หัวข้อ: "รักแห่งสยาม" ภาคสอง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เวปย้อนเวลาไปวันที่ 1 ธค.50 ขออภัยทุกท่านนะครับ
ขอโพสตอนเดิมแทนเจ๊แบ๊ะนะครับ ผมมีแค่นี้ครับ
ถ้าใครมีต่อ หรือเจ๊แบ๊ะมีต่อ โพสได้เลยครับ
........................................................


ตอนเช้า ทั้ง 3 คนนั่งทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ  กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นของกรยังคละคลุ้งไปทั่วโต๊ะอาหาร  เค้านั่งจิบกาแฟไปและอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยพลางๆ  โต้งแต่งตัวเรียบร้อยแล้วอยู่ในชุดนักเรียน  เค้าดูเหมือนอยากจะไปโรงเรียนเสียมากกว่านั่งทานอาหารเช้าตรงนี้ซะอีก

“โต้ง   ทำไมเงียบจังหล่ะลูก ฮึ ไม่สบายหรือเปล่า”   กรเอ่ยคำพูดแรกของครอบครัวในเช้าวันนี้

โต้งมองหน้าพ่อเค้าแล้วตอบ
“เปล่าครับ”   เค้าก้มหน้ากินอีก 1 คำ แล้วเค้าก็เดินถือจานเข้าไปในครัว  สุนีย์มองตามหลังเค้าไป

- - - - - - - -

“เฮ้ย มิว  วันนี้พี่ชัยบอกให้ไปห้องอัด 5 โมงว่ะ”  เพื่อนมิวเดินมาตบหลังเค้าเบาๆ  พอเห็นมิวเงียบไปเค้ารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

“เป็นไรเปล่าวะ”  เค้าชะโงกหน้ามองมิว  หน้ามิวดูเครียดๆ


“วันนี้กูไปไม่ได้ว่ะ” มิวตอบ แล้วเค้าก็เดินถือกระเป๋านักเรียนออกไปจากตรงนั้น

- - - - - - - - - - - - - -
 หลังเลิกเรียน โต้งไปขลุกอยู่ที่บ้านเพื่อน  มีแก้วเหล้าหลายใบวางอยู่  หญิงกับเพื่อนสาวนั่งแยกออกไปไม่ห่างจากวงเหล้ามากนัก   ในขณะที่หลายคนกำลังเฮฮากันอยู่นั้น ก็ดูเหมือนจะมีสองคนในนั้นที่กำลังอยู่ในโลกที่ต่างจากใคร  โต้ง และ หญิง

“ไอ้โต้ง วันนี้มึงนึกยังไงของมึงวะ”  เพื่อนเค้าตบบ่า  แล้วส่งแก้วเหล้าที่ชงมาเพิ่มให้เค้า “ปกติมึงไม่ค่อยมาสุงสิงกะพวกกูเลยนี่หว่า”

โต้งรับมาด้วยสีหน้าอมทุกข์  หญิงคงเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็น  อาจจะเพราะความรักของทั้งคู่อยู่ในสถานการณ์ที่แย่เหมือนๆกัน

“เอาเหอะเว่ย  มันมาแดกเหล้ากับพวกมึงก็บุญแล้ว  พูดมาก เดี๋ยวมันหนีไปหาไอ้เด็ก รร. นั่นอีก ทำไงว้า 555”  เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้นมาด้วยความคะนองปาก  นี่หล่ะมั้งฤทธิ์น้ำเมา   หญิงชักสีหน้าไม่พอใจ

“ไอ้โต้ง   กูถามมึงจิงๆ เหอะนะ”  เพื่อนคนนั้นพูดต่อ
“ทำไมมึงชอบ..ไอ้เพื่อนหน้าเหลาเหย่คนนั้นของมึงจังวะ”  เพื่อนโต้งพากันขำ 


“มึงไม่ใช่เกย์จิงหรอวะ ฮะ ไอ้โต้ง”

…
….

โต้งหยุดกึก  เค้าดูอารมณ์ไม่ดีไปกว่าเดิม แล้วเงยหน้ามองเพื่อนที่เหมือนจะอยากได้ยินคำตอบ


+ + + + + + + + + +
“หา  อะไรนะ  ไอ้มิวเบี้ยวอีกแล้วหรอ”   เสียงชัยร้องใส่โทรศัพท์ดังลั่น  นี่จะไม่วายโดนอ๊อดด่าก็งานนี้แหล่ะ

“ตามนั้นแร่ะพี่  แล้วเอาไงอ่ะครับ เลื่อนไปก่อนดีไหมครับ”  เอ็กซ์พูด 

ชัยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนตอบว่า

“เฮ้ย ไม่ต้องๆ  ให้เพื่อนไปรอที่ห้องอัดเรย  เดี๋ยวพี่จัดการเอง”  ชัยบอกพลางส่ายหัวด้วยความกลุ้มใจ


- - - - - - -  - - - - - - -


“มึงไม่ใช่เกย์จิงหรอวะ ฮะ ไอ้โต้ง”


สิ้นคำถาม ทุกคนล้วนต่างอยากรู้หลังจากเคลือบแคลงใจกันมานาน  โต้งหน้ามีสีเหน้าเครียด  เค้าวางแก้วเหล้า แล้วสบตากับเพื่อนของเค้า  หญิงเห็นแบบนั้นแล้วรู้สึกอึดอัดแทนโต้งยังไงบอกไม่ถูก

“นี่พวกแกจะบ้าหรอ  ใครๆ ก็ชอบมิวกันทั้งนั้นแหล่ะ  เพลงเค้าดั....”  หญิงพยายามช่วย แต่ดูเหมือนโต้งจะไม่ต้องการ  โต้งพูดแทรกขึ้นมาทันที


“กูเป็นเกย์”

“พวกมึงมีเฮี้ยอะไรกับกูอีกไหม!!”  โต้งตวาด  และในขณะที่เพื่อนของเค้ากำลังอึ้งกับคำตอบ  โต้งก็ลุกและหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกไปโดยหัวใจเต็มไปด้วยความขุ่นมัว 



……………….


“โต้ง โต้ง  รอเราด้วย”   หญิงพูดกระหืดกระหอบ  เธอวิ่งตามหลังโต้งมาเพิ่งจะทัน

เค้าหยุดและหันไปมองหญิงสาว  แต่ก็ไม่ได้สบตาเธอ แต่หันสีหน้าที่เคร่งเครียดมองพื้นไปเรื่อย

“ทะเลาะกับมิวมาหรอ”  เธอถาม  แววตาเธอเป็นห่วงทั้งคู่เสียเหลือเกิน  โต้งเงยหน้ามาสบตาเธอ ถึงเค้าจะเศร้าแต่ก็รู้สึกขอบคุณเธอจิงๆ   แต่กระนั้นเค้าก็ไม่ได้ตอบเธอ  เค้าพูดแค่ว่า


“หญิง  เราฝากนี่ให้มิวที” 

โต้งถอดสร้อยคอรูปไม้กางเขนที่เค้าติดตัวอยู่ตลอดเวลาออกจากคอ  เค้ากำมันเอาไว้แน่นเพราะเป็นสร้อยที่มีความหมาย ก่อนจะยัดมันใส่มือของหญิง  เค้ามองหน้าเธออย่างฝากความหวัง


+ + + + + + + + + + + +
“อ๊ากกส์ พี่ชัย  ผมไม่สบายย  ปล่อยผ๊มมม”  มิวร้องโวยวายหลังถูกชัยฉุดกระชากลงมาจากเตียง

“ไม่ได้  เร็วเลย รีบไปคนอื่นเค้ารอเราอยู่”  ชัยยังคงมุ่งมั่น  เค้าใช้แขนสองข้างรัดตัวมิวไว้แล้วพยายามลากเค้าออกมา  มิวยังดิ้นไม่หยุด

“ผมไม่สบายจิงๆ พี่  ผมร้องไม่ไหว”  มิวโวยวาย

“ไม่สบายอะไร  ตัวก็ไม่ร้อน  ป่วยการเมืองสินะ  แค่นี้ทำไมพี่จะไม่รู้”  ชัยไม่ละความพยายาม  เค้าลากมิวมาจนเกือบจะพ้นประตูแล้ว

“ผมปวดท้องพี่ จิงๆ กินอะไรเข้าไปก็ไม่รู้  ท้องเสียหลายรอบแล้วพี่ นะ พี่นะ”  มิวแทบจะกราบกราน


“ฮ่าๆๆ  ไอ้มิว  ปวดท้องบ้านเอ็งดิ รู้ตัวล่วงหน้าตั้งแต่เช้า  ไปๆๆ  ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”  ในที่สุดชัยก็ชนะ  มิวคอตก  วันนี้เค้าคงเบี้ยวไม่ได้เหมือนเคย  เค้าจำใจยอมเดินลงมากับชัยจากชั้นสอง  โดยยังถูกล็อคคอเอาไว้อยู่


“มิว  มิว อยู่ไหม”  หญิงตะโกนเสียงดังอยู่หน้าบ้าน   ชัยมองหน้ามิวอย่างประหลาดใจ  เค้าคิดไม่ถึงว่ามิวจะมีเพื่อนผู้หญิงกะเค้าด้วย  เค้าเดินล็อคคอมิวแล้วลากไปหน้าบ้าน  มิวร้องโอดโอยไปตลอด

“มาแล้ว  หญิง”  มิวเอื้อมมือเปิดประตูหน้าบ้านออก


“ไง  หญิ.......”   มิวอ้าปากค้าง  เค้ามองเลยหญิงออกไป 2- 3 ก้าวด้านหลัง



“โต้ง”  มิวพูดเบาๆ 

โต้งมองมิวกับชัยไม่ละสายตา   หญิงเองก็รู้สึกว่าไม่น่าพาโต้งมาด้วยเลยแต่แรก


******************
 
 
 
มิวรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ  ถึงชัยจะละแขนออกจากคอของเค้าแล้วแต่โต้งก็ยังมองเค้าสองคนเหมือนประหนึ่งว่าโดนหักหลัง   แต่  จะมีประโยชน์อะไร  ในเมื่อเค้าเองก็ตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วนี่

“เรากำลังจะไปกันพอดี  มีอะไรหรือเปล่าหญิง”  มิวพูดเสียงไม่สู้ดี   

หญิงส่ายหัวเหงิกหงัก  เธอยังเหมือนยังประหลาดใจไม่หาย  จนได้ยินเสียงแม่ของเธอเรียก อาหญิง อาหญิงมาจากในบ้านนั่นหล่ะ  เธอเลยถือจังหวะหลบเข้าไป

มิวหันหลังไปปิดบ้าน  แล้วจึงเดินก้มหน้าคู่กับชัยออกไป  ทิ้งให้โต้งได้แต่มองตามหลังทั้งคู่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา



“มิว”   โต้งส่งเสียงเรียก   มิวหยุดเดิน เค้าแหงะหันหลังไปมองโต้งอย่างเศร้าสร้อย

โต้งเดินตามเค้าทั้งคู่มาช้าๆ  เค้าหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามิว  ตาเค้าเศร้าและออกอาการผิดหวัง



“เก็บนี่ไว้ นะ” 

โต้งยัดสร้อยในมือเค้าให้มิว  มิวก้มลงไปมอง  แล้วเค้ามองหน้าโต้งอีกครั้ง  โต้งกำลังพยายามยิ้มให้เค้าอยู่  แต่แววตามันช่างแย้งกันสิ้นเชิง

มิวฝืนยิ้มให้โต้งเช่นกัน  ก่อนเค้าจะหันหลังกลับ  และพากันเดินไปกับชัย


+ + + + + + + + + +
 
 
 

[กบชาเขียว]

มาเพิ่มให้อีกนิดนึง

+ + + + + + + + + +
แสงจากป้ายไฟที่เคยสว่างจ้าจากร้านค้าแถวสยามเริ่มจะค่อยๆ ทยอยปิดลง ผู้คนที่เคยเดินกันแน่นเริ่มเบาบาง มีเพียงพ่อค้าแม่ค้าที่พากันปิดร้าน โต้งนั่งมองร้านค้าเหล่านั้นไปเรื่อยเปื่อย ดวงไฟที่เคยประดับประดาต้อนรับเทศกาลแห่งความสุข ในสายตาของโต้งวันนี้แล้ว มันเป็นได้เต็มที่ก็แค่ให้ความสว่างในขณะที่ความมืดและความเงียบกำลังเดินเข้ามาหาตั
วเค้า

“อีกเมื่อไหร่ โต้งถึงจะมีแฟนหรอ” โต้งนึกภาพในอดีต ตอนนั้นเค้าอยู่ด้วยกันในห้องของมิว มิวเป็นคนถามคำถามนี้

“มิว” โต้งพูด เค้ามองหน้ามิว ทั้งคู่สบตากัน โต้งแนบแก้มของเค้าไว้กับศรีษะของมิว มืออีกข้างของเค้าก็กอดตัวมิวเอาไว้
“โต้ง ไม่รู้” โต้งพูด มิวเอียงหัวมาพยายามจะมองหน้าเค้า โต้งหันมาสบตาเค้าด้วยเหมือนกัน


“มิวหล่ะ” โต้งถามกลับทั้งที่ก็กังวลกับคำตอบ

มิวยิ้ม เค้าเอามือขึ้นมากำมือของโต้งเอาไว้แล้วแนบมันไว้ประชิดตัว

“มิว คงไม่รู้สึกแบบนี้กับใครอีกหรอก” มิวยิ้มให้โต้ง โต้งรู้สึกปลื้มมิวอย่างบอกไม่ถูก โต้งละมือจากมิว เค้าประคองศรีษะมิวเอาไว้ แล้วค่อยๆ บรรจงรอยจูบที่ดูเหมือนจะดูดดื่มกว่าครั้งก่อน ทั้งคู่จูบกันอยู่นาน ประหนึ่งเหมือนเป็นสัญญาร่วมกัน แต่มันคงเป็นแค่วันวานไปแล้ว


วันนี้โต้งได้แต่แหงนมองท้องฟ้า และเค้าถอนหายใจ อากาศเย็นๆ ที่เคยทำให้เค้ารู้สึกสดชื่น กลับทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดชะมัด ทั้งๆ ที่รู้ว่าควรจะปล่อยมิวไปก็เถอะนะ

เสียงโทรศัพท์มือถือโต้งดังมาหลายครั้งแล้ว โต้งรู้ว่าทางบ้านกำลังเป็นห่วง นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนี่ โต้งจำใจรับโทรศัพท์ทั้งไม่อยากเลย


“กำลังกลับครับ” เค้าตอบแม่ของเค้า ไม่นานหลังจากวางสาย โต้งก็ลุกและเดินถือกระเป๋านักเรียนกลับไป

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ๊ากกกกกกกกกสสสสสสสสสสสสส
เกือบพลาดตอนสำคัญ
ขอบคุณกบชาเขียวมากครับ
 

[terukizawa]

ขอบคุณคุณ b|ueBoYhUbdy กับ คุณกบชาเขียวมากเลยฮับ ที่โพสย้อนหลังให้ 

พลาดไปหลายตอนแฮะ แต่ละตอนก็ เฮ้อ............

มันเป็นเหมือนที่เรากลัวจริงๆด้วย โฮก........... :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:

เศร้า....เศร้าอย่างแรง....

รอคุณแบะต่อไปฮับ

[dokebi]

ขอบคุณครับ

[KevinKung]

ขอบคุณค้าบ รออ่าน ๆ 

[oaw_eang]

เจ้แบะค่า


นู๋................

[กบชาเขียว]

  พอดีก๊อปไปแปะไว้ที่เวปโอ้-พิชอะ

ยังงัยก็รอตอนต่อไปนะคราบบบ คุณอีแบะ

[[€]ŝĊörŦ]

ชอบครับ...

เป็นงานเขียนอีกมุมมองนึง อิอิ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

    

[MyLoveMyBabe]

เพิ่งไปดูหนังมา แล้วเพิ่งได้มาอ่าน  อู้งานอ่านรวดเดียวจบเลย  หุหุ

ขอกริ๊ดลั่นเล้าหน่อยนะ        

ดูหนังมาอารมณ์ยังค้างๆ  มามีคนจิ้นต่อให้ อ่านไปยิ้มไป เห็นหน้าโต้งกับมิวลอยไปลอยมาก   

ว่าแต่ตอนล่าสุดนี่  มานชักจะพาเศร้าแล้วอ่า  เครียดดเลย 

[cassper_W]

อ่านแล้วจั๊กจี้หัวใจดีจังคับ  มาต่อเร็วๆๆ น่ะคับ  อยากรู้ว่าเป้นไงต่ออ่ะ อิอิ

[สมาคมโคแก่]

  บอร์ดล่มไปหลายวัน คุณแบะมาลงต่อเดี๋ยวนี้.......จะลงแดงแล้วๆๆๆๆๆ

[อีแบะ]

สุนีย์นั่งรอโต้งอยู่ข้างในบ้าน  เธอชะเง้อมองประตูบ้านและหันมามองนาฬิกากี่ครั้งแล้วก็จำไม่ได้  เธออดห่วงลูกไม่ได้จริงๆ  แม้สามีเธอจะบอกว่าเค้าโตเป็นหนุ่มแล้วก็เถอะ

โต้งมาถึงหลังจากนั้นไม่นาน  เค้าเปิดประตูเข้าและก็เดินก้มหน้าเดินขึ้นห้องไป  สุนีย์ที่ตั้งท่าจะเอ็ดเขาแต่พอเห็นแบบนี้ก็ต้องเปลี่ยนใจไปเหมือนกัน

“เค้าเป็นอะไร..”  กรณ์ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์น้อยที่สุดหันหน้ามาถามภรรยาอย่างงุนงง 

สุนีย์ไม่ได้ตอบ  เธอกลับทั้งรู้สึกโกรธและเห็นใจลูกชาย  สุนีย์ถอนหายใจออกมา  แล้วเดินตามหลังโต้งขึ้นไป

ห้องของโต้งปิดไฟเงียบ  สุนีย์ยกมือจะเคาะประตู  แต่ดูเหมือนเธอจะฉุกคิดได้ว่า ควรปล่อยเค้าไว้จะดีกว่า  แต่ทว่าความเป็นแม่ จะไม่ให้ห่วงลูกเลยเธอก็ทำไม่ได้  สุนีย์แง้มประตูโต้งเบาๆ พอให้เธอเห็นเค้าได้  เธอจ้องไปที่ลูกชายที่กำลังนอนฟุบหน้าฟูมฟายอยู่บนที่นอน โต้งใช้กำปั้นของเค้าฟาดลงบนที่นอน 2 - 3 ครั้ง  เสียงสะอื้นเบาๆ มันดังเพียงพอที่จะทำให้หัวใจของแม่อย่างสุนีย์แตกสลาย   ทุกอย่างก็คงเพราะเธอสินะ   เธอค่อยๆ ปิดประตูเบาๆ  แล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างยากลำบาก  หยดน้ำตามันรินออกมาอย่างเหลือที่จะห้ามได้   หรือนี่ มันคือสิ่งที่เธอควรจะได้รับจริงๆ 

+ + + + + + + +

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ถ้าสังคมยอมรับ สุนีย์ก็คงไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
เคยถามคนที่โดนบังคับไหม ว่าเขาเจ็บและทนทุกข์มากขนาดไหน
ทุกๆคนที่มีความสุขอยู่
 

[อีแบะ]

ค่อนคืนเข้าไปแล้ว  สุนีย์ยังไม่ขึ้นห้องไปนอนเรย  กรณ์ตื่นขึ้นมากลางดึก  เค้าเดินลงมาดูภรรยาด้านล่าง  เค้าเห็นสุนีย์นั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว ฟืนไฟก็ไม่เปิด  มองจากด้านหลังก็รู้แล้วว่าเธอร้องไห้   กรณ์หันหน้าไปมองสุนีย์และเค้าก็หันไปมองทางห้องลูกชาย  พวกเค้าทั้งคู่เป็นอะไรกันนะ

.............

มิวนอนตาแข็งอยู่บนที่นอน  เค้าเลิกคิดเรื่องโต้งไม่ได้เลยตั้งแต่ตอนเย็นมาแล้ว  สร้อยที่เคยอยู่บนคอของโต้งเสมอ  ตอนนี้อยู่ในมือของเค้าแล้ว  รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ  มิวนอนมองสร้อยเส้นนั้นไปเรื่อย คืนนี้คงยากที่จะข่มตาให้หลับ  มิวถอนหายใจ เค้าผุดขึ้นนั่งแล้วพลันสวมสร้อยเส้นนั้นไว้ที่คอ  ตอนนี้เค้ารู้สึก......


“ตึง ตึ๊ง ตึง   ตึ๋ง ตึง ตึ่ง ตึ่ง”  มิวนั่งดีดคีย์บอร์ดในห้อง  ภาพเค้ากับอาม่าคุยกันวันนั้นผุดขึ้นมาในมโนภาพ

“เวลาอากงกลับบ้านมาแล้วไม่เจอใคร อีชอบเล่นเพลงนี้” อาม่าพูดกับเค้า  ในขณะที่ยังบรรเลงเพลงนี้ให้เค้าฟังด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข “อีใช้เพลงนี้ บอกอะไรบางอย่างกับอาม่า”  ม่าพูดต่อ  มิวจ้องมองรอยยิ้มของอาม่าอย่างประหลาดใจ

“แล้วอากง บอกอะไรกับอาม่าหรอครับ”  เด็กน้อยถามด้วยความไร้เดียงสา

“ฟังสิ” อาม่าพูด เธอบรรเลงเพลงนี้ต่อไปอย่างตั้งใจ  โดยหวังว่ามิวจะค้นเจอความหมายที่แฝงเอาไว้


เด็กน้อยแหงนมองหน้าอาม่า   เหมือนเค้าจะรู้คำตอบนั่นเสียแล้ว  เค้าตอบเธอไปว่า
“อากงคิ......”


“ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ”   ในฉับพลัน เสียงเมสเสจโทรศัพท์ของมิวก็ทำลายภาพความทรงจำแห่งหนหลังไปสิ้น ตีสามจะตีสี่อยู่มะรอมมะร่อแล้ว   มิวลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู



“มิว โทรหาโต้งที  น้านี”

…
…..
……


มิวอ่านเมสเสจอย่างไม่เชื่อสายตา  เค้าทำหน้าครุ่นคิด


**************

[Champnarok007]

มะวานเข้าไปดูบทวิจารณ์ของหนังสือพิมพ์  กรุงเทพธุรกิจ  เขาวิจารณ์แบบนึกไม่ถึงเลยว่า การที่โต้งไม่สามารถคบกะมิวได้ แต่ยังรักอยู่ เนื่องจากมีศาสนามาเกี่ยวข้องครับ คือ ครอบครัวโต้งเป็นคาทอลิค (เคร่งครัดน่ะ นิกายนี้ไม่ค่อยยอมรับคนรักร่วมเพศ ถ้าคนรักร่วมเพศต้องการนับถือคริสต์ ต้องไปอีกนิกายนึง น่าจะโปแตสแตนท์มั้ง)

อันนี้ก้อขึ้นอยู่กับการตีความของคนน่ะครับ แต่ตีความได้ดีมากๆ เข้าไปอ่านได้ที่เว็บนี้ครับ

http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A6085645/A6085645.html
"รักแห่งสยาม ความรักของเกย์คาทอลิก"


พอดีหาลิงค์ของเว็บวิจารณ์ของ กรุงเทพธุรกิจมะเจอครับ

[Junrai_Hyper™]

แม่กำลังจะกลับมาเป็นแม่พระ

 

[Otaku]

 

ค้างอ่ะ

รอคอยอ่านตอนต่อไปอยู่นะ

[[€]ŝĊörŦ]

ง่า...

ค้างคามาต่อเร็วๆ น่ะงับ

เป็นกำลังใจให้อยู่น่ะ

    

[stupidchild]

ชีรุ้สึกตัวแร้วล่ะนะ

[DeShiWa]

 

อ่าครับน้านีย์คงทำเพื่อลุกแล้วมั้งครับทีนี้

เป็นกำลังใจให้ครับผม สู้ๆๆต่อไปนะครับโต้งมิว

 

[ppanudet]

ขอบคุนคับมาตอเร็วๆนะครับ

[กบชาเขียว]

      มาต่อแล้ว ดีจายๆๆๆ

[Fujichima_Takara]

ขอบคุณคับ
จะติดตามคับ

[Inw_SuSu]

สู้เพื่อลูก!!! O_O ฮี่ๆ ในที่สุดก้อยอมใจอ่อนแล้ว เย้ๆ มาอัพเร็วๆน๊าาาา

[twinkle]

ตามต่อเต็มที่เรยนะเนี่ย มาอัพเร็วๆ นะ รออ่าน

ปล. ทำไม ชื่อ login เราหายหว่า งง

[BICHA]

  ลุ้นมากมาย 
                                         ขอบคุณที่มาต่อให้ อ่านนะ คับ
                                                        ติดตามงานเขียนของคุณอยู่นะ คับ เปงกำลังจัยหั้ย

ความรักไม่ต้องการการครอบครอง ขอเพียงรู้ว่าใจเราอยู่กับใคร และรู้ว่าใจใครอยู่กับเรา ถึงแม้ความเป็นจริงมันอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราเคยฝันไว้ ขอแค่เรารักเขา และขอแค่เขารักเรา เท่านั้นเองที่ต้องการ    อาจจะเสียใจที่ไม่ได้เคียงคู่กัน แต่เมื่อเรามองดูเขามีชีวิตที่ดี เราเองก็ควรจะดีใจ

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
โต้งเป็นรายไป
 

ตามต่อเต็มที่เรยนะเนี่ย มาอัพเร็วๆ นะ รออ่าน

ปล. ทำไม ชื่อ login เราหายหว่า งง

โทษทีครับพอดี โฮสมีปัญหานิดหน่อย เขากู้มาได้แค่วันที่ 30 พย.50 ขอรับ
 

[อีแบะ]

“เรื่องของมิวกับโต้ง มันเป็นไปไม่ได้  ทำไมมิวถึงไม่เข้าใจ  ทำไมมิวไม่ยอมปล่อยโต้งไปเจอคนที่เค้าดีกว่า”  สุนีย์พูดกับมิวอย่างอารมณ์เสีย  เธอใช้เสียงที่ดังเกินกว่าที่คุยธุระกันตอนกลางคืนไปหน่อย   

มิวนั่งหน้าถอดสี  รู้สึกกดดันจนอยากจะร้องไห้

“น้าไม่ได้รังเกียจอะไรมิวเลยนะ  แต่มันไม่ถูกต้อง  ผู้ชายผู้หญิงเกิดมาเป็นของคู่กัน นี่มันคือความจริง”  สุนีย์พูดอย่างหัวเสีย  จริงๆ เธอไม่ได้รังเกียจอะไรมิวเลยสักนิด  ยังรู้สึกสงสารเสียด้วยซ้ำ  และที่เธอทำแบบนี้  เธอก็รู้สึกผิดกับรูปอาม่าของมิวที่แขวนอยู่เหนือหัวไม่ห่างจากเธอเท่าไร

“น้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะมิว    ถ้ามิวรักโต้งจริง  หยุดซะ”
“หยุดความสัมพันธ์นี้ซะ  ไม่งั้น  น้าจะไม่ให้มิวคบกับโต้งอีกเลย  ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แบบไหน” สุนีย์พูดอย่างกล้ำกลืน  แต่วันนี้ควรจะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะต้องมาทำอะไรแบบนี้

มิวเบี่ยงหน้าไปอีกทาง  ตอนนี้ต้องยอมรับแล้วว่าเค้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้จริงๆ   สุนีย์ผ่อนลมหายใจของเธอเพราะรู้สึกสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน

“มิวลองไปคิดดูนะ”  สุนีย์พูด  เธอหันหลงและเดินตรงไปที่รถ  ดึกป่านนี้แล้วไม่รู้ลูกชายเธอจะกลับบ้านได้รึเปล่า



“น้านี ครับ”  โต้งวิ่งตามออกมาหน้าบ้าน  สุนีย์หยุดเดินและรอฟังคำพูดของเด็กหนุ่ม

“ผมจะหยุดครับ”
“ผมยินดีจะทำ  เพื่อ คน ที่ผมรัก”  มิวพูดทั้งน้ำตา   สุนีย์ก้มหน้า  ทั้งๆ ที่เป็นคำตอบที่เธออยากฟัง แต่เธอกลับรู้สึกสะเทือนใจมากกว่าดีใจ   พอขับรถออกมาจากตรงนั้นได้  เธอก็ร้องไห้มาตลอดทางโดยมีคำพูดของมิววนเวียนอยู่ในหัวตลอด   และถึงวันนี้  เหตุการณ์เหล่านั้นจะเป็นอดีตไปแล้ว  แต่สุนีย์ก็ไม่สามารถจะลืมมันได้

สุนีย์วางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะพร้อมกับคิดว่าตัวเองเสียสติไปแล้ว  แต่ถ้ามันจริงอย่างนั้นก็ดีสิ  เธอจะได้ไม่ต้องสับสนว่าอะไรกันแน่ที่มันดีกับคนที่เธอรัก  แต่ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ช่าง  วันนี้เธอรู้สึกว่าทำหน้าที่ของแม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  รอยยิ้มเธอปรากฎขึ้นบนใบหน้าที่อาบชื้นไปด้วยน้ำตา  เธอเงยหน้ามองขึ้นไปทางห้องของลูกชาย

- - - - - -

“ตื้ด ตื้ด   ตื้ด  ตื้ด”

“มิว”  โต้งรีบกดรับโทรศัพท์  เค้ารู้สึกดีใจจนใจหาย  ที่เคยเศร้าซึมอยู่ตะกี้ก็พลันหายไปหมด  พวกเค้าคุยกันไม่นาน แต่ก็ทำให้อะไรๆ มันดีขึ้นอีกตั้งมากมายในใจของทั้งคู่  สุนีย์เห็นอย่างนั้นแล้วก็พลอยหายห่วงไปได้หน่อย  เธอเสียบกระดาษโน้ตเล็กๆ 1 ใบไว้ที่ประตูหน้าห้องของลูกชาย   แม้จะไม่ได้รุ้สึกดีนักแต่เธอก็ยิ้มให้กับมัน


“ทำอะไรอยู่คุณ”  กรออกมาตาม  สุนีย์แหง่ะไปมองสามีเธอหนึ่งครั้ง  และก็เธอเดินเข้าห้องไป


- - - - - - - - - - - - -

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ทำไมมันสั้นแท้หล่ะ รึว่าเจ๊ชอบสั้นๆ