บทที่ ๑๖
ดอกฟ้ารักดอกดินดอกฟ้าเป็นห่วง กลัวตรมดวงวิญญาณ์
ดอกฟ้ายามหล่นขาดคนเมตตาถลาลงดิน
แล้วคงด่าวดิ้นสิ้นลมสิ้นใจ
ดอกฟ้าพลัดถิ่น เราจะเชื่อลิ้นชาวดินดีไหม
กลัวไม่ทันไรจะหน่ายระอา*องฺคชาตํ กมฺมนิยํ อสฺส อรหํ โส ภิกฺขุเว
คนที่องคชาติไม่แข็งมีอยู่พวกเดียวเท่านั้นคือพระอรหันต์
แล้วคนอย่างไอ้สิงห์ คนที่ต่างกับพระอรหันต์ราวฟ้ากับเหว ราวดาวดึงส์กับใต้เถรเทวทัต จะรอดพ้นสัจธรรมข้อนี้ไปได้ล่ะหรือ
“ลืมไปแล้วหรือว่าถ้าข้าโมโหแล้วจะเป็นยังไง” เพียงเสียงต่ำเค้นลอดไรฟัน เหยื่อตัวน้อยที่ดิ้นขลุกขลักก็ชะงักกึก ความสมใจฉาบฉายในประกายตากระหายหื่น
จ้อยเบ้หน้าเมื่อคนตัวโตครางเสียงต่ำในคอ มันไม่ต่างจากเสียงเสือหิวที่กำลังจะได้กินเนื้อสด ส่วนกลางลำตัวที่ร้อนผะผ่าวแถมยังแข็งเป็นหินบดเบียดลงมา เสียดสีแนบเนื้อ เชื่องช้า.. จ้อยทั้งกลัวทั้งขยะแขยงจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
นักเรียนครูโล่งใจเปลาะหนึ่งเมื่อมือใหญ่ปล่อยมือเขาเป็นอิสระ หากเป็นเปลาะหนึ่งที่แสนสั้นนัก เมื่อรู้ความจริงว่าสิงห์มันยอมปล่อยมือเขา เพื่อใช้มือของมันข้างนั้น ‘ปล่อย’ อะไรบางอย่างที่ตึงแน่นอยู่ในกางเกงให้ออกมาสูดอากาศ
จ้อยหลับตาปี๋ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง แค่สัมผัสที่ดุนดันผ่านเนื้อผ้าก็รับรู้ได้ถึงขนาดของมันแล้ว เขาเบือนหน้าปิดตาแน่น หู..ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักหน่วง เสียงรูดรั้งเปียกลื่น เสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวเร็วกระทุ้งอก กาย..รู้สึกได้ถึงกระไอร้อนผ่าวของเลือดเนื้อที่คร่อมทับ โดยเฉพาะช่วงกลางลำตัวที่แนบสนิท ขวางกั้นไว้เพียงกางเกงนอนเนื้อบาง
ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไซ้ปากไซ้คอ ร่างเล็กสะดุ้งผวา มือข้างที่ว่างพยายามยันช่วงไหล่ล่ำสันออก มือนั้นกลับถูกบีบแน่น ถูกพาลัดเลาะลงต่ำ ถูกพาไปทำความรู้จัก ‘บางสิ่ง’ ที่ผงาดอยู่เหนือท้องน้อยของจ้อย
แค่แตะ จ้อยก็ถึงกับสะดุ้ง
มันร้อน..มันแข็ง..มันลื่น..
มัน.. มันขยับได้ด้วย!
จ้อยร้องไห้โฮ หวาดกลัวสุดหัวใจ ค่ำคืนเลวร้ายที่ตกเป็นฝ่ายถูกกระทำย้อนกลับมาหลอกหลอน สิงห์กลับปิดเสียงร้องนั้นไว้ด้วยจูบหนักหน่วง ฉกชิงอากาศจนจ้อยแทบขาดใจกว่ามันจะยอมผละออก
“ถ้าเอ็งร้อง..” เสียงพร่ากระซิบเหี้ยมข้างหู “ข้าจะให้แม่ยึดที่นายายเอ็ง ข้าไม่ได้ขู่นะ”
นักเรียนคนซื่อได้แต่นอนน้ำตาไหล ปล่อยให้คนใจหินจับมือน้อยบังคับ..ชักนำให้รูดรั้งความปรารถนาที่ร้อนจัดและใหญ่โตจนกำไม่รอบ มือหยาบถลกเสื้อตัวเก่าของจ้อยขึ้นมากองไว้บนอก มันนึกจะก้มลงจูบตรงไหนมันก็จูบ นึกจะกัดตรงไหนมันก็กัด เสียงแหบต่ำครางระงมน่าขยะแขยงนัก แสงจันทร์ส่องกระทบเสี้ยวหน้าคมสันที่บิดเบี้ยว กระทบแผงอกกำยำมันปลาบอาบเหงื่อ
เนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุด จ้อยสะท้านหนักกว่าเก่าเมื่อไอ้สิงห์จับมือเขาเร่งจังหวะกระชั้น ดวงตามันพร่ามัวเหมือนเดรัจฉานในฤดูผสมพันธุ์ ไอ้สิงห์หอบถี่ขึ้น แรงขึ้น จนปล่อยเสียงห้าวร้องก้องห้องกว้าง วินาทีนั้น..ธารรักขาวขุ่นทะลักทะลายออกมาเต็มมือจ้อย รุนแรงเหมือนฝนเดือนหก เนืองนองเต็มหน้าท้องขาว บางส่วนกระเซ็นสายขึ้นไปถึงใบหน้าซีดเผือด
ไอ้สิงห์ยังหอบหนักตอนที่มันยอมปล่อยมือ จ้อยสบจังหวะรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักร่างกำยำออก ก่อนผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง
ลูกชายกำนันคล้ายเพิ่งได้สติเดี๋ยวนั้น..
ร่างเล็กตัวสั่นเหมือนลูกนก ดวงตาแดงช้ำฉ่ำน้ำจ้องมาอย่างจงเกลียดจงชัง เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบของเหลวขาวขุ่น แม้กระทั่งใบหน้า!
น้องสะอื้นฮั่กยามยกมือขึ้นเช็ดรอยรักที่ข้างแก้มใส อนิจจา น้องเผลอใช้มือข้างที่เขาหักหาญจนแปดเปื้อน แก้มที่เลอะอยู่แล้วยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่ สิงห์ปวดหนึบในอกยามน้องกระเถิบหนีอย่างหวาดกลัว สองมือเช็ดหน้าเช็ดตาเป็นระวิง
นักเลงโตโจนเข้าคว้าแขนเล็ก ดวงตาสีเข้มสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่..พี่ขอโทษ..” เสียงห้าวหล่นจากปาก มันสั่นพร่าจนน่าสมเพช แววตากระหายหิวหายไปแล้ว เหลือเพียงสำนึกเสียใจ “ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก”
ถึงจ้อยอยากจะด่า อยากชกหน้ามันแค่ไหน หากปฏิกิริยาตอบสนองกลับมีเพียงเสียงหวิวผ่านลำคอตีบตัน “ปล่อย..”
สิงห์ยอมปล่อยง่ายดาย ร่างเล็กลนลานเปิดมุ้ง ก่อนพรวดพราดออกจากห้อง ทิ้งคนตัวโตมองตามอย่างละห้อยหา ทุบกำปั้นลงพื้นตึงๆ ด้วยความหงุดหงิดตัวเอง
กลิ่นคาวจัดติดตัวจ้อยจนอยากอาเจียน แม้จะวิ่งออกมาถึงนอกชาน กลิ่นดอกไม้หอมเย็นพรั่งพรู ก็ไม่อาจกลบกลิ่นความใคร่ที่ติดกายจ้อยได้
คุณนายพูนทรัพย์ไม่ได้ทำห้องอาบน้ำไว้ให้ขี้ข้า จ้อยจึงพาร่างไปหยุดตรงศาลาท่าน้ำหน้าบ้านที่ใช้อาบน้ำอยู่ทุกวัน ยังสะอื้นไม่หายยามถอดเสื้อตัวเก่าออกทางหัว จ้อยคงจุดไฟเผามันทิ้งไปแล้วถ้าไม่ติดว่าเขาไม่ได้มีเสื้อผ้ามากนัก เพราะไม่ได้เอาขันติดมือมาจ้อยเลยโดดลงน้ำทั้งตัวดังตูม มือเล็กขัดถูไปตามเนื้อตัวอย่างรังเกียจ ขยะแขยงจนขนลุกทุกครั้งเมื่อสัมผัสโดนเมือกลื่น ไม่ลืมคว้าเสื้อลงมาซักในน้ำด้วย
สักพักแน่ะกว่าจ้อยจะยอมขึ้นจากน้ำ น้ำที่เมื่อกี้ยังเห็นใสๆ แต่จ้อยเล่นตีแปลงเสียขุ่นไปหมด ร่างเล็กนั่งกอดเข่าหัวหูเปียกโชกอยู่ที่ท่า ลมเย็นพัดมาต้องกายจนคางสั่น แต่ต่อให้หนาวแค่ไหนจ้อยก็ไม่คิดจะกลับเข้าไปในห้องนั้น..
ห้องนั้น.. หนุ่มน้อยหันมองห้องทิศตะวันออก เห็นแสงตะเกียงเรืองรองลอดออกมาจากช่องหน้าต่าง น้ำตาแห่งความชิงชังคลอรื้นขึ้นมาอีก ไอ้สิงห์ไม่ต่างอะไรจากหมา ยามดีมันก็ดี หากยามบ้า มันกัดซึ่งหน้าอย่างไม่น่าให้อภัย สันดานสัตว์หน้าขน ไว้ใจไม่ได้แม้สักนิด จะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
เขาจะไม่กลับเข้าไปในห้องนั้น ไม่มีทาง!
“ทำไมไม่กลับเข้าห้อง!”
เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นด้านหลังทำจ้อยสะดุ้งโหยง หันกลับไปก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่าน
หากซุ้มไม้เลื้อยบดบังแสงจันทร์ไม่ให้ส่องกระทบแววตาร้าวรานให้จ้อยเห็น
เพราะเห็นหายไปนาน จึงออกตามหา แต่สิงห์ไม่คิดว่าจะมาพบน้องในสภาพนี้ รานใจบอกไม่ถูก น้องยอมนอนหนาวอยู่ที่ท่า ยังดีกว่าเข้าไปนอนร่วมห้องกับเขา เขามันน่าชังขนาดนั้นเลยหรือ
แต่พอคิดๆไป มันก็สมควรแล้วไอ้สิงห์เอ๋ย
“กลับเดี๋ยวนี้” มือใหญ่คว้าแขนเรียวให้ลุกขึ้น จ้อยขัดขืนสุดกำลัง มือเล็กพยายามแกะคีมเหล็กออก คิ้วหนาขมวดมุ่นให้แก่สัมผัสแปลกประหลาด สิงห์คว้ามือน้องขึ้นดู ปวดหนึบในอกเมื่อเห็นว่ามันเหี่ยวซีดเหมือนมือคนแก่
ทำไมต้องแช่น้ำนานขนาดนั้น!
สิงห์ขบกรามกรอด จ้อยช่างไม่นึกกลัวอะไรเลย จินดาเพิ่งตายในคลองนี้ไปไม่ถึงสองเดือน คนโง่ๆอย่างเขายังรู้เลยว่าผีน้ำต้องหาตัวตายตัวแทน เกิดพี่มาเอาน้องไปอยู่ด้วยเขาจะทำอย่างไร
มือหยาบออกแรงฉุดกระชาก หนุ่มน้อยยังฮึดฮัดขัดขืนไม่หยุดจนสิงห์ต้องช้อนขึ้นอุ้มทั้งตัวปัดความรำคาญ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้! เดินเองได้ ปล่อย!” กำปั้นเล็กทุบอกกว้างตุบตับ แต่สิงห์ไม่สะเทือนสักนิด เจ้าตัวยุ่งจามออกมาสองทีจนขายาวๆ ต้องก้าวให้เร็วขึ้น
“ปล่อยสิ! บอกให้ปล่อยไง!” ถึงชานเรือนแล้วจ้อยยังโวยวายไม่เลิก
“นั่นใครวะ!” เสียงทรงอำนาจดังลั่นมาก่อนตัว เสียงกำนันเสริม! “ค่ำมืดดึกดื่นไม่รู้จักหลับจักนอน!”
สิงห์ชะงักกึก จ้อยออกแรงโดดลงจากอ้อมแขนแกร่งลงมาเท้าแตะพื้นได้สำเร็จ ทันก่อนกำนันจะเห็นภาพบ่าวคนใหม่อยู่ในอ้อมกอดลูกชายคนกลาง
“ผะ..ผมเองพ่อ” เสียงห้าวตะกุกตะกักบอกพ่อที่เดินอาดๆ ตรงมาหา กำนันตาสว่างทันทีที่เห็นสภาพนักเรียนครูร่างเล็ก
“ทำอะไรกัน!”
