ตอนที่ 14 : ความรักของพ่อแม่......[24 มี.ค. 50]
ผมใช้ช่วงเวลาปิดเทอมไปอย่างสบายใจ...ได้พักผ่อนจากการเรียนอย่างเต็มที่...แม่บอกผมว่าตอนนี้จะพักก็พักให้พอ
เพราะเดี๋ยวขึ้นมอหกผมจะเหนื่อย...ผมเห็นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย...การสอบเอนทรานต์ในปีของผมยังไม่ลงตัว...รู้แต่ว่า
มันไม่ได้สอบเหมือนเดิมแน่ๆ...ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน....แต่เก็บเรื่องนี้เอาไว้ทีหลังดีกว่า
อาร์ทโทรหาผมตลอดช่วงปิดเทอม...อาร์ทบอกว่าคิดถึงผม...ซึ่งผมได้แต่ตอบกลับไปแกนๆว่าผมเองก็คิดถึงเขา
เหมือนกัน...ก็เพื่อนทั้งคนจะไม่คิดถึงได้ไง...ผมรู้ว่ามันฟังดูทำร้ายจิตใจอาร์ทอยู่พอสมควรในเมื่อเกือบปีที่ผมคบกับ
เขามา...ผมก็ให้เขาได้เพียงเพื่อนเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
ผมใช้เวลาส่วนมากกับคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ท...อ่านนิยายบ้างเป็นครั้งคราว...ผมชอบที่จะคุยอะไรๆผ่าน
อินเตอร์เน็ทเพราะมันไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของผม...ถึงผมจะประกาศตัวเองว่าชอบคนเพศเดียวกับมากถึงเพียง
ใด...ผมก็ไม่ต้องมาพบกับสายตาที่จ้องมองด้วยความรู้สึกที่มากมายหลากหลายเกินกว่าที่ผมจะเข้าใจ...
เมื่อเวลาปิดเทอมของผมใกล้จะจบลงเพราะก็ต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องที่ผมได้วางแผนเอาไว้...ผมจะบอกพ่อ
แม่ในสิ่งที่ผมเป็น...ผมเลือกช่วงเวลาก่อนเปิดเทอมหนึ่งสัปดาห์สำหรับเรื่องนี้...เพราะผมไม่อยากบอกพ่อกับแม่ของ
ผมแล้วหนีกลับมาโรงเรียน...ผมอยากรู้ว่าท่านจะรับผมได้มากน้อยแค่ไหน...แต่ผมก็ไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ผมต้องรับ
กับผมของการบอกของผมยาวนานนัก...เพื่อไว้ว่าผลที่ได้รับอาจไม่ได้ดีอย่างที่ผมคิด...ผมคุยเรื่องนี้กับแม่ของผมก่อน
เพราะคิดว่าท่านคงเข้าใจในตัวผมมากที่สุด
ผมเลือกวันๆหนึ่งที่โอ๊ตน้องชายผมและพ่อยังไม่กลับบ้าน...ผมเข้าไปช่วยแม่ทำงานในครัว...ผมช่วยแม่ปอก
กระเทียมไปเรื่อย...เตรียมใจ...
"แม่ครับ" ผมทัก...สิ่งที่คิดไว้ในหัวว่าจะพูด...มันกลับหายไปหมด...
"มีอะไร...หืม" แม่ผมถามกลับทั้งๆที่มือยังง่วนอยู่กับการหั่นผัก
"คือ..." ผมยังคงนิ่ง "...ผมมีอะไรบางอย่างอยากจะคุยด้วยครับ" ผมวางมือจากมีดและเขียงก่อนที่จะเดินมานั่ง
เก้าอี้ข้างๆ
"หืม...มีอะไรหรือลูก" แม่ถาม...วางมีดลงแล้วมองหน้าผม...ตั้งแต่เด็กจนโต...แม่ไม่เคยโกรธผมเลย...อาจจะ
ด้วยว่าผมเป็นลูกคนโต...เป็นลูกชายคนแรก...แม่ผมจึงยอมผมเสียทุกอย่าง...ผมกลัวแต่ครั้งนี้จะไม่ใช่...
"คือ...ตอนนี้ผมคบกับใครบางคนอยู่หน่ะครับ" ผมเริ่ม...
"ใครหล่ะลูก...แม่รู้จักมั้ย" แม่ถามยิ้มๆ
"เอ่อ...รู้จักครับ" ผมตอบ...รู้ว่าคำถามต่อไปที่แม่จะถามคืออะไร...
"ใครล่ะจ๊ะลูก"
"อาร์ทครับ" ผมตอบนิ่ง...รอยยิ้มของแม่หุบลง...สายตาของแม่ฉายแววแปลกประหลาด...ผมกลัว...สายตาแบบนี้
ผมเคยได้รับจากคนอื่นแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อมันมาจากแม่ผมแล้วมันกลับทำให้ผมเจ็บได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"แต่...อาร์ท..." แม่พูดได้แค่นั้นแล้วเงียบไป...ผมรู้...แม่คงอยากบอกผมว่า...แต่อาร์ทเป็นผู้ชายนี่ลูก...แต่แม่พูด
ไม่ออกจึงหยุดไว้แค่นั้น...
"ทำไม...เอ็ม...ลูกอยากบอกอะไรแม่กันแน่" แม่หลับตารอคำตอบจากผม
"แม่ครับ...ตอนนี้...ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงฮะ" ผมตอบ...ยังไม่อยากพูดตรงๆว่าชอบแต่ผู้ชาย...หรือให้ชัดๆตามที่
คนอื่นเข้าใจว่าลูกชายคนนี้ของแม่เป็นเกย์ไปแล้ว
"ตั้งแต่เมื่อไหร่" แม่ถามเสียงสั่น...ผมเสียใจ...ที่แม่รับไม่ได้...เริ่มไม่แน่ใจว่าผมยังกล้าจะบอกพ่ออยู่หรือป่าวใน
เมื่อแม่ยังมีท่าทางแบบนี้
"ตั้งแต่ที่ผมจำได้ฮะ" ผมตอบตามจริง
"เอ็ม...เลิกได้มั้ย...แม่ขอร้อง" ผมนิ่ง....แม่จะให้ผมเลิกเป็นในสิ่งที่เป็นผม
"แม่ฮะ...มันไม่ใช่งานอดิเรก...หรืออะไรๆที่มันเลิกได้นะครับ...เอ็มก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้" ผมตอบ...แม่รับฟัง...
ท่านสูดหายใจเฮือกใหญ่...เหมือนกำลังไตร่ตรองความเป็นจริงอยู่
"เอ็มบอกแม่...เพราะไม่อยากให้แม่รู้เป็นคนสุดท้าย...หรือรู้จากคนอื่น...เอ็มรักแม่นะครับ" ผมพูดต่อ
"ผมหวังว่าแม่จะเข้าใจผม" ผมพูดได้เท่านี้...ถ้าแม่ไม่เข้าใจ...ผมเองก็ไม่มีอะไรที่จะทำได้อีก
"เอ็ม...แม่ก็รักเอ็ม...เอ็มเป็นลูกของแม่" แม่หยุดพูดเว้นช่วง
"ต่อให้ลูกเป็นคนเลวแม่ก้อรัก...แล้วนี่เอ็มไม่ได้ทำอะไรผิด...แม่ก็ยังรักเอ็มเหมือนเดิม...แม่พูดผิดไปเอง...แม่
รักเอ็มอย่างที่เอ็มเป็น...ถึงแม้ลูกจะชอบใครมันก็ไม่สำคัญ...แม่ขอแค่ให้ลูกเป็นคนดีก็พอ" แม่พูดจนจบ...ผมก็โผเข้า
กอดแม่...น้ำตาแห่งความปิติร่วงหล่น...ถึงใครจะรับไม่ได้ก็ไม่สำคัญ...แค่แม่คนนี้ของผมเข้าใจในตัวผมก็พอแล้ว
"แม่ครับ"
"อะไรจ้ะ"
"เอ็มจะบอกพ่อยังไงดี" ผมถาม...แม่ลูบหัวผมเบาๆ...
"บอกพ่อเหมือนที่บอกแม่ก็ได้...แม่จะช่วยพูดให้อีกที" แม่ตอบ...ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
หลังจากวันนั้นผมก็เล่าเรื่องนี้ให้อาร์ทฟัง...อาร์ทกล่าวยินดีกับผม...แล้วยังแซวว่าเขาควรจะมาพบแม่ผมหรือ
ป่าว...อาร์ทรู้ว่าผมอ้างชื่อเขาเพียงแค่ต้องการจะบอกแม่เท่านั้นว่าผมเป็นเกย์...อาร์ทบอกอีกว่า...บอกพ่อมักจะยากกว่า
บอกแม่...ให้ผมคิดให้ดี...ว่าผมพร้อมที่จะบอกท่านหรือป่าว...แต่ผมคิดแล้วว่า...ผมจะบอก...ภายในปิดเทอมนี้ให้ได้
แล้วผมก็เลือกเอาวันก่อนเปิดเทอมสามวันมาใช้บอกพ่อของผม...ตอนนั้นทุกคนกำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่...ยก
เว้นโอ๊ตที่ขึ้นห้องนอนไปแล้ว...ผมนั่งลงข้างแม่...ให้แม่นั่งกั้นกลางไว้...ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่...รวบรวมความกล้าอีก
ครั้ง
"พ่อฮะ...ผมมีเรื่องจะบอกพ่อฮะ" ผมเริ่มเหมือนเดิม...พ่อละสายตาจากโทรทัศน์มามองหน้าผม...ไม่ได้พูดอะไร...
