ผมเงยหน้ามองภาพมือของหยงฟานที่ตอนนี้กุมมือเอาไว้ สีหน้าบ่งบอกอย่างเจ็บปวด
“อ๊ากกกก”ถ้าจะเจ็บเนอะ
“ไง หยงฟาน”เสียงปริศนา ดังขี้นทันที
“คร้ายฟร้า”หยงฟานหันไปตามเสียงที่ได้ยิน
“วอก!!!” “ไอ้วอก!!!”ผมและไก่ เอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้า ยืนถือปืนตอนนี้ไม่ได้ใส่แว่นแล้ว ใบหน้าที่เคยปกปิด
ภายใต้แว่นตา ช่างแข็งกร้าว แววตาเยือกเย็นจนผมยังรู้สึกหนาวไปทั้งกายเช่นกัน
“ฮวกมึ๊ง อำเอี๊ยไรฮ๊ะ ฮิงม๊านเซ๊”หยงฟานสั่งการทันที พวกสมุนจึงระดมยิงใส่วอก หากแต่วอก หลบฉากไปด้านหลังทันที
เมื่อผมว่าได้จังหวะ เลยลุกดันไอ้ฟันเหยินมาเฟียนั่นทันที
“ปึ๊ก!! หลบป๊ายย อ๊ายเหยิน”ส่งสัยแมร่งแพร่เชื้อแน่ๆ ตรูติดพูดมาเลยอ่ะ
“อู๊ย อร๊ายตู๊ต”ต่าแบบนี้เจอ ตรีนแม่หน่อยเถอะวะ
“หนอย ปากดีนักนะเมริง ปึ๊ก”สะใจที่เตะ แต่ต้องก้มลงกับพื้นทันที ก่อนที่จะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“ไอ้เอี้ย ฟันเจาะขากรู”เสียใจสุดๆในชีวิต ฟันเอี้ยไรวะแข็งอิ๊บอ๊าย
“อร๊อยๆๆ ฮ๊วกแก๊ ต๋ามาน”อ้าวเวรหล่ะ ลุกไม่ขึ้นอยู่นะเว้ย
“ฮร๊ายยย”มันบอกตายชิมิ ใครฟังออกไหมอ่ะ
“เฮ้ย พวกเมริงเจอนี่หน่อยเว้ย”อยู่ก็มีลังที่แขวนไว้กับเชือก พุ่งมาทางพวกลูกน้องมาเฟีย
“โป๊ก โคร๊ม!!!”เหล่าลังกระแทกกลุ่มมาเฟียกระเด็นไปคนละทางทันที
“ไอ้กุน ไอ้ต่าย”ไก่ร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นน้องชายและน้องเพื่อนตนเอง
“พี่ไก่ รีบพาการ์ฟิลหลบมาเร็ว”กุนร้องเรียกบอกทันที ไก่เมื่อได้ยินก็รีบวิ่งมาพยุงผม ออกมาจากกลุ่มมาเฟีย
“ฮวกเอี้ยงเสี้ยข้าวสุก ฮ๊ามไออี๊ว้อย”หยงฟาน โวยวายเมื่อเห็นสองร่างพากันหนีไป
ปังๆๆ เสียงปืนไล่ตามผมกับไก่ทันที พวกเราสองคนต่างหลบหลังลัง ผมกุมขาที่ตอนนี้มันเริ่มระบมอย่างเจ็บใจ
ไก่เมื่อเห็นอาการดังนั้น เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ไหวไหม”ไก่ว่าพลางย่อตัวลงดูขาของผม
“อือ ไหว”ไม่ได้ เค้าไม่อ่อนแอ เค้ายังไม่ได้เป็นนายแบบท๊อปโมเดล ยังไม่ได้แต่งงานกับหนุ่มหน้าหวาน ยังไม่รวยเที่ยว
แบบสุดหรูเลย ไม่ย๊อมตายเด็ดขาด (มันฝันได้ไกลเกินจริงม๊าก)
“ขี่หลังไหม”ผมเหลือบมองอย่างสมเพช
“ไม่ต้อง!!!”อย่ามาทำเหมือนตรูเป็นเลดี้นะ
“งั้น วิ่ง!!!”อร๊ายยะ มันไม่สงสารตรูเลยเหรอเนี่ย
“ปังๆๆ”แมร่ง กระสุนมันเยอะจังเว้ย หัดหมดบ้างอะไรบ้างเซ่ อ๊ะ ของดี ไม้หน้าสี่ ผมก้มหยิบหากแต่เมื่อจับมันเท่านั้นหล่ะ
“หยุ๊ด หย่าเคยิบ”หนึ่งในกลุ่มมาเหยียบไม้ที่ผมกำลังหยิบพอดี
“ปึ๊ก”ไก่เตะไปที่ลำตัวชายคนนั้นลงไปกองกับพื้นพร้อมกับดึงแขนผมตามมาด้วย จนผมไม่ได้หยิบตามมาด้วย
“แฮ่กๆ”เราสองคนต่างวิ่งหลบอย่างเหน็ดเหนื่อย ผมหันมามองไก่ตรงๆ ก่อนที่จะตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจ
“ไก่ การ์ฟิลขอบอกอะไรคุณก่อน หากว่าเราสองคนไม่รอดอ่ะนะ”
“ไม่นะ การ์ฟิล นายต้องรอด ชั้นไม่ยอมให้นายเป็นอะไรแน่ๆ”ไก่เอ่ยอย่างร้อนรน
“การ์ฟิล ช่วยโจรที่ขโมยทองคุณไป”อย่างน้อย ตราบาปนี้ ผมต้องขอบอก
“ทำไม?”ไก่ ถามอย่างไม่เข้าใจ คนที่เขารักทำร้ายเขาเหรอเนี่ย
“พวกเขากำลังเดือดร้อน การ์ฟิลจึงต้องช่วย ไม่งั้นเสือกับจี๊ดจะช่วยเหลือพ่อเขาไม่ได้”ผมจับแขนไก่ไว้ เขย่าอย่างร้อนรน
“หึหึ เสือกับจี๊ด นี่เอง ทำไมคนที่ผมรักต้องหักหลังผมด้วย”น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งมาอย่างไม่อาจห้ามได้
“ไก่ อย่าร้องนะ รอสักพักนะ เสือกับจี๊ดจะเอาเงินมาคืนคุณ แต่ขอเวลาหน่อย”ผมว่าพลางยื่นมือไปปาดน้ำตาให้
แต่ชายหนุ่ม กลับหลบออก
“แล้วมาบอกผมทำไม”ไก่หันมามองหน้า
“การ์ฟิลไม่อยากโกหกคุณอะไรคุณ คุณหนีไปเถอะ การ์ฟิลจะดักจัดการพวกที่ตามมาเอง”ผมว่าพลาง ลุกไปหยิบไม้ใกล้ๆทันที
“คิดว่าทำแบบนี้ แล้วผมจะอภัยให้เหรอไง”ไก่จับแขนผมไว้
“โอ๊ย!! การ์ฟิลเจ็บนะ”ผมร้องอย่างลืมตัวจากแรงบีบ
“เจ็บเหรอ แล้วใจไก่หล่ะ การ์ฟิลทำได้ยังไง”
“จุ๊บ!!!”ผมยื่นหน้าไปประกบปากไก่ทันที ก่อนที่จะผละออก
“เพราะคุณคือแฟนการ์ฟิลคนนึง และพวกนั้นก็แฟนการ์ฟิล หากการ์ฟิลเป็นอะไรไป ขอให้คุณหาคนใหม่ที่ดีกว่านะ”ว่าเสร็จ
ผมก็หมุนตัวกับไก่ เมื่อเห็นว่าอาวุธสีดำเล็งมายังไก่
“ปัง!!!”
“การ์ฟิล!!!!”
ปล.ดึกๆ จะมาต่อนะ ฮ่อ เรื่องนี้ คนเขียนไม่นิยมมาม่า รอก่อนนะ อย่าเพิ่งเเช่งนะคนอ่่าน
โพลล์
หัวข้อ: DoZen Guys ศึกสุดท้าย สังเวียน(ห้องหอ) อวสานเเล้วครับ (อ่าน 363925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก