างเนียน
“ผมไม่ใช่คนใจกว้างเท่าไหร่หรอก คุณควรเข้าเรื่องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดโดยไม่ปิดบังความจริง ขืนยังลบลู่
คนตายซึ่งเป็นลูกชายผมอีก พ่อที่รักลูกมากคิดเอาเองว่าเขาจะทำอย่างไรกับวาจาสามหาว” เจ้าสัวส่งสายตาดุเตือนลูกแก้ว
แถมขู่ตบท้ายมาต่างหาก มังกรนึกขำในใจไม่ติดต้องวางหน้านิ่งคงหลุดยิ้มไปแล้ว ขนาดกลั้นไว้มุมปากยังกระตุก ไม่คิดว่า
ลูกแก้วจะทำให้เสือเฒ่าเจนสังเวียนเสียบุคลิก
“ผมไม่มีเจตนาลบหลู่นะครับตั้งใจชมต่างหาก แต่ช่างเถอะหากไม่ชอบผมก็จะไม่พูด ง่ายๆสั้นๆคนทำไม่ใช่
พวกผมแต่เป็น ‘รามูน’ คนที่เจ้าสัวควรคิดบัญชีคือเขา” ลูกแก้วบอก ไม่ต่างจากที่มังกรคิดไว้ฝีมือระดับฆ่าไม่เหลือซาก
คงมีเพียงคนเดียว
“รามูน..คุณแน่ใจว่าเป็นเขา” เจ้าสัวย้ำอีกครั้ง
“แน่ใจครับ เขาช่วยผมไว้นี่” ลูกแก้วยืนยันหนักแน่น
“เอาล่ะผมเชื่อ ผมคงยืมตัวพวกคุณพักผ่อนที่คฤหาสน์สักระยะ จนกว่าจะคิดบัญชีรามูนเรียบร้อย” มังกรอึ้ง
แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าคงไม่ได้กลับออกไปง่ายๆ แต่ไม่คิดว่าเสือเฒ่าจะบอกตรงๆแบบนี้
“ในเมื่อไม่เกี่ยวกับผม ซึ่งสมควรเรียกร้องความยุติธรรมที่ลูกชายคุณวางยาด้วยซ้ำ ทำไมยังกักตัวพวกผมไว้อีก” ครั้งนี้เขาทนเฉยไม่ได้ จำเป็นต้องเอ่ยปากเพื่อขออิสรภาพของเขากับลูกแก้ว
“ความยุติธรรมไม่มีอยู่ในวงการ คุณน่าจะรู้ดีคุณมังกร เราต่างถือความแข็งแกร่งเป็นใหญ่ ที่ต้องเสียมารยาทเชิญพวกคุณพักอยู่ที่นี่ในฐานะแขกพิเศษ เพราะผมเชื่อว่ารามูนต้องมาปรากฎตัวเพื่อช่วยพวกคุณออกไปไม่จำเป็นที่ผมต้องส่งทีมออกค้นหาเขา หวังว่าจะเข้าใจผมหมดธุระแล้ว พวกแกพาคุณสองคนไปพักที่ห้องรับรองด้วย” พูดจบไม่รอให้มังกรเอ่ยปากถามอะไรอีก ร่างท้วมก็ลุกออกไปพร้อมสมุนตามเป็นพรวน ในขณะที่ลูกแก้วเอื้อมตบบ่ามังกรเบาๆ เป็นการปลอบให้สบายใจก่อนพูดตามมาว่า
“เอาน่าอา ไม่เลวร้ายสักหน่อยแค่มาพักผ่อนในถ้ำเสือ ฮะฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะทิ้งท้าย คนพูดไม่มีท่าทาง
หวาดกลัวให้เห็น ทำให้มังกรผ่อนคลายความตึงเครียดไปเยอะ หันไปสบตาคมเข้มก่อนจะบอกกลับไปว่า
“ขอบใจมากนะ” แค่นี้รอยยิ้มหล่อจนคงมองถึงกับแสบตาก็เผยจากใบหน้าคมอย่างไม่ปิดบัง มังกรถึงกับรู้สึก
ร้อนวูบวาบ ก่อนคำเชิญของสมุนที่รับคำสั่งจะเตือนให้รู้ตัว
“เชิญตามผมมา” เป็นอันยุติบรรยากาศส่วนตัวที่ทั้งสองสร้างขึ้นแต่เป็นการช่วยให้มังกรหายใจโล่งทันตา ไม่อย่างนั้นหน้าคงแดงจนสังเกตเห็น เพราะสายตาและรอยยิ้มที่ลูกแก้วส่งให้เป็นแน่ สองหนุ่มต่างวัยแต่หัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ลุกขึ้นยืนเดินตีคู่ตามคนนำทางไปอย่างไม่อึดอัดเหมือนที่คิดไว้เลยแม้แต่น้อย....นั่นสิถือว่ามาพักผ่อนถ้ำเสืออย่างที่ลูกแก้วบอกก็ไม่เลวเท่าไหร่..?
มาลงต่ออย่างต่อเนื่อง 555
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะ ขอบคุณที่ตามติดกันอย่างใกล้ชิด
รักคนอ่าน รักลูกแก้ว รักรามูน รักมังกร และไม่ลืมรักตัวเองค่ะ อิอิ!
Luk.
ปล.ไล่กดบวกให้กับคอมเม้นท์ทุกรีของตอนที่แล้วให้เป็นการขอบคุณ ทั้งเป็ดทั้งบวกรับกันไปค่ะ
หัวข้อ: @@โดยLuk {ลูกแก้วมังกร} รามูนจ้าวแห่งสายลม (อ่าน 637722 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก