สุดขั้ว 32
หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ผมก็เงียบ ในใจทั้งกลัวและงวยงง มันหมายความว่ายังไง ใครทำให้เขาแค้นกัน? นี่เขารู้แล้วอย่างนั้นเหรอ!? รู้ได้ยังไง ผมยังไม่ได้เอ่ยปากเกี่ยวกับเรื่องนี้ออกไปเลยสักคำ คิดแทบจะหัวแตกด้วยซ้ำว่าควรจะบอกออกไปหรือเปล่า เพราะยังไงทั้งสองก็เป็นพี่น้องกัน ผมไม่อยากเห็นเขาเสียใจ
ผมตัวชาวูบ เมื่อคิดถึงท่าทางของพี่เฮดีสที่ผ่านมา พอคิดถึงตรงนี้ผมก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“พะ...พี่...รู้?”
เรื่องนี้ไม่น่าจะมีใครรู้นี่!
ผมหน้าซีด หัวใจเต้นตึกตัก เผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง พี่เฮดีสยื่นมือมาลูบใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนมาเกลี่ยไปมาบนริมฝีปาก บรรยากาศเย็นเยียบน่ากลัวรอบกายหายไปชั่วพริบตา กลับกลายเป็นเฮดีสที่ผมรู้จักและคุ้นเคย ผมเงยหน้าจ้องดวงตาของเขาซึ่งมันสงบนิ่งไร้อารมณ์ใดๆ เจือปน ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเอื้อนเอ่ย
“รู้เมื่อไม่นานก่อนที่จะได้เจอนายที่ร้านนั้น”
“พี่...รู้...ได้...ยังไง?”
ผมสับสนและอึ้งมาก คิดมาตลอดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ แต่กลับเป็นว่าเขารู้อยู่ก่อนแล้ว! เป็นไปได้ยังไง แม้จะคิดอะไรไม่ชัดเจนนักแต่ตอนนั้นเจ้านั้นหายตัวไปก่อนที่เขาจะมานี่น่า!
“ฮึ” เขาทำเสียงคล้ายกับเยาะเย้ยตัวเอง
ร่างสูงโปร่งผละจากผมแล้วยืนขึ้นเดินอ้อมเตียงไปอีกด้าน ผมมองตามด้วยความกังวลใจ รับรู้ถึงความเจ็บปวดปนโศกเศร้าที่สะท้อนออกมาจากท่าทางไร้ความรู้สึกของเขา พี่เฮดีสหยุดยืนตรงบานหน้าต่าง ทอดมองออกไปมองข้างนอกนิ่งเงียบ
“ฉันควรจะรู้ตั้งนานแล้วต่างหาก ไม่ใช่เพิ่งหายโง่แบบนี้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ไว้ใจเขาล่ะก็...ไอ้สารเลวนั่นก็คงถูกจับได้ตั้งนานแล้ว ฉันไม่น่าไว้ใจให้ ‘พ่อ’ จัดการเรื่องทั้งหมดในวันนั้น!” พี่เฮดีสเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาสีเข้มมีแววความเจ็บปวดพาดผ่าน ผมกะพริบตา ก่อนจะผงะเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงใครอีกคน
พ่อ...?
พ่อของพี่เฮดีส!? ท่านมาเกี่ยวอะไรด้วย ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“นอกจากนายที่รู้ว่าคนร้ายมีมากกว่าหกคนแล้วก็ยังมีเขาอีกคนที่รู้ หนำซ้ำยังรู้มากกว่านายอีกว่าไอ้สารเลวนั่นเป็นใคร หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจสอบหลักฐานจากตัวนายก็รู้ทันทีว่าคนร้ายมีด้วยกันเจ็ดคน หลักฐานยืนยันชัดว่าหกคนที่ตายไปดีเอ็นเอตรงกับหลักฐานที่มี และอีกคนที่บังเอิญมีดีเอ็นเอตรงกับฉัน” เขาเล่าแบบราบเรียบ เหมือนมันไม่ใช่เรื่องของตัวเขา
ผมร้องอุทานในใจ ฝาแฝดแท้มีโอกาสที่จะมีดีเอ็นเอเหมือนกันได้ ยิ่งพวกเขาสองคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะแบบนั้นแล้วด้วย และผมรู้ว่าหลักฐานที่ได้จากตัวผมที่ว่านั้นคืออะไร อดที่จะคลื่นไส้อาเจียนไม่ได้ บ้าจริง! ความรู้สึกแย่ๆ ที่ขยะแขยงแม้กระทั่งตัวเองกลับมาอีกครั้ง ผมทำใจอยู่นานในการต่อสู้กับความรู้สึกย่ำแย่ในใจแล้วรวบรวมสติฟังเขาต่อ
“น่าขำก็ตรงที่ไม่มีใครรู้ว่าก่อนว่าฉันจะมีฝาแฝดที่มีดีเอ็นเอเหมือนกันทุกประการอยู่บนโลกนี้ เพราะอย่างนั้นหลักฐานชี้ชัดว่าฉันเป็นคนร้ายคนที่เจ็ด โยงไปขนาดว่าเป็นคนฆ่าปิดปากอีกหกคนด้วย ที่ขำยิ่งกว่านั้นคือ...พ่อ คนที่รู้แก่ใจดีว่าฉันบริสุทธิ์กลับปิดปากเงียบ ไม่พูดเรื่องฝาแฝดอะไรนั่นออกมา โชคดีที่ถึงจะเป็นแฝดแต่ลายมือและกลิ่นเฉพาะตัวไม่เหมือนกัน ฉันถึงรอดจากการถูกลงทัณฑ์”
แต่เขาก็ได้ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรไปแล้ว... ใครเลยจะไปรู้ความจริงแล้วสักแต่พูดพ่นน้ำลายใส่คนอื่นจนเน่าเหม็น แม้แต่มอตโตยังเข้าใจผิดคิดว่าพี่เฮดีสเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้ พอมาลองคิดดูแล้วเขาถูกใส่ไคล้ทั้งนั้น ตั้งแต่เรื่องอัญดาจนกระทั่งเรื่องของผม ทั้งที่คนร้ายตัวจริงเป็นอีกคนแท้ๆ ถึงจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ ยิ่งอธิบายก็เหมือนแก้ตัว เขาถึงเลือกจะปิดปากเงียบ
แถมสิ่งที่เจ็บมากกว่านั้นคือ...พ่อแท้ๆ เลือกจะปิดปากเงียบ เพื่อจะปกป้องฝาแฝดอีกคนที่ตนรู้แน่ว่าเป็นคนร้าย เขาคนนั้นเป็นพ่อภาษาอะไร!? ตั้งแต่ครั้งตอนที่ลูกถูกลักพาตัวไปก็ปิดปากเงียบแทนที่จะพูดความจริงออกมา ผมรู้สึกว่าคนๆ นี้ตัดสินใจทำอะไรได้อย่างเห็นแก่ตัวที่สุด ไม่คิดถึงใจของคนอื่นเลยว่าตอนที่พวกเขารู้ความจริงจะรู้สึกยังไง
“การสืบสวนคดีในครั้งนั้นฉันไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ทำให้ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนร้ายมีอยู่เจ็ดคน ไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองตกเป็นจำเลยไปอีกคน ทุกๆ อย่างพ่อเป็นคนจัดการทั้งหมดจนจบเรื่อง ตอนนั้นฉันเองก็มัวแต่คิดเรื่องของนายไม่มีกะจิตกะใจไปสนเรื่องอื่น”
แม้เขาจะเล่าด้วยเสียงที่ราบเรียบแต่ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร ตอนรู้เรื่องที่พ่อแท้ๆ ปิดเอาไว้ก็คงช็อก รู้สึกเจ็บใจเหมือนถูกอีกฝ่ายแทงข้างหลังอย่างจัง ขนาดผมไม่ใช่ลูก ยังอดโมโหไม่ได้ เขาปิดบังตัวจริงของคนร้ายเท่ากับร่วมมือทำผิดด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พี่เฮดีสต้องถูกปักป้ำ ส่วนคนร้ายตัวจริงดันลอยนวล!
“เมื่อสองปีก่อนพี่โพไซดอนทะเลาะกับพ่อรุนแรงมาก ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาทะเลาะอะไรกัน ฉันเริ่มสะกิดใจ มันแปลกเพราะพี่โพไซดอนแทบจะไม่เคยขัดใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ฉันพยายามถามแต่เขาก็บอกปัดเสมอ หนึ่งปีต่อมาฉันก็ได้เจอกับฝาแฝดของตัวเอง แม้จะตกใจ รำคาญใจบ้างแต่ก็ยอมรับได้ เพราะเขาน่าเห็นใจที่พลัดพรากจากครอบครัวไปใช้ชีวิตต่างแดน แล้ววันหนึ่งพ่อก็ล้มป่วยกะทันหัน...” เขาหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆ เอ่ยเล่าต่อไป
“ท่านค่อยๆ อ่อนแอลงจน...เสียชีวิตไป พวกเราต่างตกใจ งุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พ่อที่แข็งแรงขนาดนั้นกลับล้มป่วยจนจากไปเร็วเสียจนไม่มีใครตั้งตัวติด ยิ่งไปกว่านั้นเป็นการตายที่หาสาเหตุไม่ได้อีกด้วย หลังจากผ่านพ้นงานศพของพ่อ พี่โพไซดอนก็มาหาฉันแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เขารู้ให้ฉันฟัง”
ยิ่งฟังผมก็ยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจพ่อคนนั้นของพี่เฮดีสเลยสักนิด ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย เขาปิดบังเรื่องฝาแฝดกับคนในครอบครัวไปทำไมกัน ก็เพราะแบบนี้ถึงทำให้เรื่องราวมันลึกลับซับซ้อนยุ่งเหยิงไปหมด
พี่เฮดีสหันมามองผมพร้อมกับเม้มปากคล้ายยิ้มนิดๆ เสี้ยวหน้าอ่อนละมุนขึ้นเมื่อเอ่ยถึงพี่ชายของเขา นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขารักพี่ชายคนนี้มาก
“เริ่มจากเมื่อสองปีก่อน พี่กับพ่อทะเลาะกันด้วยเรื่องคดีนั้นและฝาแฝดอีกคนที่พ่อพยายามปิดบังไว้ เขาสงสัยว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อทำอะไรบางอย่างแบบลับๆ ล่อๆ เหมือนค้นหาใครหรืออะไรบางอย่างอยู่ จนกระทั่งเมื่อสามปีก่อนเขาตามพ่อที่เดินทางไปแคนาดาอย่างน่าสงสัย จนกระทั่งไปเจอกับฝาแฝดอีกคนของฉัน พี่โพไซดอนบอกว่าตอนแรกเขาตกใจมาก และรีบไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่องว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง พ่อเล่าทุกอย่างให้พี่ฟังเริ่มตั้งแต่เจอแม่และพี่สาวของแม่ยังไง ไปถึงปัญหาวุ่นวายที่เกิดขึ้น สุดท้ายพ่อก็ขอร้องให้พี่ปิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพราะอีกฝ่ายยังไม่พร้อมที่จะแสดงตัว แม้จะสงสัยแต่พี่โพไซดอนก็ยอมทำตามที่พ่อขอ ต่อมาเกิดเรื่องกับนาย”
“เพราะพี่โพไซดอนคลุกคลีกับคนในตระกูล เขาถึงรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง จากนั้นก็เริ่มแอบสืบค้นหาความจริง จนกระทั่งเดาเรื่องราวทุกอย่างออก เขารีบไปพูดกับพ่อและบอกว่าจะพูดความจริงทุกอย่างที่รู้ให้ฉันฟัง พ่อโกรธมากเอ่ยลำเลิกบุญคุณที่เลี้ยงดูพี่มาขู่ให้เขาปิดเงียบไว้ ทั้งสองจึงทะเลาะกันใหญ่โต สุดท้ายแม้โมโหแต่ก็ทำตามคำขอของพ่อ แต่ลั่นวาจาไว้ว่าเมื่อพ่อตายเขาก็จะบอกความจริงทันที แล้วเขาก็ทำแบบนั้นจริงๆ” พี่เฮดีสถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ควรจะดีใจหรือเสียใจกับพี่ชายผู้พูดจริงทำจริงคนนี้ดี คงจะไม่คิดว่าคำขู่ไปงั้นๆ ของเขาจะเป็นจริงขึ้นมาซะอย่างนั้นสินะ
พี่เฮดีสหันเดินกลับมาหาผมด้วยท่าทางเหนื่อยล้ากับการเล่าอันยืดยาว ผมคิดว่าวันนี้เขาพูดเยอะมากจริงๆ พี่เฮดีสนั่งลงบนเตียงที่เดิมแล้วเขาก็จ้องผมนิ่งเอ่ยต่อด้วยสีหน้าราบเรียบ
“หลังจากที่รู้ฉันก็คิดอะไรไม่ออก รู้อย่างเดียวต้องไปเจอนายให้ได้ เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นตอนที่ได้เจอนายที่ร้านนั่นแหละ ฉันกลัวแทบตายตอนที่นายไปยืนขวางทางปืน คิดว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงโตขึ้นมาแล้วยังหน้าโง่เหมือนเดิมอยู่อีกนะ ไม่ทันได้คิดอะไรก็คว้านายลากไปด้วย”
ผมทำตาขวางใส่ทันที ผมไม่ได้หน้าโง่สักหน่อย!
“ตอนแรกก็คิดว่าปล่อยไป แต่ไม่รู้เพราะอะไรจนแล้วจนรอดฉันก็ปล่อยนายไปไม่ได้ ระหว่างที่นายว้าวุ่นใจทำแผลให้ฉัน ตอนนั้นก็เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าทำไมนายถึงได้โง่ บ้าๆ บอๆ...”
ผมเริ่มมองเขาด้วยสายตาเย็นชา คำก็โง่ สองคำก็โง่ ไอ้คำว่าโง่มันก็เกินพอแล้วนะ ยังจะมีคำว่าบ้าๆ บอๆ ตามมาอีก! เริ่มไม่สบอารมณ์นิดๆ พี่เฮดีสเหลือบมอง ก่อนจะยื่นมือมาหงิกแก้มของผม
“และน่ารักมากขนาดนี้นะ ตอนนั้นฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าขืนปล่อยนายไว้คนเดียวมีหวังโดนไอ้ชั่วที่ไหนก็ไม่รู้หลอกลวงอีกแน่ๆ ประกอบกับที่ตัวฉันเองก็หมดความอดทนที่จะคอยมองอยู่ห่างๆ แล้วด้วย”
“เมื่อก่อนพี่เป็นสตอล์กเกอร์ผมงั้นเหรอ?” ผมเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างขบขัน ส่งสายตาล้อเลียนไปให้เขา ผลที่ได้คือแก้มช้ำบวมจากการหยิกอย่างแรง แค่ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ ไม่เห็นต้องลงมือกันขนาดนี้เลย ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่ ผมทำหน้าบึ้งกุมแก้มตัวเองพร้อมกับถามอีกเรื่องที่สงสัย
“แล้วที่พี่บอกว่าไว้อาลัยให้พี่ชายเนี่ย หมายถึงพี่โพไซดอนเหรอ?”
พี่เฮดีสกระตุกปากเหมือนอยากยิ้ม เขายกมือปิดปากตัวเอง ผมรีบฉีกยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้เขาอย่างใจกว้าง ก่อนจะหลิ่วตาให้ อยากยิ้มก็ยิ้มซี ไม่เห็นต้องอดกลั้นเอาไว้เลย คนชุดดำส่ายหน้าไปมาแล้วเอ่ยขู่
“ถ้าเขารู้ว่านายแช่งล่ะก็ตายแน่”
“พี่ก็อย่าบอกสิ เก็บไว้เป็นความลับของเราสองคน” ผมเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์เล็กๆ
“ก็แล้วแต่ว่าจะได้อะไรตอบแทน” พี่เฮดีสเลิกคิ้ว เปรยสายตามามองเล็กน้อย สีหน้าราบเรียบ ท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวซะหมดยาก เฮ้อ คนหล่อนี่มัน...ทำอะไรก็ดูดีไปหมด!
“แค่นี้ก็ยังจะเอาอีก ไม่คิดจะขาดทุนบ้างหรือไงนะ”
“นักธุรกิจที่ดีต้องไม่มีคำว่าขาดทุน”
“นักธุรกิจอะไรกัน” ผมยื่นปากตีรวนใส่ เพราะเคืองที่โต้กลับไม่ได้ พี่เฮดีสยื่นปากตอบกลับลอกแบบอย่างหน้านิ่ง ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างคาดไม่ถึง บรรยากาศอันหนักอึ้งตั้งแต่เริ่มแรกหายแวบไปชั่วพริบตา โอ๊ยยย อยากถ่ายเก็บไว้เป็นสมบัติประจำตระกูลจริงๆ หาได้อยากนะที่พี่เฮดีสจะยอมหยอกกลับแบบปัญญาอ่อนแบบผม
ผมหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังไม่มีวันที่พวกนั้นจะนึกท่าทางของพี่เฮดีส ถ้าพี่โพไซดอนอยู่ตรงนี้เขาคงจะรีบถ่ายเก็บภาพนาทีน่าอายของน้องชายไปประจานเป็นสิบยี่สิบชาติแน่ๆ พี่เฮดีสทำสีหน้านิ่งประหนึ่งว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่น ผมหัวเราะได้อีกหน่อย อีกฝ่ายยื่นหน้ามาจูบ ปิดกั้นเสียงหัวเราะของผมจนเหลือแค่เสียงอู้อี้ในลำคอ เขาจูบผมจนเคลิบเคลิ้มตัวอ่อนยวบถึงค่อยผละออกไป
“ถ้ายังหัวเราะต่ออีกฉันจะจูบ”
ก็จูบไปแล้วไม่ใช่หรือไง!? ผมค้อนขวับใส่แล้วกระแอมไอ
“อะแฮ่ม เข้าเรื่องได้แล้วครับ ตกลงที่พี่บอกว่าวันนี้คนๆ นั้นจะตาย เพราะชื่ออย่างนั้นเหรอครับ นี่พวกพี่ตั้งใจไม่เปลี่ยนชื่อให้เขาเหรอ?”
เกรงว่านักธุรกิจจะเรียกร้องเอากำไรเกินตัว จึงรีบเปลี่ยนเรื่องวกเข้าเนื้อหาเดิม พี่เฮดีสรู้ทันแต่ยอมถอยแล้วตอบเพื่อไขข้อสงสัยของผม
“พ่อเจอหมอนั้นตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน คิดเหรอว่าพ่อฉันจะไม่รู้ปัญหานี้”
แน่นอนว่าพ่อของพี่เฮดีสจะต้องรู้เกี่ยวกับปัญหานี้ ขนาดพี่พอลยังรู้เลยนี่น่า มันต้องเป็นเรื่องที่ใครๆ ก็น่าจะรู้ได้ ก็คงจะมีแค่พี่เฮดีสนั่นแหละที่ไม่รู้อะไรกับเขา ถ้าอย่างนั้นพ่อของพี่เฮดีสจะต้องให้ลูกชายเปลี่ยนชื่อทันทีแน่ๆ คงไม่รอให้ลูกตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โกหกผมแม้กระทั่งชื่ออย่างนั้นสินะ!? แต่อย่างว่าแหละ ขนาดคนในครอบครัวเขายังโกหกหน้าตาย แล้วผมเป็นอะไรล่ะเขาถึงจะไม่โกหกผม คิดได้ผมก็ปลงตก โมโหไปก็เปล่าประโยชน์
“ถ้าอย่างนั้น...คนๆ นั้นก็ไม่ได้ชื่อไนซ์ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะครับ?”
“ก็ชื่อไนซ์... ไม่สิ ต้องบอกว่าคนที่นายเจอเมื่อสามปีก่อนกับที่โรงพยาบาลเป็นคนละคนกัน”
“หา?”
ผมหันไปอุทานเสียงหลง นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ไนซ์แล้วจะมีใครอีก อย่าบอกนะว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่ฝาแฝด แต่เป็นแฝดสาม!? อาจจะเป็นไปได้ ก็คิดดูสิครับ คนที่ผมเจอที่โรงพยาบาลกับคนที่ผมเจอเหมือนสามปีก่อนบรรยากาศรอบตัวมันต่างกันราวฟ้ากับดิน ถ้าเป็นคนเดียวกัน ไนซ์คนนั้นแสดงละครตบตาได้เนียนเกินไปแล้ว!
“จากที่พี่โพไซดอนสันนิฐาน น่าจะเป็นเพราะเมื่อสี่ปีก่อนเขาได้เปลี่ยนเป็นชื่อเทพ มันเปรียบเสมือนเป็นจุดหักเหทั้งหมด อย่างที่เคยเล่าให้เล่าให้ฟังไปแล้วว่าการได้รับชื่อเทพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จิตใจต้องเข้มแข็งเพื่อสามารับกับแรงกดดันจากพลังของเทพได้ และในกรณีของคนๆ นี้ได้เปลี่ยนชื่อกะทันหัน สมมติว่าตลอดหลายสิบปีนายชื่อเนรัญ ถ้าหากเกิดมีคนโผล่มาบอกให้เปลี่ยนเป็นชื่ออื่น นายจะรู้สึกยังไง?”
รู้สึกยังไงน่ะเหรอ? ก็คงจะงง สับสนกับชื่อของตัวเอง ไม่คุ้นล่ะมั้ง? ผมพยายามจะคิดว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองจะเป็นยังไง แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้ เฮ้อ นี่สินะที่บอกว่าถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง
“แน่นอนว่าต้องมีสับสนเป็นธรรมดา เพราะอย่างนั้นมันจึงทำให้เกิดเหตุการณ์ที่คล้ายกับโรค MPD ที่จะมีหลายบุคลิกในตัวคนเดียวกัน”
ผมยิ่งรู้สึกเอ๋อหนักกว่าเดิม
โรค...โรคอะไรนะ? หลายบุคลิกในตัวคนเดียว?
“หมอนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีอีกบุคลิกหนึ่งแฝงอยู่ข้างในราวกับเนื้อร้ายที่คอยกัดกินภายในอยู่เงียบๆ ฉันถึงเตือนไม่ให้นายไปหาเจ้านั้นที่โรงพยาบาลยังไงล่ะ แต่นายไม่เคยเชื่อ! พวกเราไม่รู้ว่าบุคลิกไหนเป็นตัวหลัก ตอนไหนโกหกหรือพูดจริง ไม่มีใครรู้ได้ เพราะพวกเราไม่มีใครรู้จักหมอนั้นมาตั้งแต่ต้น ถ้าจะมีใครรู้ก็คงมีอยู่คนเดียว...”
ก็คนที่เลี้ยงเขามา แก้วตาคนนั้น!
“และวันนี้จะต้องมีบุคลิกใดบุคลิกหนึ่งจากไปตลอดกาล แน่นอนว่าเราคิดว่าบุคลิกที่พวกเราเห็นอยู่ตอนนี้เป็นบุคลิกที่มันสร้างขึ้นมา ส่วนบุคลิกหลักก็เป็นบุคลิกที่นายเคยได้เจอเมื่อสามปีก่อน ดังนั้น วันนี้น่าจะเป็นวันที่หมอนั้นกลับมาเป็นตัวเองเมื่อสามปีก่อน และเพราะอย่างนั้นแหละพวกเราถึงเอาคืนมันได้อย่างไม่กระอักกระอ่วนใจ”
“.......”
“ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร นายนอนพักเถอะ ตั้งแต่ตื่นมานายก็เจออะไรเยอะคงจะเหนื่อยแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน...”
“วันนี้พี่พูดมากจัง”
“......นอนได้แล้ว”
“นอนก็นอน แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ! พี่อาบน้ำให้หน่อยสิ!”
“.......”
“เป็นอะไรไป เช็ดตัวก็ได้นะ!”
“.......”
“พี่รังเกียจเหรอ?”
“.......เช็ดตัวได้ เดี๋ยวมา”
เขาลุกออกไปจากห้อง ผมยิ้มใส่หลังของเขาอย่างขบขัน ทำเป็นอิดออด เชอะ! เมื่อตอนผมยังตัวเล็กกว่านี้ทำไมถึงชวนอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ไหมทราบ!? ทีตอนนี้ช่วยอาบน้ำด้วยทำเป็นเงียบจำศีลใส่ ใช่ซี ตอนนั้นผมมันเด็กไร้เดียงสาน่ารักน่าชังอยู่ หึๆ พูดตามจริงผมรู้หรอกว่าทำไมเขาถึงได้เงียบ ถ้าเป็นตอนปกติก็คงจะตอบรับหน้าบานไปแล้ว นี่คงไม่อยากเอาเปรียบผมตอนที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงอยู่สินะ และนั่นแหละเป็นตอนที่ผมเอาคืนเขาได้ยังไงล่ะ
หนอยยย!!! สามปีที่ผ่านมานี่คงจะอิ่มเอมเต็มอิ่มมากสินะ!!!
อย่าคิดว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆ
ไม่มีทาง!!!
พี่เฮดีสเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำอุ่นที่มีควันพวยพุ่งจากผิวน้ำและผ้าขนหนูอีกสองผืน เขาค่อยๆ ประคองอ่างสีทองมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จัดเตรียมผ้าชุบน้ำ บิดจนหมาดก็หันมา เขาชะงักมองผมอย่างตกใจ ผมที่ถอดเสื้อผ้าทิ้งเกลื่อนบนเตียงมีสภาพเปลือยเปล่า มีผ้าห่มปกปิดส่วนไม่สามาออกอากาศได้เท่านั้น ผมทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ยื่นแขนไปให้เขาพร้อมกับเอ่ยเร่ง
“เอ้า เร็วๆ สิครับ ยืนนิ่งอยู่ได้”
“.......” พี่เฮดีสจับแขนของผมแล้วเริ่มเช็ดปรนนิบัติผมโดยไม่พูดไม่จา ผมแอบยิ้มในใจ แม้จะรู้สึกสั่นๆ และอายเล็กน้อยแต่ในเมื่อรู้เช่นเห็นชาติกันมาเนิ่นนานตาปีจะไปอายอะไรนัก ตอนนี้เอาคืนสามปีที่สูญเสียไปเปล่าๆ นั้นดีกว่า! หนอยยย ในขณะที่ผมไม่เคยมีอะไรกับใคร ตัวเขากลับเริงร่าอยู่กับชู้นับพันนับร้อยตัวโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลยสักนิด!
“โอ๊ย! พี่เช็ดแรงเกินไปแล้ว ดูสิ แขนของผมแดงหมดแล้ว กลัวผมไม่เจ็บหรือไง!?”
“ขอโทษ”
“อืม อย่าทำแรงนักสิ อ่อนโยนกับผมหน่อย”
“........” พี่เฮดีสก้มหน้าก้มตาเช็ด ไม่พูดอะไรอีก
“แขนน่ะพอแล้ว พี่ไม่คิดจะเช็ดส่วนอื่นบ้างหรือไงครับ?”
“.....ตรงอื่นนายจะเช็ดเองดีไหม?”
“พี่เช็ดให้ก็ดีแล้ว เอ้า เช็ดหลังก่อนก็ได้”
ผมจงใจเอ่ยตัดคำถามของเขาแล้วหันหลังให้ทันที ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของพี่เฮดีส เขาหันไปชุบผ้าในอ่างแล้วบิดน้ำจนหมาดหันมาเช็ดถูหลังให้กับผมอีกครั้ง ผมขยับตัวยุกยิกแล้วแกล้งทำเสียงครางด้วยความสบายตัวสบายใจ ใครบางคนชะงักมือกึก ผมก็รีบเอ่ยเชิงบังคับให้เขาเช็ดต่อ
“เอาล่ะ ด้านหลังพอแล้วล่ะครับ คราวนี้เช็ดด้านหน้า” ผมหันกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่รับรู้ถึงอาการกระสับกระส่ายของใครบางคน ผมเหลือบมองใบหน้าราบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ลมหายใจกลับแรงขึ้นเรื่อยๆ
หวา~ เห็นปฏิกิริยาของเขาแล้วผมก็อดภูมิใจนิดๆ ไม่ได้
“ทำเร็วๆ หน่อยซี ผมหนาวนะ”
“.....อือ”
ระหว่างที่เขาก้มหน้าเช็ดตัวให้ ผมก็กระซิบข้างหูเขาเบาๆ เหมือนตั้งใจแกล้ง ก็จงใจนั่นแหละถูกแล้ว! เขาครางรับเสียงต่ำในลำคอ ท่าทางเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง คงไม่ใช่กำลังคิดอะไรลามกอยู่ในหัวใช่ไหม? ผมขมวดคิ้วรู้สึกว่าคนเช็ดตัวเริ่มจะออกนอกลู่นอกทาง เช็ดวนไปมาตรงหน้าอกผ่านยอดอกของผมเหมือนจะจงใจใช้นิ้วเขี่ยอีก ผมกระแอมเล็กน้อยเตือนให้เขารู้ว่าผมรู้ทันว่าเขาคิดไม่ซื่อ
“พอแล้วครับ เช็ดขาดีกว่า”
“พอแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงคล้ายเสียดายจนน่าเตะ!
“เช็ดขาครับ”
“ได้ๆ”
แหม่ คราวนี้กระตือรือร้นใหญ่! ผมยิ้มตอบกลับแต่ข้างใจอย่างจะเหวี่ยงเต็มแก่ ตกลงผมแกล้งใครกันแน่ ตัวเองหรือเขาวะ ผมขยับตัวยื่นขาออกจากผ้าห่ม เขาก็รับขาผมไว้แล้วเริ่มเช็ดทำความสะอาดให้อย่างจริงจัง เอ่อ มันก็จริงจังเกินไปปะ เขาเช็ดๆ ถูๆ พอกับลูบคลำไปทั่ว สีหน้าราบเรียบมากกกกก! ถ้าบอกว่ากับมือที่กำลังลูบคลำขาผมไม่ใช่มือของเขา ผมอาจจะเชื่อสนิทใจ สักพักเริ่มอดทนไม่ไหว เพราะมือหนวดปลาหมึกชักจะลูบสูงขึ้นทุกที
“พี่...” ผมรีบกลืนคำพูดที่จะแกล้งลงท้องแล้วยื่นมือไปแย่งผ้าเช็ดตัวมาอย่างรวดเร็ว
“พอแล้ว! ผมจะเช็ดต่อเอง”
“พี่เช็ดให้ดีกว่าน่า”
“ไม่ต้อง ถอยไปเลย หันหลังด้วย”
“ทำไมต้อง...”
“หันหลังไป!”
“........” สายตาต่อว่าของเขาแทบทำให้ผมอยากปาผ้าในมือใส่หน้าของเขา ขืนให้เขาทำต่อไป มีหวังเรื่องแกล้งเล่นๆ กลายเป็นโศกนาฏกรรมของผมไปน่ะสิ ตาสีดำคู่นั้นคล้ายจะฉายแววเรืองรองประดุจเสือดำเตรียมตะครุบขนาดนั้น! ผมรีบเช็ดส่วนที่เหลืออย่างว่องไวแล้วรีบใส่ชุดให้เรียบร้อย ลนลานใส่อย่างทุลักทุเล ตอนถอดทำไมง่ายนักนะ!?
“ใส่ให้ไหม?” เสียงถามที่แอบแฝงไปด้วยความหวังเรืองรองนั้นทำผมตกใจเกือบล้มคะมำกับเตียง ผมหันไปตอบเขาอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้อง พี่จะหันมาทำไม!? หันกลับไป!”
“อยากช่วย”
อยากช่วยอะไรมิทราบ!!?
การเช็ดตัวที่ตอนแรกกะจะแกล้งเขาดันกลายเป็นแกล้งตัวเองสิ้นสุดลงโดยสวัสดิภาพ พี่เฮดีสยกอ่างสีทองไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ก่อนจากไปเขาก็จุ๊บหน้าผากบอกฝันดีแล้วค่อยเดินจากไป ผมเอนตัวนอนท่ามกลางแสงสว่างนวลๆ ของโคมไฟ เพราะพี่เฮดีสดับไฟในห้องให้ก่อนออกไป เขายังบอกอีกว่าตัวเองอยู่ห้องตรงข้าม มีอะไรให้ไปหาได้ เชอะ มีอะไรให้ไปหาอย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไง ไปให้ถูกกินน่ะสิ!
ผมหลับตาพยายามจะข่มตานอนแต่ผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ยังลืมตาโพลงเต็มตาทุกที สงสัยเพราะนอนมานานถึงไม่อยากนอนหลับ ผมพยายามข่มตานอนแต่ก็ลืมตาขึ้นทุกครั้ง เหลือบมองไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง เริ่มรู้สาเหตุที่ตัวเองไม่ยอมนอน ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับแต่ผมไม่กล้าหลับต่างหาก!
ทุกครั้งที่หลับตาก็กลัวว่าจะมีใครเข้าหาทำร้ายจนไม่กล้าจะหลับตานาน ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกแปลกใจกับอาการกลัวจนไม่กล้านอนของตัวเอง ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนตอนแรกๆ เทียบกับเมื่อสามปีก่อนแล้วตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าแม้จะหวาดกลัวแต่ไม่ขนาดทำให้จิตใจอ่อนแอขนาดนั้น ผมพยายามนอนอยู่หลายท่าใช้ทุกวิธีที่จะทำให้นอนหลับเร็วๆ แต่ก็เหมือนเดิม พอหลับไปได้สักพักก็ลืมตาโพลงขึ้นในนาทีต่อมา
นอนคนเดียวแบบนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย... ผมกรอกตาไปมาก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะย่องขึ้นเตียงผู้ชาย เอาน่า ใช่ว่าผมไม่เคยทำ แถมดีกว่านอนคนเดียวแล้วลืมตาทุกทีแบบนี้ อย่างน้อยก็รู้สึกอุ่นใจกว่า แถมพวกเราก็เป็นแฟนกัน ใช่ว่าจะไม่เคยนอนด้วยกันสักหน่อย นี่ก็ดึกแล้วคงไม่ถูกจับกินหรอก....มั้ง
เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ย่องเบาไปที่ห้องของพี่เฮดีส
TBC.
เป็นตอนที่คุ้มค่ากับค่าตัวของเฮดีสมากกกกกก
ไม่มีพี่โพไซดอนให้เป็นคนเล่าแล้ว จำเป็นต้องเล่าเอง
คำพูดของเฮดีสทั้ง 31 ตอนที่ผ่านมาเทียบเท่าตอนนี้ตอนเดียวได้เลย 555
เป็นตอนที่แต่งยากตอนหนึ่ง พยายามสุดๆ กลัวทุกท่านสับสนกับไทม์ไลน์ หรืออ่านแล้วงง
ในตอนต่อไปเนเน่ชักจะติดใจกับการกลั่นแกล้งแฟนตัวเอง ตอนหน้าก็ขออีกสักหน่อย
และเปิดตัวแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยของตัวร้ายของเรื่อง!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1089918 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก