ขอบคุณสำหรับทุกความห่วงใยค่ะ เพราะทำงานหนักมากไม่ค่อยได้นอน มาเป็นเดือนๆ
ตอนนี้เลยไม่สบายหนักไปหน่อย แต่พยายามรักษาสุขภาพให้หายค่ะ ขอบคุณทุกำลังใจ
เป็นตอนพิเศษที่ยาว พอๆ กับเรื่องที่แต่งเลยรึเปล่า อีกตอนเดียวจะจบแล้วค่ะ แต่น่าจะต้อง
แยกทีละครึ่งเหมือนเดิม อิอิ
(ต่อ)
"แล้ว...แล้วถ้าพวกมันรับไม่ได้หล่ะ" ไอ้ป่วนถามเสียงเจือสะอื้นอยู่กับอกผม มืออีกข้างกำแน่นที่เสื้อผม
"ถ้าเป็นอย่างนั้้นก็ช่วยไม่ได้......เราก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของพวกมัน " ผมกระชับกอดแน่นขึ้นอีก
ลูบหัวทุยๆ ของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังกลั้นสะอื้นจนตัวโยน..... ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเจ็บ แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้
ปล่อยให้คนตรงหน้าร้องไห้เงียบๆ จนผมเองรู้สึกเจ็บตามไปด้วย
"นัย....ฟังนะกุกับมึงไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่รักกัน ดังนั้นถึงพวกมันจะไม่เข้าใจหรือรับไม่ได้
มึงก็ไม่จำเป็นต้องเสียใจเข้าใจมั้ย ถ้าพวกมันเลือกที่จะไม่มีพวกเราในกลุ่ม แต่มึงก็ยังมีกุนะนัย
ถ้ามึงยังห่วงพวกมันเราก็ยังมองพวกมันอยู่ห่างๆ ได้ เราจะได้เจอกับพวกมันแน่นอน...ถึงพวกมันจะไม่ต้องการ
แต่เราก็ยังอยู่บนโลกใบเดียวกัน ถึงจะเอื้อมไม่ถึงแต่ก็มองเห็น เราสามารถยื่นมือไปได้ทุกครั้งที่มันต้องการนะ
คำว่า "เพื่อน" ไม่เคยตายหรอก จนวันตายพวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน เราก็แค่รักกัน.......จำไว้ แค่รักกัน
มันไม่ได้ผิดอะไรเลยครับที่รัก" ผมกดจูบแรงๆ ที่หัวไอ้ป่วน มันพยักหน้าหงึกๆ เบาๆ ก่อนที่แรงสะอื้น....
จะค่อยๆ จางไป พร้อมกับแทนที่ด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ ทำให้ผมรู้ว่าที่รักของผมคงหลับไปแล้ว
ผมลูบหลังมันเบาๆ .... ก่อนจะปล่อยให้ความง่วงเข้าครอบงำ แล้วผลอยหลับไปในที่สุด
.
.
.
.
"เป้....เป้มึงเห็นแบบที่กุเห็นมั้ย" ไอ้ตัวเล็กกระตุกเสื้อผมอยู่บนเตียง มันนอนตะแคงหันหน้าเข้ามาหาผม
ที่นอนตะแคงหันมาหามันอยู่แล้ว หลังจากที่ไอ้ตัวดีช็อคอ้าปากค้างจนกระทั่งผมลากมันกับมาที่ห้อง
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เราทั้งสองคนแล้ว ลากมันขึ้นเตียงปิดไฟนอน
นี่เป็นประโยคแรกที่ไอ้คนจิตหลุดพูดกับผม เหมือนวิญญาณที่หลุดลอยได้กลับมายังร่างเนื่องจากเสียงปิดสวิตซ์ไฟ
ที่หัวเตียง มันจ้องมาที่ผมตาแป๋วเมื่อเห็นผมไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก็ถึงขั้นกระตุกเสื้อไม่ให้ผมหลับตาซะงั้น
ผมอดยิ้มขำไม่ได้ แม่ง...........โล่งใจหล่ะซี่ปิดมาตั้งนาน หึหึ ที่แท้เปิดไปซะตั้งแต่แรกก็จบหลบๆ ซ่อนๆ ซะเหนื่อย
"อืม เห็นแล้วไง?" ผมตอบคำถามอย่างไม่ใส่ใจ ยิ่งขำขึ้นไปอีกเมื่อพอเห็นเค้าหน้าลางๆ ว่าคนตรงหน้าเริ่มหงุดหงิด
"มึงก็เห็นว่าไอ้เอกกับไอ้นัย มัน~ อืมมมมมม" ผมปิดปากไอ้ตัวดี ที่กำลังจะเอ่ยบอกเล่าเรื่องราวที่ผมเห็นชัดอยู่แล้ว
ก่อนจะละปากหวานๆ ออก ไอ้ตัวดีทุบอกผมหนัก ๆ ผมได้แต่ขำ มันทำปากย่นใส่ ผมแตะจูบเบา ๆ อย่างคุ้นเคย
"รู้แล้วคร๊าบบบบบบบบบ เห็นเต็มสองตากุเลยไม่ต้องเล่าหรอก แล้วไง? ก็เหมือนมึงกะกุไง ไม่ดีเหรอไม่ต้องปิดแล้ว"
ผมบอก กดจูบที่หัวไอ้ตัวเล็กเบาๆ ก่อนเขี่ยเส้นผมที่กำลังละใบหน้าอีกฝ่ายเล่น
"อือออ ก้อ........ดี~" มันอมยิ้มเล็ก แต่สายตากลับหลุบต่ำแอบซ่อนความดีใจไม่ให้ผมเห็น
(หึหึ ...แต่เสียใจว่ะ ไม่ทันแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบ เป้เห็นเต็มสองตาเลยครับ กรั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ผมยิ้มกว้างง กดจมูกคมๆ กับหน้าฝากคนตรงหน้า ไอ้ตัวดีหันมามองก่อนจะทุบอกผมเบาๆ
ผมดึงมันมากอดแน่นๆ ............................. มีความสุข ไม่รู้ว่ารอเวลานี้มานานแค่ไหน
ไม่อยากปกปิด อยากจะตะโกนบอกคนทั้งโลกให้รู้ด้วยซ้ำว่า ....... ไอ้ตัวเล็กที่ผมกอดอยู่นี้
มีผมเป็นเจ้าของ จับจองไว้แล้วทั้งตัวและ........หัวใจ
"รอนะครับ พรุ่งนี้กุกับมึง ก็......เป็นไท" ผมบอกขำ ๆ ไอ้ตัวดีหัวเราะคิกๆ ก่อนจะเล่นมุขต่อ
"อ้าว ..... แล้วตอนนี้มึงไม่ใช่คนไทยเหรอ กุหล่ะนึกว่าใช่เห็นพูดไทยซะชัด ฮ่าๆ" มันกวนผมต่อ
"ป่าว กุว่ายน้ำข้ามฝั่งโขงมา มึงนี่ไม่รู้เลยใช่ป่ะว่ามีผัวเป็นลาว ฮ่าๆ" ผมตอบ หัวเราะจนปวดท้อง
"แม่ง.... พลาดแล้วกุ เห็นพูดไทยชัด ๆ พลาดอย่างแร๊งงงงงงงง ไหนมาอยู่ไทยตั้งนาน
ร้องเพลงชาติไทยได้ป่ะว่ะ เดี๋ยวตำรวจจับมาจะซวยกุด้วย" ไอ้ป่วนเงยหน้ามาท้าทาย แต่ผมอมยิ้ม
ก่อนจะร้องเพลงตอบให้ที่รักชื่นใจ
http://www.youtube.com/watch?v=AcaaPYxvlos "แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น
จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ
ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว
จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย
เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป
อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้
ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย
เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม
จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ
เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้
ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย
เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้
ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย
เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น
รักของเราจะอยู่จนวันตาย"
ร้องจบไอ้ตัวดีก็สบตาผมนิ่ง ผมกดจูบเบาๆ ที่ปากหวานของอีกฝ่ายก่อนจะแทรกลิ้นร้อนๆ หาความหวาน
โดยมีไอ้คนตรงหน้าร่วมมือเป็นอย่างดี เชื่องช้า........ แต่เนินนาน~
.
.
.
ผมละริมฝีปากในที่สุด แม้จะเสียดายอยู่บ้าง แต่ก็อยากให้คนตรงหน้าได้พักผ่อน ไอ้ตัวดียิ้มหวาน
"รอนะครับ .....แค่พรุ่งนี้ทุกอย่างก็ไม่ต้องปิดปังอีกแล้ว" ผมเอ่ยเบาๆ กดจูบที่หัวอีกฝ่าย
ไอ้ตัวดีซุกตัวเข้าหาอกผม ร่างเล็กโอบแขนกอดตอบผม
"อืมม ....ฝันดีนะเป้"
"ครับ ... ฝันดีนะปิงปอง"
แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ พาเราสู่ห้วงนิทรา ค่ำคืนนี้คงจะเป็นฝันดีของผมกับไอ้ตัวดี
รอยยิ้มและทุกอย่างจะกลับคืนมา ผมสัญญาได้แค่ว่าจะปกป้องมันอย่างดีที่สุด
อยากให้รอยยิ้มของวันนี้มีอยู่กับมันทุกๆ วัน อยากให้อ้อมแขนที่ผมโอบกอดอยู่นี้
มีมันอยู่ในนั้น อยากให้ข้างๆ มีเพื่อนที่รู้ใจอย่างไอ้เอก ไอ้นัย อยากให้เราทุกคน.....
ยังเดินไปด้วยกันเช่นนี้........ตลอดไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
