หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[abcd]

   ปอจงมาๆๆๆๆ เค้ารออยู่นะตะเอง รีบๆมาต่อ กำลังลุ้นว่าเจมส์จะเปงรายมากป่าว 

[^^sky^^]

มาปูเสื่อรอแถวหน้าเหมือนกันคับ
 

[pajaa]

หวัดดีคับ ไอจามาลงแทนพี่กร คับ

****************
##  เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๑๗  (ต่อ)  ##

เรามาต่อตอนนี้ให้จบนะ.....................

เริ่มกันเลยดีก่ะ................................................

*********************************************************************

พอเย็นๆพ่อถึงกลับเข้ามาบ้านเราก็เลยเล่าให้พ่อฟังเรื่องที่เจมส์รถคว่ำแล้วเราจะขอไปเยี่ยม   พ่อก็เห็นว่าเราไม่เป็นไรแล้วแต่ท่านก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีเพราะเราไปโรงพยาบาลไม่ค่อยได้   คือประมาณว่าเวลาเราไปโรงพยาบาลแล้วเห็นคนเจ็บเราก็จะเป็นลมท่านก็เลยเป็นห่วง   เราก็รับปากพ่อว่าจะดูแลตัวเองดีๆท่านก็เลยยอมให้เราไป

เราใช้เวลาขับรถมาที่โรงพยาบาลไม่นาน   พอไปถึงเราก็เดินไปถามที่เค้าเตอร์ว่าเจมส์อยู่ห้องไหนแล้วเราก็รีบไปเยี่ยมเจมส์ทันที   พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเพื่อนๆอยู่ประมาณสามสี่คนก็คือ  ภีม  โอ๊ต  ยู  แล้วก็หนึ่ง  ซึ่งก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเรานั่นแหละแต่พวกนี้มันค่อนข้างจะสนิทกันเป็นพิเศษมันก็เลยยังไม่กลับกัน

“อ้าวปอ...... มาไงนะ” ภีมเป็นคนทักเราคนแรก

“ก็มาเยี่ยมเจมส์นะสิ”

“ไม่กลัวโรงบาลแล้วเหรอ”  ภีมอีกนั่นแหละที่ถาม  มันคงเป็นห่วงเรานะ

“ก็กลัวๆแหละ  แต่อยากมาเยี่ยมเจมส์นะ” 

จากนั้นเราก็เดินไปดูเจมส์ว่าเป็นไงบ้างแล้วก็ถามอาการต่างๆนานา   แล้วก็นั่งคุยกันอยู่พักนึงจนค่ำ   ไอ้โอ๊ตกะภีมก็บอกว่าจะกลับแล้วเพราะเดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำเกินไปเดี๋ยวจะโดนที่บ้านดุ (อย่างที่เคยบอกนะ...... ว่าบ้านภีมกะไอ้โอ๊ตไม่ได้อยู่อำเภอเมือง)  พอไอ้โอ๊ตกะภีมจะกลับยูกะหนึ่งก็เลยจะกลับพร้อมกันเลยส่วนเราก็กะว่าจะกลับเลยเหมือนกัน  ตอนที่เรากำลังจะเดินออกจากห้องเจมส์ก็พูดขึ้นว่า.............

“ปอจะกลับแล้วเหรอ???”

“อืม..... เจมส์มีไรรึป่าว???”

“อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนดิ” เจมส์พูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ  เราก็เลยหันไปมองหน้าภีมมันก็ทำหน้าไม่พอใจ   มันคงเป็นห่วงเรานะคงอยากให้เรากลับเร็วๆ (ตอนนั้นไร้เดียงสาอยู่...)

“เออ......ก็ดีเหมือนกันว่ะ  ไอ้เจมส์จะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย   เดี๋ยวแม่มันก็มาแล้ว....” ไอ้โอ๊ตพูด

“งั้นพวกกูไปก่อนนะไอ้เจมส์........... แล้วกูจะมาเยี่ยมใหม่” ยูพูด

สามคนนั้นเดินออกไปแล้ว  เหลือแต่ภีมที่ยังยืนอยู่  แล้วภีมก็พูดกับเราว่า..........

“แม่เจมส์มาแล้วรีบกลับเลยนะ.......  อย่าขับรถเร็วล่ะ”  ภีมพูดด้วยท่าทางอารมณ์ไม่คอยดี  เราก็ไม่รู้อ่ะว่าภีมเป็นไร  แต่ก็ตอบกลับไปว่า.......

“อืม......  ภีมก็กลับดีๆแล้วกัน   ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย”  จากนั้นภีมก็เดินออกไป  เราก็เลยเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง   แล้วเจมส์ก็พูดขึ้นว่า.........

“ภีมมันดูเป็นห่วงปอดีเนอะ....”  เราก็เลยหันไปมองหน้าเจมส์   ตอนนั้นรู้สึกตกใจนิดหน่อยเพราะกลัวว่าเจมส์จะรู้เรื่องของเรากะภีม   เราก็เลยพูดว่า..........

“ก็ไม่หรอก......... มันแค่กลัวเราจะเป็นลมชักนะ”  เราพยายามทำหน้าเป็นปกติ

“แค่นั้นจริงๆเหรอ....... แต่เราว่ามันมากกว่านั้นนะ”  เจมส์พูดแล้วก็จ้องหน้าเราเขม็งเลย

“ไม่นิ...... ก็แค่เพื่อนกันธรรมดา”  เราตอบแล้วพยายามทำน้าให้เป็นปกติมากที่สุดเหมือนเดิม

“อย่าโกหกเราเลย........ รู้มั้ยว่าทำไมเราถึงรู้??”  เราก็เลยมองหน้าเจมส์ประมาณว่าอยากรู้พูดต่อดิ   เจมส์ก้เลยพูดต่อว่า........

“ก็เพราะเราคอยมองปออยู่ตลอดไง   เราเลยรู้...”  พอเจมส์พูดมาแบบนี้เราก็เริ่มใจไม่ดี  กลัวว่าเจมส์จะไปบอกคนอื่น   เจมส์เหมือนจะรู้ความคิดเราเจมส์ก็เลยพูดต่อว่า.......

“ไม่ต้องกลัวเราไปบอกใครหรอก.......  เราไม่ทำร้ายคนที่เรารักหรอก” อึ้งเลยดิ  ทีนี้......  ถึงก่อนหน้านี้เราจะเคยคิดเหมือนกันว่าเจมส์ชอบเรารึป่าว   แต่เราก็บอกตัวเองว่าคงไม่ใช่มันคงแกล้งเราเล่นเฉยๆ  และอีกอย่างมันก็มีคนมาชอบเยอะแยะ  มันคงไม่คิดไรกับเราหรอก   ตอนนั้นเราพูดไรไม่ออกเลยแล้วเจมส์ก็พูดว่า............

“เราแค่อยากให้ปอรู้ไว้เฉยๆ  ว่าเรารู้สึกยังไง....   เราจะคอยปออยู่ห่างๆ” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่าเลย....... เราไม่อยากให้ใครมาเสียเวลากะเรา”

“เรารู้ว่าปอรักไอ้ภีมมันมาก......... แต่เรารอได้  ถ้าไอ้ภีมมันทำไม่ดีกะปอเมื่อไหร่   เราอยากให้ปอรู้ว่า..ปอยังมีเราอยู่อีกคนนึงนะ.... ” เจมส์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนเดิม  เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยเงียบไว้ดีกว่า   เจมส์คงรู้ว่าเราอึดอัดเจมส์ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย....

“ปอ......ปลอกสาลี่ให้เรากินหน่อยดิ...” เราก็เลยปลอกสาลี่ให้เจมส์กิน   เจมส์ขอให้เราป้อนให้เพราะข้อศอกเป็นแผล   ตอนแรกเราก็ไม่ยอมเพราะรู้สึกว่ามันจะไม่ดีถ้าเราจะทำแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเจมส์คิดยังไงกับเรา   แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะเจมส์บอกว่า...  ขอให้ตัวเองได้มีโอกาสแบบนี้บ้าง....

เราป้อนสาลี่ไปคุยจะเจมส์ไปเรื่อยๆ  เจมส์ก็พยายามชวนเราคุยเรื่องตลกๆซึ่งก็ทำให้เราไม่อึดอัดอย่างตอนแรก  เราก็เลยถามเจมส์ว่า.............

“เจมส์ขี่รถยังไงเนี่ย??  ถึงรถคว่ำนะ...”

“พอดีวันนี้เราโดดเรียนพิเศษนะ....... แล้วไอ้โอ๊ตก็โทรมาบอกเราว่าปอเป็นลมชักอีกแล้ว  พวกมันกำลังจะไปเยี่ยมปอกันเลยโทรมาชวนเรา   พอเรารู้ก็ตกใจมากเลยรีบขี่รถออกไป   แล้วก็โดนหมาตัดหน้ารถนะ”  นี่มันเพราะเราเหรอเนี่ย....  พอมารู้แบบนี้เราก็เลยรู้สึกผิดเลยบอกเจมส์ว่า.......

“เพราะเราแท้ๆ....... เจมส์เลยต้องมานอนเจ็บอยู่ที่โรงบาล”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า....... เราไม่ระวังเองแหละ”

“แต่เราก็ยังผิดอยู่ดี....”

“งั้นก็มาดูแลเราสิ........ ” เจมส์พูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม........  เราเลยพูดกลับไปความรู้สึกผิดที่มีอยู่ว่า....

“เอางั้นก็ได้.......  แล้วอย่ามาบ่นว่าเบื่อล่ะ”  ถ้าเอาจริงๆแล้วตอนนั้นก็รู้สึกผิดต่อภีมนะ  แต่มาคิดอีกทีเรารู้สึกว่าเราเป็นต้นเหตุให้เจมส์เป็นแบบนี้  เราก็น่าจะทำไรเพื่อเป็นการไถ่โทษบ้าง  แล้วอีกอย่างนะ... แฮ่ๆ  เจมส์มันก็น่ารักจะตาย.....  แถมยังมาบอกชอบเราอีก...  ดูแลแค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง  (น่านะ....... แอบเป็นคนเลวนิดนึง)

“เอ้อ.... ปอ   เรามีเรื่องจะรบกวนปออีกอย่างนึง”

“อะไรเหรอ????”

“ช่วงที่เราอยู่โรงบาลเนี่ย....  ปอช่วยเก็บงานไว้ให้เราด้วยดิ”

“ได้.... เรื่องแค่นี้เอง  สบายมาก... ”

พอเราพูดไปแบบนั้นเจมส์ก็ดูจะอารมณ์ดีเกินเหตุชวนเราคุยโน่นคุยนี่จนตอนนั้นสามทุ่มแล้วแม่เจมส์ก็ยังไม่มา   แล้วโทรศัพท์เราก็ดังขึ้น....  ภีมโทรมานี่หว่า........

“เออภีม........  ถึงบ้านแล้วเหรอ”

“อืม....... เค้าถึงบ้านจนอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้ว...... ปออ่ะ...  อาบน้ำกินข้าวยัง???” เอาแล้วไงจะบอกยังไงดีเนี่ย...................  ตอนนั้นเจมส์ก็คอยมองเราอยู่ตลอด 

“อ๋อ.....  นี่เค้ากำลังจะกินข้าวน่ะ....  แค่นี้ก่อนนะ” ไม่รู้ทำไมต้องโกหก....  แต่แค่ไม่อยากให้ภีมเป็นห่วงนะ

“ไอ้ภีมโทรมาเหรอ”  เสียงเจมส์ถามขึ้น

“อืม.......” แล้วเจมส์ก็พูดเบาๆเหมือนบ่นกับตัวเอง ว่า......... (แต่เราแอบได้ยินน่ะ.......หูดีมั้ยล่ะ)   

“หวงจริงนะ..... ไอ้ภีม”  จากนั้นแม่เจมส์ก็เปิดประตูเข้ามา   พอแม่เห็นว่าเรายังไม่กลับท่านก็เข้ามาขอโทษเราที่ท่านมาช้า  เราก็บอกไปว่าไม่เป็นไรแล้วก็ขอตัวกลับ  ท่านก็เข้ามาขอบคุณเราเป็นการใหญ่ (ถ้าคุณแม่รู้ว่า.... ลูกชายคุณแม่คิดยังไงกะเราเนี่ย....  ยังจะเอ็นดูเราแบบนี้มั้ย????   อันนี้คิดในใจ.... )  เราก็ขับรถกลับมาบ้านถึงบ้านก็รีบกินข้าวอาบน้ำแล้วรีบเข้านอนทันที....  เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน


#################################################################


เรามาต่อให้จนจบแล้วน๊า.................................

ขอบคุณมิตรรักผู้อ่านทุกท่านที่ไม่ทิ้งกันนะ....................................

สุขสันต์ ๆ  ในวันปีใหม่นี้นะ   ขอให้แฮปปี้มีความสุขกันถ้วนหน้านะจ๊ะ.....................

อ้อ.....  ช่วงปีใหม่เราคงกลับบ้านสักสองสามวัน   แต่เราจะฝากน้องเอาเรื่องมาลงให้อ่านกันนะ

ไปแล้ว...............  เจอกันปีหน้านะ........       จุ๊..  จุ๊..  อย่าลืมเข้ามาดันกระทู้กันบ้างนะ

[nartch]

โอ้ววววว มีโรคประจำตัวด้วยเหรอ....รักษาสุขภาพน๊า.....
          รักสามเส้าอีกละ....อึดอัดหัวใจเนาะเจอแบบเนี้ยยยยยยย
ยังไงก็เอาใจช่วยปอต่อไป....จะภีมหรือเจมส์ให้เวลาพิสูจณ์ละกันนนน
 

[anston]

เลือกไม่ถูกจริงๆอ่ะน่ารักทั้งคู่เลยแฮะ..
แล้วมาต่ออีกน๊า..

[IZE]

ทำไมต้องเป็นอย่างนี้นะ
 เลือกไม่ถูกเลย

[THIP]

ปอแพ้คนอ้อนแฮะ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[pajaa]

ลงแทนพี่กร อีกวัน คับ
***********************

##  เรื่อง  “เรื่องของเค้ากะแก”  ๑๘  ##

มาต่อให้แล้วอีกตอนนึง  ............................

นี่ตอนที่ ๑๘  แล้วเหรอเนี่ย...........  ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย....

มาๆ  อ่านต่อๆ........


*********************************************************************


นี่ก็เข้าสู่ช่วงของการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 ของชั้น ม. 5 แล้ว  พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้ว   
เรามองนาฬิกานี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้วแต่ทำไมภีมยังไม่โทรมาอีกนะ   คือว่าวิชาที่จะสอบวันพรุ่งนี้เป็นวิชาชีววิทยากับวิชาเคมี   ซึ่งเรานัดกะภีมไว้ว่าตอนสามทุ่มภีมจะโทรมาหาเราเพื่อให้เราติวชีววิทยาให้เพราะเราเก่งวิชานี้มากกว่าภีม   ส่วนภีมก็ต้องติวเคมีให้เราเพราะภีมเก่งวิชานี้มากกว่าเรา

การติวทางโทรศัพท์แบบนี้เป็นเรื่องที่เรากะภีมทำกันมาตลอดตั้งแต่ตอนม.4  โดยการติวกันของเรานั้นแต่ละคนจะต้องอ่านมาก่อนแล้วค่อยมาติวกันตอนกลางคืนก่อนสอบ   เพื่อเป็นการทบทวนอีกครั้งและเป็นการถามจุดที่ตัวเองสงสัยก่อนที่จะไปสอบในวันรุ่งขึ้น

เรานั่งรอภีมจนเกือบจะสามทุ่มภีมก็ยังไม่โทรมา   เราก็เลยทนไม่ไหวเลยเป็นคนกดโทรศัพท์ไปหาซะเอง...  ไม่รอแล้ว........

“ฮัลโหล....... ภีมเหรอ   อยู่ไหนเนี่ย????” โกรธๆ  บอกจะโทรมาไม่ยอมโทรมา

“เค้านั่งกินเบียร์กะเพื่อนอยู่นะ....” โกรธเป็นสองเท่า............. นั่งกินเบียร์อย่างงั้นเหรอ......ท้างที่พรุ่งนี้มีสอบเนี่ยนะ.................

“บอกว่าจะโทรหาเค้าไง........ทำไมไม่โทร???”

“ก็เค้ายังอยู่กะเพื่อนนิ........ เลยยังไม่ได้โทรไป   ทำไมอ่ะ...ปอจะนอนแล้วเหรอ???” ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อยเลย.....  แต่ตอนนั้นอารมโกรธเริ่มน้อยลงแล้ว.....

“ก็ยังหรอก.......... แต่เห็นไม่โทรมา...  เลยโมโหนะ...”

“นี่ก็ว่าจะกลับอยู่เหมือนกัน......  แต่หาโอกาสกลับไม่ได้    เพื่อนมันไม่ยอมให้กลับ”  เพื่อนที่ภีมพูดถึงนี่เป็นเพื่อนแถวบ้านภีมน่ะ

“เฮ้ย!!! ไอ้ภีม.... คุยกะใครว้ะ.....  ต้องลุกออกไปด้วยอ่ะ???” นี่เป็นเสียงเพื่อนภีมที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์  ตอนนั้นเรากะภีมก็ไม่ได้คุยไรกัน   เพราะภีมหันไปคุยกะเพื่อนนะ

“แหม........ คุยกะแฟนอ่ะดิ   กูเห็นคุยกันทุกวันเลย.......  นี่!! มีแฟนไม่บอกเพื่อนนะเมิงอ่ะ” ยังคงเป็นเสียงเพื่อนภีมอีกนั่นแหละที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์  พอเราได้ยินเพื่อนภีมแซวแบบนั้นเราก็เขินเลยอ่ะดิ  ไอ้ความโกรธเมื่อกี้....  หายไปหมด    แล้วภีมก็หันพูดกะเพื่อนว่า..........

“เออๆ  เอาไว้กูเล่าให้ฟัง....... หยุดเห่ากันก่อนได้มั้ยว่ะ......” ยิ่งเราได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งใจเต้นโครมครามเลย........  นี่จะบอกกะเพื่อนเหรอว่าคบกะเรา   บ้าดิ....... เรายังไม่ได้ตกลงกันซะหน่อย...............

“ปอ....... ยังอยู่ป่าว.....” เสียงภีมพูดมาในโทรศัพท์

“อยู่ๆ.....”

“ปอ.... เมื่อกี้ได้ยินเพื่อนเค้าแซวป่ะ???” ภีมถามด้วยเสียงขี้เล่น

“ไม่ได้ยินอ่ะ...  เพื่อนภีมแซวว่าไรเหรอ??” แกล้งเนียนๆไป.........  อยากรู้ว่าภีมจะเล่าว่าไร

“อ๋อ...... มันแซวว่าเค้ากะปอเป็นแฟนกันนะ..” เสียงที่ภีมพูดออกมาทำให้เรารู้ว่า... ตอนนี้ภีมกำลังเขินมากๆ

“เหรอ.......”  เราก็แกล้งทำเป็นไร้เดียงสาไร้สติไปน่ะ.....  แต่ก็แอบยิ้มอยู่ซะจนเมื่อยกรามแล้ว.........

หลังจากนั้นเราก็เงียบ....  ภีมก็เงียบ.........  ไม่มีเสียงพูดใดๆทั้งสิ้น   คาดว่าทั้งเราและภีมก็คงรู้สึกเหมือนกันก็คือ.....  อายจนไปรู้จะพูดไรต่อ.....  สักพักเราก็เลยพูดขึ้นว่า.........

“แล้วจะกลับได้รึยังเนี่ย?????”

“อืม..... งั้นกลับเลยก็ได้.....”   หลังจากที่ภีมพูดกะเรา  ภีมก็หันไปบอกเพื่อนว่า..... “กูกลับก่อนนะ....”  แล้วเราก็ได้ยินเพื่อนภีมแซวกันใหญ่เลยว่า..... “พอแฟนโทรมาตาม....  กลับเลยนะเมิงอ่ะ....”  ยิ่งทำให้เราปวดกรามมากขึ้นไปใหญ่............. 

ตอนที่ภีมขี่รถกลับบ้านเราก็คุยกะภีมไปด้วย......  ก็บ่นมันนั่นแหละ.... ว่าพร่งนี้จะสอบแล้วทำไมยังมานั่งกินเบียร์อีก   ภีมก็ได้แต่แก้ตัวว่าคลายเครียดๆอ่านมาทั้งวันแล้ว   แต่ถึงจะแก้ตัวยังไงภีมก็โดนเราสวดไปซะชุดใหญ่.... 


พอภีมถึงบ้าน   เราก็ติวกันทางโทรศัพท์นี่แหละจนถึงห้าทุ่ม....  ถึงได้วางโทรศัพท์   เราก็มานั่งทบทวนอีกรอบก่อนนอน   พรุ่งนี้ก็ต้องรีบไปแต่เช้าเพื่อมานั่งทวนให้ภีมอีกรอบนึง   จริงๆแล้วนะ.....  เห็นเราติวให้ภีมแบบนี้ไม่ใช่ว่าภีมเรียนไม่เก่งนะ..  มันนะเรียนเก่งกว่าเราอีกเกรดมันมากกว่าเราทุกเทอมเลย   เพียงแต่มันค่อยมั่นใจบางวิชาเท่านั้นเอง   เกรดออกมาทีไรมันก็ได้โน้นแหละ  3.7-3.8 ในขณะที่เราจะอยู่ประมาณ 3.4-3.5 ภีมมันเป็นคนหัวดีมากๆ  (เหอ เหอ...  เราขอเยินยอสวีทฮาร์ทของเราหน่อยนะ.....)


********************************************************************


วันรุ่งขึ้นเรามาถึงรร.ตั้งแต่เจ็ดโมง   พอมาถึงภีมก็กวักมือเรียกเราไปนั่งข้างๆเราก็เลยเดินไปแล้วก็ยื่นลูกอมฮาร์ทบีชให้ภีมเหมือนที่เราทำทุกวัน   แล้วเราก็เริ่มติวหนังสือกันเพื่อเป็นการทวนอีกครั้ง........

หลังจากการสอบทั้งช่วงเช้าช่วงบ่ายผ่านพ้นไป..............  พวกเราทุกๆคนในกลุ่มก็รู้สึกโล่งใจ   เพราะจากการตรากตรำอ่านหนังสือกันมา......  เราก็เลยทำข้อสอบกันได้ทุกคน

พอออกมาจากห้องสอบเราก็นัดกันไปที่ห้องแนะแนวเพื่อที่จะดูผลประกาศการเข้าค่าย...........  ซึ่งเป็นค่ายที่จัดขึ้นโดยมหาลัยภาค   ค่ายนี้จะคัดเอานักเรียนชั้นม.5 ของภาคตะวันออกจำนวนประมาณ 50 คน(คัดจากเกรดเฉลี่ยสูงสุดและผลการทำกิจกรรมต่างๆ...)  มาเข้าค่ายเพื่อเรียนรู้หลักสูตรการเรียนในมหาวิทยาลัยว่าแต่ละคณะเข้าเรียนอะไรกันบ้างแล้วเรียนยังไง  ซึ่งคนที่ติดค่ายนี้จะได้สิทธิพิเศษก็คือ ได้โครต้าของมหาลัยภาคไปเลยโดยตัวเองสามารถเลือกคณะที่ตัวเองชอบได้ตามต้องการ   

กลุ่มของเราส่งใบสมัครพร้อมแนบประกาศนียบัตรจากการทำกิจกรรมต่างๆไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว.....  ตอนนี้ทุกคนตื่นเต้นกันมาก....   เพราะมีแต่คนอยากได้ไปเข้าค่ายนี้....
 ตอนที่ไปดูก็ลุ้นๆกันอยู่ว่า....จะติดรึป่าว????  ซึ่งถ้าไม่ติดพวกเราก็ตั้งใจว่า.....  จะไปเข้าค่ายวิศวเกษตรด้วยกัน ซึ่งมันเป็นค่ายติวเอนทรานซ์นะ.....


พอไปดูผลปรากฏว่า...........  เด็กรร.เราติดค่ายนี้จำนวน 12 คน  ซึ่งเป็นเด็กห้องเรา 4 คน  โดยสี่คนนั้นก็เป็นเพื่อนในกลุ่มเราทั้งหมด คือ  ต๊ะ   ไอ้โอ๊ต   หน่า  และคนสุดท้าย ภีมนั่นเอง    ตอนที่เรารู้นะเรารู้สึกเซ็งมากๆเรากลัวมาตลอดว่า....  เรากะภีมจะไม่ได้ไปด้วยกัน.....  แล้วมันก็จริงๆ  เราอุตส่าคิดไว้ว่า....  ปิดเทอมใหญ่นี้จะได้เจอภีมทุกวันซะอีก    แต่แล้ว........ก็ฝันสลาย......  เย็นวันนั้นเราก็กลับบ้านด้วยจิตใจห่อเหี่ยว...

พอตอนสี่ทุ่มเราก็เลยโทรหาภีมเหมือนเช่นที่ทำทุกวัน.....

“เออ....  ปอเองเหรอ”

“อืม....”  เราตอบด้วยเสียงเนือยๆ

“นี่ปอ........เค้าบอกที่บ้านแล้วนะ   เรื่องค่ายนะ...   พ่อกะแม่เค้าดีใจมากเลยนะ”  ภีมพูดด้วยความดีใจ  (เอ้อ...ตอนั้นนะพ่อกะแม่ภีมเค้าคืนดีกันแล้ว.....  คือพ่อเค้ามาขอโดทษแม่ภีมนะ  แล้วก็สาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก  แม่ภีมก็เลยใจอ่อน...     เพราะตลอกเวลาที่พ่อภีมไม่อยู่....  แม่ก็คิดถึงและรอคอยพ่อภีมกลับมาทุกวัน   เรื่องก็ประมาณนี้แหละ)

“เหรอ....  ดีใจด้วยนะ”  เสียงเรายังคงเนือยๆอยู่เหมือนเดิม

“ปากบอกว่าดีใจ....  แต่ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ”

“ไม่มีไรหรอก....” ขี้โกหกจริงๆเลยเรา

“มี....... บอกมา” เสียงภีมพูดแบบจับผิด

“เค้าแค่เสียใจนะ........ ที่เราไม่ได้ไปด้วยกัน”

“น่า........อย่าคิดมากสิ   เราโทรคุยกันทุกวันก็ได้นิ”

“แต่มันไม่เหมือนกันนิ....” ขออ้อนหน่อย...

“เอางี้... ค่ายปอเริ่มก่อนค่ายเราตั้งหลายวัน   งั้นเค้าชวนสามคนนั้นไปเที่ยวที่พวกปอก่อนดีกว่า.... แล้วค่อยกลับมาที่ค่ายเค้า”

“จริงดิ!!!!!....”

“จริง........ เค้าไปอยู่ไปเที่ยวกะปอหลายๆวันก็ได้...นะ   อย่าเสียใจเลยนะ...  ที่เราไม่ได้ไปด้วยกัน”

“อืม....... ไม่เสียใจแล้วก็ได้”

“งั้นเราไปนอนกันเหอะ.....  เค้าง่วงแล้วอ่า.....”

“เค้าก็ง่วงแล้วเหมือนกัน....  ฝันดีนะภีม”

“ปอก็ฝันดีเหมือนกันนะ........  แค่นี้นะ”

อย่างน้อยภีมก็จะมาอยู่กะเราตั้งหลายวัน....... ช่างมันเหอะ...  ไม่เสียใจแล้ว


สรุปแล้ว.... สี่คนนั้นก็ตกลงจะไปเข้าค่ายของมหาลัยภาค   ใจจริงเราอยากให้ภีมสละสิทธิ์แต่ก็ไม่อยากไปทำลายอนาคตของภีม....  ก็เลยต้องปล่อยให้ภีมไป....  ส่วนสมาชิกในกลุ่มของเราที่เหลือก็จะไปเข้าค่ายวิศวเกษตรบางเขนกัน     ปิดเทอมนี้........ กลุ่มของเราก็เลยต้องแยกเป็น 2 กลุ่ม.....

เรามีเวลาเตรียมตัวกันประมาณหนึ่งสัปดาห์   โดยเรานัดกันว่าจะมีการไปเลี้ยงกันก่อนไปซึ่งตกลงกันว่าเป็นวันจันทร์หน้า..........................


####################################################################


จบไปอีกตอนแล้วน๊า.................................................

อย่าลืมติดตามเรื่องของเรากันด้วยนะ...................... คุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน

[THIP]

เหอ เหอ ห่างกันแบบนี้ ภีมจะมีหวั่นไหวหรือเปล่าหว่า   

[ifwedo]

นั่นซิแอบกลัวแทน

[nartch]

คงไม่ต้องแปลกใจ...สามวันจากนารีเป็นอื่น....ยังคงใช้ได้เสมอ 
แต่ยังไงก็ยังเอาใจช่วยกับความรักของทั้งสองคน...
 

[^^sky^^]

จุดเปลี่ยนของชีวิตเริ่มขึ้นแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นไง
มารอผลดีกว่าคับ
 

[suregirl]

ลุ้นๆๆๆ อย่าให้มีไรมาทำให้ทั้ง2คนหวั่นไหวเลย 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ภีมก็น่ารักเอาใจใส่ดีนะ
เจมส์ก็น่าสงสาร
มีแต่คนดีๆ
 

[abcd]

รักแท้ต้องไม่ให้แพ้ระยะทางจิ    สู้สู้    แล้วบทเจมส์หายไปไหนอ่ะ 

[Just let it be]

ม่ายรู้ว่าคิดมากไปรึเปล่า

การเข้าค่ายครั้งนี้ที่แยกกัน  จะเกิดเรื่องม่ายดีขึ้นมั้ยน่า

อย่าเป็นอย่างนั้นเลยนะ

 

[OsTrich]

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก”  ๑๙  ##

ขอโทษจริงที่เราหายไปเลยตั้งสองสามวัน.................  ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ

วันนี้เลยแอบแว๊บ....  มาพิมให้อีกตอนนึง.........................


*******************************************************************


เวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับการเตรียมตัวก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว........  เมื่อวานเราเพิ่งไปกินหมูกระะทะกันเพื่อเป็นการเลี้ยงส่งกันครั้งสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเข้าค่ายช่วงปิดเทอม.............


วันนี้เราตื่นตั้งแต่เช้า......  เพราะว่าวันนี้เราและพวกเพื่อนๆต้องออกเดินทางสู่กทม.  เพื่อเข้าค่ายติวเอ็นทรานซ์ที่วิศวเกษตรบางเขน................

เรามาถึงขนส่งเป็นคนสุดท้าย..........  เพราะเรามัวแต่หยิบนั่นลืมนี่.....  พัลวันจนโดนพ่อบ่นว่า....  จะย้ายบ้านเลยรึไง????......  ขนของไปเยอะขนาดนี้.........   คือไม่รู้สิ???  เราแค่คิดว่าไอ้อันนั่นก็ต้องใช้ไอ้นี่ก็ต้องเอาไป   ของก็เลยเยอะไปหน่อย....  แฮ่ ๆ ๆ  แค่สองกระเป๋าใหญ่ๆเอง (ก็นะ....  อยู่เป็นเดือนนิ)

“กว่าจะเสด็จได้นะเมิง......  นี่เพื่อนเค้ารอเมิงอยู่คนเดียวนะเนี่ย.....”  นี่คือเสียงแรกที่ทักเรา   คงเดาได้ไม่ยากนะว่าใครที่จะปากเสียได้ขนาดนี้  มันก็คือ .... ...ไอ้โอ๊ตไง

“จะไม่ให้ช้าได้ไง........ พ่อเห็นปอหยิบนั่นหยิบนี่ไม่หยุด” คุณ ฟาร์เทอร์นั่นเอง..........   

“พ่ออ่ะ...... ก็ของมันต้องใช้นิ”  หน้างอนิดๆ 

“เออๆ...ตามใจ   ตอนกลับระวังจะขนมาไม่หมดล่ะ...” คุณฟาร์เทอร์ยังแซวไม่เลิก.......   พ่อนะพ่อ

“อือ........” หน้างอขึ้นอีกเรา.............

“งั้นรีบๆไปกันเถอะลูก........ ” คุณฟาร์เทอร์พูดขึ้น

จากนั้นฝนกะหน่าก็ไปซื้อตั๋ว  เนื่องจากกลุ่มของเรามีกัน 12 คน  แต่มี 4 คนที่ติดค่ายมอภาค คือ ต๊ะ  หน่า  ไอ้โอ๊ต และภีม   ดั้งนั้นการไปค่ายวิศวเกษตรจึงมี 7 คน  คือ  เรา  ฝน  บัว  ชาติ  หนึ่ง ฟลุ๊ค และเจมส์  คือว่า ขาดนิดไปคนนึงนะ....  มันต้องช่วยแม่มันขายของตอนปิดเทอมมันเลยไปไม่ได้  (คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งงงกับชื่อของเพื่อนเรานะ....  คือเราจะพูดถึงเฉพาะที่มันเกี่ยวกะเรื่องนะ...  บางคนเลยมาๆหายๆ)

หลังจากซื้อตั๋วมาก็ต้องมาจับฉลากกันว่าใครจะนั่งกะใคร  เพราะว่าเมื่อขาดนิดไปคนนึงกลุ่มเราก็จะเหลือ 11 คน  (คือไอ้สี่คนนั้นมันขึ้นไปอยู่กะพวกเราก่อนนะ....  ตามที่เราคุยกะภีมไว้ตอนที่แล้ว.....  เดี๋ยวจะงง...)  คราวนี้เลยต้องมีคนที่นั่งคนเดียวด้วยคนนึง

ตอนที่เราจะเลือกตั๋วเราก็พยายามบนบานสารกล่าวว่า.....  ขอให้ได้นั่งคู่กะภีมด้วยเถิด......................... จนโดนแซว....

“แหมปอ.......... มีเล่นของเลยเหรอ....  อยากนั่งกะใครจ๊ะ...” นางชาตินั่นเอง....ที่แซวเราขึ้นมา

“ป่าวซะหน่อย..... เราขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ” แหลเห็นๆ............. ชิ!!.. ใครจะบอกความจริง

“ไม่ใช่ว่าขอให้นั่งคู่กะใครบางคนหรอกเหรอ?????” เวรของกำ กำของเวร...... รู้ดีจริงๆ  คนที่พูดก็คือ.... เจมส์นั่นเอง         เจมส์พูดแล้วหันหน้าไปทางภีม.....

“ใครจะอยากนั่งกะภีม.......ไม่เอาด้วยหรอก” เราก็เนียนๆไปน่ะ........  ไม่อยากให้เพื่อนล้อเดี๋ยวภีมจะอึดอัด

“เออ....... ให้มันจริงเหอะ”  เพื่อนๆที่เหลือพร้อมใจกันประสานเสียง    ไรเนี่ย...... ชิ!!  วันนี้มีคนแกล้ง..........


หลังจากแต่ละคนเลือกตั๋วเสร็จ   ก็เอามาเทียบกันว่า........ ใครได้นั่งกะใคร........ 
เจ้าพ่อคุณเอ้ย......... ช่วยลูกช้างด้วย.............  ทำภาวนาอยู่.....  จนภีมเรียก

“ปอ........ ไหนดูสิ   ว่าได้บัตรหมายเลขอะไร    เค้ายังหาคู่ไม่เจอเลย.....”  เราก็เลยยื่นบัตรรถให้ภีมดู

“เฮ้ย...........ปอ    เราได้นั่งคู่กันแหละ.....”  เสียงดูดีใจจัง

“จริงดิ...” แฮ่ ๆ ๆ ของแรงดีจริงๆ......  ต้องรีบกลับมาแก้บนแล้วแฮะ

แล้วเราก็ขึ้นรถกัน......  เราต้องใช้เวลานั่งรถประมาณ 4 ชม. กว่าจะถึง กทม. 
แต่ละคนก็นั่งปะจำที่ของตัวเอง  ส่วนเรานะเหรอก็นั่งข้างๆภีมไง  (  5555.. ) 
เรากะภีมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ คุยเรื่องที่บ้าน  เรื่องเรียนว่าจะเรียนไรดี   ตอนนั้นภีมบอกว่าภีมอยากเรียน วิศว  แต่เรายังไม่รู้เลย   เรายิ่งคุยกันก็ยิ่งสนุก  (ก็คนรักกันคุยกันอ่ะนะ........ไม่ให้สนุกมีความสุขได้ไง )  ( แหวะ....จะอ้วก)
ก้เลยทำให้เพื่อนๆคนอื่นๆเริ่มแซว...........

“แหม.......  บอกว่าไม่อยากนั่งกะไอ้ภีม  แต่จ้อไม่หยุดเลยนะเมิง” ปากดีแบบนี้มีคนเดียว  ไอ้โอ๊ต

“ทำไมล่ะ........ เรื่องของกู” นี่....สมๆ

“เออ.....ตามสบายเหอะ” ไอ้โอ๊ตพูดกระแทกเสียง  ที่มันอารมเสียนะ   ก็เพราะมันต้องนั่งกะใครก็ไม่รู้ไง  ดันซวยจับได้นั่งกะคนอื่นเอง


“ไอ้โอ๊ต..... คนเค้ากำลังมีความสุข  เมิงอย่าไปขัดเค้าเลย” เสียงนี้นี่แหละ....  ทำให้เราหันกลับไปมอง  ก็คนที่พูดคือเจมส์ไง    ตอนที่เราหันไปมองเจมส์........ หน้าของเจมส์ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น   เราดูไม่รู้เลยว่าเจมส์พูดคำนั้นด้วยความรู้สึกแบบไหน  เราก็เลยหันหน้ากลับมาแล้วเรากะภีมก็คุยกันไปเรื่อยๆ 

เราคุยกันนานเป็นชั่วโมงจนรู้สึกง่วง....     เราหันไปมองข้างๆเห็นภีมหลับไปแล้ว  เราก็เลยเอาหัวซบที่ไหล่ภีมแล้วเราก็หลับไป...   ช่วงที่เราหลับอยู่นั้นอากาศเย็นมากเพราะฝนตกลงมาอย่างหนัก....   เราก็เลยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มมาห่ม   เราหลับในท่าเดิมคือซบที่ไหล่ภีม   ตอนนั้นภีมคงหลับสนิทมาก...เราก็เลยเอาผ้าห่มห่มให้ภีมด้วย    เราห่มผ้าผืนเดียวกัน....อากาศยิ่งหนาวเรายิ่งเบียดตัวใกล้ชิดกันมากขึ้น..... เรากอดกันแน่นมาก  มันยิ่งทำให้เรารู้สึกอบอุ่นมากขึ้นความหนาวไม่สามารถทำอะไรเราได้เลย.....   เราหลับสบายจนไม่อยากตื่น...   ในอ้อมกอดนี่แหละที่เรารักและโหยหาและต้องการให้มันอยู่กับเราตลอดไป......


**********************************************************************


เรามาถึงกทม.ประมาณบ่ายๆ  พอมาถึงเราก็นั่งแท็กซี่เข้าไปที่ที่พัก   ซึ่งเป็นหอพักที่เราจองกันเอาไว้   ด้วยขนาดห้องที่ค่อนข้างกว้างเราก็เลยเช่ากันแค่สองห้อง ก็คือ แบ่งชายหญิงนั่นเอง....

พอเข้ามาในห้องก็จัดแจงจัดของเข้าที่เข้าทางกันพอจัดของเสร็จก็ออกไปกินข้าวกัน   ซึ่งก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอหรอก   หน้าหอนี่เอง......... ก็นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปว่าจะไปไหนกันดี  สรุปแล้วก็คือ.......... นั่งล้อมวงเล่นไพ่กันในห้อง......  โดยมีไอ้โอ๊ตเป็นเจ้า

“เอ้า........ จ่ายคับจ่าย...    ตานี้เจ๊าป๊อกเก้าอีกแล้ว....  555..” มันพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ทุกคนกำลังอารมณ์เสีย.................

“โอ๊ย!!!!!.....ไม่เล่นแม่งแล้ว.....” เราพูดพร้อมกับเดินฟึดฟัดออกจากวงไพ่ไป

“เฮ้ย!!!  เสียแล้วอย่าโวยวายดิว้ะ...” ไอ้หนึ่งมันแซวเรา.....

“เออ....... เงียบๆเลย  ไม่มีสมาธิลุ้นไพ่” ไอ้ยูพูด     ดูพวกมันดิ...มีแต่คนซ้ำเติมเรา  เราเลยหันไปขอความเห็นใจจากภีม   แต่...    แต่....    ภีมก็ไม่สนใจเราแถมยังหันไปลุ้นไพ่ของตัวเองอย่างไม่สนใจไยดีเราเลย......

ชิ...... นั่งเล่นคนเดียวก็ได้  ไม่เสียตังค์ด้วย...  ไพ่ก็ยังเหลืออีกสำรับนึง...  ไม่ใช่ว่าเสียไพ่ซะจนบ้าหรือเสียสติหรอกนะ    แต่ที่เอาไพ่ออกมาเล่นคนเดียวน่ะ....  เรานั่งดูดวงให้ตัวเองต่างหาก...
ยิ่งดูดวงให้ตัวเองเสร็จก็ยิ่งหงุดหงิด....  ก็ดวงที่อ่านจากไพ่นะมันบอกว่า....  เราจะทุกข์ใจเพราะเรื่องความรักเนื่องจากจะมีผู้หญิงขาวผอมเข้ามาพัวพันกับคนที่เรารักอยู่.........
กรรมของเวร  เวรของกรรม   นี่...ทำไมมันมีแต่เรื่องหงุดหงิดเนี่ย????????? เซ็งเป็ดเซ็งไก่กันเลย!!!!!!

"ปอ....... ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ   เพราะเสียไพ่เหรอ????" เจมส์ถามเรา

"นิดหน่อยนะ...  ช่างมันเหอะ.." แม้ว่าเราจะพูดว่านิดหน่อย...  แต่ในใจเรานั้นเต็มไปด้วยความกังวล...

"อย่าเครียดเลย.....  มาฟังเพลงกะเราดีกว่า" เราก็เลยเดินไปหาเจมส์ที่นอนฟังเพลงในมือถืออยู่บนเตียงที่อยู่ไม่ไกลจากวงไพ่นัก

เรากะเจมส์ก็เลยนอนฟังเพลงกันอยู่บนเตียงโดยแบ่งกันฟังคนละข้าง....  เพลงในเครื่องเจมส์มีแต่เพลงช้าๆ ฟังแล้วก็สบายใจดีเหมือนกัน  ช่วยให้เราหายกังวลใจได้บ้าง....  อย่างน้อยมันก็แค่ไพ่   มันอาจจะตรงหรือไม่ตรงก็ได้....  เราไม่อยากกังวลไปก่อนทั้งที่มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้

"เฮ้ย.... ปอสบายไปแล้วเมิงอ่ะ...  เอาหมอนมาลูกนึงดิ๊" ไอ้ยูพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด  สงสัยจะเสียไพ่.....

"ไรอ่ะ.......  เมิงไปเอาที่คนอื่นดิ   กูหนุนอยู่...ไม่เห็นเหรอ????" ชิ....ทำมาเป็นอารมณ์เสีย

"ไม่เอาอ่ะ....... เอามา" ไอ้นี่...ไม่เลิก  จะเอาให้ได้ใช่มั้ย???

"แล้วกูจะเอาที่ไหนนอนเล่า...." เริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน.......

"อ่ะ....... เมองเอาของกูไปป่ะ  จะได้เลิกเห่าซะที...." เจมส์พูดแล้วก็โยนหมอนใส่หน้าไอ้ยูไป........  สมน้ำหน้า.... ปากดีนัก

เราก็นอนฟังเพลงต่อ... หันไปข้างๆก็เห็นเจมส์นอนโดยที่ไม่มีหมอน  เราก็เลยแบ่งหมอนให้เจมส์นอนด้วย   เจมส์ก็พูดว่า...

"นึกว่าจะไม่แบ่งเรานอนซะแล้ว...." มันพูดยิ้มๆ  เราก็เลยเขินๆเหมือนกันนะ  ก็เวลาเจมส์ทำหน้าแบบนี้อ่ะ....... มันน่าร๊ากกกกกกกกกกก จริงๆเลย

ด้วยความที่นอนหมอนเดียวกันเรากะเจมส์ก็เลยนอนชิดติดกันมาก...  หูนี่ชนกันไปชนกันมาจั๊กกะจี้จัง....  แต่ก็ไม่หลบหรอกนะ...  อยู่ใกล้ๆคนน่ารักใครจะไม่อยากอยู่ล่ะ (แอบเลวอีกแล้วเรา....  แต่ไม่สนใจหรอก  ภีมยังไม่สนใจเราเลย   เล่นแต่ไพ่.... ไปขอไพ่เป็นเมียเลยป่ะ...  เริ่มพาลแล้วไง...)

"ปอ....." เจมส์เรียก... เราก็เลยหันหน้าไปหาเจมส์  แต่ก็นะ...ลืมไปว่านอนชิดกันขนาดนี้.... แฮ่ ๆ ๆ จมูกเราก็เลยไปโดนแก้มเจมส์พอดีเลย...... (อายเค้ามั้ยล่ะ......)

"อุ๊ย!!! พอดีเลยอ่ะ..." กรรม....  นี่เจมส์มันจงใจให้เป็นแบบนี้หรือนี่............  อายเลยสิที่นี้....  เราเลยนอนหันหลังให้เจมส์แถมยังได้ยินเสียงเจมส์หัวเราะใหญ่เลย  (สงสัยเจมส์จะสะใจมาก  ชิ....)

เรานอนฟังเพลงเพลินๆ  ในที่สุดเราก็หลับไป....  แล้วความหนาวก็ทำให้เรารู้สึกตัวตื่น...  งัวเงียๆเห็นวงไพ่ยังแน่นอยู่ (นี่กะจะเล่นกันจนซื้อบ้านได้เลยรึไงก็ไม่รู้.....)  หันมองเจมส์ก็หลับเหมือนกัน   ไอ้หนาวเนี่ย... เพราะมันเปิดแอร์กันแรงซะจนหนาวนะสิ... หนาวจน เพนกวินวิ่งเล่นเต็มห้องไปหมด....ไม่รู้มันบ้ากันรึไง????  เราก็เลยหยิบผ้าห่มมาห่มนอนหลับต่อดีกว่า.....  ไม่อยากเถียงกะพวกมันอีก  เดี๋ยวโดนรุม.....   พอล้มตัวลงนอนเราก็เอาผ้าห่มให้เจมส์ด้วย  ผืนเดีนวกะเรานั่นแหละ (ไม่ได้คิดไรนะ... ถ้าห่มมันใหญ่....  อีกอย่าง  เราก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำ..... ก็เลยแบ่งให้เจมส์ห่มด้วย  จริงๆนะ)

"ขอบคุณครับ" เจมส์พูด....  อ้าว... งง...  นี่มันไม่ได้หลับเหรอ   เราก็นั่งมองมันพักนึงก็เห้นมันนอนนึงๆ เอ๊ะ มันหลับรึเปล่าเนี่ย??? หรือมันละเม่อ.....

เราจดๆจ้องๆอยู่พักนึงก็ไม่มีไร...  นอนดีกว่า....  ง่วง....

พอเราลงนอนเจมส์มันก็ดึงเราไปกอดซะแน่นเลย...  ตอนแรกเราก็ดิ้นๆแหละ   ก็ภีมอยู่ตรงนี้เอง.....มันจะดูไม่ดี.... แล้วเจมส์ก็พูดอยู่ใกล้หูเราว่า...

"อย่าดิ้นสิ.... เราขอกอดหน่อยน๊า....." แล้วมันก็หอมที่กกหูเราด้วย   เราก็ตกใจดิ... รีบหันไปมองที่วงไพ่ทันทีว่ามีใครเห็นรึป่าว????  แต่แล้วก็พบว่า.... แต่ละคนสนใจแต่ไพ่ตรงหน้าของตัวเอง  ภีมก็ด้วย....  ไม่มีใครสนใจเรากะเจมส์เลย   

เราก็เลยตามเลย.... นอนให้เจมส์กอดอยู่แบบนั้นจนหลับไป.....  อุ่นดีเหมือนกันแฮะ   



###################################################################################################

จบอีกตอนแล้วนะ............  ตอนนี้มาช้าหน่อยอย่าโกรธกันนะ   

หลังจากผ่านพรุ่งนี้ไปเราก็พอมีเวลาบ้างแล้วแหละ.....  จะมาลงให้อ่านกันทุกวันเหมือนเดิม

ขอบคุณจากใจจริง.... ที่มีแต่ความจริงใจ     ที่ติดตามเรื่องของเรา.............  จุ๊บ .. จุ๊บ ..

[abcd]

อ่าว กำ -*- เด๋วภีมก็เห็นหรอก ยิ่งถ้าเสียไพ่มาด้วยนะแล้วมาเหงภาพบาดตาบาดใจ มีหวัง 

[anston]

 :m24:เริ่มเห็นเค้าลางที่ไม่ดีซะแล้ว..

[Just let it be]

 

เดวได้เปนเรื่องแน่ๆ เลยยย

[IZE]

มีเหแน่งานนี้

[OsTrich]

ดีใจจัง   เล้าเข้าได้แล้ว...............โครตเบื่อเลยเตอนที่เล้าเข้าไม่ได้อ่ะ.....

ตอนใหม่เดี๋ยวจะรีบลงให้นะ......................

คิดถึงทุกคนจัง

[THIP]

จะรอน้า      

[abcd]

  เข้ามารอเปงเพื่อนทิพย์ เด่วทิพย์เหงาเปล่าเปลี่ยวหัวจายยยยย อิอิ 

[OsTrich]

##  เรื่อง  “เรื่องของเค้ากะแก” ๒o  ##

ว่าจะรีบๆพิมพ์แล้วรีบๆลงให้อ่านกัน...............................   แต่ก็เผลอหลับอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คไปซะ 2 ชั่วโมง

หลังจากสะบัดหัวไล่ความมึนและความงัวเงียออกไปแล้ว............

มาม๊ะ.........   มาต่อกันเลยดีก่ะ....


************************************************************************************************************************************************************

เรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนประมาณ  4 ทุ่ม  ก็เห็นเพื่อนๆกำลังเตรียมตัวจะออกไปกินข้าวกัน.....

"ตื่นแล้วเหรอเมิง..... กำลังจะปลุกพอดี" ไอ้โอ๊ตพูด

"ไปล้างหน้าล้างตาป่ะ..... เดี๋ยวจะได้ออกไปกินข้าวด้วยกัน" บัวพูด

เราก็เลยลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา   พยายามสอดส่ายสายตามองหาภีมก็ไม่เห็นเลย...ไม่รู้ว่าหายไปไหน  สงสัยจะอยู่ห้องพวกผู้ชาย... (อีกห้องนึงนะ... อย่างที่บอกไว้ตอนที่แล้วว่า.. ที่ขึ้นมา กทม.เนี่ย...  เราจองห้องกันไว้สองห้อง)
 พอเราล้างหน้าล้างตาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย   เราก็เดินออกมาจากห้องน้ำ.....  แล้วเราก็เห็นภีมกะเจมส์เดินออกมาจากระเบียงห้องด้วยหน้าตาเครียดๆทั้งสองคนเลย  เราก็เลยรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ........ เหมือนวัวสันหลังหวะอ่ะ....   เพราะอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่มันสองคนคุยกันนะ... ใช่เรื่องเรารึป่าว????...

พอทุกคนพร้อมเรียบร้อย   เราก็ออกไปกินข้าวกันก็กินแถวๆหอนั่นแหละ......   ตลอดเวลาที่เดินออกมาจากห้องจนมาถึงที่กินข้าว  ภีมไม่พูดกับเราเลยเราพยายามมองหน้าภีม... ภีมก็ไม่มองหน้าไม่สบตาเราเลย   ภีมจะเดินก้มหน้า....แล้วก็ทำหน้าเครียดๆเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา

พอกินข้าวเสร็จเรียบร้อยเราก็กลับหอกัน....  ภีมก็ยังเป็นเหมือนเดิม   ตอนกินข้าวหน่ะ....  เราเห็นภีมกินข้าวนิดเดียวเองพอมีคนถามว่าเป็นไรรึป่าว...  ภีมก็จะบอกว่าไม่หิวเลยกินไม่หมด...  ส่วนเราพอเห็นภีมเป็นแบบนี้ก็รู้สึกผิดขึ้นมา....  ข้าวปลาก็กินไม่ลงเหมือนกัน......

พอกลับมาถึงหอ   เพื่อนๆก็ชวนกันดูหนัง  เพราะบัวมันเอาVCDหนังติดมาด้วย   เพื่อนๆก็เลยตกลงว่าจะนั่งดูหนังกัน.......  เนื่องจากหนังที่ดูเป็นหนังผีก็เลยจะต้องมีการสร้างบรรยากาศให้น่ากลัวซะหน่อย.....  พวกมันก็เลยปิดไฟดูหนังกัน  แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาดูกันอย่างใจจดใจจ่อ......
เรานั่งดูหนังไปสักพักนึงก็หันไปมองภีมที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเรานัก  แต่ปรากฏว่าภีไม่ได้อยู่ในห้องที่ดูหนังแล้ว.....  เราก็เลยมองไปที่ระเบียง...ก็เห็นว่าภีมยืนอยู่ตรงนั้น
เราก็เลยเดินไปออกไปหาภีมที่ระเบียง....  เพราะอยากคุยกะภีมให้รู้เรื่อง...  ไม่อยากให้ภีมคิดหรือกังวลอะไรอยู่คนเดียว   ทันทีที่เราเดินออกไปที่ระเบียง...  ภีมก็หันมามองหน้าเราด้วยหน้าตาเฉยเมย   แล้วก็ละสายตาจากเราแล้วมองออกไปข้างหน้า....  ตอนนั้นเรารู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้  เพราะเรารู้สึกว่า... เราไม่ได้อยู่ในสายตาของภีมอีกแล้ว........  เราพยายามทำใจให้เข้มแข็งแล้วก็พูดออกมาว่า......

"ภีมเกลียดเราแล้วเหรอ...."  ภีมยังคงนิ่งไม่พูดอะไรเลย........  เราก็เลยพูดอีกว่า

"ภีมเป็นอะไรภีมก็พูดออกมาสิ.... อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย??"

"ปอรู้ใช่มั้ยว่า.... เจมส์มันคิดยังไงกะปอ" ภีมถามเราด้วยน่าตาจริงจัง

"อืม.... ก็รู้น่ะ   ทำไมเหรอ..." 

"ฮึ ๆ  รู้.... แต่ก็ยอมให้มันนอนกอดแบบนั้นนะเหรอ????" ภีมหัวเราในลำคอแล้วก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"เค้าขอโทษ..... ก็เค้าเห็นว่ามันไม่ได้เสียหายอะไรก็เลยปล่อยเลยตามเลย..." เราพูดในสิ่งที่เราคิดจริงๆออกมา

"ฮึ ๆ  ไม่ได้เสียหายอะไรงั้นเหรอ...... งั้นก็ไปนอนกกนอนกอดกะมันต่อเลยไป" ภีมพูดเสียงกระแทกกระทันพร้อมกับกำลังเดินจะเข้าไปในห้อง   เราก็เลยรีบกอดภีมไว้จากทางด้านหลัง..... ตอนนั้นน้ำตาเราไหลพราก...  เรากอดภีมไว้แน่นมากๆเหมือนกลัวว่าภีมจะหนีไปไหน........ แล้วเราก็พูดออกมาว่า

"ภีม....... อย่าเพิ่งไปได้มั้ย???  คุยกะเราก่อน"   ตอนนั้นเราร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด....  ภีมหยุดเดินหลังจากที่เราพูดออกไป  พร้อมกับพูดออกมาว่า

"เรายังมีอะไรที่ต้องคุยกันอีกล่ะ..." ภีมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเราอย่างมาก

"มีสิ..... เค้าอยากจะบอกภีมว่า...  เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเจมส์เกินไปกว่าความเป็นเพื่อนเลย..." พอเราพูดออกไปเราก็ได้ยินเสียงภีมถอนหายใจ เราก็เลยพูดต่อว่า...

"เค้ารักภีมนะ... เค้ามีภีมอยู่แล้วเค้าจะไปรักใครได้อีกล่ะ" พอภีมได้ยินแบบนั้น  ภีมก็เลยหันหน้ามาหาเราแล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาของเราที่มันไหล่อาบทั้งสองแก้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"เค้ามันขี้ขลาด.... เค้าไม่กล้ายอมรับตัวเองกับคนอื่นว่าเค้าคิดยังไงกับปอ...  จริงๆการที่ปอจะไปอะไรกับใครเค้ายังไม่มีสิทธิ์จะหึงด้วยซ้ำ"

"มีสิ... ทำไมจะไม่มีล่ะ..." เรารีบพูดสวนกลับไปทันที

"ปออย่ารอเค้าเลยนะ... เค้ากลัวว่า...เค้าจะทำให้ปอผิดหวังเปล่าๆ"

"ทำไมล่ะ??..  ทำไมภีมถึงพูดแบบนี้ล่ะ" น้ำตาจากที่มันหยุดไหลไปแล้วกลับไหลออกมามากกว่าเดิม  เราร้องไห้สะอื้นจนยืนแทบไม่ไหว  ภีมก็เลยกอดเราไว้แน่นแล้วก็เอามือลูบหัวเราเป็นการปลอบโยน....ส่วนเราก็กดภีมไว้แน่น

"เจมส์น่ะ...มันก็ดีนะ   นิสัยมันก็โอเคแล้วมันก็รักปอมากด้วย  ที่สำคัญนะ...มันไม่อายใครด้วยถ้าจะต้องคบกับปออย่างเปิดเผย"

"ภีมคิดว่าเค้าต้องการมากนักเหรอ... การที่จะต้องคบกับใครอย่างเปิดเผยให้คนอื่นรู้น่ะ..."เรายิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

"ก็เค้าไม่อยากให้ปอเป็นทุกข์หนิ...."ภีมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

"ภีมฟังปอนะ... คนที่เค้าแคร์มากที่สุดน่ะ..ไม่ใช่ตัวเค้าเองหรอกนะ...  แต่เป็นคนที่เค้ารักต่างหาก  ถ้าการที่เค้าอยากคบกะใครอย่างเปิดเผยแต่มันทำให้คนที่เค้ารักต้องลำบากใจน่ะ... เค้าก็ไม่ต้องการหรอก..."

"ขอบใจนะปอ..."ภีมพูดแล้วก็จุ๊บเราที่ปากแรงหนึ่งครั้ง  แล้วภีมก็ค่อยๆจูบปากเราอย่างอ่อนโยนเหมือนเป็นการปลอบโยน  เราจูบปากกันเนิ่นนานจนภีมถอนปากออกแล้วหอมแก้มเราจากนั้นภีมก็กอดเราไว้จนแน่นแล้วก็พูดแต่ว่า.... ขอโทษ ขอโทษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... จนเราต้องบอกว่า

"ภีมจะขอโทษเค้าทำไม... เค้าต่างหากที่ต้องขอโทษ" ภีมจึงหยุดพูด  แล้วเราก็เลยแกล้งเย้าภีมว่า

"รู้แบบนี้แล้วยังจะให้เค้าไปคบกะเจมส์อีกป่ะ.... เค้าจะได้ไป"พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจสุดฤทธิ์

"ไม่ให้ไปแล้ว.....เค้าหวงของเค้านะ.... รึอยากจะไปคบกะมัน" เวรกรรม...แค่จะแกล้งเล่นเฉยๆ  ไหงกลายเป็นเรื่องอีกว้ะ... งั้นก็ขอแกล้งอีกหน่อยแล้วกัน  อยากมาทำให้เราร้องไห้ดีนัก...

"ก็น่าสนนะ... เจมส์น่ะ.. ทั้งน่ารักนิสัยก็ดี  แถมอกเจมส์ก็อุ่นซะด้วย"

"เออๆ...งั้นไปคบกะมันเลยป่ะ...มันรออยู่หนิ" ภีมพูดประชดประชันแล้วก็หันหลังเพื่อจะเดินไปในห้อง  เราก็เลยวิ่งไปดักหน้าภีมไว้แล้วก็เข้าไปกอดเอาหน้าซุกกะอกอุ่นๆของภีม

"ไม่ไปๆ...  แหม... ล้อเล่นแค่นี้โกรธเหรอ...."ภีมก็เลยหัวเราะออกมาแล้วก็กอดเราไว้เหมือนกัน  แล้วมันก็เอามือมาบีบก้อนเราแล้วพูดว่า

"กวนนักนะ... ระวังตัวไว้เหอะ... จะเจอดี" เราหันไปมองค้อนภีม.. มันก็เลยหัวเราะร่วน....  ทำให้เรารู้สึกหมั่นไส้อย่างมากเลยตอกกลับไปว่า

"ฝันไปเหอะ..." แล้วเราก็วิ่งหนีภีมเข้าไปในห้องแล้วภีมก็เดินตามเข้ามา...... เราก็เลยนั่งดูหนังกะพวกเพื่อนๆต่อ


**************************************************************************************************************************************************************

พอดูหนังกันจนตาแฉะ...จะไม่ให้แฉะได้ไง...ก็ดูกันไปตั้งสามเรื่อง  หันมาดูนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว.... เพื่อนๆก็เลยแยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวกันอีกหลายที่........ พวกผู้ชายก็กลับไปห้องตัวเอง..  ส่วนห้องผู้หญิงก็มีเรา ชาติ และต๊ะอยู่ด้วย...... (ก็เราเป็นเกิร์ลแก๊งกันนิ จะไปอยู่ห้องผู้ชายได้ไงล่ะ...จริงม่ะ..)

พออาบน้ำอาบท่ากันเสร็จก็มานอนเรียงรายกันในห้องนอน  เนื่องจากห้องค่อนข้างกว้าง....และมาเตียงให้ตั้งสองเตียงใหญ่ๆ แต่เกิร์ลแก๊งของเราก็มานอนเบียดเสียดกัน  ไม่ใช่ว่าหนาวหรืออะไรหรอก... ก็กลัวผีนะสิ  เมื่อกี๊ก็ดูกันแต่เรื่องผีแถมยังมานอนในที่ไม่คุ้นเคยเป็นใครก็ต้องมีหวั่นๆกันบ้างแหละ  ไม่รู้ว่าห้องนี้เคยมีอาถรรพ์อะไรมาก่อนรึป่าว  ถึงแม้จะเป็นหอใหม่ก็เหอะ.............. คราวนี้ถึงกะวิตกจริตกันจนนอนไม่หลับ... บัวก็เลยพูดขึ้นว่า...

"นี่แก.....เราให้พวกผู้ชายมานอนด้วยกันเหอะ... ฉันกลัวผีว่ะ"

"เออ...ก็ดี   แต่พวกแกน่ะ...ถือรึป่าว?? ถ้าพวกผู้ชายมานอนด้วยนะ" อันนี้ต๊ะพูดขึ้น.....  พวกผู้หญิงที่มีกันอยู่ 3 นางก็ตอบมาพร้อมๆกันว่า...

"ไม่ถือ..."  คือเพื่อนๆกลุ่มเรานะ....สนิทกันมากและพวกผู้ชายก็ไว้ใจได้ว่าจะไม่ทำอะไรน่าเกลียดเด็ดขาด....  พอได้มติเป็นเอกฉันท์บัวก็เลยโทรขึ้นไปที่ห้องพวกผู้ชายแล้วก็ชวนให้มานอนเป็นเพื่อนกัน.. ซึ่งพวกมันก็ตอบตกลง...  พอมากันพร้อมหน้าพร้อมตาก็จัดแจงเอาเตียงมาวางติดกัน....ซึ่งก็มีเพื่อนบางคนที่ปูฟูกที่นอนนอนที่พื้นเพราะไม่อยากโดนเบียด..... ส่วนเรานะนอนอยู่ตรงกลางระหว่างสองเตียงพอดีเพราะให้พวกผู้หญิงมันนอนข้างในน่ะจะได้ไม่น่าเกลียด..... ที่ข้างนึงก็เลยว่างอยู่ซึ่งก็เป็นพวกผู้ชายนั่นแหละที่ต้องมานอนข้างเรา.....  แล้วคนๆนั้นที่มานอนข้างเราก็คือภีมนั่นเอง..... ( เพื่อนๆคงยังไม่ลืมนะว่าความสัมพันธ์ของเรากะภีมนะเป็นความลับ เราทั้งคู่ก็หวังว่าสักวัน....จะบอกให้เพื่อนๆในกลุ่มรู้  แต่ขอให้ภีมมั่นใจในตัวเองซะก่อน)  เพื่อนๆก็ได้แต่เข้าใจว่า.....เรานะชอบภีมอยู่ฝ่ายเดียว   การที่ภีมมานอนข้างเราแบบนี้ก็เลยโดนเพื่อนๆแซว....

"แหม...... ภีมมานอนข้างๆปอแบบนี้...  แล้วปอมันจะนอนหลับมั้ยนั่นน่ะ" เสียงบัวนั่นเองที่แซวขึ้นมา

"ต้องนอนหลับสิ... ก็มีเรานอนกอดทั้งคน"ภีมพูด  ซึ่งมันก็เนียนๆไปกะเพื่อนๆแหละ  เพื่อไม่ให้เพื่อนๆสงสัย

"อกเมิงจะอุ่นสบายเท่าอกกูรึป่าวว้ะ..." เจมส์พูดขึ้นด้วยเสียงกวนๆ  ซึ่งก็ทำให้เราสะอึกได้เหมือนกัน

"แหมปอ.... เมิงนี่เนื้อหอมเหลือเกินนะ...  มีแต่คนมานอนกอด" ไอ้โอ๊ตนะ... ยังกวนบาทาเหมือนเดิม

"เมิงอิจฉาพวกมันนะสิ...  มาม๊ะ มานี่ม่ะ..  อยากกอดกูก็ไม่บอก" เราก็กวนตีนมันกลับไป

"ใครบอกว่ากูอยากกอดเมิง.... หุบปากแล้วนอนไปเลยป่ะ" ดูมันพูด...ยังปากเสียไม่เลิก

"ที่ให้กูรีบนอนเนี่ย....จะลักหลับกูป่ะว้ะ" อยากกวนตรืน....ดีนัก   อย่างนี้ต้องเจอกันหน่อย....

"ป๊ะเมิงดิ... นอนๆไปเลยป่ะ" ไอ้พวกเพื่อนๆที่ไม่ได้พูดนะไม่ใช่ว่ามันหลับหรอกนะ... พวกมันก็คอยเป็นลูกคู่คอนโห่โฮ้วโหยหวน..... เวลาใครพูดไรโดนใจหรือไม่ก็คอยซ้ำเติมคนที่ถูกกัดนะ...  (พวกนี้แหละ...มันร้ายนัก  คอยซ้ำเติมคนอื่น....)

"หยุดกัดกันดีกว่า... เราว่า...มาเล่าเรื่องผีกันเหอะ" ไอ้ยูเสนอขึ้นมา...  ไม่รู้ว่าผู้อ่านเป็นเหมือนเรารึป่าว???  เวลาที่ได้นอนกะเพื่อนๆทีไรกิจกรรมหนึ่งที่ต้องมีคือการเล่าเรื่องผี... ยิ่งมานอนแปลกที่แปลกทางแบบนี้ยิ่งน่าตื่นเต้น (ที่เห็นว่าชอบเล่าเรื่องผีกันน่ะ.... ไม่ใช่ว่าไม่กลัวผีนะ  นี่แหละ..ตัวกลัวผีกันทั้งน้านนนนนนนนน  แปลกนะคนเรา...  คนที่ยิ่งกลัวผี  แตกลับชอบเล่าชอบฟังเรื่องผีแถมยังชอบไปดูหนังผีอีก..... เราน่ะคนนึงที่เป็นแบบนี้)

ทุกๆคนก็เห็นด้วย  จากนั้นก็เลยปิดไฟจนมืดสนิท.... แล้วก็ผลักกันเล่าเรื่องผีคนละเรื่องสองเรื่อง
 แม้ว่าจะเปิดแอร์ซะจนเย็นฉ่ำ แต่เราก็นอนอุ่นสบายในอ้อมกอดของภีมแถมยังห่มผ้าห่มผืนเดียวกันด้วย...  (มืดซะขนาดนี้ไม่มีใครเห็นหรอก...อิอิ)  ภีมก็เอาจมูกมาคลอเคลียตรงคอเราตลอด  เดี๋ยวก็หอมแก้มเราเดียวก็จุ๊บปากเรา  โอ๊ยยย..... มีความสุขชะมัด  สักพักภีมก็พูดกระซิบถามเราว่า...

"เป็นไง....อกเรากะเจมส์น่ะ..  ของใครอุ่นกว่ากัน หืม..." ภีมพูดแล้วก็หอมเข้าที่กกหูเรา (โอ๊ยยย...ขนลุก)  เราก็เลยหันไปหอมแก้มภีมแบบอ้อนๆแล้วก็บอกว่า...

"ก็อกภีมไง.... ถามได้" แล้วก็เอาใจภีมอีกนิดนึงแล้วจุ๊บปากมันทีนึง

แต่ละคนก็นอนฟังเรื่องผีไปเรื่อยๆ... แล้วก็ค่อยๆหลับไปทีละคนสองคน.... เราก็หลับอยู่ในอ้อมอกของภีมนั่นแหละ  โดยก่อนที่เราจะหลับภีมก็บอกกับเราว่า...

"ฝันดีนะครับ..... ที่รัก" พร้อมกับจุ๊บหน้าผากเราด้วย.....

 (เอ๊ะ!!! นี่ตอนนี้จะจุ๊บกันเยอะเหลือเกินนะ.......  คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งหมั่นไส้นะ... ( - _ - )"     ก็แหม...คนเค้าเพิ่งดีกันหนิ...ก็ต้องหวีดหยองกันนิดนึง ....)


#########################################################################################################

เย้..................... พิมพ์เสร็จไปอีกตอน  ตอนนี้นั่งพิมพ์ตั้งแต่บ่ายสามกว่าจะเสร็จปาไปตั้งหกโมงกว่า  (นี่ทำไมนานจัง ...  ปกติเราใช้เวลาแค่ 2 ชม.เอง)

ตอนนี้ยาวหน่อยนะ.....  เป็นของขวัญรับการกลับมาของเล้าเป็ด (เอ๊ะ!! เกี่ยวกันรึป่าวหว่า....) 

นี่ปาเข้าไป 20 ตอนแล้วเหรอเนี่ย...  เร็วจัง

ตอนเนี้ยนะถ้าอ่านแล้วถ้าหมั่นไส้กันก็บอกนะ...  เรารู้ว่าคราวเนี๊ย..... เราผิดจริงๆ...........................  สำนึกแล้ว   

ไปแล้ววววววววว....  ขอให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องของเราน๊า... 

[abcd]

จะว่าไปนิสัยภีมก็คล้ายๆ....เราเลยแฮะ การพูดการจาก็คล้ายๆกัน 

[ifwedo]

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[suregirl]

ขอให้หวีตหวานยังงี้ตลอดไปนะจ๊ะ 

ปล.ไม่หมั่นไส้หรอก ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ต่างหาก ตอนหวานๆแบบเนี๊ยะ