“ปะ..เปล่าพ่อ ไม่มีอะไร” สิงห์แก้ตัว “คือ..จ้อยมัน..ละเมอ..ละเมอไปอาบน้ำ”
จ้อยที่เอาแต่ยืนตัวสั่นด้วยความหนาวเหลือบมองคนตัวโตข้างๆ ต้องขอบใจความร้อยลิ้นกะลาวนของไอ้สิงห์มันจริงๆ ในขณะที่จ้อยยังนิ่งอึ้งพูดไม่ออก มันกลับพลิกลิ้นเอาตัวรอดได้อย่างเหลือเชื่อ
กำนันก็เชื่อเสียด้วย เชื่อสนิทใจ..
“เกือบไปแล้วไหมล่ะครู” แกครางอ้อ ตบบ่าจ้อยปุๆ “ดีนะที่สิงห์มันไปเห็นเข้าเสียก่อน อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันดีๆนะ” ประโยคหลังแกหันไปพูดกับลูกชาย ก่อนเดินหาวหวอดๆ กลับเข้าห้องไป
คล้อยหลังกำนัน สิงห์ฉุดกระชากจ้อยเข้าห้องทันทีไม่รีรอ หนุ่มน้อยลนลานเปิดมุ้งเข้าไปนั่งขดทั้งตัวเปียกๆ ร่างสูงใหญ่ได้แต่มองนิ่งงัน
“ถอดเสื้อก่อน” เสียงทุ้มห้าวสั่ง พลางเปิดมุ้งกว้างยัดตัวเองเข้าไป จ้อยสะดุ้งเฮือกเขยิบหนี มือเล็กขยุ้มคอเสื้อแน่น ส่ายหน้าระรัว
“บ๊ะ ไอ้นี่ ข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอกน่า” สิงห์ตบเข่าฉาด “เปลี่ยนเสื้อเร็ว เดี๋ยวไข้จับ”
จ้อยยังคงส่ายหน้า ก่อนจามออกมาอีกสองที สิงห์ไม่แน่ใจว่าที่น้องตัวสั่นสะท้านเป็นเพราะหนาวหรือเพราะกลัวเขากันแน่
ดวงตาคมกล้าอ่อนแสงลง ยอมเป็นฝ่ายถอยออกมานอกมุ้ง แต่ครั้นเห็นคนตัวเล็กยังคงมองมาอย่างเคลือบแคลง เขาตัดสินใจเดินออกนอกประตูไป
นักเลงโตเดินคอตกไปทิ้งกายลงนอนกลางเฉลียง แววตาทดท้อนิ่งมองดวงจันทร์สุกปลั่งเบื้องบน แว่วเสียงกุกกักมาจากในห้อง คล้อยหลังเขา จ้อยคงยอมลุกมาเปลี่ยนเสื้อ ไม่เป็นไร.. คิดเสียว่าลงโทษตัวเองที่เสือกทำอะไรไม่ยั้งคิด จึงต้องมานอนตากน้ำค้างแบบนี้
สมควรแล้ว..
*****************************
สิงห์มาสะดุ้งตื่นเอาตอนน้าเวกมาสะกิด ทะลึ่งตัวลุกขึ้นพรวดจนคนปลุกยังต๊กกะใจ ฟ้ายังไม่ทันสาง ยินเสียงดุเหว่าแว่วมา เคล้าเสียงตำน้ำพริกและกลิ่นแกงหอมลอยล่องมาทางครัว
“ทำไมมานอนตรงนี้” ผู้มากวัยกว่าเอ่ยถามคนที่เอาแต่นั่งหัวยุ่ง
สิงห์ไม่ตอบคำ เช้ามืดหน้าฝนน้ำค้างแรงจัด แต่เหตุใดเล่าเขาจึงอุ่นนัก..
ผ้าผวยผืนเก่าที่คลุมร่างอยู่นี่ไงคือคำตอบ
ริ้วไออุ่นแผ่ซ่าน คนตัวโตกอดกระชับผ้าผวยแน่นขึ้น ยกขึ้นจ่อจมูกอย่างลืมตัว หอมอย่างนี้.. ของจ้อยชัดๆ
“จ้อยล่ะน้า” เขาตัดสินใจถามถึงคนในฝันกับน้าเวก ตะแกยกมือป้องหน้าผาก ชะโงกส่องไปทางท่าน้ำหน้าบ้าน เห็นเหลืองๆ พายเรือมาเทียบ
“ใส่บาตรอยู่ที่ท่า” แกบุ้ยปาก ยิ้มกริ่มเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อย “แน่ะ เจ้าฝนก็อยู่ด้วย ยืนรอใส่บาตรร่วมขันกับพี่จ้อย สงสัยเกิดชาติหน้าอยากเป็นคู่กัน”
คำพูดนั้นดั่งจุดตะเกียงในหัวใจคนฟัง สว่าง..เรืองรอง..
“จริงเรอะน้า”
“ก็จริงสิ” น้าเวกยิ้มเย็น “โบราณท่านว่าเด็ดดอกไม้ร่วมต้น ใส่บาตรร่วมขัน เกิดมาคู่กัน”
รวดเร็วปานลมพัด คนตัวโตลุกขึ้นวิ่งจนเรือนสะเทือนลงบันไดไปทั้งผ้าผวยคลุมร่าง ทิ้งน้าเวกให้มองตามงงๆ เจ้าสิงห์อยากใส่บาตร สงสัยโลกจะกลับตาลปัตร ตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกเสียแล้ววันนี้
ลูกชายกำนันวิ่งเป็นเสือทลายห้าง ช้างทลายโขลงไปยังศาลาท่าน้ำ ได้ยิน..อายุวัณโน สุขัง พลัง..แว่วมา ดังนั้น.. กว่าสิงห์จะวิ่งไปถึง ที่ท่าก็มีแต่จ้อยกับน้ำฝนที่มองมางงๆ ส่วนเรือพระน่ะหรือ นู่น..พายทิ้งท่าไปโขแล้ว
“วู้! หลวงตา!” นักเลงป้องปากตะโกนเรียกพระทั้งยังหอบ “กลับมาก่อน! อย่าเพิ่งไป!”
เด็กวัดคัดท้ายหันมามองแล้วรีบจ้วงพายหนี มันคงคิดว่าองคุลีมาลที่ไหนมาตะโกนโหวกเหวก
“บาปกรรม” จ้อยเอ็ดเบาๆ ถ้าไม่ได้อยู่กันสองคน จ้อยไม่ค่อยกลัวคนตัวโตตรงหน้านี่เท่าไร “พระมาบิณฑบาตพระไม่รอหรอก บิณฑบาตถึงไม่มีร.เรือ” เลือดครูขึ้นหน้า อดไม่ได้ที่จะสอนฉอดๆ “เราคนใส่บาตรสิต้องเป็นฝ่ายรอพระ ใส่บาตรก็เลยมีร.เรือ”
สิงห์ยืนบื้อ จะมาสอนภาษาไทยอะไรเอาตอนนี้ คนอย่างไอ้สิงห์ สีตลา เขียนชื่อกับนามสกุลตัวเองถูกได้ก็บุญถม
อีกอย่าง.. รอรง รอเรืออะไรนั่นมันไม่สนหรอก ตอนนี้ในอกมันมีแต่ ‘รอรัก’ เท่านั้น
เห็นหนูน้อยมัวมุ่นอยู่กับวุ้นที่เหลือจากใส่บาตร ร่างสูงใหญ่เลียบๆ เคียงๆ ถามคนตัวขาวที่ก้มหน้าก้มตาเก็บขันข้าว “เอ็งเอาผ้ามาห่มให้ข้าหรือ”
“กลัวจะหนาวตาย” จ้อยตอบโดยไม่หันมามองสักนิด แต่แค่นั้นก็เล่นเอาหัวใจคนฟังพองโตคับอก นายเดินตามบ่าวต้อยๆ แม้จ้อยเดินเลี้ยวไปยังกอมหาหงส์ที่ขึ้นแน่นขนัดริมน้ำ สิงห์ก็ยังตามติด
“ทำอะไรน่ะ” คนตัวโตถามเมื่อเห็นมือเล็กเอื้อมไปเด็ดดอกขาวสะอ้านชูช่อ
“เก็บดอกไม้ไปไหว้พระ” จ้อยตอบโดยไม่หันมอง หารู้ตัวไม่ว่าคำตอบนั้นจุดประกายความสุขในหัวใจคนถามเพียงใด
เด็ดดอกไม้ร่วมต้น!
เอ..มหาหงส์มันขึ้นเป็นกอ แบบนี้ก็เป็น ‘เด็ดดอกไม้ร่วมกอ’ น่ะซี เอาน่า.. มันก็คงเหมือนๆกันนั่นละ
“มา ข้าช่วย” สิงห์ยิ้มลิงโลด กุลีกุจอจะเอื้อมเด็ดบ้าง เจาะจงเลือกกอเดียวกับจ้อย หากรอยยิ้มนั้นเป็นอันต้องหุบฉับ เมื่อมีมือที่สามยื่นเข้ามา
มือสั้นๆ กลมๆ ป้อมๆ เสียด้วยซี
“น้ำฝน!” เสียงห้าวเอ็ดลั่น แม่หนูน้อยเงยหน้าแป้นแล้นขึ้นสบตา กะทิหน้าวุ้นเลอะเป็นเทือกถึงใบหู ท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ
“น้ำฝน” หัวหน้าอันธพาลพยายามข่มอารมณ์ ส่งสายตาอาฆาตให้ศัตรูหัวใจวัยกระเตาะ “จะไปเล่นไหนก็ไป”
“หนูจะเด็ดดอกไม้กับพี่จ้อย” สาวน้อยสะบัดผมใส่ สิงห์ได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นี่ถ้าเป็นผู้ชายและเป็นรุ่นเดียวกัน พ่อจะยันโครมลงน้ำเสียให้เข็ด แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นเด็ก เขาเลยได้แต่ขวางไว้ทั้งตัว มีสายตาจ้อยมองมางงๆ
“เรือขายขนมมานู่นแน่ะ ไปซื้อไป” ลูกชายกำนันปล่อยไม้เด็ด ได้ผล หนูน้อยชะเง้อมองท่าน้ำ แต่ยังไม่วายแบบมือขอเงินยิกๆ เล่นเอาสิงห์อยากทึ้งหัวเพราะไม่ได้พกติดตัวมาสักบาท ต้องจูงมือป้อม ปะเหลาะให้ไปทางท่าน้ำ “อยากกินอะไรก็ซื้อเลยนะ แต่ติดเงินไว้ก่อน ให้เขามาคิดที่พี่”
นั่นล่ะ ลูกสาวน้าแป้นถึงยอมวิ่งฝุ่นตลบไปหาเรือขนม มารหัวใจไปพ้นๆ เสียได้ คนตัวโตถึงกับถอนใจโล่งอก มือหยาบใหญ่เอื้อมไปหาดอกมหาหงส์ดอกเดียวกับมือขาว ปลายนิ้วสัมผัสกัน
เหมือน ‘บังเอิญ’ แต่ ‘ตั้งใจ’
จ้อยสะดุ้งชักมือหลบแทบไม่ทัน
“หายโกรธข้าหรือยัง” หัวหน้าอันธพาลยิ้มเผล่ ชะโงกหน้าเข้าหาวงหน้าอ่อนใสแทบชิด หากคนตัวเล็กไม่ตอบคำ ก้มหน้าก้มตาเก็บดอกไม้ สิงห์ก้มหน้าซ่อนยิ้ม ช่วยน้องเก็บขะมักเขม้น แต่คงหนักมือไปหน่อย มันเลยหักติดมือมาทั้งช่อ
แม้แดดเช้าจะเริ่มสาดสายมา หากหมอกที่ลงหนาก็ยังให้รู้สึกเย็นเยือก มือใหญ่ปลดผ้าจากบ่าตนคลี่คลุมช่วงไหล่เล็ก จ้อยชะงักหันขวับตั้งท่าจะปฏิเสธ หากสิงห์ไม่เปิดโอกาส แย่งถาดดอกไม้มาถือเองแล้วเดินหนีเสียอย่างนั้น
หนุ่มน้อยเดินแทบวิ่งตามคนตัวโต หมายจะแย่งคืนมาถือเอง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมท่าเดียว จนกระทั่งถึงชานเรือน
และแล้วสิ่งที่จ้อยกลัวก็เกิด..
“ต๊าย! ไอ้จ้อย!” เสียงคุณนายพูนทรัพย์แหวมาแต่ไกล ร่างอวบท้วมก้าวอาดๆ จนเรือนสะเทือน ริมฝีปากเคลือบสีแดงสดตวาดใส่บ่าวตัวเล็กไม่ออมเสียง “แกกล้าดียังไงใช้ลูกฉันถือของ!”
“เปล่าแม่ ผมช่วยจ้อยถือเอง” สิงห์เลิ่กลั่กปฏิเสธ จ้อยเพิ่งแย่งถาดมาได้ก็ตอนนี้ หนุ่มน้อยได้แต่ก้มหน้าเจียมตน
กลิ่นมหาหงส์หอมเย็นคลุ้งไปในอากาศ แต่คุณนายกลับเบ้หน้า ทำจมูกฟุดฟิด “ดอกอะไรน่ะเหม็นจริง เอาไปไกลๆ บ้านฉันเลยนะ”
“ดอกมหาหงส์จ้ะ” จ้อยตอบประสาซื่อ หญิงกลางคนกลับหัวเราะเสียงแหลมคล้ายขบขันเสียเต็มประดา หากในแววตาลุกวาวด้วยความชิงชัง
“แหม้..ชื่อว่านกระทายเหิน ดัดจริตเรียกมหาหงส์ ตั้งชื่อซะสูงส่งเชียวนะ เป็นแค่ดอกไม้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแท้ๆ กระแดะจริงๆ เหมือนแกนั่นแหละไอ้จ้อย!” นิ้วขาวอวบจิ้มหน้าผากเล็กจนหน้าหงาย ก่อนออกแรงผลักทั้งร่างจนจ้อยลงไปกองกับพื้น ถาดเอย ดอกมหาหงส์เอย ขันข้าวเอย กระจัดกระจายเกลื่อน
“แม่!” สิงห์ตะลึง นึกไม่ถึงว่าแม่จะทำแบบนี้ ร่างล่ำสันปรี่เข้าไปประคองน้องทันที หากจ้อยขยับหนีก้มหน้าก้มตาเก็บของ ไม่ปริปากสักคำ
เจ้าแม่เงินกู้พร่ำพ่นไม่จบสิ้น “ไอ้ลูกขี้ข้า ไอ้ลูกนังหยำฉ่า หน้อย..ดัดจริตเรียนหนังสือ ต่อให้แกเรียนสูงยังไง แกก็เป็นขี้ข้าอยู่วันยังค่ำ!”
คุณนายเดินลงส้นตึงๆ จากไป สิงห์ได้แต่มองตามหลังแม่ด้วยความไม่เข้าใจ ครั้นหันมองน้อง เห็นมือเล็กสั่นระริกเช่นนั้นให้นึกเวทนาจับใจ เจ้าดอกขาวกลีบบางบอบช้ำ แต่กลิ่นยังหอมตรึงใจนัก มือหยาบใหญ่ช่วยเก็บอย่างถนอม
หล่นพื้นแล้วคงเอาไปบูชาพระไม่ได้ สิงห์วิ่งไปหาขันมาใส่ หมายมาดว่าจะวางไว้ตรงหัวนอน
****************************
คุยกันหน่อยเนอะ 
สวัสดีค่ะคนอ่านทุกคน ดอกไม้กลับมาแล้วจ้า หลังจากหายต๋อมไปน๊านนาน เหะๆ
กลับมาทั้งทีก็ไม่ลงให้จบเนอะ มาแค่ครึ่งเดียวซะงั้น ^^"
แต่ปั่นไม่ทันจริงๆค่ะ กว่าจะเขียนจบตอนก็นู่นแน่ะ ต้องเลยไปอีก 2-3 วันแน่เลย
เลยเอามาให้อ่านแค่ครึ่งเดียวก่อน ไม่เป็นไรเนอะๆ อย่าโกรธกันน๊า
ขอโทษที่ทำให้รอนาน และขอบคุณมากๆ ที่ยังรออ่านกันอยู่นะคะ
ชื่นใจทุกครั้งที่โดนไถ่ถามหรือทวงถาม ทุกๆสัญญาณเตือนที่ส่งมา แสดงให้เห็นว่ายังไม่ลืมกัน
ขอบคุณมากๆค่ะ
ดอกไม้
๒ มิ.ย. ๕๕
ปล. ชื่อตอนว่าดอกฟ้ารักดอกดิน แต่ที่ลงไปยังไม่โผล่มาเลยทั้งคู่ ใครคิดถึงคุณเล็ก รอเจอกันอีกครึ่งตอนที่เหลือนะคะ^^
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 710881 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก