หัวข้อ: เพื่อนคนสำคัญ .. ของขวัญ : เท็น .. ตอนสุดท้ายครับ

[khalwfarng]

   ระวังอะไร!!!!!!!!!!!!!!!

เอ็นซี หรือ จะเขี่ยเท็นจากบทพระเอกโดยถาวร   

อย่างหลังคงช็อกนิดๆ แต่อย่างแรกนี่สนับสนุน  เอร๊ยยยยยยย

 

[aimsun]

จัดการ : เท็น


กว่าหนึ่งเดือนที่เท็นเว้นระยะให้นิล ตามคำแนะนำของธาร
ธารแนะนำเขาว่า...
“นิลมันเป็นประเภทคิดเยอะ ปล่อยมันสักพัก เดี๋ยวมันก็ใจอ่อนเองแหละ” ธารว่า
เท็นหันไปมองหน้าธาร “แล้วทำไมมันไม่เห็นใจอ่อนกับมึงเลย กูจำได้นะเว้ยเรื่องในห้องสมุดอ่ะ”
“เหี้ยนิ” ธารโยนหมอนอิงโซฟามาใส่
เท็นเอนไปตามแรงกระทบของหมอนนุ่มๆ เขายิ้มแล้วส่ายหน้าทำท่าทีหยอกธารเล่นๆ
จนธารงอนลุกเดินออกไป .....

เท็นนึกขณะขับรถผ่านป้ายบอกเขตจังหวัดระยอง
ก่อนที่เขาจะหันไปจริงจังกับนิล เขาต้องทำบางอย่างที่ค้างคาให้จบลงอย่างจริงจังเสียที

....




“เออ กูเจอวัดแล้ว” เท็นพูดกับธารทางโทรศัพท์
“เออ พอมึงเข้าไปก็ขับไปที่โบสถ์นะ แล้วเลี้ยวไปข้างหลัง..”
“เดี๋ยวแปบนึง” เขาขับรถเลี้ยวเข้าไปในวัด
เท็นขับรถไปตามที่ธารบอกแล้วลงจากรถ โดยไม่ลืมที่จะถือดอกไม้ช่อหนึ่งลงมาด้วย
“ไหนวะ” เขาถาม
“มึงเดินเลยเมรุไปนะ ใต้ต้นไม้ใบใหญ่ๆ ใกล้ๆทะเลอ่ะมันจะมีกลุ่มเจดีย์อยู่ติดกำแพงวัดเลย
มันเป็นเหมือนแท่งหลักกิโลอ่ะ” ธารบอก

เท็นเดินไล่ดูตามแถวเจดีย์ที่พังบ้างไม่พังบ้าง ที่ส่วนใหญ่มีร่องรอยโดนทุบ
คงเป็นฝีมือพวกขี้ยามาทุบหาโกศทองเหลือง
“อันแค่ไหนวะ” เท็นถามเพราะหาไม่เจอ
“แค่เอวมั้ง สีขาวๆอ่ะ”
เขาเดินมาจนสุดแถวซึ่งใกล้จะถึงหาดทราย มีผักบุ้งทะเลขึ้นทอดตัวไปบนพื้นเต็มไปหมด
ที่ชายร่มต้นหูกวางต้นใหญ่ เท็นก็เจอสิ่งที่เขาตามหา
“เออกูเจอละ แค่นี้ก่อน”



เท็นยืนมองแท่งปูนสีขาว ที่มีลักษณะเหมือนศิลาจารึกพ่อขุนราม
มีตัวหนังสือเขียนชื่อกับนามสกุลเอาไว้ ด้านหน้าเป็นชื่อผู้ชายแต่เท็นจำได้เพราะเป็นนามสกุลเดียวกับวิว
เท็นเดินไปอีกด้าน แต่ก็ไม่ใช่เพราะคงเป็นชื่อของแม่วิว เขาจึงเดินอ้อมไปด้านหลังซึ่งหันออกไปทางทะเล
“วิว....” เท็นพูดเสียงค่อย

เท็นวางช่อดอกไม้ลงข้างๆแท่งปูนนั้น ธารบอกว่าแท่งปูนนี้นิลน่าจะสร้างเอง
เพราะตอนที่ธารมางานศพ นิลเคยพูดว่าจะหาที่เก็บอัฐิของวิวกับครอบครัวไว้ที่วัด
พอเมื่อปีก่อนธารมาเที่ยวเกาะเสม็ดกับที่บ้าน ก็เลยขับรถมาที่วัดนี้
แต่จากตรงนั้นเรื่องที่ธารเล่า จะว่าไปก็เหมือนเรื่องแปลกอยู่เหมือนกัน
ที่ทำให้ธารได้มาเจอแท่งปูนนี้

เท็นนั่งลงกับพื้นข้างๆแท่งปูนนั้น ทอดสายตามองออกไปที่ทะเล
“นิลมันคงอยากจะให้วิว เห็นภาพสวยๆแบบนี้สินะ” เขามองภาพท้องทะเลสะท้อนไอแดดยามบ่าย
ชวนให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด
“มันดีเนอะ ดีกว่าคนอย่างพี่ไม่รู้กี่เท่า” เขาหันไปหาแท่งปูนข้างๆ แล้วยิ้มอย่างจริงใจ
“วิวคงโกรธพี่สินะ” เท็นเอนหัวลงไปซบกับแท่งเสานั้น ตามองภาพด้านหน้าอย่างเหม่อลอย
ลมเย็นๆพัดโชย ความสงบตรงนั้นทำให้เขาหลับไป
....
....










“โห... ไอ้เท็น ทำไมไม่แวะหากูก่อนวะ ไปถึงระยองแล้วมึงก็ดิ่งกลับไปกรุงเทพเลยเนี่ยนะ” กันย์โทรมาก็โวยวายใส่เขา
“มึงก็ตามมาดิ” เท็นพูดโทรศัพท์ขณะจอดรอรถติดอยู่ตรงไฟแดง ไม่ไกลจากที่พักของนิล
“ฝนก็ตก กว่ากูจะไปถึงก็ดึกอีก ว่าจะหาเพื่อนแดกเบียร์ซะหน่อยเหอะ”
เท็นขี้เกียจฟังกันย์บ่น เลยหันไปดูเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ตัวการที่ทำให้เขาค้างอยู่บนถนนเส้นนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว
“เออ เดี๋ยวกูขับรถก่อน” เท็นตัดบทวางสาย ทั้งที่รถยังติดแหงกอยู่ที่เดิม
เขารู้สึกง่วงๆเลยกดเปิดเอฟเอ็มฟัง พอไล่ไปเรื่อยๆก็มาหยุดที่คลื่นหนึ่งเพราะขี้เกียจหาต่อ

........แค่เพียงคนคนนี้ยินดีที่ได้รักเธอ อื่นใดนั้นมันไม่เกี่ยว
สิ่งที่ฉันนั้นรู้ ใจมันรักได้คนเดียวและไม่มีวันเปลี่ยนไป...
หากเป็นคนบนฟ้า ชะตาดลให้พบกัน หากสวรรค์มองเราอยู่....
จะให้ฟ้าได้เห็น และให้เธอได้เรียนรู้
.....ฉันรักเธอเท่าไร

เท็นกดปิดคลื่นวิทยุแล้วขยับรถให้เคลื่อนไปข้างหน้า ตามสัญญาณไฟเขียวที่เห็นอยู่ลิบๆ
เขารู้ดีว่าชีวิตเขาไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้น เลยไม่อยากให้คนที่เขารักคาดหวังว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นด้วย
เขาเป็นแค่คนธรรมดาๆที่กำลังมีความรัก เท่านั้นเอง....










ไม่รู้ทำไมเขาถึงนึกอยากจะมาที่นี่ตอนนี้ มาหานิลทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า
ถึงเขาจะรู้จักที่พักแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่านิลอยู่ห้องไหน

เท็นเปิดไฟเลี้ยวเพื่อจะขอทางลงเลนส์ซ้าย เพราะเขาจำได้ว่าใกล้ถึงแล้ว
รถเมล์ใจดียอมชะลอให้ เขาจึงรีบแทรกลงซ้ายก่อนจะขับตรงไปอย่างระมัดระวัง

ฝนซาลงบ้างขณะที่เขามองดูป้ายซอย เขาเหลือบไปมองกระจกหลังแวบหนึ่ง
พอดีเป็นจังหวะที่รถเมล์ด้านหลังกำลังจอดป้าย เท็นคุ้นๆคนที่ลงจากรถเมล์แล้วเดินมาทางนี้
เขาเลยชะลอรถแล้วหันย้อนกลับไปมองให้แน่ใจ

...ใช่แล้ว

เท็นรีบออกรถก่อนที่รถเมลล์จะออกตัวมาไล่บี้ เขามุ่งไปยังซอยซ้ายมือก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดและคอย

เท็นนั่งอยู่ในรถที่จอดชิดข้างทาง หันมองไปด้านหลังอย่างไม่วางตา และท่ามกลางหยาดฝนพรำๆ
นิลในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สะพายเป้เดินมาด้วยสภาพเปียกปอน

เท็นยิ้มเมื่อนิลเดินเข้ามาใกล้ เขาจึงรีบเปิดประตูออกไปด้านนอกโดยไม่กลัวฝน
“เฮ้ย...” นิลตกใจ
“เดินตากฝนเลยเหรอ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เท็นพูดทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังตากฝนอยู่เหมือนกัน
“มาได้ไงเนี่ย” นิลทำหน้าแปลกใจ
“ขับรถมานี่ไง” เท็นยิ้ม
“ไม่ใช่ หมายถึงรู้ได้ยังไงว่าอยู่แถวนี้”
เท็นไม่ตอบ พยักหน้าชวนให้นิลขึ้นรถ “ปะ”
นิลยืนเก้ๆกังๆอย่างงงๆ ก่อนจะยอมเดินไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูขึ้นรถมา
“เปียกหมดเลย” เท็นพูดขณะหันไปมองอีกฝ่าย ซึ่งกำลังจัดแจงกับเป้ที่สะพายมา
“ไม่เป็นไรหรอก มันกันน้ำได้” นิลตอบขณะเปิดเป้ตรวจดูของข้างใน
“แล้วมึงล่ะ กันน้ำได้หรือเปล่า” เขาถาม
นิลทำเงียบๆไม่ว่าอะไร เท็นจึงออกรถมุ่งหน้าไปที่พักของนิล






“รู้ได้ไงวะเนี่ย” นิลทำหน้าสงสัย เมื่อเขาเข้ามาจอดรถถึงใต้อาคาร โดยที่นิลไม่ต้องบอก
“ไม่บอก” เท็นยิ้มกว้าง
นิลหลบหน้า ก่อนจะเปิดประตูเตรียมก้าวออกไปจากรถ
“ไม่ลงมาก่อนเหรอ” นิลถามเมื่อเห็นเขาไม่ดับเครื่องรถ
“ไม่เป็นไร ไม่อยากรบกวน”
นิลกลับเข้ามานั่งในรถโดยไม่ปิดประตู “แล้วมึงพักที่ไหน”
“ก็กลับบ้านดิ” เท็นทำหน้าเรียบๆ
“เพชรบุรีอ่ะนะ”
เท็นพยักหน้าแทนคำตอบ
“จะขับรถกลับทั้งเปียกๆ เลยเหรอ” นิลขมวดคิ้วเป็นปม
แววตาแสดงความห่วงใย น้ำที่หยดลงมาจากไรผม เนื้อตัวที่เปียกปอนทำให้เขารู้สึกร้อนวาบจากข้างใน

เมื่อเห็นเขาไม่ตอบนิลเลยพูดว่า “ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องกูก่อนก็ได้นะ”
“นิล.. ถ้ากูขึ้นไป มึงรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เท็นพูดจริงจัง
นิลเงียบไปเหมือนจะชั่งใจอยู่ แล้วหันมามองเขาอย่างหวั่นๆ
เท็นมองท่าทีของนิลอย่างไม่วางตา จนในที่สุดนิลก็เอ่ยปาก “จอดรถไว้เนี่ยแหละ”
นิลออกไปยืนนอกรถแล้วรอให้เขาดับเครื่อง ก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินสะพายเป้ไปที่ประตูกระจกหน้าตึก
...









ห้องพักของนิลตอนนี้เล็กกว่าห้องตอนสมัยเรียน แต่ไม่มีทีวี มีแต่โน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน
จากนั้นหลักๆก็เป็นชั้นหนังสือ

พอมาถึงนิลก็ดุ่มๆเดินไปที่ห้องน้ำ ปล่อยให้เขายืนดูโน่นดูนี่ไปตามเรื่อง
หายไปสักพักนิลก็ออกมาพร้อมผ้าชัดตัวที่พันท่อนล่างไว้ แล้วเอาเสื้อผ้าที่เปียกไปไว้ที่ระเบียง
“ถอดเสื้อผ้าไว้ในกะละมังตรงระเบียงก่อน” นิลว่าพลางเดินเข้ามาหยิบของในตู้เสื้อผ้า

เท็นมองตามนิลอยู่ตลอด สังเกตได้ว่าตัวหนาขึ้นกว่าเมื่อก่อน ออกจะขาวขึ้นอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจ
โดยรวมๆก็ยังเนียนเหมือนเดิม
“เอ้า” นิลโยนผ้าขนหนูอีกผืนมาให้
เขารับไว้แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวกูจะได้อาบต่อ” เสียงนิลดังเข้ามา

เขาอาบเสร็จนิลก็เข้าไปอาบ เท็นเลยเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้มาใส่
ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อยืด กับกางเกงบ็อคเซอร์

“อ้าว เอาบ๊อกเซอร์ไปใส่ซะงั้น” นิลว่าเมื่ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นเขายืนอ่านอะไรเล่นอยู่แถวชั้นหนังสือ
เท็นโยนสิ่งที่อ่านอยู่ทิ้งไป แล้วหันไปยืนมองนิลอย่างเจาะจงให้เจ้าตัวรู้
แต่นิลก็ยังคงทำตัวปกติ หรืออาจจะทำเป็นไม่เห็นเขาก็เป็นได้

นิลใส่บ็อคเซอร์ตัวเดียว ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าขณะหยิบกางเกงขาสั้นออกจากไม้แขวน
“นิล..” เท็นเดินเข้าไปใกล้ “มึงก็รู้ว่ากูจะทำอะไร ทำไมยังให้กูขึ้นมา”

นิลยืนนิ่งเหมือนจะหันมาหาเขาแต่ก็ชะงัก
“หือ..” เท็นเข้าไปจับที่ต้นแขนนิลทั้งสองข้าง
นิลสะท้านแต่ไม่ได้ปัดป้อง

“ไล่กูกลับตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ” เท็นกระซิบข้างหู
นิลก้มหลบ เนื้อตัวสั่นๆ

เท็นเลื่อนมือไปสัมผัสที่หน้าอก ลูบไล้ช้าๆก่อนจะกระชับวงแขน แล้วใช้ริมฝีปากงับเบาๆที่ท้ายทอย
“อื้อ...” นิลครางเบาๆก้มหน้าต่ำลงจนตัวงอ

เท็นก้มตามไปเม้มที่ใบหู แล้วเลื่อนลงมาเม้มที่ท้ายทอยตามด้วยหัวไหล่
คนในอ้อมกอดเขาตัวสั่นเทิ้ม มือเอื้อมไปเท้าฝาตู้ไว้ แต่แล้วก็ค่อยๆทรุดตัวลงต่ำลงอีก
จนเท็นต้องหยุดแล้วพยุงนิลขึ้นมา

เขาพลิกตัวนิลมา แล้วก็ยิ้มให้กับใบหน้าแดงๆที่ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ
นิลขยับออกจะเดินหนีไปจากการจับกุมของเขา เท็นจึงจับนิลต้อนไปที่เตียง

“...อ่ะ” นิลหันรีหันขวางขณะที่เขาทาบทามลงไปจะจูบปาก
เท็นยิ้มเอามือลูบหัวนิลเบาๆ แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากลงไป
เขาค่อยๆเม้มริมฝีปากของนิลเพื่อกระตุ้นให้คนข้างล่างตอบรับ แต่ยังไม่เป็นผล...

แสงไฟในห้องยังสว่างโร่ ยิ่งทำให้เห็นสีหน้าของนิลชัดเจน
ขณะที่หยุดมอง นิลก็หลับตามปี๋ไม่ยอมสู้หน้า เขาเลยบรรเลงจูบชุดใหญ่กระหน่ำไป จนนิลร้องคราง
“พอก่อน...” นิลปรามแล้วหันหน้าหนี

แต่เขาไม่รอช้าจู่โจมซุกไซร้ซอกคอไปจนยอดอก นิลคว้าหมอนข้างมากำไว้แน่น
เท็นเอามือไปล้วงไปในกางเกงตัวน้อยแล้วคว้าน้องหนูของนิลไว้ ก่อนจะเอามือลูบไล้ไปทั่ว
แล้วดึงกางเกงตัวนั้นต่ำลง
เขาถอดเสื้อตัวเองออกแล้วก้มไปเม้มหัวนมของนิลต่อ มือก็ปลุกปั่นเจ้าหนู่น้อยนั่นให้บ้าคลั่งตามไป
นิลกระตุกกายบิดไปบิดมาไม่นานก็ทนมือเขาไม่ไหว หลับตาปี๋เม้มปากเกร็งตัวแล้วปลดปล่อยออกมา
เท็นสาวมือช้าๆแล้วเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากคนที่กำลังอ่อนแรง คราวนี้นิลยอมรับการจูบของเขาแต่โดยดี



เท็นถอนริมฝีปากขึ้นมาจัดการกับช่องทางของนิล เขาค่อยๆเอานิ้วชี้ที่ละเลงน้ำอุ่นๆของนิลแหย่เข้าไปก่อน
นิลสั่นเทิ้มยกมือขึ้นปิดตา
เขาบ้วนน้ำลายลงไปเพิ่มเติม แต่พอถึงจังหวะนั้นเขาก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองทิ้งไป
แล้วเอามือที่ชุ่มน้ำลื่นๆนั้นรูปท่อนเนื้อของตัวเองสองสามที ก่อนจะแทรกตัวพาท่อนเนื้อรุกล้ำเข้าไป
ในร่างกายของคนที่นอนกัดฟันอยู่

“โอ๊ย..” นิลร้องกำมือแน่นเกร็งซะจนจนตัวงอ
เท็นขยับเบาๆก้มลงไปจูบ แต่เหมือนคนที่โดนกระทำจะไม่มีอารมณ์จูบด้วย
เขาจึงค่อยๆใช้ริมฝีปากโลมไล้ไปบนแก้มและคาง ใช้จังหวะที่เนิบนานเพื่อรอให้นิลพร้อม

แต่ความเร่าร้อนข้างในตัวนิลบีบเร่งให้เขาจำเป็นต้องใส่จังหวะรุนแรงขึ้น
เท็นชันตัวลุกขึ้นแล้วโหมกายกระแทกกระชั้นเข้าไป

“อ่ะ...อ่า” นิลทนไม่ไหวจนร้องครางออกมาดังขึ้น เนื้อตัวที่เคยใสๆตอนนี้แดงทั่วไปหมด
ความเย็นของแอร์ในห้องไม่ช่วยให้ความอุณหภูมิอารมณ์ของเขาลดลง เขาก้มลงไปจูบนิลอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะซุกลงไปจับไหล่ของคนด้านล่างไว้แน่น แล้วส่งแก่นกายเข้าออกรัวไม่ยั้ง

จนในที่สุดเขาก็ถึงจุดหมาย กระตุกกายปล่อยเอาความรู้สึกที่อัดอั้นใส่เข้าไปจนหมด
“อืม..” เท็นเลื่อนไปจูบปากนิลอย่างโหมกระหน่ำ ปิดท้ายการบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน

...
...












ธารโทรศัพท์เข้ามาแต่เช้าเขาจึงรีบกดตัดสาย ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเลี่ยงออกไปโทรกลับที่ระเบียง
“เออ ว่าไง” เท็นพูด
“เมื่อคืนไอ้กันย์มันโทรมา บอกว่ามึงอยู่กรุงเทพ กูก็นึกว่ามึงจะมานอนกับน้องมึงซะอีก”
“เออพอดี กูมานนอนกับนิล”
“หะ...” ธารทำเสียงตกใจ “เฮ้ย จริงดิ”
“เออ จัดการเรียบร้อย” เท็นยิ้มอย่างมีความสุข
“โห.. แม่ง”
“มันยังนอนอยู่เลย เดี๋ยวมันตื่นแล้วกูโทรหาใหม่”
“เออได้”
เท็นรีบวางสายแล้วเข้ามาในห้องเพราะเสียงดังครืดๆ เหมือนโทรศัพท์สั่นดังออกไปจนถึงข้างนอก

เท็นเดินไปที่โทรศัพท์ของเจ้าของห้องแล้วหยิบขึ้นมาดู เขาเห็นชื่อแปลกๆเลยกำลังจะกดตัดสาย
“กี่โมงแล้วอ่ะ” นิลตื่นมานั่งงัวเงีย
เท็นมองที่นาฬิกาในโทรศัพท์แล้วบอกว่า “จะแปดโมงแล้ว”
“เฮ้ย..” นิลสะบัดผ้าห่มออก จะลุกขึ้นแต่ก็ต้องหันไปหยิบกางเกงบ็อคเซอร์มาใส่อย่างอายๆ

นิลทำหน้าเหย๋เมื่อลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อยๆเดินช้าๆไปที่ห้องน้ำโดยไม่ยอมมองมาที่เขา
เท็นมองตามแล้วยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวตามเอาไปให้

โทรศัพท์ในมือนิ่งสงบไปแล้ว เท็นจึงวางมันลงที่เดิมแล้วกลับไปนอนเล่นบนเตียง
หลังจากนิลออกมาเท็นก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง แต่พอออกมาจากห้องน้ำอีกที
ก็เห็นนิลที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงขายาวเสร็จเรียบร้อย
“จะไปทำงานเหรอ”
“เออดิ”
เท็นเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วคว้ามือนิลไว้ นิลหันมามองที่เขาทำตาปริบๆ
เท็นส่ายหน้าแล้วยิ้ม แค่นั้นนิลก็หน้าแดงก้มหน้าก้มตา เอามือไปจัดแจงตัวเองต่อ

......>>

[khalwfarng]

   ยินดีกับเท็น จัดการเรียบร้อย  คึคึ

นิลนี่ก็ขี้อายเนอะ ทั้งๆที่คน"เคยๆ"กันแท้ๆ 

ที่โทรเข้ามาต้องเป็นบุรุษกิ๊กใหม่ที่ทำงานแน่เลย  ...แล้วทำไงล่ะทีนี้

ตอนสุดท้ายมีจับมงจับมือ  หวานซ้าาาา

[Ebsilon]

ว้าววววว นิลเริ่มใจอ่อนแล้วมั้งเนี้ย

[iforgive]

เฮ้อ  และแล้ว ... คิดว่านิลคงพร้อมลุยกับเท็นอีกรอบแล้วล่ะ
คราวนี้ถ้าต้องผิดหวังอีก  คงเข็ดไปยาวนานกว่าเก่าแน่
ว่าแต่ใครหว่าที่โทร.มา  ชลหรือเปล่า

[ineverlove]

แอบสงสัยทำไมต้องบ้วนน้ำลาย...ตั้งแต่อ่านวายมาเพิ่งเคยเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่บ้วนน้ำลายใส่ประตูหลัง...เอ่อแบบว่า...มันดูไม่ให้เกียติฝ่ายรับยังไงไม่รู้นะในความรู้สึกของเรา

ปล. ตอนต่อไปนิลจะว่าไงบ้างเนี๊ย

[yeyong]

นึกว่าจัดการอะไร
ร้ายนะเนี่ย

[aimsun]

รู้สึกคนอ่านจะถามถึงแต่ชลนะครับ 
คือว่า..คือ เท็นเป็นพระเอกจริงๆนะครับ เหอๆ



ป.ล. เรื่องน้ำลายตอบตรงนี้เห็นทีจะไม่เหมาะนะครับ เอ่อ... 

....

[aimsun]

ดึกแล้ว อ่านจบก็ขอให้นอนฝันดีกันทุกคนครับ


..... .. .....


“โอ้โห..... พี่เท็นของกูเก่งจริงๆเว้ย” กันย์ทักเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปที่บ้านธารพร้อมกับนิล

แค่นั้นนิลก็ออกอาการเขินๆจนเขานึกขำ อาการเขินของนิลดูธรรมดามากจนคนทั่วๆไปอาจจะดูไม่รู้
แต่จริงๆแล้วเวลานิลเขินจะน่ารักมากๆ สีหน้าแววตาจะเลิ่กลั่ก หน้าแดง 
และที่สำคัญแกล้งให้เขินแล้วสนุกมาก
“เงียบไปเลยมึง” นิลว่าแล้วเดินเข้าไปหากันย์

วันนนี้กันย์ชวนเขากับนิลมาที่บ้านธาร เพื่อจะปรับความเข้าใจกัน
แม้จริงๆนิลก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจัง
“ธารอ่ะ” เท็นถาม
“เข้าไปในบ้านเมื่อกี้” กันย์ตอบ
“ยังไม่ได้ไปสวัสดีพ่อกับแม่ของมันเลย” นิลพูด
“ไม่อยู่นะ ออกไปข้างนอก” กันย์ว่าแล้วเปิดเบียร์กระป๋องยื่นมาให้เขา
“หือ...” กันย์ทำหน้าตาสงสัยอะไรบางอย่าง ขณะที่กำลังจะส่งเบียร์ไปให้นิล
“เฮ้ย  คอมึงโดนมดกัดเหรอวะ แดงเป็นจ้ำๆเลยนะ” กันย์เปลี่ยนท่าทีเป็นขำ

นิลทำหน้าเซ็งๆแล้วรับเบียร์มา “กูว่าและ แม่งต้องทัก”
“แหม.. ปิดปาสเตอร์หน่อยก็ได้มั้ง” เท็นได้ยินกันย์พูดแล้วก็ยิ้ม
“ให้กูปิดทั้งคอเนี่ยนะ” นิวว่าแล้วเปิดเบียร์ดื่ม
กันย์หัวเราะร่า “เล่นซะเสียงานเสียการ น้องนิลกูบอบช้ำหมด” กันย์หันมาส่ายหน้าให้เขา
“พอๆ หยุดพูดเรื่องนี้” นิลว่าแล้วหันไปทางธาร ที่กำลังเดินออกมาจากในบ้านพร้อมกับนาย
“ใครวะ” นิลถาม
“น้องกูเอง มันหนีออกจากบ้านมา” เท็นตอบ
นิลทำหน้าสงสัยแล้วหันมาหาเขา “แล้วมาอยู่นี่ได้ไง”
“มันอยากมากรุงเทพ กูเลยพามาอยู่ที่อพาร์ทเม็นต์ของแม่ไอ้ธาร”
นิลพยักหน้าหงึกๆเหมือนจะเข้าใจ

“อ้าว มาแล้วเหรอวะ” ธารยิ้มทักทาย เดินเข้ามาพร้อมกับลังสำหรับใส่น้ำแข็ง
สายตาที่มองนิลดูมีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด
“มึงผอมไปป่าววะ” นิลยิ้มพลางทำท่าพิจารณาธาร
ธารยิ้มๆแล้วมองตัวเองก่อนจะวางลังน้ำแข็งลง “ไม่นะ มึงอ้วนขึ้นรึเปล่า”
“เออ นิดหน่อยว่ะ”
เท็นเริ่มหมั่นใส้รอยยิ้มที่รับส่งกันไปมา
“แน่นขึ้นด้วย เต็มไม้เต็มมือดี” เท็นพูด ทำลอยหน้าลอยตา

กันย์ทำท่าจะจิบเบียร์แต่ก็ต้องชะงัก พยายามกลั้นหัวเราะแบบไม่ให้มีเสียง
ธารกับนิลทำหน้าเหวอๆ ไม่ต่างจากนายที่ได้ยินคำพูดของเขาเช่นกัน
“เมียพี่มึง ทำความรู้จักซะ” กันย์ร้องบอกนาย
“หะ...” นายทำหน้าตกใจ
“นี่นิล แฟนพี่เอง” เขาแนะนำพลางเอื้อมมือไปจับไหล่นิลไว้
นายทำหน้าเหวอๆ ยิ้มแห้งๆแล้วยกมือไหว้ด้วยท่วงท่าที่ขัดใจเขาเหมือนเดิม
“หวะ หวัดดีครับพี่” นายว่า
นิลพยักหน้าแล้วรับไหว้ สีหน้าก็เหวอๆไม่ต่างจากนายเช่นกัน
ส่วนธารก็ออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด หยิบเบี้ยร์มาเปิดแล้วไปนั่งลงข้างๆกันย์



พวกเขานั่งคุยกันอยู่ในสวนหน้าบ้านของธาร ซึ่งมีศาลาเอาไว้นั่งท่ามกลางบรรยากาศสวนที่แต่งไว้อย่างดี
พวกเขาคุยกันเฮฮาอย่างออกรส คงเพราะไม่ได้เจอกันพร้อมหน้ามานาน
ห่วงแต่ว่าเสียงจะไม่ดังเกินไป จนทำให้บ้านข้างเคียงรำคาญ

“ไอ้นิคกับปลามันแต่งกันแล้วนะ” กันย์บอก
“เฮ้ย จริงดิ สุดยอดเลยคู่นี้” นิลยิ้มกว้าง
“เออ มันก็เหมาะกันเนอะ” ธารว่า
“มันแต่งกันเมื่อไหร่วะ มึงได้ไปป่าว” นิลถาม
ธารส่ายหน้า “ไม่ได้ไป มันแต่งกันตอนต้นๆปีนี้เอง”
“มามะ ชนให้น้องมันหน่อย” กันย์ยกกระป๋องเบียร์มาคอย ก่อนที่ทุกคนจะเออออตาม
“เออ น้องสาวมึงไม่อยู่เหรอ” นิลถามธาร
“ไม่อยู่ ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น”
นิลพยักหน้าแล้วลุกขึ้น “ห้องน้ำอยู่ไหนวะ ปวดเยี่ยวละ”
“มาดิ เดี๋ยวกูพาไป” ธารพูดแล้วลุกขึ้นนำไป

เท็นทำท่าจะลุกขึ้นตามไปด้วย แต่กันย์หันมาส่ายหน้า เพื่อปรามเขา
จนเมื่อสองคนนั่นไปแล้วกันย์เลยพูดว่า “ปล่อยมันไปเหอะ แค่นี้เอง”

เท็นไม่ได้ว่าอะไร หันไปมองน้องชายที่นั่งกระดกเบียร์อยู่บนลังน้ำแข็ง
“เป็นไง” เขาถาม
“อะไรอ่ะ แฟนพี่อ่ะเหรอ”
เท็นพยักหน้า
นายยิ้มหันไปดูต้นทางก่อนจะหันมา “แมนดีพี่”
กันย์หัวเราะเสียงดังขณะที่เขายิ้มแล้วส่ายหน้า

....




....








“นิลไปเที่ยวอยุธยากันไหม” เขาหันไปถามคนที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ไปเมื่อไหร่อ่ะ” นิลพูด แต่เหมือนใจยังจดจ่ออยู่กับหนังสือ
เท็นหันกลับไปไปมองข้อมูลสถานที่ในเว็บ “วันนี้”
“หา...” คนที่ได้ยินหันมาหาเขา
“เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไร”
นิลหันกลับไปสนใจหนังสือด้วยสีหน้านิ่งๆ “ก็ไม่ต้องมาทุกอาทิตย์ก็ได้นี่”
“ไม่เอา อยากมา”
“ก็มาแล้วไม่มีอะไรทำ”
“งั้น...”

นิลเหมือนจะรู้ทัน “งั้นไปบ้านมึงที่เพชรบุรี”









หลังจากมาถึงเขาก็พานิลไปที่ศาลากินข้าว เพื่อไปสวัสดีแม่ของเขา
“สวัสดีจ่ะ” แม่ยิ้มและรับไหว้นิล
“จำผมได้หรือเปล่าครับ” นิลพูดทำตาหยียิ้มหวานให้แม่เขา
“จำได้สิ แม่เป็นครูนักเรียนกี่คนๆ แม่ก็จำได้”
“อ้อ เก่งจังเลยครับ ผมอยากมีครูแบบนี้บ้าง”
“จ่ะ ว่าแต่กินอะไรมาหรือยัง” แม่ถามอย่างอารมณ์ดี
เท็นหันไปตอบว่า “กินมาแล้วแม่”
นิลหันมาทำหน้าเหวอๆเหมือนจะพูดอะไร แต่เขาแกล้งไม่สนใจ
“แม่ แล้วน้องพิวล่ะ” เขาถาม
“เข้าห้องนอนกับแม่มันไปแล้ว”
เขาพยักหน้าตอบรับแล้วลุกขึ้น “ปะ ไปห้องกัน” เขาว่าพลางดึงต้อนแขนนิลให้ลุกขึ้นตาม
“เอ้า เดี๋ยวดิ ยังคุยกับแม่อยู่เลย”
“เร็วๆ ลุก”
“เท็น ทำเพื่อนเบาๆสิ เล่นเป็นเด็กไปได้” แม่ปราม
“จะบ้าพลังอีก” นิลยอมลุกขึ้นแล้วบ่นๆ ก่อนจะหันไปหาแม่ของเขา “ผมรบกวนนะครับ”
“จ้า ตามสบาย”






“แวะกินซาลาเปามาไม่กี่ลูก เดี๋ยวก็หิวตายพอดี” นิลบ่นเมื่อเข้ามาในห้องของเท็น
เขายิ้มแล้วพูดว่า “เดี๋ยวป้อนอย่างอื่นให้กิน”
นิลหน้าแดงหันมามองเขา เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
เท็นเข้าไปกอดนิลจากด้านหลัง แต่แล้วโทรศัพท์นิลก็มีสายเข้า เจ้าตัวจึงหยิบขึ้นมารับ

“อืม ว่าไงวะ”
....

“ไม่ได้อยู่กรุงเทพอ่ะ”
.....

“กลับบ้าน” นิลหันมามองเขา ด้วยแววตาที่เขาจะจับได้ทุกครั้ง เวลาที่คนๆนี้โกหก
.....

“ได้ เออ.. แค่นี้ก่อน”
....

“เจอกัน บาย”

นิลเก็บโทรศัพท์ไป “อาบน้ำดีกว่า”
“ใครโทรมาอ่ะ” เขายืนกอดอกร้องถาม
“เพื่อนที่บริษัท”
“ชื่อชลอ่ะเหรอ โทรมาเพื่อ”
นิลพยักหน้ายอมรับ “มันชวนไปเดินเที่ยว”
“ทำไม ไปกับมันบ่อยเหรอ” เท็นอดประชดประชันไม่ได้
“ก็เรื่อยๆ” นิลเดินไปนั่งลงบนเตียง
“ไม่ชอบเลยไอ้นี่ อะไรนักหนา”
“เพื่อนๆกัน ไม่มีอะไร” สีหน้าคนตอบดูเหมือนเด็กน้อยหนีโรงเรียนแล้วโดนจับได้

นิลเป็นแฟนคนแรกในชีวิต ที่ไม่โมโหกับการประชดประชันหรือหึงหวงของเขา
และไม่เคยทำอะไรประชดประชันกลับ คนๆนี้ยากเหลือเกินที่จะชวนทะเลาะ
เท็นยิ้มแล้วลงไปนั่งข้างๆ

“ไม่เอา ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นที่บ้าน” นิลว่าพลางแกะมือเขาออก หลังจากที่เขาเข้าไปแทะโลม
“ทำไม” เท็นไม่หยุด เอาปากเม้มไหล่นิลเบาๆ
นิลทำหน้าตาอย่างน่าสงสาร แสดงว่ากลัวเขาจะทำจริงๆ “เกรงใจแม่เท็น ถึงเขาไม่รู้มันก็ไม่ดี”
“ทำเป็นสาวน้อยไปได้” เท็นหัวเราะเยาะ
นิลเลยเอามือผลักหัวเขาออกมาเต็มแรง จนเขาเซตกเตียง
“โอ๊ย...” เขาร้องแต่คนที่ทำหัวเราะ

เขาจึงลุกขึ้นแล้วจะเข้าไปจับตัวคนที่ทำ แต่เจ้าตัวก็ลุกหนี
“จะหนีไปไหน” เท็นทำท่าจะต้อนแต่นิลก็หลบวิ่งไปทางประตู
นิลหัวเราะไปหนีไป เขาจึงหันไปคว้าเสื้อนิลไว้ แต่เจ้าตัวดึงตัวหลบไปเปิดประตูออก
แล้วรีบกระชากตัวจะวิ่งออกไป

...ปึง....

คนที่หนีสะดุดธรณีประตูหัวทิ่มลงไปกับพื้นกระดาน

เท็นยืนขำพยายามจะเข้าไปช่วย ขณะที่นิลชันตัวลุกขึ้นนั่งร้องโอดโอย
“ทำอะไรกัน” แม่ของเท็นกำลังเดินเข้ามาหา
“นิลมันซู่มซ่ามแม่” เขาว่า
“แกล้งอะไรกันล่ะซิ” แม่นั่งลงไปเอามือเสยผมนิลดูหัวปูดๆ
“เท็นแกล้งอ่ะแม่” นิลฟ้อง
“เอ้า ฟ้องซะงั้น” เขาตบหัวนิลเบาๆ
“มานี่ๆ ไปเอายาหม่องทา” แม่ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำไป ปล่อยให้เขาสองคนแกล้งหยอกกันตามหลังไป

.....
.....




ยถา วาริวหา ปูรา ปริปูเรนฺติ สาครํ ....

เท็นกรวดน้ำกับแม่ขณะที่พระกำลังสวด สายตามองออกไปนอกหน้าต่างศาลาที่ทำบุญ
ไม่รู้ว่านิลกับกุ้งพาเด็กๆไปเล่นที่ไหน


เท็นเดินหิ้วตระกร้าหวายลงจากศาลามาพร้อมกับแม่ นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่เขาเคยมาทำอะไรแบบนี้ที่วัด
เรื่องเลวร้ายในครอบครัวเมื่อก่อน ทำให้ความรู้สึกแบบนี้จางหายไป
แต่ก่อนแม่ไม่ค่อยกล้าที่จะมาวัด เพราะเบื่อที่คนอื่นๆมาเจาะแจะเอาเรื่องไปนินทา
สังคมที่คนทั้งหมู่บ้านรู้จักมักคุ้นกัน ก็มีทั้งคนดีและคนไม่ดีไม่ต่างจากสังคมเมืองใหญ่
เพียงแต่แย่ที่สุดของที่นี่ ก็ไม่มีอะไรนอกจากการหาเรื่องไปพูดจากันให้สนุกปาก

กุ้งเล่นกับน้องพิวอยู่ที่ใต้ต้นพิกุลข้างศาลานั้น เขากับแม่จึงเข้าไปหา
“น้องพิว ฮึบ” เท็นอุ้มลูกสาวหลังจากยื่นตระกร้าหวายไปให้กุ้ง
“อาเท็น.. อาเท็นกับคุณย่าไหว้พระนาน” น้องพิวพูดขณะที่เล่นดอกพิกุลในมือ
เท็นเอามือบิบจมูกน้องพิวเบาๆ “ทำบ่นแล้วนะ ตัวแค่นี้”
“เจ้าสองกับนิลล่ะ” แม่ถาม
“ไปเดินเล่นแถวนี้ล่ะ เดี๋ยวก็มา” กุ้งตอบ
“อ่ะไปอยู่กับแม่ก่อน อาเท็นจะไปตามพี่สอง” เท็นว่าแล้วปล่อยน้องพิมให้ยืนบนพื้น
บังเอิญดอกพิกุลในมือน้องพิมร่วงลงบนพื้นทราย เขาเลยก้มลงไปเก็บแล้วหอมแก้มน้องพิมก่อนจะส่งให้
"อ่ะ ให้อาเท็น" น้องพิวยื่นดอกพิกุลดอกหนึ่งคืนมา
.....


หลังจากออกจากบ้านมาเพื่อไปส่งนิลกลับกรุงเทพ เท็นก็แวะร้านกาแฟแถบเชิงเขาวัง
ร้านเดิมที่เขาเคยพานิลมา
“เออ ไม่ต้องไปส่งหรอก กูนั่งรถตู้กลับก็ได้” นิลว่าพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
มือประคองแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะเอาไว้
“ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวไปส่ง” เท็นยืนยัน หยิบดอกพิกุลดอกน้อยของน้องพิวขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“เท็น มันเปลืองน้ำมัน เสียเวลา”
“ไม่เป็นไร” เขาดูดโอวัลตินจากแก้ว สายตามองดอกไม้นั้นอย่างลึกซึ้ง
“ขอร้อง ขอกลับเอง”
“ไม่ให้ร้อง”
“ไอ้เท็น” นิลลากเสียงหน่ายๆ

เขาไม่ตอบอะไร นิลเลยเงียบไปเหมือนจะอ่อนใจ ที่จะมาต่อล้อต่อเถียง
“นิล อยากแวะอัมพวาไหม” เขาถาม
“ไม่อยาก”
“ทำไมอ่ะ”

นิลถอนใจเบาๆ เงยหน้ามองเขา “กูเป็นห่วงมึงนะ ไม่อยากให้ขับรถไกลๆ”
“ไม่เป็นไร กู..”
“กูยังอยากมีมึงต่อไปนะ ไม่อยากให้เสี่ยง กูไม่อยากเสี่ยงด้วย” นิลพูด
เขามองตานิลแล้วก็พยักหน้า พอจะเข้าใจในความเป็นห่วง

“กูชอบกาแฟนะ” อยู่ดีๆนิลก็เปลี่ยนเรื่อง
“หวานๆขมๆ เหมือนมึงเลย”

เท็นยิ้มชอบใจ ส่งดอกพิกุลให้กับนิล “โอวัลตินก็เหมือนมึงเลย หวานๆมันๆ"

..... .. .....

[ineverlove]

หวานกันไปไหนเนี๊ย อิอิ...
เหมือนเรื่องจะราบรื่นต่อไปเรื่อยๆ แล้วเพราะอุปสรรค์ลูกใหญ่ก็ผ่านพ้นไปแล้ว(รึเปล่า?) 555

เดากันต่อไป

[Mc_ma]

เฮ้ออ ในที่สุดก็นิลก็ยอมทำตามใจตัวเองแล้ว
สมหวังกันเสียที ดีใจที่เรื่องราวเป็นแบบนี้
หวานๆมันๆ หวานๆขม แหม๋ของชอบของทั้งคู่เลยน๊าาา

อย่างงี้เรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้ว (รึเปล่า??) ยังไม่อยากให้จบเลย
รอติดตามความหวานของตอนต่อไปค่ะ

คืนนี้นอนหลับฝันดี จริงๆด้วย ขอบคุณนะคะคุณ aimsun คืนนี้ฝันดีเช่นกันนะคะ
กอดนิลแน่นๆ ชอบที่นิลเปิดใจแบบนี้จัง ดูสบายๆขึ้น นิลน่ารักเสมอ

[gupalz]

หวานกันจิง

[stupidchild]

ห้ามเปลี่ยนพระเอกนะ

[namtarn11]

อ่านทันล่ะ สนุกมาค่ะ ให้ตามลุ้นทั้งเรื่องเลย

[PetitDragon]

มีความสุขกันซักที....

[khalwfarng]

   เจิมไม่ทัน เสียใจ

------------------------------------------------

จะหวานอะไรขนาดนี้  คึคึ
ตกลงพ่อพระเอกตัวจริงคือเท็นนี่เอง เห็นธารยังเซ็งๆอยู่เลย
แสดงว่ามีคิดเล็กคิดน้อยกับนิลอยู่รึเปล่า
แล้วน้องนายล่ะ ยังไม่เข้ามาในวงจรวายเหรอ ว้า!แย่จัง อุตส่าห์เชียร์ธารนายอยู่นะ
ฮ่าๆๆๆๆ

[BeeRY]

เร็วมว๊ากกกก เท็นเจ๋งจริงๆ
แต่ที่นิลใจอ่อนก็เพราะรักเท็นนั่นแหละ ดีที่ไม่ปิดกั้นหัวใจตัวเองอีกต่อไปเนอะ
แต่คราวนี้จะมีอุปสรรคอะไรเข้ามาอีกหนอ รู้สึกว่าทำไมชีวิตคนเราต้องเจออะไรมากมายขนาดนี้เลย

[iforgive]

เริ่มหวานปะแล่ม ๆ ละ

[aimsun]

บทรัก : นิล



.....อ้ากกก มึงจะโทรทำไมนักเนี่ย...
นิลคิดโวยวายอยู่ในใจ เมื่อเห็นเท็นโทรเข้ามาในเวลางาน
“ว่าไง..” เขาพูดเสียงเบา
“จะไปรอหน้าบริษัทนะ” เท็นพูด
นิลสะดุ้ง “ไอ้บ้า ไม่ต้อง”
“ทำไมอ่ะ เนี่ยขับรถมาแล้ว”
“มาที่ไหน ... ถึงไหนแล้ว”
“เลยสมุทรสาครมาแล้ว”
“ก็ไปที่ห้องดิ” นิลว่า
“อยากไปหากันย์ จะไปรับมึงด้วย”
“...”

ปฏิเสธอะไรก็ไม่เป็นผล เพราะถ้าเท็นยืนยันแล้วก็ดื้อเป็นที่สุด
เขาเลยได้แต่ต่อรองว่าให้เท็นไปรออยู่ที่เซ็นทรัลบางนา เพื่อเลี่ยงการที่จะต้องผจญ
กับคำถามของเพื่อนร่วมงานในภายหลัง ถ้าเกิดมีคนเห็นขึ้นมา

หลังจากที่เริ่มคบกันมา เท็นจะขับรถจากเพชรบุรีเพื่อมาหาเขาทุกสุดสัปดาห์
ระหว่างนั้นเกือบๆห้าวัน จะเป็นฤดูมรสุมที่เท็นจะโทรมาหาเขาตามเวลามื้ออาหาร
ปิดท้ายด้วยช่วงเวลาก่อนนอน

นั่นอาจจะเป็นเรื่องทั่วๆไปสำหรับคนที่รักกัน คบกัน แต่สำหรับเขามันต่างออกไป
อาจเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่มีใครที่จะแทรกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้
ถ้ามีคนถามว่ารักเท็นไหม เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ารักจริงหรือเปล่า....

นั่นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ยังคาใจ
....
....









“อ้าว ไหนว่าจะไปหากันย์” นิลถาม เพราะเห็นว่าเท็นขับรถมุ่งหน้าตรงไปทางอื่น
“อยากไปพัทยา” เท็นตอบ สมาธิคงอยู่กับการขับรถ
นิลไม่ได้คัดค้านอะไร “โทรไปบอกกันย์ยังอ่ะ”
เท็นส่ายหน้า “ไม่ต้องบอกมันนะว่าเราจะไปพัทยาอ่ะ บอกแค่ว่าจะไม่ไปหามันแล้วก็พอ”
“ทำไมอ่ะ”
“อยากไปสองคน” เท็นตอบ ขับรถไปนิ่งๆ

นิลรู้สึกเขินๆอายๆอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากันย์
เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นให้จางไป
“เออ พวกกูไม่ไปหามึงแล้วนะ”
กันย์ทำเสียงอิดออด “ทำไมวะ ไอ้เท็นบอกว่าจะมาไม่ใช่เหรอ”
นิลหันไปมองหน้าคนที่ขับรถอยู่แล้วพูดว่า “มันไม่อยากไปแล้ว ไม่รู้ทำไม”
“เออๆ ไม่เป็นไร คราวหน้ามาเลี้ยงกูดด้วย ไม่งั้นกูงอน”
นิลยิ้ม “ฟาย งอนเพื่อ..”
“ใช่ดิ กูมันคนนอกนี่”
“อ่าๆ ได้ เดี๋ยวกูจัดให้ ทำน้อยอกน้อยใจไปได้”

หลังจากวางสายจากกันย์ไป พวกเขาก็นั่งเงียบๆกันมาจนถึงพัทยา นิลจึงหันไปถาม
“แล้วจะไปไหนอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ” เท็นส่ายหน้าแล้วหันมาที่เขา “อยากไปไหนอ่ะ”
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ” นิลยิ้มแบบงงๆ
“ขับรถไปเรื่อยๆแล้วกันเนอะ” เท็นหันมาพูดเออออไปเอง แล้วก็ขับรถไปต่อ
เขาไม่ได้ขัดอะไร เพราะเคยบอกเท็นไว้แล้วว่าเสาร์อาทิตย์นี้ว่าง


นิลทอดสายตามองออกไปตามข้างทางด้วยความสบายใจ
เสียงเพลงที่เปิดเบาๆอยู่นั้น ทำให้เขารู้สึกมีความสุขจริงๆ

เขาก็แอบงงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมบางทีก็รู้สึกวุ่นวายเวลาที่เท็นโทรมาบ่อยๆ
แต่อดที่จะรับสายไม่ได้

บางทีก็รู้สึกว่าขาดความเป็นตัวเองเวลาที่ไปไหนต่อไหนแล้วมีเท็นตามไปด้วย
แต่มันก็ไม่ได้อึดอัดหรือรำคาญ

.....เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้....

....
....







“นิล..” เสียงเรียกของเท็นปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา หลังจากที่เผลอหลับไป
“ที่ไหนวะเนี่ย” นิลหยีตามองด้านนอก
“ลงมาเหอะ” เท็นว่าแล้วก้าวลงจากรถแล้วปิดประตู

นิลลงจากรถแล้วก็เดินตามเท็นไป เขาได้กลิ่นน้ำทะเลพร้อมกับเสียงคลื่นเบาๆที่ดังเป็นระลอก
ที่ที่เขายืนอยู่เป็นรีสร์อทแห่งหนึ่ง ที่ทางเข้าปลูกต้นไม้ใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งก้านปกคลุมอาณาบริเวณเอาไว้
มีการจัดตกแต่งโคมไฟที่ให้แสงสว่าง ไว้ตามกึ่งไม้ด้านบนทำให้ดูสลัวๆ

เท็นเข้าไปจัดการเรื่องที่พักแล้วเดินออกมาหาเขา ที่กำลังสังเกตการจัดตกแต่งอื่นๆซึ่งมีรายละเอียดน่าสนใจทีเดียว

ห้องพักเป็นเหมือนบ้านแยกเป็นหลังๆ รายล้อมสระว่ายน้ำของรีสร์อท ซึ่งอยู่ติดกับสันเขื่อนที่มองออกไปแล้วเห็นทะเล

“ทำไมมาที่นี่อ่ะ” นิลถามขณะที่เดินอยู่กับเท็น หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จ
“ไม่รู้ดิ มั่วๆมา” เท็นยิ้ม
เขาส่ายหน้าให้กับการกระทำของเท็น แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
เดินไปกันสักพักเท็นก็หาว “ง่วงจัง” เจ้าตัวพูดแล้วก็ขยับคอบิดไปบิดมา
“ขับรถมาตั้งไกล ข้ามอ่าวไทยมาเลยนะเนี่ย” นิลยิ้ม
“อืม เหนื่อยชะมัด”
“ที่จริงไม่ต้องมาหาทุกอาทิตย์ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เอกก็ว่าเอาหรอก”
เท็นส่ายหน้าแล้วบิดขี้เกียจ “ไม่เป็นไร กูอยากมา”
นิลพยักหน้าแล้วก็หันไปบอกว่า “ทำไมถึงอยากมาอ่ะ”

เท็นหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหยุดเดินแล้วปล่อยให้เขาเดินเลยไปสองสามก้าว
“คิดถึง” เท็นตอบ

นิลยิ้มกว้าง ในใจก็นึกตลกกับการกระทำของเท็นก่อนจะหันกลับไป
“คิดถึงใคร ไอ้กันย์เหรอ” นิลแกล้ง
เท็นส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มบ้าง “คิดถึงมึงอ่ะแหละ”
“คิดถึงทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ”

นิลหันกลับไปแล้วเดินต่อ ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่ตามมาไม่ห่าง
เขาเดินลงบันไดจากสันเขื่อนของรีสร์อทไปที่หาดทราย แม้ว่าจะเป็นหาดที่เงียบสงบ
แต่ก็พอมีชาวต่างชาติที่เดินผ่านไปเป็นคู่ๆ เขาเดินมาหยุดมองทอดสายตาออกไปรอบๆ

ไกลออกไปตามแนวชายหาดมองเห็นแสงไฟวิบวับ ท่องฟ้าโปร่งโล่งทำให้เห็นดวงดาว
แม้มันจะไม่สว่างเหมือนตอนที่เขาเห็นบนดอยสูงๆ แต่มันก็มองชัดกว่าตอนที่ดูอยู่ในกรุงเทพ
เท็นเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหลังไม่ไกลจากเขา
นิลจึงถามว่า “ดูดาวเหนือเป็นไหม”
“อือ ทำไมอ่ะ”
นิลหันไปมองหน้าเท็น “จริงดิ อันไหนวะ”
“ไม่บอก” เท็นกวน
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ” นิลทำหน้าเซ็งๆหันกลับไปมองหาเอง
“บอกแล้วจะได้อะไร” เสียงเท็นร้องถาม
นิลส่ายหน้า “ไม่ได้”
“งั้นก็ไม่บอก”
“ไม่เป็นไร ไม่อยากรู้ก็ได้” นิลว่า
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร”
เท็นเดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัวเขา “เดี๋ยวจะบอกให้” เสียงพูดแผ่วกระซิบที่ข้างหู
นิลขนลุกยกไหล่ขึ้นเพื่อจะเลี่ยงตัวออก แต่เท็นคว้ากอดเขาไว้
“เฮ้ย เท็น” นิลมองซ้ายมองขวา เห็นฟรั่งบางคู่มองมาที่พวกเขา “คนมอง ปล่อยดิ๊”
นอกจากจะไม่ปล่อยเท็นยังแถมหอมฟอดใหญ่ที่แก้มเขาด้วย

นิลอายจนถึงที่สุดเลยรีบง้างมือเท็นออกแล้วผละตัวออกมา เขาหันไปมองหน้าเท็นที่ยืนส่งยิ้มมาที่เขาอย่างสะใจ
“ไอ้เลว มึง” นิลพุ่งเข้าไปเตะเท็น
แต่เท็นยกแขนเป็นการ์ดกันไว้ แล้วถอยหนี “โอ๊ย เอาจริงเหรอ”
นิลทำท่าจะวิ่งไล่ เท็นเลยรีบตั้งหลักวิ่งหนีขึ้นไปบนรีสร์อท
เขาออกแรงวิ่งตามเท็นมาจนถึงประตูห้อง ก็เห็นเท็นยืนยิ้มรออยู่แล้ว
“เล่นอะไรวะ อายเขา” นิลว่า แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังมาก
“อายอะไร รู้จักเขาไง”
นิลหมั่นใส้เลยเอื้อมมือไปตบหัวเท็น
“โห ตีกูเลยเหรอ” เท็นยิ้มแล้วเข้ามาคว้ามือเขาไว้
“เฮ้ย ปล่อย”
เท็นไม่พูดพร่ำเอื้อมมือจะจี้เอวเขา เขาเลยต้องกระโดดหนี แต่ไปไหนไม่ได้เพราะถูกดึงแขนไว้
“โอ๊ย” นิลร้องเวลาที่เท็นจี้โดนจุด แต่ก็หัวเราะไม่หยุด “พอๆ”

เท็นแกล้งจนเขาเหนื่อยทรุดตัวลงไปนั่งพิงประตู เท็นยังคงไม่ยอมปล่อยมือเขา
ยืนก้มมามองแล้วยิ้มเยาะอยู่อย่างนั้น จนสักพักเท็นก็ปล่อยมือเขาแล้วไขประตูเข้าไปในห้อง




“นิล... เปิดประตูก่อนดิ” เสียงเท็นเคาะประตูห้องน้ำขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่
นิลเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเปิดประตูออกไป “อะไรวะ”
เท็นนุ่งผ้าเช็ดตัวยืนยิ้มมุมปากมองมาที่เขา ก่อนจะเดินต้อนเขาเข้ามาในห้องน้ำ
นิลถอยอย่างเก้ๆกังๆ “อาบแล้วเข้ามาทำไมวะ”
เท็นยิ้มแล้วปิดประตูห้องน้ำ
“หยุดคิดไปเลยเท็น เอ็งหมดโควตาแล้ว” นิลส่ายหน้า
เท็นทำหน้าเอือมๆ “โห เดือนละสองครั้งใครจะทนไหว”
“ไม่เอา อย่ามั่วดิ” นิลทำท่าจะเดินผ่านเท็นออกไป แต่เท็นก็รีบจับเขาไว้
“กว่าจะสิ้นเดือนอีกตั้งหลายวัน นี่ก็จะสองอาทิตย์อยู่แล้ว ไม่ได้แอ้ม” เท็นครวญ
“ไม่เอา” นิลยืนยันแต่เท็นก็ยังดื้อดึงไม่ยอมปล่อย

เท็นเงียบไป นิลเองก็กลัวเท็นจะโกรธ แต่จะยอมก็กลัวเท็นจะได้ใจ
“แค่นิดหน่อยก็ยังดี” เท็นทำเสยงเศร้าๆ
นิลขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย “นิดหน่อยยังไง”
ทันทีที่เห็นเขาทำท่าจะยอม เท็นก็เปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มแป้น แววตาแฝงความทะเล้น
นิลยิ้มแห้งๆมองหน้าเท็นด้วยความรู้สึกว่า

เขาพลาดไปแล้ว
...
...

เท็นนั่งลงที่ขอบอ่างอาบน้ำ อ้าขากว้างๆเผยท่อนเนื้อที่ตั้งชัน แล้วเรียกให้เขานั่งลงกับพื้นตรงหว่างขานั้น
นิลทรุดตัวลงไปนั่งขัดสมาธิอย่างอ่อนใจ มาถึงขั้นนี้เขาคงอิดออดอะไรไม่ได้

นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาเงยขึ้นไปมองเท็นที่กำลังพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เขาเริ่มภารกิจ
เท็นยิ้มแล้วเอามือจับที่แก้มเขาเบาๆ มืออีกข้างจับท่อนเนื้อนั้นให้ตรงเข้ามาแตะที่ริมฝีปาก
นิลชะงักหนีนิดหนึ่งก่อนจะถอยมาอ้าปากแล้วก้มไปครอบครองมันไว้

“อืม...” เท็นร้องคราง

เขาหลับตาปี๋ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากเข้าออกช้าๆ เท็นเอามือจับไหล่แล้วลูปหัวเขาเล่นอย่างจะเห็นเขาเป็นลูกหมา
นิลหรี่ตามองสิ่งที่ตัวเองครอบครองอยู่แล้วก็ต้องคายอออกมันไปก่อน เขาหันออกมากลืนน้ำลายอย่างพะอืดพะอม

“ต่อดิ..”เท็นว่าพลางรูดท่อนเนื้อที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายนั้น  จ่อเข้ามาที่ปากเขา
นิลรับมันเข้ามาอีกครั้ง แล้วเท็นก็พูดว่า “แบบนี้พรุ่งนี้เช้าก็ไม่เสร็จ” ตามด้วยลอยยิ้มที่มองลงมา
นิลเลยตัดสินใจดูดมันให้แรงขึ้นแล้วใส่จังหวะเข้าออกไวๆ
“อืม.. สุดยอด” เท็นร้องคราง มือประคองท้ายทอยเขาไว้

นิลต้องคายเพื่อเว้นจังหวะออกมาหายใจ ก่อนจะหันไปทำอย่างเดิมต่อ จนเท็นเริ่มครางถี่ขึ้น
เท็นไม่บอกไม่กล่าว กระตุกปล่อยน้ำรสชาติเฟื่อนๆออกมา
“อือ.. นิล” เท็นคราง
นิลรีบหันหลบมาบ้วนมันออกจากปาก ปล่อยให้ที่เหลือพุ่งใส่หน้าอย่างช่วยไม่ได้
“บ้าเอ้ย” นิลบ่น พลางเมือเช็ดมันออกจากแก้ม เตรียมจะลุกไปที่ฝักบัว
“มา เดี๋ยวทำให้บ้าง” เท็นคว้ามือเขาไว้
นิลหันไปแล้วส่ายหน้าให้ทันที
“ไม่เอานะ”

....>>

[iforgive]

เหอ เหอ เหอ  เท็นหื่นนะ

[yeyong]

ไม่เอานะ
เร็วๆน่า 
เท็นรักมากก็รุกมาก นิลทำใจเหอะ

[ineverlove]

สังเกตุจากพฤติกรรมเซ็กของเท็นในหลายๆ ครั้ง มักจะเห็นแก่ความสุขของตัวเองก่อนเสมอ

...ชิชิ หมั่นไส้แมร่ง(เท็นบ้า) อย่าทำรุนแรงกับนิลดิ

ปล. เป็นไปได้ไหมที่นิลจะรุกเท็น 555

[gupalz]

 

[BeeRY]

ตลอดๆๆๆ เท็นหื่นตลอด
มากไปก็ไม่ดี น้อยไปก็ไม่ดี กลัวตรงที่นิลไม่รู้ว่ารักเท็นหรือเปล่าเนี่ยแหละ
กลัวไปถึงตอนจบว่าจะเจ็บด้วยหรือเปล่าเนี่ย
คนเขียนอย่าใจร้ายนะ

[THIP]

อะไรฟะ นิลทำไมยอมง่ายขนาดนี้  ขัดใจแม่ยกจิงๆ 

[kitty]

 

[khalwfarng]

เท็นนี่หื่นได้ใจแม่ยกจริงๆ

[namtarn11]

เท็นหื่นนะ

[aimsun]

....
....

หลังจากกลับมาจากพัทยาตอนบ่ายวันเสาร์ สายๆวันอาทิตย์นิลก็ชวนเท็นไปหอศิลป์กรุงเทพตรงมาบุญคอง
หลังจากได้ข้อมูลว่า ที่นั่นกำลังมีการจัดงานนิทรรศการงานบางอย่างที่เขาสนใจอยู่

“เท็นมึงว่าอันนี้เป็นไง” นิลถามเมื่อเรียกเท็นมาดูภาพที่จัดแสดงอยู่ตรงหน้า
“ไม่รู้ดิ”
“ไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยเหรอ”
“หึ...” เท็นส่ายหน้า
“อืม” นิลว่าแล้วก็เดินไปดูผลงานชิ้นต่อไป

เขาเดินดูงานแต่ละชิ้นอย่างละเอียด บางชิ้นก็สเก็ตรูปลงในสมุดและจดรายละเอียดเอาไว้
ปาไปสามชั่วโมงเขาก็ยังไม่มีทีท่าจะเลิกสนอกสนใจ


นิลเดินมาหยุดอยู่ตรงผนังโค้ง ซึ่งมีภาพวาดหลายภาพจัดแสดงอยู่ แต่คนที่เดินตามมาเริ่มออกอาการเบื่อๆ
“เบื่อเหรอ” นิลหันไปถาม
เท็นไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้ แล้วหันไปดูภาพที่จัดแสดงไว้อย่างเฉยเมย

“ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟไหม หรืออยากกลับ”
คนที่ถูกถามส่ายหน้า “ยัง”

นิลถอนใจไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี “อืม... ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก” เท็นว่า
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “อ้าว..”
“มึงอยากดูก็ดูไปเถอะ”
“ก็มึงเบื่อไม่ใช่เหรอ”
เท็นหันมาเขาแล้วเดินมาใกล้ๆ “เบื่อ แต่ไม่เป็นไร... ถ้าทนไม่ได้แล้วจะบอกเอง” คนพูดยิ้ม

นิลฟังแล้วก็อมยิ้มส่ายหน้าเขินๆ ลึกลงไปในหัวใจเขารู้สึกดี
ความตรงไปตรงมาของเท็นแม้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ทำให้เขาเข้าใจว่า

...เท็นให้เขาได้มากกว่าความรัก
“ขอบใจนะ”
เท็นทำหน้าสงสัย “เรื่องอะไร”

นิลเดินมาพิงราวที่กั้นริมทางเดิน แล้วหยุดมองเด็กวัยรุ่นสองคนที่มายืนแอคถ่ายรูปกับภาพศิลปะ
จนทั้งคู่เดินไปเขาจึงหันไปหาเท็น “ก็มาเป็นเพื่อนกูไง”
เท็นเดินมายืนข้างๆเขาแล้วหันมากระซิบ

“ไม่ได้มาเป็นเพื่อน... กูมาเป็นแฟน”


“.....” 









ตอนเย็นๆท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ พวกเขาสองคนมาอยู่ที่สวนสมเด็จฯใกล้ๆพิพิธภัณฑ์เด็ก
ที่นี่มีคนมาวิ่งออกกำลังกาย บ้างก็รำไทเก๊ก บ้างก็มานั่งพักผ่อนกันไปตามเรื่องตามราว

“เห็นพกสมุดมาด้วย อยู่ไหนอ่ะ” เท็นถามขณะที่เดินชมนกชมไม้เรื่อยเปื่อย
“อ๋อ...” นิลหยิบสมุดที่ถูกพับครึ่งแบนๆออกมาจากกระเป๋าหลังของกางเกง “อยู่นี่ไง”
“ไหน.. ขอดูหน่อย” เท็นยื่นมือมาขอ เขาจึงให้ไป
เท็นเปิดดูไปเงียบๆ สักพักก็ส่งคืนมา “ลายมือไม่เห็นสวยเลย” เท็นว่า
นิลเก็บมันไว้ที่เดิม “เออดิ ไม่ได้คัดไทยเว้ย”
“ลายมือกูสวยกว่าอีก” เท็นยิ้ม
“เหรอ..” นิลทำหน้าตากวนๆ
“ก็จริงนิ...”
“อ่ะๆ ไหนเอามาดูดิ สวยแค่ไหน” นิลว่าแล้วแกล้งไปหยิบมือเท็นมาหงายดูฝ่ามือ
“งั้นๆแหละ” นิลเบ้ปากแล้วปล่อยมือเท็นทิ้งไป
“ดูลายมือเป็นด้วยเหรอ”
นิลกะจะแกล้งดูมั่วๆ เลยคว้ามือเท็นขึ้นมาใหม่ “ไหนๆ ดูดีๆดิ .....อืม”

“ว่าไงอ่ะ” เท็นถามเพราะเห็นเขาจ้องนานไปหน่อย “แอบแต๊ะอั๋งป่าวเนี่ย”
“โห่...เพื่อ” นิลหันไปว่า แล้วหันกลับมาดูมือต่อ “เขาว่านะ คนที่...”
“ใครอ่ะ” เท็นขัด
“อะไรวะ” นิลถาม
“เขาอ่ะใคร”
นิลขมวดคิ้ว “ก็.. เขาว่ามาไง”
“เขาที่ว่าอ่ะใคร” เท็นกวน
“เออ ใครก็ช่างมันเหอะ ไม่รู้เว้ย” นิลปล่อยมือเท็น
เท็นหัวเราะ “อย่างอนดิ อ่ะๆ ให้ดูใหม่”
“ไม่ดู ดูไม่เป็นแล้ว”

เท็นจับมือเขาไว้เพื่อให้หยุดเดิน โดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะมีใครผ่านมาหรือเปล่า
“เฮ้ย ปล่อย” นิลว่าพลางหันซ้ายหันขวา
“อะไร เมื้อกี้ยังจับมือเค้าได้เลย”
“เล่นอะไรเนี่ย ไม่เอา” เขาสะบัดมือออกแต่เท็นไม่ยอม
“บอกมาก่อนว่ารักกูไหม”

“...” นิลตกใจ ไม่คิดว่าเท็นจะถามคำถามแบบนี้ที่นี่


คนที่กุมมือเขายังคงรอคำตอบ สีหน้าดูพออกพอใจอย่างกับว่าได้ยินคำตอบไปแล้ว
“เดี๋ยวค่อยบอก ปล่อยก่อน” นิลอิดออด
“ไม่เอา บอกเลย”
“โอ๊ย.. อย่าบังคับดิ” นิลชักจะอยู่ไม่สุข เพราะกลัวคนมาเห็น ทั้งเขินๆอายๆจนทำอะไรไม่ถูก
“กูรอได้ แต่จะรออยู่อย่างนี้นะ” เท็นส่งสายตามายืนยัน

“...” เขาอ้ำๆอึ้งๆ จนยอมพูดออกไปเบาๆ

เท็นทำท่าเงี่ยหูฟัง แต่มือก็ยังกุมมือเขาไว้แน่นไม่มีทีท่าจะปล่อย
“อย่างที่บอกอ่ะแหละ” นิลว่า
เท็นทำหน้าไม่ยอมรับ มือยังกุมแน่นเช่นเดิม

“เออ ก็บอกว่ารักไง รักเว้ย เฮ้ย... พอใจยัง”
เท็นเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ปล่อยมือแล้วดึงเขาไปสวมกอดไว้แน่น
..
..

เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้
ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้...

มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอรักตลอดไป ....

แค่เธอกับฉัน

..... .. ....





















จบครับ

แต่มีบทเสริมอีกสองสามตอน อยากอ่านไหมครับ 

[cher7343]

  รอวันนี้มานาน
ฮือๆ ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึงสักที
นิลยังน่ารักเหมือนเดิม นังเท็นแกหื่นมาก แต่เจ๊ชอบนะ

ฮิฮิ
ปล.คนเขียนลาวซอดติ