ตอน หึงสิ...หึงหึงหึง(ครึ่งแรก)
ผ่านพ้นฤดูกาลสอบปลายภาคอันแสนหนักหน่วง....สองหนุ่มสุดซี้ก็ตายสนิทคาชุดนักศึกษา
ภูบดินทร์นอนกอดไอ้ดอย กลิ่นเหงื่อสาป ๆ กระตุ้นอารมณ์หื่น จนเจ้าสิ่งนั้นดันทะลุเป้ากางเกงออกมาเป็นรอยนูนขนาดใหญ่ เสียดสีกับบั้นท้ายแน่น ๆ ของคนในอ้อมแขน....
นาทีนี้ไม่มีใครลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วสุดหล่อของเราก็ไม่ได้แกล้งทำเป็นหลับแต่ประการใด หากแต่เขากำลังฝันอยู่ต่างหาก ในฝันนั้น...เขากำลังทำเรื่องลามกสัปดนอยู่ อย่างไม่มีความละอายเสียด้วยสิ!!!
อา.....ดอย.....แน่น.....เด้ง.....ซี๊ด.....
"เชี่ยยยยยย"
อีกหนึ่งหนุ่มก็ยังคงสลบไสล ทว่ามนตร์สิทธิ์กำลังฝัน ในความฝัน เขาโดนผู้ชายหน้าหล่อที่ตัวโตกว่า บดขยี้หัวนมของเขา....ด้วยปลายนิ้วเนียนนุ่มแบบลูกคุณหนู...
สยิวชิบหายให้ตายเด้!!!!
.
.
.
.
.
.
.
"หิวสาดดดดดด เราจะลงล่างนะ นายเอาไรมั้ย"
ไอ้ดอยในชุดของภูบดินทร์ เอ่ยถามกับอีกคนที่ยังคงนอนคว่ำหน้าอยู่ ภูบดินทร์กระพริบตาปริบ ๆ อย่างคนที่อยากจะตื่นใจจะขาด แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุก ครั้นจะฝืนหลับต่อ ก็มีบางอย่างรบกวน ทำให้นอนต่อไปไม่ได้อีก....
ก็ไอ้ดอยน่ะสิ....ไอ้ดอยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หัวยังเปียกชื้นอยู่เลย มันคงเห็นเขานอนนิ่งเป็นศพ ก็เลยทำท่าจะเดินออกไป
"กินนายได้มั้ย"
"เชี่ยแล้ว....ไม่เอาเว้ย.....เราหิว"
"ไปข้างล่างแล้วจะกินอะไร"
"เซเว่นไง"
"มีแต่อาหารขยะ....นายรอเราแปบนึงได้มั้ย ขออาบน้ำก่อน จะพาไปกินข้าวข้างนอก"
"ในห้างอ่ะเหรอ ?"
"สอนไม่จำ!!!"
"เอ้า....ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนนี่วะ!!!.....ไม่เรียกห้างแล้วจะเรียกห่าอะไร นายจะพาเราเข้าไปหาแดกในโรงทานรึไง๊!!!"
ไอ้ดอยหงุดหงิด หมอนี่ชอบบงการ ชอบมาจู้จี้จุกจิกกับคำพูดของมันเสียจริง มันจำได้ว่าเคยโดนด่าเรื่องนี้ไปแล้ว เมื่อนานเนิ่น ตอนหลังมันก็เลยประชดโดยการเรียกแบบเต็ม ๆ ไปเสียเลย....คุณชายครับ...วันนี้เราจะไปเดินสำรวจห้างสรรพสินค้าห้างใดในพระนครดีเอิงเงย!!!
"หึหึ....แหย่เล่นน่ะ ช่วยฉุดขึ้นทีดิ"
"เอ้า....ยื่นมือมา....อึ๊บ....เฮ้ยยยยย"
กลายเป็นมนตร์สิทธิ์...ที่ถูกอีกฝ่ายดึงจนลงไปนอนทับกันอยู่บนเตียง ไม่ทันจะโวยวายก็ถูกจับฟัดไปมา ราวกับเขาเป็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์
"เราหิวเฟิร์ส...."
"เรียกเฟิร์สช้อยส์สิครับ"
"กูหิวไอ้หน้าเม็ดตะเบ๊ด...."
"หยาบคาย อ้อนก่อนสิ แล้วจะปล่อย"
"ไม่ปล่อยกูต่อย...เอาสิ"
"จะต่อยได้ไงโดนเรากอดอยู่แบบนี้"
"ผัวขา....ปล่อยเมียงิ"
"ต้องอย่างนี้สิ"
กว่าจะได้ออกไปหาอะไรลงกระเพาะ มนตร์สิทธิ์ก็เสียพลังงานไปจนเกือบวูบ เลยต้องรองท้องด้วยนมในตู้เย็นไปพลาง ๆ ระหว่างรอคุณชายแต่งตัว
.
.
.
.
.
.
.
"เฟิร์ส....เป็นไงบ้างเพื่อน สอบติดที่ไหนนะ....ลืมแล้ว"
เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าใคร่ อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาเดินเข้ามาทักทายที่โต๊ะ ขณะที่คุณชายกำลังสอนคนป่ากินอาหารหรูโดยไม่ใช้มือหยิบ ผู้มาใหม่ผายมือไปยังโต๊ะด้านหลัง เมื่อสุดหล่อถามกลับว่ามากับใคร.....
"พอดีปิดเทอมเลยกลับมาช่วยที่บ้านน่ะ เชียงใหม่อากาศดี๊ดี แต่เราว่าเราคิดถึงกลิ่นควันพิษที่นี่มากกว่าอ่ะนะ...เออนี่....ว่าแต่สบายดีใช่มั้ย ได้เจอเพื่อนเก่า ๆ บ้างรึเปล่า"
"ก็เจอบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เฟสบุ๊คว่ะ"
"คิดถึง ๆ....เอาไว้ไปเที่ยวกันบ้างสิ นัดมีทติ้งก็ได้ ว่างงงงง...."
"เออก็ดี....อยากเจอคนอื่นเหมือนกัน"
แล้วคนป่าก็ถูกเมิน มนตร์สิทธิ์หยิบออเดิร์ฟเข้าปาก มองคนสองคนกำลังคุยกัน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุ
"นี่เพื่อนเรา...ชื่อพล....พล....ม้งไง....จำได้มั้ย"
"อ่อ...."
ฝ่ายนั้นตอบสนองอย่างไม่แยแสนัก ก่อนจะชวนสุดหล่อคุยเรื่องอื่น ไอ้ดอยเลยถือโอกาสนี้ขโมยกินอาหารในจานเพื่อน
ง่ำ ๆ ๆ....แก้เขินน่ะ!!!!
จะว่าไปก็นะ...ถึงไอ้หมอนี่(แขกไม่ได้รับเชิญ)จะดูน่าร๊ากกกก แต่หน้าตาแม่หยิ่งโครต ๆ ตอนที่ปลายตามองเขา ไอ้ดอยรู้สึกต่ำต้อย เหมือนเป็นคนขับรถของไอ้หล่อ ไม่ก็ขยะชิ้นหนึ่ง รู้สึกเหมือนทำอะไรผิดมากมายโดยที่หาสาเหตุไม่ได้!!!
ปากนิด จมูกหน่อย หัวกลมดิ๊ก ตัวผอมบางเหมือนเด็กน้อยมัธยมต้น....แม่ม!!!....น่ารักเกินไปแล้ว!!!! แล้วไอ้หล่อก็เหมือนจะเอ็นดูอีกฝ่ายมากเสียด้วยสิ มีขยี้หัว มีเอาไหล่กระแซะ ไหนว่าไม่ค่อยมีเพื่อนไงไอ้ตอแหล!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เออ....พล....เราเปลี่ยนเบอร์แล้วนะ นายยังใช้เบอร์เดิมอยู่มั้ย....เดี๋ยวยิงไป"
"เราก็เปลี่ยนแล้ว โปรเก่ามันห่วยน่ะ ยิงมาดิ 089...."
"เรียบร้อย...เมมไว้แล้วนะ"
"เหมือนกัน....แล้วเจอกันเฟิร์ส....เดี๋ยวเอาไว้จะเข้าไปสวัสดีพ่อนาย...."
"ครับผม"
"ไปนะพ่อแม่เราจะกลับแล้ว"
"บายครับ"
หงุดหงิด....ยิ่งหงุดหงิดกระเพาะก็ยิ่งทำงานเร็วขึ้น ภูบดินทร์ตกใจมาก เมื่ออาหารตรงหน้าอันตธานหายไปเกือบหมดเกลี้ยง ไอ้ดอยจ้องหน้าเขาตาเขม็ง ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ
"พลไง....เคยเจอกันแล้วนี่ วันที่เราต่อยกันวันนั้นไง"
"ลืมแล้วเว้ย....พอดีไม่ได้ใส่ใจ"
"น่ารักใช่มั้ยล่ะ"
"อย่างกับพวกตุ๊ด...เฮอะ"
"กินมากเดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมู....ตัวนายมันเกินอวบแล้วนะม้ง กล้ามก็เริ่มหายแล้ว"
"ช่างกุ๊"
"แล้วดูสิ....กินของเราซะหมดเลย"
"ก็นายมัวแต่โม้อ่ะ"
ภูบดินทร์ไม่นึกโกรธ....ทั้งที่น่าจะโกรธ ตรงข้ามกับอีกคนที่ดูเหมือนจะเดือดพล่านขึ้นเรื่อย ๆ
"ห่อกลับบ้านด้วยมั้ย"
"ได้เหรอ....เอา ๆ จะเอาไปฝากพ่อพ่อกับเจ้"
ชอบจัง....อาการเหมือนคนหึงของไอ้ดอยเนี่ย!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
to be con
อีก 50% มาต่อทีหลังนะจ๊ะ....
ปกติไม่ชอบอัพขยักขย่อน....แต่แบบไม่ไหวแล้ว หิว!!!!
5555+