ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt  (อ่าน 199171 ครั้ง)

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
 :o12: :o12: :o12: :o12:
 อยากจะไป  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:มาน

ปั่ น ป่ ว น

  • บุคคลทั่วไป
 :sad2: ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้.........    :angry2:


ว่าแต่ใครเป็นคนทำเนี่ย   o12

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ขอสักครั้งเถอะ ไอ้เลว  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: เกลียดคนที่ทำแบบนี้จริงๆ  :เตะ1: :เตะ1:

paryjt

  • บุคคลทั่วไป
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เลวร้ายมากจริง ๆ คับ

ก้อได้แต่หวังว่า คงจะไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วนะคับ

ฟ้าหลังฝนมักสดใสคับ

nartch

  • บุคคลทั่วไป
...ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วปล่อยตัวเองให้ล่วงผ่านสะพานไป....
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำ....ตัวอะไร.....

          ปลาตัวน้อยว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทำให้ผมชะงักและจ้องมองมัน....สักพักก็มีปลาอีกหลายตัว
ที่ผมไม่ได้สังเกตขึ้นมาหายใจอยู่ด้วย.....พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพน้ำอย่างนี้........ผมเห็นแล้วจึงได้คิด.......
ปลาพวกนี้อาศัยอยู่ในคลองระบายน้ำที่เป็นน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นแก่คนทั่วไปที่เดินผ่านแล้วต้องเดินหนี.....
พวกมันอยู่ได้ในสภาพที่เกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งโสมมสกปรกและปฏิกูลต่างๆ......
พวกมันไม่เห็นจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีความจริงไป....มันยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.....
พยายามที่จะอยู่บนผิวน้ำหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปให้ได้มากทีสุด.....แล้วผมจะมาทิ้งชีวิตตัวเองได้ไง

ไม่รู้ทำไม...แต่อ่านช่วงนี้แล้ว... :m15:
ไม่ใช่ปลาหรือสิ่งที่หมออินเห็นหรอก...แต่คือ " สติ " ต่างหาก ดีใจที่คิดได้ทัน...
อ่านสองตอนมานี่พูดไม่ออกจริง ๆ...เอาใจช่วยหมออินน๊าและคน Post ด้วยคับ
 :a2:

duntey

  • บุคคลทั่วไป
แวะมาตามที่กระทู้นี้
ว่าอยากอ่านตอนต่อจากปิดเทอมอะคับ แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

++FutOi++

  • บุคคลทั่วไป

a22a

  • บุคคลทั่วไป
โลกเราเดี่ยวนี้มันมีอันตรายรอบด้านจิงๆไม่ว่าหญิงหรือชายต้องระวังเอาใว้ คนทำช่างจิตใจโหดร้ายผิดมนุษย์จิงๆ

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นใคร
ทำไมถึงทำอย่างนี้
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
บอกแล้วไปไหนมาไหน อย่าเดินที่เปลี่ยว
มีเพื่อนไปด้วยก็ยังดี
 :mc1: :mc1: :mc1:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
ใครกัน้าที่เป็นคนทำ เลวมาก ๆ  :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
มันเป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ตอนที่ 25 : ปิดไม่มิด.....[ 24 ก.ค. 50]

      "เป็นไงบ้างเอ็ม...โทรไปทำไมไม่รับ..." เสียงที่แสดงความเป็นห่วงกรอกมาตามสายโทรศัพท์....

          "เอ่อ...ไม่เป็นไรมากครับ....เมื่อวานไม่สบายนิดหน่อย...แต่ตอนนี้หายแล้วครับ"
คำโกหกพรั่งพรูออกไปจากปาก....กลัว....จนไม่กล้าบอก....

          "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...แม่เป็นห่วง....เรียนหนักมากมั้ยลูก..."
แม่มีน้ำเสียงสดใสขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวผมไม่ได้เป็นอะไรมาก

          "ครับ...ก็เรียนยาก...แต่ไม่เป็นไรหรอก....เพื่อแม่...เอ็มทำให้ได้ทุกอย่าง"
ผมตอบเสียงระรื่น....แม้ว่าความจริงจะหดหู่มากแค่ไหนก็ตาม...

          "ให้จริงเถอะ...อย่าเครียดมากนะ..." แม่หัวเราะขำๆอย่างสบายใจ

          "ครับ...." ผมตอบรับ

          หลังจากที่คุยกับแม่เสร็จ....ผมก็นั่งนิ่ง...คิดดูว่าจะโทรกลับหาทรายดีมั้ย...เพราะผมยังไม่กล้าที่จะบอกเธอ....
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันแค่ไหน...แต่เรื่องแบบนี้......พอผมคิดได้แค่นี้...ก้อนแข็งๆก็มาจุกอยู่ที่คอ...
ความรู้สึกที่น่าขยะแขยงจนทนไม่ได้ค่อยๆครอบงำตัวผม....

          "ฉันจะจำสิ่งที่เธอทำพันครั้งที่เธอทำดี...ฉันจะลืมสิ่งที่เธอเป็นสิบครั้งที่มันร้ายๆ..."
ยังไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจ...เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน...ทรายโทรมา...ผมจึงกดรับสายไป...

          "เอ็ม...นี่อยู่ไหนอ่ะ....ทำไมไม่มาเรียนอ่ะวันนี้....โทรไปก็ไม่รับ" เสียงทรายพูดรัวเร็ว...ทำให้ผมที่แม้ว่าจะไม่ค่อยสู้ดีนักยังยิ้มและหลุดหัวเราะออกมาได้

          "ใจเย็นๆทราย....เราไม่เป็นไรมากหรอก...แค่ไม่สบายนิดหน่อย"
ผมตอบโกหกอีกครั้ง...ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกอีกกี่ครั้งกันแน่..

          "จริงเหรอ....เชื่อได้แน่นะ" ทรายถาม....แสดงความไม่เชื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด

          "แล้วเราจะโกหกทรายทำไมล่ะ" ผมตอบเสียงแหยๆ....

          "อืม...แล้วหายดีหรือยังล่ะ...พรุ่งนี้มาเรียนไหวมั้ย..."ทรายยังคงเป็นห่วง

          "อืม....พรุ่งนี้ก็คงได้เจอเราแล้วล่ะ...อืม.....ไม่เป็นไร...แล้วเจอกันนะ"
ผมพูดให้ทรายหมดความกังวลแล้ววางสายไป...

          ผมวางโทรศัพท์มือถือแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้า...แผลทางใจเจ็บมากกว่าแผลทางกาย...
แผลที่ร่างกายสักวันก็คงเลือนลาง....แต่ความรู้สึกที่ได้รับ....ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานสักเพียงใด...ผมหลุบตาลง...
ปล่อยให้น้ำตาหยาดหยดผ่านใบหน้า...สักพักเสียงมือถือผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง...ผมจึงค่อยๆเอื้อมมือไปกดรับสาย

          "ดีเอ็ม....ว่างอยู่มั้ย...คุยได้หรือป่าว" เสียงอาร์ทผ่านมาตามโทรศัพท์...
ทั้งๆที่เป็นคนที่ผมคิดว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด...แต่คราวนี้กลับทำให้ผมอึดอัดใจอย่างประหลาด....รู้สึกว่าตัวเอง....
ไม่สมควรจะคุยกับอาร์ท

          "เอ็ม...เอ็ม...ได้ยินมั้ย"

          "ได้ยิน...อาร์ท...เป็นไงบ้างอ่ะ...."

          "ก็ดี...คิดถึงเอ็มเลยโทรมาหา..."

          "..."  ผมฟังแล้วตอบอะไรไม่ถูก...พอคิดว่าผมไม่มีอะไรเหลือพอให้อาร์ทจะชอบได้แล้ว...
ความรู้สึกแย่ๆยิ่งเข้ามาทับถมตัวผม

          "เป็นอะไรไปเอ็ม...ไม่สบายอะไรหรือป่าวเนี่ย..."

          "ไม่ได้เป็นอะไรหรอก...แค่เมื่อกี้คิดอะไรเพลินๆอยู่...เอ็มก็คิดถึงอาร์ทเหมือนกัน...อยู่ตั้งไกล...
เลยไม่ค่อยได้เจอกันเลย...ไม่เหมือนแต่ก่อนที่อยู่หอแล้วได้เจอหน้าทุกวัน"...ผมพูด...
คิดถึงวันแย่ๆในสมัยก่อน ที่ผมมีอาร์ทค่อยอยู่ข้างๆและช่วยแก้ไขปัญหาให้เสมอ

           "อืม...อาร์ทก็คิดอยู่...ว่าศุกร์นี้จะไปหาเอ็มที่ ม. ....เอ็มว่างหรือป่าว..." คำพูดอาร์ททำเอาผมชะงัก....
ไม่แน่ใจว่าผมอยากเจออาร์ทเร็วขนาดนี้แน่หรือป่าว...เพราะแผลที่ตัวคงไม่หายไปภายในวันมะรืนแน่ๆ..

          "เอ่อ....ว่าง..." ผมตอบไปอย่างตะกุกตะกัก...เพราะในตอนนั้นในหัวมันโล่งสะจนคิดไม่ออก
ว่าจะโกหกว่าไม่ว่างเพราะอะไร

          ผมคุยกับอาร์ทไปเรื่อยๆ...เพราะความคุ้นเคยทำให้ความตึงเครียดของผมลดน้อยลงเรื่อยๆ...อาร์ทยังดูสุขสบายดี...
อาร์ทเล่าให้ผมฟังว่า...มีคนมาอ่อยให้เค้าจีบมากแค่ไหน...ตั้งแต่ที่เค้ากลายเป็น"เดือน"ของคณะ...ผมฟังไปขำไป...
อาร์ทยังเล่าอีกว่ามีคนพยายามยัดเยียดเบอร์โทรให้เค้ายังไงบ้าง...บางคนอาร์ทก็เหนื่อยจนต้องเดินหนี (แบบไม่ให้เค้ารู้ตัว)...ผมมีความสุขขึ้นเยอะ...เมื่อได้ฟังเรื่องพวกนี้....อาร์ทได้ยินว่าผมบอกว่าไม่เป็นไร
เค้าก็ต้องเชื่อไปอย่างนั้น...ซึ่งผมเองก็รู้ว่าอาร์ทเองก็คงจะผิดสังเกตุในตัวผมแน่ๆ



 ----วันพฤหัสบดี -----
          วันรุ่งขึ้นผมตื่นเช้ากว่าปรกติ...อาบน้ำแต่งตัว...
ผมมองกระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย...
พลันสายตาของผมก็มองเห็นความผิดแปลก...เมื่อพบรอยแดงทั่วคอและท้องแขนที่เกินมาจากเสื้อนักศึกษา...
ผมเบนสายตาหลบจากกระจก...แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อ...ผมหยิบเสื้อแขนยาวขึ้นมา...
แล้วคิดได้ว่ายังไงมันก็ปิดรอย kiss mark ที่คอไม่ได้แน่ๆ...ผมเลยตัดสินใจใส่เสื้อยืดคอเต่าสีขาวไว้ข้างใน...
มันต้องดูแปลกแน่ๆ...ผมคิด....เพราะว่าคงไม่มีใครบ้ามาใส่เสื้อยืดข้างในเสื้อแขนยาวในหน้าร้อน ของเมืองไทยอย่างนี้
หรอก...แต่จะให้ไม่ใส่ก็ไม่ได้...ผมกัดริมฝีปากแน่น...พอคิดไปถึงสาเหตุที่ผมต้องมาหาวิธียุ่งยากพวกนี้แล้ว....

          "ติ๊ดๆๆ" นาฬิกาข้อมือส่งเสียงร้องเบาๆเพื่อบอกเวลา 8.00 น...
ผมเลิกพะวงถึงความประหลาด ในเสื้อที่ใส่แล้วรีบไปจับรถเมล์เพื่อไปมหาลัยก่อนที่จะสายเกินไป...

          ผมไปถึงห้องเลกเชอร์สายไป 10 นาที...ทรายจองที่ไว้ให้ผม...ผมจึงเข้าไปนั่งโดยไม่รบกวนใครมาก...
ทรายละสายตาจากสไลด์บนกระดานมามองที่ผมแวบนึง...สีหน้าฉายความประหลาดใจในอะไรบางอย่าง...
แต่เธอก็ยังไม่ได้ถามอะไร...จนกระทั่ง...พักกลางวัน

          "วันนี้ร้อนเนอะ...ว่ามั้ย" ทรายถามระหว่างทางไปโรงอาหาร

          "อืม...." ผมครางตอบแต่ยังดีที่คิดขึ้นได้ว่าตอบไปว่าร้อนคงไม่ดี

          "แต่ในแอล(ห้องบรรยายรวม)ก็หนาวนะ...แอร์ตกใส่แล้วเย็นน่าดู" ผมตอบถูไถไป...ทรายฟังแล้วพยักหน้า...

          "นั่งข้างกัน...แต่ตกใส่ที่นั่งเดียว?" ทรายพูดลอยๆทำเอาผมชะงัก...

          "เอ็ม...มีอะไรหรือป่าว..." ระยะทางไปโรงอาหารดูไกลทีเดียวเมื่อผมต้องมาพูดถึงเรื่องนี้...ผมมองหน้าทราย...
แสร้งยิ้มออกไปแล้วบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ก็ทำไม่ได้

          "ไม่เป็นไร...ถ้าเอ็มยังไม่พร้อม...แต่...มีอะไรก็อย่าเครียดเก็บไว้คนเดียวอีกนะ...เอ็มยังมีเพื่อนคนนี้อยู่นะ"
 ทรายพูด...ใช่...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม...ไว้ถึงตอนที่ผมพร้อม...ผมจะบอกเธอ...

          ผมกินข้าวกลางวันแล้วเดินไปรอเรียนต่อที่ตึกวิทยาศาสตร์ เพราะช่วงบ่ายต้องทำแลปชีวะ...
การแบ่งกลุ่มของแลปชีวะทำให้ผมอยู่คนละห้องกับทราย (เพราะเรียงตามเลขที่)
ผมเลยนั่งอยู่กลุ่มเดียวกับไอริวกับไอป้อง...

          "หนาวมากเหรอว่ะเอ็ม" ริวถามขึ้นระหว่างฟังอาจารย์ brief lab

          "อืม...ในแอล (L=lecture room) มันหนาว" ผมตอบ

          "แล้วเสือกนั่งที่เดิมทำไมวะ...ไม่ย้ายที่เอา...มึงใส่เสื้อแขนยาวกูเห็นแล้วร้อนแทนเลย"
ริวกล่าวทำเอาผมต้องขำแห้งๆ

          "แล้วมึงจะมาร้อนแทนกูเพื่อ ~" ผมแกล้งตอบกลับไปอย่างนั้น...ทั้งที่ความเป็นจริงก็ร้อนแทบตาย...
แต่ในเมื่อผมหาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้...ก็คงต้องทนไปอย่างนี้...

          ระหว่างคาบแลปที่ดูวุ่นวาย...ทุกคนเดินไปมา(เพราะคุยกัน)ทำให้ในระหว่างคาบ
ผมต้องโดนถามคำถามเดิมๆบ่อยมาก...พอท้ายๆคาบเรียนทุกคนก็เริ่มจับกลุ่มคุยกัน...
โต็ะที่ผมนั่งอยู่ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย...ตั้งแต่เรื่องจีบสาวไปจนถึงเรื่องการเมือง...ที่ทำให้ผมนั่งฟังอย่างเงียบๆ...
จนต้องฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างเบื่อๆ...เพื่อนๆมีความเห็นไม่ตรงกันในเรื่องนี้...
หลายคนมีข้อมูลมายืนยันความไม่ดีของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร(ไม่ใช่โวลเดอร์มอร์นะครับ)...
บางคนก็เอาข้อเสียของกลุ่มพันธมิตรขึ้นมาพูด....ผมฟังไปนอนไปก็เริ่มเคลิ้มๆจะหลับ....
ก่อนที่จะมาสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสที่ไหล่

         ผมลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วแล้วดันตัวออกห่างจากด้านที่ถูกสัมผัส....ความรู้สึกชั่ววินาทีที่ถูกแตะ...มันทำให้ผมนึกถึง...

          "เป็นไรไปว่ะเอ็ม...กูนึกว่ามึงหลับ" ไอป้องพูด...สีหน้าแสดงถึงความตกใจไม่น้อยไปกว่าผม

          "ป่าว...แค่ตกใจ" ผมตอบ...ร่างกายยังแข็งทื่อ...ความรู้สึกกลัวที่เกิดขึ้นในชั่วครู่กำลังทุเลาลง

          "ตกใจไรว่ะ...กูสิตกใจเลย...เล่นลุกขึ้นมาพรวดเดียว"
ป้องยังบ่นต่อแต่ผมไม่สนใจแล้ว...ทนไม่ไหว...ไม่ชอบ...กลัว

          "ไม่มีไรหรอก...กูกลับแล้วดีกว่า...ฝากส่ง report ด้วยนะ"
ผมยื่นรายงานแลปให้มัน...คว้าเป้มาสะพายแล้วเดินออกนอกห้องไป

          ผมรีบเดินออกจากห้องนั้น...ลงบันไดมาชั้นล่าง...ขาทั้งสองข้างก้าวเร็วเหมือนกับว่าผมไม่ได้เป็นคนบังคับ....
ผมจะกลัวอะไร...แค่แตะ...ไม่ใช่มันสักหน่อย...ผมหยุดเดินก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆข้างทาง...
แค่คิดถึงเรื่องนั้นมันก็ทำให้ผมอยากจะอ้วก...ความรู้สึกคลื่นเหียนทำให้ผมก้าวขาไม่ออก...ผมเลิกเสื้อแขนยาวขึ้น...
มองรอยที่ข้อมือแล้วรู้สึกสะท้อนอยู่ในใจ...จางลงบ้างมั้ย?....เหมือนว่ามันจะเข้มขึ้น...แหงล่ะ...รอยช้ำก็เป็นอย่างนี้....
ผมได้แต่บอกตัวเอง...ผมดึงแขนเสื้อปิดลง...แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินต่อ....
พอเดินไปสักพักผมถึงรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์มือถือสั่น...

          "ห้องเอ็มเลิกแล้วเหรอ" เสียงทรายกรอกมาตามโทรศัพท์

          "อืม เลิกแล้ว" ผมตอบ

          "ห้ามกลับก่อนนะ....ห้ามๆๆๆๆๆ...ได้ยินมั้ย"
ทรายพูด...ทำเอาผมหัวเราะ...เธอคงเป็นห่วงและก็คงมีอะไรจะคุยกับผมด้วย

          "อืม...ทรายเลิกยังอ่ะ"

          "เลิกแล้วๆ...คอยแปบ...แล้วนี่อยู่ไหนอ่ะ"

          "ร้าน XXX ซื้อน้ำปั่นอยู่...จะซื้ออะไรหรือป่าว...จะได้สั่งให้" ผมพูดไปเดินไปให้ถึงร้านที่ว่า...

          "บลูเบอร์รี่ปั่น...ไม่ใส่นมนะ"

          "อืมๆ...แล้วเจอกัน" ผมตอบแล้ววางสายไป.....เฮ้อ......อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...อย่างน้อย...
ตอนนี้ผมก็ยังมีคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม

          อีกสิบนาทีถัดมาทรายก็มาเจอผมที่ร้าน...เธอรับน้ำไปถือไว้แล้วบ่นเรื่องแลปให้ฟังบ้าง...
ซึ่งผมก็ฟังอยู่เงียบๆไม่ได้ตอบอะไร...ฟังไปเรื่อยๆ ใจก็หวนคิดถึงอาการแปลกๆของตัวเองตอนที่ป้องมันมาแตะโดน...
คิดไปเองมั้ง...ผมปลอบใจตัวเอง

          "เป็นไรไปเงียบเชียว" ทรายถามหลังจากเห็นผมเงียบไปนาน

          "ไม่นี่...สบายดี" ผมตอบแล้วดูดกาแฟปั่นในมือต่อ...แล้วทรายก็ไม่ได้ถามอะไรผมเลยเดินไปเรื่อยๆ

          "เอ้อ!!!!! ลืมเลย" ทรายร้องเสียงหลงทำเอาผมตกใจ

          "ลืมอะไร" ผมถาม

          "จักรยาน...จอดไว้ข้างแอล....กลับไปเอานะ" ทรายป้ำๆเป๋อๆทำเอาผมขำ...

          "ไปสิ...ดีนะไม่นึกออกตอนเดินถึงหอแล้วหน่ะ" ผมประชด

          พอเดินไปถึงที่จอดจักรยานผมเห็นแล้วก็ต้องเซ็ง...เมื่อจักรยานที่ปกติจะจอดเรียงเป็นระเบียบ
มันกลับล้มเป็นโดมิโนเละเทะไปหมด...คงมีใครทำล้มแล้วหนีไป...แล้วทำไมวันนี้คนจอดจักรยานถึงเยอะนักฟร่ะ...
ผมได้แต่บ่นในใจ

          "คันไหนอ่ะ ทราย...บอกข่าวดีทีว่ามันไม่ได้โดนทับอยู่" ผมถามแซว

          "ข่าวร้ายแหะ...โดนทับอยู่อ่ะ" ทรายตอบแล้วเดินไปพยายามเขยือนจักรยาน...ซึ่งไม่เป็นผล

          "เด๋วเอ็มเลื่อนจักรยานคันอื่นให้แล้วค่อยถอยออกมาก็ได้..."
 ผมพูดแล้วดึงเสื้อผ้าให้สะดวกในการยกจักรยานที่ล้มทับกันไปหมด...
ทรายพยักหน้าตอบรับ แล้วเลื่อนจักรยานคันอื่นออกไปเพื่อง่ายต่อการปลดล็อกกุญแจ...
ผมยกจักรยานไปสักสามคัน ก็เห็นว่าพอแล้วเลยเดินมาหาทรายที่นั่งปลดล็อกกุญแจอยู่เงียบๆ...
เธอถอยจัรยานแล้วหันมาถามผม

          "เราขับให้ซ้อนมั้ยเอ็ม" ทรายพูดติดตลกผมเลยยกแฟ้มขึ้นตีหัวเธอเบาๆ

          "ไว้เป็นรถยนต์ก่อนแล้วค่อยพูดนะ..." ผมตอบแล้วก้าวขึ้นค่อมจักรยานแล้วทรายก็ซ้อนท้าย
 
          ผมปั่นไปตามทางช้าๆเพราะทางเดินมีคนเดินอยู่...ทรายนั่งเงียบๆอยู่ข้างหลังไม่ได้พูดว่าอะไร...
ผมเลยขี่ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงสะพานที่คนน้อยลงหน่อย...แต่ด้วยความที่ผมไม่ถนัดให้คนซ้อนเลยขับไปอย่างช้าๆ

          "เอ็ม" เสียงทรายเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง

          "ถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ทรายถามขึ้น...

          "อืม...จะถามไรอ่ะ" ผมตอบ...ในใจไม่ได้คิดอะไร

          "ข้อมือเอ็มไปโดนอะไรมา...ทั้งสองข้างเลย" คำถามทรายทำเอาผมตัวแข็งทื่อ...ไม่นึกว่าจะโดนถามคำถามนี้...
เหลือบไปดูแขนเสื้อถึงรู้ตัวว่าตัวเอง ถลกขึ้นมาพับไว้อย่างลวกๆตอนยกจักรยาน เพราะไม่สะดวก..
กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้ดึงลง...พลันสายตาที่เหลือบไปมองที่แขนตัวเอง...ทำเอารถจักรยานเสียหลักเซไปวูบหนึ่ง
ก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวแล้วขับจักรยานไปต่ออย่างเงียบๆ...ด้วยความเครียดว่า...ผมจะตอบอะไรไปดี...
เห็นอยู่ชัดๆขนาดนี้...รอยมัด...จะตอบว่าไร...เอ็มแค่มัดตัวเองเล่นๆเท่านั้น.....บ้าแน่ๆตอบไปอย่างนั้น...
ความเงียบของผมกับทรายทำเอาน่าอึดอัด...จนกระทั่งถึงหน้าหอพักทรายก็ลงจากจักรยานแล้วเดินมาหาผม...
ดึงมือผมไปแล้วแตะที่ร้อยช้ำแล้วรอยถลอกอย่างแผ่วเบา....แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาผม...ทรายไม่ถาม...
เพราะถามไปแล้ว...จะไม่ถามซ้ำถ้าไม่อยากตอบ...ผมรู้ดี...ผมไม่ได้ดึงมือกลับ...รู้ว่าตัวเองที่แบกรับความรู้สึกนี้ไว้
มันหนักหนาเกินไป...แต่จะบอกยังไง...ว่าโดนทำเรื่องน่าอัปยศ...บัดสี....บอกไม่ถูก

