SeeeDz ที่ 24
ในตอนเย็น พี่ชายของนะที่ชื่อว่าพี่นาย กับพี่แอร์แฟนของเขาก็แวะมากินข้าวเย็นด้วยที่บ้าน บุคลิกของพี่นายนั้นแตกต่างกับเขามาก แถมทั้งหน้าตาและหุ่นก็ยังคนละเรื่องเลยอีกด้วย เพราะถึงพี่นายจะเป็นคนตัวสูงใหญ่ แต่ก็เป็นคนอ้วนอารมณ์ดี พูดเก่ง ทะลึ่งนิดๆ ดูไม่ใช่คนขี้อายแบบน้องชายของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนพี่แอร์ก็เป็นคนอารมณ์ดีเช่นกัน ทั้งสองคนเป็นกันเองมาก จึงทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องแปลกใจก็คือ พี่แอร์นั้นเป็นญาติของกิ๊กแถมยังบ้านอยู่ใกล้กันอีกต่างหาก ช่วงแรกๆ ที่เรานั่งคุยกัน พี่แอร์จึงพูดถึงเรื่องที่นะกับกิ๊กเลิกกันบ่อยมาก แต่เมื่อพี่เขาเห็นว่านะไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่ เขาก็เปลี่ยนเรื่องและไม่พูดถึงมันอีกเลย
“ไม่เห็นมึงเคยบอกกูเลยว่าแฟนพี่มึงกับกิ๊กเป็นญาติกันอะ” ผมกระซิบกับเขาในขณะที่เราเดินไปตักอาหารเพิ่มในครัว
“อ้าว กูไม่เคยบอกเหรอ นึกว่าเคยเล่าแล้วซะอีก”
“มึงเคยบอกแต่ว่าเค้าสนิทกันเฉยๆ รึเปล่าวะ ไอ้นะ ไม่ได้บอกว่าเป็นญาติกันอะ”
“เอออ... ก็คงงั้นมั้ง ขอโทษทีว่ะ กูเองก็ไม่ได้ใส่ใจน่ะ”
“เออๆ ไม่เป็นไรหรอก กูก็ไม่ได้ว่าอะไรมึงเหมือนกัน แค่พูดขึ้นมาเฉยๆ”
“พรุ่งนี้กูกะว่าจะพามึงออกไปจ่ายตลาดตอนเช้า กลับมาทำกับข้าว แล้วบ่ายๆ เย็นๆ จะพานั่งรถเที่ยวนะ ไอ้ซี” เขาหันมายิ้มให้ผม
“โอเค กูยังไงก็ได้อยู่แล้ว ไปไหนก็ไป”
“ดีมาก เพราะกูอยากพามึงไปโรงเรียนเก่ากู แล้วก็ไปเจอเพื่อนๆ กูด้วย” เขายิ้มให้ผม
เรากลับมานั่งกินข้าวและคุยด้วยกันต่อ ยิ่งเราเริ่มคุ้นเคยกันมากเท่าใด ผมก็ยิ่งรู้สึกสบายใจกับครอบครัวของนะมากขึ้นเท่านั้น พ่อของเขาถึงจะเป็นคนพูดน้อยและดูดุ แต่ก็ยิ้มและหัวเราะบ่อยๆ เมื่อได้ยินเรื่องตลกจากพี่นาย เขาถามผมถึงเรื่องครอบครัวและการเรียนบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถามซอกแซกมากมายเหมือนตอนที่แม่ของผมเจอนะแรกๆ
พอตกดึก พี่นายกับพี่แอร์ก็ขอตัวกลับบ้านไป และหลังจากนั้นไม่นาน พ่อของนะก็ขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง เราสองคนนั่งดูทีวีกันอยู่ข้างล่างอีกพักใหญ่ๆ จนเข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ผมก็ชวนเขาขึ้นห้องไปนอนพักผ่อนด้วยเหมือนกัน
ห้องของนะกับห้องของพ่อเขาอยู่ติดกัน แถมฝาบ้านที่กั้นอยู่ก็ยังบางมากอีกด้วย นะจึงเตือนผมว่าถ้าหากเราคุยหรือทำอะไรกันเสียงดังขึ้นมาล่ะก็ พ่ออาจจะได้ยินเข้าก็ได้
“แล้วไอ้ทำอะไรของมึงน่ะ มึงหมายถึงทำอะไรวะ”
เขายักไหล่ “กูก็พูดลอยๆ เฉยๆ ไม่ได้เจาะจงว่าทำอะไรสักหน่อย”
“เดี๋ยวก็เจอหมัดลอยหรอก ไอ้ตูด!”
“ชู่ววว” เขาจุ๊ปาก จากนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” ผมพูดผ่านไรฟัน
เขายิ้มกว้าง เดินเข้ามากอดผม แล้วกระซิบลงที่หูของผม “ดูท่าทางว่าพ่อกับพี่กูเค้าก็จะชอบมึงนะ ไอ้ตี๋...”
“เออ กูก็โล่งใจ”
“กูบอกแล้วว่ายังไงพวกเค้าก็ต้องรักมึง และยังไงๆ พวกเค้าก็ไม่มีทางรู้ด้วยว่าเราเป็นอะไรกันน่ะ จริงมั้ย ไม่มีอะไรต้องคิดมากเลย” เขาหอมแก้มผมหนึ่งที “นอนกันเถอะ กูง่วงแล้วว่ะ”
คืนนั้นเรานอนกอดกันแทบจะทั้งคืน หากว่าผมรู้สึกตัวขึ้นกลางดึกแล้วพบว่าเขาไม่ได้กอดผมอยู่ ผมก็จะเป็นฝ่ายหันไปกอดเขาเอาไว้เอง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะผมรู้สึกแปลกที่หรืออะไร แต่ถ้าหากเราไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันแล้วล่ะก็ ผมจะรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก และบางทีเขาก็อาจจะรู้สึกแบบเดียวกันก็ได้ เพราะเมื่อผมตื่นขึ้นในตอนเช้าก็พบว่าเขายังคงกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลังท่าเดียวกับครั้งสุดท้ายที่ผมรู้สึกตัวเมื่อกลางดึกไม่มีผิด
ผมหลับตาลงและตัดสินใจจะนอนต่ออีกสักพัก แต่แล้วจู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นแถวหน้าประตูห้อง ผมรีบสะบัดผ้าห่มกับแขนของนะออกแล้วลุกออกจากเตียงทันที
“อ... อะไรวะ!” เขาตกใจตื่นขึ้น
“มึงล็อคห้องรึเปล่า!” ผมหันไปถามเขาเบาๆ
“ล็อคแล้ววววว” เขาล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม “เมื่อกี้คงเป็นเสียงพ่อกูเค้าเดินผ่านหน้าห้องน่ะ ไม่ต้องตกใจไปหรอกน่า เค้าไม่จู่ๆ ไขกุญแจห้องเข้ามาดูเรานอนหรอก”
ผมยังคงนั่งจ้องมองดูประตูห้องอย่างไม่รู้สึกปลอดภัยเท่าไหร่นัก
“มานอนต่อเหอะน่าาา” เขาดึงแขนผม “นี่เพิ่งเจ็ดโมงกว่าเองงง”
“แต่ไหนมึงบอกว่าจะพากูออกไปซื้อกับข้าวไม่ใช่เหรอวะ ไอ้ล่ำ ปกติเค้าไม่ต้องไปกันซื้อตั้งแต่เช้าหรอกเหรอ”
เขารีบชันตัวขึ้นนั่งทันที “ชิบหาย...!!”
“นั่นไง” ผมหัวเราะเบาๆ
“รีบไปล้างหน้าแปรงฟันเลย เร็ว!”
เราผลัดกันไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วจากนั้นก็ลงไปข้างล่าง เมื่อพ่อของนะที่อยู่ในครัวได้ยินเสียงของเราสองคน เขาก็ตะโกนออกมาราวกับรู้จุดประสงค์ของนะอยู่แล้วตั้งแต่แรก
“พ่อไปซื้อของมาทำกับข้าวตั้งแต่หกโมงแล้ว ไม่ต้องออกไปแล้ว ไอ้หมา”
เขาหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะแหะๆ จากนั้นก็หันไปที่ครัว “พ่อจะทำอะไรมั่งอะครับ”
“อย่าตะโกนคุย เดินมาคุยกันดีๆ”
“ขอโทษครับ” เขาเดินนำผมไปที่ครัว “พ่อทำอะไรกินอะครับ”
“ข้าวต้ม เพื่อนแกกินได้มั้ยล่ะ”
“ได้ครับพ่อ ผมชอบเลยล่ะ” ผมรีบตอบ
“เออดีแล้ว กินง่ายดี”
“เอ้อ พ่อ เดี๋ยวเที่ยงๆ นะจะพาไอ้ซีมันออกไปเจอเพื่อนนะ แล้วก็คงกลับมาเย็นๆ เลย ยังไงเดี๋ยวนะค่อยโทรบอกอีกทีว่าจะกลับมากินข้าวเย็นรึเปล่านะครับ วันนี้พ่อไปไหนรึเปล่า”
“เดี๋ยวสายๆ ก็คงออกไปอู่รถพี่แกนั่นแหละ ช่วงนี้ที่นั่นยุ่งๆ ปัญหาเยอะ พ่อเลยต้องเข้าไปดูแลเองบ่อยหน่อย”
พี่นายเปิดอู่ซ่อมรถอยู่อำเถอข้างๆ ซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากที่บ้านมากนัก โดยมีพ่อของเขาเป็นคนออกเงินทุนให้ตั้งแต่แรก และพ่อก็เป็นคนที่คอยเข้าไปดูแลด้วยเป็นบางครั้ง แต่จากที่นะเล่า ส่วนมากแล้วพ่อจะมอบหมายให้พี่นายเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียวมาโดยตลอด การที่พ่อต้องเข้าไปที่นั่นบ่อยๆ คงหมายถึงว่าตอนนี้กิจการอาจจะกำลังมีปัญหาอย่างที่นะเคยเล่าให้ผมฟังเมื่อไม่นานมานี้จริงๆ ก็เป็นได้
“ที่อู่มีปัญหาเหรอครับ” นะถาม “เรื่องเงินรึเปล่า”
“เปล่า ไม่ใช่หรอก” พ่อส่ายหน้า “แต่เรื่องคนงานน่ะ แล้วพี่ชายแกบางทีมันก็ใจดีเกินไป เด็กมันเลยไม่ค่อยกลัว และที่หนักที่สุดเลยคือไอ้เด็กผู้หญิงที่ทำบัญชีมันเสือกท้องกับเด็กในอู่ แล้วพวกพ่อคิดว่ามันน่าจะยักยอกเงินในบริษัทไปพอสมควร”
“อ้าว แล้วทำไมพ่อไม่ห็นเคยเล่าเรื่องนี้ให้นะฟังเลย”
“ก็แกอยู่ไกล พ่อกับพี่แกก็ไม่อยากให้แกต้องเป็นห่วง เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง และเรื่องมันก็ไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้นหรอก แค่เรื่องน่ารำคาญเฉยๆ น่ะ อีกนิดเดียวก็เรียบร้อยแล้ว”
“แล้วพ่อจะทำอะไรมันน่ะ”
“ก็ไล่มันออกน่ะสิ ถามได้ แล้วก็จัดระเบียบพวกมันซะใหม่ ตอนนี้กำลังดำเนินคดีกับตำรวจอยู่ พ่อเลยต้องเข้าไปดูแลเองบ้างไง” พ่อปิดเตาแก๊สและหันมาหาพวกเราสองคน “เอ้า ยืนอยู่ทำไม ไปจัดเตรียมหาถ้วยชามกันสิ เดี๋ยวพ่อขึ้นไปอาบน้ำแป๊บนึงแล้วจะลงมากินข้าวด้วย”
“ครับ” เรารับคำพร้อมกัน
หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จ พ่อก็ฝากนะให้ปิดล็อคบ้านให้เรียบร้อย จากนั้นก็ขับรถออกไป ที่จริงผมก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ๆ กับเขาเท่าไหร่หรอกนะ แต่พอเรามีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังแค่สองคนแล้ว ผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“อะไรวะ ถอนหายใจอะไร เวลาอยู่กับพ่อกูแล้วมึงเกร็งขนาดนั้นเลยรึไง” เขาเดินเข้ามาตบบ่าผม
“กูก็ไม่รู้ว่ะ พ่อมึงเค้าก็ดีนะ แต่มันก็อดรู้สึกเกร็งๆ ไม่ได้ว่ะ กูคงกลัวไปเองแหละมั้ง”
“ฮ่าๆ กูบอกแล้วไงทำตัวสบายๆ เถอะมึง เวลาเราอยู่ด้วยกันก็ทำตัวให้เป็นปกติ แค่นี้ก็ไม่มีทางที่ใครจะจับเราได้แล้ว”
“มึงมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ แม้แต่กับคนในครอบครัวที่รู้จักมึงดีที่สุดอย่างพ่อมึงอะนะ”
“แน่นอน”
“แต่ตอนนั้นพวกไอ้นนท์กับไอ้โจยังดูออกแทบจะในทันทีเลยนะ ลืมแล้วรึไง”
“อ้าว แต่มันก็ยืนยันว่าถ้าเป็นคนอื่นคงดูไม่ออกแน่ๆ ไม่ใช่เหรอวะ มึงอย่าคิดมากดิ ไอ้ซี ไอ้สองตัวนั้นมันเป็นกรณีพิเศษนะเว้ย”
“ถ้ามึงคิดว่างั้นก็โอเค” ผมยักไหล่
“เดี๋ยวตอนบ่ายๆ เราออกไปเจอเพื่อนๆ กูกันแล้วมึงก็ลองสังเกตดูดิว่าพวกมันจะรู้รึเปล่าว่าเราเป็นแฟนกัน แต่เชื่อกูเถอะว่าพวกมันไม่รู้หรอก” เขายิ้มให้ผม “ปกติมึงไม่ใช่คนคิดมากนี่หว่า ไอ้ตี๋ ทำไมหนนี้เป็นซะอย่างนี้ล่ะวะ”
“กับเรื่องของกูเองน่ะ กูไม่ค่อยคิดมากหรอก แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของพ่อมึง ครอบครัวมึง และเรื่องของเราสองคนนี่หว่า รึมึงจะบอกว่ามึงไม่เคยกังวลว่าที่บ้านกูเค้าจะรู้เรื่องของเราขึ้นมาเลยรึไง”
“เอาน่าๆ กูเข้าใจมึงแหละ แต่เอาเป็นว่ากูมั่นใจว่าเรื่องของเราจะต้องไม่มีปํญหาอะไรเกิดขึ้นแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ กูเอาหัวเป็นประกันเลย”
“ถ้าเป็นงั้นจริงก็ดี...”
ในตอนบ่ายแก่ๆ นะก็โทรนัดกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งว่าจะไปเจอกันที่โรงเรียนมัธยมของพวกเขา ผมซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์เขาไปยังสถานที่นัดหมาย นะแนะนำเพื่อนๆ ของเขาทุกคนให้ผมรู้จัก ผมใช้เวลานิดหน่อยกว่าจะจำชื่อได้หมดและเริ่มคุ้นเคยกับพวกเขา นะบอกว่าพวกเพื่อนๆ กลุ่มนี้คือเพื่อนที่เคยอยู่ในทีมรักบี้ด้วยกันและยังเคยไปแข่งขันระดับจังหวัดด้วยกันมาแล้วด้วย แต่น่าเสียดายที่พวกเขามากันไม่ครบทุกคน เพราะบางคนก็ไปเรียนอยู่ที่จังหวัดอื่นและยังไม่ได้กลับมาบ้านในช่วงนี้
“แล้วยังไง ตกลงจะเล่นกันกี่โมงวะเนี่ย” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
“แหมๆ ไอ้เหี้ยโบ๊ท เสี้ยนเหรอวะ ทำเป็นรีบนะมึง”
“ก็เออดิว่ะ ตั้งแต่กูไปเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ กูก็ไม่ได้แตะลูกรักบี้อีกเลยนะเว้ย”
“กูก็เหมือนกัน” เพื่อนอีกหลายคนพยักหน้าและพึมพำเห็นด้วย รวมถึงนะที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมด้วยเหมือนกัน
ผมมองหน้าเขางงๆ และเมื่อเขาเหลือบมาเห็นสีหน้าสงสัยของผมแล้วจึงได้ให้คำตอบกับผม “วันนี้พวกกูนัดมาเล่นรักบี้ด้วยกันน่ะ”
“อ้าว มึงไม่เห็นบอกกูเลย”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ มึงเคยบอกว่าอยากเห็นกูเล่นรักบี้จริงๆ สักครั้งไม่ใช่เหรอวะ มึงบอกมึงไม่เคยดูคนเล่นกีฬานี้จริงๆ เลยไม่ใช่รึไง”
“ก็ใช่ แต่พวกมึงมีกันแค่ 13 คนแบบนี้จะเล่นได้เหรอวะ”
“ได้ดิ ไอ้นนท์” เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เราและคงได้ยินที่เราคุยกันพูดขึ้น “ก็แบ่งกันทีมละหกคนไง อีกคนเป็นกรรมการกึ่งตัวสำรอง เล่นเท่าที่มีอะว่ะ เป็นมินิเกมไป อะไรเงี้ย แล้วก็ไม่มีการแท็คเกิล แต่จะใช้การรวบตัวเอาเฉยๆ”
ผมฟังแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าไอ้การแท็คเกิลกับการรวบตัวกันเฉยๆ มันจะต่างกันตรงไหน
“งั้นไปลงที่สนามกันเลยเหอะว่ะ กูขออาจารย์เอาไว้ให้แล้ว”
ผมเดินตามพวกเขาเคลื่อนย้ายพลไปยังสนามฝึกซ้อมรักบี้ที่อยู่บริเวณด้านหลังของโรงเรียน ติดกับถนนเล็กๆ เส้นหนึ่ง แต่ก็ไม่ไกลจากจุดที่เรานั่งคุยกันเมื่อตอนแรกมากนัก ตรงมุมสนามด้านหนึ่งมีห้องน้ำและห้องแต่งตัวเล็กๆ ตั้งอยู่ ส่วนอีกฟากหนึ่งของสนามก็ติดอยู่กับสนามฟุตบอล และพอมองเลยไปอีกนิดก็เห็นสนามบาสเก็ตบอลได้อย่างชัดเจน ซึ่งทั้งสองสนามนั้นก็มีเด็กวัยรุ่นจำนวนหนึ่งกำลังเล่นกีฬาอยู่
เมื่อเราต่างก็วางกระเป๋าลงแล้ว นะก็หยิบเสื้อยืดตัวหนึ่งออกมาแล้วถอดเสื้อเปลี่ยนตรงนั้นเลย ซึ่งคนอื่นๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน พวกเขาจัดการแบ่งทีมกันอย่างเรียบร้อยและมีการโยนเหรียญหัวก้อยว่าใครจะอยู่ทีมรุกหรือทีมรับก่อน ซึ่งผลออกมาว่านะจะเป็นฝ่ายได้รุกก่อน
จะแปลกใจดีมั้ยเนี่ย
“ไอ้นะ! ถึงพวกมึงได้รุกก่อนแต่ก็อย่าเพิ่งติดใจซะล่ะ เพราะเดี๋ยวเกมหน้าพวกกูก็จะได้รุกพวกมึงมั่งแล้ว เตรียมตูดไว้ให้ดีๆ ล่ะมึง!” เพื่อนของเขาตะโกนแซว
นะเหลือบมามองผมแล้วยิ้มๆ จากนั้นก็หันไปหาเพื่อนคนนั้นของเขา “มึงนั่นแหละที่ต้องเตรียมตูดเอาไว้ดีๆ ไอ้อู๊ด!”
ผมลอบส่ายหน้าเบาๆ พลางนึกขำอยู่ในใจ
หลังจากนั้นไม่นานการแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้น ผมที่ไม่เข้าใจกติกาของกีฬาชนิดนี้นักก็นั่งดูพวกเขาแข่งกันอย่างสนุกสนาน ถึงแม้เขาจะบอกว่าไม่มีการแท็คเกิล แต่เวลาผมเห็นพวกเขาปะทะกันหรือรวบตัวกันทีไรก็รู้สึกเสียวสันหลังทุกที ทั้งๆ ที่ผมเคยคิดว่าบาสเก็ตบอลก็เป็นกีฬาที่กระทบกระทั่งกันแรงแล้วนะ แต่มันยังเทียบกับรักบี้ไม่ได้เลยจริงๆ
เมื่อเวลาผ่านไปได้ราว 10 นาที ผมก็เริ่มเข้าใจภาพรวมของกติกามากขึ้น แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจทุกอย่างของผมไปจนแทบหมดกลับไม่ใช่เสน่ห์หรือวิธีการเล่นของกีฬาชนิดนี้ แต่เป็นความโดดเด่นในสนามของนะ ไอ้เรื่องที่ว่าเขาหน้าตาดีที่สุดในสนามแห่งนี้มันก็แน่นอนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เขาตะตามากกว่าคนอื่นๆ ก็คือความคล่องแคล่วรวดเร็ว ลีลาพริ้วไหวของเขาที่สามารถวิ่งบิดตัวหลบฝ่ายตรงข้ามที่หมายจะเข้ามารวบตัวได้แทบทุกครั้ง เขามีรอยยิ้มอยู่บนหน้าแทบจะตลอดเวลา และที่สำคัญ เขายังมีสิ่งๆ หนึ่งอันเป็นคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดของนักกีฬาพึงมี ซึ่งมันคือ ‘ความรักในกีฬาที่ตัวเองเลือก’ นั่นเอง ผมพนันได้เลยว่าไม่ว่าใครก็ตามหากได้มานั่งมองดูเขาเล่นรักบี้แบบที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้จะต้องคิดเหมือนผมแน่นอน
ผมเคยเห็นเขามีความสุขเวลาร้องเพลงอยู่บนเวทีมาแล้ว ผมเคยเห็นเขาหัวเราะมาก็หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นรอยยิ้มและความเป็นตัวของตัวเองที่สุดครั้งหนึ่งของเขาในเวลาที่เขาเล่นกีฬาที่เคยบอกว่ารักมากที่สุด
ผมยังนึกไม่ออกเลยนะว่าผมจะสามารถรักการเล่นบาสเก็ตบอลได้เท่ากับที่เขารักการเล่นรักบี้ได้ขนาดนี้หรือเปล่า
“ซี... นั่นซีเหรอ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของผม
ผมหันไปยังที่มาของเสียงทันที “กิ๊ก”
“ซีมาที่นี่ได้ไงอะ” กิ๊กที่ซ้อนอยู่หลังรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนลงจากรถแล้วเดินตรงมาหาผม จากนั้นก็มองเลยไปที่สนาม “อ่ออ มากับนะเหรอ”
“ใช่ เพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้เอง” ผมตอบ
“มาเที่ยวเหรอ”