แต่ก็มีความหมายในเชิงให้ผมพูดต่อ...ผมสบตาแม่ก่อนที่จะพูด
"คือ...ตอนนี้ผมคบกับใครบางคนอยู่ครับ" ผมนิ่ง...รอปฏิกิริยาตอบสนองจากพ่อ
"ใครหล่ะ" พ่อถามแต่สายตากลับไปจ้องที่โทรทัศน์อีกครั้ง
"อาร์ทครับ" ผมต้องใช้ชื่ออาร์ทอีกครั้งนึง...พ่อผมเลิกสนใจทีวีทันทีแต่หันกลับมามองหน้าผม
"แกเป็นตุ๊ดหรือไง...ถึงไปชอบผู้ชายด้วยกัน" พ่อถามขึ้น...ยังไม่รู้ว่าท่านโกรธหรือป่าว...แต่แสดงความไม่พอใจ
ออกมาชัดเจน...ผมตะกุกตะกักเริ่มตอบไม่ถูก
"ป่าวครับ...แต่ใช่...ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง" ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองเสียงสั่น...แม่กุมมือผมไว้...ท่านรู้ว่าผมกลัว
"แม่รู้แล้วใช่มั้ย...ตั้งแต่เมื่อไหร่" พ่อถามแม่...ผมก้มหน้านิ่ง
"ตั้งแต่สองวันก่อน..." แม่ตอบ...ผมรู้ได้ว่าพ่อมองผม...แต่ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา...
"แม่...พ่อรับไม่ได้หรอกนะ" คำตอบของพ่อทำเอาผมนิ่ง...ท่านลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป...ทิ้งผมไว้กับแม่ที่ห้อง...ผม
ยังได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น...
"เอ็ม...ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเถอะ" แม่กุมมือผมแน่นขึ้น...มืออีกข้างลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"แต่แม่ครับ...พ่อเค้า...รับ...รับไม่ได้" ผมพูดได้ไม่เต็มปาก...คำพูดของพ่อทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน
"ไปนอนถอะ...แม่จะพูดกับพ่อเค้าเอง" แม่ปลอบ...แต่ผมยังนั่งนิ่ง...ไม่ลุกไปไหน
"เอ็มฟังแม่นะ...ยังไงเอ็มก็เป็นลูกของพ่อ...ถึงวันนี้พ่อจะรับไม่ได้...แต่สักวันพ่อจะต้องรับได้...เชื่อแม่เถอะ...พ่อ
รักเอ็มไม่ต่างจากแม่หรอก" ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตากับแม่...แม่ยิ้มให้ผม...ผมฝืนยิ้มตอบแม่...แล้วลุกเดินขึ้นห้องตัว
เอง
หลังอาบน้ำเสร็จผมทิ้งตัวเองลงบนเตียง...ความรู้สึกที่หนักอึ้งกดผมไว้...น้ำตาผมไหลอย่างไม่รู้สึกตัว...ผมกด
โทรศัพท์หาอาร์ท...ด้วยความรู้สึกที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจผม
"ไง...แปลกใจจริงๆ...ที่เอ็มเป็นฝ่ายโทรมา" เสียงอาร์ทฟังดูสดใส...ต่างกับความรู้สึกของผมตอนนี้เหลือเกิน
"อาร์ท..." ผมเอ่ยแค่นั้น...ไม่รู้ว่าจะเล่าให้อาร์ทฟังยังไง...
"เอ็ม...เอ็มร้องไห้เหรอ" อาร์ทถาม...น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเป็นห่วง
"เอ็มบอกพ่อแล้วอาร์ท" ผมไม่ได้ตอบคำถาม
"โธ่เอ็ม...." อาร์ทบอกผมแล้ว...ว่ามันอาจไม่ดีอย่างที่ผมคิด
"เอ็ม...เดี๋ยวมันก็ดีเอง...พ่อเค้าต้องเข้าใจแน่ๆ" อาร์ทปลอบผม
"พ่อบอกว่า...รับไม่ได้ที่เอ็มเป็นแบบนี้" ผมเล่าให้ฟัง
"แล้วไง...เอ็มต้องให้เวลาพ่อของเอ็มด้วยนะ...พ่อจะเปลี่ยนเอ็มในความคิดของเขาภายในวันเดียวไม่ได้หรอก"
อาร์ทพูด
"เชื่ออาร์ทเถอะ...ว่ายังไงๆพ่อเขาก็ไม่ตัดพ่อตัดลูกกับเอ็มเพราะเรื่องนี้หรอก...เอ็มเป็นลูกเขาทั้งคนนะ" อาร์ท
พูดเหมือนแม่ผมไม่มีผิด...ผมเริ่มยิ้มออก
"อืม...อาร์ทเข้าใจเอ็มเสมอเลย" ผมพูด "ขอบใจอาร์ทมากเลยนะ...ฌอ็มรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"
"วันนี้เอ็มนอนเถอะ...อย่าคิดอะไรมากเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้...มะรืนนี้ก้อรู้เองแหละ" อาร์ทพูดทิ้งท้าย
"อืม...บาย" ผมตอบ...แล้วกดวางสาย...
อาร์ทเป็นคนที่ดีจริงๆ...ยิ่งเรื่องในวันนี้แล้ว..ผมยิ่งรู้สึกติดหนี้บุญคุณเขา...ผมอยากรู้สึกรักเขา...จะได้ตอบแทน
ความหวังดีที่อาร์ทได้ให้มา...แต่ทำไม...หัวใจของผมมันถึงสั่งไม่ได้ตามใจคิดเท่าไหร่นัก...ขอโทษนะอาร์ท...ที่เอ็ม
ต้องให้อาร์ทรออย่างไม่มีกำหนดอยู่อย่างนี้
ผ่านมาสองวันพ่อยังคงหลบหน้าและไม่คุยกับผม...แม่บอกว่าแม่คุยกับพ่อแล้ว...และแม่คิดว่าพ่อจะเข้าใจผม...
ผมไม่สบายใจเลย...ยิ่งพรุ่งนี้ผมต้องกลับไปโรงเรียนแล้ว...ผมไม่อยากให้พ่อโกรธผม...พ่อด่าผมยังดีกว่าไม่พูดกับผม
อย่างนี้...เพราะมันทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน...ผมนอนไม่หลับทั้งสองคืน...ได้แต่คิดว่าวันพรุ่งนี้พ่อจะคุยกับผม...แม่มอง
หน้าผมเศร้าๆ...ผมฝืนยิ้มให้แม่...ในใจลึกๆเจ็บเสียจนชา...
ผมเก็บของเตรียมตัวไปโรงเรียนอีกครั้ง...แม่ลาผมแล้วให้ของฝากไปฝากเพื่อนๆด้วย...โอ๊ตเองก็กล่าวลากัน
สั้น...พ่อนั่งในรถรอผม...ผมขึ้นรถไปกับพ่อ...ไม่มีใครทำลายความเงียบตลอดทางไปรร....จนกระทั่งผมทนไม่ได้
"พ่อครับ...เอ็มขอโทษ" ผมเริ่ม...แต่พ่อไม่ตอบ...
ผมเสียใจ...ตลอดทางที่นั่งรถไปกับพ่อ...พ่อยังคงเงียบ...มันทำให้ผมอึดอัด...ผมได้แต่มองกระจกรถข้างทาง...
หวังว่าพ่อจะพูดกับผมสักคำ...อะไรก็ได้...จนกระทั่งพ่อขับรถถึงรร.ผมจึงทะยอยขนของขึ้นหอ...พอผมขนเสร็จผมจึง
เดินมาลาพ่อผม
"พ่อครับ...เอ็มคงทำให้พ่อผิดหวังมาก...แต่เอ็มคงจะเปลี่ยนไม่ได้...ขอโทษนะครับ" ผมพูดก้มหน้านิ่ง
"ก็ไม่ต้องเปลี่ยน" พ่อตอบ...ผมเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อหู
"พ่อ..."
"แกโตแล้วเอ็ม...ทำอะไรก็คิดเป็นแล้ว...พ่อเลี้ยงแกมาให้ดีที่สุดแล้ว...แม่แกพูดถูก...ยังไงแกก็เป็นลูกตัดยังไงก็
ไม่ขาด...แล้วแกก็ไม่ได้ทำอะไรผิด" พ่อพูด...ผมร้องไห้รับฟังคำพูดของพ่อ
"พ่อก็แค่หวังให้แกได้ดี...อยู่ได้ในสังคม...ไม่ต้องมาขอโทษพ่อ...แกไม่ได้ทำอะไรผิด" ผมยิ้มทั้งน้ำตา...พ่อไม่ได้
เกลียดผมอย่างที่ผมคิด
"ผมรักพ่อครับ" ผมพูด...ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
"พ่อก็รักแก" พ่อตอบ...ขยี้หัวผมแล้วเดินขึ้นรถ
"บายๆครับพ่อ"
"อืม...ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ...เอ็ม" พ่อกล่าวลา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
