หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[เดหลี]

บทที่ 16 (ต่อ)

รุ่งเช้าธรรมนูญแวะมา ขนอาหารประดามี ฝีมือเชฟทักษ์ฝากเยี่ยมไข้มาด้วย

จิรัฐออกจะดีใจเพราะอยากรู้เต็มแก่ว่าที่ทำงานเป็นอย่างไรบ้าง ผู้จัดการก็เล่าแต่เท่าที่ฟังทุกอย่างดูราบรื่นดี เพราะ...

“... ถ้าบอกว่าคุณภวิลแยกร่างได้จะไม่แปลกใจ เดี๋ยวจัดการงานบริษัทตัวเอง เดี๋ยวไปโรงแรมเรา เดี๋ยวคุยกับตำรวจ เดี๋ยวติดต่อเรื่องถอดรื้อบ้านมาปลูกใหม่ เดี๋ยวมาโรงพยาบาล...” 

“พี่วินเขาเก่ง” รุ่นน้องตอบสบายๆ ดูของกินแล้วว่าให้ฝากขอบคุณเชฟ น่าอร่อยกว่าอาหารโรงพยาบาลเป็นไหนๆ

ธรรมนูญสะดุดหูแต่ไม่ถาม เรื่องบางเรื่องก็ปล่อยผ่านไป... และในกรณีนี้จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้นด้วยเพราะผู้บริหารเดินเข้าประตูมาแล้ว พูดคุยไต่ถามกันอยู่พักหนึ่งผู้จัดการก็ขอตัวไปทำงาน

ตั้งแต่หมดข้อกล่าวหาเรื่องปองร้ายจิรัฐ ภวิลก็พบว่าเขาไว้ใจธรรมนูญมากขึ้น โดยเฉพาะในยามที่ต้องจัดการหลายเรื่องไปพร้อมกันอย่างนี้ แต่พอเห็นของกินวางแผ่ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

จิรัฐกำลังสนใจกาแฟเย็นในกระติก พอดีถูกขัดด้วยน้ำเสียงกึ่งระแวง

"กินได้เหรอ"

คนไข้เริ่มรู้สึกเหมือนมีนักโภชนาการส่วนตัว ไม่รู้ว่าที่เขาเคยป่วยไปก็เพราะของที่กินหรือเปล่าภวิลถึงได้ยังกังวลไม่เลิกรา
 
"มันก็แค่กาแฟ..."

เสียงเคาะประตูดังขึ้น คุณหมอโผล่เข้ามาเหมือนระฆังห้ามยก มทนายิ้มแจ่มใส ส่วนคนไข้ยกกาแฟให้ดูโดยไม่ต้องถาม เพราะพักหลังทั้งแม่ทั้งภวิลก็ผลัดกันโทรหาหมอก่อนเขาจะได้กินอะไรแต่ละที จนจิรัฐว่าให้ทำรายการไว้ อะไรที่ถามไปแล้วจะได้ไม่ต้องถามซ้ำ

"...อ๋อ กินได้ค่ะ" หมอว่า “ไม่เข้มเกินไปจนระคายเคืองกระเพาะก็ไม่มีปัญหานะ”

“อันนี้ไม่...” ยังไม่ทันจบประโยคคนยืนอยู่อีกฝั่งเตียงก็คว้าหลอดมาจิ้มหน้าตาเฉยก่อนว่า

“อืม ก็พอได้”

“ให้น้ำแข็งละลายให้หมดเลยมั้ยล่ะครับจะได้ไม่เข้มสมใจ” คนถูกแย่งชักมีน้ำโห และได้คำตอบที่น่าจะเดาออกอยู่แล้ว

“ดีเลย งั้นตั้งไว้ตรงนี้ก่อน”

“ยังงั้นก็ไม่เรียกกาแฟแล้ว” จิรัฐว่า

"คุณจีทานเถอะค่ะไม่เป็นไรหรอก กาแฟนี่จริงๆ แล้วมีฤทธิ์ต้านพิษจากยี่โถด้วยนะ ความจริงต้องชมวินมีสติ จำมาบอกได้หมดเลยว่าในยาที่เขาใช้ใส่อะไรบ้าง เลยตรงจุด”

ภวิลจำได้ว่าตอนไปบ้านเก่าด้วยกันครั้งแรกวันงานคุณย่าจิรัฐกินยาไปก่อน แต่ที่โรงพยาบาลหลังจากนั้นไม่นานก็ให้ธรรมนูญซื้อกาแฟเพื่อจะได้คุยกับเขาเรื่องน้องตามลำพัง ขากลับจากบ้านเก่าครั้งที่สองตอนไปถามไถ่คนอาศัยอยู่รอบๆ เรื่องเจ้าของบ้านก็แสดงอาการ แต่พอได้กาแฟที่ตลาดน้ำก็ดีขึ้น ตอนนั้นยังคิดว่าเป็นเพราะหิวและได้ทานมื้อกลางวัน

... เพิ่งมารู้ว่าดีขึ้นเพราะกาแฟไปช่วยคานยาเอาไว้ และตอนนั้นชงคมก็ใช้แต่ยี่โถเป็นหลักเสียด้วย
 
มทนาลงมือตรวจโน่นนี่ ดูชาร์ต บอกว่าจริงๆ ก็แทบไม่มีหลงเหลืออยู่ในระบบร่างกายแล้ว ตอนสายจิรัฐมีนัดตรวจตากับหมอเฉพาะทาง แต่น่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะวันนี้ก็มองเห็นเกือบจะสมบูรณ์

"ที่พี่เคยบอกคุณจีเมื่อวันก่อนว่าในปรงมีเมทานอลเลยทำให้ตามัวได้ แต่นี่ก็ไม่ปวดหัวคลื่นไส้แล้ว อาการอื่นๆ ก็ดี อีกไม่นานก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ"

จิรัฐขอบคุณหมอ ภวิลว่าจะไปส่งแต่มทนาบอกไม่เป็นไรเพราะยังมีงานอื่นต้องไปดูในโรงพยาบาลสาขานี้อีก คนใกล้ได้กลับบ้านลงจากเตียงมานั่งกินกาแฟเฉยแต่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมองอย่างเป็นห่วงอยู่ เขาพูดโดยไม่ต้องรอให้ถาม

“...หมอบอกแล้วนี่ครับว่าไม่เป็นไร”

“หมอบอกมันก็ไม่เท่า...”

“อ้าวก็ดูสิ กินอะไรก็ไม่อยากจะคายของเก่าออก นี่ก็ดี...” จิรัฐว่า มองคนนั่งตรงข้าม “เห็นหน้าชัดขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะ”

เขากินกาแฟต่อ ลามไปถึงของว่างอื่น เชฟก็บรรจงจัดมาเสียสวย พยายามจะชวนให้อีกคนที่ยังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดทานด้วยแต่ยังไม่สำเร็จ

“เป็นไรล่ะครับตอนนี้” 

“ตอนนี้ไม่เป็น ตอนนั้นน่ะเป็น”   

เพราะภวิลไม่ใช่คนพูดหวาน แต่คนฟังยิ่งเชื่อว่าทุกอย่างที่พูดเป็นความรู้สึกจริงๆ และเขาก็รู้ว่า ‘ตอนนั้น’ คือตอนที่เขายัง ‘เป็นไร’ อยู่นั่นแหละ

“ยังนึกว่าถ้ายิงมาก็...”

จิรัฐไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจนจบ อาจเป็นเพราะไม่อยากได้ยิน ไม่อยากนึกถึง เลยไม่อยากฟัง เขาขัดขึ้น

"ไม่..."

ตอนนั้นภวิลไม่ยอมปล่อยมือ และไม่ได้ห่วงตัวเอง เขาไม่อยากคิดว่าคนที่ไม่ห่วงตัวเองจะทำอะไรได้บ้าง

"ไม่...?”

“... ไม่เป็นไรหรอก”

จิรัฐพูดต่อ “ยูบอกตั้งแต่รู้จักกัน พี่ชายเขาเก่งที่สุด เก่งทุกอย่าง ก็เลยว่า... เก่งขนาดนี้ไม่ใช่คนแล้ว เป็นยอดมนุษย์... ยอดมนุษย์ถูกยิงก็ไม่เป็นไร”

“ยอดมนุษย์เหรอ... พอรักใครสักคนเข้าก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้นเอง”

“... ก็เลยบอกว่าอย่าเป็นไร ห้ามเป็นอะไร เพราะถ้า... พี่วินเป็นอะไร... ทางนี้ก็เป็นเหมือนกัน”


คุณหญิงไพจิตรมาเยี่ยมหลังจากจิรัฐตรวจตาเสร็จแล้ว ภวิลเลยออกไปข้างนอกปล่อยให้จิรัฐได้คุยกับคุณยายและแม่ เขาหาที่คุยโทรศัพท์เรื่องงาน พอพ้นบริเวณต้อนรับก็พอดีปะเข้ากับมทนาอีกครั้ง ท่าทางคราวนี้คงจะกลับแล้ว

ภวิลเดินไปกับหญิงสาวจนถึงลิฟต์ มทนาเอ่ยขึ้น

“หมัดดูออกนะว่าวินไม่ค่อยได้นอน แต่ไม่รู้ทำไมยังอารมณ์ดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ท้าวเวสสุวรรณลงประทับแล้ว”

“เกินไป... หน้ายักษ์ขนาดนั้นเชียว” เขากดลิฟต์ให้ มทนายังมองเพื่อนอยู่

“วินไม่เห็นตัวเองน่ะสิ บอกเคล็ดลับหน่อย... เวลาหมัดยุ่งๆ เหนื่อยๆ จะได้ไม่กลายเป็นผีเสื้อสมุทรไปด้วย”

“อยากรู้รึ” ภวิลหัวเราะหึๆ แล้วว่า “เอ้า ลิฟต์มาแล้ว”

มทนาก้าวเข้าไป คนยังยืนอยู่หน้าลิฟต์พูดขณะบานประตูเริ่มเลื่อนปิด “หมัดก็หาคนดีๆ น่ารักๆ สักคนเป็น...”

ไม่ใช่เพราะบานประตูปิดลงสนิทตัดขาดคำพูด แต่ภวิลหยุดก่อน มีเพียงรอยยิ้มนิดๆ ส่งไปให้เท่านั้น

เขาหันกลับ แต่เห็นพ่อเดินพ้นมุมตึกตัดตรงมา ภวิลชะงัก ไม่คิดว่าจะเจอ เพราะถ้าคุยเรื่องโครงการใหม่กับบิดาของมทนาก็มักจะไปพบกันที่โรงพยาบาลสาขาใหญ่มากกว่า

“พ่อเห็นหนูหมัดแวบๆ ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันหรอกรึ”

“พ่อมาประชุมที่นี่แทนเหรอครับ” ลูกชายตอบไปคนละทาง คนเป็นพ่อถอนใจเบาๆ แต่ก็ยอมตอบ

“พอพ่อเขารู้ว่าลูกสาวมาที่นี่ตอนเช้าแทบทุกวัน นึกว่ามีเรื่องบริหารอะไรภายในน่าเป็นห่วงเลยมาดูเองน่ะสิ ใครจะนึกว่ามาตรวจคนไข้พิเศษ”

“คุณย่าก็มา เยี่ยมอยู่”

“เพื่อนยูคนนั้นน่ะนะ”

“เขาชื่อจิรัฐ”

พ่อออกเดิน ทำทีให้ตามมาด้วย ภวิลรู้ว่าเสร็จธุระทางนี้แล้วพ่อต้องรีบกลับไปจัดการงานที่บริษัทใหญ่ต่อ แต่เลือกลงบันไดเลื่อนแทนลิฟต์เพราะจะได้มีเวลาคุยกับเขานานขึ้น

“พ่อต้องรู้ว่าเขาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดกับน้อง จริงๆ... ก็เกี่ยวข้อง... บ้าง แต่ไม่ใช่อย่างที่พ่อเข้าใจ”

พ่อหยุดเดิน มองหน้าเขา “แล้วพ่อเข้าใจว่าไง”

“ก็ถ้าพ่อคิดว่าเพราะความปล่อยปละละเลย เห็นแก่ตัวเอาตัวรอดเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องตายตอนอยู่กับเขา... ไม่ใช่ ยูได้เพื่อนดีมาก”

“พ่อจะเข้าใจเพื่อนคนนี้ของยูยังไงมันสำคัญกับวินขนาดนี้เลยรึ”

ลูกชายไม่ตอบ แต่ไม่หลบตา คนเป็นพ่อถอนใจ ออกเดินต่อ “เอาเป็นว่าพ่อรับฟัง... เมื่อกี้ตอนไปคุยกับคุณทรงพล ก็เปรยเรื่องลูกกับหนูหมัดมา มันยังไงหือวินจนฝ่ายหญิงต้อง...”

“ผมไม่เคยทำให้เขาเข้าใจอย่างนั้น”

“เราว่าหนูหมัดคิดไปเองหรือ”

“เปล่า ผมหมายถึงพ่อของหมัด... ผมรู้จักเพื่อนผม หมัดเขาเป็นผู้หญิงฉลาด ไม่คิดไปเองหรอก” ภวิลว่า “ที่สำคัญ... ผมแน่ใจว่าเขาไม่อยากแต่งกับคนที่ไม่ได้รักเขา"

พ่อหยุดเดินอีก แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก

"เรารู้จักกันมานานพ่อก็รู้ สนิท... แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรัก" ภวิลพูดต่อเรื่อยๆ "จนถึงเดี๋ยวนี้หมัดก็ยังเป็นเพื่อนดีที่สุดคนหนึ่งของผม... แต่งงานกันเพราะแค่เรื่องความเหมาะสม ฐานะทางสังคม ธุรกิจเงินทอง... ของพวกนั้นมีได้ก็หมดได้ และพอหมดแล้ว มันจะไม่เหลืออะไรเลย เรื่องนี้... พ่อน่าจะเข้าใจ"

พ่อกับแม่ของเขารักกันมาตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย แต่คุณปู่คัดค้านหัวชนฝา ก็เด็กสาว บ้านขายดอกไม้อยู่ตลาดสด ไม่คู่ควรกับลูกชายเจ้าสัวเท่าทายาทเจ้าของกิจการค้าส่งออกที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ

ตอนนั้นด้วยสถานการณ์บางอย่างทำให้พ่อเข้าใจไปว่าแม่ตัดไมตรี เรียนจบก็ยอมแต่งงานกับคู่ที่คุณปู่เลือกให้ ไม่ใช่คุณย่าเขาไม่ทัดทาน พยายามบอกให้คิดดีๆ พ่อเพียงยืนยันว่าเป็นการตัดสินใจของตัวเอง

แต่กลับเป็นการแต่งงานที่ไร้สุขและแสนสั้น ด้วยปีนั้นธุรกิจของวิรัชภาคย์ประสบมรสุมขนาดหนัก ภรรยาคนแรกของพ่อขอหย่าทั้งที่เพิ่งแต่งได้ปีกว่าเท่านั้น ทั้งคู่ไม่มีบุตรด้วยกัน

รถ บ้าน ทรัพย์สินต่างๆ แทบไม่เหลือ ไม่มีเงินนั่งรถจ้างพ่อก็เดิน จนต้องนั่งลงพักเมื่อใกล้หมดวัน

ตอนนั้นเองก็มีดอกไม้ดอกหนึ่งยื่นมา ก่อนคนให้จะทรุดนั่งลงเคียงกัน พ่อจึงเพิ่งรู้ว่าแม่เรียนจบทำงานเป็นเลขานุการ แต่ยังเอาดอกไม้จากที่บ้านไปส่งที่ทำงานตามแต่ใครจะสั่ง... และพ่อก็ได้รู้ว่าไมตรี... มิตรภาพ ความรักที่เคยมี ยังสวยงามเฉกเดียวกับดอกไม้ดอกนั้น

ได้แม่เป็นกำลังใจสำคัญ พ่อจึงฮึดสู้ช่วยที่บ้านนำพากิจการของวิรัชภาคย์กลับมาได้อีกครั้ง จนคุณปู่เสียหลังจากนั้นไม่นานพ่อถึงได้แต่งงานกับแม่

แม่จากไปตอนวิรัชภาคย์รุ่งเรืองถึงขีดสุด ตอนที่ลูกชายคนเดียวยังเล็ก แต่พ่อก็ไม่เคยมีใครอีก พอใจจะให้คุณย่าเป็นคนเลี้ยงเขา

... เพราะพ่อย่อมไม่ลืมว่า ดอกไม้ดอกนั้นแลกมาด้วยอะไร... และได้มายากเย็นเพียงไร

ภวิลเดินเคียงกับพ่อเงียบๆ ไปจนถึงรถที่จอดเทียบหน้าตึก จนพ่อเอ่ยขึ้น

“เอาเถอะ เรื่องหนูหมัด วินคิดแล้วก็... ตามใจ” นิ่งไปนิดจึงบอก “คราวหน้าไว้พ่อจะมาเยี่ยมกับคุณย่า”     

“แล้วเรื่อง...”

“... เหมือนกัน”

ภวิลไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณ พ่อกลับยิ้มนิดๆ ก่อนขึ้นรถยังว่า

“พ่อเคยบังคับใครได้ด้วยหรือ ทั้งยู ทั้งวิน...”

ลูกชายปิดประตูรถให้พร้อมรอยยิ้มบางเช่นกันแล้วบอก

“พ่อทำได้... แต่พ่อไม่ทำต่างหาก”

[เดหลี]

คุณ caramel toffee เป็นปมที่คนเขียนเก็บเอาไว้เฉลยในตอนนี้นี่เอง... สงสารลุงชงด้วยค่ะ อย่างที่ว่าไว้เป๊ะเลย ขอบคุณมากนะคะ จริง จีลำบากลำบนมากเจอเรื่องตลอด หลังจากนี้ก็จะสบายแล้ว (สบายก็จะจบเลย ฮา)

คุณ iforgive นางทาสอะไรงั้นเนอะ แต่เรื่องนี้ต้องแยกบ้านกันจริงๆ ขอบคุณสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ uknowvry คนเขียนก็ชอบยูนะ แต่ถ้ายูไม่ตายนี่พล็อตคนเขียนลงเหวเลยนะ เนื่องจากทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นเพราะยูตายนี่แหละ ขอบคุณที่อ่านนะคะ

คุณ ladyzakura มาแล้วจ้า อ่านต่อน้า

คุณ fay 13 มันนานมั้ยอะ นานอีกแล้วใช่มั้ย (วิ่งร้องไห้เหมือนอีโมติค่อน) ยังไงก็จะจบแล้วอย่าเพิ่งทิ้งกันนะ

คุณ cavalli ขอบคุณที่เข้ามาค่า

คุณ sukie_moo ใช่มะมันสืบเนื่องต่อมาถึงปัจจุบัน อ่านตอนที่ 16 ก็ยังต้องสงสารอีกแน่เลย

คุณ pattybluet จีเป็นนายเอก และเป็นนายเอกของ romantic suspense เพราะฉะนั้นน้องต้องอดทน และไม่ตายง่ายๆ ฮา ขอบคุณมากสำหรับการอ่านนะคะ

คุณ PetitDragon ขอบคุณที่อ่านกันเสมอมานะคะ คนเขียนซ่อนปมไว้มาตู้มในบทนี้น่ะเพื่อช็อคแฟคเตอร์ ไม่รู้ได้ผลป่าว

คุณ malula มันเป็นความรู้สึกที่ปนๆ กันไปนะ ถ้ายูไม่ตาย และเข้าใจว่าเป็นเพราะจีก็คงไม่คิดทำอะไรถึงขนาดนี้ ยูเธอก็ช่างชอบบ้านได้เฉพาะเจาะจงมาก ใกล้จบแล้วคงไม่ระทึกละค่ะ 55 พักบ้างไรบ้าง

คุณ yeyong ขอบคุณมากที่อ่านค่ะ คนเขียนเชื่อในแฮปปี้เอ็นดิ้งเพราะฉะนั้นนายเอกไม่ตายค่ะ 55

คุณ ordkrub ขอบคุณที่อ่านนะคะ เป็นดังนั้นเลย

คุณ ○TeaCafé○ ขอบคุณสำหรับการอ่าน และการทวงถามนะคะ ใช่มะลุงแกน่าสงสารเนอะ จีเป็นนายเอกที่เจอมรสุมพอควร แต่มันก็จะผ่านไปนะ ปล. คนเขียนก็ชอบยูมากเลยค่ะ

คุณ Pupay มันคงสะสมกันมานะ แล้วก็มีเรื่องลูกตายอีก ขอบคุณมากสำหรับการอ่านน้า ใช่จีรอดเพราะถึงมือหมอเร็วเนี่ยล่ะ ฮ่าๆ

คุณ bun ลุงแกน่าสงสาร จีก็น่าสงสารเพราะเป็นนายเอกของคนเขียนซึ่งโยนระเบิดใส่แกบ่อยๆ เอิ๊ก แต่หลังจากนี้ก็จะสบายแล้ว เป็นบ้างแต่ไม่มากค่ะกลับมาเป็นปกติได้ๆ

คุณ afewn ขอบคุณมากๆ นะคะที่ชอบ และลุ้น ดีใจมากเลยที่ชอบ อยากให้จีเรียกพี่ใช่มะ บทนี้สมใจแล้วล่ะ ใกล้จบแล้วเราก็เจอกันในเรื่องใหม่ นะจ๊ะ

คุณ mr_longza ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามาค่า

คุณ MeepadA ขอบคุณมากๆ สำหรับการอ่านค่า

คุณ BONE ขอบคุณมากนะคะที่ชอบ คือความรักมันก่อให้เกิดอะไรดีๆ งามๆ ขึ้นได้หลายอย่าง แต่บางคนที่ทำเรื่องเห็นแก่ตัวหรือว่าร้ายกาจลงไปโดยอ้างว่าเป็นเพราะความรักนี่มันไม่ใช่ความรักหรอก เพราะมันทำลายคนอื่นน่ะ ชอบมากเลยที่บอกว่า ให้ทุกอย่างแต่ไม่เคยได้ความรักไงเนอะ ถึงได้เป็นแบบนี้ นี่ทุกคนเสียดายยูกันมากเลยนะเนี่ย ยูเป็นขวัญใจจริงๆ ปล. ขอบคุณนะคะที่ชอบพระเอกด้วย คือไทป์นี้มันไม่ค่อยน่ากรี๊ดนะ (นี่ขนาดเขียนเองนะ 55) แต่ฮีก็มีข้อดีของฮีอยู่... 

คุณ pim_onelove ขอบคุณมากๆ ค่ะที่อ่าน เขียนเรื่องแบบนี้เหนื่อยหัวมากเพราะปมที่นอกจากมัดตัวละครแล้วยังมัดคนเขียนด้วย ฮา แต่คนอ่านชอบคนเขียนก็ปลื้มใจค่ะ

คุณ BAKA จีรอดล่ะค่ะ (จะได้มาแฮปปี้เอ็นดิ้งได้) ขอบคุณสำหรับการอ่านมากนะคะ

คุณ piggie ขอบคุณมากค่ะที่ชอบ ฝากบทต่อไปด้วยน้า

คุณ puppyluv ขอบคุณมากค่าที่ชอบ ใกล้จบแล้วเนื่องจากสุดพล็อตแล้ว เอิ๊ก ฝากบทต่อไปด้วยน้า

คุณ nongrak ขอบคุณที่เข้ามาค่ะ ว่างๆ แวะอ่านบทอื่นมั่งน้า 55

คุณ mulli ขอบคุณมากค่า

คุณ BitterSweet~ ขอบคุณมากเลยค่า ดีใจที่ชอบตัวละครนะ อยากให้ถึงมันจะเป็นนิยายแต่คนอ่านก็จินตนาการถึงได้ 55 ตอนแรกตั้งใจให้นึกถึงอีกความเป็นไปได้ค่ะ (ให้คนอ่านเสียวๆ เล่นๆ 55) แต่เรื่องนี้มันก็คือการกระทำและการตัดสินใจของคนทั้งหมดน่ะแหละ ขอบคุณมากนะคะ

คุณ sundaysundae มาเขียนบท 16 นี่คนเขียนก็ยังสงสารอยู่เลย แบบว่าเสียดายแทนหลายอย่าง จีรอดแล้วค่ะ

คุณ NannY ขอบคุณมากสำหรับการอ่านค่ะ ขอบคุณที่ชอบ สร้างตัวละครมาน้อยต้องใช้ให้คุ้มค่าค่ะ 55

คุณ @Iriz ความเข้าใจผิดเป็นบ่อเกิดของเรื่องราวหลายๆ อย่าง แต่แต่ละคนมีวิธีแก้ปัญหาต่างกันไปตามลักษณะนิสัย พื้นเพอารมณ์และการเลี้ยงดูน่ะค่ะ ถูกเผงว่าพระเอกต้องตามเพื่อนหมอมาแน่นอน

คุณ oaw_eang เจ้สองขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับคำท้วงติง ได้กลับไปแก้ไขแล้วค่ะ

คุณ Millet ขอบคุณมากจ้าที่ชอบ มาแล้วน้า

คุณบัวน้อย ไร่แตงโม แหะ คนเขียนเขียนนานจริงๆ ค่ะ มันต้องสับรางกับภารกิจอย่างอื่นในชีวิตเนื่องจากเรื่องนี้คิดเยอะมาก ขอบคุณมากๆๆๆ เลยนะคะที่ชอบ ดีใจมาก อันที่จริงด้วยพล็อตที่วางทำให้หาช่องแทรกความหวานเข้าไปได้ยาก (คือมันจะดีถ้าอย่างน้อยรู้จักกันมาก่อน สมมติพระเอกนายเอกเป็นแฟนเก่ากันไรงิ 55 ง่ายหน่อย) แต่ก็ท้าทายคนเขียนดี คือคาแรกเตอร์ตัวละครที่วางแต่ต้น พอเขียนไปๆ มันจะบอกคนเขียนเลยนะว่า ทำแบบนี้ไม่ได้หรอกมัน OOC (out of character) 55 ถ้าพระเอกมาแนวนายหัว จำเลยรักมันก็จะแก้แค้นอีกแบบได้ ขอบคุณนะคะที่ชอบพระเอกแบบนี้ เพราะจริงๆ นายเอกเราถึงจะเป็นคนดีก็ไม่เชิงหัวอ่อน ถ้าไม่มีเหตุผลแกก็ไม่ฟัง พอเห็นคำว่าโมเอ้ก็เลย เออไม่เคยคิดถึงทักษ์ในแบบนี้ แต่จริงๆ มันคงใช่ กร๊าก ขอฝากบทต่อไปด้วยนะคะ มันจะจบแล้วละ

คุณ MaNaSsAwEe ขอบคุณมากสำหรับการอ่านนะคะ จีเป็นนายเอกแนวนี้เธอต้องไม่ตายง่ายๆ ค่ะ ฝากบทต่อไปด้วยน้า

คุณ route rover ชอบเหตุผลมาก เป็นนักสืบได้ตามพี่วินไป ฮา แต่คราวนี้ลุงแกใช้ยาอย่างอื่นบวกเข้าไปด้วยน่ะสิ ขอบคุณมากนะคะ

คุณ BExBOY อย่าลืมกลับมาอ่านนะคะ ฮา ฝากด้วยค่ะ

คุณ aa_mm ขอบคุณค่า ลองแล้วเป็นไงมั่ง

คุณ konnarak ถ้าเป็นไรมันก็จะไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วมันก็จะหดหู่เกินล่ะสิเนอะ

คุณ sunshadow ขอบคุณมากค่า ฝากด้วยน้า เอ๊ะเรื่องนี้มันเศร้าหรา ไม่ได้ตั้งใจ เอิ๊ก

คุณ GAZESL โอ๋ ไม่งงนะ คือว่าเจ้าคุณตาทวดของจีมีภรรยาอยู่ก่อนแล้วก่อนมาแต่งกับคุณหญิงยายทวดของจีค่ะ ซึ่งเรื่องนี้จีก็ไม่รู้ แต่ทีนี้ภรรยาเก่าของเจ้าคุณตาทวดที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็มีลูกชายด้วย ซึ่งก็คือพ่อของชงคม ส่วนชงคมเคยมีซัมติงสั้นๆ กับอาพระเอกคุณรงรอง แล้วคุณรงรองค่อยไปแต่งงานกับคนอื่น ลูกที่ออกมาก็คือยู (ติดท้องไปก่อนแต่งงาน) นั่นเองล่ะค่ะ

คุณ michiko_love ขอบคุณมากเลยค่ะที่ชอบ กรี๊ด ช็อตหวาน (ของยาก) มันมายัง มายัง 55

คุณ luvY ขอบคุณมากค่า จีโอเคล่ะค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นก็แย่อยู่พอควร...

คุณ sunwars ขอบคุณมากค่าที่อ่าน กอดตอบๆ ขอบคุณที่ชอบนะจ๊ะ ตอนแรกมันก็คิดไปได้หลายแนว 55 (ตั้งใจ) แต่สุดท้ายทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นจากการกระทำของคนนี่แหละจ้ะ

คุณ lazat.mchub ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน ขอบคุณที่ชอบและเห็นถึงความเหนื่อยยาก ฮา เรื่องนี้คนเขียนคิดเยอะมากเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยสำหรับกำลังใจ

คุณ MIkz_hotaru ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า มันซับซ้อนคนเขียนก็คิดจนเหนื่อยเหมือนกันค่ะ ลุงคิดได้แต่ลุงก็ไม่ให้โอกาสตัวเองอีกแล้ว เฮ้อ ยูย่อมอยากให้คนที่เขารักอยู่ไปนานๆ ค่ะ 55

คุณ IIMisssoMII ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า มันเน่าขนาดนั้นเลยรึ กร๊าก มาแล้วน้าตอนนี้ ฝากอ่านด้วยนะคะ

คุณ theWinDy ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า เป็นนักสืบไปกับคุณพระเอกเลย ฮา ตอนแรกกะให้คนอ่านหลอนเล่นๆ ไปงั้นอะค่ะ 55 แต่สุดท้ายก็มาจากคนนี่เอง จีก็ปลอดภัยมาแฮปปี้เอ็นดิ้งได้ค่ะ

คุณ akichan ขอบคุณนะคะ มาแล้วน้า ฝากด้วยค่า

คุณ Rukki ขอบคุณที่ชอบค่า ที่จริงหลายเรื่องคนเขียนก็ค้นเอาค่ะ ถามคนบ้างไรบ้าง ก็หวังว่าจะไม่เขียนอะไรออกไปผิด 55 ท้วงติงได้ค่ะ จีนี่ก็เจอแต่เรื่องแต่เธอต้องรอด! ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ gohong ขอบคุณน้า อ่านช้าไม่เป็นไรค่ะขอให้ยังอ่านอยู่ 555 จีมองไม่เห็นเพราะยาจริงๆ มันทำให้ตามัวได้ แต่ก็จะดีขึ้นๆๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้มาเสมอเหมือนกันจ้า

คุณ chisarachi ขอบคุณสำหรับการอ่านค่า ขอบคุณที่ชอบสองคนนี้น้า จริงๆ ก็แสดงออกกันน้อยน่ะแหละ ลุงชงน่าสงสารจริงๆ ด้วยค่า ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ hades มาแล้วค่ะ ขอบคุณที่ชอบนะ ฝากต่อด้วยน้า ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ

คุณ Cherry Red คิดถึงนะคะ อิอิ มันมาจากปมครั้งเก่าก่อนและสะสมมานานจริงๆ พอยูตายเลยเหมือนฟางเส้นสุดท้ายเลย จีซวยเพราะเธอเป็นจุดศูนย์กลางเรื่อง (สังเกตว่าเรื่องเกิดรอบตัวเอกตัวนี้น่ะแหละ) ตอนแรกที่เจอคุณภวิลจีคงไม่คิดว่าตัวเองโชคดีเหมือนกันน่ะค่ะ 55 แต่สุดท้ายก็ดีเนอะ

คุณ Miimiah ขอบคุณมากค่า แผนแกล้งคนอ่านให้หลอนสำเร็จ 55 ขอบคุณที่ชอบน้า ฝากอ่านต่อด้วยค่า

คุณ chaaom ขอบคุณสำหรับการอ่านมากค่ะ พล็อตแบบนี้มีศักยภาพสูงที่จะเป็นจำเลยรักได้ แต่คนเขียนแบบไม่ชอบให้พระเอกทรมานนายเอกมากเท่าไหร่ เอาเข้าใจผิดประมาณนึง เรื่องหวานคนเขียนพยายามแล้วค่ะ แต่บางทีมันรู้สึก (เอง) ว่ายังไม่เข้าก็เลยยังไม่ใส่ คนเขียนก็ชอบยูเหมือนกันค่า มีคนเรียนถาปัดนิสัยประมาณนี้เหรอคะ แหมดี 55

คุณ sulsul ขอบคุณที่อ่านค่า ถ้าเป็นมันจะหดหู่แบดเอ็นดิ้งมากมายอะนะ ตอนนี้พระเอกฮีไม่ไปไหนแล้วค่า

คุณมะมะมะหมิว ขอบคุณมากค่ะ ตอนต่อไปมาแล้วน้า

คุณ Artown ใจเย็นๆ (พูดแบบคุณหมอและพี่วิน) มาแล้วมาแล้ว

คุณ Ball เนอะสงสารทุกคนเลย ขอบคุณที่เห็นว่าสนุกนะคะ ตอนต่อไปมาแล้วน้า ฝากด้วยค่า ยูเขาก็ต้องอยากให้เพื่อนอยู่ไปนานๆ เนอะ

คุณ runma ขอบคุณมากค่า มันค่อยเป็นค่อยไปแบบเนิบมากเลยแหละจริงๆ แล้ว ฮา รู้ตัวอีกทีก็นะ... ขอบคุณที่ชอบค่า

คุณ tiktok ขอบคุณค่ะที่ชอบ ฝากตอนต่อไปด้วยน้า

คุณ berlyn ลุงชงเป็นคนที่มีความคิดซับซ้อน ฮา ความจริงมนุษย์ทุกคนแหละคิดซับซ้อน ขอบคุณที่อ่านและเอาใจช่วยจีนะจ๊ะ

คุณ Wordslinger ขอบคุณมากๆ ค่ะที่เข้ามาอ่าน ค่อยๆ อ่านก็ได้ค่า ขอบคุณที่ชอบค่ะ คอมเมนต์คนอ่านก็เขียนได้งามมากเหมือนกันค่ะ ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ milkteabeige มาแล้วจ้า อ่านต่อน้า\

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาแล้วค่ะ ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่ยังรอและยังอ่านอยู่น้า (ขอบคุณทุกครั้งที่ลงแหละ ก็เค้าซึ้งจริงๆ) เรื่องนี้คนเขียนแบบว่าต้องใช้เวลามากในทุกตอน - -" เลยต้องเคลียร์ภารกิจอื่นหน่อยค่ะจะได้ตั้งใจเขียนมีสมาธิได้ดีๆ

ใครจำได้มั่งว่าจีชอบกินกาแฟ? กินอยู่เรื่อยๆ ในหลายบท 555 นับว่าโชคดี ไม่งั้นอาการแย่เร็วกว่านี้ไปละ อ้อบทนี้จีดูชิลๆ นะ แต่จริงๆ ก็เป็นคนประมาณนี้ถ้าไม่มีเรื่องให้เครียดหรือต้องระวังตัว 55 

บทหน้า มาส่งท้ายกันนะคะ

ปล. ขอบคุณสำหรับการแนะนำในทู้แนะนำ และการโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดด้วยค่า ดีใจมากมายเลย 

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจมากเลยค่าที่คุณเดหลีมาต่อแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วโล่งค่ะ ดีใจที่จีไม่ได้เป็นอะไรมาก
และจากคุณภวิลก็ได้กลายเป็นพี่วินซะแล้วว คืบหน้าอะ? ฮ่าๆ
อุปสรรคอะไรก็คงไม่มีแล้วเนาะ ทางดูโล่งขนาดนั้น
ยังไงจะรอติดตามต่อไปนะคะ
คุณเดหลีอย่าหายไปนานเน้ออออออ สู้ๆค่า

[michiko_love]

ดีใจมากคะวันนี้ได้อ่านต่อแล้ว
สนุกจริงๆๆ ตอนนี้พี่วิน น้องจี น่ารักจังคะ

ตอนหน้าเป็นบทส่งท้ายแล้วหรือคะ
อยากให้ต่ออีกหลายๆๆตอน ชอบมากๆๆ
ขอบคุณมากๆๆคะ 

[【focus_kung】]

ดีใจที่จีปลอดภัยแล้ว เรียกพี่วินด้วยอ่า เขินๆๆๆๆ ><

ต่อจากนี้ขออย่าให้มีอุปสรรคเลยนะคะ

ที่เหลือขอฉากสวีทๆ ทั้งสองคู่เลยได้ม้า 555555555

สู้ๆ ต่อไปค่ะ ติดตามอยู่

คนเขียนน่ารักที่สุดเลย 

[milkteabeige]

คุณพ่อน่ารักค่ะ ทำได้แต่ไม่ทำ
คุยกันด้วยเหตุผล และพยายามเข้าใจ

เหตุการณ์คลี่คลายแล้ว แอบสงสารลุงชม
แต่ก็เข้าใจในความรักส่วนหนึ่งของลุงเหมือนกัน

น้องจีกับพี่วินก็แอบมีมุมเล็กๆ ที่น่ารัก (ต้องพยายามๆหา)


ตอนหน้าบทสรุปแล้วหรอคะ 

[BitterSweet~]

ดีใจมากที่มาต่อแล้วว
จีพ้นทุกข์พ้นโศกแล้วเนอะ
ต่อไปก็คงมีแต่เรื่องหัวใจแหละ ^^

สงสารลุงชงคม
คิดว่าที่หัวใจวาย คงเป็นผลจากอะไรสักอย่างที่ลุงทำกับตัวเอง
ความโกรธ เกลียด อาฆาต
ไม่มีอะไรดีเลยจริง ๆ 

พี่วิน
ถึงเวลาทำตามหัวใจได้แล้วนะ
พี่วินสู้ ๆ 

[iforgive]

ชอบแบบนี้แหละ  บทที่พระเอกนางเอกรู้ใจตัวเองแล้ว  ไม่หวานล้ำ  แสดงออกโอเวอร์จนคนรอบข้างรู้กันไปหมด
แบบบนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น  และเหมือนพร้อมที่จะดูแลกันไปตลอดตราบนานเท่านาน  จบแล้วอย่าลืมรวมเล่มนะคะ

[pim_onelove]

เย้ๆๆๆ ได้อ่านต่อแล้ว

ตอนนี้เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็แอบมีบทหวานๆ แทรกมาเป็นระยะๆ ตลอด คนอ่านชอบบบบบบบ
ตอนหน้าตอนส่งท้ายขอหวานให้สุดๆ ไปเลยนะคะ เอาให้มดขึ้นไปเลย ฮิ้วววววววววววววว 

[Millet]

น้องจีปลอดภัยแล้ววววว

ลุงชงแกก็ไปดีของแกนะ หมดเวรหมดกรรม


 พ่อพี่ภวิลน่ารักกกกกกก 

[BONE]

อยากจะถามว่า...วิรัชภาคย์ยังมีลูกหรือหลานชายเหลืออยู่มั้ย??
อยากจะแต่งงานด้วยเหลือเกิน ฮา~
เป็นครอบครัวที่เลี้ยงดูแบบให้คิดเองจริงๆ ไม่มีการบังคับ
ชอบพ่อของภวิล... พ่อบังคับได้นะ แต่ไม่ทำ
ชอบบบบบบ บ~

แอบเขินกับประโยคที่จีกับพี่วินคุยกัน
ถ้าพี่วินเป็นอะไรไป คนทางนี้ก็เป็นเหมือนกัน...
จะบ้า~~~ ไม่ใช่แค่ทางนั้นหรอกค่ะ
ทางนี้ก็จะเป็น ฮ่าๆๆๆๆ

ขอบคุณนะคะ
ปล. รอส่งท้ายความสุขของเรื่องอยู่เน้อ ^^

[PetitDragon]

ชอบให้เรียก'พี่วิน' หรอ? 


ตอนที่จีบอกว่ามองไม่เห็น น่าจะยื่นหน้าไปจูบเลยนะ 

[sunshadow]

     ผ่านด่านคุณพ่อพี่วินมาได้แล้ว 1 ด่าน ยังเหลืออีกหลายด่านไหมนะ
     ส่วนพี่วินก็มาตามเฝ้าน้องจีแถมออกอาการหวงซะ ><"

[Pupay]

ตอนหน้าจะจบแล้ว ช่วยกระซิบบอกพี่วินให้หวานซักตอนนะคะ 
เรื่องราวต่างๆได้จบลงแล้วดูคุณพ่อท่านน่าจะเข้าใจพี่วิน
แสดงความยินดีกับน้องจีล่วงหน้าค่ะ 

ขอบคุรคนแต่งสำหรับนิยายดีๆค่า 

[sunwars]

อ๊า มาต่อแล้ว (น้ำตาจะไหล)
น้องจีปลอดภัยได้ก็หายห่วงแล้วคะ ^^
น้องจีกะพี่วินน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะ
อ่านแล้วเขินพี่วิน ฮา

เราสังเกตนะว่าน้องชอบกินกาแฟ แต่ไม่คิดว่าจะมีอะไร
โอ้ว เป็นยาถอนพิษที่เก๋มากๆ

คุณพ่อน่ารักมากเลยอ่ะคะ
รอดูตอนเลิฟๆของคู่นี้
มาต่อเร็วๆนะคะ

[่patsaporn]

จีอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ ดีใจจัง พี่วินดูแลมากเลยนะ
อยากให้จีเรียกพี่วินว่าพี่วินบ่อย ๆ น่ารักดี กาแฟช่วยจีได้เนอะ 
คุณพระเอกเค้าก็เก็บรายละเอียดเก่งดี
ลุงชงคมชิงตายไปแล้ว เฮ้อๆๆ
รอติดตามตอนหน้านะคะ

 

[chartbook]

ชอบมากๆเรื่องนี้ ตอนนี้ทำเราอมยิ้มอีกแล้วพี่วินน่ารักมากค่ะยื่นหน้าไปใกล้ทดสอบระยะการมองเห็นนี้เรียกว่าเนียนได้ไหมเนี้ย
น้องจีนี้เรียกว่าดื้อเงียบใช่หรือเปล่า แต่ไม่เป็นไรดูท่าพี่วินจะกำหราบได้อยู่ คุณพ่อน่ารักมากๆค่ะ พระ-นายของเราไม่หวาน       ไม่เป็นไรค่ะค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้มันได้อารมณ์ความนุ่มนวลอบอุ่นดีแท้   

[fay 13]

 

[@Iriz]

ตอนนี้แอบหวานเบาๆ แต่ดูจากนิสัยของทั้งสองแล้วคู่นี้คงจะหวานไปกว่านี้ได้ยาก แต่ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็มีความสุข 
ปล.ชอบตอนที่จีแกล้งมึน ไม่ยอมเรียกภวิลว่าพี่วินอ่ะ น่ารักกกกก

[sulsul]

มาต่อแล้ววว
นึกว่าจะหายไปซะอีกกก
ภาษาสวย เหมือน อ่านนิยายสมัยก่อน
แต่มันปนกันกับภาษาสมัยใหม่ เลยแปลกๆนิดนึง
แต่สนุกคะ
จะรอติดตามนะคะ

[UnLucky]

ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน ขอโทษด้วยนะคะช่วงก่อนหน้านี้ยุ่งๆนิดหน่อย

เฮ้อ นั่งลุ้นแทบตาย แบบ...ต้องรีบๆอ่านกันเลยทีเดียว

จะว่าไปสำหรับตอนนี้ อันที่จริงมันก้ไม่ได้หวานมากมาย แต่อ่านแล้วนั่งบิดหน้าจอคอมอ่ะ

แบบว่า...เขิน...แทน แอร๊ยยย

ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ^^

[bobby_bear]

อันดับแรกขอคารวะคนแต่งก่อน
ขมวดปมเชือกเส้นเดียวไปกี่รอบครับเนี่ยะ ขมวดแล้วขมวดอีก
จนคนอ่านนี่เกร็ง ลุ้นไปด้วยตลอด ตั้งแต่รเื่องยูละ พอมาเรื่องของลุงชม
อันนี้น่าทึ่งมาก มันโยงมาตั้งแต่เรื่องบ้าน เรื่องสระบัว เรื่องชื่อ "บัว" ของท่านทั้งสองคนด้วย
เก๋กู๊ดสกู๊ตเตอร์พี่เจ เจตรินมาก ๆ

เราชอบตั้งแต่ตอนที่จีตกสระน้ำ โอโห ตอนนั้นเราเริ่มคิดละว่ามีอะไรแน่ ๆ เพราะคุณหญิงบัวท่านก็ตกเหมือนกัน
อีคนอ่านนี่ตั้งเป้าเลย วิญญาณคุณหญิงบัวต้องการจะสื่ออะไรแน่ ๆ พอจีตกสระเลยทำให้เชื่อมอะไรกันได้บางอย่าง
พออ่านมาเจอว่าเป็นเรื่องวางยา ขอชมเชยว่ามีความรู้เรื่องยาดีมากครับ จนทำให้ที่เพ้อไปบรรทัดก่อนนั่นแลดุโง่ไปเลย 555
แต่ประทับใจเรื่องสระบัวมาก ไม่รู้ว่าคนแต่งตั้งใจให้ท่านพระยาท่านสร้างสระบัวไว้ให้ภรรยาท่านไหน
แต่อยากเป็นภรรยาทั้งสอง ถ้าเป็นภรรยาแรก ก็อดสงสารภรรยาสองไม่ได้ อยู่ด้วยกัน แต่ใจยังปักอย่ที่คนอื่น

สนุกมากครับ สนุกจริง ๆ เสียดายจังครับ ไม่รู้ว่าคนแต่งแต่งไว้ที่ไหนอีกรึเปล่า หรือมีเวอร์ชันที่ไม่ใช่ ชายชาย มั้ย
อยากให้คนอื่นในวงกว่้างกว่านี้ได้อ่าน สนุกจริง ๆ ครับ ชอบมาก

ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะมาเมื่อไหร่ แต่อยากให้มาเร็ว ๆ ไม่งั้นคนอ่านจะหนีไปกินใบยี่โถละนะ 

[ao16]

 

[IIMisssoMII]

เริ่มเห็นหนทางทั้งคู่สว่างรำไร ^ ^
ชอบประโยคนี้เลย
“... ก็เลยบอกว่าอย่าเป็นไร ห้ามเป็นอะไร เพราะถ้า... พี่วินเป็นอะไร... ทางนี้ก็เป็นเหมือนกัน”

[chisarachi]

ดีใจที่ในที่สุดก็มาต่อค่ะ ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้ไม่ได้มีประโยคอะไรซึ้งๆเลย แต่มันโครตน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก

“... ไม่เรียกแล้วหรือ”

แค่ประโยคเดียวค่ะ แต่นั่งบิดคนเดียวเป็นนานสองนาน ไม่ได้หวานอะไรตรงไหน
แต่เขินอย่างบอกไม่ถูก
ยังไม่อยากให้จบเลย ก๊ากกกกกกกกก อยากอ่านความน่ารักของทั้งคู่><
งั้นขอสเปสักร้อยตอนนะค่ะ (เว่อร์ไป)
ชอบมากคะ^^ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ

[Rukki]

ในที่สุดนิยายดีๆเรื่องนี้ก็มาอัพแล้ว ดีใจจังค่ะ
พี่วินไม่เป็นอะไร อีกเดี๋ยวจีก็คงหายเนาะ ^w^
เรื่องกำลังจะแฮปปี้แล้ว ตอนหน้าจะจบแล้วจริงๆเหรอคะ
อย่าเพิ่งจบเลยยยยยย อยากอ่านตอนหวานๆของพี่วินกับจีต่อง่ะ
เสียดายนิยายดีๆ ฮือออออออ ทำไมตัวเองจะจบแล้วล่ะะะ TT3TT

[bun]

ใกล้จบแล้วเหรอ ตอนนี้น่ารักมาก
อ่านไปแอบยิ้มไป ขนาดคุณพ่อยังยอมรับเลย

[cavalli]

 

อ่านไป ยิ้มไป

[route rover]

แอบมีหวานให้คนอ่านตะกรุยจอคอมนะคะ 

[zombi]

เคยเป็นไหม
อ่านนิยายแล้วลุ้นจนหายใจไม่ทั่วท้อง
ค่อยๆเลื่อนทีละบรรทัดเพราะกลัวว่า เนื้อเรื่องจะตกใจ แล้วหดสั้นไปอีก

เศร้ามานาน พอจะหวาน ขอจัดเต็มนะจ้า