          "ก็..." ผมเริ่มแล้วก็หยุด...พูดไม่ออก....จำเป็นมั้ยที่จะต้องบอกทราย...ไม่บอกได้มั้ย...แต่ก็อยากให้มีคนเห็นใจ...
เป็นทรายได้มั้ย...ที่จะมาเข้าใจเราในตอนนี้ว่ารู้สึกอย่างไร...เป็นทรายได้มั้นที่จะมาทำหน้าที่แทนอาร์ท...
คนที่เข้าใจและพร้อมจะหาทางแก้ปัญหา

          "ก็แค่...ถูกทำให้สูญเสียบางอย่างไปเท่านั้นแหละ...ไม่สำคัญนักหรอก" ผมตอบไป...ทรายคงเข้าใจ...
เพราะดวงตาที่ทอดมองมาเจือความเศร้าและความเข้าใจ...ที่บอกว่าไม่สำคัญมันก็ไม่จริง...แต่ให้ทำไงได้...
ร้องไห้คร่ำครวญว่าถูกคนขืนใจก็ใช่ที่...ตัวเราเองก็เป็นผู้ชาย

          "โธ่...เอ็ม" ทรายพูด...ผมมองหน้าเธอเห็นน้ำตาที่คลอ...ก่อนที่จะหยดผ่านดวงหน้าหวาน

          "อย่าร้องไห้เลยทราย...เอ็มไม่เป็นไรแล้ว...ตั้งสองวันแล้ว...เด๋วก็หาย...เอ็มไม่ใช่ผู้หญิง...
มันไม่มีอะไรสำคัญหรอก" ผมพูด...พูดไปเจ็บไป...เจ็บจนจุก...ทำไมต้องเป็นเราที่โดนทำเรื่องแบบนี้...
ผมเองก็ยังไม่เข้าใจ

          "มัน.....เกิดขึ้นได้ยังไง...ทราย...."
ทรายหยุดร้องได้แล้ว...ผมรู้ดีว่าเธอกำลังคิดโทษตัวเองที่ไม่ได้ให้พี่ข้าวไปส่งผมถึงหอ...
แต่ก็นั่นแหละคนที่ปฏิเสธหาเรื่องใส่ตัวก็คือผมเอง...ผมลงจากจักรยานล็อกกุญแจแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน
ที่ปราศจากคน...ทรายเดินตามมาโดยไม่ถามอะไร

          "ทรายอย่าโทษตัวเองเลย...ถึงไม่ใช่วันนั้นเอ็มก็คงไม่รอดมันอยู่ดี...มันตั้งใจ...มันรู้จักเอ็ม...
มันรู้ว่าเอ็มเคยกระทืบไอโรคจิตนั้น" ผมพูดขึ้นเบาๆ...ทรายเงยหน้าขึ้นฟัง

          "มันคงแก้แค้นเอ็ม" ผมพูด...รู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเองที่ถูกกระทำ...พูดเหมือนเป็นคนอื่น...
จะได้ไม่รู้สึกเจ็บแล้วเล่าต่อไปได้

          "มันมีสิทธิ์อะไรมาแก้แค้น...เอ็มไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...เอ็มแค่ป้องกันตัว...ทำไม...ทำไมถึง..."
 ทรายพูดแล้วเงียบไป

          "ไม่รู้สิ...ในสายตาพวกมัน...เกย์คงเป็นคนชั้นต่ำที่พวกมันจะทำอะไรก็ได้....มันคิด...คิดว่าเอ็มขายตัว...
จะนอนกับใครก็ไม่ต่างกัน...เหมือนไม่มีความรู้สึก" ผมเริ่มพูดอย่างตัดพ้อ...สมเพชตัวเอง....ทรายดึงมือผมไปกุมไว้...
มือเล็กๆบอกให้รู้ว่าผมยังมีเธอที่รับฟังได้ทุกเรื่อง...

          "เอ็ม...ทรายเป็นห่วงเอ็ม...ตอนนี้ทรายช่วยอะไรเอ็มได้มั้ย...ช่วยให้เอ็มรู้สึกดีกว่านี้"ทรายพูดมือที่กุมอยู่สั่น

          "ตอนนี้...ที่ทรายนั่งอยู่ข้างๆตอนเอ็มทุกข์ใจ...ก็ช่วยเอ็มได้แล้ว" ผมตอบแล้วยิ้มให้ทราย
---------------------------------------------------
InLuSt  say : รู้สึกผิดจังแหะ...
                       ตอนแรกตั้งใจจะพิมพ์ให้จบ...แต่
                       แวะไปอ่าน spoiled harry 7
                       แต่ในที่สุดก็จบสักทีตอนนี้...อัพข้ามเดือน 555
                       วันศุกร์สอบ...บรึ่ย
                       ช่วยอวยพรกันด้วยนะ

 :bye2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-01-2008 21:39:44 โดย pajaa »

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
 :m15:  :m15:  :m15:  :m15:  :m15:
คนที่ทำแบบนี้ เขาจะคิดมั๊ยน้อว่าสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายแค่ไหน
ถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับเขา กับคนที่เขารัก จะเป็นยังไง
 :m15: :m15: :m15: :m15:

satan666

  • บุคคลทั่วไป

อ่านช่วงนี้กี่ทีๆก็... :m15: :sad2:

แต่ก็นะ มีวันพายุฝนก็ต้องมีวันฟ้าสดใส 

ฟ้าหลังฝนย่อมมีเสมอ :m1:

เอ็มเป็นคนที่เข้มแข็งจริงๆ o13

nartch

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15
โชคดีในการสอบคับ

 :pig4:

ปั่ น ป่ ว น

  • บุคคลทั่วไป
 :o12: :o12:  ใครมันเป็นคนทำเนี่ยยยยย  :angry2:


ถ้าอาร์ทรู้จะเป็นยังไงเนี่ย  :เฮ้อ:

paryjt

  • บุคคลทั่วไป
สู้ต่อไปนะคับ

ผมเป็นกำลังใจให้เสมอ

duntey

  • บุคคลทั่วไป
ตอนนี้เป็นอีกหนึ่งในตอนที่ผมชอบมากที่สุดเลยคับ

วนอ่านตอนนี้มาหลายรอบแล้ว
ยิ่งอ่านก็ยิ่งประทับใจ (ไม่ใช่ดีใจที่เกิดเรื่องร้ายนะคับ)
เอ็มเข้มแข็งมากจริงๆ
แล้วทราย...เป็นเพื่อนที่ดีอย่างที่สุด
มีเพื่อนแบบทรายแค่คนเดียว ก็ถือเป็นโชคดีอย่างที่สุดแล้วคับ

หลายๆอย่างตรึงเข้ามาในสมองเลยคับ
ตอนที่ทรายเอ่ยคำถามขึ้นมาลอยๆ ไม่คาดคั้นเอาคำตอบ
ตอนจักรยานล้ม ทำให้เอ็มต้องถลกแขนเสื้อขึ้นมา
ตอนทรายซ้อนท้าย ถามเอ็มเรื่องข้อมือ
ตอนทรายลงจากจักรยาน ค่อยๆเดินมาหาเอ็ม ลูบข้อมือที่มีรอยช้ำและแผลฉลอก พร้อมทั้งมองมาที่ดวงตาของเอ็ม
ตอนเอ็มตอบ"ก็แค่...ถูกทำให้สูญเสียบางอย่างไปเท่านั้นแหละ...ไม่สำคัญนักหรอก"
ตอนทรายน้ำตาคลอ ก่อนจะไหลอาบดวงหน้าหวาน
ตอนที่เอ็มตัดพ้อที่โดนกระทำแบบนั้น

ถึงจะเศร้า แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งกับความห่วงใยของเพื่อนที่ทรายมีให้จริงๆคับ

ออฟไลน์ naumi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1086
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-2
เอ่อ....ชอบเม้นของคุนคนข้างบนนี่อ่ะค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นจัง :m13:
เอ็มก้อสู้ๆน้า เปนกำลังใจให้จ้า เราเชื่อว่าเอ็มต้องผ่านมันไปได้ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ หุหุ :m23:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ มูมู่น้อย

  • Global Moderator
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +468/-12
ไม่น่าเชื่อเลย  มีคนแบบนี้ด้วย  คนทำก็น่าจะเรียนอยู่ เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย  ทำได้ไง :angry2:
อีกอย่าง  คณะนี้มันมีแค่เอ็มคนเดียวเหรอไง เห่อ

เอาใจช่วยๆ  ผ่านพ้นมันไป บททดสอบของชีวิต  อย่างน้อยก็มีทรายมีอาร์ท  o13

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
เมื่อความโชคร้ายผ่านไป ... สิ่งดี ๆ ในชีวิตจะผ่านเข้ามาแน่นอน  :a2:

อย่างน้อยก็ทำให้ได้รับรู้ถึงมิตรภาพความรักของเพื่อนแบบทราย  o7

OT

  • บุคคลทั่วไป
อ่านทันแล้วววววววว   :mc4:

ใครว่ะ  เลวได้โล่ห์มากกกก

ทำกันได้งัยเนี่ยยยย 

ขอบคุณมิตรภาพคำว่าเพื่อนจริง ๆ

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
รู้ว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว
แต่ก็ต้องเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดอยู่ดี
กรรมใดใครก่อ คนนั้นก็ต้องได้รับกรรมอยู่ดี
ใจเราเข้มแข็ง ลุกขึ้นมาได้เป็นพอ :a2:

แต่ก็นะขอ :เตะ1:มันอีกทีก่อนส่งไปลงนรก

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
เห็นใจมากมายอ่ะ

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
 :sad2: :sad2:
เอาน่ะคับ อย่าไปคิดมาก  :oni3:

 :a4: :a4:
:oni1: :oni1: :oni1:
อ่านต่อเนอะ

*******************************

ตอนที่ 26 : อาร์ท.....[9 ส.ค. 50]
 
          เล่าให้ทรายฟังแล้วมีอะไรดีขึ้นมั้ย?

          ถ้าเทียบกับไม่เล่าล่ะ

          ต้องดีกว่าสินะ....ถ้ามันไม่ดีกว่าผมคงไม่เลือกที่จะบอก...

          แล้วตอนนี้จะมาคิดในเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน....มันคงเหมือนคำพูดที่เราเคยได้ยินมา....
เราจะไม่มีทางเข้าใจในเส้นทางที่เราไม่ได้เลือก...สำหรับผมมันก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

          วันนี้ผมกลับถึงหอเร็ว...เพราะมีทรายกับพี่ข้าวมาส่งถึงที่...ตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจ...
แต่ทรายไม่ยอม...เธอบอกว่าเธอไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับผมอีก...ทรายบอกว่า...ผมน่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน...
เป็นคนที่จะคอยดูแลผมได้ตลอดเวลา...ผมฟังแล้วนึกขำ...ตอบกลับไปว่า...คนที่คิดว่าแฟนจะมาคอยปกป้อง...
คงมีแต่ผู้หญิง...ทรายฟังแล้วค้อนผมที่เอาแต่หัวเราะ...ถึงยังไงผมก็ยอมกลับด้วย...เพราะที่ทรายพูดไว้มันก็ถูก...
ผมไม่รู้ว่า...ไอโรคจิตมันจะคิดที่จะทำอะไรอีกหรือป่าว...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ให้ผมระวังตัวแค่ไหนก็คงสู้คนเลวๆ
อย่างมันไม่ได้....

          ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง...ช่วงนี้ผมถอนหายใจบ่อยจริงๆ....
เคยได้ยินว่าถอนหายใจบ่อยๆจะอายุสั้น...ถ้าจริง....ตอนนี้ผมจะมีอายุขัยเหลือเท่าไหร่กันนะ

          พรุ่งนี้อาร์ทบอกว่าจะมาหา...คิดแล้วผมก็ยกมือมาดูรอยแผล...ท่าไม่สังเกตคงไม่เห็นมั้ง...ใส่นาฬิกาคงปิดได้ข้างนึง...
แต่อีกข้าง...wrist band คงปิดได้บ้าง...พอถูไถไปได้...ถึงยังไงแผลก็ต้องจางลงเรื่อยๆ...
เพราะให้ใส่เสื้อแขนยาวอีกวันคงไม่ไหว...ร้อนจะตาย...

          .....อาร์ท....

          ...ตอนนี้อาร์ทคิดยังไงกับเอ็ม....ที่อาร์ทมาหาเพราะคิดว่าเอ็มเป็นเพื่อนใช่มั้ย....ตัดใจหรือยัง.....
ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ....เพราะตอนนี้เอ็มยิ่งไม่มีค่าคู่ควรที่จะรับความรักจากอาร์ทอีกแล้ว...
จากแต่ก่อนที่ไม่รู้ว่าอาร์ทชอบเอ็มตรงไหน...ตอนนี้เอ็มยิ่งเจ็บมากขึ้น...เพราะไม่เหลืออีกแล้ว.....รู้สึก....สกปรก....
ทำไมต้องเป็นผม....ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับตัวเอง...ทำไมไม่ใช่คนอื่น...แต่ก็รู้ว่าถามกี่ทีก็คงไม่มีคำตอบ...
มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด...แก้แค้น....ผมเป็นคนผิดเหรอถึงมาทำกับผมอย่างนี้...ผมแค่ป้องกันตัวเอง....
คิดแล้วก็เจ็บใจ...ผู้ชายเหมือนกัน...แต่สู้แรงไม่ได้...เพราะมันลอบกัด....ทำตัวไม่สมเป็นผู้ชาย....มัน....

          ด่าอยู่ในใจหลายรอบ...จนหาคำด่าที่สมกับการกระทำต่ำๆของมันไม่ได้แล้ว....คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหล.....
อาร์ท....ช่วยเอ็มทีได้มั้ย....ช่วยให้ลืมว่าเคยผ่านอะไรมา....เคยโดนอะไร...ช่วยทำให้เอ็มนึกว่ายังอยู่มอปลายได้มั้ย....
สมัยที่เอ็มทุกข์ใจน้อยกว่านี้.....ผมนอนนิ่งจ้องเพดานห้อง...ปล่อยให้สายน้ำตาผ่านไป....
สักวันผมจะหยุดร้องไห ้ให้กับเรื่องนี้...พอแผลหายผมจะลืม...ไม่คิดถึงมัน...ปล่อยมันไป...ไม่จำไม่คิดถึงมันอีก....
ผมสลัดหัวตัวเองเบาๆแล้วลุกขึ้นนั่ง.....ก่อนที่จะลุกไปหยิบซีดีที่อาร์ทให้มาถือไว้ในมือ....มีแต่เพลงที่ผมชอบทั้งนั้น....
ยิ้มเศร้าๆให้ตัวเองแล้วเปิดซีดีฟัง....คงมีแต่อาร์ทที่เข้าใจเอ็ม....และคงมีแต่เอ็มที่ทำให้อาร์ทเสียใจ......


------------------------------------------------------------------------------

          วันศุกร์

          วันนี้เป็นการเรียนที่น่าเบื่อ.....เคมีอะไรก็ไม่รู้....ไม่เข้าใจว่าแพทย์อย่างผมจะเรียนไปทำไม....
บรรยากาศในแอลเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ...ความรู้สึกง่วงงุนเริ่มเข้ามาแทนที่...
จนเสียงอาจารย์ที่กำลังสอนค่อยๆเงียบลงจากโสตประสาท....รู้สึกตัวว่าค่อยๆวูบ...แขนทั้งสองข้างเกยซ้อนกัน...
แล้วผมก็ฟุบหลับไป....ง่วงจริงๆ.....ไม่น่านอนดึกเลยแหะเมื่อวาน

          .....เอ็ม......

          ....ตื่นได้แล้ว......ไม่ตื่นจะทิ้งไว้นี่นะ......

          .....เอ็ม.....หมดคาบแล้ว......

          .........."อืม.....รู้แล้ว" ผมครางตอบ

          "ไม่กินข้าวที่ตลาดกันเอ็ม.....เดี๋ยวคนเยอะ.....ตื่นได้แล้ว" เสียงทรายค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกตัวว่าตัวเองหลับจนหมดคาบเคมีที่แสนจะน่าเบื่อนี้....ผมเหยียดตัวบิดขี้เกียจ.....คิดได้ในใจว่า....
ถ้าจะมานอนในแอลแล้วตัวผมจะตื่นมาเรียนทำไมกันละเนี่ย...สู้นอนต่อที่หอดีกว่า....คิดแล้วก็ส่ายหัวอย่างเซ็งๆ...

          "ง่วงเหรอ" ทรายถามขณะที่ช่วยผมเก็บของใส่เป้...ผมพยักหน้าหงึกหงักตอบเพราะยังง่วงอยู่

          "คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนดึก...ไม่น่าเลย....อดเรียน...เซ๊ง" ผมตอบแล้วเดินออกนอกแอลไปกับทราย...

          "วันนี้อาร์ทมาใช่มะ....จะได้เห็นสักที...คนที่เอ็มบอกว่าดีอย่างนู้นดีอย่างนี้...แถมหล่ออีกตะหากเนี่ย"
ทรายพูดทำเอาผมขำเล็กๆ...ก็เป็นความจริงนิ...ไม่ได้ชมเกินไปสักนิดเดียว

          "อืม....แต่อาจจะไม่ดี  ไม่หล่อเท่าพี่ข้าวของทรายก็ได้" ผมแซวกลับ

          "อาราย....พี่ข้าวของทรายที่ไหน...แค่พี่ชายข้างบ้าน...แค่นั้น" ทรายหันมาทำตาโตแล้วรีบปฏิเสธ...
คราวนี้ทำผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่...ปากแข็งจริงๆ...โดยเฉพาะพี่ข้าว...คงไม่แสดงออกอะไร....
ทรายเลยได้แต่บอกอยู่อย่างนี้

          ผมกับทรายซื้อของกินจากตลาดแล้วไปนั่งกินที่โรงอาหาร เพราะบริเวณตลาดไม่มีโต๊ะมากพอสำหรับนักศึกษาทั้งหมด....ผมเลือกนั่งด้านตรงข้ามกับทราย...
แล้วเราก็เริ่มคุยเรื่อยเปื่อย

          "อืม...แล้วดิวที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังอ่ะ...หล่อได้เท่าอาร์ทหรือป่าว" ทรายถามขึ้นมาจิ้มทาโกยากิขึ้นทาน

          "ไม่...ไม่หล่อ...หน้าตาธรรมดาๆไม่มีอะไรเด่นมาก...ก็แค่...น่ารักดี" ผมตอบไปตามความจริง...
รู้สึกได้ว่าตัวเองเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้ว เมื่อพูดถึงดิว

          "อย่างอาร์ทก็....ไม่รู้สิ...เพราะขาวมั้ง...ดูหล่อแบบเอเชียอ่ะ...ออกแนวจีน เกาหลีญี่ปุ่นอะไรประมาณนั้น"ผมอธิบาย

          "อย่างคนนั้นเรียกว่าหล่อหรือป่าว" ทรายพูดแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางผู้ชายที่นั่งโต๊ะที่ถัดไปทางซ้ายอีก 4 โต๊ะ...
เห็นผู้ชายคนนึง ที่ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังคุยกับเพื่อนในกลุ่มอย่างเมามันอยู่

          "ไม่...เห็นได้ทั่วไป...เดินสยามก็เจอแล้วหน้าตาแบบบนี้" ผมตอบ..ทำเอาทรายหัวเราะ

          "ก็ว่างั้น" ทรายตอบ

          "แล้วคนนั้นล่ะ" ทรายถามอีก

          "ไม่ไหว...อย่างนั้นเข้าขั้นแย่" ผมตอบ...ไปๆมาๆ
ผมกับทรายก็ผลัดกันวิจารณ์ผู้ชายที่อยู่ในรัศมีที่พอจะเห็นหน้าได้เกือบหมดอย่างสนุกปาก...
จนกระทั่งคนสุดท้ายก่อนที่จะออกนอกโรงอาหาร

          "แล้วคนนั้นอ่ะ...คนที่ถือกาแฟปั่นอยู่อ่ะ..." ทรายถามเสียงเบา...แล้วผมก็มองตามไป....

          "อืม...คนนี้หล่อ...ประมาณ dark tall and handsom" ผมตอบ

          "อืม...เห็นด้วย...หล่อแบบเข้มๆ...คิ้วเข้มหน้าคม...ตัวสูง...ตรงสเปคเลยนะเนี่ย" ทรายพูด

          "อ่านะ...แล้วเอ็มจะบอกพี่ข้าว..."ผมแกล้ง

          "เชิญๆๆๆ...ไม่สน......เอ....เข้ามองมาทางนี้ด้วยแหะ"
...ผมฟังแล้วเลยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเคยชิน จนลืมไปว่าควรจะหลบตามากกว่าเพราะกำลังนินทาถึงอยู่

          สายตาที่สบมองไม่ได้ให้ความรู้สึกแปลกอะไร...เหมือนคนที่บังเอิญหันหน้ามาเจอกันเท่านั้น...
แต่ผมเป็นคนหลบตาก่อนเมื่อความคิดในหัวเริ่มเอาไปเปรียบเทียบกับอาร์ทอย่างไม่รู้ตัว...หล่อ...คนละแบบกับอาร์ท...
แต่หล่อจริงๆ....ถ้าอาร์ทคือแสงสว่าง...ผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นความมืด....ผมทิ้งถุงขยะในมือพร้อมความคิดไร้สาระ...
แล้วผมจะเปรียบไปเพื่ออะไร...ใครก็ไม่รู้...ไม่รู้จักสักหน่อย...

          "รีบเดินจังเลยเอ็ม" ทรายท้วงขึ้น...

          "ก็รีบเดินไปบอกพี่ข้าวไงว่าทรายนอกใจ" ผมตอบไปเรื่อย

          "ให้มันแน่...คงไม่ใช่ว่า...ถูกใจคนนั้นด้วยหรอกนะ" ทรายล้อ...ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไร...
เพราะรู้ว่าทรายเองก็ล้อเล่น...ผมชวนทรายไปเล่นคอมฆ่าเวลา...รอจนกว่าอาร์ทจะโทรมาบอกว่าถึงแล้ว....
พอผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงอาร์ทก็โทรมา...ซึ่งตอนนั้นก็ 4 โมงเย็นแล้ว

          "ถึงแล้วเหรอ" ผมถาม

          "อืม...กำลังจะเดินเข้ามอ...ให้ไปเจอที่ไหนอ่ะ"
อาร์ทถาม...เสียงเหมือนเหนื่อยๆ...สงสัยกำลังรีบเดินอยู่ระหว่างทางแน่ๆ

          "อืม..........หอใน...มีคนอยากเจอ"

          "ใครอ่ะ"

          "ทราย...คนที่เอ็มเคยเล่าให้ฟังไง" ผมตอบ

          "อ๋อๆ...อืม...เดี๋ยวเจอกันละกัน...มีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลยละ" อาร์ทตอบ..ซึ่งผมตอบรับแล้วกดวางสายไป

          วันนี้ขอให้มีแต่เรื่องดี...เพราะผมได้เจออาร์ทหลังจากไม่ได้เจอมานาน...ผมอวยพรให้ตัวเอง...
ขอให้อาร์ทเป็นคนที่นำโชคดีมาให้ผมด้วยละกัน...เรื่องแย่ๆให้มันจบไป...ตอนดิว..เพราะมีอาร์ทถึงรู้สึกดีขึ้นได้...
ตอนนี้...อาร์ทก็เหมือนเป็นความหวังเดียวของผม...







          (..........สิ่งที่ขอ....ทำไมไม่เคยเป็นจริง.....)





          (...คงเป็นเพราะผมคงไม่ใช่ลูกคนโปรดของท่าน...  พระเจ้าที่อยู่บนฟ้า)         


------------------------------------------------------------------------------------
 :bye2:

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
อยากอ่านต่อน่ะ  :a11:
มาต่อหน่อยนะ 
ชอบสำนวนการเขียนจังเลย
ชอบตรงนี้ด้วย


          แล้วตอนนี้จะมาคิดในเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน....มันคงเหมือนคำพูดที่เราเคยได้ยินมา....
เราจะไม่มีทางเข้าใจในเส้นทางที่เราไม่ได้เลือก...สำหรับผมมันก็คงเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน

         


ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
อืม อย่างว่านะ เจอคนดีก็ดันไม่รักเขาซะนี่
นี่คนเลวเริ่มปรากฏตัวหล่ะ
คนเลวมันจะเร้าจายเสมอ
 :m30: :m30: :m30: :m30:

ขอให้ผ่านมันไปให้ได้ มีคนอื่นเจอเรื่องเลวร้ายมาเยอะกว่าเรามากมาย
 :mc3: :mc3: :mc3:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด