หัวข้อ: ♥ บล็อค X ไนน์ ไหงงั้นน่ะ ? ตอนที่ 27 : กระจ่าง [THE END] [12/06/12] p.12 [ย้ายเลยครับ !!]

[Meandiiz]

พี่น้องมันน่ารักนะเนี่ยยยยย

[CarToonMiZa]

พี่น้องคู่นี้
เค้าดูแลกันดีจริงๆ

บวกเป็ด

[TKLP]

รอบล็อคกลับไปพรุนนนนน 

[Earthquakeee]

เมื่อไหร่บล็อคจะพรุนนนนน 

[wonderun]

♥ บล็อค X ไนน์ ไหงงั้นน่ะ ?
ตอนที่ 23 : พรุน ... พรุ๊น ... พรุน

ตื่อ ดือ ดึ๊ง~



สายเเรกที่โทรเข้ามาของวัน ถ้าไม่ใช่เเฟนเเล้วจะไปใคร บล็อคขยี้เเล้วนวดบริเวณขมับให้รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาก่อนจะรับโทรศัพท์



"ฮัลโหล"

((ถึงไหนเเล้วเนี่ย)) ปลายสายตะโกนเลียงดังทะลุออกมานอกลำโพงโทรศัพท์ทำให้คนฟังต้องยืนโทรศัพท์ออกห่างจากหูพอสมควร



"หูจะแตกเเล้วเนี่ย"

((ก็คิดถึงงงงงงง ~))



"เออ รู้เเล้วน่า" ต้นสายทำเสียงหน่าย

((เค้ารออยูที่หน้าคณะเเล้วนะ ถึงเร็วๆๆ คิดถึงจะตายอยู่เเล้วเนี่ย))



"โอเค รู้เเล้วว่าคิดถึง ไว้เจอกันค่อยคุยนะ บนรถรบกวนคนอื่นเค้า" ร่างโปร่งต้องเบาเสียงลงเพราะรู้สึกเกรงใจบรรดาเพื่อนๆน้องๆ ที่กำลังพักผ่อนอยู่บนบัส



((คร้าบบบบบ โดนลงโทษเเน่กลับมา))



"ลงโทษอะไร ?"

((ไม่รู้ ไม่ชี้ ! รีบมานะจุ๊บๆ)) สร้างความสงสัยมากยิ่งขึ้น เจ้านั่นจะทำโทษอะไร ? เเล้วเค้าทำอะไรทำไมต้องโดนลงโทษด้วย



เเสงอาทิตย์ที่ส่องอยู่ตรงหน้าต่างค่อยๆเเยงตามากขึ้นทุกที อีกไม่นานรถก็น่าจะถึงมหาลัยเเล้ว

ร่างโปร่งหันไปมองเด็กตัวขาวข้างๆที่หลับเป็นตายอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว



 


วู๊บบ



ร่างโปร่งขยับไหล่ออกจากหัวของคนที่กำลังพิงอยู่ทำให้ร่างบางๆของอีกฝ่ายเเทบจะกลิ้งลงไปที่พื้น คนถูกแกล้งที่ไม่รู้อะไรเลย งัวเงียๆขึ้นมาขยี้ตา



"ฮ่าๆๆๆ" คนเเกล้งหัวชอบใจ



"อ่ะ อะไรอ่ะพี่" เสียงยังงงๆ เเถมหน้าตาตอนนี้ก็ อดไม่ได้ที่ใครเห็นเเล้วก็ต้องขำ



"ขี้เซานะเราอ่ะ"



"ก็มันเหนื่อยนี่นา ความจริงผมก็รู้สึกตัวตั้งแต่พี่คุยโทรศัพท์เเล้วเหอะ"



"ก่อนจะมาทำหน้าตายอกย้อนเเบบนั้นช่วยจัดการกับผมให้เรียบร้อยก่อนเหอะ ยุ่งเป็นรังนกเเล้ว ฮ่าๆๆ" คนฟังหันไปมองกระจก เเล้วก็รีบจัดการปาดผมให้เรียบร้อยเข้าทรง ก่อนที่จะถูกรุ่นพี่ตัวดีล้อไปมากกว่านี้



ไม่นานรถก็บัสสองชั้นจำนวนสองคันก็เทียบท่าจอดที่หน้าคณะเภสัชศาสตร์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของกรุงเทพ นักศึกษารุ่นพี่รุ่นน้องค่อยๆตื่น ขึ้นจากการพักผ่อน ต่างทยอยกันลงจากรถหยิบสัมภาระส่วนตัวเเล้วเตรียมเดินทางกลับบ้าน

“มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย” ร่างสูงกว่าช่วยอีกฝ่ายขนกระเป๋าลงมาจากบัส ลำพังเเค่ถือของตัวเองก็ทุลักทุเลมากพออยู่เเล้ว เเต่ด้วยความมีน้ำใจ เเละสายรหัส กระเป๋าเบาๆเเค่นี้ทำไมจะช่วยน้องหิ้วไม่ได้

“หนักไหมน่ะ พี่ผมยกเองได้ พี่มีกระเป๋าตัวเองอีก” คนเล็กบ่นอุบอิบ เเต่ไม่ว่าจะพยายามยื้อเเค่ไหน เจ้ารุ่นพี่ก็ไม่ยอมคืนกระเป๋าให้ ดันเเต่จะยกให้ๆ เอาเข้าจริงๆเเล้วมันไม่น่าจะไหว ตัวของทั้งสองคนก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากันมาก งั้นเรื่องเเรงก็คงไม่ต่างกันมากอยู่ดี

“เอ้า บล็อคมาพี่ช่วยๆ”

“ไม่เป็นไรพี่ฟิวส์ กระเป๋าน้องผม ผมถือได้ครับ โอ๊ะ” ร่างโปร่งเซเอียงไปข้างหน้าเฉียดตกประตูรถลงไป โชคดีที่ได้รุ่นพี่ตัวโตกว่าดึงเอาไว้ทัน

“เห็นไหม มาๆพี่ถือให้ เราไปจัดการกับคนข้างล่างนู่น หน้ามุ่ยมาเเล้ว” มือหนาชี้ไปที่ประตู พร้อมกับเอามือทำท่าปาดคอ เป็นสัญลักษณ์ว่า ตายเเน่ๆ อีกฝ่ายจึงรีบสาวเท้าลงไปส่องดู

“ตาย ผมก็อยากรีบกลับนะ เเต่น้องอ่ะทำไง” ร่างโปร่งหันไปส่งสายตาอาวอนหาร่างเล็ก

“เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องให้ เรากลับไปเคลียร์ปัญหาชีวิตรักของเรานู่นไป ฮ่ะๆ” คนเป็นพี่หัวเราะชอบใจ จะปัญหาอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องเเฟน ป่านนี้ไม่รู้ไนน์คิดถึงบล็อคขนาดไหน ไม่เจอหน้ากันตั้งสามวันเเหนะ

“งั้นพี่ไปก่อนนะมิว ... ผมฝากดูเเลน้องด้วยนะ อย่าพาน้องไปเถลไถลล่ะ” กำชับ ไม่สิออกคำสั่งกับรุ่นพี่อย่างดิบดี

“ถ้าเกิดผมรู้ว่าพี่พาน้องไปเถลไถลที่ไหนล่ะ โดนเเน่”

“โอเคๆ พี่ไม่พาน้องไปเถลไถลที่ไหนหรอกน่า” วางใจได้หรอ ?

... เอาล่ะหว่า จัดการเรื่องของคนอื่นเสร็จเเล้ว เเต่เรื่องของตัวเองนี่ เหมือนจะมีระเบิดลูกใหญ่รออยู่ข้างล่างเลยเเหะ เเง่งงงงงง

“ช้านะ” เสียงคุ้นหูที่บล็อคไม่ได้ยินนานกว่าสามวัน น้ำเสียงที่ใช้เรียกเเสดงถึงอาการ ‘งอน’ อย่างรุนเเรง ปกติไนน์ไม่ค่อยทำตัวงี่เง่าเเบบนี้ เเต่ถ้าเมื่อไหร่ที่อยู่กับบล็อค นิสัยเค้าจะกลายเป็นเด็กปอสามที่ร้องจะเอานู่นจะเอานี่ทันที เฮ้อ เหนื่อยใจเเทนคนที่ได้ไปเป็นเเฟนจริงๆนะ

“ขอโทษๆ เนี่ยรีบเเล้วนะ เเต่ว่าคนมันเยอะจริงๆ เลยลงมาช้าน่ะ” เเถวบ้านเค้าเรียกว่าเเถ

“หรออื้ม” คำตอบสั้นๆนิ่งจากปากของอีกฝ่าย เป็นผู้ชายอะไรว่ะจะมางอนเเฟน เดี๋ยวเหอะๆ

“ป่ะๆ กลับๆๆๆๆๆ”

“อื้ม”

... ♥ บล็อค X ไนน์ ♥ Featuring ♥ พ็อท x ที ♥ ...

“นายพล คิดถึงป่ะป๊ารึเปล่า ป่ะป๊ากลับมาเเล้ว” พอเปิดประตูห้องเข้าไป เจ้าหมาคู่ใจสุดที่รัก นามว่านายพล ก็กระโดดขึ้นมาเลียร่างโปร่งอย่างกุลีกุจอ ขนาดหมามันยังคิดถึง เเล้วคนที่รออยู่จะไม่คิดถึงได้ยังไงเล่า

“หึ สนใจเเต่หมาน่ะนะ”

“เอ้า เป็นอะไรเนี่ย” ร่างสูงผ่านเข้าไปในห้องนั่งลงตรงห้องนั่งเล่นเเล้วเปิดทีวีดู

"งอนหรอไนน์ งุ้งงิ้งๆ" ทำท่าปัญญาอ่อนที่สุดที่เคยทำมา ทั้งเเลบลิ้นปลิ้นตา อ้อนสุดๆเเบบนี้หวังว่าอีกฝ่ายจะสนใจขึ้นมา แต่ไม่เลย ... เฉยมากกกกกก

"พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย เดี๋ยวเหอะ" ทิ้งตัวนั่งลงข้าง มือเริ่มเกิดอาการเลื้อย

"ทำอะไร" เสียงดุจากคนข้างๆ ทำให้ร่างโปร่งต้องยุติการกระทำทั้งหมดลงเพียงเท่านั้น

"ก็ไม่บอกนี่หว่าว่าเป็นอะไร เเล้วใครจะรู้ ละ ... อ๊ะะะ" ไม่ทันจะจบบทสนทนาอีกฝ่ายจะเริ่มบรรเลงบทจูบในท่วงทำนองที่เร่าร้อนขึ้นมา

"อึก ... อ่ะ ... หายจะ ... มะ ...อ่ะ" เสียงที่ลอดออกมาจากปากของร่างโปร่งฟังเเทบไม่ได้ใจความ ลิ้นของทั้งคู่พันกันเป็นเกลียวคลื่น รสจูบร้อนเร่า ที่ไม่ได้สัมผัสกันมานาน ตอนนี้บล็อคได้รับรู้ถึงมันอีกครั้ง

"คิดถึงมากนะ ... รู้ตัวบางไหม หายไปตั้งสามวัน ติดต่อก็ไม่ได้ คนมันเป็นห่วงนะ"

"อ่ะ ... คะขอโทษนะ ... อ๊ะ ... อืมมมม" ไม่ทันจะได้พูดอะไรเพิ่มร่างสูงก็ประกบปากลงมาระดมจูบอีกที ถ้าความคิดถึงมันเปลี่ยนมาเป็นเเรงตัณหาหื่นได้มากขนาดนี้ล่ะก็ คนทั้งโลกคง ...

"อ๊ะ ... หายไปสามวันน่ะ มีคนมายุ่งเยอะเเยะเลยดิ บอกเเล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้คุยกะผู้ชายคนอื่น" ผละจูบออกมาบ่นได้ไม่ถึงนาที เเล้วก็ก้มลงไปจูบต่อ หื่นจนจะกินอีกฝ่ายเข้าไปเเล้วรึไง

"หายใจ .. อ่ะ ไม่ออก พอก่อนเถอะ" ร่าชโปร่งรวบรวมเเรงที่มีผลักอกอีกฝ่ายออกไป แต่เหมือนจะไร้ผลอะไรทั้งสิ้นก็ในเมื่อโดนคร่อมอยู่ทั้งตัวเเบบนี้ แถมเเรงหื่นอาฆาตมากขนาดนั้นไม่มีทางที่ใครจะหนีรอดออกไปง่ายๆ

"ไม่เอาอ่ะ ก็คิดถึงนี่นา ต้อง'ทำ'จนหายคิดถึง"
ร่างที่อยู่ด้านบนค่อยทำตัวอ้อน เเล้วขบลงที่จมูกของอีกฝ่ายเบาๆ

"เจ็บนะกัดเข้ามาได้ ... เเล้วเมื่อไหร่จะหายคิดถึงอ่ะ ?" คนพูดหน้าเเดงเป็นลูกตำลึง จนต้องหลบสายตาอีกฝ่าย ถ้าพูดต่อหน้าตรงๆมีหวังโดนมันทำอะไรสักอย่างอีกเเน่ๆ

"เท่าไหร่จะพอน้า" คอยกระซิบที่หลังหู "พรุนเมื่อไหร่ก็หายเมื่อนั้นเเหละ" เสียงทุ้มนุ่ม ฟังเเล้วดูเซ็กซี่ ยิ่งทำให้คนฟังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากไปอีก ถ้าทำได้คงจะมุดตัวยุบเข้าไผในโซฟาให้มันรู้เเล้วรู้รอดเลย

"อ๊ะ ... ใจเย็นหน่อยดิ ... เหนื่อยอยู่นะ" ร่างโปร่งข้างต่อต้าน ความจริงร่างกายของเค้ายังไม่พร้อมที่จะออกศึกด้วยความเหนื่อนล้าจากการไปค่าย แถมเพิ่งกลับมาถึงเเทนที่จะได้พักผ่อน กลับต้องมาสู้รบปรบมือกับไอ้คนหื่นนี้อีก

"บล็อคไม่เหนื่อยหรอก เเค่นอนเฉยๆ ที่เหลือ ไนน์จัดการเอง หึหึ" มือหนาค่อยๆสอดเค้าไผในเสื้อยืด คลึงไปที่เม็ดชูชนบนหน้าอกของคนข้างล่างที่ตอนนี้เหมือนถูกพันธนาการไว้เรียบร้อย สัมผัสนิ่มของนิ่วมือกับเนื้อเเข็งยิ่งเพิ่มความเสียวให้กับคนถูกกระทำ

"อ๊าาาา ... อึกกกก" ร่างโปร่งหลับตาพริ้ม เส้นเลือดที่หน้าเด่นชัดขึ้น อกขาวนวลที่กำลังถูกคุกคามด้วยปลายลิ้น ส่วนล่างที่เเข็งตึงโด่อยู่ในกางเกงขาสั้นก็ถูกรบกวนด้วยเช่นกัน

"อย่า ... อ๊ะ ไนน์ !!! มัน เสียวนะ อึก อ๊าาาา" เสียงครางเริ่มทวีความดัง ร่างกายม้วนงอเพราะความเสียวจากการเล้าโลมของอีกฝ่าย

"อย่านะ ... ตรงนั้น ... อื้มมม อ๊ะ" กางเกงตัวจิ๋วถูกกระชากออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวบางๆ ที่ถูกเลิกขึ้นไปถึงอก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อ เเละกล้าหน้าท้องตามหุ่นของผู้ชายทั่วไป

"หอมจังเลย ไม่เจอกันสามวัน กลิ่นยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ขอดมให้หายชื่นใจหน่อยดิ ..." จมูกโด่งคมกำลังสูดกลิ่นหอมจากตัวของคนข้างล่าง ซ้ายทีขวาที เหมือนเป็นฟรีโรโมนที่กระตุ้นอารมณ์ทางเพศได้อย่างดี

"น่ารักเชียววันเนี่ย" ร่างสูงบีบเเก้มเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ช่วยเหลือที่คาดว่าน่าจะเตรียมไว้บนโต๊ะนานเเล้ว

"นี่เตรียมไว้ขนาดนี้เลยหรอ" ร่างโปร่งตาโตเมื่อมองไปยังซองพลาสติกสีชมพูในมือขวา เเละหลอดเจลในมือซ้ายของเจ้าคนตัวดี

"ไม่หรอกเนี่ยเตรียมไว้แค่อันเดียวเอง" คนพูดใช้มือฉีกซองพลาสติกเเล้วค่อยๆดึงห่วงข้างในออกมา ... สีชมพู ... กลิ่นสตออร์เบอร์รี่

"เตรียมไว้อันเดียวก็ได้รอบเดียวเดะ ฮ่าๆ" เจ้าคนข้างล่างยิ้มชอบใจที่วันนี้เค้าไม่เจอศึกหนักเเน่นอน

"ยิ้มอะไร ... สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร" เจอยิ้มเจ้าเล่ห์กลับบ้าง เล่นไปไม่ถูกเลย

"หมายความว่า ..."

"อื้ม ใช้รอบเดียว ... รอบที่เหลือไม่ต้องใช้"

"ไอ้บ้าาาาาาาา เอ๊ยยย"

"ถึงจะบ้าๆ ก็บ้านักนะคร้าบผม" คนข้างบนก้มลงมาจูบอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มร่างอีกฝ่ายให้นอนราบไปกับโซฟายาว เพื่อท่วงท่าที่สะดวกเเละไม่ลำบาก

"ฮึ้ยยยยย" คนถูกอุ้มตบหน้าตัวเองซ้ำๆ ด้วยเหตุผลที่ว่าทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้มีผลกับไอ้คนหื่นที่เตรียมปืนใหญ่ไว้พร้อมที่จะยิง

มือหนาปัดปอยผมที่ปกหน้าของคนตัวเล็กออก ก่อนจะค่อยๆเอานิ้วยัเเข้าไปยังช่องด้านหลังอย่างลำบาก ความรู้ตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเสียว เเถมยังร้อนรุ่มอีก เหมือนมีคนเอาไฟมาสุมอยู่ที่ท้องน้อยยังไงไม่รู้

"อึก เจ็บ !!!" คนถูกคร่อมหลับตาพริ้มพร้อมส่งเสียงออกมาเบาๆ ด้วยนิ้วมือสองสามนิ้วที่ทำหน้าที่ขยาย เพื่อเปิดชองทางให้ ปืนใหญ่ของจริงเข้าได้ง่ายขึ้น อีกทั้งนี่ก็เป็นเวลาสักพักเเล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรกัน ทำให้ครั้งนี้อาจจะต้องลำบากนิดนึง

"นี่แค่นิ้วเอง ... เดี๋ยวเจอของจริงเเล้วจะร้องเสียงหลงกว่านี้อีก ฮ่ะๆ โอ๊ะ !!" ฝ่ายนี้ก็ดูหัวเราะชอบใจกับการกระทำของตัวเอง เลยโดนฟาดเข้าที่หน้าอกหนึ่งทีเต็มๆ

"เดี๋ยวชกหน้าให้เลยนี่"

"ชกหนึ่งทีโดนจิ้มหนึ่งทีนะ ยอมป่ะล่ะ"

"ไอ้หื่นนนนนนนนนนน !!"

ร่างสูงถอนนิ้วมือทั้งสามออก ตอนนี้ท่องทางด้านหลังของร่างโปร่งขยายตัวจนพอที่จะรับน้องชายคนบางคนเข้าไปได้

"บล็อค ..."

"อะไรอีก"

"รักนะครับคนดี" คราวนี้หน้าเเดงกว่าเดิม เเดงเป็นมะเขือเทศไปเเล้ว

"จะเข้าไปเเล้วนะ" สัญญาณเตือนครั้งสุดท้าย

"... จะ ... จะเข้าก็รีบเข้าเดี๋ยวเปลี่ยนใจนะ"

"เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ไม่ทันเเล้ว หึหึ" ส่วนหัวของปืนใหญ่กำลังเข้าไปอย่างทุลักทุเล อาจเป็นเพราะเจ้าของทางเกร็งมากไป เลยทำให้ทางเข้าเเคบลงไปอีก

"ไม่ต้องเกร็งน่า ไม่เจ็บหรอก เหมือนทุกครั้งนั่นเเหละ หายใจลึกๆๆ ใช่อย่างนั้นเเหละ อื้มใช่ ... อ๊าาาา" อาวุธปืนเข้าประจำหลักได้อย่างเรียบร้อย เล่นเอาหายใจไม่ทั่วเท้าทั้งเจ้าของปืนเเละเจ้าของที่เลย

"เเน่นอ่ะ ..." คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ แต่ร่างกายนี่สั่นเเละบิดไปมา

"อ๊าาา บล็อค ... อย่าเกร็งดิ อึ๊กกกก มันหนีบ"
ร่างสูงเริ่มสร้างจังหวะเเล้วค่อยๆขยับเข้าออกช้า รู้สึกได้เลยว่าทุกครั้งที่เข้าหรือเจ้าน้องชายจูครูดเอาๆ จนรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว

"อ๊ะ อึก ... เจ็บ... ทำไมมันเเน่น ... อึกกกก"

"อ๊ะ ... เร็วอีกนิดนะ" ก่อนจะเร่งอัตราเร็วการเคลื่อนที่มากขึ้นๆ มือทั้งสองข้างลูบไล้ไปตามสะโพกของอีกฝ่าย เพิ่มความเสียวให้คนข้างล่างมากจนต้องงอตัว หงาดเหงื่อที่ไหลออกมาชุ่มไปทั่วร่างกายของทั้งสองฝ่าย เวลาขยับที่จะหยดที จนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร ทำนองเเห่งความรักอันเร่าร้อนดำเนินต่อไปอย่างไม่มีท่าทีว่าจังหวะจะตก แต่กลับทวีเพิ่มความรุนเเรงมากขึ้นไปทุกทีๆ เสียงเอี๊ยดอ๊าดของโซฟาที่ขูดไปกับพื้นตามเเรงสั่นของทั้งสองคน

"อื๊ออออออ ... ไนน์ .... บล็อคจะไม่ไหวเเล้ว" มือทั้สองข้างจิกลงที่โนฟลอย่างเเรง เส้นผมที่สะบัดไปมา หยดเหงื่อที่ไหลท่วมไปทั่วร่างกาย เเละช่องทางที่ตอดรัดอีกฝ่ายอย่างไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมใคร

"อื๊ก อ๊าาา ไนน์ก็จะไม่ไหวเหมือนกัน" ร่างสูงเร่งจังหวะเพิ่มเข้าไปอีก เค้าสัมผัสได้ว่าอีกไม่นานก็ใกล้จะถึงจุดหมายเเล้ว

มือหนาช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาคร่อมเค้าไว้ข้างบน เปลี่ยนให้ร่างเล็กเป็นฝ่ายโยกตัวบ้าง

"อ๊ะ อ๊าาา อ๊ะ ตรงนั้นอย่า อื้มมม" ร่างโปร่งครางเสียงดังขึ้นมืออีกฝ่ายเริ่มกลับมาใช้ลิ้นจู่โจมไปที่จุดยอดอกที่เเข็งเป็นไต บวกกับมือหนาที่กำลังเล่นกับน้องชายของเค้าอยู่

"บล็อค ... พร้อมกันนะ อ๊าาาา เสียวว ซี๊ดดดด ไม่ไหวเเล้ว ขอข้างในเลยนะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาาาา"
เหลือเพียงสอบหอบหายใจของทั้งสอง กับร่างกายที่ขยับขึ้นลงตามเเรงหอบ

"เก่งจังเลยคนนี้" ร่างสูงจูบลงที่คอร่างโปร่งเบาๆ

"ไหนบอกจะไม่เหนื่อยไง โกหกหนิ"

"แต่ก็ไม่เห็นขัดขืนหนิ" โดนสายตากรึ่มๆเข้าไป ก็ต้องเขินจนหน้าเเกงกันตามระเบียบ

"อะไรวะ มีแต่บล็อคเลอะคนเดียว ไนน์ไม่เลอะบ้างเลย" ตาสองข้างสำรวจตั้งแต่บริเวณไหล่ลงไป เปรอะไปด้วยคราบของน้ำรักสีขาวขุ่น จนถึงหน้าท้อง ถึงจะเหนอะไปหน่อยแต่ก็มีความสุขดีไม่ใช่หรอในวันนี้

"โว๊ะะะ ไปอดอยากมาจากไหนทำไมมันเยอะขนาดนี้" คนอยู่ข้างบนสัมผัสถึงความเฉอะเเฉะที่ล้นออกมาจากช่องทางด้านหลัง

"นี่ขนาดใส่อยู่เยอะขนาดนี้ เเล้วถ้าไม่ใส่มันจะเยอะขนาดไหนน้า โอ๊ยยยย"

"ทะลึ่งอีกเเล้ว พาไปห้องน้ำเลย อึก ... จุกอ่ะ"
ร่างสูงค่อยๆเอามือช้อนตัว เเล้วอุ้มไปช้าๆอย่างระมัดระวัง

"เฮ้ยๆๆ !! ห้องน้ำอยู่ทางนู่นไม่ใช่ทางนี้ปล่อยเลยนะ" คนถูกอุ้มดิ้นพลักแต่ดิ้นให้ตายยังไงก็ไม่พ้นมือของไอ้หื่นไปได้หรอก

"ไปทำไมอ่ะห้องน้ำ เลอะเเล้ว ก็รออีกสักรอบสองรอบค่อยไปล้างทีเดียว หึหึ"

"ไอ้หื่นนนน ไอ้ๆๆ โอ๊ยยยยยย เเง่งงงงง"

"ยังไม่หายคิดถึงเลยนะ อีกสักนิดเเล้วกัน น่านะคนดี"

"โรคจิตเเล่วววว ม่ายยยยยยยยยอาวววว เว้ยยยยย"

"จะเอาให้ไม่ได้นอนเลยคอยดูดิ"

ร่างโปร่งถูกโยนลงที่เตียงนุ่ม ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้เเล้วเริ่มโหมโรงบทเพลงรักบทใหม่ขึ้น


......................................

ทีบีซี :. แต่งไม่เป็นอ่ะ เอ็นซงเอ็นซี ไม่รู้จัก ~

[why yyy]

ความคิดถึงของไนน์มันช่างรุนแรงจริงๆ

[PetitDragon]

ถ้าบล็อคหายไปซักอาทิตย์ คาดว่ากลับมาตัวคงซีด  เพราะถูกไนน์รีดหมดแน่ๆ

[alexandria]

รันก้ระวังตัวไว้นะ

หายไปนาน  แฟนๆคิดถึงงง!!!!!

[snoywishes]

 

ไม่ไหวเเล้ววววววววว

[CarToonMiZa]

บล็อคไม่ถนอมไนท์เลยน๊า

[Dee^daY]

+1 ให้สำหรับ..NNN CCC

[Meandiiz]

 

[topphy]

   เอาให้คุ้มเลย

[Gooodafternooon]

สวดยอดดดดด

[Earthquakeee]

 

ไม่ไหวเเล้วววววว

[wonderun]

♥ บล็อค X ไนน์ ไหงงั้นน่ะ ?
ตอนที่ 24 : ยอมก็ได้

[ที part]



ผ่านมาเป็นอาทิตย์เเล้วที่ผมยังไม่เจอหน้าน้องเลย ไม่รู้หายไปไหน ผมโทรไปก็ตัดสาย
บางวันก็ปิดเครื่องหนีเลย วันไหนที่น้องมีเรียนผมก็ไปรอที่คณะแต่พอไปถึงไม่เคยทัน
เพื่อนน้องก็บอกว่าน้องก็กลับไปเเล้ว ผมชักจะท้อๆเเล้วสิ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
กี่วัน กี่สัปดาห์หรือว่าจะไม่ได้เจอกันอีก ฟังดูเว่อร์ๆแต่ถ้าน้องโกรธจริงๆ คงยากที่จะขอคืนดีด้วย
สภาพเเบบนี้เหมือนเเพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเเข่งเลย ตอนเเรกกว่าผมจะเข้าหาน้องได้
มันก็ยากเย็นซะเหลือเกิน เเถมกว่าจะยอมคุยกะผมเเบบมนุษย์สามัไปกติธรรมดาได้
ก็ ... ขอนับก่อนนะ เป็นสองสามอาทิตย์นู่นเเหนะ เเล้วแต่นี้จะต้องรอถึงเมื่อไหร่กันนะ




"ตื๊ด ตื๊ด ~~~"




ผมพยายามต่อสายไปหาน้องแต่ก็ไร้วี่เเววเช่นเคย ให้ตายสิวะ !!!

((ฮัลโหล)) รับเเล้วน้องรับเเล้ว

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่เลย พี่เป็นห่วงเรามากรู้รึเปล่า" ผมรัวใส่น้องเป็นปืนกลเลย
ก็ไม่ได้คุยกันตั้งนานเป็นอาทิตย์ มันมีเรื่องมากมายที่อยากจะคุยด้วย

((ไม่มีอะไรจะคุยด้วย)) ใจเเป้วเลย น้องเปิดประเด็นมาเเบบนี้ผมจะตอบกลับยังไงล่ะเนี่ย

"ก็พี่คิดถึงเรานี่ครับ หรือเราไม่อยากคุยกับพี่ ถ้าไม่อยากคุยพี่วางก็ได้นะ"
ผมลองทำเสียงอ้อนๆใส่น้องดู เผื่อน้องจะยอมใจอ่อนคุยกะผม

((งั้นก็วางสิ))

"อย่าใจร้ายนักสิครับ พี่ขอโทษนะเรื่องวันนั้นน่ะ ดีกันนะ"
น้ำเสียงผมยิ่งเบา เเละอ้อนลงไปอีก ใจอ่อนนะๆๆๆๆ

((ถ้าอยากจะขอโทษจริงๆ ก็ต้องทำตามเงื่อนไข))

"เงื่อนไข ??? ให้พี่ทำอะไร ?? พี่ยอมทั้งนั้นเเหละครับบอกมาๆๆ"
ผมตั้งหน้าตั้งตารอฟังน้องบอกเงื่อนไข ไม่ว่าอะไรผมก็จะต้องทำให้ได้

((พรุ่งนี้เช้าเเล้วกัน แค่นี้นะ))

"ด...เดี๋ยว " ไม่ทันเเล้วน้องวางสายไปเเล้ว ผมก็รอเตรียมตัวเตรียมใจกับเงื่อนไขที่น้องตั้งขึ้นมาเเค่นั้น

... ♥ บล็อค X ไนน์ ♥ Featuring ♥ พ็อท x ที ♥ ...

ตอนนี้ผมอยู่ในมหาลัย เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยจะหลับ มัวแต่คิดเรื่องเงื่อนไขของเจ้าตัวเเสบ
ไม่ว่าจะให้บุกน้ำลุยไฟ แค่ถ้าจะให้น้องหายงอนผมทำได้อยู่เเล้ว รอนานเเล้วนะ

 ... แต่ก็ยังไม่มีวี่เเววเลย ผมมองนาฬิกา ตอนนี้มันก็จะเเปดโมงเเล้ว ยังไม่มาเล๊ย





ตื่อ ดือ ดึ๊ง ~


มีข้อความเข้าที่มือถือ เป็นของความจากน้่องครับ ในที่สุดเงื่อนไขของน้องก็มาเเล้ว

"ตามเก็บโพสท์อิท สีฟ้าที่มีอยู่ทั่วมหาลัยทั้งหมด 10 อัน ถ้าเจอหนึ่งอันจะมีคำใบ้ไปยังอันต่อๆไป"
 โหยากเอาการนะเนี่ย มหาลัยก็ไม่ใช่เล็กๆซะด้วยสิ เเล้วไอ้ผมจะทำยังไงล่ะที่เนี้ย

"ปล. ห้ามให้คนอื่นช่วย ต้องหาด้วยตัวเองเท่านั้น ถ้าไม่ครบก็ถือว่าไม่เป็นไปตามเงื่อนไข
มีเวลาให้หนึ่งวันเต็มๆ เกมส์จะสิ้นสุดตอน 6 โมงเย็นของวันนี้ ขอให้หาให้เจอนะ โชคดี"
เล่นผมซะเเล้วเจ้าตัวเเสบ กว่าจะเจอเเต่ละอันได้ไม่ใช่ต้องใช้เวลาเป็น ชั่วโมงเลยหรอ
แค่เงื่อนไขก็ทำผมลมเเทบจับ กุมขมับเเทบไม่ทัน

"สุดท้าย ... สู้ๆนะ เจอกันที่หน้าคณะบริหารตอน 6 โมงเย็น"
ถ้าผมหามาไม่ครบจะมีหน้าไปตามหาน้องไหม 6 โมงเย็น ถ้านับจากตอนนี้ก็เหลือเวลาอีก 8 ชั่วโมงกว่าๆ
แถมภาคเช้าผมยังมีเรียนจนถึงตอนเที่ยงอีก ตัดออกฟรีๆเลย 4 ชั่วโมงเหลือหลักๆแค่ 5 ชั่วโมง
กับพื้นที่กี่สิบไร่ของมหาลัย เอาละเว้ย งานนี้วิ่งกันตับเเลบเเน่ไอ้ที

นี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมานั่งหงอยสิ อีก 20 นาทีกว่าจะเริ่มคลาสเเรก
วันนี้เป็นวิชาจุลชีววิทยาที่ต้องเดินไปเรียนที่คณะวิทย์ห้างจากตำเเหน่งที่ผมอยู่ไม่ค่อยไกลเท่าไหร่
ยังพอมีเวลาให้ไปตามหาโพสท์อิทของน้องได้ สู้โว้ยยยยย เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะคร้าบทุกคน

ผมเริ่มออกเดินไปตามทางระหว่างทางก็สอดส่องตามซอกตามมุมของตึก ก็ผมไม่รู้หนิ
น้องอาจจะเอาไปสอดไว้ในรังนก ไว้ในรูจิ้งจก หรืออาจจะฝังดินไว้ก็ได้ เล่นนิสัยเเสบซ่าก๋ากั่นเกินมนุษย์ขนาดนั้น
โพสท์อิทสีฟ้าๆๆๆ เเบบไหนกันล่ะ ผมเองก็ยังไม่เห็นถ้าเจอเเล้วจะมั่นใจว่าถูกได้ยังไง คิดหนักเลยคราวนี้
... ไอ้ทีๆ คิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมต้องพยายามนึกสถานที่ที่น้องน่าจะเอาไปเเปะไว้ น้องเรียนบริหาร
แต่น้องก็คงไม่เอาไปเเปะไว้เเถวนั้นหรอกมั้ง มันน่าจะหาง่ายไป ที่ๆไปเเปะต้องลับตาคนพอสมควร
ไม่งั้นคนก็คงเก็บไปเเล้วเอาไปทิ้ง ยิ่งคิดมากยิ่งนึกไม่ออกจนผมต้องยืนพิงเสาเเถวหน้าคณะบัญชี
หลังผมเเนบไปกับเสาต้นนึง ตอนนี้อยากจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากเสียจริงเลย

"เฮ้ย" ผมร้องออกมาเสียงดัง

"เจอเเล้ว" โพสท์อิทอันเเรกเเปะอยู่ตรงจั่วของหลังคาทางเดินกลางเเจ้งใกล้ๆเสาที่ผมพิงอยู่
เเปะสูงอยู่นะ แต่เเค่นี้ไม่เป็นปัญหาหรอก เพราะผมก็สูงอยู่พอสมควรนะ ฮ่าๆๆ

ได้มาเเล้วโพสท์อิทที่หนึ่งในใบเเรกที่ผมเจอเขียนว่า "เเปะซะสูงเหนื่อยนะ"
ก็จริงเเหละครับเสานี้ก็ต้องคนตัวสูงพอสมควรที่จะสามารถเอาอะไรไปเเปะบนจั่วได้
แต่น้องสูงแค่ 170 กว่ายังไงก็ไม่น่าจะเเปะถึงคงต้องพึ่งเก้าอี้สักตัวเเหง
ไม่งั้นน้องไม่บ่นอย่างที่เขียนไว้หรอก

"คำใบ้ : อยากกินอาหารตะวันตก"
อ่านเเล้วงงเลย ทำไมต้องอยากกินอาหารตะวันตกด้วย ... ในมหาลัยก็ไม่น่าจะมีร้านอาหารตะวันตกเท่าไหร่
ถ้าจะมีก็ที่โรงอาหาร แต่มันก็คงไม่ตะวันตกจ๋าขนาดนั้น อีกอย่างคิดแค่นี้มันดูตื้นๆไป ต้องคิดอะไรหลายๆชั้น

อีก 5 นาทีเข้าเรียน ... เอาเป็นว่าผมไปเรียนก่อนเเล้วกัน ยังไงก็อุ่นใจเเล้วที่หาได้หนึ่งอัน
ใว้ไปนั่งคิดเเล้วกันว่า "อยากกินอาหารตะวันตกคืออะไร"

... ♥ บล็อค X ไนน์ ♥ Featuring ♥ พ็อท x ที ♥ ...

ตลอดการเรียนตอนเช้าของผมก็ไม่ค่อยจะประสบความสำเร็จเท่าไหร่ เรียนไปก็ไม่รู้เรื่องเลย
มัวแต่คิดถึง "อาหารตะวันตก" ของไอ้ตัวเล็ก ผมพยายามนึกๆ "อาหาร" "ตะวันตก"
อาหาร ตะวันตก ...

"ถ้าจะกินอาหารก็ต้องกินในศูนย์อาหาร ส่วนอาหารตะวันตก"
ผมนั่งพูดคนเดียว มือขวาก็หมุนปากกาไปพลางๆ !!!

"ศูนย์อาหารที่อยู่ทางตะวันตก" ผมทุบโต๊ะ เเละตะโกนออกมาเสียงดังหลังจากที่คิดออก
ท่ามกลางห้องเรียนที่เพื่อนกำลังส่องกล้องจุลทรรศน์อยู่ เพื่อนคู่เเล็บผมหันมามองอย่างตกใจ
 มันไม่ได้ว่าอะไรผม แค่บอกให้ผมเงียบๆ เเล้วมันก็กลับไปวุ่นกับกล้องต่อหมุนปุ่มปรับภาพของกล้องไปมา
จริงๆเเล้วก็รู้สึกเกรงใจมันอยู่นะ แต่ ... เพื่อน้องผมขอเห็นแก่ตัวนิดนึง เเฮ่ๆ รู้สึกผิดกับมันมาก

"มึงกูขอโทษนะที่กูไม่ได้ช่วยมึงทำเเลปวันนี้" ผมบอกมัน มันเอาหน้าขึ้นมาจากกล้องยิ้มๆให้อย่างจริงใจ
เดินมาจับไหล่ผมเเล้วก้มหน้าลงเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง มันคงอยากจะให้กำลังใจผมล่ะมั้ง อิอิ

"ไอ้ที"

"หืม" ผมรอคำอวยพรจากมัน

"ปกติมึงก็ไม่เคย ช่วยกูทำแล็ปอยู่เเล้ว มึงทำอะไรก็ทำเถอะ"
มันตอบมาเสียงเรียบ ... หน้าแตกเลยกลายเป็นว่ามันจะด่าผม เฮ๊ออออ

"กูล้อเล่นน่ะ กูไม่เคยเห็นมึงมีความรักเเละทุ่มเทขนาดนี้มาก่อน"
"สู้ๆ เเล้วกันนะ" มันตบบ่าผมสองที

"กูรักมึงนะ ไอ้เเจ็ค"

"พอเลยมึง เดี๋ยวคนเค้าจะเข้าใจผิด"
ผมจะเข้าไปกอดมัน แต่มันผลักผมออกมา

ตอนนี้รอเเค่เวลาหมดคาบแค่นั้น ผมจะได้ไปตามหาความรักของผมต่อ
 เหลืออีก 8 ชิ้นที่ยังไม่รู้คำใบ้ อีกชิ้นที่น่าจะอยู่โรงอาหารฝั่งตะวันตก รอหน่อยนะไอ้ตัวเเสบ พี่จะต้องทำตามเงื่อนไขให้ได้





...............................................


นี่คือ 50 % เเรก เดี๋ยวเมื่อไหร่ไม่รู้จะมี 50% หลังนะคร้าบ

จะมาอัพเร็วไว ~ 

[snoywishes]

   สู้ๆนะ เจ้าที

[CarToonMiZa]

สู้สู้เอาใจช่วย

[why yyy]

ที fighting!

[Kwansuay]

พี่ทีสู้ๆๆๆๆ

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[cinpetals]

อ๊ากกกกกกก ลุ้นๆ จะเจอครบมั้ย>O<!!

[Meandiiz]

พี่ทีสู้ๆนะ หาให้เจอให้ครบ !!! 

[Earthquakeee]

จะหาเจอครบไหมเนี่ยลุ้นเเทนเลยอ่ะ 

[Dee^daY]

+1 ให้อย่างเต็มๆ
ถึงแม้จะมาแค่ 50% จะรออีก 50%..

[wonderun]

ไม่อยากบอกเลยว่าเรื่องนี้จะจบเเล้ว

เเต่งมาตั้งนานตั้ง 4 เดือนเเหนะ

ฮ่าๆ มาบ่นเฉยๆ เเล้วก้มหน้าลงไปเเต่งต่อ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับผม 

[Gooodafternooon]

รอๆๆ เป็นกำลังใจให้พี่ที

รออีก 50% นะคะ 

[wonderun]

มาเเล้วนะ ไปทำอารมณ์มาวันนี้อ่านนิยายเรื่องนึงเศร้ามากเเง่งๆ

[wonderun]

♥ บล็อค X ไนน์ ไหงงั้นน่ะ ?
ตอนที่ 25 ยอมก็ได้ พาร์ท 2

ศูนย์อาหารฝั่งตะวันตก ...




เลิกเรียนปั๊บ ผมก็วิ่งมาปุ๊บ ศูนย์อาหารที่อยู่ทางตะวันตกของมหาลัย
ที่นี่ไม่ใหญ่มากเเล้วปกติก็มีไม่กี่คณะที่จะมากินข้าวที่นี่นคนเลยไม่ค่อยเยอะด้วย
ผมนั่งลงที่โต๊ะที่อยู่ใกล้กับประตูทางเข้า ถึงจะรู้ที่เเล้วแต่ไอ้กระดาษนั่นมันซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันล่ะ
 พื้นที่ของศูนย์อาหารนี่มันใหญ่กว่าโพทส์อิทนั่นเป็นพันเท่า ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะหาเจอเนี่ย






ครอกกกกก !!






ท้องผมร้องซะเเล้วสิ หาซื้ออะไรกินหน่อยเเล้วกันเดี๋ยวไม่มีเเรงตามกันพอดี

ผมเดินๆไปตามร้านก็ได้ข้าวมาจานนึง เเต่ไม่อยากจะให้เสียเวลามากเลยรีบกินด้วยความเร็วสูง
กลัวเวลาจะไม่พอ รีบสาวเท้าเอาจานไปเก็บที่กะละมัง

"เฮ้ยยย" ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ? กระดาษสีฟ้าเเปะอยู่ข้างๆกะละมัง ใช่เเล้ว !
มันคือโพสท์อิทของน้องเเน่ๆ เจอเเล้วในที่สุดก็เจอเเล้ว !! ผมคงเเสดงท่าทางดีใจไปหน่อย
คนเลยหันมามองเต็มเลย

ผมทิ้งตัวลงที่ม้านั่งเเล้วอ่านกระดาษดู คำใบ้บอกว่า "ใบบัว"
ถ้าจะพูดถึงใบบัวคงต้องไปคณะเกษตร ไม่มีเวลาคิดมากเเล้วไปก่อนเเล้วกัน
คณะเกษตรก็อยู่จากที่นี่ไม่ค่อยไกลเท่าไหร่ประมาณ 2 นาทีน่าจะถึง

พอไปถึงที่คณะผมก็ไม่ยักจะเจอบัวสักกอ มีแต่เเปลง เเปลง เเล้วก็เเปลง
ต้นไม้ ใบหญ้าเต็มไปหมด

ผมจัดการเดินเเถวๆนั้นเผื่อจะเจอใครสักคน มุดตามโต๊ะ ตู้ เตียง << อย่างสุดท้ายไม่น่าจะมี
จนในที่สุดก็ไม่เจออะไร ใครจะช่วยผมได้มั่งเนี่ยเหลืออีกแค่ 5 ชม. เอง
ตอนนี้เพิ่งได้มา 2 อัน จะครบไหมๆๆ ลุ้นตัวโก่งเเล้วผม

"พ่อหนุ่มหาอะไรอยู่เรอะ" มีลุงคนนึงน่าจะเป็นนักการในมหาลัยเข้ามาถามผม

"อ๋อ ลุงพอจะเห็นกระดาษเเบบนี้เเปะอยู่เเถวนี้บ้างรึเปล่าครับ" ผมยื่นกระดาษให้ลุงดู
ลุงเเกขยับเเว่นเข้าออก เหมือนหาโฟกัส

"ไม่นะ ถ้าอยากได้ก็ไปซื้อที่สหกรณ์สิ" โห ลุงนี่พูดจริงหรือเล่นมุขกันเนี่ย
ผมเเทบจะหงายเงิ่บลงไปเลย

"ไม่เป็นไรครับลุง งั้นลุงพอจะรู้ไหม ? ว่าตรงไหนมีบัวเยอะๆ" ผมถามลุงต่อ
ที่นี่ไม่เจอที่นั่นก็ต้องเจอเเหละว๊า

"บัวหรอ ก็ตงต้องเป็นศาลาริมน้ำข้างตึกวิทย์นะ ที่นั่นมีบัวบึงเเล้วก็มีบัวเยอะเเยะด้วย
ลองไปหาดู" ลงพูดจบผมก็ยกมือไหว้เเล้ววิ่งต่อไปที่คณะวิทย์ ไกลอีกเเล้ว
 งานนี้ถ้าเจอครบผมจะจัดการไอ้คนตัวเเสบให้สาเเก่ใจเลย โทษฐานเล่นผมซะหนัก

ศาลาที่ว่ามันคืออันนี้รึเปล่านะ ผมหยุดอยู่หน้าศาลาหลังนึงที่ติดเเม่น้ำเลย
เอาล่ะถ้าใช่ก็ต้องหามันให้เจอ โพสท์อิทๆๆ จ๋าอยู่ไหน มาหาพี่หน่อย

"นี่ไง" เจอเเล้วอันที่ 3 อันนี้เจอง่ายหน่อยเเปะอยู่เสาหน้าศาลาเลย
เเปลกแฮะ คนเดินไปเดินมาทำไมไม่มีใครมาหยิบไปเลย
แต่ก็ดีไม่มีคนหยิบไปผมก็จะได้ไม่มีอุปสรรคเพิ่มมากขึ้นท่าทางฟ้าจะเป็นใจให้ผมง้อน้องสำเร็จ เย่ !!

คำใบ้ "จั่ว" จั่ว ที่ว่าคืออะไร จั่วไพ่ ? จั่วบ้าน หรือจั่ว ???
คำใบ้มันเริ่มสั้นลงไปทุกทีเเถมเดายากขึ้นไปอีก นี่กะจะให้ผมหาไม่เจอเลยใช่ไหม ?

"จั่วๆๆๆ" ผมเดินไป บ่นไป ดูดกาแฟไป จั่วถ้าเป็นจั่วก็น่าจะเป็นจั่วของคณะสถาปัตรึเปล่า เอาล่ะไปดูๆ

โห ตึกสถาปัตทำไมมันสวยจังมีดีไซน์ที่สวยเป็นเอกลักษณ์ดูหรูหรา
 น่าเรียนจังเลย แต่เเปลกทำไมผมไม่เคยเห็นตึกนี้เลย ...
หรือเป็นเพราะมัวแต่ตั้งหน้าตั้งเรียนเป็นหนอนหนังสืออยู่ผมเลยไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างขนาดนี้

เอาล่ะ !!!

หากระดาษเเผ่นเล็กสีฟ้าดีกว่า มันอยู่ที่ไหนว๊า ? จั่วของคณะก็ไม่ได้ใหญ่นะ
รอบๆก็มีพุ่มไม้เล็กๆเเต่ว่าน้องจะเอาไปเเปะที่ไหน ยิ่งนึกสภาพตัวเองตามหาของเเบบนี้
อย่างกับกำลังตามหาฮอร์คลักซ์ในเเฮร์รี่พ็อตเตอร์เลย เอ๋อ... บ้า... ไปเเล้วเเหง

ผมใช้เวลาเดินรอบๆจั่วอยู่สักพัก มุดก็เเล้วก้มก็เเล้วแต่ไม่ยักจะเจอ หรือน้องจะปีนจั่วไปเเปะ ลงทุนมากเลยนะนั่น ตอนนี้ผมเริ่มจะรู้สึกว่ามีสายตาเเปลกๆจากคนที่เดินไปเดินมาเเล้ว ก็คนปกติที่ไหนเค้าจะมาทำอะไรเเบบนี้ล่ะจริงไหม ? ไอ้อายมันก็อายนะ แต่เพื่อทำตามเงื่อนไข สู้โว้ยๆๆๆๆ

"พี่ครับหาอะไรอยู่หรอ" มีผู้ชายคนนึงเรียกผม ผมเลยหันกลับไปมอง ก็น่าจะเป๊นเด็กคณะนี้เเหละมั้งครับ เห็นมีอุปกรณ์วาดรูปกับถุงเป๊ปซี่หรือโค้ก ไม่รู้สิ เป๊ปซี่ละกันผมชอบกิน ฮ่าๆๆ

"เอ่อ พี่หาของอยู่น่ะ" ผมตอบเเล้วก้มลงไปหาต่อ จู่ๆไอ้น้องนั่นก็ลงมาช่วยผมหาอีกเเรงยิ้มเเก้มป่องอยู่ข้างๆ

"ให้ผมช่วยหานะพี่" ตามเงื่อนไขที่ตัวเเสบสั่งผมไว้คือห้ามคนอื่นช่วย แต่จะบอกไอ้น้องนี่มันยังไงดี

"น้องครับไม่เป็นไรพี่หาเอง" ผมพยายามปฏิเสธแต่ไอ้เด็กนี่ก็ไม่ยอม รั้นจะช่วยผมหาจริงๆ ผมเลยต้องปล่่อยเลยตามเลย

"เออ ว่าแต่พี่หาอะไรอยู่หรอครับ ?" ไอ้คนตัวเล็กข้างๆเงยหน้าขึ้นมาถาม

"กระดาษโพสท์อิทสีฟ้าน่ะครับ"
"เเบบนี้น่ะ" ผมลุกขึ้นไปหยิบโพสท์อิทอันอื่นในกระเป๋ามาให้น้องเค้าดูเป็นตัวอย่าง

"อ่า ให้ผมเดา ... แฟนพี่เอามาเเปะเเล้วให้พี่มาหาไปให้ครบรึเปล่าครับ" เฮ้ย ไอ้น้อง นี่มันเป๊ะไปนะ

"ใช่เเล้วครับ ทำไมน้องรู้ล่ะ ..." ผมยังอึ้งๆอยู่ไมคิดว่าจะมีคนรู้ หรือมีคนทำเเบบนี้อีก

"อ๋อ สมัยมอปลายน่ะ เคยมีเพื่อนทำ"

"อ่า หาก่อนดีกว่าเดี๋ยวพี่ง้อแฟนไม่ทัน" ถือโอกาสเรียกพ็อทเป็นเเฟนไปเลยเเล้วกัน ฮ่าๆๆ

ผมกับไอ้น้องพลเมืองดีหากันตั้งนานแต่ก็ยังไม่เจอเลย ไม่รู้เอาไปเเปะไว้ที่ไหนน้า เริ่มท้อๆเเล้วสิ ตอนนี้เวลาก็เหลือน้อยเต็มทีเเล้วยังได้ไม่ถึงครึ่งเลย ภาวนาให้ทันทีเถอะนะ

"พี่ๆๆ ผมเจอเเล้ว ใช่อันนั้นใช่ไหม" ไอ้น้องตัวเล็กมันตะโกน อยู่ทางด้านหลังของจั่วคณะ ผมเลยรีบวิ่งตามไปดู เจอเเล้วครับเเปะอยู่นี่เอง !!
สูงอีกเเล้วเนี่ย เอาไงดีวะ

"เดี๋ยวปีนให้พี่" พูดเสร็จน้องคนนั้นก็จัดปีนจั่วคณะขึ้นไปอย่างช่ำชอง

... ปีนอย่างกะลิงเเหนะ !

แป๊บเดียวน้องมันก็กระโดดลงมาพร้อมกับกระดาษเเผ่นเล็กสีฟ้า เเล้วยื่นมาให้ผมพร้อมกับยิ้มให้หน่อยๆ

"อ่ะ พี่ ขอให้ง้อแฟนได้สำเร็จนะ ผมเอาใจช่วยด้วย" ไอ้หนูนั่นวิ่งไปหยิบอุปกรณ์เเล้วก็ถุงเป๊ปซี่ (ที่ผมคิดเอาเองว่าเป็นเป๊ปซี่) เเล้ววิ่งไปเอ้ายังไม่ทันจะขอบคุณเลย

"เดี๋ยวๆๆน้อง น้องชื่อไรอ่ะ" อย่างน้อยรู้ชื่อเสียงเรียงนามสักนิดก็ยังดี ผู้มีพระคุณเลยนะนั่น

"เบรฟพี่ เบรฟ ผมไปก่อนละ"

ต้องขอบคุณไอ้น้องเบรฟอะไรนี่จริงๆ ชิ้นที่ 4 ของผมได้มาเเล้ว ผมหันหลังกลับเเล้วเด้นหน้าต่อไป เหลืออีก 6 กับเวลา 3 ชั่วโมง ... ตอนนี้คงต้องภาวนาเเล้วล่ะ !!!

... ♥ บล็อค X ไนน์ ♥ Featuring ♥ พ็อท x ที ♥ ...

อีก 20 นาทีจะ 6 โมงเเล้ว แต่ผมยังหาได้ไม่ครบทุกอันเลย ตอนนี้ได้มาเเล้ว 9 อัน
 จากที่ต่างๆในมหาลัยนั่นเเหละครับ ไม่รู้ไปสรรหาสถานที่มาจากไหน ไอ้ 5
ชิ้นหลังเนี่ยหนักมากเลย ทั้งห้องน้ำหญิง หน้าห้องอธิการ รถ อาคารร้าง เเล้วก็ถังขยะ
กว่าจะได้แต่ละอันมาลำบ๊ากลำบาก ต้องตรากตรำวิ่งรอบมหาลัยตามเคย
ขาจะเป็นตะคริวเเล้วเนี่ย ไว้ให้เจอน้องก่อนนะ ผมจะจัดให้หนักๆเลยคอยดูสิ !!!

คำใบ้ของใบสุดท้ายหรอ ไม่ได้บอกอะไรไว้หรอกครับ มีแค่รูปหัวใจเท่านั้น
ผมคิดยังไงก็ไม่ออก .. หัวใจหมู หัวใจไก่ ตึกรูปหัวใจ สระน้ำรูปหัวใจ
ลูกอมฮาร์ทบีท ปรดหัวๆๆๆ เเง่ง คิดไม่ออกเลยยยยยยยย

นั่งไปๆเวสาก็จะหมดเเล้ว ถ้าหาไม่เจอน้องจะไม่มาให้ผมเจออีกต่อไปรึเปล่า
ยิ่งคิดยิ่งเศร้า ยิ่งเครียด อยากจะชกต้นไม้ ... แต่ก็กลัวตัวเองเจ็บมือ << ถุ้ยยยย !!!

เอาวะ ยังไงถ้ามันไม่เจอมันก็ไม่เจอ แต่อย่างน้อยก็ด้านๆไปหาน้องหน่อยเเล้วกัน สู้โว๊ยไอ้ที !!









เจอ ไม่เจอ เจอ ไม่เจอ ...
ผมท่องไว้ตลอดทางที่จะเดินไปหาน้อง
ถ้าน้องไม่ยอมหายโกรธ เเล้วทิ้งผมไปจริงๆจะเอาเป็นยังไงเนี่ย






เป็นไงเป็นกัน !!! สู้โว้ยยยยยยย !!!











"มาช้าไป 1 นาที" น้องเปิดประเด็นเสียงเรียบเเละเย็น เล่นซะผมกลัวไม่กล้าจะขยับตัว

"ผะ ... พี่ ขอโทษครับ" ผมตอบเเล้วก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยหน้ามองหรอกครับ ตาน้องดุอยู่เเหง

"ไหนดูดิ ได้มาครบไหม ที่ให้ไปหาอ่ะ" ผมล้วงๆโพสท์อิททั้งหมด (9 อัน) ให้น้องไป น้องก็เเสยะยิ้มให้ผม

"1 2 3 4 5 6 7 8 9 ขาดไปหนึ่งอันหนิ"

"พี่พยายามหาเเล้ว แต่มันไม่เจอ" ผมไม่ได้เเก่ตัวนะ เหตุผลล้วนๆเลย

"ไม่มีน้ำยานี่หว่า แค่นี้ก็ทำไม่ได้" ตอกย้ำลงมาที่กลางใจผมหนักกว่าเดิมอีก

"งั้นก็เป็นไปตามเงื่อนไขในเมื่อพี่หาได้ไม่ครบ"
"เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก" น้องวางกระดาษลงเเล้วเดินจากไป

"ดะเดี๋ยวสิ จะไม่ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งหรอ"

"คงไม่ได้เเล้วล่ะ ก็หามาได้ไม่ครบเอง สัญญาต้องเป็นสัญญาสิ"

"พ็อทททท" ผมเข้าไปกอดน้องไว้ เหมือนน้ำตาม่นจะคลออยู่ที่เบ้าเเล้ว แต่ไม่ได้นะห้ามร้องออกมา

"ปล่อย !!"

"ไม่เอาพี่ไม่ปล่อยเราไปไหนทั้งนั้นเเหละ ... กว่าพี่จะตามตัวเราเจอมันยากขนาดไหน?"

"บอกให้ปล่อยไง แค่หาของง่ายๆ เเค่นี้เอง ยังทำไมได้เลย นายจะดูเเลฉันตามที่นายพูดไว้ได้ยังไง"

"พ็อท"

"นายไปตามทางของนายเถอะนะ"

"ถ้าพี่หาอันสุดท้ายเจอ เราจะยอมคุยกับพี่อีกสักครั้งไหม ?" น้องเงียบ
 ไม่ตอบเเล้วจะเดินหน้าต่อไป แต่ผมกอดเค้าไว้เเน่นยังไงก็ไม่ยอมให้ไปไหนหรอก

"ถ้าหาเจอค่อยว่ากันอีกที" โอเค ตกลงกันได้ตามนั้นผมเลยยอมปล่อยน้องไป
เเละลงมือค้นหาอีกครั้ง ขอให้เจอทีเถอะ

คำใบ้รูปหัวใจ : มันหมายถึงอะไรกันนะ ???











ผมออกเดินหาตามทางที่ยังไม่เคยไปหาทุกซอกทุกมุมตึกหวังว่าจะเจอ แต่ก็ไม่
ผ่านไปกี่คณะต่อกี่คณะเเล้ว ก็ยังไม่เจอ ที่เเน่ๆตอนนี้ฟ้ามืดเเล้ว วันนี้มีท่าว่าฝนจะตกด้วย
รีบหาเลยดีกว่านึกถึงหน้าน้องเอาไว้ๆ ตั้งแต่วันเเรกที่ผมไปเเอบชอบเค้านั่นเเหละ
ผมพยายามสืบเรื่องของเค้ามาเรื่อยๆ จนรู้หน้าที่เรื่องของครอบครัวเค้าจนหมด
แต่ยังหาโอกาสเข้าไปคุยด้วยไม่ได้สักที จนวันนั้นเเหละครับ วันนี้น้องมอมเหล้าไอ้ไนน์
 เเล้วผมกับบล็อคตามไป นั่นเป็นครั้งเเรกที่เราคุยกันเลย เเล้วก็เป็นวันเเรกที่ผมได้ไปคอนโดน้องด้วย
 เเถมยังได้อุ่นข้าวต้มให้น้องอีก ฟังดูติ๊งต๊อง แต่ผมภูมิใจมากเลยนะ
แค่ครั้งเเรกที่น้องยอมคุยด้วยมันก็เหมือนดอกไม้ทั้งทุ่งกำลังเบ่งบานออกมา
 เหมือนมีคนมาสร้างความกระชุ่มกระชวยให้ในจิตใจ นึกเเล้วมีความสุขดี
เเต่ เอ๊ะ ... เหมือนฝนจะตกลงมาเเล้ว ผมไปหาที่หลบก่อนดีกว่า ให้มันซาสีกหน่อยเเล้วออกมาหาต่อ








ซ่า ซ่า ๆ ฝนยังกระหน่ำลงมาไม่เลิก





จวนจะ 3 ทุ่มเเล้ว แต่ฝนยังไม่มีท่าทีจะหยุดตกเลย ฟ้าร้อง
ฟ้าผ่าหนักเข้าไปอีก !! กรรมจริงๆเเล้วคราวนี้ผม เฮ้อ ...







เอาวะ เป็นไงเป็นกัน !!





ผมทิ้งสัมภาระไว้ในร่มเเล้ววิ่ชตากฝนออกไปหาโพสท์อิทของน้อง อีกแค่แผ่นเดียวต้องหาให้เจอให้ได้ !




ผมวิ่งไปมาประมาณ 15 นาทีเห็นจะได้ ก็รู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหวเเล้ว ปวดหัวจี๊ดๆขึ้นมา
เเถมด้วยฝนห่าใหญ่ที่พัดกระหน่ำลงมา อยากจะล้มเลิก แต่ก็ทำมาตั้งขนาดนี้เเล้ว
จะท้อไม่ได้มันต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น !

"แฮ่กๆ" ผมทั้งสำลักฝนเเละไอออกมา อยากจะฝืนหาต่อแต่ขาทั้งสองข้างมันไม่ไหวเเล้ว
ขยับเเทบไม่ได้ วันนี้เล่นเดินทั้งวัน ขอล่ะ ขอให้ผมไปต่อได้อีกนิดนึง ถ้าหาเจอ อย่างน้อย
น้องก็จะยอมคุยกับผม ขออีกแค่นิดเดียวเท่านั้น



ฝนสาดลงมาเเรงกว่าเดิมบวกกับลมที่พัดหลังคาเเทบกระเด็น หรือฟ้าไม่เต็มใจ
หรือฟ้าไม่เข้าใจในความรักของผม ... ทำไม ทำไมกัน






"โถ่ เว้ยยยยยย !!!!"







เหมือนจะไม่ไหวจริงๆ มัน ...




ไม่ไหวเเล้ว ผมคงจะฝืนยืนต่อไปไม่ไหวเเล้ว














ปรี๊นนนนนนนนนนนนนน !!!

















...................................................





TBC

จะจบเเล้วอีกไม่นานนนนน 


 ปล. ตอนนี้มีใครก็ไม่รู้อีกคนเข้ามาเป็นตัวประกอบ ทายสิใครเอ่ยยยยย ??


หาคำตอบได้จากในนี้นะ อิอิ
[/b]


彡 เเฟนผม ... มันหน้าโหด 彡

[PetitDragon]

พ็อทโหดเกินไปมั๊ยอ่ะ?