“ใช่” ผมพยักหน้าเบาๆ
ผมว่ากิ๊กดูเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่ได้ดูสวยขึ้น แต่ก็ไม่ได้ดูแย่ลง อาจจะเป็นเพราะทรงผมที่ซอยสั้น อาจจะเพราะการแต่งหน้า หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอมันเปลี่ยนไปแล้วก็เป็นได้
“แล้ว... จะอยู่กี่วันล่ะ”
“ก็อีก 2-3 วันน่ะ”
“เหรอ...” พอหมดเรื่องที่จะถาม กิ๊กก็ดูอึกอักทันที “เอ่ออ คือเพื่อนเรารออยู่อะ เราไปก่อนนะ”
“อื้อ”
กิ๊กพยักหน้าให้ผมเบาๆ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปหาเพื่อนของเธอยังรถที่จอดรออยู่ แล้วทั้งคู่ก็จากไป
หลังจากนั้นผมก็นั่งดูนะวิ่งกับเพื่อนๆ อยู่ในสนามด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าผมคิดมากเรื่องที่จบไปแล้วของนะกับกิ๊กหรือเรื่องที่กลัวกิ๊กจะรู้ว่าผมกับนะเป็นแฟนกัน แต่ผมกังวลว่าถ้าหากนะเจอกิ๊กแล้วเขาจะเป็นอย่างไรมากกว่า
ผมนั่งเหม่ออยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งเมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นพวกเขาที่เคยวิ่งอยู่ในสนามเดินกลับขึ้นมาตรงม้านั่งที่ผมนั่งอยู่แล้ว
“อ้าว เลิกแล้วเหรอวะ” ผมถาม
“เปล่า พักครึ่งว่ะ”
“ทำไมมึงไม่ลงไปเล่นด้วยวะ ไอ้ซี ลองสักหน่อยมั้ยล่ะ”
“โห ไม่ล่ะว่ะ กูไม่รู้กติกาเลย ไปเล่นก็ทำทีมแพ้เปล่าๆ น่ะสิวะ” ผมปฏิเสธ
“เอาน่า เล่นขำๆ ไม่ได้ซีเรียสเรื่องแพ้ชนะสักหน่อย จริงมั้ยวะ ไอ้นะ”
“เหรอวะ ไอ้อู๊ด แล้วทีตอนนี้ทีมมึงคะแนนตามกูอยู่เนี่ย ทำไมมึงดูซีเรียสจังวะ” นะหัวเราะ
“ก็เพราะมึงมันหล่อไง กูหมั่นไส้มึง พอใจปะ ไอ้สาดดด”
“เออ ไอ้หล่อเลือกได้ ได้ข่าวว่ามึงเลิกกับกิ๊กแล้วนี่หว่า หาเมียใหม่ได้ยังวะ”
“ยังว่ะ กูยังไม่อยากมีใคร” เขายักไหล่
“เหรอวะ สาดดด หมั่นไส้จริงว้อยยย”
“แล้วมึงอะ ไอ้ซี มีแฟนยังวะ”
“กูก็ยังไม่มีเหมือนกัน” ผมคอบ “จริงๆ แล้วกูก็เลิกกับแฟนกูก่อนที่ไอ้นะจะเลิกกับกิ๊กไม่นานเหมือนกัน สุดท้ายก็เลยต้องร่วมหัวจมท้ายเป็นคู่หูคู่โสดกับแม่งเนี่ยไปสักพักอะว่ะ”
คำตอบของผมเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ของนะได้ประมาณหนึ่ง ดูท่าทางว่าคงไม่มีใครสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของเราหรอกนะ
เมื่อหมดเวลาพัก พวกเขาก็ลงกลับไปเล่นกันต่อ และเมื่อจบเกม ทีมของนะก็เป็นฝ่ายชนะไปอย่างขาดลอย พวกเรานั่งคุยกันต่ออีกพักหนึ่งแล้วจึงไปกินข้าวเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารไม่ไกลจากแถวนั้นมากนัก จนเมื่อฟ้าเริ่มมืดและเบียร์หมดไปหลายขวด ผมก็สะกิดนะและกระซิบชวนเขากลับบ้าน เพราะผมไม่อยากกลับดึกมากนักเนื่องจากรู้สึกเกรงใจพ่อของเขา ซึ่งเขาก็เข้าใจ ดังนั้นเราจึงบอกลาเพื่อนๆ ของเขาทุกคนและเป็นสองคนแรกที่ขอตัวกลับก่อน แต่เราก็ไม่ลืมที่จะนัดเจอกันอีกครั้งก่อนที่ผมกับนะจะกลับกรุงเทพฯ
“จริงๆ แล้วเมื่อเย็นกูเจอกิ๊กด้วยว่ะ” ผมพูดกับเขาขณะที่กำลังซ้อนท้ายเขากลับบ้าน
“ตอนไหนวะ”
“หลังจากที่มึงลงสนามกับเพื่อนมึงได้สักพักน่ะ”
“แล้วเจอได้ไง”
“มันขับรถผ่านว่ะ แล้วจำกูได้ก็เลยจอดรถแล้วเดินมาทักกู มันมากับเพื่อนน่ะ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิง”
“เหรอวะ...”
“ทำไมวะ มึงจะทำใจไม่ได้ถ้าหากว่าคนๆ นั้นเป็นผู้ชายรึไง”
“เฮ้ย เปล่า กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ก็แค่ถามเฉยๆ” เขารีบตอบ “กูขอโทษ”
“คิดมากนะมึงเนี่ย” ผมเขกหลังหัวเขาเบาๆ “กูยังไม่ได้ว่าอะไรมึงสักคำ...” ผมเว้นช่วง “และถ้าหากว่ามึงจะยังรู้สึกอะไรอยู่บ้างมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่หว่า กูไม่โทษอะไรมึงหรอก เรื่องธรรมดา”
เขาชะลอรถลงแล้วจอดหน้าเซเว่นอีเลเว่นแห่งหนึ่ง
“อ้าว จอดทำไมวะ จะซื้ออะไรรึไง”
“มึงอยากกินอะไรมั้ยล่ะ”
“ไม่อะ เพิ่งจะแดกข้าวมา ยังจะให้กูหิวอยากแดกอะไรอีกเหรอวะ”
“ก็นั่นน่ะสิ” เขาลงจากรถ
“อ้าว แล้วมึงจอดทำไม”
“กูแค่อยากคุยกับมึงให้เป็นเรื่องเป็นราว”
“คุยอะไรวะ” ผมนิ่วหน้า
“ก็เรื่องที่มึงพูดมาเมื่อกี้น่ะ”
“เรื่องมึงกับกิ๊กน่ะนะ โอ๊ยยย ไอ้นะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่คิดอะไรหร...”
“กูหมายถึงเรื่องของกูกับมึง” เขาพูดขัดขึ้น
“เหออ อะไรวะ” ผมยิ่งมองหน้าเขางงขึ้นไปอีก
“กูแค่อยากจะบอกว่า... กูโคตรโชคดีเลยว่ะ ที่ได้มึงเป็นแฟนน่ะ ไอ้ซี กู... กูรักมึงนะเว้ย และกูจะไม่มีวันทำให้มึงต้องเสียใจเด็ดขาด กูสัญญา”
หัวข้อ: ]Lov3 SeeeDz + :: เพาะรัก (จบ) แจ้งข่าว ให้ติดตามในแฟนเพจ (อ่าน 305761 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก