หัวข้อ: ]Lov3 SeeeDz + :: เพาะรัก (จบ) แจ้งข่าว ให้ติดตามในแฟนเพจ

[โจ๊กกุ้ง]

นะจะทำยังไงล่ะนั่น นะสู้ๆน้า

[BeeRY]

มาม่ามาแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวเลยทีเดียว
คุณพ่อดูจะโกรธมากด้วย แต่ทั้งสองคนห้ามเลิกกันนะ  

[pedgampong]

  พ่อนะนี่ดูดุได้อยู่เลยนะเนี่ยยย

[yeyong]

เอาพอกรุบกริบนะ มาม่าอย่ารสจัดมาก เดี๋ยวปวดท้อง

[namtarn11]

ว่าแล้ว...พ่อนะ ต้องรู้เรื่องวันนี้

[Vesi]

แค่เสียงตะคอกก็กลัวกันแทบสิ้นสติกันแล้วนะครับคุณพ่อ -...-

[นอนกินแรง]

พ่อนะรู้แล้ว!

[LittlePrince]

ก็บอกพ่อไป เมื่อกี้หลับไม่รู้ตัว นึกว่าหมอนข้าง อะไรก็ได้ เนียนๆให้พ่อเชื่อ
ถามไปเลย พ่อคิดว่านะเป็นคนแบบนั้นเหรอ ทำไมพ่อไม่เชื่อใจนะ
สร้างเรื่องดราม่าปิดบังไป

ล้อเล่นนะครับ ถ้าพูดความจริงได้ก็คงดี...พ่อเค้าก็คงทำใจไม่ได้เป็นปกติ...แต่อย่างที่เคยพูด คนที่ไม่ยอมรับความจริงก็ไม่ต้องให้ความจริงเค้าไป

สู้ๆ ละกัน นะ ซี ต้น

[aloney]

ขอให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี

รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[ExecutioneR]

ดันเฉยๆ

พรุ่งนี้มาลงให้จ้า

[tamahomae]

พ่อนะ คงไม่ว่าอะไรมั้ง ท่าทางดุแต่น่าจะใจดี

[ExecutioneR]

SeeeDz ที่ 26


ผมนั่งอยู่บนเตียงด้วยใจกระวนกระวาย รู้สึกร้อนรนจนเหงื่อไหลท่วม มือของผมที่ประสานกันสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแรงราวกับมันย้ายมาอยู่ที่ใบหู เส้นเลือดที่ขมับทั้งสองข้างก็เต้นตุบๆ ผมไม่สามารถที่จะนั่งรออยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นผมจึงลุกออกจากเตียง เดินไปที่ประตู จับลูกบิด แต่แล้วก็ปล่อยมือออก เดินกลับมานั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง แล้วจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ผมเปิดผ้าม่านและมองลงไปเห็นรถกระบะของพ่อของนะจอดอยู่

‘ทำไมกูถึงเหี้ยอย่างนี้วะ!’ ผมอดที่จะด่าตัวเองไม่ได้ นี่ถ้าหากแค่ว่าผมรู้จักระมัดระวังมากกว่านี้ เรื่องก็คงไม่ต้องออกมาเป็นอย่างนี้แล้ว

ผมเดินไปมารอบห้องอย่างร้อนรน สุดท้ายก็ไปหยุดยืนอยู่ที่ประตูอีกครั้ง ผมรวบรวมสมาธิไว้ที่โสตประสาทและพยายามเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกเขาสองพ่อลูก แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรเลย ดังนั้นผมจึงค่อยๆ จับลูกบิดประตูและบิดมันออกอย่างเบามือที่สุด และทันทีที่ประตูห้องแง้มออก ผมก็เริ่มได้ยินเสียงของคนกำลังคุยกันแว่วขึ้นมาทันที

ผมเดินออกจากห้องและไปหยุดอยู่ตรงบันได บทสนทนาของพวกเขาเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามเงี่ยหูฟังและจับใจความของสิ่งทีได้ยินอย่างเต็มที่...

“แกต้องเลือก!”

ถึงจะไม่ชัดเจนนัก แต่น้ำเสียงของพ่อก็ฟังดูหนักแน่น

“สำนึกสิ่งที่แกเป็นแล้วคิดดูว่าแกยังมีสิทธิ์ที่จะยืนคุยกับพ่อแบบนี้อยู่มั้ย! คำตอบคือไม่!! แกไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อปากต่อคำกับพ่อแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว แกทรยศพ่อ ทรยศพี่ ถ้าแม่ของแกรู้ เค้าจะเสียใจแค่ไหน เคยคิดบ้างรึเปล่า!”

“แต่นะเป็นลูกพ่อนะครับ” เสียงของนะเบาและฟังดูอ่อนแรง “ทำไมพ่อต้องพูดขนาดนั้นด้วย นะไม่ได้ไปฆ่าใครหรือทำอะไรผิดสักหน่อย พ่อใจเย็นๆ แล้...”

“ไม่ได้ทำผิดเหรอ! นี่แกยังกล้าคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างนั้นอยู่อีกรึไง!! นี่ถ้าแม่แกยังอยู่...”

“แต่แม่ไม่อยู่แล้ว!” จู่ๆ นะก็โพล่งขึ้น “พ่อเลิกพูดถึงแม่สั...!”

ยังไม่ทันที่นะจะพูดจบประโยค ผมก็ได้ยินเสียงของฝ่ามือที่กระทบเข้ากับผิวหน้าอย่างแรง ผมเข่าอ่อนเลยทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น มือของผมกำราวบันไดแน่น และหัวใจยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมเสียอีก ผมต้องพยายามห้ามตัวเองอย่างมากที่จะไม่พุ่งลงบนไดไปหาพวกเขาที่อยู่หลังบ้าน

“แก ห้าม พูด อย่าง นั้น กับ ฉัน เด็ด ขาด!!!”

ผมสะดุ้งแทบสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงตะคอกนั่น จากนั้นประตูหลังบ้านก็ถูกเปิดออกตามมาด้วยเสียงกระแทกปิดอย่างแรง พ่อของนะเดินกระทืบเท้าผ่านบันได ห้องนั่งเล่น และกระแทกประตูหน้าบ้านปิดตามหลังตัวเองลงอย่างแรงอีกครั้งก่อนจะขับรถออกไป
เมื่อผมแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว ผมก็รีบวิ่งลงบันไดและตรงไปยังห้องครัวทันที

“นะ! เป็นอะไรรึเปล่า!”

นะที่นั่งก้มหน้าชันเข่าอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตาของเขาดูปวดร้าวจนทำให้ผมรู้สึกแน่นข้างในอก

ผมเดินตรงเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้าของเขาจากนั้นก็เชยคางของเขาขึ้นเบาๆ

เขาจับข้อมือของผมเอาไว้ “มึงได้ยินเหรอ...”

ผมพยักหน้า “แค่นิดเดียว ก่อนที่พ่อมึงจะกระแทกประตูแล้วเดินออกไปเมื่อกี้น่ะ...” แก้มขวาของเขามีรอยแดงจนแทบจะเห็นเป็นรูปฝ่ามือประทับไว้ “กูขอโทษ ไอ้นะ กูแม่งไม่น่ามาเลยตั้งแต่แรก...”

“จะช้าจะเร็ว วันนี้ก็ต้องมาถึงว่ะ มึงอย่าพูดแบบนั้นเลย” เขาก้มหน้า

“กูว่าวันนี้กูกลับบ้านดีกว่าว่ะ กูคงอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ”

“ไม่ได้” เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งทันที “กูไม่ยอมให้มึงทิ้งกูไปไหนเด็ดขาด ไอ้ซี มึงจะทิ้งกูไปเหรอวะ”

“เปล่าเว้ย กูไม่ได้จะทิ้งมึง” ทำไมน้ำเสียงของเขาถึงได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้กันนะ “แต่มึงจะให้กูอยู่ต่อได้ยังไง ในเมื่อพ่อมึงเค้าโกรธขนาดนั้น ยิ่งเค้าเห็นกูอยู่กับมึงมันจะไม่ยิ่งแย่ไปใหญ่เหรอวะ”

“มึงจะบอกให้กูกลับไปพร้อมมึงเหรอ”

“แล้วมึงไม่อยากกลับไปกรุงเทพฯ กับกูก่อนรึไง”

“ถ้ามึงกับกูกลับกันไปด้วยตอนนี้ ทั้งๆ ที่เค้ายังไม่เข้าใจอยู่แบบนี้ มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นนะเว้ย มึงไม่คิดว่ามันจะยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงอีกเหรอ แล้วกูก็ยังต้องขอเงินเค้าเรียนอีก”

“แต่ว่า...”

