Lesson 75
( Prom Part )
เช้านี้เป็นเช้าอีกวันที่สดใส ผมพยายามทำจิตใจให้สบายๆไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นบผมในตอนนี้และคิดปลอบใจตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไร ตอนนี้ก็จะเจ็ดโมงแล้วแต่ผมไม่รีบร้อนอะไรหรอกเพราะวันนี้มีเรียนบ่าย แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเพราะปกติคนอื่นจะกดออดแต่ถ้าเป็นคนนี้จะเคาะเสมอ
“ว่าไงอัท ชวนไปกินข้าวอีกหรอ” ผมถามดักคอไว้เลยเพราะยังไงซะอัทมาแต่เช้าแบบนี้มีอยู่เรื่องเดียวอยู่แล้ว...เรื่องกินไงครับ อิอิ
“รู้ทันจริงๆ ตามไปด้วยนะ” คงเห็นผมใส่ชุดนอนอยู่ อัทเลยเดินกลับห้องไปแล้ว ผมก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ตามไปอย่างไวที่สุด เพราะให้คนอื่นรอมันจะไม่ดีนัก
“ปิ๊ง ป่อง ๆ” ผมกดออดเรียกหน้าห้องเพื่อส่งสัญญาณว่าผมมาแล้วนะ แต่จริงๆผมก็มีกุญแจห้องอัท แต่ว่าอัทมีคนอื่นอยู่ด้วยถ้าพรวดพราดเข้าไปเลยมันจะดูน่าเกียจ
“เข้ามาเลยพรหม” อัทตะโกนออกมาจากในห้องผมก็ไม่รอช้าเปิดประตูแล้วเดินตรงไปห้องครัวทันที พอเข้ามาในห้องผมก็เจอกับอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่วันนี้มาแปลกยิ้มให้ผมด้วย ผมก็ต้องยิ้มตอบเป็นมรรยาท
“นั่งก่อนสิพรหม เดี๋ยวเราเอาจานให้” อึ้งสิครับ ไม่คิดว่าประโยคเมื่อครู่จะหลุดออกมาจากปากของนายวินคนนี้ได้
“เอ่อ ไม่เป็นไรดีกว่าเดี๋ยวเราจัดการตัวเองได้” ผมรีบปฏิเสธเพราะเกรงใจมากินข้าวห้องเค้าแล้วยังต้องมาคอยบริการอีก(ได้ข่าวว่าวินก็มากินห้องคนอื่นแถมนอนค้างด้วยซ้ำ)
“เอาน่าพรหม ให้วินเค้าทำเถอะ.....ตัวเองเอาช้อนในตระกร้ามาด้วยตรงนี้ไม่มีแล้ว” เมื่ออัทพูดกับพรหมจบก็หันไปคุยกับวินต่อ ผมเลยนั่งเฉยๆ รอกินอย่างเดียวครับ
“อ่ะนี่ได้แล้ว ข้าวผัดไข่” วันนี้เป็นข้าวผัดงั้นหรอเนี่ย ทำกับข้าวหลายหลายขึ้นหรือเปล่าน้าาาาาอัท ปกติทำได้แค่ไม่กี่อย่างนี่ สงสัยจะพัฒนาขึ้นแล้ว
“อร่อยดีนะ อัท แหม เดี๋ยวนี้ทำได้หลายอย่างเลยนะ” ผมแซวอัทไปเพราะเดี๋ยวนี้ดูจะแม่ศรีเรือนขึ้นทุกว๊านนนนทุกวัน
“ก็แหม มันก็ต้องมีการพัฒนาขึ้นบ้างสิ....กินกันเถอะ” อัทพูดจบพวกเก็ลงมือกินกันทันที ตอนนี้วินก็ชวนผมคุยเป็นระยะๆ สงสัยจะโดนอัทใส่ไปเมื่อวานแน่เลย ถึงได้พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้และระหว่างที่กำลังกินข้าวอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
“~ตื่อ ตือ ตึ๊ง~” ข้อความเข้า.....ผมไม่อยากเปิดมันดูเลย
“พรหม โทรศัพท์เข้าน่ะ” อัทบอกผม
“อ่าอื้อ” ผมเลยต้องหยิบขึ้นมาดู แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ‘ระวังตัวไว้นะครับคนดี ถ้าเผลอเมื่อไร......’ เฮ้อ ผมจะแจ้งความดีไหมนะ
“มีอะไรหรือเปล่าพรหมหน้าซีดเชียว” วินถามผมขึ้น
“อือ นั่นสิไปหาหมอหน่อยไหม” อัทเสริมขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก แค่อัพเดทข่าวน่ะ พอดีสมัครไว้” ผมโกหกหน้าตายไปเลย
“อ๋อ แล้วไป...นี้วันนี้พรหมไปมหาลัยตอนไหนอ่ะ” อัทถามผม
“ก็คงไปตอนเที่ยงๆอ่ะ ทำไมหรอ”
“ไปพร้อมกันก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเอารถไปหลายคัน” อัทเอ่ยปากชวนผม แต่คนขับของนายเค้าจะยอมหรอ
“จะดีหรอ..เราไม่รบกวนดีกว่า” พูดยังไม่ทันจบดีก็มีเสียงแทรกขึ้น
“รบกงรบกวนอะไรกัน ทางเดียวกันไปด้วยกันก็ได้” ออกปากเองเลยจะให้ปฏิเสธก็ยังไงอยู่อ่ะนะ
“เอางั้นก็ได้...เราขอตัวก่อนละกันนะ” พูดจบผมก็ลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินอกจากห้องอัทกลับมาที่ห้องตัวเองทันที แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดโทรศัพท์ของผมดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช่จดหมายแต่เป็นสายเรียกเข้า
“ฮัลโหล”
“กินข้าวหรือยังครับ คนดี” ปลายสายถามผม
“เราถามจริงๆนายต้องการอะไรจากเรากันแน่” ผมถามจากใจจริงเพราะไอ้บุคคลปริศนาคนนี้มันโทรหาผมทุกวันหลังจากส่งข้อความหรือรูปผมที่โดนแอบถ่ายมาฃ
“ถ้าบอกไปนายจะให้เราได้หรือไง” ปลายสายตอบผมด้วยคำถาม
“ก็นายบอกมาสิ ถ้าให้ได้เราจะให้” ผมต่อรองไปอีกเหมือนอีกฝ่ายจะเงียบไปพักนึงแล้วคำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ผมถึงกับวางสายทันที
“เราอยากได้ตัวนายไง” แค่นั้นแหละไม่ต้องพูดกันมาก ปิดเครื่องเลยด้วยซ้ำผมเครียดกับเรื่องนี้มาได้สักพักนึงแล้วแต่ยังไม่ได้บอกใครเพราะเห็นว่ามันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจกับตัวเองแล้วสลัดความคิดเหล่านั้นไปให้หมดแล้วแปลงกายเป็นนักศึกษาซะ รอเวลาที่จะไปมหาลัย
( Autt Part )
ตอนนี้ผม วิน พรหม นั่งอยู่บนรถคันเดียวกันแล้วครับ พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปมหาลัย(พูดเหมือนไกลมากทั้งๆที่แค่ห้านาทีก็ถึง) และเมื่อหาที่จอดรถได้แล้วผมก็เตรียมจะลงแล้วครับแต่มีอีกคนฉุดไว้ซะก่อน
“นี่ วิน อัท ขอบคุณนะ” พูดจบพรหมก็ลงรถไปเลย
“อัท เย็นนี้ไปบ้านวินกันนะครับ” วินบอกผม
“หือ ตัวเองไปทำไมอ่ะ” ที่ถามเพราะบ้านวินไม่ใช่ใกล้ๆเลยครับ กว่าจะขับรถไปมาอีกเหนื่อยแย่เลย(พูดเหมือนขับเอง)
“ก็แม่กับพ่อเค้ากลับมาพักผ่อนที่บ้านน่ะ อยากแนะนำให้รู้จักลูกสะใภ้ไว้ก่อนไง” วินพูดจบผมก็หน้าร้อนวูบเลยครับ
“บ้าหรอ ไมเอาอ่ะไม่ไป” ผมเดินหนีลงจากรถทันที วินมันก็วิ่งตามผมมา
“ไปเถอะน่า นะ อัทไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พ่อกับแม่เข้าใจวินดี”
“ขอคิดดูก่อน” ผมบอกกลับไป เอาตรงๆผมยังไม่กล้ากับเรื่องของผมกับวิน เพราะมันไม่ใช่ความรักทั่วๆไปที่คนอื่นเค้าจะรับได้กันทุกคน
“ไม่ต้องคิดหรอก ถึงอัทบอกไม่ไปวินก็จะอุ้มอัทไปอยู่ดี” เฮ้อ แล้วถามทำไมเนี่ย
และเมื่อเลิกเรียนวินก็ขับรถไปส่งพรหมที่คอนโดก่อนตอนแรกพรหมก็ปฏิเสธท่าเดียวบอกว่ากลับเองได้ ให้ผมกับวินไปบ้านวินเลย แต่เจอลูกตื๋อของผมกับวินเข้าไปก็เลยต้องยอมครับ
“หิวไหมอัทกินอะไรก่อนไหม” วินถามผมขณะที่ตาก็มองถนนข้างหน้าไปด้วย
“ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวมืดรีบไปเถอะ” เมื่อผมตอบวินก็ไม่ได้ว่าอะไรผม วินขับรถมาเรื่อยๆวิวก็สวยดี จนถึงบ้านของวินตอนนี้ประมาณหกโมงเย็นแล้ว แต่ผมรู้สึกประหม่ามากๆ
“ไปเข้าบ้านกันเถอะ” วินลากผมเข้าไปในบ้านและตรงไปห้องรับแขกทันที และเมื่อผมเข้าไปก็เจอกับพ่อแม่ของวินและก็พี่ครีมพ่อวินหน้าตาโหดมากส่วนแม่ก็สวยหวานไม่แปลกเลยที่วินจะหน้าตาดี
“หวัดดีครับ พ่อ แม่ คิดถึงจังเลย” วินเข้าไปกอดพ่อกอดแม่มันส่วนผมก็ยกมือไว้ท่านทั้งสองตอนนี้ขาสั่นเลยครับ กลัวจริงๆตอนนี้
“ไม่ต้องมาอ้อน นี่ใช่ไหมไอ้เด็กที่ชื่ออัทน่ะ!!!!!” พ่อมันพูดด้วยเสียงที่โคตรจะดุ ผมถึงกับสะดุ้งและมองพื้นอย่างเดียวไม่กล้ามองหน้าเค้าเลยครับ
“ฉันถามทำไมไม่ตอบ!!!!” พ่อวินตวาดผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกว่า เริ่มมีน้ำมาเอ่อที่ขอบตาผมแล้วครับ
“นี่คุณลูกตกใจหมดแล้วไปดุลูกทำไม เดี๋ยวเถอะ.....อัทลูกมาหาแม่มาลูก” แม่มันลุกขึ้นเดินตรงมาหาผมแล้วก็กอดผม ผมก็งงสิครับอะไร
“ฮ่าๆๆๆ โอ๋ อัทพ่อล้อเล่นเฉยๆลูกไม่ต้องคิดมากนะลูกนะ” พ่อวินบอกผม ผมก็ยิ้มๆให้แต่โดนคุณแม่เล่นไปหลายบททีเดียว สรุปคือพ่อกับแม่วินรู้เรื่องของผมกับวินแล้วท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อยากเห็นตัวจริงเลยให้วินพามาวันนี้ ระหว่างกินข้าวบทสนทนาของคนห้าคนดำเนินไปอย่างเมามันส์จนเวลาล่วงเลยไปมากแล้ว คืนนี้ผมกับวินเลยต้องนอนค้างที่บ้านของวินครับ ผมเลยต้องโทรกวนให้พรหมเอาอาหารให้ลายตาลตอนเช้าด้วยโชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ไม่งั้นต้องแหกขี้ตาตื่นกันตั้งแต่เช้ามืดแน่ๆเลย
หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า (อ่าน 500770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก