ตอนที่ 27
“ลงมาคุยกันดีๆ อย่าให้ต้องใช้ความรุนแรง!” ไอ้แมนตะโกนบอกเสียงดัง ผมรีบเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนที่จะหันมาปลอบจีอาที่ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี พี่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครทำอะไรจีอาเด็ดขาด”
“พี่นิกซ์...”
“ออกจากรถแล้วอยู่ใกล้พี่ไว้นะ”
“เร็วๆสิวะ!!” ไอ้แมนเร่งอีกครั้งพร้อมกับเอาไม้หน้าสามเคาะรถ ผมส่งสายตาเคียดแค้นกลับไปให้มันก่อนที่จะยอมเปิดประตูรถ
ผมเอาตัวเองบังจีอาไว้และให้น้องหลบไปอยู่ข้างหลัง เห็นสายตาไอ้แมนที่มองจีอาแล้วอยากจะเข้าไปซัดมันซักหมัด!
ก่อนหน้านี้เรียวเคยเตือนผมเอาไว้แล้วว่าให้ระวังไอ้พวกนี้มันจะลอบกัด...แต่ผมไม่คิดว่ามันจะกล้าสะกดรอยตามพวกผมแบบนี้
“กูมีให้มึงสองทางเลือก นั่นก็คือหนึ่งมึงทิ้งน้องหนูตัวขาวของมึงไว้แล้วหนีไปซะ กับอีกข้อคือยืนดูพวกกูเอาน้องหนูตัวขาวของมึงทำเมีย” ไอ้แมนพูดจบพรรคพวกสี่ห้าคนของมันที่เหลือก็พากันหัวเราะดังลั่น ผมกำหมัดแน่นกัดฟัดกรอดด้วยความโกรธ จีอาที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังเริ่มสะอื้นออกมาเบาๆด้วยความกลัว
“มึงจะไม่ได้แตะจีอาแม้แต่ปลายเล็บ!”
“บ๊ะ! มึงนี่มันช่างกล้าจริงๆว่ะ” ไอ้แมนหัวเราะ แสยะยิ้มมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ลืมไปรึเปล่าว่ามึงมาคนเดียว พ่วงด้วยเมียตุ๊ดๆติ๋มๆ รู้จักรึเปล่าไอ้นี่คืออะไร” ไอ้แมนยกไม้หน้าสามชี้หน้าผมก่อนที่จะหันไปฟาดไม้ลงบนรถผมอย่างแรงจนกระจกหน้าแตก
...ไอ้เด็กเหี้ย! รถกู!...
“พูดจาเหี้ยๆเหมาะกับหน้าตามึงดีว่ะ” ผมพูดเรียบๆ เริ่มของขึ้นกับถ้อยคำที่มันดูถูกจีอา ไอ้แมนและพรรคพวกมันหยุดหัวเราะทันทีที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น
“ปากดีนักนะมึง กูอยากรู้นักว่าถ้ามึงโดนไอ้ไม้นี่ซักทีสองทีแล้วยังจะปากดีอยู่อีกไหม”
“ย...หยุดนะ! ห้ามทำอะไรพี่นิกซ์!” จีอาตะโกนออกมาดังลั่น เด็กน้อยเอาตัวเล็กๆมาบังผมเอาไว้ด้วยความกล้าหาญ
...ทั้งๆที่กำลังตัวสั่นและร้องไห้แบบนั้น...
“โอ๊ะโอ! ดุซะด้วย” ไอ้แมนหัวเราะก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้จีอา พร้อมกับลูกน้องมันอีกสองคนที่เข้ามาล็อคตัวผมเอาไว้ “ทำอะไรพี่นิกซ์ของหนูไม่ได้ แต่ทำหนูได้ใช่ป่ะจ๊ะ ฮ่าๆ”
“อย่าแตะต้องจีอานะเว้ย! ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่!”
“พูดมากนักนะมึง สั่งสอนมันหน่อยดิ๊!” ไอ้แมนตะโกนบอกพวกลูกน้อง ไอ้สองคนที่เหลือเข้ามาต่อยหน้าและท้องผมคนละหมัด ผมเหลือบเห็นจากหางตาว่าไอ้แมนจับจีอาเอาไว้แน่นเพราะน้องอาละวาดจะเข้ามาหาผม
ไอ้แมนลากตัวจีอาไปข้างทางที่เต็มไปด้วยป่า น้องร้องไห้ดิ้นโวยวายให้ไอ้แมนปล่อย ผมพยายามขัดขืนไอ้สองคนที่กำลังจับตัวอยู่แต่ไม่มีแรงมากพอเพราะเกิดอาการจุกจากที่โดนต่อยเมื่อกี้
“ปล่อยจีอานะเว้ย! ไอ้พวกเหี้ย!”
“กูให้มึงหนีไปดีๆไม่ชอบ อยากจะดูโชว์นักกูก็จัดให้”
“ม...ไม่! อย่าทำอะไรเราเลย ปล่อยเรานะ...ฮึก!”
“จีอา...ปล่อยสิโว้ย!” ผมกระทืบเท้าลงบนเท้าไอ้คนนึงที่จับผมเอาไว้ตอนที่มันกำลังเผลอ ผมปล่อยมือออกจากตัวผมเลยมีโอกาสหันไปจัดการอีกคน “ไอ้สัด!”
ผมฮึดแรงเฮือกสุดท้ายปล่อยหมัดใส่ไอ้สองคนที่เข้ามาขวาง ไอ้แมนที่ตอนนี้กำลังฉีกกระชากเสื้อผ้าจีอาออกหันมามอง
ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาหา
“มึงรนหาที่ตายเองนะ...”
เสียงมีดเสียบผ่านเนื้อดังก้องหูผม ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นผ่านหน้าท้องทำให้ผมต้องงอตัวและคุกเข่าลงกับพื้น ของเหลวสีแดงเหนียวข้นซึมผ่านเสื้อเป็นวงกว้าง ผมได้ยินเสียงจีอากรีดร้องพร้อมกับเสียงโหวกเหวกโวยวายของพวกไอ้แมนว่าให้รีบหนี
“พี่นิกซ์!”
“จีอา...เจ็บตรงไหน...รึเปล่า”
“พี่นิกซ์อย่าเพิ่งพูด ฮึก...จีอา...จีอาขอโทษ...” น้องร้องไห้กอดผมเอาไว้แน่น เลือดสีแดงสดไหลออกมาเลอะจีอาเต็มไปหมด
“พี่รักจีอา...” ผมพูดเสียงเบา รู้สึกตาลายและเริ่มหมดแรง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือจีอากำลังตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยน้ำตานองหน้า
ผมอยากจะเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้น้อง...
...อยากจะบอกน้องเหลือเกินว่าอย่าร้องไห้
...นี่ผมจะตายแบบนี้น่ะหรอ...
Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์”
...พี่นิกซ์ต้องไม่ตาย...
ผมเชื่ออย่างนั้น
หลังจากที่ผมร้องไห้โวยวายจนมีคนได้ยินและเข้ามาช่วยเหลือ พี่นิกซ์ถูกส่งเข้าห้อง ICU จนถึงตอนนี้เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้ว ส่วนพี่ตะวันและพี่นอสรีบมาทันทีที่รู้ข่าว
ตอนนี้เราทุกคนกำลังนั่งรออย่างมีความหวังอยู่ที่หน้าห้อง ICU ภาพเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหน้าท้องพี่นิกซ์ยังติดตาผมไม่หาย แค่นึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เพิ่งผ่านไปก็แทบทำให้ผมอยากจะร้องไห้และบุกเข้าไปดูอาการพี่นิกซ์
“จีอา...ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวพี่พาไป” พี่ตะวันจับมือผมพร้อมกับพูดเบาๆ โดยที่มีพี่นอสยืนพยักหน้าเป็นกำลังเสริมอยู่ข้างๆ
“ไม่ฮะ จีอาจะรอพี่นิกซ์”
“นิกซ์มันไม่เป็นอะไรหรอก ไอ้บ้านี่มันตายยากจะตาย” พี่นอสพูดให้กำลังใจ แต่ทำไมผมจะไม่รู้ว่าที่พี่นอสพูดก็เพื่อปลอบใจตัวเอง...ฝืนยิ้มเพื่อให้ผมสบายใจทั้งนั้น
“ผมจะอยู่รอพี่นิกซ์”
“แต่...”
“จีอา!” ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ต้องร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น คุณพ่อพี่นิกซ์เพิ่งมาถึงที่โรงพยาบาล ทันทีที่ท่านเดินเข้ามาผมก็โผเข้ากอดทันที
“คุณพ่อ...พี่นิกซ์... ฮึก! ผมขอโทษฮะ” ผมผละออกมาตั้งใจจะก้มลงกราบเท้าขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้ลูกชายท่านต้องมาเจ็บแบบนี้
คุณพ่อพี่นิกซ์ดึงผมเข้ามากอดแน่นอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวผมอย่างปลอบโยน “ไม่ใช่ความผิดของจีอา อย่าคิดแบบนี้” ผมพยักหน้ากับอกท่านเพื่อรับรู้
คุณพ่อพี่นิกซ์หันไปถามอาการลูกชายที่กำลังนอนอยู่ในห้อง ICU กับพี่นอสและพี่ตะวัน สองคนนั้นมองหน้ากันพร้อมกับส่ายหน้าให้ท่านเบาๆ
“ไอ้นิกซ์มันเป็นคนดี พระต้องคุ้มครอง”
“หมอมาแล้วครับ!” เสียงพี่นอสดังขึ้นทำเอาพวกเราทุกคนรีบวิ่งไปหาหมอแทบไม่ทัน ผมที่ถึงตัวคุณหมอก่อนใครเพื่อนคว้าแขนที่ถูกคลุมด้วยเสื้อกราวน์ไว้ก่อนที่จะถามเสียงสั่น
“พี่นิกซ์...คนไข้เป็นยังไงบ้างฮะ”
“เอ่อ.....”
“เร็วๆสิหมอ! อย่ามัวแต่อมพะนำ!” คุณพ่อพี่นิกซ์เร่ง คุณหมอกกวาดตามองทุกคนก่อนที่จะถอนหายใจ
“ผมเสียใจด้วยครับ แต่คนไข้มาช้าเกินไป.....”...แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...ใครกันนะที่กำลังเรียกผม...
...หนวกหูเสียจริง...
...ผมอยากได้ยินเสียงพี่นิกซ์...
...เสียงพี่นิกซ์คนเดียวเท่านั้น...
“พี่นิกซ์!”
“จีอา” พี่ตะวันคว้าตัวผมเอาไว้และดึงเข้าไปกอด เสียงสะอื้นของพี่ตะวันข้างหูทำให้ผมเริ่มเรียบเรียงเหตุการณ์
“พี่นิกซ์ล่ะฮะ พี่นิกซ์ไปไหน...เมื่อกี้จีอาหลับไป ช...ใช่ไหมฮะ”
“จีอา ฮึก! นิกซ์...นิกซ์...”
“คุณพ่อ! พี่นิกซ์อยู่ที่ไหนฮะ จีอาจะไปหาพี่นิกซ์” ผมพยายามขืนตัวออกจากพี่ตะวันเพื่อไปหาพี่นิกซ์ คุณพ่อเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะดึงตัวเข้าไปกอด
“จีอา...ใจเย็นๆนะลูก” คุณพ่อพูดเสียงเบา ผมเริ่มกลัวว่าสิ่งที่ผมคิดกำลังจะเป็นความจริง “นิกซ์...พี่นิกซ์...ไปสบายแล้วนะลูก”
“ไม่จริงหรอกฮะ ผม...ไม่เชื่อ”
“จีอา...”
“ผมจะไปหาพี่นิกซ์”
“จีอา...ฟังพ่อนะลูก”
“ให้ผมไปนะฮะ” ผมเอ่ยเสียงเบาอ้อนวอนทุกคน คุณพ่อนิ่งเงียบไปก่อนที่จะยอมพยักหน้าตกลงและเป็นคนจูงมือผมเข้าไปในห้อง ICU
ผ้าม่านในห้องถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของพี่นิกซ์ที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ ผมปาดน้ำตาบนหน้าออกลวกๆก่อนที่จะพยายามยิ้มให้คนที่นอนอยู่บนเตียง
“พี่นิกซ์...จีอามาหาแล้วนะ”
“.....”
“ตื่นสิฮะ ตื่นขึ้นมาคุยกับจีอา...”
“.....” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนบนเตียง มีแค่เสียงพี่ตะวันที่ยืนร้องไห้ซบอกพี่นอสอยู่เท่านั้น
“ถ้าพี่นิกซ์ไม่ตื่น...ไม่ตื่นมาฟังจีอา แล้ว...ฮึก! แล้วจีอาจะบอกใคร ฮึก....ฮือ ตื่นนะ! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” ผมเริ่มอาละวาดเสียงดัง คุณพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆและทุกคนในห้องรวมไปถึงคุณพยาบาลเริ่มร้องไห้ไปกับผม
...พี่นิกซ์เห็นรึเปล่า ทุกคนร้องไห้เพราะพี่ไม่ยอมตื่นมาคุยกับจีอานะ...
“ตื่นเถอะนะ...ตื่นมาฟังจีอา ฮึก...บอกว่าจีอา...รักพี่นิกซ์” ผมร้องไห้อย่างสุดกลั้น โผเข้าซบลงบนอกคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“จีอารักพี่นิกซ์...มากมายเหลือเกิน”ผมไม่โทษวัยรุ่นกลุ่มนั้นที่ทำร้ายพี่นิกซ์...ไม่โทษคุณเลดี้ที่ส่งคนพวกนั้นมา
แต่ผมโทษตัวเอง...โทษความงี่เง่าและความปากแข็งของตัวเอง
แค่คำง่ายๆแต่มีความหมายกับคนฟังแค่คำเดียวผมยังพูดไม่ได้...ผมไม่ควรที่จะถูกพี่นิกซ์รักเลยแม้แต่น้อย
...ไม่คู่ควรเลยจริงๆ...
“จีอารักพี่นิกซ์...รักมาตลอด จีอาเข้าใจแล้วว่ามันคือความรัก...ฮึก! ตื่นขึ้นมาได้ไหม ไม่มีพี่นิกซ์จีอาจะอยู่กับใคร...”
ใครจะดูแลผม...
ใครจะคอยเป็นห่วงผม...
ใคร...จะรักผมได้มากเท่าพี่นิกซ์...
ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้คนที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง ไม่สนใจสายตาของคนในห้องแล้วก้มลงประทับจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั้น...ริมฝีปากที่บอกรักผมทุกวันทุกคืน
...ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ส่งพี่นิกซ์กลับมาหาผมอีกครั้งได้ไหม...
.
.
.
ด...เดี๋ยวนะ! มือใครมากอดเอวผมอยู่ แล้วทำไม...พี่นิกซ์ถึงจูบตอบผมได้!
“พี่นิกซ์!”
“ครับ พี่เอง”
“พี่นิกซ์ยังไม่ตาย!”
“พี่ไม่ตายง่ายๆหรอกครับ ยิ่งรู้ว่าจีอารักพี่ขนาดนี้...พี่ไม่ยอมตายหรอก”
ผมเบิกตาโพลงกับคำพูดของพี่นิกซ์ หันไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นแต่กลับไม่มีใครอยู่ในห้อง ICU อีกแล้ว
...อะไรกัน!...
“ท...ทำไม...”
“ก็พี่อยากได้ยินจีอาบอกรักพี่นิครับ” ก็เลยหลอกผม...อย่างนั้นหรอ! “รอตั้งนาน...ในที่สุดก็ได้ยินซะที ขอบคุณนะครับ”
พี่นิกซ์จูบลงบนหลังมือผม ส่งสายตาหวานสื่อความหมายว่าอีกคนก็รักผมมากแค่ไหน
...และนั่นก็ทำให้ผมโกรธพ่อคนเจ้าเล่ห์ของผมไม่ลงเลย...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“จีอาจ๋า~ พี่นิกซ์อยากกินส้มจังเลย”
“กินแอปเปิ้ลก่อนสิฮะ จีอาเพิ่งปอกให้ตะกี้เอง”
“ง่ะ! ก็พี่อยากกินส้มนิครับ”
“โอ้ยไอ้ปัญญาอ่อน! มึงถูกแทงหรือประสาทกลับวะ ทำตัวปัญญาอ่อนซะจริง!” ไอ้นอสโวยวายเสียงดังโดยที่มีจีอาและตะวันยืนหัวเราะเหมือนเห็นด้วยอยู่ข้างๆ ผมกอดอกหน้าบึ้งแสดงอาการ ‘ปัญญาอ่อน’ ทันทีอย่างที่ไอ้นอสชอบว่า
...มีปัญหากับกูจังวะ! ก็คนมันอยากอ้อนเมีย!...
“เมื่อไหร่มึงจะกลับวะ”
“อ้าวไอ้นี่ มึงไล่คนที่มาเยี่ยมแบบนี้ได้ยังไงวะ”
“มาเยี่ยมหรือมากวน? แดกของเยี่ยมกูจนจะหมดอยู่แล้ว รีบๆกลับไปได้แล้วไปไป๊!”
“แน่ะ! มึงอยากจะอยู่จู๋จี๋ดี๋ด๋ากับน้องจีอาก็บอกมาเถ๊อะ!” ไอ้นอสเอานิ้วมาถูกกันอย่างล้อเลียน...รู้ตัวก็ดี! “แต่มึงคงลืมไปสินะไอ้เพื่อนยากว่ามึงน่ะถูกแทงที่ท้อง!” ไอ้เพื่อนนรกเอานิ้วที่ถูกันเมื่อกี้จิ้มลงบนแผลผมอย่างแรงเล่นเอาผมร้องจ๊าก ก่อนที่มันจะโดนตะวันดึงหูให้กลับไปนั่งดีๆโทษฐานทำร้ายร่างกายเพื่อน
...สมน้ำหน้า!...
ว่าแต่...เจ็บชิบหายเลยครับ
“จีอาจ๋า...พี่นิกซ์เจ็บจัง”
“เจ็บหรอฮะ เจ็บมากรึเปล่า” จีอาเดินเข้ามาดูแผลผมพร้อมกับแก้มแดงๆ พยาบาลสุดน่ารักเลยโดนคนไข้อย่างผมขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอด
“โอ้ยกูจะอ้วก!”
“ไอ้เชี้ยนอสหุบปาก!”
“พี่นิกซ์นอนรอก่อนนะฮะ เดี๋ยวจีอาไปซื้อส้มมาให้”
“ไม่เอาไม่กินแล้ว พี่จะไล่ให้สองคนนั้นไปซื้อต่างหาก แต่ถ้าจีอาจะไปซื้อเองพี่ก็ไม่กินแล้ว”
“กูว่าแล้วเชียว!” ไอ้นอสโวยวายตามระเบียบ ผมยักคิ้วกวนๆไปให้มันก่อนที่จะดึงเด็กน้อยเข้ามาคลอเคลีย
“หน่านะ จีอาไปแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมานะฮะ คนป่วยกินวิตามินซีเยอะๆจะได้แข็งแรง” จีอายิ้มหวานให้ผมก่อนที่จะชักชวนสองเพื่อนรักให้ลงไปซื้อส้มเป็นเพื่อน
หลังจากที่สามคนนั้นออกไปไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมที่กำลังดูทีวีอยู่ไม่ได้สนใจมากนักเพราะคิดว่าพยาบาลคงจะเข้ามาดูแลความสะดวกเรียบร้อยเหมือนเดิม
“ก็ดูแข็งแรงดีนี่นา”
“อ้าว” ผมมองผู้มาเยี่ยมคนใหม่อย่างงงๆ เจ้าเด็กเรียวชูกระเช้าผลไม้และกระเช้ารังนกให้ผมดูก่อนที่จะจัดแจงวางเอาไว้บนโต๊ะ “มาไงล่ะเนี่ย”
“ขับรถมาสิครับ”
“รู้แล้วโว้ย! หมายถึงทำไมไม่โทรบอกจีอาก่อน”
“ผมอยากจะมาคุยกับคุณ” เรียวพูดเรียบๆแต่หนักแน่น ผมพยักหน้าพร้อมกับกดปิดทีวี
...เพราะผมเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับมันเหมือนกัน...
“ไอ้พวกนั้นฝากมาขอโทษที่ทำคุณแรงไปหน่อย ส่วนไอ้แมนฝากกระเช้ารังนกมาให้และบอกว่าขอให้หายไวๆ” ผมพยักหน้ารับรู้กับข้อความที่เด็กพวกนั้นฝากมาบอก
“เจ็บแค่นี้ถือว่าคุ้ม”
“ระวังจีอารู้เข้าแล้วมันจะเกินคุ้มนะคุณ”
“นายไม่พูด ฉันไม่พูด แล้วจีอาจะรู้ได้ยังไง”
“คุณก็ยังเก่งแต่หลอกจีอาเหมือนเดิม”
“ไอ้เด็กเชี้ย! ก็แล้วมันแผนใครล่ะวะ!” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน ไอ้เด็กเรียวหัวเราะก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดีใช่ไหมล่ะ”
“อืม ยังไงก็...ขอบใจนายมาก”
เรียวยักไหล่เหมือนไม่แคร์แต่ผมเห็นนะว่ามันแอบยิ้ม “เรื่องกล้วยๆ”
“ฉันหมายถึง...ขอบคุณ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” ผมพูดเสียงจริงจัง เรียวหันกลับมามองผม รอยยิ้มเล่นๆหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา “ขอบคุณที่นายรักและหวังดีกับจีอา ขอบคุณที่นายยังให้โอกาสฉัน ขอบคุณ...ที่เชื่อในความรักของฉันที่มีต่อจีอา”
ผมยื่นมือออกไปเพื่อแสดงถึงมิตรภาพที่ดีที่ผมจะมีให้เรียวต่อจากนี้ เด็กนั่นมองผมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปก่อนที่จะยื่นมือออกมาเช่นกัน
“เต็มใจอย่างยิ่งเลยครับ
‘พี่ชาย’”
.
.
.
.
.
ตอนจบ...ที่ยังจบไม่สมบูรณ์
ตอนหน้าเป็นบทส่งท้าย เจอกันเร็วๆนี้ค่ะ
มีเรื่องมาประชาสัมพันธ์ค่า
...กระป๋องอยากจะขอชี้แจ้งว่า นิยายเรื่องนี้จะมีการ
'รวมเล่ม' กับทางสำนักพิมพ์(ซึ่งขอยังไม่บอกชื่อตอนนี้)
จึงจะขอทำการ 'สำรวจ' ความต้องการของคนที่ต้องการจะซื้อเล่มเก็บไว้หน่อยค่ะว่ามีมากน้อยเพียงใด...
...ใครที่สนใจและคิดว่าจะซื้อมาเก็บไว้ก็ขอความร่วมมือคอมเมนท์คำว่า
'สนใจรวมเล่ม Sex Syndrome' ไว้หน่อยนะคะ หรือไม่ก็เข้าไปกดไลค์และคอมเมนท์ในเพจนี้ >>
https://www.facebook.com/YaoiSyndrome << เพื่อแจ้งความต้องการซักนิด เพื่อเป็นการเช็คยอดคร่าวๆก่อนที่จะมีการชี้แจงอย่างจริงจังอีกครั้งค่ะ ^^
ส่วนเรื่องการสั่งจองจะยังไม่มีในตอนนี้นะคะ
กระป๋องจะลงตอนพิเศษที่จะลงในบอร์ดให้เสร็จจนครบก่อน
แล้วจะทำการเปิดจองค่ะ
ส่วนเรื่องตอนพิเศษเรียวที่หลายคนขอมา
รับรองว่ามีแน่นอนค่ะ และกำลังคิดอยู่ว่าจะให้เรียวไปโผล่พระเอกในเรื่องหน้าด้วย คิคิ
ตอนพิเศษที่จะให้อ่านในเว็บจะมีประมาณ 3-4 ตอนนะคะ(เท่าที่คิดไว้ตอนนี้)
ส่วนตอนพิเศษในเล่มตอนนี้คิดไว้ 4-5 ตอนค่ะ
ไว้ทอร์คแบบจริงๆจังๆในตอนหน้านะคะ
ไม่อยากทอร์คตอนนี้...เดี๋ยวน้ำตาเล็ด
ขอบคุณ...ขอบคุณ...และขอบคุณจริงๆค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: (***แจ้งข่าวค่ะ***) Sex Syndrome ● ขอโทษที...ที่ผมติด “เซ็กส์” (รายละเอียด P.89) (อ่าน 949193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก