หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[ิิำืben]

รักกันนานๆนะ วินอัท ออๆ ขอคู่พรหม ปีอบ เคียวหน่อยดิค่ะ อิอิ

[Nus@nT@R@]

ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย อิอิ

[tookujang]

ถึงจะเพิ่งเข้ามาอ่านแต่ก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลิกโกหกใจตัวเองงได้แล้ว แล้วจะได้รู้ว่าคนข้างตัวกำลังแขงกันจีบแข่งกันหวานอีกหลายคู่เลยคิคิ
   กดเป็ดให้คนเขียนค่ะรออ่านต่อนะ

[day9day]

หวานแบบแสบๆกันไปอ่ะนะ

[day9day]

คนแต่งหายไปใหนอ่ะ

[shizuruviola]

คนแต่งหายไปใหนอ่ะ

ขอโทษครับที่หายไปหลายวัน

พอดีไปทำงาน ไม่ใช่สิต้องบอกว่า ต้องไปทำงาน

เพราะหม่อมแม่ผู้เขียนบังคับตอนแรกขัดขืน

องค์เลยลงแม่ผู้เขียน - - ผู้เขียนเลยจำใจต้องไปทำงาน

แต่เดี๋ยวเย็นนี้จะมาต่อให้นะครับ แล้วอาทิตย์หน้าจะเริ่มมาทุกวันเหมือนเดิมจ้า

[day9day]

ขอโทษครับที่หายไปหลายวัน

พอดีไปทำงาน ไม่ใช่สิต้องบอกว่า ต้องไปทำงาน

เพราะหม่อมแม่ผู้เขียนบังคับตอนแรกขัดขืน

องค์เลยลงแม่ผู้เขียน - - ผู้เขียนเลยจำใจต้องไปทำงาน

แต่เดี๋ยวเย็นนี้จะมาต่อให้นะครับ แล้วอาทิตย์หน้าจะเริ่มมาทุกวันเหมือนเดิมจ้า

รอได้ครับ...........แต่ว่าเย็นนี้(นี้ใหนอ่ะ)นี่เค้าเรียกว่าดึกแล้วครับ?

[tawan]

น่ารักกกกกกก

ความรักแบบนี้น่ารักกกชอบบบบ

 

[shizuruviola]

Lesson 63

( Prom Part )

“ปิ๊ง ป่อง ปิ๊ง ป่อง”

“ครับๆ รอเดี๋ยว” ใครกันนะมากดออดเรียกแต่เช้าแบบนี้ นี่ก็เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเอง ดีว่าเมื่อคืนนอนเร็ว วันนี้เลยตื่นเร็วกว่าปกติ ถ้าผมยังไม่ตื่นแล้วมีคนมารบกวนการนอนของผมล่ะก็...น่าดู

“กิ๊ก...อ้าวอัทมาเรียกแต่เช้าเลยมีอะไรหรือเปล่า” ผมเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ้มต้อนรับทันที

“กวนหรือเปล่าเนี่ย พึ่งเจ็ดโมงครึ่งเอง”

“ไม่หรอก เราตื่นเร็วน่ะวันนี้...ว่าแต่อัทมีอะไรหรือเปล่า” เพราะดูจากสภาพตอนนี้ อัทยังไม่ได้อาบน้ำชัว เพราะกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดที่ใส่อยู่มันฟ้องกันเห็นๆ

“ป่าวๆ ไม่มีอะไรจะมาเรียกไปกินข้าวน่ะ”

“อ๋อ ตามสบายเถอะ เราค่อยไปหากินที่มหาลัยดีกว่า” ผมหลีกเลี่ยงการพบหน้ากับนายวินจะเป็นการดีที่สุดนั่นแหละ เพราะนายวินมันขี้หึง ถึงแม้ผมจะไม่ได้อะไรกับอัทแล้วก็เถอะแต่ผมดูออกว่ามันยังระแวงผมอยู่มาก

“ไม่เอา ก่อนไปก็กินด้วยกันก่อนก็ได้นิ” อัทพูดหน้ายู่เหมือนไม่พอใจ

“จะดีหรออัท นายวินเค้า...”

“มันไม่กล้าว่าอะไรหรอกน่าไปเร็ว” พูดจบอัทก็ดึงมือผมให้ตามเจ้าตัวไปแต่ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าตัวนิดเดียวจะเอาอะไรมาดึงผม ถึงผมจะตัวใหญ่กว่าอัทไม่มากเท่าไรก็เถอะ ผมสูง 175 หนัก 57 ก็ตามมาตรฐานชายไทยทั่วไป

“เดี๋ยวๆ เราล็อคห้องก่อน” ผมเบรกอัทไว้ก่อนเพราะห้องผมยังเปิดอ้าซ่าอยู่เลย

“อื้อๆ รีบตามมานะถ้าพรหมหนีไปนะ เราจะโกรธพรหมจริงๆด้วย” อัทพูดแบบคาดโทษแล้วก็วิ่งเข้าห้องไป

“เฮ้อ~” ผมเลยต้องเดินมาแต่งตัวอีกนิดหน่อยแล้วก็ล็อคห้องแล้วเดินตรงไปยังห้องอัท

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ผมเคาะประตูก่อนเป็นมรรยาทแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปเลย

“พรหมๆ มาในห้องครัวเลย” อื้อหือเสียงแปดหลอดจริงๆเลยนายคนนี้ ตัวก็นิดเดียวทำไมพลังเสียงสุดยอดได้ขนาดนี้ ผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปในครัว เมื่อย่างกายเข้ามาในครัวก็พบกับคนที่ผมไม่อยากจะเจอที่สุดจนได้ แถมหน้าตายังบอกบุญไม่รับอีกต่างหาก

“นั่งก่อนสิพรหม” อัทพูดขึ้นทั้งๆที่ยังง้วนอยู่กับการตักอาหาร ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นข้าวต้ม

“อื้ม” ผมตอบรับแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งทันที แต่ทีนั่งที่ผมเลือกดันไปอยู่ตรงข้ามกับนายวินพอดีซึ่งเค้าก็จ้องหน้าผมอยู่ ผมก็ทำเป็นมองไม่เห็นไปซะจะได้ไม่มีปัญหา

“นี่พรหม ประตูกอนที่ห้องมีกี่ชั้นหรอ” อัทถามผมพร้อมกับเดินเอาถ้วยข้ามต้มมาให้

“ก็มีชั้นเดียวนี่ ทำไมหรอ” ผมถามอัทกลับ กอนห้องผมกับห้องอัทก็ต้องมีเท่ากันสิเพราะมันเป็นห้องแบบเดียวกัน

“ป่าวหรอก ก็ตอนไปตามเห็นบอกว่าขอล็อคห้องแปปนึง แต่กว่าจะมาได้นานมากเลย”

“ขอโทษที พอดีเรายังแต่งตัวไม่เสร็จน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราก็แซวเล่นแต่พรหมไม่ต้องแต่งมากก็ได้หรอก สาวๆมองอยู่แล้วหล่อซะขนาดนี้” อัทพูดชมผม

“แหมอัท พูดไปเรื่อย” ผมตอบแล้วยิ้มๆกลับไปยอมรับว่าแอบเขินเล็กน้อย

“ไม่มีมรรายาทให้คนอื่นเค้าคอยกินข้าว” อยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น ใช่แล้วครับเสียงนายวินนั่นแหละ ผมเลือกที่จะเงียบไม่ตอบไปดีกว่า

“ไอ้วิน มึงนี่ปากเสีย” อัทพูดแล้วตีแขนนายวินแรงปานกลาง

“พูดเรื่องจริง” นายวินพูดเสียงเข้มแล้วก็ก้มหน้ากเมตากินข้าวต้มต่อ

“เอ่อ...อัทเราอิ่มแล้วไปก่อนล่ะนะ” ผมลุกขึ้นเอาถ้วยไปเก็บแล้วเตรียมออกจากห้อง

“เดี๋ยวสิ พรหม กินไปนิดเดียวเองอิ่มแล้วหรอ” อัทพูดขึ้นตอนที่ผมถึงประตูห้องครัว

“อื้ม เราจะรีบไปมหาลัยน่ะ” ผมตอบอัทไปแต่ก็มีเสียงนายวินแทรกขึ้นมา

“ขยันดีเนอะ สงสัยจะอยากได้เกียรตินิยม” ฟังยังไงก็แขวะผมชัดๆเลย

“ไอ้วิน!!!!” อัทพูดขึ้นเสียงแข็งแล้วหันไปจ้องหน้านายวิน

“ไม่เป็นไรหรอกอัท” ผมส่งสายตาบอกอัทว่าไม่ต้องทำอะไร

“ก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะครับ คุณวิน ผมก็ขอให้คุณไม่ต้องเรียนให้ได้เกียรตินิยมแบบผมหรอก” ผมพูดแล้วเว้นวรรคไป ทั้งห้องจึงเงียบกริบเหมือนรอฟังว่าผมจะพูดอะไรต่อไป

“แต่ผมขออวยพรให้คุณเรียนให้จบก็พอ” ผมพูดต่อนิ่มๆ นายวินหันหน้ามามองผมตาขวางทันที ผมก็ยิ้มให้กลับไป

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!” อัทระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนน้ำตาเร็ดน้ำตาไหล

“ขอตัวก่อนนะ” พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องทันที และขับรถส่วนตัวไปมหาลัยด้วยความรวดเร็ว ผมมาหาที่นั่งเงียบๆแถวตึกเรียนซึ่งมีอยู่ที่นึงที่ผมจะมาประจำเพราะมันลับตาคนและเงียบมากเหมาะแก่การอ่านหนังสือเป็นที่สุดเลย ผมนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ สักพักนึงผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาแต่สมาธิผมอยู่กับหนังสือจึงไม่ได้สนใจ

“ขยันน่าดูนี่” เสียงคุ้นๆนะ แต่ใครวะ

“...” ผมเงียบไม่ตอบและไม่เลิกอ่านหนังสือด้วยกำลังเข้าได้เข้าเข็ม

“เฮ้ หลับหรือไง” ขอภาวนาอย่าให้เป็นคนที่ผมคิดเลย

“นี่!!!!!!”

“เอ้ย เอาของเราคืนมานะ” เฮ้อ สวรรค์ไม่เคยเข้าข้างผมเลยเป็นคนที่ผมคิดจริงๆซะด้วย

“จะขยันอะไรนักหนา ยังไม่มีสอบย่อยสักหน่อย” นายป๊อปไม่ยอมคืนหนังสือให้ผม

“มันเรื่องของเราเอามานะ” ผมพยายามแย่งหนังสือคืนแต่ปัญหาคือความสูงของผมกับเค้าที่ค่อยข้างจะต่างกันแต่ไม่มากนักแต่มันก็ทำให้ผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ดี

“เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ” นายป๊อปพูดจบก็คว้าที่มือผมแล้วบีบอย่างแรง

“โอ้ย...เราเจ็บนะ ปล่อยเรา” ผมโอดครวญก็บีบมาได้เจ็บนะเนี่ย

“เจ็บก็จำไว้นะ ว่าทีหลังอย่ามาด่าเพื่อนกูอีก” อ๋อ นายวินคงบอกให้มาจัดการผมสินะ

“เพื่อนนายว่าเราก่อน ช่วยไม่ได้นี่” ผมพูดแย้งออกไปเพราะผมไม่ได้ผิดกับเรื่องนี้

“กูไม่สนใจว่าใครเริ่มว่าใครก่อนแต่มึงด่าเพื่อนกู เพราะงั้นกินหมัดกูหน่อยเป็นไง!!!!” นายป๊อปพูดจบก็เหวี่ยงหวัดใส่หน้าผมทันทีผมถึงกับเซล้มไปกองกับพื้นเพราะยังไม่ได้ตั้งตัวก่อน แต่เจ็บนะเนี่ย

“…” ผมนอนมึนอยู่กับพื้นและรู้สึกได้รสชาติฝาดเลือดหน่อยๆในปากตัวเองด้วย

“ไง เจ็บมากหรือเปล่า” ป๊อปพูดพร้อมกับบีบปากผมจนเจ็บไปหมดแต่ผมก็ไม่ร้องสักแอะถึงมันจะเจ็บมากก็ตาม

“จำไว้อย่ามาด่าเพื่อนกูอีกไม่งั้นไม่ได้โดนแค่นี้นะจะบอกให้” ป็อปพูดจบก็ปล่อยมือออกจากใบหน้าผม และเตะเข้ามาที่ท้องผมอีกทีนึงแล้วก็จากไป

“…” ผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าทำร้ายผมทำไม ผมไม่เคยทำอะไรให้เค้ามาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงเหลือเกิน ขอพักสักหน่อยละกันนะ

[aofaof]

ปาดดดดดดดดดด  ทันไหมนะ อิอิ

[Poseidon]

ม่ายยยย  ทำแบบนี้กับพรหมได้ยังไง

[khunstar]

อีบ้าาาาาาทำพรหมของช้านทำม้ายยยยยย

[tookujang]

เฺฮ้ยไหงป๊อบทำงี้อ่ะ แรกๆกะจะเชียร์สักหน่อย เชอะทีหลังอย่ามาง้อพรหมละกันชิส์
   กดเป็ดให้กำลังใจค่ะ

[maxtorpis]

มาอีกคู่ละ

[cavalli]

 

[e-ga-g]

ไอ้ปอบ เอ้ย ป๊อบ แหมมมมม ขอซักทีเถอะ :z6:ทำกับพรหมได้

[nongrak]

อยากให้ป๊อบโดนกระทืบบ้างว่ะ

[tarkung]

จะตามอ่านต่อไปนะคร้าบบบ

[ิิำืben]

แงๆๆทาพรหมไมอ่ะ อีวินนิสัยเสีย
อีป๊อบเลว ไม่ยกพรหมให้แระ
ยกให้เคียวแทนดีก่านะคนเขียนนะๆๆ

[basza2x]

  อัดกลับเลย

[day9day]

อะไรกันนี่

[pitsanu33]

มาต่อ  ด่วนๆ  เลยครับ

[kolapapaya]

แว๊กกก พรหมถูกกระทำชำเีรา ทำไมป๊อบทำงี้เนี่ย ตอนแรกๆดูไม่เป็นคนโหดเลย  ไม่น่าเชื่อ

สงสารพรหม 

[cavalli]

 

[HEROGOLF]

ทำร้ายพรหม ทำไหมม

[shizuruviola]

Lesson 64

( Autt Part )

“อุ๊บ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

“ตลกมากหรือไงฮะ” ไอ้พูดเสียงแข็งใส่ผม ก็มันน่าขำจริงๆนิ โดนพรหมด่าทางอ้อมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าพรหมด่าคนเป็น ด่าทีนี้เจ็บลึกเลยแฮะคงเพราะเป็นคนนิ่งๆเวลาพูดอะไรทีเลยดูมีพลัง มีอำนาจ

“ตลกสิ สมน้ำหน้ามึงอยู่ดีๆไม่ชอบ ชอบให้คนอื่นเค้าด่า” ผมหันไปบอกมัน

“เดี๋ยวมันจะขำไม่ออก หึ” ไอ้วินทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วก็หันกลับไปขับรถต่อจนถึงมหาลัย

“ไอ้วิน กูไปหาพวกไอซ์ก่อนนะ” ผมยืนบอกมันข้างรถ

“อือ แต่กูคงไม่ไปด้วยนะ ต้องไปดูงานน่ะ”

“อืมๆ กูไปละ” พูดจบผมก็ปิดประตูรถแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังโรงอาหารทันที

“แฮ่~” ผมแกล้งให้ไอซ์ตกใจ มันก็หันหน้ามาหาผมช้าๆ

“อุ้ย....ตกใจ” มันพูดหน้าตายแล้วก็หันกลับไปเม้าส์กับพวกไอ้เตยต่อ

“เออ ใช่สิกูมันไม่สำคัญ ไม่สนใจกูเลย” ผมแกล้งทำแก้มป่องงอนมัน

“โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะน้องอัท เดี๋ยวมันจะหน้าสมเพซค่ะไม่ใช่น่ารัก” อีห่านี่หรอกด่ากูอีกแล้วนะมึงอ่ะ

“โถ ใครเค้าจะสวยเหมือนมึงล่ะ อีช้างเอราวัณ” ผมด่ามันกลับไป

“ต๊ายยยย คงหาไม่ได้หรอกค่ะคนสวยแบบฉันน่ะ แต่ที่หาได้น่ะคือสภาพศพของมึงที่จะตายคาตีนกูเนี่ย หาง่ายมากเลย!!!!” พูดจบไอซ์ลุกขึ้นทันที รายการต่อไปคือวิ่งครับ เพราะถ้าโดนไอซ์จับได้ไม่เคยได้แผลต่ำกว่าสามที่เลย

“อัท พอแล้วกูเหนื่อย” ไอซ์หยุดวิ่งแล้วยืนเป็นหมาหอบแดกเลยครับ หลังจากที่วิ่งไล่กันมาได้สักพักนึงเหงื่อก็ไหลเต็มเสื้อไปหมด

“เออ กูก็เหนื่อยแล้ว” ผมบอกมันแล้วก็เดินเข้าไปหามันแต่เมื่อผมกำลังถึงตัวมัน

“จับได้แล้ว” ไอซ์มันจับไหล่ผมทั้งสองข้างไว้อย่างแน่น

“เฮ้ย ขี้โกงนี่หว่า” ผมแกล้งทำร้องลั่น

“ขี้โกงอะไร ของแบบนี้มันอยู่ที่ไหวพริบเว้ย” ไอซ์พูดแล้วยิ้มหน้าระรื่นเชียว แต่ขอโทษทีกูตามมึงทันอ่ะนะ

“หลุดได้แล้วเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ” ผมเยาะเย้ยมันเพราะผมนั่งลงกับพื้นแล้วสไลด์ตัวออกมาจากบริเวณที่ไอซ์ยืนอยู่ผมเลยหลุดออกมาจากมันได้

“โอ้ย  พอและกูขี้เกลียดล่ะ แม่งเดี๋ยวนี้เร็วปานวอกเลยนะมึงอ่ะ” ไอซ์บ่นปนด่าผมแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะยังไงมันก็เห่าอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆๆ

“ถ้าไม่เร็วปานวอกกูก็โดนช้างจับกระทืบดิ” ผมพูดแล้วก็เดินตรงเข้าไปหามันครั้งนี้เราเลิกเล่นกันจริงๆครับ เพราะตอนนี้เสื้อนักศึกษาผมเปียกเหงื่อโชกไปหมดเลย แล้วเสื้อมันสีขาวด้วยมันเลยทำให้เห็นเนื้อหนังภายใต้เสื้อผม

“ไอซ์ มึงจะไปเรียนเลยป่าววะ” เมื่อเดินกันมาสักครู่ผมก็ถามมันขึ้น

“ไปเลยดิวะ” มันตอบกลับมา

“เออ งั้นแยกกันตรงนี้แหละเดี๋ยวกูก็จะไปเรียนเลย” ผมบอกมันเพราะตึกที่ผมกับมันเรียนมันคนละทางกันอ่ะ

“เออๆ แล้วเจอกัน” ผมกับมันโบกมือลากันเสร็จ ก็ต่างคนต่างไปผมมุ่งหน้าเดินไปยังตึกที่เรียนแต่ดันต้องผ่านตึกวิศวะน่ะสิ แล้วพวกเนี่ยโคตรเถื่อนเลยแถมห้าวอีกต่างหากเพราะพึ่งจะปีหนึ่ง ส่วนพวกปีสองเป็นต้นไปเลิกห้าวแล้วออกแนวจะสุภาพด้วยซ้ำ

“เฮ้ คนสวย ฮิ้ว~” กูว่าแล้ว แม่มึงสิสวยอ่ะ แต่ผมไม่สนใจเพราะยังไงพวกมันก็มากกว่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบๆเดินผ่านๆไปซะ

“เดี๋ยวสิ หยิ่งหรอเรียกแล้วไม่หันอ่ะ” คราวนี้มันตามมารั้งข้อมือผมด้วย

“เฮ้ย อะไรมึง” ผมหันไปตวาดมัน

“อ้าวๆ พูดด้วยดีๆนะเนี่ยคนสวย เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำซะเลยนี่” มันพูดเหมือนหมาหยอกไก่ แต่โทษทีไก่ตัวนี่หยอกยาก!!!!

“ชั้นต่ำแบบพวกมึงกูไม่เอาทำผัวหรอก” ผมเถียงมันพยายามปั้นหน้าให้ขรึมๆ

“แน่หรือเปล่า แต่งตัวมายั่วซะขนาดนี้แล้วนะ” มันเอามือมาลูบตัวผม ผมเสียวสันหลังวาบแต่เสียวแบบขยะแขยงบอกไม่ถูกเลย

“ยั่วแม่มึงเหอะ ปล่อยกู” ผมพยายามสะบัดให้หลุดจากมันแต่แม่งสะบัดยังไงก็ไม่หลุด

“ปากดีนะมึง แบบเนี่ยกูชอบ...เฮ้ย พวกมึงหลบดิ” มันหันไปสั่งเพื่อนมัน เพื่อนมันก็ลงจากโต๊ะกันไปหมด

“เฮ้ย ปล่อยกูนะโว้ยยย ไอ้พวกชิงหมาเกิด” มันลากผมมากดไว้ที่โต๊ะ ผมพยายามดิ้นสุดชีวิต ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย

“เฉยๆสิ เดี๋ยวก็จะสนุกแล้ว หึหึ” พูดจบผมก็รู้สึกถึงเนื้อร้อนๆ ที่ทาบลงมาที่คอผม แถมมันยังขบคอผมเป็นระยะๆด้วย

“ช่วยด้วย!!!!!!!! ไอ้วินช่วยกูด้วย” ผมพยายามร้องตะโกนให้เสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แหกปากทำไมล่ะ นอนดีๆไม่ชอบใช่ไหม!!!! ผลั๊ววววว” เสียงหมัดกระแทกลงที่ท้องผม กี่ครั้งแล้วที่เกือบจะโดนข่มขืน ทำไมผมเป็นคนที่ซวยได้โล่ขนาดนี้เนี่ย

“เฮ้ย พวกมึงทำอะไรกัน” มีเสียงๆหนึ่งขัดจังหวะมัน มันก็ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแล้วหันไปมอง

“เรื่องของกูมึงอย่าเสือก” ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปดูเจ้าของเสียงนั้น....พี่ตัสนี่ โห้ สวรรค์โปรดผมจริงๆเลย

“กูจะไม่เสือกถ้าคนที่อยู่ใต้ตัวมึงไม่ใช่น้องกู” พี่ตัสพูดเสียงแข็ง

“อ้าว น้องมึงหรอ แต่ก็นะ น่ากินทั้งพี่ทั้งน้องเลยว่ะ พวกมึงว่าไหม ฮ่าๆๆๆ” มันพูดแล้วหันไปขำกับเพื่อนของมัน

“ขอเตือนไว้อย่าง อย่าทำให้กูโกรธ ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอกนะ” พี่ตัสพูดข่มขวัญพวกมัน แต่พวกมันก็ยังมึนหน้าใสพี่ตัสอยู่

“กูจะรับคำเตือนมึงไว้ละกัน ใสหัวไปซะมึงนะ” มันตะโกนพูดใส่พี่ตัส ผมเห็นพี่ตัสกำหมัดแน่น แล้วแกก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน และพักเดียวเท่านั้นแหละคนที่คาดว่าพี่ตัสจะโทรตามก็มาถึง

“ตัสมีอะไร” พี่เบิร์ด เดินเขามาหาพี่ตัส

“ตัวเองดู ไอ้เด็กเวรมันปีนเกลียวเค้า แล้วดูมันดิจะทำอัทด้วย” พี่ตัสชี้ให้พี่เบิร์ดดูผม

“แล้วจะเอาไง” พี่เบิร์ดถามพี่ตัสและตอนนี้เองที่รถมอเตอร์ไซต์ รถกระบะ รถเก่ง เริ่มทยอยมาล้อมตึกวิศวะไว้หมดแล้ว ผมเห็นพวกมันมองกันเริ่กลั่กเลย

“เห้ย ไอ้เบิร์ดไหนใครวะ มันกล้ามีเรื่องกับพวกเรา” ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพี่เบิร์ด

“ถามตัสดิ” พี่เบิร์ดโยนต่อให้พี่ตัส

“นู้นไงน่ะ น้องผมโดนทำร้ายว่ะพี่” พี่ตัสชี้หน้าพวกมันที่ตอนนี้หน้าหดกันเหลือสองนิ้วแล้วครับ สมน้ำหน้าพวกมึงเจอของจริงซะบ้าง

“แล้วเอาไงดีล่ะจ๊ะ” ผู้ชายคนนั้นหันไปถามพี่ตัสแล้วยิ้มๆ  พี่ตัสก็ยิ้มตอบกลับไปในตอนแรกแล้วก็เปลี่ยนเสียงเป็นโหมดน่ากลัวที่สุดที่เคยได้ยินชายคนนี้พูด

“เก็บมันซะ!!!!!!!!”

[tawan]

  ไม่นะรีบมาต่อออออออ

 

 

[khunstar]

เรื่องพรหมยังไม่เคลียร์เลยอ่าาาาาา

[omyim_jjj]

พี่ตัส น่ากลัวอ่ะ

[tookujang]

อ่ะเจ้ย ไหงสั้นเงี้ยะ รีบมาต่อไวไวนะค้างง่ะ
ต่อพรหมด้วยก็ดี อิอิ