หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[reborn]

ของเขาพิเศษจิงๆ

รอน้องกรรณ์

[gupalz]

กรณ์ร้อนแรงมาก

[RinNam]

อ่านไปมดกันไป หวานกันจริงจัง อ๊ายยยยย 

[yaoigirl]

น่ารักมากกกกก

แต่ถ้าจะน่ารักกว่านี้

ขอตอนพิเศษ คู่น้องชาย ได้ไหมมมม

[imissyou]

กรรณ์ เหม 

[shockoBB]

อร๊ายยยย ร้อนแรงสุดๆ><

[rinia]

ชอบตอนพิเศษนี้มากๆ  แต่จะชอบมากกว่านี้ ถ้าได้ตอนพิเศษ กรรณ์กับเหม นะ

[Aini_es]

น่ารักมากๆ 
ขอบคุณนักเขียนมากๆ เลยนะคะ

[mild-dy]

มาแล้วจ้าๆ
น่ารักมากๆ
ชอบๆๆ

[pungya]

อิจฉานะเนี่ย มีวันพิเศษเยอะ พี่สิงห์ก็กำไรโคตรๆเลยสิ น้องกรณ์เซอร์วิสพิเศษ
คู่พี่หวานปนร้อนแรง รักกันดีจริงๆ แต่อยากอ่านคู่น้องด้วย คิดถึงเหมกะกรรณ์

[G_U_I_N]

กรณ์น่ารักจัง  พี่สิงห์ก็นะ แหมๆๆๆๆ

อืม แต่ว่า สามปีผ่านไป.... หนอนน้อยของน้องเหมคงจะโต (แล้วมั๊ง) อิอิ

ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ

[Dezair]

มัน...สนุกมากกกกกกก >.<
สนุกมากๆเลยค่ะ ไปๆมาๆแล้วชอบน้องเหมมากกว่าพี่สิงห์นะ (แต่ไม่ใช่เพราะอิทธิพลของฉากหนอนเละนะคะ ฮ่าฮ่า)
ชอบเวลาเหมบรรยายเรื่องของน้องกรรณ์มากเลย แบบว่าดูเอ็นดู้ เอ็นดูน่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆและสนุกๆอย่างนี้

ป.ล. 1 ชอบกฤษณ์ในตอนท้ายสุด ที่น้องสาวมาเรียก แค่ประโยคท้ายนั่นประโยคเดียวให้ความรู้สึกว่าจริงๆแล้วกฤษณ์ก็รักน้องเหมือนกัน T.T
ป.ล.2 ยกป้ายรอตอนพิเศษขอน้องกรรณและเหม ^.^

[Kfc_Pizza]

 

[CarToonMiZa]

วันพิเศษกับคนพิเศษ
ช่างหวานแท้

[namngern]

5555 กรี๊ดกร๊าด
เห็นว่าตอนพิเศษมา ตกใจมาก
เพราะตอนแรกกะมาดูอีกทีวันที่กำหนด
ดีนะที่เข้ามาผลุบๆโผล่ๆในนิยายที่โพสจบแล้วก่อน
เลยไม่อ่านคู่หลักซะเลย
เอิ๊กก  รออ่านตอนพิเศษกรรณ์เหมจ้า

[$VAN$]

อิอิ น้องกรณ์พิเศษ แถมลูกชิ้นสี่เท่า ถูกใจสิงห์และผู้อ่านจริงๆ

[timtam]

โอ๊ยยยยยยยยย น่ารักเกินไปแล้วววววววววววว กรณ์ น่ารักที่สุดเลย ><

อยากอ่านกรรณ์สุดตัวเลยค่ะ >< 5555+

[P-o-r-m-u-h-M]

ป่าสวยด้วยพรรณไม้ยืนต้นนานาชนิดบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างดีของพื้นที่แถบนี้ บรรยากาศของละแวกจึงมีความเย็นสบายไปตามๆกันด้วย กลุ่มคนที่แวะมาเที่ยวต่างรู้สึกผ่อนคลายกับสิ่งรอบตัว แม้จะต้องเดินขึ้นทางลาดกว่าจะได้ขึ้นมาชมส่วนหนึ่งของ ‘พระตำหนักภูพานราชนิเวศน์’

แต่ความสนุกสนานก็ไม่ได้ถูกลดทอนลงไปแต่อย่างใดกับกลุ่มวัยรุ่นที่เดินไปคุยไปและหัวเราะไป

เป็นเพราะเด็กชายที่ดูอ่อนวัยและตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ทำให้ผู้ร่วมเดินทางทุกคนถึงกับหัวเราะและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพียงแค่เห็น...กรรณ์...ยิ้มกว้างอย่างสนุกสนาน แต่คนที่เห็นรอยยิ้มสวยๆนั้นแล้วมีความสุขที่สุดคงหนีไม่พ้น...เหมราช

เหมราช...น้องชายของราชสีห์ซึ่งเป็นแฟนของพี่ชายของเด็กชายตัวเล็ก เป็นเหตุให้เหมได้มารู้จักและรู้สึกอยากปกป้องกรรณ์ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะว่าสงสารที่กรรณ์ต้องเกิดมาอย่างผิดปรกติ อีกส่วนคือความรู้สึกดีๆที่มีให้เด็กน้อยข้างๆตัว

สี่ปีที่ได้เห็นหน้าได้พูดคุยกับกรรณ์ยิ่งทำให้เหมเกิดความแน่ใจมากขึ้นมากกว่าเก่า

‘รัก’...เป็นรักไม่ผิดแน่ๆ

“กรรณ์เดินไปดูตรงนั้นกัน”ร่างสูงบอกแล้วยิ้มอ่อนโยน กรรณ์ที่หันมาก็ยิ้มตอบแล้วคว้ามือใหญ่เข้าไปกอบกุมอย่างไม่มีเขินอาย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปไกลจากที่เพื่อนๆอยู่ไม่มาก

“สวยมั้ยครับ?”เหมชี้ที่กอต้นไม้ที่ออกดอกสีสันสวยงาม เห็นแต่แรกแล้วจึงชวนคนตัวเล็กออกมาดู

“สวย สวย”พยักหน้าตอบ ยิ้มหวานแล้วก้มลงไปหอมดอกไม้นั้นเบาๆ

“อยากเก็บ...แต่กรณ์ว่า...กรณ์เคยสอน...ห้ามเด็ดดอกไม้”ประโยคคำพูดของกรรณ์ที่เริ่มมีพัฒนาการขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนบอกถึงความน่ารักของตัวคนพูด มือหนาขยี้หัวเล็กเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะเด็ดดอกไม้หนึ่งดอกส่งให้กรรณ์

“แต่พี่กรณ์ไม่เคยเห็นสอนเหมเลย”กรรณ์รับดอกไม้มาแล้วยิ้มกว้างกว่าที่เคย ทำเอาคนที่ทำตัวไม่ดีต่อสังคมดีใจที่ได้ทำผิด...ถ้าเพื่อรอยยิ้มของกรรณ์ ต่อให้เขาเป็นคนที่ดูไม่ดีกว่านี้ก็ยอม

“เหมรักกรรณ์นะ”คำรักบอกออกมาอย่างง่ายๆ แต่ก็มีแค่รอยยิ้มเหมือนเดิมกับการพยักหัวเล็กๆอย่างที่เคยเป็นมา

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เหมบอกรักกรรณ์ แต่เป็นเพราะคนตัวเล็กไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำที่เหมพูดออกมาต่างหาก บางครั้งเขาเองก็นึกไม่พอใจที่กรรณ์ต้องเป็นเด็กพิเศษแบบนี้เหมือนกัน

“รักเหมือนกัน”เสียงเล็กตอบไม่มีท่าทางขัดเขินราวกับไม่ได้รู้ความลึกสึกของคำที่พูดออกมาจริงๆ เหมราชถอนหายใจนิดหน่อยก่อนจะลากคนตัวเล็กกลับไปเข้ากลุ่มเพื่อนๆที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี

ช่วงกลางวันที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรมากมายทำให้คณะผู้ท่องเที่ยวที่วัยรุ่นกว่ากลุ่มอื่นๆเดินชมความสวยงามได้อย่างจุใจกว่าจะกลับมาถึงที่พักที่อยู่ในตัวเมืองก็เกือบจะค่ำอยู่แล้ว

ทุกคนตัดสินใจว่าวันนี้คงต้องนอนพักแต่หัววันเพราะพรุ่งนี้ต้องขับรถต่ออีกไกล...จุดมุ่งหมายของพรุ่งนี้คือตลาดอินโดจีนจังหวัดมุกดาหาร

เหมราชพากรรณ์เข้ามาพักในห้องพักขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ทันที่ที่เข้ามาเหมไม่ลืมที่จะกดโทรศัพท์ติดต่อกรณ์เพื่อแจ้งความเป็นไป รู้ดีว่ากรณ์รักและห่วงน้องชายคนนี้ขนาดไหน

เพราะเขาก็รักและห่วงคนคนนี้ไม่ต่างอะไรกับกรณ์เลยซักนิดเดียว

กรรณ์รับโทรศัพท์ไปด้วยรอยยิ้มกว้าง เหมจึงเดินหยิบผ้าขนหนูสีขาวขึ้นพาดบ่าแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายกับความเหนื่อยล้า

เสียงซู่..ซ่าของสายน้ำที่ตกกระทบพื้นเป็นเสียงเดียวที่ดังภายในความเงียบ ร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่มวัยเจริญพันธุ์ที่ยืนปล่อยให้น้ำไหลผ่านไปเรื่อยๆ แม้จะดูหงอยเหงาแต่มุมปากหนายกขึ้นเล็กๆที่มุมปากบอกถึงสิ่งที่กำลังคิดไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายซะทีเดียว

หลายปีที่ผ่านมาทำให้เหมรู้ตัวรู้ใจตัวเองก็จริง แต่อย่างไรก็รู้ถึงความจริงว่าเขากับกรรณ์คงไม่ได้สมหวังกันแน่ๆ จะให้ไปพูดเรื่องความรัก...คนรักกับกรรณ์คงจะยากเกินไปที่น้องจะเข้าใจ แต่ที่ใจเพราะน้องดูเหมือนจะชอบอยู่กับเขามากที่สุด...มากกว่าพี่ชายแท้ๆด้วยซ้ำไป

คงเพราะเหมไม่เคยขัดใจอะไรเลยซักครั้ง ไม่แม้กระทั้งจะคิดขัดใจ เพราะน้องทั้งน่ารักและน่าสงสารในคราวเดียวกัน แบบนั้นเลยทำให้กรรณ์ชอบที่จะอยู่กับเหมมากที่สุด

“เหม!! สตอเบอรรี่...”มือเล็กยื่นโทรศัพท์เครื่องเดิมคืนให้ทันทีที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำ คำบอกที่ต้องแปลความนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ยากเกินไปที่จะตีความออก

“โอเค...กรรณ์ไปอาบน้ำซะนะ”รับคำก่อนจะดันคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำที่เปิดประตูกว้างด้วยกลัวน้องจะเป็นอันตรายอะไร

“ว่าไงพี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะคุยกับน้อง วันนี้มีอะไรพิเศษหรือไง”

“เปล่า กูจะคุยกับมึงบ้างไม่ได้หรือไง”เสียงเข้มที่คุ้นเคยตอบกลับ ทำเอาคนฟังต้องหัวเราะขำๆในลำคอ เวลาพี่ชายของเขาชอบมีมาดแล้วทำอีโก้สูงใส่คนอื่นมันชวนให้คิดถึงเวลาที่คนๆนั้นอยู่กับคนรักที่ชื่อกรณ์ พอเห็นภาพนั้นแล้วก็ชวนให้ขำ...ไม่นึกว่าชาตินี้จะเห็นคนอย่างราชสีห์อ้อนคนอื่น

“แล้วคุยอะไรล่ะพี่ ผมเหนื่อยนะ อยากพักแล้ว”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูกับกรณ์จะตามไป จองห้องเพิ่มไว้สองห้อง”คนฟังขมวดคิ้วก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัยทันที

“สองห้อง?? จองทำอะไรต้องสองห้องว่ะพี่สิงห์”

“ก็กูหนึ่งห้อง กรณ์หนึ่งห้อง”คำตอบเสียงเข้มอีกครั้งทำให้รู้ว่าคนตอบคงกำลังหงุดหงิดอยู่แน่ๆ

“อ้าว...ทะเลาะกันเหรอนี่”

“ทะเลาะห่าไร...กรณ์จะนอนกับกรรณ์”

“หา!!!”

“เออ ตามนี้นะ”พูดจบก็วางสายทันที ปล่อยให้เหมนิ่งงงประมวลผลในสมองจนเริ่มจะรู้เรื่องราว

...พี่กรณ์จะนอนกับน้อง...

...งั้นเขาก็ต้องนอนคนเดียวเหรอ?...

...ไม่เอาด้วยนะ!!...

...สองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขานอนกอดตัวนิ่มๆของกรรณ์จนชินแล้ว...

...ถึงเมื่อก่อนจะได้กอดกันบ้าง แต่ก็นานๆครั้ง...

...แต่นี่สองอาทิตย์นะ!! กอดมาตลอดจนมันชินแล้ว...

“ไอ้พี่สิงห์แมร่ง!! ทำไมไม่รู้จักห้ามพี่กรณ์ว่ะ!!”บ่นขบเขี้ยวตัวเองไปพร้อมๆกับหัวที่คิดหาทางออก ทั้งๆได้ยินเสียงน้ำไหลกับเสียงหัวเราะเอิ้กอ๊ากของคนที่กำลังเล่นฟองสบู่อยู่ในห้องน้ำตอนนี้

ไม่นานรอบยิ้มของชายหนุ่มก็ยกยิ้มกับความคิดในหัว...

“กรรณ์...อาบน้ำพอแล้วเดี๋ยวเป็นหวัด”ตะโกนเรียกไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาพร้อมๆกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่พันอยู่รอบตัว ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นร่างบางๆน่ากอดกับผิวขาวๆเนียนน่าลูบไล้นั้นก็จริง แต่ทุกครั้งที่เห็นก็ทำเอาหัวใจของเหมต้องเต้นไวกว่าปรกติทุกที

สะบัดหัวไล่ความคิดที่อยากรังแกน้องออกไปจากหัวก่อนจะดึงร่างเล็กให้มานั่งที่ปลายเตียงแล้วใช้ผ้าอีกผื่นเช็ดหัวอย่างอ่อนโยนจนผมสีดำขลับเริ่มหมาด

ปากหนาก้มลงไปจูบหนักๆผ่านผ้าผื่นบางที่กางกระหม่อมแล้วยกมือบางขึ้นมากอบกุม เรียกให้ดวงตาใสซื่อมองอย่างงงๆ ถึงไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังมองด้วยสายตาหวานซึ้งขนาดไหน แต่รู้ด้วยสัญชาติญาณว่าเหมกำลังแปลกๆไป

“กรรณ์ครับ...”แหวนทองคำลายเกลี้ยงที่เหมราชใส่จนติดมือถูกถอดออกมาอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็ก

“.... ‘แต่งงานกันนะ’ ....”

....

....

ความเงียบเป็นเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ เหมเข้าใจดีว่าความเงียบไม่ใช่คำตอบของกรรณ์ แต่เพราะน้องไม่เข้าใจมากกว่าจึงไม่รู้จะพูดว่าอะไร

“การแต่งงานคือการที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ถ้ากรรณ์แต่งงานกับเหม เหมกับกรรณ์ก็จะได้นอนด้วยกันทุกวัน อยู่ในอ้อมกอดของเหม ตื่นมาก็จะเจอหน้าเหมทุกวัน”อธิบายด้วยความใจเย็น พร้อมๆกับรอคำตอบของคนตัวเล็กที่เริ่มจะยิ้มออกมาหน่อยๆ

“...ถ้างั้น...ก็แต่งงานกันนะ”เสียงหัวเราะใสหัวเราะอย่างมีความสุข เพราะคนตัวเล็กไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าที่เหมสอน...ถ้าที่เหมบอกมาเป็นเรื่องจริง ในใจจริงๆของกรรณ์ก็ชอบที่จะเป็นแบบนั้น

“...แต่งงานกันแล้วนะครับ เก็บแหวนนี่ไว้ให้ดีๆนะ”ยิ้มพูดตอบ พร้อมกับใส่แหวนไปให้นิ้วหัวแม่มือที่เป็นนิ้วเดียวที่ใส่แหวนของเขาได้

“อ่อ...เหมลืมบอก การแต่งงานนี่แต่งได้แค่ครั้งเดียวนะ กรรณ์ห้ามไปแต่งกับใครอีกแล้วนะ”คนตัวเล็กพยักหน้าหยึกๆ ยกมือขึ้นมาสนใจแหวนสีทองที่มาอยู่บนมือของตัวเอง

“อีกเรื่องหนึ่งนะ...หลังจากแต่งงาน เราต้องไปฮันนีมูน..ซึ่งมันหมายถึงกรรณ์ต้องไปเที่ยวกับเหมแบบสองต่อสอง ห้ามพาคนอื่นไปด้วย ห้ามบอกคนอื่นว่าเราจะไปไหน มีแค่เราสองคนนะ หึหึ”กรรณ์แค่รับคำและหยักหน้าหัวเมื่อเดิมเพราะกำลังสนใจอยู่กับแหวนในมือ ปล่อยให้ ‘เจ้าบ่าว’ หมาดๆ หัวเราะอย่างถูกใจไปพลางเก็บเสื้อผ้าไปพร้อมๆกับแผนการแอบพา ‘เจ้าสาว’ หมาดๆหนีเที่ยวสองคน









“พี่สิงห์ครับ กรณ์เก็บเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”กรณ์เดินออกมาบอกยิ้มๆ แต่สิงห์ได้แค่หันกลับมาทำหน้ายิ้มเหี่ยวๆส่งกลับมาให้จนกรณ์ต้องถามว่ามีอะไรผิดปรกติ?

“คือว่า...พี่ว่าเราไม่ต้องไปแล้วล่ะ”

“...หือ..ทำไมล่ะครับ? หรือว่ากรรณ์เป็นอะไร!!”

“เปล่าๆ ไม่มีใครเป็นอะไร แค่.....”เพราะไม่รู้จะพูดอะไรเลยส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้คนรักดูข้อความพร้อมๆกับกดเล่นคลิปเสียงที่น้องชายส่งมาให้

“.... แต่งงานกันนะ ....”

“...ถ้างั้น...ก็แต่งงานกันนะ”

“.....”ร่างบางนิ่งค้างเพราะทำอะไรไม่ถูก เสียงแรกคือเหมราชและเสียงที่สองคือน้องชายของเขาเองแน่ๆ...ข้อความที่ส่งมาก็บอกว่า ‘พวกเราพึ่งแต่งงานกัน จะไปฮันนีมูนกันสองคน พวกพี่ไม่ต้องมาแล้วนะ’

“นะ...นี่ อะไร...กันครับ พี่สิงห์”

“ใช่!! ไอ้เหมนะไอ้เหม!! กล้าแต่งงานก่อนเราได้ไงว่ะ!!”

“มะ ไม่ใช่แล้วครับ!! พี่สิงห์นี่!!”ว่าคนรักน่าแดงจนถูกดึงไปกอดไว้ทั้งตัว

“ไอ้เหมมันเอาจริง กรณ์ก็รู้ว่ามันรักกรรณ์...เพราะงั้นเราคงไม่ต้องไปตามพวกนั้นแล้วล่ะนะ”พูดไปปากหนาก็พรมจูบเบาๆไปตามลำคอขาว

“เพราะงั้นเราเลยมีวันหยุดยาว...งั้นพรุ่งนี้เราไป...ฮันนีมูนกันบ้างเถอะนะ แต่ตอนนี้พี่ขอพรีฮันนูมูนก่อนแล้วกัน”ไม่ทันได้รอคำปฏิเสธราชสีห์ก็จัดการกับคนรักได้อย่างไม่ยากเย็น ทั้งๆที่ในใจกำลังอยากเตะไอ้น้องชายสุดกวนโอ้ยแต่ร่างตรงหน้าน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ

...มึงนะมึงไอ้เหม!! กล้าแต่งงานก่อนกู!! ข้ามหัวกูชัดๆ!!...







END


เล้าล่มวันเกิดคนเขียนพอดีเลย เลยไม่ได้ลง อิอิ

จบแล้วครับสำหรับเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ที่ใจมากที่มีคนชอบ
(ตอนเอาลงคิดว่าจบเรื่องได้ซักสิบหน้าก็ดีแล้ว ๕๕๕)

ยังไงก็ดีใจที่ได้เอาเรื่องราวที่เขียนๆมาให้ทุกคนอ่านครับ 

[karn49]

ถ้าลืมแล้วกรเป็นแบบนี้
อยากให้สิงลืมทุกวันเลย 55555

[yang]

น่ารักกกกกกก   

[inspirer_bear]

วู้วววว น่ารัก อ่านตอนจบแล้วยิ้มได้

ฮิ้วววว มีความสุข อย่างน้อย กรณ์กับกรรณ์ก็มีคนที่รักคอยดูแลแหละเนอะ

[P-o-r-m-u-h-M]

ว่างๆมาทักทายกันที่เรื่องอื่นบ้างนะครับบบบบบบ
(แอบโปรโมต๕๕๕๕๕๕๕)

[karn49]

อ๊ากกกกกกกกกกก น่ารักมากกกกกกกกกกก -//////-
ทำไมถึงอยากให้แต่งเรื่องของ กรรณ์กับเหม อีกนะ อิอิ

[obab]

❤happy birthday คนเขียนนะคะ

อ๊าาาา อยากอ่าน nc ของน้องเหมกะกรรณ์ จังงง
มันดูเป็นอะไรที่ taboo มากก ทั้งที่ไม่ผิดอะไร >\\\<

แค่จิ้นก็ ... 555

[imissyou]

แอร๊ยส์ส์ส์ แต่งงานตัดหน้ากันเลยทีเดียว

[Monkey D lufy]

น่ารักอ่ะ

คนเขียนตอนนี้เขียนเีรื่องอะไรอยู่ค่ะ

เอาลิ้งค์มาลงให้บ้างสิค่ะ

จะได้ตามไปอ่านได้ค่ะ  อิิอิ

[rinia]

น่ารักทั้งสองคู่   รอติดตามเรื่องใหม่นะ
Happy Birthday  ย้อนหลังค่ะ  มีความสุขมากๆ

[A-J.seiya*]

เหมทำดีมากกกกกกก
555555
พี่สิงห์คงโกรธ แต่ทำไงได้ล่ะ คนมันว่องอ่ะ
หึหึ อยากอ่านภาคฮันนีมูนน้องกรรณ์ด้วยอ่าาา
^^

[inspirer_bear]

พี่สิงห์ ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น 55555

เหมเจ้าเล่ห์จังเลยอะ 5555

[kungfoopungpon]

 ว้าว สนุกมากครับ