ใกล้เที่ยง สุนีย์จอดรถซื้อกับข้าวใกล้ที่ทำงาน
“แม่ค้า เอานี่ถุงนึง นี่ถุงนึง นะจ๊ะ” สุนีย์ชี้ไปที่หม้อแกง
ซื้อเสร็จเธอก็ขับรถกลับบ้าน วันนี้วันเสาร์รถไม่เยอะ เชื่อว่าไม่นานก็คงจะถึง
…………….
“6. ตั้งแต่ที่แตงจากเราไป ครอบครัวเราก็เจอแต่เรื่องร้ายๆ โต้งก็คงจะรู้ดี แม่ไม่อยากให้ครอบครัวเราต้องเจออะไรไม่ดีๆ อีก แต่ไม่ใช่ว่าแม่ไม่สนใจโต้งนะ (ใบสุดท้าย อยู่ที่ตู้เก็บจาน)”
เค้าอ่านข้อความเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด เหมือนเรี่ยวแรงที่เค้าจะยืนจะเดินมันน้อยลงไปทุกที อีกใบเดียวสินะ ก็จะรู้บทสรุปแล้ว เค้ากลั้นใจสาวเท้าเดินตรงไปที่ตู้เก็บจานในครัว และหลังจากยืนทำใจอยู่สักชั่วขณะนึง เค้าก็ตัดสินใจเปิดตู้นั่นออก มีกระดาษโน้ต 1 ใบ แปะติดอยู่กับกรอบรูปสี่เหลี่ยมหนึ่งอัน โน้ตใบสุดท้าย ก็คงเป็นสิ่งที่สุนีย์อยากจะบอกหล่ะสินะ
“แม่ก็ไม่รู้ว่ามันสิ่งที่เลือกให้โต้งมันถูกหรือว่าผิด คนที่จะตอบคำถามนี้ได้คงจะมีแต่โต้งเท่านั้น แม่จึงได้แค่ปล่อยให้โต้งเลือกทางเดินเอง เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวโต้งเอง”
เค้าอ่านจบ แล้วก็พลิกกรอบรูปมาดูด้านหน้าอย่างช้าๆ รูปมิวกับโต้งตอนเด็กๆ พวกเค้ายืนกอดคอกันในงานแสดงวันคริสมาตส์ เค้าไม่อยากจะเชื่อเลย มือเค้าสั่นและอ่อนแรง ไม่นานรูปที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงกระแทกกับพื้น เศษกระจกกระเด็นไปทั่ว สุนีย์กลับมาถึงพอดี เธอลงรถแล้วรีบเปิดประตูเข้าไป เธอมองกรอบรูปที่แตกเกลื่อนเป็นเศษเล็กเศษน้อย ก่อนจะมองไปที่เค้าที่หันมาสบตากับเธอพอดี
…
….
…..
“ลืมอะไรอีกหล่ะ” กรพูดกับภรรยาอย่างเจ็บช้ำ
สุนีย์มองเค้าอย่างคาดไม่ถึง เธอเห็นแววตาของเค้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
...............................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
