หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[owo llยมuมข้u]

ชอบพระเอก ปางตาย 0w0 b

[April❤]

รออยู่นะคะ^^

[Ipatza]

หายไปเบย

[☥ŹeMî☠kändä☥]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากเลยครับ อ่านๆ ไปแล้วติดเฉยเลย
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
รอต่อไป~

[Monochrome]

รอเน้อ~

[momo9476]

หายไปนานแล้วนะ

[Ole]

นานไปน่ะ อิอิ

[เฉาก๊วย]

    

[hellfire]

รอคอยเธอมาแสนนนนน นานนนนน ทรมานนนนน~~~~~~

 

[Ju]

เพิ่งเข้ามาอ่าน

อ่านรวดเดียว ขอบอกว่า

"ชอบมาก"

 

[mahmeow]

สงสารภู่เน้อออ...T_T
ชอบหมอเนศมากกก....เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ทันมั้ยคะ...55+
หมอเนศน่ารักที่สุดในเรื่องเลย...คอยดูแลภู่ตลอด.......ดูแลดีกว่าคุณภูอีกอะ...= =

[thearboo]

ตอนที่ 17 *เวลาที่เหลืออยู่*



ครู่ใหญ่ๆเลยทีเดียว ที่คุณหมอหนุ่มเข้าไปตรวจอาการของภุมรา ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของคนที่เฝ้ารอก็ยิ่งไหวระทึกเท่านั่น นคินทร์ร้อนใจจนไม่อาจนั่งติดพื้นได้เลย ชายหนุ่มคอยแต่เดินไปเดินมา ป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องคนป่วยไม่กล้าไปไหนไกล

“น้องภู่จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย พี่แอนใจไม่ดีเลย”

“ใจเย็นๆนะครับพี่แอน ซอว่าคุณภู่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”

“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะซอเอ้ย พี่แอนล่ะหวั่นใจจริงๆ เป็นห่วงน้องภู่ก็เป็นห่วง ไหนจะเรื่องงานอีก โอ้ย...พี่จะป่วยตามอยู่แล้วเนี่ย!”

“ใจร่มๆก่อนพี่ พี่ดูนั่นสิ มีคนเป็นห่วงกว่าพี่เยอะเลย”


ซอว่าพลางก็ชี้ไปยังบุคคลที่เดินวนไปวนมาไม่หยุด หน้าตาดูเคร่งเครียดร้อนรน จนแอนกับซอที่ได้มองตามตากล้องหนุ่มอยู่ ถึงกับเริ่มเวียนหัว ตาลายกันเลยทีเดียว

"ตอนแรกพี่แอนนึกว่าสองคนนี้จะเกลียดกันมากๆเสียอีก เห็นมีปากเสียงกันได้ตลอดเลย ที่ไหนได้ ดูเป็นห่วงเป็นใยกันสุดๆเลยนะเนี่ย...ว่ามั้ยซอ?"

"......อ่ะ อ่า ครับ...”


โดนถามแบบนั้นเข้า ซอก็ได้แต่นั่งอ้ำอึ้ง พูดไม่ออกเพราะเด็กหนุ่มรู้ดีว่า เรื่องระหว่างสองคนนั้นมันลึกซึ้งมากกว่าที่ใครๆคิดไว้เยอะ~

'จะไม่ให้เขาห๊วงห่วงกันได้ยังไงล่ะครับ...ก็เขาเป็นอะไรๆกันแบบว่า...เอ่อ ก็จูบกันไปแล้วอ่ะ...ผมเห็นเต็มสองตาเลย~'


ซอที่ไม่สามารถ เอื้อนเอ่ยบอกใครได้ ก็ได้แต่เออ ออ และพยายามบอกกับแอนทางสายตาเท่านั้น ทำไงได้ล่ะมันใช่เรื่องที่ควรจะโพทนาซะที่ไหน เขาซวยเองแหละที่ดันไปเห็นเหตุการณ์เข้า แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เป็นเขา เพราะหากเป้นคนอื่นอาจเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปแล้ว คิดได้ก็รู้สึกภูมิใจในการเป็นคนเก็บความลับเก่งของตัวเองขึ้นมานิดๆ


เวลาผ่านไปอีกเพียงครู่หนึ่ง ชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านในชุดลำลองสบายๆ สวมแว่นแบบไร้กรอบบางใส ถึงมองดูแล้วจะยังอ่อนวัยยิ่งนัก แต่จริงๆแล้วดีกรีเป็นถึงนายแพทย์ใหญ่ ก็เปิดประตูออกมาด้วยหน้าตาที่สงบนิ่ง หากแต่แฝงไว้ด้วยริ้วรอยแห่งความกังวลเล็กๆ ปรากฏอยู่ในแววตา


"ภู่! เอ่อ ภุมรา เป็นยังไงบ้างครับหมอ!?"

"อาการดีขึ้นแล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมให้ภู่ได้หลับพักผ่อนแล้วล่ะครับ"

"เฮ้อ~ ค่อยสบายใจขึ้นหน่อยค่ะ ดีใจจังเลยที่เพื่อนน้องภู่เป็นคุณหมอพอดี ไม่อย่างนั้นพวกพี่แย่แน่เลยค่ะ"

"ก็ถือว่าโชคดีที่เค้ามาป่วยเอาตอนที่ผมมาถึงพอดีด้วยแหละครับ"

"ไม่หรอกครับ ก่อนหน้านี้ก็ป่วยไปทีนึงแล้ว แต่ก็ไม่ได้หนักเท่าไหร่พวกเราเลยปล่อยเลยตามเลย ซอไม่คิดว่า~"

"อาการจะทรุดลงอีก...หึหึ...มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้หรอกครับที่ภู่จะป่วยบ่อย เพราะร่างกายเขาตอนนี้ไม่ค่อยแข็งแรงนัก"

"น้องภู่ป่วยเป็นอะไรเหรอคะน้องหมอ ไม่เห็นเขาจะเคยบอกพี่แอนเลยค่ะ แถมเมื่อก่อนก็เห็นออกจะแข็งแรง..."

"ภู่คงไม่อยากให้ทุกคนต้องกังวลน่ะครับ แต่ในฐานะที่ผมเป็นหมอ ผมอยากให้เขาได้พักผ่อนมากหน่อยนะครับ"

"คุณภู่...เค้าป่วยเป็นอะไรกันแน่เหรอครับ ดูซีเรียสจัง"

ซอจับน้ำเสียงความเคร่งเครียดของหมอหนุ่มได้ จึงถามออกไปด้วยความที่อดใจไว้ไม่อยู่ ดูท่าการที่นายแบบคนเดียวของทีมงานป่วยคราวนี้คงไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆเสียแล้ว

"อย่างที่บอกไปครับ ภู่ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง หึหึ ไม่ต้องซีเรียสกันไปหรอกครับ ภู่ยังทำงานได้ เพียงแต่ขอแค่ให้เขาอย่าหักโหมมากไปก็แค่นั้น"

คำตอบคลุมเครือของหมอหนุ่มไม่ได้ทำให้ทั้งสามคนที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ตอนนี้สบายใจขึ้นเลย แถมยังเครียดหนักเข้าไปอีก แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามต่อ เพราะดูท่าทางแล้วคุณหมอคนนี้คงไม่ปริปากบอกอะไรมากกว่านี้อีกเป็นแน่แท้

"คุณแอนเป็นคนจัดตารางงานใช่มั้ยครับ?"

"อ๊ะ ค่ะ พี่แอนเป็นคนจัดตารางงานเอง ทะ...ทำไมเหรอคะ?"

"ไม่ทราบว่า งานที่ยังค้างอยู่มีอีกเยอะหรือเปล่าครับ?"

"อ๋อ ก็ยังเหลือที่ต้องถ่ายอีก 3 เซ็ตน่ะค่ะใช้เวลา 3 วัน และอีก 3 วันที่เหลือก็จะเป็นถ่ายซ่อมกับพักผ่อนน่ะค่ะ"

"3 เซ็ตนี่หนักมากมั้ยครับ ใช้เวลาต่อวันเยอะขนาดไหน?"

"เอ่อ ตามปกติ ก็ถ่ายเน้นคุณภาพน่ะค่ะ ไม่ได้เยอะมาก จะหนักก็ตอนที่ต้องเดินทางเปลี่ยนโลเกชั่นนี่แหละค่ะ คือเราต้องการแสงสีที่ตรงตามคอนเซ็ปต์ด้วย มันจะยุ่งยากและเสียเวลาตอนเซ็ตนี่แหละค่ะ"

""งั้นเหรอครับ...คือ ถ้าผมอยากจะขออะไรหน่อยได้หรือเปล่า"

"เอ่อ อะไรเหรอคะ"

"ผมอยากให้คุณแอนช่วยจัดตารางใหม่ให้งานแต่ละวันของภู่น้อยลงหน่อย และที่สำคัญ เอาแบบไม่ต้องถ่ายซ่อมได้มั้ยครับ ถ้าสามารถถ่ายทำเสร็จภายใน 3 วันนี้ได้ ผมก็อยากจะพาภู่เขากลับเลย"

"อืม พี่จะพยายามนะคะ เดี๋ยวคืนนี้พี่จะลองจัดตารางงานใหม่ของที่เหลือดู แล้วยังไงพี่แจ้งอีกทีวันพรุ่งนี้นะคะน้องหมอ"

"ขอบคุณครับ...งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมกลับก่อนนะครับ"

"อุ๊ย! ให้รถทีมงานไปส่งมั้ยคะ?"

"ไม่เป็นไรครับผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดินเอาก็ได้ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ"

"ราตรสวัสดิ์ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ...ป่ะซอ กลับกัน คืนนี้งานรอเราอยู่เพียบเลย"

"...ครับพี่แอน"

ซอพยักหน้ารับคำแอน แต่สายตายังคงมองแผ่นหลังของหมอหนุ่ม สลับกับห้องของภุมราอยู่เป็นระยะ เขาไม่รู้ว่าภุมราป่วยเป็นอะไร แต่แน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่ๆ เพราะต่อให้คุณหมอท่าทางเจ้าเหล่ห์(ในความคิดซอ) ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา แต่ทั้งการที่ขอให้เปลี่ยนเวลางาน และการที่เร่งจะพาภุมรากลับนั้นสะท้อนให้เห็นเป็นอย่างดีว่า ภุมราต้องป่วยหนักกว่าที่ใครๆคิดอย่างแน่ๆ ระหว่างที่ซอกำลังคิดอยู่ในใจและเดินตามแอนไปอย่างช้าๆ ก็เหลือบไปเห็นว่า นคินทร์ก็ออกตามคุณหมอไปเช่นกัน...ซอคิดอยู่เสมอว่าตัวเองไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็น แต่เรื่องนี้เขาก็ปล่อยไว้ไม่ได้เช่นกัน!

"คุณหมอ!"

".....ครับ? คุณนคินทร์"

"....!? คุณรู้จักชื่อผม?"

"ก็นิดหน่อยครับ^^ มีอะไรกับผมหรือเปล่า?"

"ตกลงภุมราป่วยเป็นอะไรกันแน่?"

"....ผมบอกไม่ได้ครับ"

"บอกไม่ได้!? ทำไม?"

"ภู่ขอร้องผมไว้ไม่ให้ผมบอกใคร โดยเฉพาะคุณ!"

"แต่.....!?"

"ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนและด้วยจรรยาบรรแพทย์...ผมบอกคุณไม่ได้หรอกครับคุณนคินทร์...ถ้าคุณอยากรู้ รบกวนคุณถามกับทางเจ้าตัวดีกว่า"

ตาต่อตา หมอหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาของนคินทร์อย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า และยิ่งรูปร่างของเขาทั้งคู่นั้นไล่เลี่ยกันด้วยแล้ว หมอหนุ่มยิ่งอยากจะข่มคนตรงหน้าให้จมดินเลยทีเดียว คนที่ได้หัวใจของคนที่เขารักเอาไว้ แต่ไม่เคยดูแล ความริษยาแผดเผาอยู่ในใจหมอหนุ่ม จนเขารู้สึกไม่ชอบหน้าคนตรงหน้าเอาเสียเลย ดังนั้นมีอะไรที่จะหักหาญน้ำใจคนคนนี้ได้ เขาก็พร้อมจะทำ! หมอธเนศยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้มีชัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งอึ้ง จึงคิดจะเดินจากไป แต่ไม่ทันจะระวังตัวก็โดนนคินทร์กระชากคอเสื้อขึ้นเสียก่อน

"บอกผมมาเดี๋ยวนี้นะคุณหมอ ว่าภุมราเป็นอะไร!!"

"........................"

นคินทร์ตะคอกเสียงต่ำ แววตาที่จ้องมองฝ่ายตรงข้ามฉายแววคุกรุ่นคุกคาม เขาต้องการรู้ตอนนี้ว่าภุมราป่วยเป็นอะไรร้ายแรงแค่ไหน เขารู้ดีว่าภุมราจะไม่ยอมบอกเขาแน่ๆ และทางเดียวที่เขาจะรู้ได้คือคนตรงหน้าเขาตอนนี้เท่านั้น เขารู้ดีว่าคุณหมอคนนี้มองเขาเป็นศัตรู แต่เขาไม่มีทางเลือก ต่อให้ต้องเค้นคอ ก็ต้องถามความจริงมาให้ได้!

"ขอโทษนะครับ...ผม บอก ไม่ ได้!!"

หมอหนุ่มพูดย้ำช้าๆ ชัดๆ สีหน้าท่าทางไม่ได้บ่งบอกว่ากลัวนคินทร์จะทำร้ายแต่อย่างใด ถึงเขาจะเป็นหมอ แต่ก็ไม่เคยกลัวเรื่องชกต่อย และที่สำคัญเขาเป็นถึงแชมป์ยูโดสายดำระดับมหาวิทยาลัยมาก่อนด้วย เรื่องจะเพลี่ยงพล้ำ มันไม่มีทางอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อยากตอบโต้อีกฝ่าย ถึงได้ไม่สะบัดตัวออกจากการจับกุม หากคนตรงหน้าอยากรู้นัก เขาก็จะบอกให้...

"ผมว่าคุณอยู่เฉยๆจะดีกว่านะ คุณนคินทร์...เอาล่ะผมจะบอกอะไรคุณอย่างนึงก็ได้...ตอนนี้ผมพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะยืดเวลาของภู่ออกไป คุณอย่ามาทำให้มันสั้นลงอีก!"

ประโยคสุดท้าย หมอหนุ่มคำรามเสียงต่ำออกมาเพื่อคุกคามนคินทร์กลับบ้าง จากนั้นก็สะบัดคอเสื้อที่อยู่ในมืออีกฝ่ายที่นิ่งอึ้งไปแล้วออก แล้วจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังอยู่ในท่าทางที่ดูเหมือนจะสับสน

"มะ...หมายความว่ายังไง..."

นคินทร์ถามออกไปแผ่วผิวราวกับเสียงครางอย่างเจ็บปวด

"ภู่บอกว่า...คุณอยากให้เขาตาย!...และตอนนี้ เขากำลังจะทำให้มันเป็นจริง! พอใจแล้วใช่มั้ย!?"

"........................."

นคินทร์เหมือนจะพูดอะไรไม่ออกอีก เขาสับสนเหลือเกิน จริงอยู่เมื่อก่อนนั้น ภุมราคือคนที่เขาไม่อยากอยู่ร่วมโลก แต่ไม่ได้หมายความว่า อยากให้ภุมราตายจากกัน!

หมอธเนศเดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองคนที่ทรุดตัวลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้นไปแล้วนั่นอีก เขาสะใจที่ได้ทำให้คนคนนั้นได้คิด แต่มันก็เต็มไปด้วยความเศร้าเหลือเกิน

โดยที่ทั้งหมอธเนศ และนคินทร์ไม่ทันรู้ตัว ว่ามีอีก 1 คนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์นี้ด้วยนั่นก็คือ ซอ ซึ่งขณะนี้เด็กหนุ่มได้แต่นั่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินอยู่เช่นกัน...

...

ลงใหม่หลังเล้าล่มจร๊า...
เด๋วตอนต่อไปจะตามมาติดๆ ^^

รอกันนาน คิดถึงภูกันมั้ยจ๊ะ
 
THEARBOO

[111223]

ได้เวลาสะใจ ของให้พระเอกเจ็บเจียนตายไปเลย
เจ็บเท่าไรยิ่งดี (ไม่ค่อยเลยเนอะเรา โฮ่ะๆๆๆ >o<)

[Ju]

สะใจ สะใจ สะใจ !!

 

[hellfire]

อัพเจ้าฮะ

เฮ้ รออยู่ค่ะ รออยู่(ไปซุ่มอ่นเด็กดีมาไม่รุ้เลยว่าอัพใหม่แล้ว)

ชอบเรื่องนี้มากเลยนะเจ้าฮะ อยากตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววววววว

 

[momo9476]

หมอเท่ห์นัก

[I_HAM_NOI]

มาปูเสื่อนอนรออ่านตอนต่อไป ยิ่งอ่านยิ่งติด

[thearboo]

ตอนที่ 18 *กอด”



เวลา6โมงตรงของเช้าวันใหม่ ภุมรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี ตามเวลาปกติที่เขาตื่นอยู่ทุกวัน หากร่างกายได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เขาก็จะกระปรี้กระเปร่าและอารมณ์ดี ซึ่งนั่นมันนานมาแล้ว เพราะตั้งแต่ที่เขาล้มป่วย การตื่นนอนทุกเช้าเป็นเรื่องที่ทรมาน บางวันโชคดีหน่อยก็จะไม่มีอาการใดๆ บางวันหนักหน่อยก็อาเจียรฉลองตอนตื่นนอน เป็นแบบนั้นตลอด และวันนี้ก็เช่นกัน เขาตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ไม่ค่อยจะปกตินัก เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเหมือนจะมีไข้อ่อนๆ แต่ก็ไม่ได้ปวดหัวถึงขั้นอยากอาเจียร ภุมราลองหายใจเข้าออกลึกๆ เรียกอ๊อคซิเจนเข้าเส้นเลือดเยอะๆ เผื่อหัวจะโล่งขึ้น แต่ก็ไม่ค่อยจะช่วยได้มากนัก ยิ่งพอเปิดหน้าต่างดูด้านนอกยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่เพราะเช้านี้จู่ๆก็มีฝนหลงฤดูมาจากไหนไม่รู้ตกหนักเลยทีเดียว...

“อากาศแบบนี้จะถ่ายแบบได้หรือเปล่าเนี่ย?”

กรี๊งงงงงง...

กริ๊งงงงง...

“ฮัลโหลครับพี่แอน”

“ภู่จ๊ะ เป็นไงบ้าง ขอโทษทีนะที่พี่โทรมาซะเช้าเลย ภู่ตื่นหรือยังเนี่ย?”

“ตื่นแล้วครับพี่แอน ผมสบายดีแล้วครับ เมื่อวานต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้ต้องวุ่นวายกันไปหมด”

“จะขอโทษทำไมกันจ๊ะ ไม่มีใครว่าอะไรหรอก มีแต่คนเป็นห่วง อยากให้ภู่หายไวๆเท่านั้นแหละจ๊ะ”

“ขอบคุณครับพี่แอน...ว่าแต่โทรมาแต่เช้าแบบนี้มีอะไรเหรอครับ เรื่องถ่ายแบบใช่มั้ย?”

“จ๊ะ ก็ทางทีมงานตกลงกันว่าวันนี้คงจะเปลี่ยนโลเกชั่นเป็นถ่ายแบบในร้านอาหารหรือในโรงแรม เป็นแบบถ่ายในร่มแทนน่ะจ๊ะ เพราะวันนี้ดูท่าแล้วฝนคงจะตกอีกยาวเลย คงเดินทางไปถ่ายทำที่ “อทอล อารี่” ไม่ไหว คงต้องเปลี่ยนเป็นถ่ายใกล้ๆนี่ก่อนจ๊ะ”

“อ๋อ ครับ เอ่อ แล้วโปรแกรมของอีก 2 วันล่ะครับ”

“ถามได้ดีมากจ๊ะน้องภู่ พี่มีข่าวดีจะบอก เมื่อวานนี้พี่กับพวกทีมงานนั่งจัดภาพทั้งหมดดูแล้ว และลองส่งบางส่วนไปให้กับทางลูกค้าดู เค๊าโอเคกลับมาแล้วล่ะ ผ่านฉลุย ดังนั้นการถ่ายทำของเราจะจบเสร็จสิ้นกันภายในวันพรุ่งนี้นี่แล้วค๊า!! ถ้าอากาศดี บินไปถ่ายเก็บภาพที่อทอลอารี่อีกหน่อยก็ปิดกองได้เลยจ๊า”

“ดีจังเลยพี่แอน ว่าแต่ที่ต้องร่นเวลาขึ้นเนี่ยเพราะผมหรือเปล่า?”

“.....แหมภู่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ เพราะภู่กับคุณนคินทร์ฝีมือดีมากต่างหากล่ะ แทบไม่ต้องถ่ายซ่อมเลยเนี่ย งานเลยเสร็จเร็วไง ไม่ดีเหรอจ๊ะ”

“ก็ดีอยู่แล้วล่ะครับ เพียงแต่ ถ้ามันเป็นเพราะผม ผมก็ไม่สบายใจ”

“อ๊ายยย อย่าคิดมากสิจ๊ะสุดหล่อ เอาล่ะ เดี๋ยววันนี้เราจะเริ่มถ่ายทำกันตอนเย็นๆนะ เดี๋ยวสัก 4 โมงรถทีมงานจะไปรับนะจ๊ะภู่”

“โอเค ครับ”

“จ๊า งั้นเดี๋ยวสายๆหน่อยพี่เข้าไปเยี่ยมนะ อยากได้อะไรหรือเปล่า?”

“ไม่เอาครับพี่แอน ขอบคุณครับ”

“จ๊า งั้นแค่นี้นะ’ บายจ๊ะ”

............................................................................................

กริ๊งงงงง.....

กรื๊งงงงง....

“ครับ หมอ”

“ตื่นหรือยังครับภู่? ผมโทรมากวนตอนนอนหรือเปล่า”

“อ๋อตื่นแล้วครับคุณหมอ ไม่ได้รบกวนหรอกครับ” 

“แล้ว... รู้สึกดีขึ้นรึยัง?”

 “อาการก็ดีขึ้นแล้วเหมือนกัน มีหมอเก่งๆอย่างหมอเนศอยู่ทั้งคน จะไม่หายได้ยังไงล่ะคร๊าบบบบ ฮิฮิ”

“เด็กดื้ออย่างคุณน่ะ เงียบไปเลยนะ แล้วเช้านี้คุณปวดหัวมากไหม?”

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ ดีที่หมอฉีดยาให้เมื่อคืน เช้านี้เลยสบายหน่อย”

“งั้นเดี๋ยวผมไปหาคุณที่บังกะโลนะ แล้วสัก 7โมงเราไปทานอาหารเช้ากัน”

“ยังเช้าอยู่เลยครับหมอ ฝนตกหนักด้วยคุณจะมายังไง?”

“ไม่เป็นไร ผมยืมร่มกับทางฟร้อนท์ไว้แล้ว หรือว่าคุณไม่สะดวกครับ?”

“เปล่าหรอก แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ ยังไม่หิวด้วย เอาเป็นว่ารอฝนซาก่อนดีกว่านะครับ สัก 8 โมงค่อยเจอกัน”

“อืมมม...เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยว 8 โมงผมเดินไปหา แล้วจะไปถ่ายแบบกี่โมงกันครับ”

“อ๋อ วันนี้ถ่ายตอนเย็นนู่นเลย กลางวันผมว่าง ไปไหนกันมั้ยครับ เดี๋ยวผมพาทัวร์เอง”

“ก็อยากไปอยู่ แต่ขอผมดูอาการคุณก่อน ถ้าไหวก็ไปครับ”

“แหม...ผมก็บอกอยู่นี่ไงล่ะว่าไหว ไหว ไหว ไหงไม่ยอมเชื่อกันบ้างเลยล่ะคร๊าบบบท่านนายแพทย์ใหญ่”

“ก็คุณมันเด็กเลี้ยงแกะ คนไข้อย่างคุณน่ะ หมอเชื่อไม่ได้หรอกครับคุณภุมรา”

“อ่ะ อ่ะ ตามใจ ไม่อยากไปเที่ยวก็ตามใจ ผมไม่วอรี่ร๊อก!”

“คิก คิก เอาล่ะๆ ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว เดี๋ยว 8 โมงเจอกันก็แล้วกันนะครับภู่”

“คร๊าบ คร๊าบ”

.............................................................................................

“เนื้อหอมจังแฮะเรา เช้าปุ๊บก็ 2 สายเข้าไปแล้ว” (หัวเราะ)

ภุมราเหลือบดูนาฬิกา เห็นว่าเกือบจะ 6 โมงครึ่งแล้ว ก็จัดแจงเตรียมตัวอาบน้ำ อากาศเย็นๆชวนให้คิดถึงน้ำอุ่นๆเหลือเกิน

ภุมราใช้เวลาในการอาบน้ำอยู่ครู่ใหญ่ๆ พอได้รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวขึ้น แต่พอออกจากห้องน้ำก็ถึงกับผงะเลยทีเดียว

“เฮ้ย!! นคินทร์! นายเข้ามาได้ยังไง!?”

ภุมราตกใจ ละล่ำละลักถามเสียงหลง ที่จู่ๆก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาอยู่ในห้อง ชายหนุ่มที่ถูกเรียกเองก็ไม่ยอมตอบคำใดๆ ยังคงยืนพิงกรอบประตูหน้าห้องน้ำนิ่งๆ และค่อยๆยกมือขึ้นมาอย่างอ้อยอิ่ง เพื่อโชว์บางอย่างในมือนั้นให้ภุมราเห็น

“นะ นายมีกุญแจห้องฉันได้ยังไงกันน่ะ!! เอามานี่เลยนะ!”

ภุมราเอื้อมมือไปหานคินทร์หมายที่จะแย่งกุญแจจากมือแกร่ง แต่มีหรือที่นคินทร์จะยอมอยู่เฉยให้แย่งไปง่ายๆ ตากล้องหนุ่มขยับมือหลบ พร้อมเอี้ยวตัวเข้าไปตวัดรวบเอวภุมราอุ้มขึ้น

“เฮ้ย!! ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย!!!”

ภุมราแหกปากร้องเมื่อถูกอุ้มตัวลอยขึ้น ทั้งอยากจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ก็ติดอยู่ที่เขานุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวอยู่อีกแล้ว นึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกันที่ไม่รู้ทำไม เวลามีเรื่องกับนคินทร์ทีไร เขาต้องอยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้เสียทุกที!


‘ตุบ!’


“จะยั่วฉันตั้งแต่เช้าเลยหรือไง? แทนที่จะแย่งกุญแจจากฉันเนี่ย นายแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดีกว่ามั้ย?”


นคินทร์กระเซ้า พลางยิ้มน้อยๆให้ภุมรา ซึ่งตอนนี้ถูกเขาตรึงไว้บนเตียงอยู่ในกรงแขนเขาเป็นที่เรียบร้อย แถมไม่พูดเปล่า ยังทำสายตากรุ้มกริ่ม จ้องมองเรือนกายขาวสะอาดที่ยังมีหยาดน้ำเกาะพราวอยู่บนร่าง อย่างไม่เกรงใจเจ้าของ ภุมราเองก็แทบสำลักกับสายตาทะลึ่งทะเล้น ที่ตากล้องหนุ่มมองมา

“.......อึก!! งะ...งั้นก็ถอยออกไปสิ ฉันจะไปแต่งตัว!”

“อืม...คิดดูอีกที นายอยู่สภาพนี้ก็น่ามองดีนะ ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าแล้วก็ได้ หึหึ”


พูดพลางก็โน้มตัวลงมาใกล้ด้วย ใกล้จนลมหายใจรดแก้มภุมราเลยทีเดียว  ภุมราอายจนหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ลามไปจนถึงใบหู


“อึ๊ย!! ไอ้โรคจิต ถอยออกไปเลยนะ!”

“อ่ะ อ่ะ ก็ได้ ก็ได้ ลุกดีๆล่ะ ผ้าขนหนูหลุดขึ้นมาล่ะก็ งานเข้าแน่ๆ...หึหึ”

“......หุบปากไปเลย! ไอ้บ้า!!”

ในที่สุดนายแบบหนุ่มก็ถูกปล่อยตัว ภุมราจับชายผ้าขนหนูที่เอวแน่น เพราะกลัวจะหลุดจากตัวเหมือนที่อีกคนแซวไว้ พอลุกขึ้นจากเตียงได้ก็ปรี่ไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที สองมือควานหาเสื้อผ้าใส่แบบไม่ต้องเสียเวลาเลือก

‘หมับ!’

“..........!!”

แต่ยังไม่ทันที่จะหยิบเสื้อ กางเกง หรือแม้กระทั่งกางเกงใน ภุมราก็ถูกกอดจากด้านหลังเสียก่อน หัวใจนายแบบหนุ่มเต้นระทึก เพราะอ้อมกอดนี้ช่างอ่อนโยน อบอุ่นจนไม่คิดว่าจะได้รับจากคนที่กำลังสวมกอดเขาอยู่

“ภู่...”

‘ภู่!!?’ ภุมราเบิกตาโพลงทันทีเมื่อได้ยินคนที่โอบกอดเขาอยู่เรียกชื่อของตัวเขาเองที่ไม่ได้ยินมานาน ชื่อของเขาที่เคยใช้เรียกกันตอนที่ยังคงสนิทสนม ตอนที่ยังคงเชื่อใจ ตอนที่ยังรัก...

ร่างกายชะงักค้างทุกการกระทำ เบ้าตาเริ่มร้อนผ่าว ในสมองขาวโพลน ร่างสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น คนที่อยู่ด้านหลังเหมือนจะรู้สึกได้ จึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมใช้คางเกยไหล่ภุมราไว้ แนบแก้มเย็นๆเข้าหาใบหูร้อนผ่าวตรงหน้า

“อย่าทำอย่างนั้นอีกนะภู่...อย่าล้มไปต่อหน้าฉันอีก”

“นาย...ยอมเรียกฉันว่า...ภู่...แล้วเหรอ?”

“อืม...รับปากฉันก่อนสิ ว่าจะไม่เป็นแบบนั้นอีก”

 “ภู...นายอภัยให้ฉันแล้วเหรอ?”

“รับปากฉันสิ ภู่”

“......อืม...ฉันจะพยายาม...ปล่อยฉันก่อนได้มั้ย ขอแต่งตัวก่อน”


ร่างใหญ่ยอมถอยแต่โดยดี ปล่อยให้นายแบบหนุ่มได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ในใจของนคินทร์เองคิดเพียงแต่ไม่อยากให้ภุมราเป็นอะไรไป ไม่อยากเสียคนตรงหน้าไป เขาคิดเพียงแค่นั้นโดยที่ไม่เคยหาเหตุผล  หากทำได้ตอนนี้ เขาก็อยากจะลืมอดีตไปเสียให้ได้ แล้วเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นอีกครั้งกับ...คนตรงหน้าเขา ตอนนี้...

ส่วนในใจที่กำลังสั่นไหวอย่างหนักของภุมรานั้น ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกเลย เขาดีใจมากเหลือเกินที่นคินทร์ยอมเรียกชื่อเขา ราวกับจะยอมอภัยให้กัน หากแต่เมื่อถามออกไปกลับไร้คำตอบ เอาเข้าจริงตอนนี้ภุมราแสนจะสับสน แต่ในที่สุดก็ได้แต่คิดว่า 'เอาเถอะ ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว...'

“.....................อย่ามองนะ ฉันจะใส่กางเกงใน...”

..........................................................

มาต่ออีกตอนแล้วนะ จบฮาไปมั้ยเนี่ย...

ใกล้จบเข้ามาทุกทีๆ
มาลุ้นกันดูว่าภู่จะสามารถทำให้ภูเข้าใจได้หรือเปล่า

แล้วภูจะรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่

แล้วหมอเนศคนดีของเราล่ะ?...

ขอบคุณที่ตามอ่านนะค๊าบ
 
THEARBOO

[Ju]

ติดตามๆ 

[NOoTuNE]

 

ขออย่างเดียว ภู่อย่าเป็นอะไร อิตาภูก็เลิกโง่  เพราะผู้หญิงคนเดียวได้แล้ว

[เฉาก๊วย]

 

[PetitDragon]

ยังไม่ไว้ใจภูเลยอ่ะ 


รอตอนต่อไปนะครับ   

[maru]

ธเนศถึงจะคอยดูแลภู่ก็เถอะ แต่ทำไมต้องพูดจาทำท่าแบบนั้นกับภูด้วย ถึงแม้ว่าภูจะสมควรถูกทำท่าแบบนั้นใส่ก็เถอะนะ แต่เรื่องแบบนี้ควรเป็นเรื่องของภูภู่คุยกันเองดีกว่าไหม เพราะธเนศคงไม่ได้รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางอะไรของภู่ภูมากขนาดนั้นหรอกมั้ง ภูเปิดใจดูให้ดี ๆ คิดให้ดี ๆ นะภู ทำไมภูไม่ฟังภู่บ้าง ภู่มีอะไรทำไมไม่คุย ปิดบังอาการของตัวเองแบบนั้นไม่ดีเลย แต่ภู่จะคิดมากก็ไม่แปลก ก็ภูทำแต่ละอย่าง ซอนี่ท่าทางจะมีบทบาทพอสมควรเลยนะนั่น

[jimmyFG]

เพิ่งเข้ามาอ่านติดเรื่องนี้ซ่ะแล้ว

[lucifel]

คุณหมอดีกว่าเห็นๆ

[maew189870]

ใส่กางเกงในก็อายเป็นด้วยแฮะ

[Naenprin]

 

สนุกมากค่ะ


รอตอนต่อไปนะคะ

[Naenprin]

 

มาต่อเร็วนะคะ  สนุกมาก อยากอ่านเร็วๆ



ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[vocaloid]

สนุกมากกกกกกก
ตอนนี้ภูเริ่มชอบภู่แล้วใช่ไหม 

[hellfire]

 

“.....................อย่ามองนะ ฉันจะใส่กางเกงใน...”
55555+
ตัดอารมซึ้งเป็นที่สุด ฮาตอนจบนี่แหละ 5555+
สนุกมากกกกกกก รอต่อไปนะคุคิ