หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[shizuruviola]

Lesson 80

( Tus Part )

“เอ้อๆ ไว้เจอกันนะ” เสียงคนคุยโทรศัพท์ในห้องผมในที่สุดเค้าก็วางสักที หลังจากที่คุยกันมานานเหมือนกับไม่เคยคุยกันมาก่อน - -

“ตัส เย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันนะ” พี่เบิร์ดเดินเค้ามาบอกผมแต่ก็มีแอบหาเศษหาเลยกับผมอีกนั่นแหละ

“ไปกับใคร ที่ไหน กี่โมง” ถามไปให้หมดเลยครับ

“ก็มีโอ๋กับเพื่อนโอ๋นั่นแหละ” เมื่อได้ยินชื่อนี้ก็ อ๋อ ทันทีน้องสาวพี่เบิร์ดเค้านี่เอง

“อื้อ ไปก็ไปเดี๋ยวตัสชวนน้องไปด้วยนะ” ผมบอกพี่เบิร์ดพี่เบิร์ดก็ไม่ว่าอะไร ผมเลยเดินไปหาพวกเตยที่อยู่ห้องตรงข้ามกันครับ เมื่อเอ่ยปากชวนพวกมันก็ตกลงทันที แหม เรื่องเที่ยวนี่พวกมึงไม่เคยปฏิเสธกันเลยนะ

ตอนนี้หกโมงครึ่งผมก็มาถึงร้านกันแล้วครับ มันเป็นผับนี่นา ทำไมชวนมานี่เนี่ยกินข้าวกันเฉยๆ น่าจะไปร้านอาหารธรรมดามากกว่าเนอะคิดเหมือนผมปะ

“พี่เบิร์ดใครเลือกร้านเนี่ย” ผมหันไปถามคนที่พาผมมาทันที

“โอ๋เลือกน่ะ ไปเข้าไปเหอะ” พวกผมก็ทยอยเข้าร้านกันไปครับ อ่อ ลืมบอกผมชวนพวกเตยใช่ไหมครับแต่ผมได้ของแถมเป็นไอ้ตัวเล็กกับไอ้วินแถมตามติดมาด้วยไอ้ครีมครับ เหอๆ เป็นของแถมที่ไม่ค่อยอยากได้เท่าไรเลยแฮะ - -

“พี่เบิร์ดทางนี้ค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกพี่เบิร์ด พี่เบิร์ดก็โบกมือรับแล้วก็พากันไปที่โต๊ะ เมื่อเธอเห็นผมเธอก็แอบเบะปากแต่พอดีผมตาไวเลยเห็นอ่ะ

“ใช่พี่ตัสหรือป่าวค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นถามผม แต่ถามด้วยหน้ายิ้ม อะไรของเธอเนี่ย งง

“ใช่ครับ” เมื่อผมตอบเธอก็กระดี๊กระด๊าทันที

“ใช่จริงๆด้วย หนูชื่อโอ๋นะคะ อยู่นิเทศฯปี 2 ค่ะ” อ้าวรุ่นเดียวกับผมนี่

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ตัส แพทย์ปี 2  ครับ” ผมก็ยิ้มให้เธอ แล้วผมก็แนะนำน้องๆให้เธอรู้จัก แล้วพวกเราก็จับจองหาที่นั่งกัน

“พี่เบิร์ดคะ มานั่งตรงนี้สิ” โอ๋ ฉุดพี่เบิร์ดนั่งลงข้างหล่อนทันที พี่เบิร์ดก็เอ๋อกินทำอะไรไม่ถูก ส่วนอีกด้านนึงไอ้วินก็โดนเพื่อนเธอชื่อ ตาล ฉุดมานั่งติดพี่เบิร์ดแล้วเธอสองคนก็นั่งประกบ ผมชักไม่สบอารมณ์นี่เป็นการเที่ยวที่ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ผมจึงมานั่งข้างๆอัท

“พี่ตัส...ผมไม่ชอบอีพวกห่านี่เลย” อัทกระซิบบอกผมครับ

“พี่ชอบตายห่าเลย...อย่าให้มากไปละกันพี่ไม่ไว้หน้ามันแน่ ตอนนี้เราก็ดูๆไปก่อน” ผมก็กระซิบบอกอัทแล้วหันไปทานอาหารตรงหน้า และผมก็คอยปรามน้องๆไม่ให้ดื่มกันมาก

“ตัส อัท เดี๋ยวพี่กับวินไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พี่เบิร์ดหันมาบอกผม ผมกับอัทก็พยักหน้าให้รับรู้ ดีซะอีกเพราะพวกนี้มันนั่ง จิ๊จ๊ะ แฟนผมไม่เกรงใจกันเลย เมื่อพี่เบิร์ดเดินพ้นบริเวรนั้นไป พวกหล่อนทั้งหลายก็ชายตามามองผม

“หึ เนี่ยหรอแฟนพี่เบิร์ดไม่นึกเลยนะว่าจะเป็นพวกวิปริตผิดเพศแบบนี้” ยัยโอ๋พูดขึ้น

“ก็นะ แต่น้องวินเค้าหล่อจังมีแฟนยังไม่รู้ฉันล่ะอยากกินเข้าไปทั้งตัว” อีตาลก็พูดต่อ ผมเลยบีบมืออัทไว้ให้ใจเย็นๆก่อน

“ก็นะ วิปริตตรงไหน รักผู้ชายด้วยกันไม่ได้ไปเหยียบหน้าแม่ใครนิ จริงไหมครับ” เมื่อผมพูดจบอัทก็พูดต่อทันที

“พี่ตาล วินมีเจ้าของแล้วครับเสียใจด้วย แล้วแฟนมันก็ไม่ยอมยกให้ใครง่ายๆด้วย พี่เคยได้ยินไหมครับ เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร” ผมกับอัทมาคอนเซปเดียวกันคือระงับอารมณ์อย่างรุนแรง ถ้าไม่งับรับรองอีพวกนี้เป็นผีไปแล้ว

“หึ ของอย่างเนี๊ย ใครดีใครได้จ่ะ” โอ๋พูดพร้อมกับยิ้มแบบตอแหลๆมาให้ผม แล้วจังหวะนั้นพี่เบิร์ดก็เดินกลับมาที่โต๊ะพอดี

“พี่เบิร์ดคะ นั่งนี่ค่ะ เร๊ว” อีนี่เห็นแล้วกูหมันไส้แม่งจริงๆเลย ยัยตาลก็อีกคนลากไอ้วินไปนั่งด้วยเหมือนเดิม แต่ตอนนี้อัทเดินไปแล้วครับ

“อัทเป็นไรหน้ามุ่ยเชียว มานั่งกับวินมา” วินดึงอัทลงไปนั่งตักเลยครับ ยัยตาลไม่พอใจอย่างแรง แต่ทำอะไรได้ล่ะสมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าของเค้าทวงสิทธิ์คืนเว้ย

“พี่เบิร์ด มานั่งข้างตัสหน่อยดิ มันโล่งๆตัสไม่ชอบเลย” ผมบอกพี่เบิร์ด แล้วพี่เบิร์ดก็ลุกออกมาแต่โดยดี ยัยโอ๋มองเหมือนจะกินผมเลยครับ ผมเลยยักคิ้วแล้วยิ้มไปให้หนึ่งทีเล่นกับใครไม่รู้ซะแล้ว

“พี่เบิร์ด ตัสเจ็บตูดเก้าอี้มันแข็ง” เหอๆ พูดแค่เนี่ยได้ผลเกินคาดพี่ตัสอุ้มผมไปนั่งตักเลยครับ ยัยโอ๋หน้าตากินโลกได้ทั้งใบเลยครับ

“โอ้ยๆ ที่สาธารณะนะคะพี่ทำอะไรประเจิดประเจ้อ” ยัยโอ๋พูดขึ้น หึ กูล่ะหมันไส้แม่งจริงเลย ผมเลยลงจากตักพี่เบิร์ด ยัยโอ๋ก็ยิ้มเหยียดมาให้ผม แต่กูว่ามึงคงรู้จักกูน้อยไปหน่อยนะ ผมหันไปจูบพี่เบิร์ดเลยครับ

“อื้ม....” พี่เบิร์ดแค่อืออาในลำคอผมชำเลืองมองยัยโอ๋แทบจะกรี๊ดเลยครับ ส่วนคนอื่นก็นั่งหัวเราะสะใจเพราะตอนที่ผมปะทะคารมณ์กัน พวกนี้นั่งกันอยู่ด้วย

“เป็นไรเนี่ยตัส...อ้อนจังฮึ เดี๋ยวก็จัดหนักเลย” พี่เบิร์ดพูดแล้วก็จับหน้าผมไปด้วย ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้จัดเต็มเลย ขอจัดการอีพวกคิดจะแย่งของชาวบ้านเค้าก่อน

“นี่พวกเรากลับกันเถอะอัทมันเมาแล้ว” อัทหันมามองงผมแว๊บนึงผมส่งซิกทางสายตาอัทก็เมาดิบเลยครับ เหอะๆ มันจะเมาจริงๆได้ไงกินไปไม่ถึงแก้วเลย

“วินอ่า กลาบกานเทอะ” แหม ตอแหลจริงน้องกู(ด่ากันเองและ)สมจริงมากครับแล้วอัทมันก็ก้มไปซุกคอไอ้วิน ผมเห็นวินร้องโอดโอยสงสัยจะโดนดูด เหอๆ แล้วอยู่ๆ ผมก็โดนกระชากให้ออกจากพี่เบิร์ด อัทก็โดนเหมือกันแล้วผมกับอัทก็โดนเหวี่ยงมาอยู่ตรงกลางวงของผู้ชายฉกรรจ์นับสิบๆ แต่ละตัวควายๆทั้งนั้นเลย

“โอ๋ ทำอะไรอ่ะ ปล่อยเมียกูนะเว้ย” พี่เบิร์ดวิ่งปรี่เข้ามาหาผม ไอ้วินก็เหมือนกันแต่โดนคนของยัยโอ๋ล็อกตัวไว้

“หึ ดูสิมึงจะเก่งกันอีกไหม…ลากไปหลังร้าน” เมื่อมันสั่งผมกับอัทก็ถูกฉุดกระชากลากถูมาหลังร้านแล้วก็ถูกเหวี่ยงลงมากองกับพื้นเหมือนเดิม เจ็บนะเว้ย เดี๋ยวถึงทีกูเมื่อไรมึงเจอกูแน่ อีดอก!!!!!

“กูหมันไส้มึงจริงๆ ไอ้พวกผิดเพศ...เพี๊ยะ..” มันตบผมครับผมก็ไม่โต้ตอบ ตอนแรกอัทก็ฮึดฮัดแต่ผมบีบมืออัทไว้แล้วห้ามด้วยสายตา อัทก็ฟังผมอย่างดี

“พวกมึงหยุดเลย!!!!!” เมื่อหันไปตามเสียง...มาแล้วสินะ อย่าลืมสิครับครอบครัวอีครีมมาเฟียร์นะครับ ไม่ใช่ไก่กาอาราเร่แบบพวกนี้ ชายฉกรรจ์ จำนวนไม่ถ้วนพร้อมกับอาวุธครบมือทำให้คนของยัยโอ๋ดูน้อยลงไปทันที

“แหม่ เหมือนสถานการณ์จะพลิกนะครับ” ผมลุกขึ้นยืนแล้วกระชากหัวยัยโอ๋ทันที

“โอ้ย ฉันเจ็บนะ ปล่อย” ผมไม่ฟังเสียงเธอต่อเด็ดขาด!!! ทนมานานพอแล้ว

“เพี๊ยะ...เพี๊ยะ....อ๊ะ....ปั๊ก...ปั๊ก....ตุ๊บ....ตุ๊บ...พอแล้วฉันยอมแล้ว” ยัยโอ๋พูดด้วยน้ำเสียงโรยรินเหมือนคนใกล้ตาย ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากมายเลยนะก็แค่ ตบ ถีบ เอาหัวโขกกำแพง (คนเขียน:มึงขับสิบล้อเหยียบมันเลยง่ายกว่าไหม) ตอนนั้นไม่มีใครกล้าเบรกผมผมกำลังตบะแตกอย่างรุนแรง

“ให้มึงรู้ไว้ด้วยว่าเล่นกับใครอยู่ ถ้ากูไม่เจ๋งจริงกูคงเอาลูกมาเฟียร์ไม่อยู่หรอก จำใส่กะโหลกเท่าลูกปิงปองของมึงไว้ด้วย...ฟึ่บ” ผมด่ากราดใส่มันแล้วก็ทุ้มมันลงกับพื้นไปอย่างแรงมึงไม่รู้ซะแล้ว ไอ้พี่เบิร์ดมันก็ลูกมาเฟียร์ครับแต่อาจจะไม่เท่าครีมแต่ก็ไม่เหลื่อมกันมากเท่าไรครับในเรื่องของอำนาจอ่านะ

“ตัสเป็นไงบ้าง” พี่เบิร์ดเข้ามาหาผม ไอ้วินมันก็ไปหาอัทผมก็ส่ายหน้าบอกไม่เป็นไรไม่อยากพูดอะไรตอนนี้หัวเสียมาก 

“แล้วเอาไงกับพวกนี้” พี่เบิร์ดถามผม

“ไม่ต้องถึงตาย” ยังไงมันก็ไม่ได้ทำอะไรผมมากมายเท่าไรไอ้พวกนี้

“…” พี่เบิร์ดก็เงียบแล้วรอฟังผมพูดต่อ แหม รู้ใจจริงสามีที่รัก

“เอาแค่ไปชมห้องไอซียูสักสองเดือนก็พอ!!!!!!”

[gupalz]

ตัสโหด อิโอ๋ไม่ไหวนะ

[why yyy]

โอ๊ะโอ!   ชมห้องไอซียู

[day9day]

ตัส  โหดได้อีก  ชอบอ่ะ

 

[zaferianight]

5555 พูดเหมือนเรื่องเล็กมาก ชมไอซียูซักเดือนสองเดือน 555

[Poseidon]

โหดดีแท้ แต่ สมน้ำหน้าพวกนั้น อิอิ

[tawan]

ชมห้อง วี.ไอ.พี เนี่ยนะไม่หนัก

น้องน่ารักจริงๆ

 

[shizuruviola]

Lesson 81

( Prom Part )

เฮ้อ อยากไปเที่ยวกับพวกพี่ตัสจังเลยอ่า แต่ผมดันไม่สบายเนี่ยสิเลยทำให้ไม่อยากออกไปไหนถึงใจจะเรียกร้องก็ตาม แต่ร่ายกายมันไม่อำนวยเลยนี่สิผมเลยนั่งอุดอู้ดูทีวีอยู่ในห้อง เปิดแอร์เย็นฉ่ำจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีกทีก็มีเสียงคนมากดออดอยู่หน้าห้องเนี่ยแหละ ผมกำลังงัวเงียอยู่เลยลุกไปเปิดโดยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อเปิดปุ๊บ บุคคลปริศนาก็แทรกตัวเข้ามาในห้องผมอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...ใครอ่ะ!!!!” ผมอุทานร้องขึ้นด้วยความตกใจแล้วผมก็โดนอะไรบางอย่างแปะมาที่จมูกแล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

( Autt Part )

“อัทไม่เป็นไรแน่นะ ไปให้หมอตรวจหน่อยดีกว่าไหมเดี๋ยวถ้าช้ำนงช้ำในขึ้นมาจะทำยังไง” วินถามผมเป็นรอบที่พันแล้วมั้งก็บอกว่าไม่เป็นไร เฮ้อ

“ตัวเองเค้าไม่เป็นไรจริงๆ คนที่น่าห่วงอ่ะพี่ตัส โดนตบไปตั้งทีนึงคิดแล้วก็แค้นไม่หาย” ผมพูดใส่อารมณ์นิดๆ

“เอ่อ...แต่ฝั่งนู้นเค้าดูน่าสงสารกว่านะ” วินพูดมาก็จริงโดนไปซะขนาดนั้น เหตุการณ์วันนี้ทำให้ผมรู้สึกเกรงพี่ตัสขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลยครับ

“นี่ หาซื้ออะไรไปให้พรหมหน่อยดิ ตอนไปชวนเห็นบอกไม่สบายเลยไม่ไปอ่ะ” ผมหันไปบอกคนขับ คุณคิดว่าวินมีปฏิกิริยาอะไรไหม....แน่นอนมีอยู่แล้วครับ

“แล้วซื้ออะไรดีล่ะ ข้าวต้มละกันคนไม่สบายไม่ค่อยชอบกินอะไรหรอก” ฮ่าๆๆๆ วินมันไม่อะไรกับพรหมแล้วครับ มันบอกว่าเพื่อนอัทก็คือเพื่อนมันขี้ตู่ชิบเลย ผมก็เห็นด้วยมันก็แวะร้านข้างทางแล้วซื้อข้าวต้มไปให้พรหม

“ก๊อก ๆ ๆ” ผมมายืนเคาะห้องพรหมอยู่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับสงสัยจะหลับไปแล้ว ว่าแต่หลับไวจังนี่พึ่งเที่ยงคืนครึ่งเอง (คนเขียน:เองเหรอไอ้ห่า)(อัท:อย่าสาระแน ไอ้คนเขียนเดี๋ยวกูไม่ให้แต่งต่อเลย)(คนเขียน:ขอโทษ T_T) ไม่เป็นไรเก็บแช่ไว้ค่อยให้พรุ่งนี้ก็ได้

“อ้าว ถือกลับมาทำไมอ่ะอัท” วินถามผมทันทีเมื่อผมก้าวเข้าห้อง

“สงสัยหลับไปแล้วอ่ะ ไปเรียกก็ไม่ตอบ” ผมเดินเอาข้าวต้มไปแช่ตู้เย็นแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่พอออกมาก็เจอสุดที่รักของผมนอนหลับอยู่บนเตียงผมเลยปลุกให้ไปอาบน้ำก่อน ตอนแรกก็ไม่ยอมท่าเดียว แต่สุดท้ายผมก็แกล้งงอนมันเลยยอมลุกไปอาบแต่มีข้อแม้ว่าห้ามหลับก่อน ผมก็เลยต้องยอมๆไป รอนิดหน่อยไม่เสียหายอะไร

ผมก็นั่งๆนอนๆรอคนในห้องน้ำอยู่นาน ขอย้ำว่านาน!!!! นานมากจนผมเริ่มไม่ไหวแล้วของีบหน่อยนึงล่ะกันนะ เมื่องีบไปสักพักกลับรู้สึกหนักตัวขึ้นมาซะอย่างงั้นอ่ะ เฮ้ย ไม่จริงผมจะโดน.......ผีอำหรอ!!!!!! ไม่นะผมกลัวผีมากผมพยายามขยับตัว แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน จนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆมารดที่คอผม ให้ความรู้สึกสยิวแปลกๆ

“หนีหลับไปก่อน ยังงี้ต้องำโทษหน่อยแล้ว” เหอๆ ทำไมผีเสียงคุ้นๆเนี่ย พอลืมตาขึ้นผมก็เข้าใจทันที ไม่ใช่ผีที่ไหนเลยครับ ไอ้พี่ทะเลวินนี่เอง

“วินจะ...อ๊ะ....ทำไร” ผมถามมันช้าไปเพราะตอนนี้มันมาป้วนเปี้ยนกับคอของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ก็ทำลูกไง” พูดจบวินก็ประกบริมฝีปากผมทันที ผมพยายามขัดขืนเล็กๆเพราะหลังเคลิ้มอ่ะ >///< วินหยอกล้อกับยอดอกผมจนตอนนี้มันแข็งเป็นไตขึ้นมา สร้างความเสียวซ่านให้กับผมได้ไม่น้อยเลยครับ

“อ๊ะ...อ๊า....” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อวินส่งนิ้วเข้ามาในตัวผม ผมนอนบิดไปบิดมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก(คนเขียน:รู้สึกเสียวอ่ะสิ)(อัท:ถูกของมึง)

“อ่า...อย่าตอดมากสิครับอัท” วินบอกผมแต่นิ้วก็ยังขยับหมุนอยู่นั่นแหละ จะทำน้ำวนหรือไงวะ!!!!!!

“อื้อ....อ่า....จะไม่....ไหวแล้ว” ผมพูดเสียงติดๆขัดเมื่อใกล้ถึงจุดนั้นของผม แต่อยู่ๆวินมันก็หยุดซะงั้น

“หยุดทำไม” ผมถามมัน เพราะอารมณ์ค้างอย่าแกล้งแบบนี้ดิวะ

“ไม่ยอมให้สบายคนเดียวหรอกน่า” วินพูดพร้อมกับหยิบของบางอย่างที่หัวเตียง ใช่ ถุงยางนั้นแหละครับ

“เร็วๆ หน่อยได้ไหมจะทำอะไรก็ทำสักทีเถอะ” ผมเป็นฝ่ายร้องบอกมัน ถึงมันจะดูหน้าอายแต่ตอนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วครับ

“เดี๋ยวจัดให้นะครับ คนดี” พูดจบวินก็แทงพรวดเดียวมิดเลยครับ

“ซี๊ด....อ๊า” จุ๊กเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่บ่นอะไร แล้วมันก็เริ่มขยับเอวอย่างช้าๆแล้วเริ่มเร็วขึ้นผมเสียวแทบขาดใจ

“อื้อ....แรงอีก....แรงอีกสิ…อื้อ” และแล้วผมก็สบายตัวแล้วครับโล่งเลย แล้วคนข้างบนผมก็ทำต่อไปเรื่อยๆ อยู่ๆมันก็หยุดจับผมนอนคว่ำแล้วจับสะโพกผมไว้แล้วก็ใส่มาไม่ยั้งเลยครับ

“อ๊ะ....อ๊า...อ๊า...ซี๊ด....จะเสร็จแล้ว” วินพูดไม่ทันขาดคำก็กระตุกสี่ห้าที ผมก็รู้สึกถึงสายน้ำร้อนๆ ที่อุณหภูมิความร้อนของมันผ่านถุงยางมาเลยเหรอวะเนี่ย

“เฮ้อ เหนื่อยจัง” อ้าว เสือกทำเองช่วยไม่ได้

“บ่นทำไม ก็ทำเองคนเดียวไม่ใช่หรอ” ผมบอกมันทั้งๆที่เสียงตัวเองก็แหบพร่าไปแล้ว

“แล้วใครอ่ะเร่งอยู่ได้” ผมไม่เถียงมันแล้ว ปิดตาลงหลับดีกว่าเหนื่อยมาทั้งวันละ

เช้าวันต่อมาผมก็ลุกมาหาทำกับข้าวให้ไอ้คุณแฟนกินตามปกติ แต่ก็ยังรู้สึกแปล๊บที่สะโพกเล็กน้อย ผลข้างเคียงจากกิจกามเมื่อคืนนั้นแหละ ผมอุ่นข้าวต้มเอาไว้แล้วเดินไปเรียกพรหม แต่พอกดออด เคาะประตูกลับไม่มีเสียงตอบรับไปไหนแต่เช้าเนี่ย

“ตัวเองพรหมไม่อยู่อ่ะหรือยังไม่ตื่นก็ไม่รู้” ผมเดินกลับมาห้องแล้วบอกวิน

“หือ น่าจะไม่อยู่นะ ปกติพรหมไม่ตื่นสายไม่ใช่หรอ” วินคาดคะเน แต่มันก็จริงปกติไปเรียกทีไรพรหมก็ตื่นแล้วตลอดนี่หว่า

“สงสัยไปธุระ...ไปตัวเอง  เราไปกินข้าวกัน” ผมบอกวิน วินก็ลุกผมตามมาแต่โดยดีกินข้าวกันเสร็จก็อาบน้ำพากันไปมหาลัย เมื่อมาถึงผมก็ตรงไปยังกลุ่มที่พวกไอซ์นั่งอยู่

“เห้ยมึงเห็นพรหมไหมวะ” ผมถามแม่งกลางวงเลยครับ ตอนนี้ที่นั่งอยู่ก็มีพวกพี่เบิร์ดพี่ตัสพวกเพื่อนๆผมแล้วก็เพื่อนพี่ตัสแหละ กลายเป็นว่าเรารวมกันไปหมดแล้วครับตอนนี้ อ่อ พวกเพื่อนไอ้วินก็อยู่ครับครบทีมเลยแต่เหมือนจะหายๆไปคนนึง

“อะไรเนี่ยมึง มาถึงก็ถามหาผู้ชายเลยนะผัวมึงก็ยืนอยู่ข้างหลังไม่ใช่หรอ” อ้าวอีหมูนรกมึงปากหมาแต่เช้าเลยนะ

“อีนี่ กูเป็นห่วงมันหรอกเมื่อวานเห็นไม่สบายหน่อยๆ เมื่อเช้าไปเรียกมากินข้าวก็ไม่อยู่” เมื่อผมพูดจบพี่ตัสก็หันมาเลยครับ

“มันไปธุระไหนป่าว” พี่ตัสบอกผม

“ไม่รู้อ่ะพี่ตัส ผมโทรไปหามันก็ปิดเครื่องอ่ะ” คราวนี้ทุกคนเลยเดาสุ่มมั่วกันหมดเลยครับ เดี๋ยวไปนั่นไปนี่ อะไรกันวะเนี่ย งง ไปหมดละ

“เดี๋ยวๆ พอก่อน ใจเย็นก่อนเดี๋ยวตอนนี้แยกย้ายไปเรียนกันก่อน…แล้วเลิกเรียนแล้วเราค่อยมาว่ากันอีกที โอเคนะ” พวกเราก็เข้าใจตรงกันแล้ว แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าเรียนไป แต่ในกลุ่มนั้นคนส่วนมากก็เรียนบริหาร คณะเดียวกับผมแหละครับ พวกมันก็นั่งปรึกษาอะไรของมันก็ไม่รู้

“อัท เป็นไรหืม ไม่ต้องกังวลหรอกไม่มีอะไรหรอกน่า” วินพูดปลอบผม

“เค้าเป็นห่วงพรหมอ่ะตัวเอง” ผมบอกจากใจจริง

“เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้วทนหน่อยนะ” ผมก็พยักหน้ารับแล้วสนใจในสิ่งที่อาจารย์สอนต่อไป

“ตัวเอง แล้วถ้ามันมีอะไรล่ะ” ผมถามวินวินก็ดึงผมเข้าไปซบอกมันแล้วก็พูดปลอบผม

“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแต่คนดีอย่างพรหมไม่เป็นไรอะไรหรอก เชื่อวินนะอัท” ผมก็พยักหน้ารับแล้วก็ซบอกมันจนหมดชั่วโมงเรียนนั่นแหละครับ เฮ้อ พรหม หายไปไหนน่ะรู้ไหมเนี่ยเพื่อนๆเค้าเป็นห่วงกันน่ะ

[omyim_jjj]

พี่ตัสโหดได้อีกอ่ะ

[tawan]

น่ารักจกันจริงๆ

ขอให้คนนั้นของน้องพรหมรักน้องพรหมจริงๆ

[DarknLight]

พรหมหายไปไหน
อย่าเป็นอะไรเลย สาธุ
 

[why yyy]

พรมหายไปไหนนะ?    แล้วใครเอาตัวพรมไปกันนะ

[gupalz]

ใครลักพาตัวพรหมไปนิ

[sosi]

ใครเป็นคนรักพาตัวพรหมไป
หวังว่าคงไม่ใช่เพื่อนของวินที่หายไปหรอกนะ

[day9day]

ชีวิต พรหม นี่วุ่นวายได้ใจสุดๆเลยอ่ะ เหนือยใจแทนจริงๆ เฮ้ออออ

ขอบคุณคนแต่งนะครับ ที่มาอัพอย่างต่อเนื่องและสมำเสมอ

[vi2212]

อ่านจบ81ตอนใน1วัน...สนุกดี
ว่าเเต่ใครเอาตัวพรหมไปเนี้ย

[nuum]

     ป๊อบ เป็นเมีย พรหมไปแร้ววววว
                      น่าสงสารมาก
                                                     

[nuum]

     พรหม เป็นเมีย ป๊อบ ไปแร้ววววววว
                        สงสารพรหมจัง
                                                       


ขอโทษครับ ข้อความก่อนหน้าพิมพ์ผิด

[khunstar]

พรหม

[[newZy]CASS]

สงสารพรหม
ช่วยพรหมด้วย

[ิิำืben]

พรหมโดนป๊อบจับไปป่ะเนี่ย
ตื่นมาแล้วเผลอๆพรหมได้สามีนะ

[● MaYa~Boy ●]

น่างสงสารพรหมจัง

[nongrak]

พรหมโดนใครลักตัวไป แค่นี้ก็น่าสงสารจะแย่แล้ว

[aoihimeko]

อปขังป็นจลยรักล้วมั้ง

[shizuruviola]

Lesson 82

( Prom Part )

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงคนคุยอะไรบางอย่างอยู่ในห้อง เมื่อลืมตาขึ้นก็พบพบกับความมืด ใช่ ผมโดนปิดตาอยู่แต่ใครล่ะที่ทำกับผมแบบนี้ผมไม่เคยไปหาเรื่องใครแล้วก็ไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนด้วย ผมลุกขึ้นั่งด้วยอาการมึนๆนิดหน่อย ผมโดนโปะยามาสินะ

“ตื่นสักทีนะ” เสียงของคนลึกลับพูดขึ้น แต่ทำไมผมรู้สึกเสียงมันคุ้นๆจังเลย

“นายเป็นใคร ต้องการอะไร จับเรามาทำไม” ผมถามออกไปด้วยความตกใจเพราะตัวผมเองตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

“ไม่ต้องรู้หรอกว่ากูเป็นใคร กูไม่ได้อยากได้อะไรแค่ว่างๆเลยจับมึงมาเล่นๆ”

“ปล่อยเราไปเถอะ เราไม่เคยทำอะไรให้นายนะ” ผมเริ่มอ้อนวอนเค้าเพื่อเค้าจะสงสารผมบ้างก็ได้

“ปล่อยน่ะปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้” เมื่อเค้าพูดจบผมก็พูดขอร้องอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไรนักผมเลยแกะผ้าปิดตาออกแล้ววิ่งไปมั่วทั่วห้อง

“เฮ้ย หยุดนะเว้ย” ผมถูกฉุดด้วยแรงมหาศาลจากบุคคลปริศนาและเมื่อผมหันไปเผชิญหน้ากับเค้า ผมก็ถึงกับอึ้ง

“ไง เห็นจนได้สินะ” ป๊อปนั่นเองครับที่จับผมมา ผมสับสนมากเค้าจับผมมาทำไมแล้วต้องการอะไรจากตัวผมล่ะ

“นาย...ทำไมแบบนี้ทำไม” ป๊อปไม่ตอบผมแต่ลากผมเข้ามาไว้ในห้องนอนเหมือนเดิม

“โอ้ย...เราเจ็บนะ” ผมร้องโอดครวญเพราะป๊อปเหวี่ยงผมลงมาบนที่นอนเต็มแรง

“อย่าพูดอะไรมากมายได้ไหมรำคาญ!!!” ป๊อปพูดตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้งตกใจ

“ก็นายก็อย่ามายุ่งกับเราสิ ปล่อยเราไปเถอะ”

“ฮึ อยู่นี่ไปก่อนแหละ...ทำไมอยู่กับกูแค่นี้จะตายหรือไง” ป๊อปพูดแล้วจ้องหน้าผมเขม็งผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกกดดันด้วย ผมรู้สึกว่าดวงตาของตัวเองเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา

“มึงร้องไห้ทำไม กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ!!!!” ป๊อปตะคอกใส่ผม ผมก็ไม่สนใจแต่น้ำตาผมมันก็ยังไหลอยู่เรื่อยๆ ถึงใจผมจะสั่งให้มันหยุดก็ตาม

“กูบอกให้หยุดร้องไง” ป๊อปเข้ามาจับตัวผมแล้วเขย่าเหมือนผมเป็นตุ๊กตา ผมก็ส่ายหน้าเป็นสัญญาณบอกว่า ผมหยุดไม่ได้

“มึงลองของกูหรอ...ได้” พูดจบป๊อปก็กดผมลงกับเตียงผมตกใจมาก ผมสะอื้นหนักกว่าเดิมอีกและในที่สุดสติผมก็ดับวู้บไปเพราะฤทธิ์ของไข้ที่ยังไม่หายดี

( Pop Part )

อยู่ๆคนใต้ร่างผมก็หยุดนิ่งไปเสียดื้อ เมื่อผมจับหน้ามันหันมาดูดีๆก็พบว่าหลับไปแล้ว ตัวก็ร้อนสงสัยจะเป็นไข้นะ เฮ้อ ลำบากผมแล้วไหมล่ะ ผมจับหัวมันวางลงบนหมอนดีๆแล้วไปเอากะละมังใส่น้ำมาเพื่อจะเช็ดตัวให้ แต่กลับมาอีกทีมันก็หายใจแรงและถี่ขึ้น

ผมบรรจงถอดเสื้อผ้ามันทีละชิ้น แต่พอผมยิ่งเห็นร่างกายของมันผมก็เหมือนยิ่งจะคลั่งขึ้นเรื่อยๆ ทำไมน่ะหรอลองนึกภาพ ผู้ชายตัวบางๆหุ่นแบบสูงโปร่งๆ ถึงมันจะสูงแต่ก็เตี้ยกว่าผมอยู่ดี ผิวขาวๆอมชมพูเรื่อที่แดงขึ้นเล็กน้อยจากพิษไข้ ยิ่งเห็นยิ่งหวั่นๆ กลัวว่าจะข่มขืนคนไม่ได้สติ - -

“แฮ่กๆ ฮึก” เสียงของมันร้องเป็นระยะๆ ผมเห็นดังนั้นเลยรีบเช็ดตัว แต่พอลากผ้าผ่านไปส่วนไหนมันก็จะร้องครางออกมา ตอนนี้ผมรู้สึกหัวตัวเองปั่นป่วนเอามากๆสติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว อดทนไว้ ท่องไว้คนป่วย คนป่วย เฮ้อ ทรมานตัวเองจัง...กว่าการเช็ดตัวจะผ่านไปได้นั้นผมต้องอดทนอย่างมากจนปวดหนึบส่วนล่างไปหมด ไอ้เหี้ยเอ้ยกูคิดอะไรอยู่วะ แม่งผู้หญิงก็ไม่ใช่ มึงทำอะไรกับกูวะเนี่ย

คืนนี้ช่างแสนยาวนานผมนอนหลับไม่ลง เพราะมีคนน่ารักนอนอยู่ตรงหน้าผม(คนเขียน:เกี่ยวไหม - -)ผมขาวๆที่ชวนน่ามองแม้จะเห็นลางๆในความมืด หน้าใสกิ๊งที่ปราศจากสิวฝ้า โดยรวมแล้วมันน่ารักมาก แต่ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกก็แค่อยากรู้อยากลองแค่นั้น แต่สงสัยผมจะอยากผิดเวลา เพราะดันมาอยากช่วงที่มันไม่พร้อม เซงเลยผมเฮ้อ

“~คนหล่อรับโทรศัพท์ทีครับ รับนะครับคนดี~” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นตอนเช้าผมก็โคตรจะรำคาญ กว่าจะได้นอนก็ล่อไปซะเกือบเช้าแล้ว ใครแม่งเสร่อโทรมาวะ

“ฮัลโหล ใครวะโทรมาแต่เช้าเนี่ย” ผมกรอกเสียงไปในโทรศัพท์

“อ้าว ไอ้เพื่อนเฮี้ยกูอุตส่าเป็นห่วง คิดว่าไปตายห่าที่ไหน ทำไมไม่มามหาลัยสักที” ไอ้ปาล์มโทรมาหาผมครับ

“กูไม่ไปโว้ย จะนอนแค่นี้แหละ” ผมตัดสายทันที แต่เมื่อหันกลับมาที่เตียง.....มันหายไปไหน!!!!!! ผมรีบวิ่งไปดูที่ประตูห้อง  ก็ยังใส่กอนไว้อยู่แปลว่ามันยังอยู่ในห้องนี้ แล้วคำตอบผมมันก็ออกมาทันที มันเดินออกมาจากห้องน้ำครับ

“ตื่นตั้งแต่เมื่อไร” ผมถามมัน

“ก็สักพัก...เรายืมเสื้อผ้านายหน่อยนะเดี๋ยวเรากลับถึงคอนโดแล้วจะซักคืนนะ” มันพูดแล้วก็เหมือนยืนรอคำตอบจากผม

“ไอ้ใส่น่ะใส่ได้ ไม่ต้องซักคืนหรอก” ผมบอกมันไป

“เฮ้ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรากลับไปคอนโดซักแล้วจะเอามาคืนให้”

“ใครเค้าอนุญาตให้มึงกลับ” ผมพูดพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหามัน

“เราจะกลับห้อง นี่มันห้องนายไม่ใช่ห้องเรานะ” มันยังเถียงผมไม่ยอมแพ้

“ก็กูถามว่าใครให้มึงกลับ!!!!” ผมตะคอกมันไปอย่างดังช่วยไม่ได้ว่ะ เสือกตอบไม่ตรงคำถามกูเองมันก็ส่ายหน้า

“มึงต้องอยู่ที่นี่ จนกว่ากูจะอนุญาตให้มึงไป” ผมบอกข้อ(บังคับ)เสนอให้มัน ตอนแรกมันก็ไม่ยอม อ้างว่ามีเรียนบ้าง ต้องกลับไปหาแม่บ้าง ผมโคตรรำคาญ

“หยุดพูดได้แล้ว” ผมเบรกมันครับ

“กูยื่นคำขาด ยังไงมึงก็ต้องอยู่ที่นี่ อ้อ แล้วถ้ามึงหนีไปล่ะก็...ฮึฮึ มึงก็คอยดูเอาเองละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ผมขู่มันครับ

“นายจะทำไมเรา” มันหันมาถามผมทันใด ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นอะไรบางอย่างให้มันดู เมื่อมันรับแผ่นกระดาษในมือผมไปดูมันก็ตาโตเท่าไข่ห่านเลยครับแถมมือยังสั่นอีกตั้งหาก

“นะ...นาย...ทำแบบนี้ทำไม” มันถามผมเสียงแหบพร่า

“ก็เอาไว้เป็นหลักประกันว่ามึงจะไม่หนีกูไง” มันจ้องหน้าผมเขม็ง แต่ผมก็ไม่หวั่นหรอก ยิ้มกวนตีนไปอีกต่างหาก มันไม่ใช่อะไรหรอกครับก็แค่รูปตอนมันเปลือยบนที่นอน ผมถ่ายไว้เมื่อคืนหลายท่าหลายช็อตซะด้วย

“…” มันไม่พูดอะไรแต่ขยำกระดาษรูปในมือจนบี้เละไม่มีชิ้นดี ผมคาดว่าถ้าเป็นไปได้มันคงอยากฆ่าผมให้ตายตรงนี้เลยด้วยมั้ง

“ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปในห้องได้แล้ว กูให้ขอบเขตมึงในห้องนี้เท่านั้น ห้ามก้าวออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียวถ้ากูไม่อนุญาต...ภาพยังมีอีกเยอะอยากดูไหมล่ะ” ผมถือไพ่เหนือกว่าเยอะครับ หึหึ  จากนั้นมันก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ผมเลยอาบน้ำครับเพราะไม่รู้จะทำอะไรผมแต่งตัวทำธุระอะไรเสร็จก็รู้สึกหิว

“เฮ้ย มึงกูหิวข้าวมึงไปทำอะไรให้กินหน่อย” ผมเข้าไปบอกมันในห้อง แต่มันนอนหันหลังอยู่เลยผมเลยเรียกมันอีกครั้งนึง แต่มันก็ยังเฉย มึงจะลองกับกูใช่ไหม

“กูเรียกมึงได้ยินไหม!!!!” ผมไม่พูดเปล่าเข้าไปกระชากตัวมันด้วย แต่เมื่อมันหันหน้ามาผมก็ตกใจเล็กน้อย...มันร้องไห้ ร้องแบบไม่มีเสียงมันทำให้ผมรู้สึกหว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูกเลยครับ

“มึงร้องไห้ทำไม...ไม่ต้องมาบีบน้ำตากูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอก” ใช่ผมพูดจริงๆ ผมไม่ปล่อยมันไปง่ายๆหรอก...จนกว่ามันจะเป็นของผม หึหึ

[gupalz]

อิป๊อปชั่วจริงๆ

[DarknLight]

นิสัยรับไม่ได้ว่ะป๊อป
ทำไมคนดีๆ อย่างพรหมต้องเจอแบบนี้ด้วย
หากมีอะไรเกิดขึ้น อยากให้ป๊อปมันเจ็บมากกว่าพรหมหลายๆ เท่า
 

[zaferianight]

ป๊อป อยากได้ก้บอกเค้าดีๆไไม่ต้องรุนแรงพรมยิ่งเปราะบางอยุ่

[khunstar]

ชอบอารมนี้มากกก

สงสารพรหมอ่าคนเขียนมาต่ออีกเรวๆ

[why yyy]

ป๊อบร้ายว่ะ      ปล่อยพรมเลยนะ