“กูไม่อยากหนีปัญหาอีกแล้ว ไอ้ซี... ไม่อีกแล้ว!” เขาบีบข้อมือผมแน่น

“โอเคๆ แต่มึงปล่อยมือกูก่อน กูเจ็บ”

เขาคลายมือออก “ขอโทษ...”

“ไม่เป็นไร...”

เราสองคนนั่งกันเงียบๆ อยู่แบบนั้นอีกครู่หนึ่ง ตอนนี้ผมจำเป็นต้องรับปากเขาแบบนั้นไปก่อน แต่ใจของผมน่ะ ไม่คิดหรอกว่าผมจะยังสามารถอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปได้ เพราะเมื่อดูจากปฏิกิริยาของพ่อของเขาที่มีเมื่อครู่แล้ว ต่อให้ผมหน้าทนนอนอยู่ในบ้านของเขาต่อ ก็คงไม่แคล้วที่จะต้องโดนเขาเอ่ยปากไล่ออกไปแน่ๆ และผมก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาไล่เหมือนหมูเหมือนหมาด้วยเช่นกัน

“ไปนั่งข้างนอกกันเหอะ” ผมยืนขึ้นและยื่นมือให้เขาจับ

เราสองคนเดินออกมานั่งกันอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แต่คราวนี้เราต่างไม่มีใครมีอารมณ์ที่จะเปิดทีวีขึ้นเลยสักคน ทั้งผมและเขาต่างก็อยู่กันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาก่อน เขาเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกบ้านที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

“นี่กี่โมงแล้ววะเนี่ย ฟ้าก็ครึ้มเชียว” ผมถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเราทั้งคู่ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกันเลย และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเราตื่นกันมาตั้งแต่กี่โมง

“สี่โมงกว่า...”

“เฮ้ย แค่สี่โมงแล้วมันมืดขนาดนี้เลยเหรอวะ”

“คงเพราะเมฆฝนน่ะ”

“มึงหิวรึยัง ไอ้นะ เมื่อกลางวันเราก็ยังไม่ได้กินข้าวกันเลย”

“ไม่อะ” เขาส่ายหน้า “มึงหิวเหรอ งั้นเดี๋ยวกูออกไปซื้ออะไรมาให้กิน” เขาทำท่าจะลุกขึ้น

“ไม่ต้องๆ กูไม่หิวหรอก หรือต่อให้หิวกูก็กินอะไรไม่ลงด้วย” ผมจับแขนของเขาเอาไว้ “มึงไม่ต้องไปไหนหรอก”

เขามองหน้าผม ทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วก็ดึงตัวของผมเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น “ไอ้ซี กู...!!”

ผมถอนหายใจและกอดเขาตอบ “ไม่เป็นไร กูเข้าใจ...”

ร่างกายของเขากระตุกเบาๆ “ทำไม... ทำไมพ่อต้องพูดถึงแต่เรื่องของแม่ด้วยวะ ฮึกก... แม่งง...!! มันเจ็บปวดนะเว้ย เค้าจะเข้าใจบ้างมั้ย!”

การที่รู้ว่าคนรักของผมกำลังร้องไห้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าที่ผมคิดไม่รู้กี่เท่า การได้เห็นน้ำตาของเขาครั้งนี้มันแตกต่างจากเมื่อตอนที่เขาเลิกกับกิ๊กอย่างเทียบกันไม่ได้เลย

“กูว่าเค้าเข้าใจ เค้าเองก็คงเจ็บปวดเหมือนกันนั่นแหละ...”

“แต่กูแค่รักมึงนะ ไอ้ซี... ทำไมวะ แค่กูรักมึงนี่มันผิดมากขนาดนี้เลยเหรอ...!!” เสียงของเขาสั่นและแตกพร่า

คำถามนี้ของเขาบาดลึกเข้าไปในใจของผมและผมก็ไม่สามารถตอบเขาได้ มันทำให้ผมเจ็บปวดยิ่งกว่าการเห็นน้ำตาของเขาเสียอีก

ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีจึงได้แต่ลูบหัวเขาเบาๆ และปล่อยให้เขาร้องไห้ลงบนบ่าของผมจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นเอง แต่ในขณะที่เรากำลังนั่งกอดกันอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของเขาที่วางอยู่บนห้องก็ดังแว่วขึ้น

“เสียงโทรศัพท์มึงรึเปล่า” ผมถาม

“ใช่...”

“ไม่รับเหรอวะ”

“ช่างมันเหอะ...”

“อาจจะเป็นพ่อมึงก็ได้นะเว้ย”

“ยิ่งต้องช่างมันเข้าไปใหญ่...”

“เฮ้ย นี่ ไอ้นะ...”

เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะผละตัวออก จากนั้นก็วิ่งเหยาะๆ ตรงไปยังบันไดและขึ้นไปชั้นสอง เขาหายไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับลงมาทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์แนบหู

“เออ... กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงไม่มีอะไรหรอก มึงรอสักพักก่อนก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะเว้ย” เขาวางสายลงตอนเดินมาถึงที่ห้องนั่งเล่นพอดี

“มีอะไรวะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ผมถาม “ใครโทรมา”

“ไอ้นายโทรมา มันโทรมาถามว่าพ่อออกจากบ้านรึยัง”

“อ้าว แต่พ่อมึงเค้า...”

“ใช่ พ่อออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว” เขาตีหน้าเครียดพลางมองออกไปข้างนอก “ฝนตกแล้ว...”

ผมหันไปมองหน้าบ้าน “เออ จริงด้วย”

“ลมแรงน่าดู”

“ก็จริงของมึง”

“ทำไมพ่อยังไปไม่ถึงที่อู่อีกวะ”

“เดี๋ยวนะ ไอ้นะ แล้วนี่พี่มึงรู้เรื่อง... เรื่องเมื่อกี้รึเปล่า” ผมสงสัย

เขาส่ายหน้า “ยังว่ะ เหมือนมันจะไม่รู้อะไรนะ”

“เมื่อกี้พี่มึงเค้าพูดอะไรมั่งวะ เล่าให้กูฟังดีๆ หน่อยดิ๊”

เขาเดินมานั่งลงข้างๆ ผม “ก็ไม่มีอะไรหรอก พอกูรับสาย มันก็ถามเลยว่าพ่อออกจากบ้านรึยัง พอกูถามว่าทำไม มีอะไร คือ... กูก็จะหยั่งๆ เชิงมันน่ะ ว่ามันรู้เรื่องแล้วรึยัง พ่อได้บอกอะไรมันไปรึเปล่า แต่เหมือนมันจะยังไม่รู้น่ะนะ”

“แล้วไงต่อ”

“มันบอกว่ามันโทรหาพ่อไม่ติด พ่อบอกมันว่าจะกลับบ้านมาเอากระเป๋าตังค์เพราะพ่อลืมกระเป๋าไว้ที่นี่ แล้วก็หายไปเลย มันโทรไปก็ไม่ติด พ่อปิดเครื่อง”

“อ้าว แล้วนี่ตอนนี้พ่อก็ยังไปไม่ถึงที่อู่อีกน่ะนะ”

“ใช่ กูก็เลยบอกมันไปว่าพ่อเพิ่งออกไปไม่นาน อาจจะอยู่ระหว่างทาง แบ็ตฯ โทรศัพท์อาจจะหมด อะไรแบบนี้น่ะ” เขามองไปนอกบ้านอีกครั้ง “ฝนเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วว่ะ”

“เฮ้ย ไอ้นะ กูว่ามึงนั่นแหละที่ต้องใจเย็นๆ มากกว่าคนอื่นเลยน่ะ มึงกำลังคิดอะไรที่ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่อยู่ใช่มั้ยวะ”

“กูว่า...” เขาลุกขึ้น “กูออกไปตามหาพ่อก่อนดีกว่าว่ะ เค้าอาจจะรถเสียหรืออะไรอยู่ระหว่างทางก็ได้”

“นั่นไง กูว่าแล้วว่ามึงต้องคิดแบบนี้”

“แต่มันก็จริงนี่หว่า ฝนแม่งก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ด้วย”

“แต่พ่อมึงเค้าออกไปตั้งแต่ฝนยังไม่ตกนะ” ผมมองในแง่ดี

“เค้าอาจจะติดฝนหรือรถเสียอยู่ที่ไหนก็ได้ กูต้องไปว่ะ ไอ้ซี”

“มึงดูซิ ไอ้นะ ฝนตกหนักแบบนี้มึงจะไปได้ยังไง”

“ไปได้ไม่ได้กูก็ต้องไป ยิ่งฝนตกกูถึงยิ่งจำเป็นต้องไป จริงมั้ย” เขาเถียง

ผมถอนหายใจแล้วยืนขึ้น “โอเคๆ ไปก็ไป งั้นมึงไปเตรียมตัวปิดบ้าน เดี๋ยวกูไปหยิบกุญแจรถก่อน”

“กุญแจรถอะไร”

“อ้าว ก็เราจะไปตามหาพ่อมึงกันไง”

“ไม่ใช่ มึงน่ะเฝ้าบ้านอยู่นี่แหละ กูจะออกไปเองคนเดียว”

“อะไรของมึงวะ ไอ้นะ มึงจะบ้ารึไง อย่าบอกนะว่ามึงจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปน่ะ แบบนั้นกูยิ่งให้มึงไปไม่ได้เข้าไปใหญ่เลยว่ะ ไม่มีทาง”

“กูไม่เป็นไรหรอก มึงคิดว่าชีวิตกูขี่รถตากฝนมากี่หนแล้ว”

“แต่ก่อนหน้านี้มึงไม่มีกูแบบนี้นี่ หนนี้กูไม่ยอมเด็ดขาด ถ้ามึงจะไปคนเดียวก็ให้เอารถกูไป กูจะขึ้นไปเอากุญแจให้ แต่กูไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงจะออกไปด้วยกันไม่ได้”

“กูอยากให้มึงอยู่บ้าน เพราะถ้าเกิดเราเจอพ่อขึ้นมาจริงๆ กูก็ยังไม่อยากให้เค้าเห็นเราอยู่ด้วยกันอะไรแบบนั้นน่ะ และกูอยากให้มีคนอยู่บ้านเผื่อเค้ากลับมาด้วย”

“โหหห ยิ่งหนักเลย ไอ้เหี้ย ถ้าเกิดสมมติเค้ากลับมาแล้วเห็นกูนั่งอยู่ในบ้านเค้าล่ะ”

“มึงก็รีบโทรบอกกู กูจะรีบกลับมา และระหว่างนั้น มึงก็คงมีเรื่องให้คุยกับเค้าไปก่อน...”

“ไอ้นะ กูไม่พร้อมนะเว้ย”

“เราจะไม่หนีไม่ใช่เหรอ ไอ้ซี ถ้าเค้ารับได้มันก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ คุยกันไม่รู้เรื่อง เราก็จะถอยกันไปก่อน แต่อย่างน้อยๆ ก็ขอให้เราได้ลองดูกันก่อนเถอะ”

“งั้นถ้าแบบนั้นกูขอกลับบ้านก่อนเลยไม่ดีกว่าเหรอวะ ถ้าเกิดว่าเค้ายังไม่อยากเจอหน้ากูอะไรเงี้ยอะ กูจะทำยังไง คือกูไม่ได้หนีนะเว้ย แค่ขอตั้งหลักก่อนเฉยๆ เอง”

“ใครไม่อยากเจอมึงกูไม่รู้ แต่กูอยากให้มึงอยู่ตรงนี้กับกู แค่นี้ไม่พอเหรอวะ”

แววตาของเขากำลังทำให้ผมรู้สึกเจ็บอีกแล้ว

“ก็ได้... กูจะทำอย่างที่มึงบอกก็ได้วะ แต่มึงต้องบอกกูมาก่อนว่าทำไมมึงถึงไม่ยอมขับรถของกูไป”

“ก็กูไม่ชินนี่หว่า มอเตอร์ไซค์มันไวกว่า สะดวกกว่า เผื่อกูเข้าซอยลัดนั่นนี่ และที่สำคัญ กูเกรงใจมึง เกรงใจพ่อแม่มึงด้วย กูไม่อยากถึงขนาดขอยืมรถทั้งคันไปขับหรอก กูขอโทษ แต่มึงต้องเข้าใจกูนะว่ากูเป็นคนแบบนี้”

“เออๆ กูยอมแพ้ก็ได้วะ” ผมถอนหายใจ “แต่มึงต้องรับปากกูนะว่าจะระวังให้มากๆ หาเสื้ออะไรใส่คลุมไปด้วย”

“อือ กูมีเสื้อกันฝน”

“งั้นก็เอาเหอะ ให้รู้ไว้เสมอแล้วกันว่ามีกูนั่งเป็นห่วงมึงอยู่ด้วยเหมือนกันตรงนี้น่ะ”

“อื้อ กูมีมึงอยู่ทั้งคน จะไม่ระวังตัวได้ยังไงล่ะ จริงมั้ย” เขาหอมแก้มผมเบาๆ

หลังจากนั้นเขาก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และเดินกลับลงมาข้างล่าง เราพูดคุยกันอีกสั้นๆ จากนั้นเขาก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ฝ่าลมฝนและพายุออกไปโดยมีผมยืนมองอยู่จนกระทั่งเขาหายไปลับตา

ผมถอนหายใจกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินกลับมานั่งลงบนโซฟา เมื่อความเครียดและความตื่นเต้นทั้งหมดเริ่มจางหายไป ความรู้สึกหิวก็เริ่มเล่นงานผมเข้าจนได้ ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาว่าพอจะมีอะไรให้ผมรองท้องได้บ้างหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีอะไรเหลือเลยนอกจากขนมปังแค่สามแผ่นที่อยู่ในตู้เย็น ดังนั้นผมจึงหยิบมันมากินกับแยมที่เหลืออยู่ติดกระป๋อง ซึ่งก็พอทาได้แค่สองแผ่นเท่านั้น

ผมเดินกลับมานั่งอยู่บนโซฟาอีกครั้ง นึกขึ้นได้ว่านอกจากมื้อเช้าแล้ว นะเองก็ยังไม่ได้กินอะไรอีกเลยเหมือนกัน ส่วนฝนที่เทกระหน่ำอยู่ข้างนอกก็ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเลยสักนิด แต่ถ้าเขาบอกให้เชื่อใจเขา ผมก็คงต้องเชื่อ

หลังจากนั่งรอนะอย่างกระวนกระวายได้อยู่ครึ่งชั่วโมง ซึ่งนับว่าเป็นครึ่งชั่วโมงที่สมองของผมทำงานอย่างไม่มีหยุดเลยจริงๆ ผมทั้งเป็นห่วงเขา ทั้งคิดถึงเรื่องของเขากับพ่อ แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องคิดหนักที่สุดก็คือการตัดสินใจว่าผมจะยังอยู่ที่นี่ต่อหรือจะกลับบ้านดีนั่นแหละ

ผมรู้ว่าผมรับปากนะไปแล้ว และเขาก็ไม่อยากให้ผมกลับไปวันนี้ เขาอยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ตลอดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้มันคือเรื่องภายในครอบครัวของเขา แถมยังเป็นเรื่องภายในครอบครัวที่มีผมเป็นต้นเหตุอีกต่างหาก แล้วตัวก่อเรื่องอย่างผมจะอยู่สร้างความไม่สบายใจให้พ่อของเขาอยู่ทำไม

ก่อนที่นะจะออกจากบ้าน เขาบอกผมว่าปกติแล้วถ้าขี่รถจากบ้านไปที่อู่จะใช้เวลาไม่น่าเกินราวๆ 20 นาที แต่ฝนตกแบบนี้อาจจะทำให้เขาเสียเวลาเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ซึ่งนี่ก็ใกล้ถึงเวลาที่เขาควรจะไปถึงอู่ของพี่นายได้แล้ว แต่ทำไมเขายังไม่โทรมาหาผมสักที
ผมตัดสินใจลองโทรไปหาเขาดู แต่รอจนสายตัดแล้วเขาก็ไม่รับสาย ดังนั้นผมจึงนั่งครุ่นคิดเรื่องที่คิดค้างไว้เมื่อครู่นี้อีกสักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินขึ้นห้องไปเก็บเสื้อผ้าสัมภาระใส่กระเป๋าเผื่อเอาไว้เลยดีกว่า

ผมยัดเสื้อผ้าที่นะเป็นคนเอาออกมาจัดเข้าตู้กลับลงกระเป๋าอย่างลวกๆ และเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็หันไปมองนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ที่มีลมพายุและสายฝนพัดโหมกระหน่ำนั้นแลดูชวนให้รู้สึกหดหู่มากกว่าครั้งไหนๆ ที่ผ่านมาทั้งหมด และเมื่อผมคิดถึงนะขึ้นมา หัวใจของผมก็กระตุกวูบด้วยความกลัวว่าเขาจะเกิดอันตราย ผมพยายามสะบัดความคิดนั้นออกไปและหยิบโทรศัพท์มือถือมากดเบอร์ของเขา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะกดโทรออก โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นพร้อมกับโชว์ชื่อของเขาอยู่บนหน้าจอ

ผมรีบรับสายทันที

“ฮัลโหล เออ เปนไงมั่งวะ มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย”

“กูอยู่ที่อู่แล้ว แต่กูไม่เจอพ่อว่ะ”

ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เขาปลอดภัยดี “แล้วมึงเปียกมากมั้ยวะ”

“เปียก แต่ไม่มากว่ะ ตอนนี้กำลังเช็ดหัวให้แห้งอยู่ หนาวชิบหายเลย แต่เรื่องนั้นช่างมันเหอะ กูเป็นห่วงพ่อว่ะ ซี ไม่รู้ว่าเค้าไปไหนเหมือนกัน นี่ไอ้นายก็เริ่มถามแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น กูเองก็ไม่รู้จะบ่ายเบี่ยงยังไงแล้วเหมือนกันว่ะ กูต้องทำยังไงดีวะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“กูว่ามึงบอกพี่นายไปก่อนก็ได้มั้งว่าพ่อเค้าทะเลาะกับมึง ผิดใจกันนิดหน่อย เรื่องเรียน เรื่องเหี้ยอะไรก็ได้ แต่มึงยังไม่อยากพูดตอนนี้”

“แบบนั้นมันจะดีเหรอวะ”

“ไม่ดีหรอกว่ะ เออ... จริงๆ แล้วก็ไม่ดีหรอกว่ะ มึงอย่าพูดแบบนั้นเลย”

“กู... มันเป็นความผิดของกูแท้ๆ เลย ไอ้ซี กูทำให้พ่อต้องเสียใจและจู่ๆ หายไปแบบนี้ แล้วนี่ก็มาทำให้ไอ้นายไม่สบายใจอีก กูแม่ง...”

“มึงห้ามคิดแบบนั้นนะเว้ย” ผมรีบพูดขัดเขา “มึงกำลังจะบอกว่าการที่มึงรักกูคือ ‘ความผิด’ เหรอวะ ถ้ามึงคิดแบบนั้นแล้วการที่กูมาที่บ้านมึงเนี่ยไม่ใช่ความผิดของกูรึไง ถ้ากูพูดแบบนั้นบ้างมึงจะสบายใจมั้ย ไอ้ตูด”

เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง “กูขอโทษว่ะ...”

“พอเหอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาเถียงกันด้วยเรื่องแบบนี้ว่ะ” ผมถอนหายใจ “แต่มึงกับพี่มึงอย่าเพิ่งคิดมากเลย เรื่องพ่อน่ะ เค้าอาจจะไปบ้านเพื่อน ไปกินข้าว กินเหล้าอะไรของเค้าก็ได้มั้ง มึงอย่าเพิ่งคิดมากหรือตีโพยตีพายจนเกินไปเลย กูว่าตอนนี้มึงกำลังคิดถึงเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อมากเกินไปจนทำให้มึงต้องกังวลจนเกินเหตุแบบนี้มั้ง”

“ก็อาจจะจริงของมึง... ที่จริงไอ้นายมันก็ไม่ได้สงสัยหรือคิดเหี้ยอะไรมากมายหรอก คิดไปคิดมาก็คงมีแค่กูคนเดียวนี่แหละมั้งที่เป็นห่วงพ่อจนดูเหมือนจะวิตกจริตแล้วน่ะ”

“ใจเย็นๆ เถอะ ไอ้นะ ตอนนี้มึงก็นั่งอยู่กับพี่มึงที่อู่ไปก่อนก็ได้ เอาไว้ฝนซาแล้วค่อยกลั...” ผมได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังแว่วขึ้นจากชั้นล่าง “แป๊บนะมึง”

“อะไรวะ” เขาถาม

ผมลุกออกจากเตียงเดินตรงไปที่ประตูห้อง เมื่อครู่นี้ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงคนเปิดและปิดประตูบ้านนะ อาจจะเป็นโจร เป็นเพื่อนบ้าน หรือไม่ก็...

โห ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ล่ะก็ แม่งน่ากลัวกว่าโจรขึ้นบ้านอีกนะ

เพื่อยืนยันความกลัวของตัวเอง ผมจึงหันหลังกลับแล้วรีบพุ่งตัวไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไปข้างล่าง ในลานจอดรถที่แทบจะมืดสนิทนั้น มีรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ในที่ของมันเหมือนที่ผมเคยเห็นเมื่อตอนมาถึงใหม่ๆ

ผมใจหายวาบและหัวใจเต้นแรงขึ้นทันที

“เฮ้ย ไอ้ซี มีอะไรวะ” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ไอ้นะ...” ใจของผมเต้นรัว

“อะไรๆ มีอะไร”

“พ่อมึงกลับมาแล้วว่ะ”

[โจ๊กกุ้ง]

พ่อใจเย็นๆนะคะ อย่าทำไรรุนแรงน้า ยังไงก็ลูกพ่อน้า

[BeeRY]

ทำไมรู้สึกขนลุก บรรยากาศกลายเป็นนิยายสยองขวัญไปเลย ตั้งแต่เจอพ่อของนะ
หวังว่ามันจะไม่แย่ไปกว่าที่เป็นอยู่หรอกนะคะ คุณพ่ออย่าทำอะไรซีนะ
แล้วนะก็รีบมาเร็วๆเน้อ 

[yeyong]

ทำไมรู้สึกขนลุก บรรยากาศกลายเป็นนิยายสยองขวัญไปเลย ตั้งแต่เจอพ่อของนะ
หวังว่ามันจะไม่แย่ไปกว่าที่เป็นอยู่หรอกนะคะ คุณพ่ออย่าทำอะไรซีนะ
แล้วนะก็รีบมาเร็วๆเน้อ 

รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะ  กลัวพ่อจะกลายร่างเป็นเฟรดดี้

[ruby]

พ่อคงอยากคุยกับซีเป็นการส่วนตัวใช่มั้ยค่ะ
ถึงได้ทำแบบนี้ (แอบกลัวแทนซี)
ซีอย่าทิ้งนะ นะค่ะ  จับมือกันไว้
สู้ไปด้วยกัน เอาใจช่วยค่ะ

[malula]

เอาใจช่วยซี พลอยตื่นเต้นไปด้วย
พ่อคงไม่ทำร้ายลูกชาวบ้านมั้ง
อาจไปทำให้ใจเย็นลงแล้วค่อยกลับมาคุยใหม่

[DexTunG]

 

[bulldog17]

ทำไมมันตื่นเต้นอย่างนี้ 

นี่เป็นแผนล่อนะออกจากบ้านป่ะเนี่ย

[NewYearzz]

  กลัวอ่ะ พ่อจะทำไรซีมั๊ย?

เรื่องแบบนี้มันก็ยากจะเข้าใจ 


รอตอนต่อไปครับ

[aloney]

เป็นห่วงซีง่ะ

พ่ออย่าใจร้ายเกินนะ ToT

[Also]

เป็นกำลังใจให้นะและซีค่ะ

คุณพ่ออย่าโหดกะลูกสะใภ้ เอ้ย!! ซีเลยนะคะ

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆนะครับ อ่านก่อนนอน ทำให้นอนไม่หลับได้นะครับ

[PetitDragon]

ระทึกขวัญมาก   

[Vesi]

คุณพ่ออย่าตีหัวลูกสะใภ้นะ =.=

[KaorPaor]

โอ้วเป็นห่วงนะมากว่ากลัวว่าจะรับกลับมาหาซีแล้วเป็นไรไปนะซิ

[jeeu]

คุณพ่อ ...อย่าทำอะไรซีนะคะ
น้องซีน่ารักจะตาย หล่อ เท่ห์ นิสัยดีสุดๆ
ที่สำคัญกว่านั้นคือ ลูกชายพ่อรักซีนะคะ
ขออย่าให้คุณพ่อโหดร้ายเลย
อึก ฮือออออ

[mild-dy]

รอตอนต่อไปจ้า

[yayee2]

ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า "ระทึก"

[นอนกินแรง]

โอ๊ย ลุ้น