หัวข้อ: เพื่อนคนสำคัญ .. ของขวัญ : เท็น .. ตอนสุดท้ายครับ

[cher7343]

นิลน่ารักที่สุด

[biwtiz]

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 


 

[Mc_ma]

  ขอบคุณมากค่ะ วันนี้คนเขียน เอานิลมาส่งแต่เช้ามืด  หัวค่ำ 2 ตอน แถมยังพามาส่งรอบดึกอีก 
จุใจมากกกกก...  ขอ นิลแน่นๆ แล้วก็ :กอด1:คนเขียนด้วย เค้ารักเรื่องนี้.....อ่ะ 


สำหรับตอนนี้ อ่านไปก็ลุ้นไป ลุ้นว่าเท็นจะตามนิลมามั้ย ทั้งที่สุโขทัย แม่ฮ่องสอน ลำปาง(ที่นี่แอบสงสารธาร เบาๆ)
โดยเฉพาะ ลุ้นที่สุด ตอนนิลรับโทรศัพท์เท็นที่ลพบุรี นึกว่าจะมีเซอร์ไพรซ์มาอยู่ตรงหน้านิลนะเนี่ย หุหุ (เพ้อ..มากชั้น 555)
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้นิลก็มา กทม แล้ว เค้าจะเจอกันแล้ว..
ปล.  ฝากถึงเท็น >> เรื่องพิม (แฟน) อ่ะเคลียร์เร็วๆนะ นิลเริ่มจะยอมรับตัวเองว่ามีใจให้นายแล้วน๊าาาา 
เชียร์เท็นสุดใจ อยากให้รักกันเปิดเผยซักที ลุ้นๆๆ
 

[aimsun]

ขอตัวไม่อยู่สองวันนะ คิดถึงกันก็มาเม็นต์ทักทายไว้นะครับ หุหุ
 

[cher7343]

กรี๊ดดด คยเขียนจะหนีเค้าไปไหน

[aimsun]

....
....

นิลเดินง่วงๆไปซื้อตั๋วหนัง ก่อนจะมานั่งในร้านกาแฟเพื่อรอเวลา
เขาใช้ชีวิตในกรุงเทพคนเดียวมาอาทิตย์กว่าๆแล้ว หลังจากที่กลับไปอยู่บ้านมาสักพัก
ชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆไม่มีอะไรให้ทำ
มันน่าเบื่อจนทำให้อยากจะออกไปเที่ยวไกลๆอีกสักรอบ


นิลหาวด้วยความง่วงจัด เพราะตอนกลางคืนมักจะนอนไม่ค่อยหลับ
วันนี้เขาจึงรีบตื่นแต่เช้า เพื่อจะบังคับให้ตัวเองง่วงตอนหัวค่ำและจะได้หลับง่ายๆ

นิลนั่งมองแก้วกาแฟที่ถูกยกมาเสริ์ฟ ด้วยเปลือกตาที่หนักและใกล้วจะปิดเต็มที
เขาเอนหัวไปพิงข้างฝาและในที่สุดก็หลับลงไปซะอย่างนั้น

...
...

“!!!..” เสียงดังคล้ายอะไรตกทำให้เขาสะดุ้งตื่น
นิลหันมองรอบๆ ก็เห็นพนักงานกำลังวุ่นอยู่กับอุบัติเหตุเล็กๆน้อยที่เกิดขึ้นในร้าน
เขาหาวแล้วก้มลงดูดกาแฟในแก้ว

“ฮัลโหล” นิลรับโทรศัพท์
“นิล มึงอยู่ไหนวะ” กันย์พูดสาย
“อยู่กรุงเทพแล้ว”
“เออ เอ็มมันตายแล้วนะ”
“เฮ้ย.. มันเป็นอะไรวะ” นิลถามด้วยความตกใจนิดหน่อย
“รถคว่ำ”
“ที่ไหนวะ”
“ระหว่างทางไปกรุงเทพ”
“เออ กูเสียใจด้วยนะเว้ย”

กันย์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เฮ้อ.. นี่ก็เพื่อนกูคนที่สองแล้ว จะรีบไปไหนกันวะเนี่ยพวกนี้”
“ปีที่แล้วเพื่อนกูก็ตายไปคนนึง เพื่อนสมัยปวส.” นิลพูดแล้วนึกถึงวันเก่าๆ
“คนเรานี่ จากกันง่ายดีเนอะ อยู่ๆก็ตาย”
“นั่นดิ...”
“มึงก็อย่าเสือกรีบตายนักล่ะ” กันย์พูด
“เออ.. กูไม่รีบ” นิลว่า “แล้วเขาจัดงานที่ไหนวะ”
“บ้านมันอยู่พิชัย มึงจะมาป่าวล่ะ”
“เออ ไป..  กูไปพักบ้านมึงนะ”
“ได้ ไม่มีปัญหา” กันย์ตอบรับ
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูโทรไปอีกทีแล้วกัน”
“เออ แล้วเจอกัน”
นิลวางสายไปแล้วมองนาฬิกา ซึ่งก็ใกล้เวลาหนังจะฉายแล้ว
เขาจึงรีบดูดกาแฟให้หมดแล้วลุกขึ้นเดินออกมา
....
....





นิลนั่งตอบเฟสบุคอยู่คนเดียวในห้อง ตั้งใจว่าสามทุ่มก็จะเลิกและอาบน้ำนอนทันที
แต่นี่ก็เลยมาจนสี่ทุ่มแล้วกิจกรรมหน้าคอมพิวเตอร์ก็ยังไม่จบลงง่ายๆ
น่าแปลกเพราะทีเวลาอย่างนี้มันไม่รู้สึกง่วงเลยจริงๆ

เสียงคนเคาะประตูทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย นิลจึงลุกขึ้นไปส่องตาแมวดู

....เท็น

“อ้าว มาได้ไงวะเนี่ย” นิลถามหลังจากเปิดประตูออกมา
เท็นยิ้มมุมปากให้แล้วเดินผ่านเขาเข้ามาในห้อง
“แล้วทำไมไม่โทรมา จะได้ลงไปเปิดประตูให้”
เท็นนั่งลงบนเตียงแล้ววางเป้ลงบนพื้น ก่อนจะหันมาตอบว่า “มีคนจะขึ้นมาพอดี”
“เออ แล้วยังไงวะเนี่ย เพิ่งมาจากบ้านเหรอ” เขาถาม
“อืม พอดีมีธุระเลยขึ้นมากะทันหัน” เท็นตอบด้วยสีหน้าที่ดูแม่งๆ และที่สำคัญเท็นพูดโดยที่ไม่มองตากัน
นิลเอาเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือมา และนั่งลงไม่ห่างจากเท็นนัก “มึงมีเรื่องอะไรป่าววะ ดูแย่ๆ”
เท็นพยักหน้าแล้วก้มหน้าลง “พิมท้องว่ะ”


นิลหัวใจหล่นวูบไปเอง มันเจ็บแปลบๆ เขาพยายามรวบรวมความคิดเพื่อให้ได้สติกลับมา
“แล้วพิมว่ายังไง” นิลถามอย่างอยากลำบาก
“พิมบอกว่ายังไม่พร้อม แต่กูคุยกับแม่แล้ว แม่กูไม่ยอมให้พิมทำแท้งแน่ๆ”
เท็นหันมามองเขาแปบเดียว แต่แล้วก็หันหนีไปทางอื่น

นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เพื่อหาคำพูดอะไรสักอย่าง ที่จะช่วยให้เขาไม่ดูผิดปกติจนเกินไป
“มึงรู้มานานหรือยัง”
เท็นพยักหน้า “สองอาทิตย์... ที่บ้านพิมเขาก็รู้กันแล้ว เดี๋ยวแม่กูก็จะขึ้นมาคุย”


นิลไม่พูดอะไรต่อ ทั้งห้องเลยเหลือแต่ความเงียบไปชั่วขณะ
เขาพยายามบอกตัวเองว่า นั่นเป็นเรื่องของเท็น เพราะเท็นต้องตัดสินใจเอง
ทั้งๆที่พยายามคิดอย่างนั้น แต่ในใจรู้สึกว่ามันแหลกสลายสิ้นดี


“เออ กินอะไรมารึยังวะ” นิลถามและพยายามเปลี่ยนท่าที
เท็นส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นลงไปหาอะไรกินดีกว่า แล้วค่อยว่ากัน” นิลลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์
เท็นยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกขึ้นมา จนเขาเข้าไปหยุดยืนใกล้ๆ เท็นจึงเงยหน้ามามอง
นิลจึงยิ้มให้และตบบ่าเท็นเบาๆ
“กูเชื่อว่ามันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” นิลพูด
เท็นนิ่งไม่พูดอะไรตอบกลับมาแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง
“ไปเหอะ กินข้าวกัน”
.....
....
...





...




หลังจากตื่นมาตอนใกล้ๆเที่ยงวัน เท็นก็ขอให้เขาพาออกไปเที่ยวที่ไหนก็ได้
เขาเองก็นึกไม่ออกว่าจะพาเท็นไปที่ไหน จึงพากันออกมานั่งรถไฟฟ้าเล่น
กะว่านึกได้แล้วว่าจะไปไหนก็ค่อยลง

“มันจะได้เหรอ ถ้าลงก่อน” เท็นถามขณะยืนพิงอยู่ในช่อง ตรงประตูห้องควบคุม
“เพื่อนกูบอกว่าได้ มันเคยลงก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ” นิลพูดขณะที่ยืนอยู่ตรงข้ามเท็น
“แล้วถ้าลงเลยสถานีไปอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกหยอดมา 40บาท” นิลยิ้ม
“อืม”
“แล้วตกลงจะไปไหนดี” นิลถาม
“ลงสยามไหม สถานีถัดไป” เท็นพูด
“จะเดินสยามเหรอ”
“ไม่รู้ดิ”
“อ้าว...”

ในที่สุดพวกเขาก็ไปลงที่สถานีศาลาแดง เพื่อจะไปเดินเล่นในสวนลุมพินี
ระหว่างเดินพวกเขาก็พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย นิลเล่าเรื่องตลกๆที่เกิดขึ้นตอนไปเที่ยวให้เท็นฟัง
โดยที่เท็นก็หัวเราะตาม แม้นัยน์ตาจะซ่อนความกังวลเอาไว้อยู่ตลอด

ตลอดเวลาถึงแม้นิลจะพยายามทำตัวเป็นเพื่อนคุยที่ดี โดยหวังว่าจะทำให้เท็นสบายใจขึ้นมาบ้าง
แต่ในใจเขาเองกลับแย่ลงเรื่อยๆอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งๆที่เจ็บปวดไปเองขนาดนั้น แต่ก็ต้องฝืนเก็บซ่อนเอาไว้ให้แนบเนียนที่สุด

แสงแดดอ่อนลง ขณะที่พวกเขากำลังนั่งดูภาพตึกสูงระฟ้าอยู่ที่ริมสระน้ำ นิลลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งแล้วยืนบิดขี้เกียจ
“จะหมดไปอีกวันแล้วดิ” นิลพูด
“นั่นดิ” เท็นตอบนั่งเอนหลังและเอาแขนพาดไว้บนพนักเก้าอี้
“แล้วจะไปไหนต่อดีล่ะ”
เท็นส่ายหน้าแล้วก็หันมายิ้มให้ แต่ดูเป็นยิ้มที่ว่างเปล่าซะจนเขาใจหาย

“เท็น กูว่าเรา....” นิลคิดถึงสิ่งที่อยากจะพูดออกมาจากใจ แต่แล้วเขาก็ไม่กล้าพอ
“เราไปเยาวราชกันดีกว่า” เขาพูด แล้วนั่งลงที่เดิมข้างๆเท็น
“ไปทำไมอ่ะ”
“ไปหาอะไรกิน” นิลตอบ และแล้วมือเท็นที่พาดอยู่บนเก้าอี้ก็เลื่อนมาแตะที่ไหล่เขา
จนเขาคิดไปว่าเหมือนเท็นกำลังนั่งโอบไหล่เขาอยู่
แม้จะเป็นแค่แตะที่บางเบา แต่มันก็ทำให้เขาหวั่นไหว นิลขยับตัวแล้วลุกขึ้น
“ปะ ไปเหอะเบื่อตรงนี้แล้ว”
....
....










“โอเค เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้ก็ได้” นิลพูด เมื่อพวกเขามาถึงทางแยกที่จะไปหอเท็น
“ทำไมอ่ะ เป้กูยังอยู่บนห้องมึงเลย” เท็นพูด
“จะไปห้องกูก่อนเหรอ”
“อืม ไปดิ”
ที่จริงแล้วนิลถึงขีดจำกัด และอยากใช้เวลากับตัวเองบ้างแล้ว
แม้จะรู้ตัวแต่เขาก็ต้องการทบทวนให้ดีก่อนจะตัดสินใจ
เพราะว่าถ้าคำตอบมันคือ เขาชอบเท็นล่ะก็...
เขาต้องรีบตัดใจให้ทันก่อนที่มันจะเจ็บมากกว่านี้

“เออ.. ที่จริงกูจะไปที่อื่นก่อน” นิลโกหก พูดไปก็หลบตาเท็นไป
“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวไปด้วยก็ได้”
“อย่าเลย พอดี... นัดเพื่อนไว้จะไปกินเบียร์กัน”
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ”
นิลเอามือเกาหัวพยายามทางเลี่ยง “มึงไม่สนิทกับมัน แล้วกูก็จะไปคุยธุระด้วย”
“นิล มึงโกหกอ่ะดิ”


คำพูดของเท็นทำให้เขาหน้าชา จนรู้สึกอยากจะชกหน้ามันสักหมัดโทษฐานที่รู้ทัน
นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่อย่างยากลำบาก แล้วพูดว่า “เท็นกูขอเวลาสักหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูโทรหา”
“มึงจะขอเวลาทำไม มีอะไรรึเปล่า”
“เออน่า เอาเป็นว่ากูขอเวลาแล้วกัน” นิลยิ้มให้อย่างจริงใจสุดชีวิต ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่เท็นเบาๆ

เท็นมองดูท่าทีของเขาด้วยสายตาที่ฉายแววเจ็บปวดแล้วพูดว่า
“มึงรู้ป่าว วันนี้ทั้งวันกูรู้สึกเหมือนกูกำลังจะต้องจากมึงไปยังไงไม่รู้”

นิลมองเท็นอย่างหวั่นไหว แต่แล้วก็ยิ้มให้ “เฮ้ย ไม่หรอก มันไม่มีอะไร”

เท็นยังคงมองเขาด้วยท่าทีเช่นเดิม สายตาที่ดูเจ็บปวดนั้นส่งผ่านความรู้สึกที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงออกมา
“คืนนี้อยู่กับกูก่อนนะ”
คำพูดของเท็นทำเอาหัวใจเขาละลายหายไปทันที
.....
.....





.....

[aimsun]

แต่คืนนี้ผมยังอยู่กับคนอ่านครับ ๕๕๕๕

[Mc_ma]

ขอตัวไม่อยู่สองวันนะ คิดถึงกันก็มาเม็นต์ทักทายไว้นะครับ หุหุ
 

แต่คืนนี้ผมยังอยู่กับคนอ่านครับ ๕๕๕๕

งั้นวันนี้ลงซัก 4-5 ตอน เผื่อเสาร์ อาทิตย์ที่ไม่อยู่ ได้มั้ยค๊าาาาาา   

ไม่อยู่หลายวัน คิดถึง นิล ง่ะ  คิดถึงคนเขียนด้วย

[aimsun]

....
....



นิลพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดขณะอยู่ในห้องของเท็น
เขาพยายามสร้างภาพในหัวว่าเท็นเป็นแค่เพื่อนเอาไว้อยู่ตลอด
เพื่ออย่างน้อย มันจะได้เป็นกำแพงที่กั้นขวางความรู้สึกของเขาเองเอาไว้สักระยะหนึ่ง

นิลอาบน้ำเสร็จแล้วก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของเท็น ก่อนจะมานั่งอยู่ที่ปลายเตียงเพื่อดูทีวี ทั้งๆที่ไม่ได้สนใจมันเลย

เท็นอาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากสบตากันแวบหนึ่งเมื่อครู่แล้วเท็นก็เดินเข้ามา
นิลใจหายแวบขนลุกชันไปหมด

“รีโมทน่าจะอยู่แถวๆนี้แหละ หาเจอหรือเปล่า” เท็นพูด ขณะที่กำลังเปิดดูใต้หมอน
นิลหันหลังไปมองแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไร ช่างเหอะ”

เท็นจึงเดินออกไปที่ระเบียงก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก
แล้วก็เดินมานั่งลงและเช็ดผมอยู่ข้างๆเขา
ใจเขาเต้นเลิกลั่กเพราะคิดไปถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป นิลพยายามรวบรวมสติ
คิดไว้ว่าจะไม่ปล่อยให้อะไรถลำลึกไปมากกว่านี้
ถึงในใจจะรู้อยู่แล้วว่าคิดผิดตั้งแต่ยอมมาที่ห้องเท็น


เท็นลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อย แล้วก็มาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้านหลังของเขา
นิลยังคงนั่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน ผ่านเวลาไปสักพักจนนิลคิดว่าเท็นหลับไปแล้ว
เขาก็ปิดทีวีและเตรียมตัวที่จะนอนบ้าง เขาหันไปเห็นเท็นนอนคว่ำเอาหน้าซุกหมอนอยู่ริมด้านนอก
เขาเลยเข้าไปนอนชิดกำแพงด้านใน

นิลลุกขึ้นอีกครั้งเพราะต้องไปปิดไฟ
ในท่ามกลางความมืดเขาก็กลับมานอนลงที่เดิม หัวใจที่ว้าวุ่นยังคงไม่สงบลงง่ายๆ
แตกต่างจากบรรยากาศรอบตัวที่ดูเงียบงันเหลือเกิน
....
.....


.....



ไฟจากโคมไฟสว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับคนที่เขยิบเข้ามาใกล้
“อะไรวะ..” นิลถาม
เท็นไม่ตอบอะไร เลื่อนตัวมาอยู่เหนือตัวเขา ก่อนที่เสื้อของเขาจะถูกเลิกขึ้น และถอดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“ฮ.. เฮ้ย” นิลพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าเท็นด้วยความไม่มั่นใจ

คนด้านบนก้มหน้าเข้ามาใกล้จนในที่สุดริมฝีปากของพวกเขาก็สัมผัสกัน
นิลเอามือดันไหล่เท็นเบาๆ และพยายามหันหน้าหนี

เท็นชันตัวขึ้นและถอดเสื้อของตัวเองออกไป และร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่ากำยำนั้นก็ทาบทับลงมาบนตัวของเขา 
จูบที่นุ่มนวลพาใจของเขาให้เต้นไม่ถูกจังหวะ และแล้วนิลก็ถูกเร้าระดมด้วยจูบที่หนักหน่วงขึ้น

“อ่ะ..” เขาร้องครางเบาๆเมื่อเท็นเลื่อนไปซุกไซร้ซอกคอ
นิลเกร็งๆและทำตัวไม่ถูกเวลาที่ถูกสัมผัสโดนจุดต่างๆบนร่างกาย
เท็นเลื่อนต่ำลงและเอาริมฝีปากเม้มไปที่ยอดอก นิลสะดุ้งเล็กน้อยและพยายามยันตัวขึ้น

เขานอนเอาศอกยันกับเตียงไว้เมื่อเท็นเลื่อนขึ้นมาจูบอีกระลอก ขณะที่ริมฝีปากคลายออกจากกัน
เท็นก็ถอยไปดึงกางเกงของเขาลงทั้งชุด ก่อนจะแทรกตัวเข้ามา



นิลกัดฟันหลับตาปี๋ขณะที่เท็นรัวมือชักขึ้นชักลง และแล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก
เมื่อเท็นก้มลงเอาปากไปครอบครองมันเอาไว้
“เฮ้ย.. ไม่..” นิลยันตัวขึ้นและพยายามผลักเท็นออก “เท็น..”

แต่ไม่ทันแล้ว เพราะมือที่ขยับรัวพร้อมกับริมฝีปากของเท็นที่ครอบครองอยู่
กระตุ้นให้ร่างกายผลักดันของเหลวบางอย่างจะให้ประทุออกมา เขาเกร็งตัวกระตุกกายจนสั่น
และแล้วเท็นก็ค่อยๆผงะถอยออกไป
ก่อนที่เขากระกระตุกตัวสั่นเทา ปล่อยให้มันพุ่งและไหลเยิ้มลงมาบนหน้าท้อง

 
นิลทิ้งตัวลงไปนอนราบหายใจระรัว ขณะที่เท็นเอานิ้วที่อาบไปด้วยน้ำเหนียวๆลื่นๆนั้น
ไปสัมผัสที่บริเวณช่องทางของเขา ก่อนที่นิ้วนั้นจะเริ่มแทรกเข้ามา
“อือ.. อ..อ่ะ” นิลอึกอักมือไม้เริ่มจัดการไม่ถูก เลยได้แต่กำแน่นเอาไว้

เท็นขยับออกและลุกขึ้นเพื่อถอดกางเกงตัวเองออกไป ก่อนจะกลับมาประจำที่เดิม
นิลมองตามและรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป เขากลืนน้ำลายเอือกใหญ่และสบตาเท็นที่มองกลับมาอย่างไม่หวั่นไหว

และแล้วเท็นก็จ่อท่อนเนื้อที่ชูชันเข้ามาก่อนจะถุยน้ำลายลงไป และละเลงมันวนเวียนอยู่ที่ปากทางนั้น
ทำเอาเขาสะท้าน
“โอ๊ย..” นิลกัดฟันร้องและหลับตา จนเมื่อเท็นแทรกมันเข้ามาจนสุด
นิลพยายามถอยหนีและเลื่อนไปจนติดหัวเตียง เขากัดฟันแน่นรู้สึกอึกอัดและเสียววาบไปตามกระดูกสันหลัง
แขนขาเปลี้ยไปเหมือนจะไม่มีแรง

“เฮ้ย.. จ.. เจ็บ”

เท็นเริ่มขยับสะโพกเบาๆ โดยที่มือจับยึดอยู่ที่บริเวณข้อพับหัวเข่าของเขาทั้งสองข้าง
จังหวะของเท็นเร็วขึ้นเรื่อยๆจนทำให้เขากลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกมันพุ่งจี๊ดจนทำให้เหมือนเขาจะขาดใจ
เท็นขยับไปสักพักก็ผ่อนจังหวะช้าลง และก้มลงมาเพื่อจูบปากเขา นิลตอบรับจูบนั้นแต่โดยดี
ปล่อยให้เท็นสัมผัสเรียวลิ้นและเม้มดูดริมฝีปากอย่างดูดดื่ม
ก่อนที่เท็นจะเลื่อนลงไปซุกไซร้ซอกคอและขยับสะโพกหนักๆอีกระลอก

“อื้อ... อ” นิลร้องครางเลื่อนมือมาจับไหล่เท็นไว้
เท็นยันตัวขึ้นตรง และยังคงยัดเยียดความรู้สึกเข้ามาในร่างกายเขาด้วยจังหวะที่หนักแน่น

นิลเอามือข้างหนึ่งปิดตาตัวเองเอาไว้
เพราะไม่อาจจะทนกับสายตาของเท็นที่มองลงมาได้

คนที่จู่โจมกระตุกร่างกายและขยับสะโพกช้าลง เท็นเอามือที่ปิดตาของเขาออกและก้มลงมาจูบปาก
จังหวะที่เนินนาบนั้นทำให้เขาคิดว่ามันน่าจะจบลงเสียที

แต่แล้วเท็นก็ขยับตัวถอนแก่นกายนั้นออกไป ก่อนจะพลิกตัวเขาให้นอนคว่ำลงกับเตียง
เท็นจับยกสะโพกของเขาให้เข่าชันขึ้น ร่ายกายของเขาอ่อนปวกเปียกไปหมดได้แต่ซุกหน้ากับที่นอน
ปล่อยให้เท็นแทรกกายเข้ามาอีกครั้ง
“อื้อ...” นิลร้องครางและมือกำแน่น ขณะที่เท็นเริ่มขยับแล้วเร่งเร้าจังหวะ จนเขาต้องทรุดลงไปนอนราบกับที่นอน

ร่างกายที่ทาบทับลงมากับแผ่นหลังของเขา ช่างหนักหน่วงและเร่าร้อนจนเหมือนว่าจะทำให้เขาละลายไป
หัวใจของเท็นเต้นรัวจนเขารู้สึกได้  ริมฝีปากเม้มจูบอยู่ที่ต้นคอด้านหลังกับสิ่งที่รุกรานเข้ามาในร่างกาย
ทลายกำแพงที่กั้นขวางเอาไว้ จนในที่สุดเขาก็หลงร่วมไปกับความรู้สึกที่เท็นกำลังมอบให้
....
.....
......

[yeyong]

เอื้อกกกกก
สงสารนิลจัง สุดท้ายก็ไปไม่รอด

[cher7343]

ช็อค!!! อีนังพิมมาท้องทำปลวกอะไรเนี่ย

สงสารนีล เท็นก็น่าสงสาร ฮือๆ

กอดรัดคนเขียน ห้ามหายไปไหน

[Mc_ma]

คุณ aimsun จะปล่อยไว้แค่ตอนนี้จริงๆ หรอคะ เท็น~นิล ยังอยู่ในฉากนั้นอยู่เลย 
เร่าร้อนไปมั้ยคะ หากจะทิ้งกันไปอย่างนี้

ลงเท็น~นิลอีกซักตอน ให้มันผ่านบทนี้ไปก่อนดีมั้ยคะ
คนอ่านเลือดจะหมดตัวเอานะ 


  เกือบจะลงเอยกันดีๆแล้วเชียว ให้มันได้อย่างนี้สิน่า เท็นทำพิมพ์ "ท้อง"
แถมดันมามีบทรักเร่าร้อนเท็นนิลตบท้ายอีก  โหหห.. มาม่าชามโต ง่ะ 

[iforgive]

แย่  เมียท้องแล้วยังจะทำกับนิลแบบนี้อีก  ไม่ปลื้มมาก
มาต่ออีกตอนเดี๋ยวเน้  ย๊ากกกกกก

[Also]

เศร้าเลย พิมจะท้องเพื่อ?????
 

[aimsun]

จะไหวไหมครับเนี่ย


 ...... T-T ........




ท่ามกลางภวังค์ที่นิ่งสนิท นิลถูกปลุกให้ตื่นเพื่อรับฟังข้อความจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เดี๋ยวจะกลับมานะ”

คำพูดนั้นชัดเจนแต่ฟังดูเศร้าเกินกว่าจะทำให้สบายใจ
เขานิ่งและหลับตาลงขณะที่เท็นเดินออกจากห้องไป
นิลนอนหลับไปอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้มันยิ่งเกินเลยไปกว่าเดิม

....
....





“อยู่ไหน” คำถามของเท็นดังจากโทรศัพท์ทันทีที่เขากดรับสาย
“อยู่ห้อง” นิลตอบ
“นิล กูอยากเจอมึงมากเลย... ทำไมไม่รอกูอยู่ที่ห้องวะ” เท็นพูดอย่างไม่สบายใจ
“กูกลับมาอาบน้ำ แล้วมึงอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่หน้าหอ.. แต่เดี๋ยวจะต้องไปแล้ว กูมากับแม่และต้องกลับเพชรวันนี้เลย”
“... แล้วมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“อืม.. มีดิ” เท็นพูดแล้วเงียบไป ก่อนจะบอกให้เขาถือสายรอ

เสียงที่ดังแทรกเข้ามา ทำให้เขารู้ว่าเท็นกำลังจะต้องกลับเพชรบุรีในวันนี้จริงๆ
รอบๆตัวเท็นคงมีญาติพี่น้องมาด้วยหลายคน ซึ่งต่างก็กำลังพูดจาตกลงกันและไต่ถามเท็นอย่างวุ่นวาย
และเท็นเองก็ดูจะอารมณ์เสียพอสมควร
“อืม... มาแล้ว” เสียงเท็นพูดแล้วถอนหายใจ พร้อมกับเสียงประตูรถที่ถูกปิดลง
“เท็น... นี่มึงแวะมาหากูเหรอ” นิลตัดสินใจถามออกไป
“อืม.. ใช่”
แค่ได้ยินคำตอบใจมันก็สั่น บีบคั้นให้นัยน์ตาหลั่งน้ำออกมาเองดื้อๆ
“ขอบใจนะ” นิลพูดโดยพยายามทำเสียงให้ปกติ
“นิล เดี๋ยวกูต้อง... หมั้นกับพิมนะ” เท็นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆและเบา เพราะคงอยู่ในรถ
“เหรอ.. เมื่อไหร่วะ” นิลถาม ขณะใช้มือเช็ดน้ำที่หางตา และไม่ยอมที่จะร้องไห้
“อีกสี่วัน” เท็นเงียบไปไม่พูดอะไรต่อ นิลเองก็พูดไม่ออก
ท้ายที่สุดเท็นก็พูดออกมาว่า “กูอยากให้มึงมางานนะ”
....
....








.....
.....


เท็นโทรมาหาเขาหลายครั้งแต่เขาไม่รับสาย ในใจลึกๆเขาอยากจะพูดอะไรให้เท็นสบายใจขึ้น
แต่ว่าตอนนี้เขาเองก็กำลังแย่

นิลกดโทรศัพท์ไปหากันย์ “กันย์มึงสะดวกคุยกับกูไหม”
“เออๆ ได้” เสียงกันย์ฟังดูเหมือนคนเพิ่งตื่น
นิลอยากจะถอนหายใจ แต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะทำ “กันย์กูแย่ว่ะ ตอนนี้”
“หือ.. มีอะไรวะ”
“กูว่า กู.. ชอบมันจริงๆแล้วว่ะ”
“หือ... ชอบใครวะ คนไหน”
“เท็น...”
“อ้าว นั่นๆๆๆ” กันย์กวนๆ
“กูจะทำยังไงต่อไปดีวะ... กูไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ”
กันย์เป็นฝ่ายถอนหายใจและพูดว่า “กูเข้าใจมึง... เข้าใจทั้งสามคนเลยด้วย”
กันย์เว้นจังหวะเงียบไปแล้วพูดต่อ “แต่ถ้ามึงชอบไอ้เท็นจริงๆ มันก็ลำบากหน่อยนะ”
“เออ ลำบากจริงๆ” นิลว่า
“ไอ้เท็นมันก็คงชอบมึงแหละ แต่มันก็คงกล้าๆกลัวๆไม่รู้ใจตัวเอง”
“ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“แล้วอะไรวะ”
“แฟนมันท้อง”
“เฮ้ย..”

กันย์หยุดไปเหมือนใช้ความคิด “จริงดิ”
“อืม..” นิลตอบ
“แล้วมันว่ายังไงวะ”
“อีกสองสามวันนี่ มันจะหมั้นกับพิมแล้ว”
“เฮ้ย..”

กันย์ร้องดังกว่าเดิม “จริงดิ”
“เออ...” นิลตอบ
กันย์ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “คนเราก็อย่างนี้แหละนะ มารู้ตัวก็ตอนที่มันไม่ทันแล้ว”
“นั่นดิ... กูยังไม่เริ่มเลยกูก็อกหักซะแล้วว่ะ”
“ใจเย็นเว้ย กูว่าถ้าเท็นมันชอบมึงจริงๆสักวันมันก็ต้องกลับมาหามึงแหละ”
“แล้วถ้ามันไม่กลับมาล่ะ”
“เออ...นะ เอาซะกูตอบไม่ได้เลย”
นิลหัวเราะแห้งๆ “เปล่าหรอก กูก็พูดไปงั้นแหละ... กูไม่งี่เง่าหรอก ต้องทนให้ได้เว้ย”
“เรื่องของพวกมึงนี่มันน้ำเน่าจริงๆว่ะ”

นิลยิ้มแล้วพูดกลับไปว่า “ถ้าน้ำเน่า พระเอกกับนางเอกก็ต้องได้รักกันดิวะ”
“อย่างนั้นไม่เรียกว่าน้ำเน่าหรอก มันเป็นเนื้อเรื่องปกติ”
“ยังไงวะ”
“พระเอกกับนางเอกมันก็ต้องได้รักกันอยู่แล้ว อยู่ที่ว่ามันจะจบยังไงต่างหากเว้ย” กันย์ว่า
“อืม.. นั่นดิ”
“ว่าแต่มึงเป็นนางเอกเหรอวะ” กันย์หัวเราะ
“ไอ้สัด พูดเหี้ยๆและ” นิลว่า
“อ้าว ก็มึงพูดเอง”
“พอๆ กูไม่คุยเรื่องนี้แล้ว”
“อ่ะ แล้วจะคุยเรื่องอะไร”
“แล้วที่งานเอ็มมีใครไปบ้าง”
“ก็.. ไอ้แมก ไอ้สนมันก็เข้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และก็เพื่อนๆสมัยเทคนิคแหละ”
“ตอนนี้มึงอยู่บ้านหรืออยู่ที่งาน”
“กูขับรถกลับมาบ้านเมื่อเช้า เมื่อคืนอยู่ที่งานไม่ได้นอนเลย แม่งเสียงดังกันทั้งคืน”
“อ่านะ.. กูก็อยากจะไปว่ะ แต่ไอ้เท็นมันอยากให้กูไปงานหมั้นของมัน แต่นี่กูยังไม่ได้คุยกับมันเลย” นิลพูด
“เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน ทางนี้ไม่เป็นไรหรอกกูเข้าใจเว้ย”
“อืม ขอบใจ”

....
หลังจากวางสายจากกันย์ไปสักพัก ก็มีข้อความจากเท็นเข้ามา
“....รับโทรศัพท์ด้วย ขอร้อง...”

ข้อความนั้นยิ่งบีบคั้นให้เขาต้องตัดสินใจ ทั้งๆที่มันไม่มีทางที่เขาจะเดินต่อไปได้เลย
นิลทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วเอามือขยี้ผม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกางแขน สายตามองเพดาน

...จะทำตามใจและคอยอยู่ข้างๆเท็นต่อไป  ก็กลัวเหลือเกินว่าจะเจ็บฟรี แถมยังผิดต่อพิมด้วย

...จะตัดใจก็สงสาร และรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เท็นต้องรู้สึกโดดเดี่ยวในสภาพแบบนี้

...จะทำตัวเป็นเพื่อนเหมือนอย่างเดิม หัวใจมันก็ก้าวล้ำไปเกินกว่าจะถอยกลับมาได้จริงๆ

โทรศัพท์ที่ปิดเสียงไว้ยังคงสั่นเตือนสัญญาณเรียกเข้าไม่หยุด
นิลหลับตาไปพร้อมกับใจที่เจ็บเหลือเกิน เขากังวลอยู่ว่าจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไง



.....
.....








“พี่นิลว่า ถ้าเรารักใครสักคนทั้งๆที่เขามีเจ้าของแล้วมันจะผิดไหม”
วิวถามขณะที่เขาสองคนนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ในร้านสเวนเซ่น
“อืม.... ถ้าพี่ตอบว่าผิด มันก็ผิดที่วิวไปแทรกกลางระหว่างความรักของคนอื่น”
เขาเว้นจังหวะกินไอศกรีมแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าพี่ตอบว่าไม่ผิด มันก็ไม่แปลกที่เราจะรักใครสักคนโดยไม่หวังอะไร”
วิวยิ้มกว้าง “แหม.. ตอบซะดูดีเลยนะเนี่ย”
นิลยิ้มบ้างแล้วพูดว่า “ดูดีนี่หมายความว่าหล่อหรือยังอ่ะ”
“หล่อดิ มีแสงสว่างขึ้นมาทันที” วิวหัวเราะ
นิลหัวเราะแล้วเอื้อมมือไปตักไอศกรีมจากถ้วยของวิวมาชิมบ้าง
“อร่อยไหม” วิวถาม
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบ”
วิวเบ้ปากแล้วส่ายหัวไม่สนใจ แล้วพูดว่า “และถ้าคนที่เราไปรักอ่ะ....
เขากำลังทะเลาะกับแฟนเขา หรือไม่ก็กำลังไปกันไม่ได้อะไรแบบนั้น พี่นิลว่าถ้าวิวเข้าไปแล้วมันจะน่าเกลียดไหม”
นิลหยุดคิดนิดหนึ่ง “ไม่นะ..” เขาส่ายหน้า
“ทำไมอ่ะ”
“คนอื่นพี่ไม่รู้นะว่าเขาคิดยังไง แต่สำหรับพี่ว่ามันไม่อะไรนะ...
คนที่คบกันแล้วถ้าวันหนึ่งมันจะต้องแยกจากกัน ถึงต่อให้ไม่ใช่เราเป็นคนทำยังไงมันก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี” นิลอธิบาย
“อืม..” วิวพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ “แต่ยังไงเขาก็ยังไม่ได้เลิกกันนะ เราเข้าไปมันก็ดูไม่โอเคหรอก”
นิลหัวเราะเบาๆ “โอเค.. ถ้าวิวคิดอย่างนั้นก็ได้ พี่จะตอบว่าวิวผิด”
“อืม.. ทำไมอ่ะ”
“นั่นไง” นิลเอาช้อนชี้หน้าวิวแล้วยิ้ม
“ที่จริงวิวไม่ได้ต้องการคำตอบจากพี่... วิวแค่ถามเพราะวิวกำลังไม่มั่นใจหรือไม่ก็กลัวแค่นั้นเอง”
“โถ่พี่นิล มันก็ต้องกลัวอยู่แล้วสิไปรักแฟนชาวบ้านนะ” วิวทำหน้าเบ้แล้วก้มลงไปตักไอศกรีมเข้าปาก
“อ่านะ..” นิลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และเอาช้อนตักไอศกรีมเคาะเล่นกับขอบโต๊ะเบาๆ
“ถ้าแค่ชอบน่ะพี่พอจะเข้าใจว่ามันอาจเกิดจากความประทับใจ... แต่ถ้ารักพี่เองก็คงจะยังตอบไม่ได้”
นิลหยุดมองตาวิวอย่างจริงจังแล้วพูดว่า
“ยังไงก็เหอะ ถ้าเรารักใครสักคนแล้วอยากจะครอบครองเขาเอาไว้ตลอดไป
พี่ว่าต่อให้พยายามทั้งชีวิตก็อาจจะสูญเปล่า”
.....
.....








นิลสลึมสลือควานหาโทรศัพท์ที่สั่นเตือนอยู่ไม่ไกลจากตัวเขา
กว่าจะเจอสุดท้ายก็ต้องกลั้นใจลุกขึ้นมานั่งอย่างช่วยไม่ได้ เขาตาหยีมองดูชื่อบุคคลที่โทรเข้ามา

...บอม


“เออ หวัดดี” นิลพูด
“เฮ้ยนิล มึงตื่นยังวะเนี่ย”
“เออ ว่าไง” เขาตอบหลังรวบรวมสติอีกครั้ง
“เฮ้ย... วิวตายแล้วนะ”

“....”

“เมื่อคืนนี้”

“.. ได้ไงวะ”
“พ่อวิวยิง... แล้วก็ยิงตัวตายตาม”

นิลรู้สึกสั่นๆจนพูดไม่ออก

“ล.. แล้ว..”

“เฮ้ย... ใจเย็นเว้ย”

“....”

“มึงโอเคนะ”

“... เออ”

“มึงจะมาได้เมื่อไหร่”

“วันนี้...”

“นิล มึงไหวนะ”

“ไหว..”

“มีอะไรมึงโทรหากูนะ”

“เออ”

หลังจากกวางสายไปนิลก็ยังหัวสมองว่างเปล่า ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไกลเกินกว่าจะเชื่อได้

ในขณะที่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาเอง จนเขาต้องเอามือเช็ดมัน

นิลลุกขึ้นเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดลง เขากำหมัดและกัดฟันแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ

เขาลงไปนั่งกุมขมับอยู่กับพื้น ในขณะที่ยังคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป
ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร
ความรู้สึกผิดต่อวิวถาโถมเข้ามา เขายังไม่ได้ทำความเข้าใจกับเธอเลย 

ยังไม่ได้บอกเธอว่าเขาเข้าใจ

ยังไม่ขอบคุณเธอสำหรับของขวัญวันเกิดที่เธอให้



คิดแล้วก็หันไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะหยิบถุงที่วางอยู่บนพื้นข้างโต๊ะนั้นมา
เขาเอาของขวัญที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีชมพูนั้น ขึ้นมาแกะออกดู

มันเป็นสมุดสเก็ตภาพปกสีดำเล่มหนึ่ง หน้าปกเป็นรูปรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งกับข้อความว่า
“in your shoes”

เขาเปิดมันออกดู ก็พบกับข้อความเขียนด้วยลายมือไว้ที่หน้าแรกนั้น

.... ถึงพี่นิล

ไม่รู้นะว่าจะถูกใจหรือเปล่า วิวเห็นแล้วนึกถึงพี่ก็เลยจัดมาให้โดยเฉพาะเลยนะ
วิวคงต้องขอโทษพี่ สำหรับปัญหาที่วิวทำให้พี่ต้องลำบากใจ และก็ขอบคุณด้วยนะ
สำหรับการเป็นพี่ชายที่แสนดี (ที่คอยพาวิวไปเลี้ยงไอติมอยู่บ่อยๆ 555)

จะผิดหรือถูกที่จริงวิวก็รู้หมดแหละ ไม่ว่าพี่จะเตือนยังไง ใจมันก็ห้ามไม่ได้ง่ายๆ
วิวเข้าใจดีที่พี่นิลจะโกรธวิวบ้าง แต่วิวก็ดีใจนะ เพราะการที่พี่นิลโกรธมันทำให้วิว
ได้มองเห็นตัวเองชัดเจนขึ้นว่า ไม่มีใครจะอยู่เคียงข้างเราได้ตลอดไป

สุดท้าย วิวขอฝากให้พี่นิลเป็นคนธรรมดา ที่สุดแสนจะน่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะ

สุขสันต์วันเกิด
จากวิว ....


นิลค่อยๆปิดสมุดและวางมันลงช้าๆ อย่างกับจะไม่เหลือเรี่ยวแรง
เขาพยายามอดกลั้นต่อสู้กับความย่ำแย่ในหัวใจ ซึ่งกำลังปะทุขึ้นมาอย่างหนักหน่วง
จวนเจียนที่เขาจะพ่ายแพ้เข้าไปทุกที ......

นิลแหงนหน้าขึ้นเพื่อจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ และเตรียมพร้อมจะลุกขึ้นเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไปให้ได้
แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทรุดตัวลงไปอีกรอบ นิลนั่งชันเข่าก้มหน้าลงกับพื้น

มือที่กำแน่นทุบลงพื้นอย่างเหลืออด ถ้าคราวนี้ฟ้าจะกลั่นแกล้งกันให้เขาต้องตายไปให้ได้
เขาก็จะไม่กลัวแล้วจริงๆ เพี่ยงแต่ขอที่ว่างให้ได้เสียใจบ้างเท่านั้น





....
....
















ค่ำวันนั้นแนชกับบอมขับรถมอเตอร์ไซค์มาคนละคันเพื่อมารับเขาที่บ้าน
นิลซ้อนท้ายแนชมาจนถึงวัดที่จัดงาน ซึ่งก็อยู่ไกลจากบ้านเขามากพอสมควร
โลงศพสามโลงถูกตั้งจัดเรียงไว้ในศาลาเดียวกัน ในงานมีคนมาไม่มากเท่าไรนัก
พวกเขาสามคนจึงเข้าไปจุดธูปเคารพศพพ่อและแม่ของวิวตามลำดับ

จนเมื่อมาถึงหน้าโลงศพของวิว นิลก็จุดธูปและปักมันลงในกระถางธูปด้านหน้า
ขณะที่น้ำตาไหลหยดออกมาเป็นสาย อย่างสุดจะทนทาน
ในที่สุดเขาก็ต้องก้มหน้าลงไปร้องไห้สะอึกสะอื้น นิลกำมือแน่นร้องไห้อยู่นาน
จนแนชต้องดึงไหล่เขาให้ลุกขึ้นแล้วพาออกมา

ในบรรยากาศที่เงียบเหงานั้นนิลยังคงนิ่งเงียบ จนกระทั่งถึงเวลาที่พระสวด
เขาก็นึกถึงทัดพี่ชายของวิว
“แล้วทัดมันอยู่ไหนวะ” นิลถามบอมที่นั่งอยู่ข้างๆ
“มันไปทำงานที่ประเทศอะไรก็ไม่รู้ ยังไม่กลับมาเลย” บอมตอบ
“แล้วมันรู้เรื่องหรือยัง” เขาถาม
“กูไม่รู้ดิ แต่คงมีใครติดต่อไปแล้วล่ะมั้ง” บอมว่า

นิลพยักหน้าแล้วก็นั่งเงียบต่อไป จนงานสวดศพคืนแรกสิ้นสุดลงด้วยเวลาไม่นานนัก
งานถูกจัดขึ้นอย่างกะทัดรัดย่นย่อมากจนเขาใจหาย

เขารู้สึกผิดที่ทำให้วิวต้องโดดเดี่ยว จนมาลงเอยในฉากสุดท้ายแบบนี้
มันกดดันให้เขาไม่อาจจะทำใจได้


พวกเขาสามคนไปค้างที่บ้านของบอมซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด เวลานี้ระหว่างเขาสามคนมีคำพูดกันน้อยมากกว่าที่เคยเป็น
แนชกับบอมเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด ว่าไม่จำเป็นต้องมีคำปลอบโยนอะไรกันมากมาย
ขอแค่เวลาที่จะพาเขาก้าวข้ามผ่านมันไปได้เอง


ก่อนจะนอนนิลโทรไปบอกเรื่องนี้กับกันย์ ซึ่งทางนั้นก็ค่อนข้างจะตกใจพอสมควร
และก็ไม่วายเป็นห่วงเขาด้วย

ยังไงกันย์ก็คงมางานไม่ทันแน่นอน เพราะงานศพของเอ็มที่พิชัยยังเหลืออีกหลายคืน
และพรุ่งนี้ตอนบ่ายก็จะมีการเผาศพพ่อของวิวก่อน ตามด้วยศพของแม่วิวและศพของวิวในวันถัดๆไป

“อีกสองวัน เท็นมันก็จะหมั้นแล้วนะ” นั่นคือคำพูดที่กันย์บอกกับเขา
เท็นก็ยังคงโทรหาเขาอยู่เรื่อยๆ สลับกับเบอร์แปลกๆที่โทรมาซึ่งนิลก็รู้ดีว่าคงจะเป็นเท็น
ทุกครั้งเขาจึงไม่รับสายโดยไม่ดูชื่อก่อน เหตุผลเดียวที่เขาไม่รับสายเท็นก็คือ
ไม่อยากจะคิดอะไรตอนนี้จริงๆ

.....

.....

[yeyong]

มาตอนสุดท้ายเล่นเอาอึ้ง มีอะไรไม่คาดคิดเยอะมาก
มีแต่เรื่องถาโถมเข้ามาหานิล 

[cher7343]

ช็อค!!!อีกรอบ 

เป็นเรื่องที่เดาอะไรไม่ได้เลย

ฮือๆ  สงสารทุกคนเลย แง้
 

[kitty]

 

[iforgive]

เท็นทำแบบนี้เพื่ออะไร  สำหรับเราแล้วเท็นแย่และเห็นแก่ตัวที่สุด
ตั้งแต่ความเข้าใจผิด ๆ แล้วก็ขืนใจนิลในครั้งแรก  และครั้งต่อ ๆ มา
ทั้ง ๆ ที่ก็มีแฟนอยู่แล้ว  แย่มากกกกกกกก

[gupalz]

ทำไมมันตายกันหลายคนจังนิ
เท็นเอ้ย ทำไมเมิงไม่ป้องกันว้าาา

[Nus@nT@R@]

มรสุมชีวิตกระหน่ำนิล

[Mc_ma]

 เศร้าจัง
ทีนี้ เลือดท่วมจริงๆ  RIP ให้ครอบครัวของวิวนะ

อะไรๆก็ดูอึมครึมไปหมด สงสารนิลจับใจ มาๆๆๆ กอดกันๆๆ   
เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ หวังว่าฟ้าหลังฝนของนิล จะงดงาม เช่นกัน

[PetitDragon]

ไม่ไหวกับเท็นจริงๆ 

[aimsun]

วันรุ่งขึ้นนิลกับแนชไปที่วัดกันแต่เช้า ส่วนบอมต้องไปทำงานเพราะลางานไม่ได้จริงๆ
ที่งานศพวันนี้ไม่มีการเลี้ยงพระตอนเช้า และดูเงียบเชียบมาก มีคนเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในศาลานั้น
ซึ่งต่างก็กำลังวิพากษ์วิจารณ์ ข้อความในหน้าหนังสือพิมพ์กันอยู่
“น่าสมเพชจริงๆเลยนะ ไอ้ต๊ะมันไม่น่าทำได้เลย” คุณป้าเสื้อส้มพูดแล้วส่ายหน้ากับหนังสือพิมพ์
“คนมันเมา มันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ” คุณลุงท่านหนึ่งพูดขึ้นบ้างขณะที่กำลังอ่านฉบับกีฬาอยู่
“ไอ้เรื่องเมาฉันก็กลัวนักแหละ เดี๋ยวไอ้ที่บ้านมันทำขึ้นมาบ้างล่ะก็ตายอีกกู”
คุณน้าสาววัยสักสามสิบกว่าๆพูดไปก็เช็ดถ้วยชามไป
“แล้วพวกเธอเป็นเพื่อน วิวเขาเหรอ” คุณป้าเสื้อส้มเอ่ยถาม
“ครับ” นิลพักหน้า
“เหรอ แล้วอยู่ที่ไหนกันล่ะ” คุณน้าวัยสามสิบกว่าๆหันมาถามบ้าง
“ผมเรียนอยู่กรุงเทพครับ เรียนกับวิวที่นั่น” นิลอธิบายสั้นๆ
“ป้าล่ะเวทนามันจริงๆนะ อุตสาห์ไปร่ำไปเรียน” ป้าเสื้อส้มออกแนวบ่นๆ
“จะไปเวทนาทำไม เขาไปดีแล้วก็” คุณลุงพับหนังสือพิมพ์ฉบับกีฬาแล้ววางลง
“แล้วพวกคุณลุงคุณป้าเป็นญาติของวิวเหรอครับ” นิลถาม
“เป็นเพื่อนบ้านกัน ก็มาช่วยงานเขาเอาบุญ ญาติๆเขาไม่มากันหรอก
กลัวว่ามาแล้วจะโดนเจ้าหนี้ของพ่อเขามาทวงตังค์” คุณน้าเช็ดจานไปพูดไป
ขณะที่คุณป้าเสื้อน้ำตาลอีกท่านหนึ่งเดินยกจานตั้งหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ
“คืนนี้ต้องทำอะไรเป็นของว่างสวดศพสักหน่อย” คุณป้าเสื้อส้มหันมาพูดกับเขา
“เดี๋ยวผมจะอยู่ช่วยแล้วกันครับ มีอะไรก็บอกพวกผมได้” นิลพูด
“เอ้อ พอดีเลย ไม่มีน้ำยาล้างจานไปซื้อมาให้หน่อยสิ” คุณป้าเสื้อน้ำตาลที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยปาก
นิลหันไปหาแนชแล้วพูดว่า “มึงไปซื้อมาดิ”
“อ้าว.. อะไรวะ” แนชมองหน้าเขาแล้วบ่นเบาๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นก่อนจะยื่นมาที่เขา “ตังค์”
“สาด ไม่มีเลยไงวะ” นิลว่า
“เออ ไม่ได้พกมา” แนชตอบ
นิลส่ายหน้าแล้วก็ล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา ก่อนจะหยิบและส่งเงินให้แนชไป
แนชได้เงินแล้วก็เดินไปที่มอเตอร์ไซค์ก่อนจะบิดรถออกไปลั่นวัด

เขาหันกลับมาทางวงสนทนาของพวกคุณลุงคุณป้าอีกครั้ง และถามแทรกไปว่า
“พ่อของวิวเขามีปัญหาหนักเลยหรือครับ”
คุณลุงจิบน้ำชาในแก้วแล้วตอบว่า “ก็เป็นหนี้เขาเยอะอยู่นะ ใช่ไหมยายอ้อย เขามีเจ้าหนี้หลายคนเลยนี่”
“โอย.. เยอะด้วยหลายคนด้วย ติดมานานแล้วจนเขาพาคนมาซ้อมเอาหลายหนแล้ว” คุณน้าวัยสามสิบกว่าๆบอกเล่า
“ซ้อมใครเหรอครับ” นิลถาม
“ก็ซ้อมตาต๊ะกับยายตรีพ่อแม่ของวิวเขานั่นแหละ เขาเลยต้องส่งวิวไปกรุงเทพซะ
ญาติๆแถวนี้เขาก็ไม่เอามันกัน” คุณน้าเล่าต่อ

“เมื่อคืนวานนั้นนะ เขาทะเลาะกันเสียงดัง ป้าก็คิดเอาเองว่าปกติ บ้านนี้เขาทะเลาะกันประจำอยู่แล้ว
จนเสียงปืนดังนั่นแหละป้าก็กลัวซะแหละ เลยให้ลูกมันโทรไปแจ้งตำรวจ” คุณป้าเสื้อส้มเล่าประสบการณ์

นิลพยักหน้าตามและรับฟังเรื่องราวไป ก่อนจะคว้าไปหยิบหนังสือพิมพ์มาดูอย่างหดหู่ใจ
.... หนีปัญหาหนี้สินตายยกครัวยิงลูกเมียแล้วยิงตัวเองตาม ....

....
....
.....




หลังการจัดการเผาศพพ่อของวิวในตอนบ่ายเสร็จสิ้นลง พวกเขาก็มาเตรียมงานสวดศพตอนค่ำต่อทันที
ทุ่มกว่าแล้วก็ไม่ได้มีคนมางานเยอะเท่าไหร่
นิล แนช และบอม เข้าไปช่วยเขาจับโน่นยกนี่กันไปเรื่อย
ประมาณเกือยสองทุ่ม ก็มีเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องของวิวตั้งแต่สมัยเรียนเทคนิค
เข้ามาทักทายพวกเขา นั่นทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากเพราะอย่างน้อย
ในเวลาเช่นนี้วิวก็ยังคงไม่ถูกทอดทิ้งไปเสียทีเดียว

แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจเพราะการจัดงานที่กะทันหัน
มันก็ลำบากสำหรับคนอื่นๆที่อยู่ไกลและไม่ได้เตรียมตัว
“ฮัลโหล ครับ” นิลรับสายโทรศัพท์
“พี่นิล นี่อู๋นะ”
“อืม รู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“ครับพี่ รู้แล้ว” เสียงพูดของอู๋ฟังดูสั่นๆ
“แกสะดวกมาไหม พี่อยู่ที่งานแล้ว” นิลพูด
“ไปครับ ผมจะไปพรุ่งนี้”
“อืม มาดิ เพราะอีกสองวันเขาก็จะเผาศพวิวแล้ว”
“ครับ ผมไปแน่นอน”

หลังวางสายจากอู๋ไป นิลก็กดดูเบอร์โทรเข้าที่เขาไม่ได้รับสาย
ซึ่งมีทั้งเบอร์เท็นและเบอร์แปลกๆอีกหลายสายที่เขาไม่ได้รับ
นิลเองก็คิดอยากจะโทรกลับ เผื่อว่าจะเป็นคนที่โทรเข้ามาถามเรื่องงานศพ
แต่เขาก็ไม่พร้อมจริงๆ


หลังจากนั้นไม่นานธารก็โทรเข้ามาหาเขา
“อืม หวัดดี” นิลพูด
“นิล มึงอยู่ที่งานวิวใช่ไหม”
“เออดิ จะมารึเปล่า”
“ไปๆ กูเพิ่งรู้ข่าวเนี่ย”
“แล้วไอ้กันย์ไม่ได้โทรบอกเหรอ” นิลถาม
“มันก็โทรมาแหละ แต่กูไม่ได้พกโทรศัพท์ทั้งวันเลย
เพิ่งรู้จากข่าวในทีวีเนี่ยแหละ” ถึงจะดูตกใจแต่ธารก็พูดจาอย่างที่เคยเป็น
ไม่ได้แสดงอาการติดใจอะไรกับเรื่องก่อนหน้านั้น
“เออ แล้วจะมาเมื่อไหร่วะ”
“จะออกไปแล้วเนี่ย”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ค่อยมา”
“ไม่เป็นไร มึงรอกูก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูโทรไปถามทาง” กันย์ดูท่าทีเร่งรีบจริงจัง
“ใจเย็นดิ มึงจะมากับใคร” เขาถาม
“คนเดียวเนี่ยแหละ ไม่มีปัญหาเดี๋ยวขับรถไป”
“เฮ้ยธาร... คืนนี้อย่าเพิ่งมาเลยกูขอร้อง”
“....” ธารนิ่งไป ยังไม่ได้พูดอะไร
นิลถอนหายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับขอบปูนข้างๆ “พรุ่งนี้ค่อยมาแล้วกันนะ”
“เออ กูจะรอ ....อย่างที่กูรอมาตลอด”
“...” นิลเป็นฝ่ายที่ต้องเงียบไปบ้างเพราะเข้าใจความหมายที่ธารว่ามา
“ถ้ามึงคิดว่ากูควรจะต้องรอต่อไป”
...

....
....



เช้าวันต่อมา นิลต้องกลับมาบ้านเพื่อจัดการตัวเองบ้าง
เขารู้สึกเหนื่อยล้าจึงทิ้งตัวลงนอนกับเตียงแล้วหลับไป จนใกล้เที่ยงถึงได้รู้สึกตัว
นิลรีบเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดใส่เป้ แล้วออกไปกินข้าวและพูดคุยกับคนที่บ้าน
พ่อกับแม่บอกว่าจะไปฟังพระสวดด้วยในคืนนี้ พร้อมกับให้เงินสำหรับช่วยงานมาอีกจำนวนหนึ่ง






ธารขับรถมาถึงที่วัดตอนเย็นๆ นิลจึงพาธารเข้าไปเคารพศพของวิว ธารน้ำตาคลอเบ้าและพูดออกไปว่า
“พี่เสียใจ แต่วิวหลับให้สบายนะ”

หลังจากนั้นธารก็เข้ามาช่วยทำโน่นทำนี้เล็กๆน้อยๆและตามติดเขาอยู่ตลอด
จนนิลบอกให้ธารขับรถไปรับอู๋ ที่โทรมาบอกว่ากำลังรออยู่ที่สถานีขนส่งแล้ว
ความวุ่นวายในใจของนิลลดน้อยลงไปมาก เพราะมีอะไรให้ทำอยู่ตลอดทำให้ไม่ฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย
แม้ว่าเรื่องเท็นจะวกเข้ามาทำร้ายจิตใจของเขาบ้างเป็นระลอก
หรือความเสียใจทุกครั้งที่แทรกเข้ามา เวลาที่เขาหันไปมองโลงศพของน้องสาว ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับคืน
....
....


หลังงานสวดศพเสร็จสิ้นลงธารบอกว่าจะออกไปหาเช่าโรงแรมนอน
แม้แนชจะเอ่ยชวนให้ไปนอนค้างที่บ้านได้ก็ตาม นิลจึงตกลงให้อู๋กับบอมไปนอนค้างที่บ้านแนช
แล้วค่อยมาเจอกันที่วัดตอนเช้าวันพรุ่งนี้ ส่วนเขาจะไปนอนเป็นเพื่อนธารที่โรงแรม
เพราะเข้าใจธารดีว่า คงอยากจะพูดคุยกับเขาสำหรับเรื่องที่ค้างคาในใจ

....

ธารจอดรถบนถนนที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาดนัก นิลเปิดประตูแล้วลงไปยืนมอง
ทอดสายตาไปในความมืด
สายลมเอื่อยๆที่พัดมาพร้อมกับเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะเบาๆ
ช่วยพาจิตใจให้นิ่งสงบขึ้นได้อย่างน่าประหลาด
ธารก้าวเข้ามายืนพิงประตูรถอยู่ทางด้านหลังของเขา

“มึงดูโอเคนะ นึกว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ซะอีก” ธารว่า
นิลยิ้มแล้วพูดว่า “ร้องไห้อย่างเดียว ไม่มีขี้มูก”
ธารหัวเราะเบาๆ “มึงนี่มันเก่งจริงๆว่ะ กูยอมแพ้เลย”
“เก่งอะไรวะ” นิลพูดแล้วเดินถอยไปยืนพิงรถอยู่ข้างๆธาร “น่ามีเบียร์เนอะ”
ธารพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเงียบไปก่อนจะพูดว่า “มึงไม่โกรธกูเลยเหรอ ที่อยู่ดีๆ...
ก็สร้างเรื่องให้มึงแล้วก็หายตัวไป” ธารยักไหล่
“....” เขาฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

แต่วันนี้ท้องฟ้าแทบจะมองไม่เห็นดาวเพราะพระจันทร์ส่องแสงเกือบจะเต็มดวง
“วิวก็มาตายไปทั้งๆที่กูกับวิว ก็ไม่เคยได้อธิบายอะไรให้มึงฟัง
แต่พอถึงตอนนี้มึงก็ไม่ว่าอะไรกูสักคำ” ธารพูดแล้วแหงนมองท้องฟ้าบ้าง

“ไม่หรอก โกรธแล้ว หายแล้วมันก็จบไป” นิลหันไปยิ้มให้ ธารจึงหันมามองหน้าเขา
ธารเป็นฝ่ายหันหน้าหนี แล้วพูดว่า
“แต่กูนี่ดิ แค่ไปบอกว่าชอบ.. แล้วมึงไม่โอเคกูก็เสือกทำตัวสร้างปัญหาซะงั้น”
“อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณนะ ที่วิวเรียกมึงกลับคืนมา ไม่งั้นมึงจะยอมคุยกับกูเมื่อไหร่เนี่ย” นิลยิ้ม

พวกเขาสองคนเงียบไปพักหนึ่ง เหมือนต่างก็จะคิดคำพูดออกมา
“นิล... ถ้ากูจะรอมึง แล้วมึงจะชอบกูบ้างไหมวะ” ธารถาม ซึ่งคงเป็นคำพูดจากใจของธาร
“อืม..” นิลเม้มปากครุ่นคิด “กูคงไม่ชอบมึงเพราะว่ามึงจะรอกูหรอก
แต่กูอาจจะชอบมึงขึ้นมาก็ได้ ถ้าวันนึงกูคิดอย่างนั้นขึ้นมา”

“โห ตอบอย่างนี้กูไม่ต้องรอมึงทั้งชาติเลยเหรอ” ธารหันมาทำหน้าตาต่อว่า
“สาด แล้วจะให้กูทำยังไงวะ กูไม่รู้”
“งั้นไหนๆคืนนี้มึงก็ออกมากับกูแล้ว” ธารเว้นจังหวะ “กูขอมัดจำก่อนได้ป่าว”
“พ่อมึงดิ” นิลว่าแล้วธารก็ปล่อยหัวเราะออกมา นิลเองก็ยิ้มอย่างรู้สึกดีขึ้น

เพราะธารจะยอมถอยหลัง ก้าวกลับมาหยุดลงตรงคำว่าเพื่อนเพื่อเขา
ส่วนเขาก็น่าจะต้องถอยหลังก้าวกลับไปบ้าง เพื่อหยุดอะไรๆไว้ที่คำว่าเพื่อนอย่างที่มันควรจะเป็น
...
....
.....






งานศพของวิวเสร็จสิ้นลงไป หลังจากพิธีเผาศพจบลงตอนบ่ายแก่ๆของวันต่อมา
นิลและเพื่อนๆช่วยงานกันจนทุกอย่าง ดูเหมือนจะเรียบร้อยและผ่านไปด้วยดี

นิลไม่เห็นธารขึ้นมาวางดอกไม้จันท์ หลังจากเสร็จธุระตรงนั้นแล้ว
เขาจึงลองเดินมาตามหาธารที่รถ ซึ่งก็เห็นประตูรถของธารเปิดอยู่

“นึกว่าหายไปไหน” นิลถาม เมื่อเดินมาเห็นธารนอนเอนหลังอยู่บนเบาะที่นั่งคนขับ
เขาถอนหายใจเมื่อเห็นธารน้ำตาคลอและไม่ตอบอะไร
เขาจึงเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง และเข้ามานั่งที่เบาะด้านข้าง
“รู้สึกเหมือนว่าวิวจะต้องจากเราไปจริงๆก็ตอนนี้” นิลพูด แต่ก็พยายามกลั้นใจไม่ให้ต้องเสียน้ำตาอีก

“วิวโทรมาหากู ตอนก่อนจะกลับบ้าน” ธารหยุดพูดแล้วปาดน้ำตาที่ไหลลงมาถึงแก้ม
“บอกว่าไม่อยากกลับบ้านเลย... และก็บอกว่าถ้าได้เจอกันอีก
ให้กูชวนมึงไปเที่ยวด้วยกัน แค่เราสามคน” ธารพูดจนเสียงอ่อยไป

นิลฟังแล้วก็น้ำตาจะไหลตามให้ได้ เขาหันหน้าออกไปมองนอกรถแล้วพูดว่า
“กูก็ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องของขวัญนั่นเลย แถมยังไม่เคยได้แสดงความห่วงใยด้วย”

เขาสองคนนึ่งเงียบไป นิลคิดทบทวนความรู้สึกทั้งหมดและตั้งใจจะบอกลาวิวในวันนี้
แต่ในใจลึกๆก็ยังทำใจไม่ได้ว่าจะไม่มีวิวแล้วจริงๆ ใบไม้ใบหนึ่งร่วงหล่นและถูกพัดปลิวมาตกที่กระจกรถ
ก่อนที่จะถูกพัดซ้ำและเลื่อนหายไป สะท้อนให้คิดได้ว่า.....

 เมื่อถึงเวลามันก็ต้องมีคนที่ต้องจากไป







ธารจะกลับกรุงเทพในเย็นวันนั้น นิลเลยให้อู๋อาศัยกลับไปพร้อมกัน
และก่อนที่เขาจะกลับบ้าน เขาเข้าไปถามเกี่ยวกับเรื่องอัฐิว่าจะจัดการกันอย่างไร
ก็ได้ความว่าจะเก็บไว้ที่วัดอย่างนั้นก่อน และเขาจะหาเวลาว่างมาจัดการให้ทีหลัง

พระอาทิตย์ยามเย็นทอแสงอย่างอ่อนล้าอยู่ริมทาง ขณะที่เขาขับรถไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
นิลจอดรถมอเตอร์ไซค์และรีบวิ่งขึ้นไปบนเขา เพื่อไปยังหน้าผาริมทะเล
เขารีบตะเกียดตะกายสุดชีวิต เพื่อที่จะให้ทันได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่นั่น

ท้ายที่สุดแล้วพระอาทิตย์ก็หายลับเข้าไปในกลีบเมฆก่อนที่เขาจะมาถึง
เหลือเพียงแสงสีแดงส่องกระทบปุยเมฆ และผืนน้ำทะเลที่สุดขอบฟ้านั้น
นิลหยุดมองมันอยู่จนฟ้ามืด ก่อนที่เขาจะเดินกลับออกมาช้าๆอย่างถอดใจ
....
....






แนชโทรมาหาเขาในตอนเย็นของวันถัดมา บอกว่าจะเข้ามารับในอีก 30 นาที
นิลจึงรีบลุกขึ้นจากการนอนกลางวันที่แสนยืดยาว มาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อ
เตรียมจะออกไปนั่งกินเบียร์ที่ร้านประจำ

เหลือเวลาอีกนิดหน่อยเขาจึงเข้าไปหาข้าวกินในครัว
“แม่มีอะไรกินบ้าง” นิลถามแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่
“ยังไม่เสร็จ มาช่วยเด็ดนี่สิ” เธอพูดแล้วส่งถุงผักอะไรไม่รู้มาให้เขา
“ไม่เอา เดี๋ยวไอ้แนชมันจะมารับไปข้างนอก” นิลหลีกไปเตรียมจะตักข้าวใส่จาน
“ไปอีกและ เคยอยู่บ้านนานๆบ้างไหมเนี่ย จะออกเที่ยวตลอด” แม่ของนิลว่าเชิงดุๆ
นิลทำปากอมลูกมะนาวแกล้งไม่สนใจ “มีอะไรให้คุณลูกกินบ้าง ว่ามา”
“อยู่ในหม้อโน่น มีแกงเลียง”
นิลยิ้มแล้วทำท่ายื่นหน้าจะไปหอมแก้ม แต่แม่ของนิลเอียงตัวหลบ “อื้อ จะหอมทำไมเนี่ย”
“ทำไมอ่ะ หอมไม่ได้ไง” นิลทำเสียงไม่พอใจและตามไปหอมจนได้ แล้วก็เดินไปตักแกงมากิน
ระหว่างกำลังคุยกับแม่ไปกินไปอยู่นั้น เสียงบีบแตรก็ดังรัวเข้ามา
เป็นสัญญาณบอกว่าคนที่มารับกำลังรออยู่








“วงนี้วงเดิมรึเปล่าวะ มันเหมือนจะใช่แต่จำไม่ได้แล้วว่ะ” นิลถามบอมกับแนช
ขณะที่มองไปยังกลุ่มศิลปินบนเวที ซึ่งกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการบรรเลงสดในค่ำคืนนี้
“เออๆ วงเดิม” บอมตอบ
“แล้วไงพวกมึง ใครจะได้แต่งเมียว่ามา” นิลเอาไหล่ชนกับไหล่ของบอมที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วจึงหันไปหาแนช
“สาด มึงก็ถามแต่เรื่องเมีย กูไม่มีเว้ย” แนชพูดแล้วดื่มเบียร์
“เฮ้ย มันทะเลาะกับแฟนมัน” บอมว่าแล้วส่ายหน้า “เรื่องประจำ”
“อ่านะ กูก็นึกว่าพวกมึงนัดกูมาจะมีเรื่องอะไรซะอีก” นิลยิ้มแล้วยกเบียร์ดื่ม ขณะที่นักดนตรีเริ่มกล่าวทักทายคนในร้าน
“ไม่มีอะไร กูกลัวว่ามึงจะเศร้าเลยชวนมาเฉยๆ” บอมว่า

นิลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะถ้าจะพูดเรื่องวิวเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้
อย่างน้อยที่สุดคนที่อยู่ก็ต้องก้าวเดินต่อไป
“มึงจะกลับไปกรุงเทพเมื่อไหร่วะ” แนชถาม
“อีกสองสามวันมั้ง.. แต่ดูก่อน” เขาตอบไป
“ทำไมรีบกลับวะ มาแปบๆไปอีกและ” แนชว่า
“กูต้องไปเตรียมตัว... หลายเรื่องว่ะ” นิลว่า
“ดีเว้ย ชีวิตไม่ต้องทำงานทำการ” บอมส่ายหน้ายิ้มๆ

เขาไม่สนใจหันไปดูนักร้องบนเวทีที่เริ่มร้องเพลงแรก
บรรยากาศในร้านค่อนข้างคึกคักพอสมควร ทำให้เด็กเชียร์เบียร์ต้องเดินว่อนไปทั่วร้าน
ไม่มีเวลามาตักน้ำแข็งให้โต๊ะเขาเลย

นั่งไปคุยกันไปอยู่นานพอสมควร จนแนชลุกออกไปโทรศัพท์ข้างนอก
บอมจึงได้โอกาสถามขึ้นมาว่า “แล้วเป็นไงบ้าง ชีวิตคู่ของมึง”
“หือ.. ชีวิตคู่อะไรวะ” นิลขมวดคิ้วหันไปหาบอม
“อ้าว ก็ไอ้คนที่มันเคยได้ฟันมึงไง”

เขาฟังแล้วมือที่ถือแก้วเบียร์แทบจะไม่มีแรง เขาวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจ
“ถามทำไมวะเนี่ย หมดอารมณ์เลย”
“อ้าวก็กูอยากรู้ ว่ามึงไปกันถึงไหนแล้ว” บอมว่า
“ไม่มีอะไร ก็เพื่อนกันปกติ”
“แน่ะๆ เพื่อเชี่ยอะไรวะ พูดถึงแล้วหมดอารมณ์เนี่ย” บอมกวน
“สาด ก็แค่เรื่องเข้าใจผิด จะอะไรวะ” นิลพูดไปก็เหมือนประชดตัวเอง
“เออ ถ้ามันหนักนักก็บอกกู เดี๋ยวกูช่วยไปกระทืบแม่งให้”
นิลหันไปผลักไหล่บอม แล้วพูดว่า “โห.. ปากดี เก่งฉิบหายเลย ทำไมเพิ่งมาพูดเอาป่านนี้วะ”
“เมื่อไหร่ก็ได้ กูพร้อมเสมอ” บอมหัวเราะ
เขาส่ายหน้า “มันคงจะอยู่รอให้มึงไปกระทืบหรอกนะ”

นิลก้มลงเอาศอกเท้ากับโต๊ะในมือกุมแก้วเบียร์เอาไว้
ใจครุ่นคิดถึงคนที่บอมพูดถึงแล้วเจ็บที่หัวใจ
เขารีบเอาเบียร์ขึ้นมากระดกให้สะใจหวังว่ามันจะช่วยอะไรขึ้นบ้าง


เสียงดนตรีของเพลงช้าเพลงหนึ่งถูกบรรเลงขึ้นมา สะกดให้เขาต้องหยุดฟังนิ่งๆ

บทกวีนั้นฟังดูช่างบาดลึกราวกับมีดที่แหลมคม จนเกือบทำให้เขาต้องเสียน้ำตา

..... หมดเวลาแล้วเธอคงต้องไป แต่สิ่งที่เหลือในใจยังอยู่

คือความคิดถึงที่เธอนั้นไม่รู้.... พูดไม่ได้

ทำได้เพียงแค่คิดถึงเธอ

....
....

[aimsun]

นิลเข้ามามหาลัยในวันเปิดเรียนวันแรก ซึ่งก็เป็นวันที่ดูคึกคักวุ่นวายดี
แต่การที่เขาเข้ามาในวันนี้ ไม่ใช่การมาเข้าเรียนพร้อมกับเพื่อนๆที่คุ้นหน้า
แต่มาเพื่อจัดการตัวเองให้พร้อม ที่จะก้าวต่อไปในแบบที่เขาเลือกเอง


นิลฝากจดหมายสามฉบับให้กับนิค และวานให้ช่วยเอาไปให้คนสามคน
ตามที่เขาได้เขียนชื่อกำกับไว้ในแต่ละฉบับ
เขากำชับว่าให้แยกกันให้และอย่าให้ตอนที่พวกนั้นอยู่พร้อมกันสามคนเด็ดขาด
เสร็จแล้วนิลจึงรีบออกมาโดยไม่เปิดโอกาสให้นิคได้ถามอะไรมากมาย
เขาจำเป็นต้อง ไปจัดการเรื่องอื่นๆต่อให้เรียบร้อย




จดหมายสามฉบับ



กันย์

  ขอโทษทีที่กูเปลี่ยนเบอร์โดยไม่บอกมึงก่อน และก็ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องที่กูจะทำต่อไป
และหวังว่ามึงคงเข้าใจกู เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้กูไม่พร้อมและไปต่อไม่ไหวจริงๆ
ทางเดียวคือกูคงต้องออกมาก่อน ตอนนี้กูย้ายให้วิชาเรียนไม่ตรงกับพวกมึงแล้ว และก็ลงเรียนไม่กี่ตัวด้วย
ยังไงโอกาสจะได้เจอกันก็คงน้อยลง กูย้ายหอแล้วด้วยถึงจะอยู่ไกลหน่อย แต่ก็คงไม่ลำบากอะไร
หวังว่ามึงคงปล่อยกูไปก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งอะไรกับกูเลยนะ
แต่เดี๋ยวสักพักกูจะบอกมึงเองว่ากูอยู่ไหนยังไง สัญญาว่าจะบอกมึงคนแรก และจะโทรหาแน่นอน

ป.ล. ที่กูไม่ใช้อีเมลล์เพราะเดี๋ยวมันไม่ได้อารมณ์ว่ะ 555


............


ธาร
  เทอมนี้คงไม่ได้เจอกันนะ พอดีกูมีอะไรนิดหน่อย
กูเปลี่ยนเบอร์แล้วแต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปเองสบายใจได้
ถ้าไงก็ดูและตัวเองด้วย เดินทางไปกลับทุกวันมึงคงเหนื่อยแย่

ส่วนเรื่องนั้นกูคิดดูแล้ว... กูว่าเราลองหยุดเรื่องที่ผ่านมาไว้แค่นี้แล้วไม่เจอกันสักพักก่อน
ถ้าใจมึงไม่เปลี่ยนและมึงยังรอกูอยู่ และถ้าวันนั้นกูไม่มีใครกูก็จะลองเริ่มต้นกับมึงดู
สุดท้ายแล้วกูหวังว่าเราสองคนก็คงเจอทางออกที่ดี แล้วกูจะคิดถึงมึง






..................
เท็น
  กูไม่โทษมึงสักเรื่อง ไม่ว่ามึงจะคิดกับกูยังไง ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่
เพราะที่ผ่านมากูก็ไม่เคยเสียใจ
ไอ้บัตรที่มึงให้กูทิ้งไปวันนั้นถ้ามึงจำได้... กูยังไม่ได้ทิ้งเลย แต่วันนี้กูคงต้องทิ้งจริงๆซะแล้ว 
มึงทิ้งให้กูทีแล้วกัน
จากนี้ไปก็ดูแลตัวเอง ดูแลคนอื่นๆด้วย



นิล


<..........>

[THIP]

แงๆๆๆๆ

[Also]

เศร้าจังค่ะ หวังว่านิลจะเจอทางออกที่ดีนะคะ

[iforgive]

อย่าบอกนะว่าจะจบแบบนี้  ไม่เอาอ่ะ  สงสารนิล

[khalwfarng]

กระแทกใจได้อารมณ์มาก   

แต่....ครือเค้าไม่อยากรับประทานมาม่าในตอนจบอ่ะค่ะ T   T

มีมาม่าระหว่างเรื่องได้   ของชอบ

แต่ถ้าจบมาม่า   แงๆๆๆๆๆๆ

เอนมาทางเท็นแล้วอ่ะ  ตอนนี้


 

[yeyong]

รู้สึกนิลอ่วมมากเลย หลายเรื่องประเดประดัง
แต่นิลเป็นคนที่มีสติ ตั้งรับกับปัญหาได้ดีนะ