ตอนที่ 12 : รู้ตัวช้า......[10 มี.ค. 50] หลังจากเรื่องในวันนั้น...มันก็ผ่านมาเกือบเดือน...ผมแทบไม่ได้คุยกับดิวเลย...
ที่ห้องนอนนั้นเราเองก็แทบไม่ได้เจอกัน...ผมขอให้อาร์ทเริ่มสอนฟิสิกข์ผม...
อาร์ทเองก็ยอมสอนให้โดยยังไม่ได้ขอสิ่งตอบแทนที่มาเสียเวลาให้กับผม...
อาร์ทนัดติวผมที่ห้องสมุดทุกวันจันทร์ พฤหัสและศุกร์...โดยผมต้องเหลือเวลาไว้ปั่นงานส่งอาจารย์ด้วย...
มันก็เป็นสิ่งดีที่ทำให้ผมได้ทุ่มเทให้กับการเรียนเสียที...ยิ่งในตอนนี้ที่เกรดทุกเทอมของผมมีค่า...
ผมก็ควรจะเริ่มมันเสียตั้งแต่ตอนนี้
"ตกลงเข้าใจรึป่าว...เอ็ม" อาร์ทถามหลังจากสอนเรื่องของไหลจนจบ
"ยังไม่แน่ใจแหะ...ขอลองทำโจทย์ก่อนแล้วกัน" ผมตอบ...
เอาจริงๆคือยังงงกับสูตรทั้งหลายแหล่อยู่...ผมเปิดหนังสือพันเทสต์แล้วเริ่มต้นทำโจทย์...
อาร์ทจึงว่างพอที่จะอ่านชีวะทบทวนบทที่เรียนอยู่จนกว่าผมจะถามเค้า
ผมไม่คิดว่าอาร์ทจะอ่านชีวะรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกในเมื่อผมถามเขาถี่เหลือเกิน...
แต่อาร์ทก็ไม่ว่าอะไร...ผมสิที่รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเหลือเกินที่ทำโจทย์เองไม่ได้เสียที...
พอผ่านไปสักสามสิบข้อผมก็เริ่มทำโจทย์ได้แต่นั้นก็กินเวลาไปสามชั่วโมงเสียแล้ว...
มันเลยถึงเวลาที่ห้องสมุดจะปิด...เราเลยคิดจะกลับหอ...ซึ่งต้องแวะสหกรณ์ก่อนเสียทุกครั้ง...
ผมมักจะยืนรออาร์ทซื้อของกินอยู่ข้างนอกแล้วเดินขึ้นหอไปพร้อมเขา...
พอผมเดินจนถึงหน้าห้องนอนและกำลังจะเข้าห้องก็ต้องโดนเสียงของอาร์ทรั้งไว้...
"เอ็ม...เราขอคุยด้วยหน่อยสิ" อาร์ทพูดเบาๆ ราวกับเป็นเสียงกระซิบ
ผมมองหน้าเขาเป็นการตกลง...อาร์ทจึงพาผมไปที่ระเบียงตากผ้าแล้วจึงหันมาเริ่มพูดกับผม
"เอ็ม...คือว่า..." อาร์ทเริ่มแล้วหยุด...ผมงง...เขาดูไม่กล้าที่จะพูด
"เอ็ม...จำได้มั้ยที่เอ็มบอกว่าจะตอบแทนเรื่องที่อาร์ทสอนฟิสิกข์เอ็มหน่ะ" อาร์ทพูดรัวเร็ว...
จนผมแทบฟังไม่ทัน
"จำได้สิ...อาร์ทอยากได้อะไรล่ะ" ผมถามกลับ...ตอนนี้ผมเองก็มีเงินเก็บอยู่พอสมควร...
ถ้ามันเป็นของที่ไม่แพงมากนักผมคงพอซื้อให้ได้
"อาร์ทอยากขอ...ขอให้เอ็มมาคบกับอาร์ทหน่ะ...ได้มั้ย" อาร์ทตอบ...ผมนิ่งอึ้งไปกับคำตอบนั้น
"อาร์ทชอบเอ็มนะ...ชอบมาตั้งแต่ที่เจอเอ็มครั้งแรกเลย" อาร์ทกล่าวต่อ
"ต...แต่....เอ็ม" ผมคิดจะปฎิเสธแต่ผมต้องหยุดคิดอะไรบางอย่าง
"เอ็มอย่าพึ่งปฎิเสธอาร์ทเลยนะ...อาร์ทขอให้เอ็มฟังที่อาร์ทพูดให้จบก่อน"
อาร์ทพูดเร็วเหมือนกับว่าเขากำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมด
"อาร์ทรู้ว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเอ็ม...เพราะเรื่องเอ็มกับดิวมันพึ่งผ่านไปไม่นาน...
อาร์ทไม่ขอให้เอ็มลืมดิวตอนนี้และอาร์ทก็ไม่ได้ขอให้เอ็มหันมาชอบอาร์ท...อาร์ทแค่ขอ...ขอให้ได้รักเอ็ม...
ได้อยู่ข้างๆ...แค่นี้ก็ได้" อาร์ทพูดจนจบแล้วก้มหน้า...ใบหน้าของอาร์ทแดงจัดด้วยความอาย...ผมรับฟัง...
ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอาร์ท...อาร์ทอยู่ข้างผมเสมอในตอนที่ผมไม่มีใคร...
แต่ผมไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงเหมือนตอนดิวอีกแล้ว
"อาร์ท...เอ็มตกลงจะคบกับอาร์ท..." ผมพูดทำเอาอาร์ทเงยหน้าขึ้นสบตาผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ถ้าอาร์ทกล้าบอกกับคนในห้องว่าอาร์ทเป็นเกย์" ผมพูดต่อจนจบ...
มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผม...และความกลัวที่แฝงอยู่ลึกๆในใจของผม...เพราะถ้าอาร์ทไม่กล้า...
มันก็ไม่ต่างอะไรกับดิว...ที่เลือกน้องอิ้งค์
อาร์ทยังคงมองหน้าผมนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆผ่านทางสีหน้า...แต่เขาก็ไม่ได้โกรธผม...
อาร์ทถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบผม
"เอ็ม...อาร์ทไม่ใช่ดิว...อาร์ทยอมรับความเป็นจริงของตัวเองได้...ถ้าเอ็มอยากให้อาร์ทพูด...
อาร์ทก็จะพูด" อาร์ทตอบแล้วยิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบเขา...ทั้งๆที่ในใจผมมีแต่ความรู้สึกผิด
ผมรู้สึกผิดต่ออาร์ท...ผมไม่ได้ชอบอาร์ท...มันมีแต่ความรู้สึกขอบคุณในสิ่งดีๆที่เขาทำให้กับผม...
แต่มันไม่ใช่ความรักเหมือนที่ผมมีต่อดิว...ผมได้แต่คิด...ว่าสักวัน...ถ้าผมคบกับอาร์ทจริงๆ....
ผมจะรักเขาได้อย่างที่เขารักผม
วันถัดมาตอนที่เพื่อนๆของผมไปขลุกตัวเองที่ห้องสมุดเหมือนเช่นเคย...มีการตั้งวงเมาท์อีกครั้ง...
ผมก็ได้แต่นั่งฟังไปทำโจทย์เลขไป...แล้วผมก็ต้องสะดุด
เมื่อมีคนคิดจะรีดเอาบทสัมภาษณ์ของอาร์ทต่อจากคราวที่แล้ว
"อาร์ท...แล้วคนนั้นของนายอ่ะ...เมื่อไหร่จะบอกพวกเราสะที...สืบจนเหนื่อยแล้วนะเนี่ย"
สิทธิ์หันมาถามอาร์ท...ซึ่งทุกครั้งที่เขาเคยถามนั้น...มันไม่เคยประสบผลสำเร็จเลยสักครั้งเดียว...
แต่ครั้งนี้อาจแตกต่าง...อาร์ทฟังคำถามแล้วเหลือบมามองหน้าผมแวบหนึ่งแล้วหันไปตอบสิทธิ
"ทำไมถึงอยากรู้กันขนาดนั้น" อาร์ทตอบยียวน
"ก็ที่แกตอบไปคราวที่แล้วอ่ะ...ทำเอากิฟต์...วาว...
แล้วก็คนอีกนับสิบรอคอยคำตอบจากแกอยู่อ่ะดิ...ว่าเป็นสาวคนไหนที่มาขโมยหัวใจแกไปได้" สิทธิ์ยังต่อ
"ใช่ๆๆ ช้านโดนยัยแววบีบคอถามเลยนะแก" ส้มช่วยเสริม
"ถ้าเราบอกว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ" อาร์ทตอบยิ้มๆ...แต่ทำเอาเพื่อนๆชะงัก
"ล้อเล่น?" สิทธิ์ถาม
"เรื่องจริง"อาร์ทตอบ
"ใคร...บอกได้มั้ย" ส้มกับนิ้งค์ยังคงถามต่อ...อาร์ทยังคงยิ้ม...
"ใช่คนที่อยู่ด้วยที่ห้องสมุดใช่มั้ย" แนนถามแล้วหันมามองหน้าผมที่ตอนนี้โจทย์เลขไม่อยู่ในหัวอีกแล้ว
"ใช่....คนนั้นแหละ" อาร์ทตอบ...ทำเอาทุกคนหันมามองหน้าผมเป็นสายตาเดียว...
ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้เพื่อนๆ...เพื่อนบางคนขมวดคิ้ว...บางคนก็ยิ้ม...แต่ส่วนมากก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ปิดกันได้ตั้งนาน...นี่ข่าวใหญ่เลยรู้มั้ย...ในที่สุดห้องเราก็มีผู้ชายลดลงอีกแล้ว"นิ้งค์บ่น
"แกต้องดีใจที่เพื่อนมีแฟนสิ...ไม่ใช่บ่นที่ตัวเองยังหาไม่ได้" ส้มย้อนนิ้งค์...
แต่ในระหว่างนั้นอาร์ทหันมาสบตาผมเป็นระยะเหมือนเป็นการยืนยันในสิ่งที่เขาพูด
และต้องการคำยืนยันในคำพูดของผมด้วย...ผมพยักหน้าตอบอาร์ท..
..........คบ.....เพื่อว่าสักวันจะรัก
----------------------------------------------------------------------------------------
ภายในเวลาสามวันเรื่องของผมกับอาร์ทก็แพร่ไปทั่วโรงเรียน...
เหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะนี่เป็นโรงเรียนปิด...มีอะไรเกิดขึ้นทีก็รู้กันทั่ว...
ผมเองรู้สึกได้ว่าถูกมองด้วยสายตาแปลกๆอยู่มิใช่น้อย...
โดยส่วนมากมักจะเป็นพวกผู้หญิงที่มาหลงรักอาร์ท...เขาคงคิดว่าคนอย่างผมนั้นมีอะไรดี...
ซึ่งคำถามนี้ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ในวันนี้ผมกลับหอมาก่อนอาร์ทเพราะอาร์ทต้องเขาชุมนุมผมจึงขึ้นมานอนเล่นบนหอก่อน...
ผมทิ้งเป้ลงบนเก้าอี้สายตาเหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะ...ผมจึงหยิบมานั่งอ่านบนเตียง...
จดหมายเขียนไว้ว่า
ถึง...เอ็ม
เราไม่รู้ว่าจะพูดกับเอ็มยังไงดี...ในเมื่อตอนนี้เราเองก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย...
เพราะเรื่องของเราสองคนมันได้จบลงไปแล้ว...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ...
แต่เราก็อยากจะบอกเอ็มว่าช่วงเวลาเหล่านั้นดิวมีความสุขจริงๆ
เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของดิวเอง...ตั้งแต่ตอนแรกที่รู้ว่าเอ็มชอบดิว...ดิวก็เก็บมาคิด...
เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน...มันเป็นไปไม่ได้...และดิวก็รู้สึกรับไม่ได้ด้วย...แต่พอเอ็มหลบหน้าดิวคราวนั้น...
ดิวถึงรู้ว่า...เอ็มไม่ได้สำคัญเพียงแค่เพื่อนอย่างที่ตัวเราเองเข้าใจ...วันนั้นดิวจึงพูดกับเอ็ม...
ดิวไม่ได้โกหกเอ็มเลยนะ...ดิวหวังอยู่ลึกๆว่าดิวจะกล้าพอที่จะคบกับเอ็ม
เอ็มรู้มั้ย...วันนั้นที่เอ็มไม่สบาย...ดิวมีความสุขมาก...ดิวอยากจะปฏิบัติต่อเอ็ม
ให้เหมือนกับความรู้สึกที่ดิวมีให้เอ็ม...สิ่งเดียวที่ดิวทำไม่ได้คือ...ยอมรับว่าดิวชอบเอ็มมาก...
ดิวคบน้องอิ้งค์...หลอกเอาความรู้สึกดีๆที่น้องเค้ามีต่อพี่รหัสอย่างดิว...
ดิวคบน้องอิ้งค์เพื่อไม่ให้ใครมาสงสัยว่าดิวคิดยังไงกับเอ็ม...วันที่เอ็มไม่สบาย...
ดิวเลือกที่จะอยู่ใกล้ๆเอ็มในตอนที่ไม่มีใครจะมาสงสัย ในสิ่งที่ดิวทำได้...ดิวคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด
ที่ดิวเขียนจดหมายนี้ให้เอ็มได้อ่าน...ดิวพึ่งได้รู้เรื่องเอ็มกับอาร์ท...
ดิวดีใจที่อาร์ทรักเอ็มพอที่จะกล้าเปิดเผยความจริงอย่างที่ดิวทำไม่ได้...
ตอนแรกดิวรับไม่ได้ที่อาร์ทคบกับเอ็ม...ดิวไปคุยกับปุ้ย...เล่าเรื่องให้ปุ้ยฟัง...ปุ้ยไม่ว่าอะไรดิวเลย...
ปุ้ยบอกดิวว่า..."ดิวได้รับผลในสิ่งที่ดิวเลือกแล้ว...แต่ปุ้ยอยากจะบอกดิวนะว่า...ดิวนะหลอกตัวเอง...
ที่ดิวตอบเอ็มว่าดิวแคร์เอ็ม...แต่ชอบน้องอิ้งค์หน่ะ...มันกลับกันทั้งหมด...
ดิวไม่กล้าบอกความจริงว่าดิวชอบเอ็ม...ดิวเอาคำว่าแคร์มาปิดบังความจริง...
และยิ่งเอาน้องอิ้งค์มาทำให้มันแย่กันเข้าไปใหญ่...มันสายเกินไปแล้วหล่ะดิว...ปล่อยเอ็มไปได้แล้ว"....
ดิวเชื่อปุ้ยอย่างไม่เคยเชื่อมากเท่านี้มาก่อนเลยเชื่อมั้ย...ถึงตอนนี้มันจะสายเกินไปแล้ว...
ดิวจะบอกสิ่งนี้เป็นสิ่งสุดท้าย...
ดิว...ชอบ...เอ็ม
ดิวหวังว่าจดหมายนี้คงไม่ใช่สิ่งที่ดิวทำผิดอีกครั้ง...ดิวขอ...ขอให้อาร์ททำในสิ่งที่ดิวไม่ได้ทำ...
และขอ...ให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
คำขอโทษจากผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง
ดิว
_____________________________________________________________
InLuSt say : มาอัพให้แล้วคร้าบ....
ใครเชียร์อาร์ทก็สมหวังไปนิดนึง....
แต่ก็นะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
