ต้องขออภัยค่ะ วันนี้ทัดออนทัวร์มากๆ ไปงานแต่งเพื่อนที่ปทุมฯ ช่วงเช้า
ทั้งที่เมื่อคืนเลิกเที่ยงคืน แต่ต้องตื่นเช้าในวันหยุด ตกบ่ายต้องกลับมาแถวอโศก
เพื่อเยี่ยมชมนิทรรศการของเจ้านาย ...ที่จัดขึ้นทุกปี และตบท้ายด้วยการ
ไปทำงานแถวอโศกเช่นเดิม วันนี้กลับมากะจะแต่งต่อ แต่หลับอ่ะค่ะ
ตื่นมาก็รีบปั่น โฮะ ๆๆๆๆ หวังว่าจะไม่ว่ากันเน๊าะตะเอง
:reall
y2:
++พิเศษ สั้น ๆ -- เป้ 100%++ผมแกล้งวางมือบนขาอ่อนไอ้ตัวเล็ก แทรกมือจับไปถึงขาด้านในใกล้จุดยุทธศาตร์ ไอ้ตัวเล็กสะดุ้งโหยง
(วันนี้ไอ้ตัวเล็กมันใส่กางเกงขาสั้นเนื้อบางจึงรับสัมผัสไ้ด้ดีเป็นพิเศษ )
หันขวัญมามองหน้าผม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปพอดี
(แบบว่าผมได้จัดวางตำแหน่งไว้ในหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หึหึ)
ทำให้จมูกของเราทั้งคู่เสียดสีกันเบา ๆ ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย
ที่ซ่อนความโหยหาไว้เบื้องหลัง ไอ้ปิงปองจ้องผมกลับราวกับว่าผมสะกดมันไว้
ริมฝีปากระเรื่อเผยอน้อย ๆ ราวกับเรียกร้องสัมผัสจากผม ผมค่อยๆ แตะริมฝีปากตัวเองกับปากบางเบาๆ
เจ้าของริมฝีปากบางหลับตาพริ้มมมมมมมม มือจิกแน่นที่ขาผม ผมเลื่อนริมฝีปากเพื่อครอบปากบางโดยสมบูรณ์
แทรกลิ้นร้อนๆ เพื่อชิมความหวานของอีกฝ่าย
"อืืือออออออ " ปิงปองครางหวาน ราวกับเผลอไผล มืออีกข้างจิกไหล่ผมจนเจ็บบอกให้รับรู้ถึงอารมณ์อีกฝ่าย
ว่าคุกกลุ่นขนาดไหน ผมเลือกที่จะค่อย ๆ ดื่มด่ำความหวาน แต่เนิ่นนาน มากกว่าเร่งรีบลุกล้ำ
จนไอ้ตัวเล็กรู้สึกตัวว่าถูกลุกลาน ผมไล้มือเสียดสีที่ขาอ่อนด้านในใกล้ๆ กับไอติมร้อนของไอ้ตัวเล็ก
"อ๊ะ......." มันเผลอแอ่นตัวรับสัมผัส ดันไอติมร้อนให้แตะโดนมือผม แม้จะมีผ้ากางกั้น
ผมแทรกมือกอบกุมไอติมร้อน สัมผัสเล่นด้านนอกกางเกงใน
"ปะ..เป้ อืืืืืืออออ อย่า" ไอ้ตัวเล็กหอบหายใจแรง ด้วยแรงแห่งปรารถนา แต่เหมือนสติจะกลับมาแล้ว
มันจับมือผมที่ไล้มือ วนรอบแท่งไอติมร้อนกำลังพยายามจะแทรกเข้าหาท่อนเนื้อ ให้หยุด
ค่อยๆ ดันตัวผมออกห่าง ผมชะงักไม่คิดว่าปิงปองจะใจแข็งขนาดนี้ .... แล้วผมจะทำยังไงดี
ถ้าผมหยุดตอนนี้ คงไม่พ้นต้องกลับไปนอนคนเดียวให้เปลี่ยวใจ แล้วนอนยังไงก็นอนไม่หลับอยู่ดี
คิดแต่อยากจะสัมผัสแต่คนตรงหน้า ผมมองหน้าสุดที่รักของผมนิดหนึ่งก่อนจะปล่อยมือออกอย่างว่าง่าย
ในหัวก็วุ่นวายคิดหาวิธีจะสานต่อ ไอ้ตัวเล็กตรงหน้านอนหอบแทบหมดแรงอยู่แล้วแท้ๆ ยอมให้ผมจูบแล้วแท้ๆ
กลับเป็นผมที่ไม่มีปัญญาจะทำให้คนตรงหน้าหวั่นไหว ริมฝีปากบางแดงปลั่งจากรสรักของผม เผยอหน่อย
กลายเป็นว่าตอนนี้เป็นผมเองที่แทบจะทนไม่ไหว
"เป้ กลับก่อนนะ.. นะนะ มึงกลับก่อนวันนี้" ไอ้ตัวเล็กระร่ำระรักบอกเมื่อได้สติ ผมหน้าเสีย แถมยังใจเสียอีก
ได้แต่เม้มปากแน่น ไม่มีปัญญาจะต่อรองหรือทักท้วง ทำได้แค่ต่อว่าทางสายตา ทั้งที่ใจผมอยากอยู่ที่นี่ อยากอยู่กับมัน
ได้แต่น้อยใจ....ทำไมมันไม่เข้าใจผมบ้าง "รัก" ที่ผมมีมากมายจนล้นเอ่อ รักมาก....จนแทบจะทนเก็บไว้ไม่ไหว
อยากจะบอก อยากแสดงออกมา อยากสัมผัส ปรารถนา ....ในตัวมัน แต่ว่า.........มัน
.
.
"ไม่ต้องการ"
.
.
ต่อให้รอนานแค่ไหนก็รอได้...... ถ้ารอมัน
.
.
กลัวแต่ว่า
.
.
.
มัน..."ไม่ต้องการ" ให้ผม "รอ".
.
.
"ขอโทษนะ.......ปิงปอง" ผมเอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้
("รัก" ของกุ มึงยังต้องการอยู่รึเปล่านะ)
"ขอกอดหน่อยครับ ...จะกลับแล้ว ขอแค่นี้ได้ใช่ไหม" ผมยังคงส่งยิ้มไปให้ ผมไม่รู้หรอกว่าหน้าตาผมตอนนี้เป็นไง
รู้แต่ว่าคนตรงหน้ามองผมตอบเงียบๆ ก่อนจะพยักหน้าใจดีให้ผมกอด ผมเอื้อมมือกอดสุดที่รักของผม
อยากจะให้มันจมหายเข้าไปในอกผม ... อยากใ้หรับรู้ความรู้สึกผมบ้าง
(เพราะว่า...มันมากไปสินะ มึงถึงไม่ต้องการ)
"ปิงปอง" ผมเอ่ยเสียงเบา กับมันตัดใจยังไงก็ไม่เคยทำได้สักที ผมผ่อนลมหายใจยาวๆ ช่างแผ่วเบาเหลือเกิน
"หืม?"
"ขอโทษ..ที่รบกวนครับ ต่อไปจะไม่กวนแล้วนะ" ไอ้ตัวเล็กดันตัวผมออก ดวงตาส่ายไปมาพยายามจ้องลึกเข้ามาในตาผม
"หมายความว่าไง? เป้"
"ป่าว กุกวนมึงมากไปใช่มั้ย?? เลยรำคาญรึเปล่า? ต่อไปกุจะพยามยามไม่รบกวนแล้วกันนะ
มึงไม่มีความสุขใช่ไหมที่มีกุอยู่ใกล้ ๆ อึดอัดรึเปล่า? บอกกุตรงๆ ได้นะ ไม่ต้องบ่ายเบี่ยงหรอก
พูดกันตรง ๆ สบายใจกว่าจริงมั้ย? ทั้งมึงและกุก็จะได้เคลียร์ตัวเองไง สำหรับกุ กุเคยบอกแล้วกุเป็นอะไรก็ได้"
ผมพูดความจริง น้ำเสียงไม่ได้ประชดหรือน้อยใจ ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง... ถ้ามันไม่มีความสุข
ผม....ก็ไม่มีเหมือนกัน อยากเห็นมันยิ้ม และมีความสุข ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนที่ยืนข้าง ๆ มันก็ไม่เป็นไร
ก็บอกแล้วว่า............แค่ได้รักมันอย่างนี้ก็พอใจแล้ว ได้รักมันมาขนาดนี้ก็เกินที่คาดไว้ตั้งเท่าไหร่
เสียใจเหรอ?? ก็คงใช่แต่คงไม่เท่าที่ผมเป็นเจ้าของมันแล้ว ...ทำมันร้องไห้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่ต้องอยู่กับกุดีกว่า
"ถ้าไม่กล้าพูด...ค่อยโทรบอกก็ได้ครับ" ผมลูบหัวไอ้ตัวเล็กตรงหน้า
(ช่วยยิ้มให้กุหน่อยได้มั้ย อย่าทำหน้าร้องไห้ อย่างน้อยให้กุได้มีสิทธิ์ได้รับรอยยิ้มจากมึงก็ยังดี)
"อย่าร้องไห้นะครับคนดี กุไม่เป็นไรหรอก ....ยังไงก็จะอยู่ข้างๆ มึงเหมือนเดิม" ผมยิ้มให้มันอีก เผื่อมันจะยิ้มตอบกลับบ้าง
มันร้องไห้ ......... ส่ายหน้าไปมา เหมือนมีคำพูดที่พูดไม่ออก คงอยากอยู่คนเดียวละม้าง?
"กุกลับล่ะนะ...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ" ผมกดจูบเบาๆ ที่หัวไอ้ตัวเล็ก เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้น
ผมก้าวตรงไปที่ประตูแต่.....ก็ต้องสะดุด เมื่อเสื้อผมถูกคนตัวเล็กดึงไว้แน่น น้ำตาอาบแก้ม ส่ายหน้าไปมา
ผมเองก็แทบทนที่จะยืนตรงนี้ไม่ไหว ถึงจะบอกว่าทำใจไว้แล้ว ..........เจ็บ เจ็บมาก อยากไปให้พ้นจากตรงนี้
อยากหลบไปเลียแผลใจตัวเองเหมือนกัน ผมมองนิ่งไปที่ปิงปอง มันส่ายหน้าหยิก ๆ
"ผิ...ด ...ฮึกๆ"
"มึง...เ...ข้า..ใจ...ผิด ...ฮึก"
"อ....ย่า ฮึก ๆ...ไป.. ."
".. มึง...ฮึก ๆ....เ...ข้า.ใจผิด "
"..ฮึกๆ ....อย่..า ..ทิ้ง...กุ..."
". มึ..ง ฮึก ๆ ...สัญ...ญา...แล้..ว" ไอ้ตัวเล็กบอกอยากอย่างยากลำบาก น้ำตาที่ไหลใบหน้าแดงกล่ำ
ผมคุกเข่าลงตรงหน้าไอ้ตัวเล็กของผม ดึงมันเข้ามากอดแน่น ๆ เสียใจที ยิ้มอย่างยินดี แก้มแทบปริ
เสียใจที่เข้าใจผิด........... แล้วทำไมมันต้องปฏิเสธผมขนาดนั้นด้วยหล่ะ ผมดันคนตรงหน้าออก
มองริมฝีปากแดงกล่ำ กับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
"ไม่ทิ้งๆ บอกแล้วไงยังไงกุก็จะอยู่ข้างๆ มึง รักนะครับคนดี" ผมกอดคนตรงหน้าอีกครั้ง ซุกจมูกสูดดดดม
ซอกคอหอมของคนตรงหน้า น่ารักเหลือเกินนนนน
"ทำไมต้องปฏิเสธกุขนาดนั้น ทั้งๆ ที่มึงต้องการขนาดนั้นแท้ ๆ" ผมถามไม่อยากคาใจ ไม่อยากคิดเองเออเองอีกแล้ว
"กุ....เจ็บอยู่" ไอ้ตัวเล็กกุ้มหน้างุด ตอบอายๆ หน้าแดงแปร๊ดดดดดดดดดดดดดดด
"หึหึ" ผมอมยิ้มขำ เรื่องแค่นี้เอง บอกตรง ๆ ก็ได้ ผมก็ไม่ได้หื่นขนาดจะทำอย่างเีดียวหรอกนะ หึหึ
(หรอออออออออออออออ ไม่หื่นเลยเน๊าะ /// คนเขียนประชด แหะๆ แต่เป้คงไม่ได้ยินหรอกค่ะ)
(ผมทนไหวครับพี่ เพื่อคนที่รัก หึหึ ขอแก้ตัวหน่อย พี่นะแหล่ะทำผมหื่นเว่อร์ ไม่ได้เยอะขนาดนั้นซะหน่อย)
(เคี๊ยกกกกกกกกกกกก ......... แห่ะๆ เถียงไม่ออก หุหุหุ--ทำได้แค่แกล้งยิ้มทำหน้าใสซื่อ)
"หัวเราะไมอ่ะ... เชี่ยนี่" เอาแล้วครับอายแล้วพาล ฮ่าๆๆๆ น่ารักอ่ะ
"มึงเจ็บกุก็ไม่ทำไง...แต่มึงอยากกุก็ทำให้ได้นะครับที่รัก" ผมตอบ กดไอ้ตัวเล็ก ขบเบาๆ ที่ไอติมร้อนผ่านผ้าบาง
"อ๊ะ...เป้ ... อื๊อออออออออออ" ไอ้ตัวเล็กครางหวาน มือจิกไหล่ผมแน่น ผมจัดการแกะเสื้อผ้าที่เกะกะทิ้ง
ตั้งหน้าตั้งตาทำรัก ...ให้ที่รัก ไอติมแท่งร้อน...ถูกริมฝีปากร้อนๆ ครอบครอง ไล้เลีย ดูดกลืน
ไอ้ตัวเล็กแอ่นสะโพกรับอย่างลืมตัว เลื่อนมือมาจิกที่หัวผมแทน ไอติมร้อนๆ กระแทกสวนอย่างลืมตัว
"อ่ะ.." ผมลากลิ้นชอนไช หัวไอติมอย่างหลงไหล อร่อย
"อ๊ะ" ผมแกล้งดูด แรงๆ จนไอ้ตัวเล็กสะดุ้งด้วยความเสียว
.
.
".ปะ..เป้ อ๊าาาาาาาาาา อื๊ออออออออออ" ไอ้ตัวเล็กร้องเสียงหลง เกร็งกระตุก มือจิกผมแน่นกว่าเดิม
ก่อนจะพ่นน้ำรักสีข่าวขุ่นเต็มปากผม ผมดูดกลืนน้ำรัก ....ราวกับโหยหามาแสนนาน
อยากจะดื่มทุกหยาดหยุด ไม่ให้หลงเหลือ ผมดูดรอบไอติมอีกครั้งทำความสะอาด
หันไปมองไอ้ตัวเล็กที่นอนหายใจรวยริน หน้าแดงแปร๊ดดดดดดดดดด น่ารักเหลือเกิน
ผมก้มลงไปจูดปากแดง ๆ ของคนตรงหน้า ยิ้มหวานให้มัน รู้สึกภูมิใจในฝีมือตัวเอง
"รักนะครับ.....ที่รัก ที่หลังบอกกุตรงๆ นะ อย่าผลักไสกุอย่างนี้ ใจจะขาด เวลาไม่ชอบ
เจ็บ ก็บอกได้นะ ..มีอะไรก็ขอให้บอก.. บอกแล้วไงถ้ามึงไม่มีความสุข กุก็ไม่มีความสุขหรอก" ผมบอกสุดที่รัก
พลางถูไถจมูกตัวเองกับจมูกได้รูปของคนตรงหน้า .... มันยิ้มอาย ๆ
"อืมม" ไอ้ตัวเล็กตอบรับอย่างว่าง่าย
"เสียว"
"อะไร" ผมงง อยู่ๆ มันก็พูดลอย ๆ
"ก็มึงบอกว่ามีอะไรก็ให้บอกไง" มันส่งยิ้มกวนๆ มาให้แล้วครับ
"เสี่ยวว่ะ ..มึงอ่ะ" ผมยิ้มขำ
"กุกลับมาได้แล้วรึเปล่า หรือต้องรอครบอาทิตย์ก่อน" ผมถาม
"ก็...ถ้ามึงไม่ทำอะไรกุก็...จะมาก็มาดิ" ไอ้ตัวเล็กตอบหันหน้ามองฝนังซะงั้น
"งั้นกุไปก่อนนะ" ผมว่าแล้วลุกขึ้นอย่างเร็ว ไอ้ตัวเล็กทำหน้าเหรอหรา รีบลุกขึ้นดึงเสื้อผมไว้
"เอ๊า...มึงจะไปไหน" ปากเล็กๆ นั่นถาม น่าดูดชะมัด หึหึ ผมยิ้มตอบกลับ
"รีบไปเก็บของมาห้องนี้ไงครับที่รัก" ผมจูบเบา ๆ ที่เปลือกตา ไอ้เด็กขี้กลัว
มันทำหน้าเหรอหรา เขินอายที่เข้าใจผิด ...ก่อนจะทำเนียน ๆ ปล่อยชายเสื้อผม
"ก็ไปดิ ...ใครว่า" ทำเป็นไล่ส่งผม
"คร๊าบบบบบบบบบ เดี๋ยวกุมานะ" ผมว่ามองมันยิ้ม ๆ
ผมเดินกำลังจะเดินไปที่ประตู
"กลับมาเร็ว ๆ นะ" เสียงไอ้ตัวเล็กตะโกนตามมา ผมหันไปมอง
"กุคิดถึง" ไอ้ตัวเล็กว่า
โอ้โห !! ผมแทบจะจุดพลุฉลอง ...............อ๊ากกกกกกกกกก น่ารักโคตร จะทนไหวมั้ยเนี่ย
ได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็วิ่งหางจุกตูด ติดสปีดเร็วกว่านรก เพื่อรีบกลับมาหา "คนรัก"
ความรัก .. .. ไม่ใช่แค่เรื่องของ"คุณกับผม" แต่มันเป็นเรื่องของ "เรา"
อย่าลืมว่าทุกๆ อย่างที่กระทบจิตใจคนๆ หนึ่ง มันก็มักจะส่งผลกับอีกคนเสมอ
"รัก" ไม่ได้มีไว้ให้แค่ตัวเองมีความสุข แต่มันต้องหมายถึง "เรา" มีความสุข
อย่าเห็นแก่ตัว อย่ารอ..แค่จะรับ หรืออย่าเลือก...แค่จะให้
ความรักที่เป็นของคนสองคน จงรู้จักทั้งให้และรับ
การเลือกให้อย่างเดียว ก็เหมือนเติมน้ำในตุ่มที่รั่ว ไม่ว่าเติมเท่าไหร่...มันก็ไม่เคยเต็ม
แล้วความรัก...ที่พยายามมอบให้ ก็จะค่อยๆจางหาย เพราหัวใจคนนั้นมีความรู้สึก
สักวัน...ใจที่อ่อนล้า ก็จะค่อยๆตายลงไปในไม่ช้า อย่ารอ.......ให้เวลานำพา
ความรัก.....ให้ไปถึงตรงนั้น เพราะคุณอาจจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมา
อย่ารู้คุณค่าของของที่เสียไป...........ในวันที่ไม่มีมันอยู่
หัวข้อ: (เรื่องไม่สั้น) ยอม...มึงคนเีดียวอ่ะ++ทะเล ~สารภาพ P.21 1/4/12 (อ่าน 174234 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก