“เป็นไงส่งแฟนไปนอน ?”
“ไม่ใช่แฟน”
“ถุ้ย … ชอบก็จีบเลยเซ่ก็จีบเลยเซ่ ชูวับๆ วู้วววว”
“เฮ้อ … เหยิบดิ๊นั่งด้วย”
“ไอ้นี่โซฟาตั้งเยอะมาแย่งกู เอ้า เครียดไรพี่ชาย ปรึกษากูนี่เทพเจ้าเดลรับจัดการทุกปัญหา”
“ก็ … ไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้จะพูดกับมันยังไง”
“มึงอยากพูดอะไรก็พูดไปเลย ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องใช้เหตุผล คิดยังไงก็พูด”
“ไม่แปลกๆหรอวะ”
“มึงอ่ะคิดไปเองว่าแปลก เรื่องแบบนี้มันต้องใช้หัวใจโว้ย ใจมึงอยากทำอะไรก็ทำไปเลย เอาล่ะฟังกู เดินขึ้นไปบนห้องมึงอีกครั้ง
เคาะประตู พอมันมาเปิดก็กอดแม่งแน่นๆ แล้วบอกไปว่ามึงคิดยังไง แค่นั้น จบ ! ชิวๆ”
“จะดีหรอวะ”
“ลังเลเชี่ยไรอีก หรือต้องไปคิดก่อนสักสามปีวะ ? มันมีแฟนใหม่ไปแล้วป่านนั้นอ่ะ ไปเร็วๆ”
“มึงแน่ใจนะ ?”
“ไอ้เชี่ย มึงจะไปมั้ยแสสส”
“เออๆ กูไปก็ได้”
ผมรวบรวมความกล้าให้กับตัวเองอีกครั้ง พยายามบอกกับตัวเองว่าอย่าให้มันเป็นเหมือนสองปีก่อน .. อย่า … ต้องกล้าเข้าไว้แดน หายใจเข้าลึกๆ จนกระทั่งผมมาหยุดอยู่หน้าห้องตัวเอง กำลังยกมือจะเคาะประตู
ปัง !
ไอ้เป็ดมันดันเปิดประตูออกมาก่อน หน้าตาตกใจเบิ่งตากว้าง แล้วมันก็จัดการกระโดดโถมตัวกอดผมแน่นๆ แรงๆ จนผมล้มลงไปกองกับพื้น
“เอ่อ ….”
“เฮียๆ ม่อนไม่ได้ชอบคนผิด ม่อนชอบเฮีย … แม่เฮียพูดผิด จริงๆแล้วเป็นเฮีย จริงๆนะ จริงๆเป็นเฮีย ม่อนดีใจมากเลย ม่อนไม่ได้
ชอบพี่เดลตอนแรก ม่อนชอบเฮียต่างหาก ม่อนชอบเฮียนะ ตอนนี้ก็ชอบ ชอบมากๆ”
“หะ … หรอ ฮะๆ พี่ก็ชอบม่อนนะ ชอบมาก”
ผมกอดมันตอบ กอดแน่นๆ ซุกหน้าลงกับผมของมัน สูดกลิ่นแชมพูอ่อนๆเข้าไปเต็มจมูก กลิ่นเดิม .. เหมือนเมื่อก่อน
“อ้ะ ….. แฮ่ …. ง่ะเฮียปล่อยก่อน”
“ทำไมล่ะ ไม่กอดแล้วหรอ ไหนว่าชอบพี่ไง”
“ง่ะ … อายอ่ะ เฮียเรา … ยังไม่คุยกันเลยไม่ใช่หรอ มันแบบ แปลกๆ แง้วววว แง่ง”
แล้วมันก็ซุกหัวตัวเองลงกับไหล่ผม ไม่ดิขยี้หัวตัวเองกับไหล่ผมต่างหากบิดไปบิดมาทำเสียงง้องแง้งๆแบบที่มันชอบทำ ไอ้นี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเล้ยยย
“อะไร ทำไมคุยไม่ได้ใช่ปะ ? แล้วตกลงเรื่องมันเป็นยังไง”
“เก๊าะ … ผมชอบเฮียตอนที่เฮียฝ่าไฟไหม้เข้าไปช่วยน้องข้างบ้านอ่ะ”
“อ๋อ … อืมแล้วยังไง ทำไมตอนแรกบอกผิดคน ?”
“ก็ … แม่เฮียบอกว่าเฮียแข่งบอลวันนั้นแล้วขาหัก จะไปช่วยได้ไงต้องเป็นพี่เดล”
“อ๋อออออ นึกออกแล้ว ใช่ตอนนั้นพี่ขาหักแต่ไปหักที่โรงพยาบาล คือพี่แข่งบอลแล้วเข่ามันเจ็บขึ้นมาก็เลยเปลี่ยนให้คนอื่นลงไป พี่ก็กลับบ้านมาเอาใบประกันจะไปหาหมอ แต่บ้านนั่นไฟไหม้เลยไปช่วยออกมา แล้วพี่ไปลื่นที่โรงบาลก็เลยขาหัก นี่ไงตรงขายังมีลอยแหลไฟไหม้อยู่เลย”
ผมถกขากางเกงสแล็คโชว์รอยแผลเป็นนูนเล็กๆให้มันดู ไฟไหม้ครั้งนั้นผมตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก รู้แต่ว่าได้ยินเสียงเล็กๆของน้องนินน้องข้างบ้านร้อง ผมก็รีบวิ่งเข้าไปไม่ได้สนใจ
“แล้วทำไมแม่เฮียบอกเป็นพี่เดลอ่ะที่ไฟไหม้”
“ก็ไอ้เดลมันก็โดนส่งมาโรงพยาบาลมันไปเล่นตะเกียงแอลกอฮอลค์ในคาบวิทย์ทำห้องไฟไหม้ ผมมันหายไปกระจุกหนึ่งแต่มันตกใจเลยร้องลั่น อาจารย์เลยต้องพามันมาโรงบาล”
“ตลกดีอ่ะ เข้าใจผิดมาตั้งนาน แฮ่ … แย่เนาะ”
“นั่นดิ เสียเวลาชะมัด ฮ่าๆๆ ไอ้เป็ดด๋อยเอ้ย”
“เฮียอ่ะแหละด๋อย ไม่ยอมมาง้อ”
“ก็ง้อแล้วแต่ไม่ยอมมอง”
“ก็พอจะมองเฮียไม่อยู่ให้มองแล้ว”
“ก็ใครไม่รู้ทำร้ายจิตใจไปคบกับสาว”
“ก็ใครไม่รู้เหมือนกันอ่ะทำร้ายจิตใจแอบนอกใจ”
“นอกกายก็พอ … พี่ขอโทษนะครับ ตอนนั้นพี่น่าจะรักเราให้มากกว่านี้”
“งื้อ … ม่อนก็ขอโทษที่พูดกับเฮียไม่ดี”
ผมดึงมันมากอดแน่นๆอีกครั้ง มันก็กอดตอบผมแน่นๆเหมือนกัน รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เหมือนอย่างไอ้เดลว่าแก้วใบโปรดยังไงก็คงโปรดตลอดไป นี่ผมหลอมมันกลับมาได้แล้วใช่มั้ย ?
“เฮียรักม่อนมานานยัง …”
“อืม … สามปีกว่าแล้ว”
“มันนานมากมั้ยสำหรับเฮีย”
“นาน …”
“แต่ม่อนรักเฮียมาตั้งเกือบแปดปีแล้ว …”
“….”
“เพราะงั้นรักเรามันเลยไม่เท่ากัน … ม่อนรักเฮียมากกว่า … แต่ว่าม่อนยอมให้เฮียรักม่อนน้อยกว่าได้ .. ถ้าเฮียจะไม่รักคนอื่น
มากกว่าม่อน”
“พี่รักม่อนคนเดียว และพี่ก็คิดว่าพี่คงรักใครมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ขนาดอยู่เมืองไทยอย่าไปทำพี่หวั่นไหวได้ที่อังกฤษเลย พี่ลืมม่อนไม่ได้ และพี่ก็คิดว่าพี่ไม่อยากลืมด้วย …”
“คิดถึงเฮีย … คิดถึงมาก คิดถึงที่สุด”
“ม่อน …”
“งื้อออ”
“ถ้าม่อนไม่ว่าอะไร …. เรากลับมาคบกันอีกครั้งได้มั้ย”
ในช่วงเวลาของคนสองคน ถ้ามองเข้าไปในห้องอีกนิดก็จะเจอเฟรนชิพเล่มเก่าที่เปิดค้างไว้ในหน้าที่แดนใส่เฝือก ซึ่งเขียนข้อความเล็กๆไว้ใต้ภาพว่า ‘ไอ้แดนทำเท่ห์บุกไฟช่วยสาว สุดท้ายขาหัก หายไวๆนะมึง ไอ้พระเอกตะเข็บประเทศ’ พร้อมกับรูปถ่ายของคนอีกคนบนหัวเตียงที่อัดกรอบไว้อย่างดีตลอดสามปี สิ่งเดียวที่ม่อนไม่ได้คืน …
“เฮีย …”
“หืม ?”
“แล้วลูกกับเมียเฮียอ่ะ …”
“หะ? …”
“ก็ …. ลูกเฮียอ่ะ”
“ใครลูกกูนะ ?”
“ที่เฮียอุ้มอ่ะ เอ่อ … ม่อนไปทำครอบครัวเฮียเดือดร้อนเปล่า”
“อ๋อ ไอ้เป็ด ! นั่นมันลูกไอ้เจมส์”
“ก็นึกว่าลูกเฮีย … แป้วตั้งนาน …”
“นี่ไม่ได้สังเกตเลยรึไง ว่าไม่ได้พาเด็กกลับมาด้วย”
“งื้อ … นึกว่าจะเป็นได้แค่แฟนลับๆแล้วนะเนี่ย”
“สงสัยในตัวพี่มากใช่มั้ยครับ ได้ … งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอน”
“หะ อะไรนะ เดี๋ยวเฮียจะแบกผมไปไหน ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
จบ
- ------------------------------------------------------------------------------------
ลงครบแล้วนะคะขอบคุณทุกกำลังใจ ที่ตามอ่านกันจนจบ นิยายเรื่องนี้คงเป็นเรื่องแรกของแบมที่ถึง 100 หน้าของเล้าเป็ด 55
นิยายของแบมอาจจะมองว่าดราม่าไร้สาระ แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริงของแฟนคู่หนึ่งที่แบมเคยรู้จักสมัยเขียนไดอารี่ออนไลน์ เลยอยากจะเอามาเขียน
ในเรื่องของความรัก เหตุผลมันไม่มีหรอกน้องแบม ' << พี่เขาบอกไว้แบบนี้ตอนแบมไปขอมาแต่ง แบมก็เหมือนทุกคนทนมาได้ยังไง ไอ้แฟนเฮงซวยแบบพี่แดนเนี่ย
'
เพราะรัก ' คำเดียวสั้นๆเท่านั้นล่ะค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
