ถึง.. คนอ่านที่รัก
เปิดอกคุยกันสักหน่อยเนอะ
(หมายเหตุ : ข้อเขียนนี้ไม่ได้เปิดเผยเนื้อหาสำคัญของนิยายค่ะ อ่านได้ตามสบาย ไม่ต้องกลัวโดนสปอยล์นะคะูู^^)
ลังเลอยู่นานว่าเขียนให้ผู้อ่านอ่านกันตอนนี้เลยมันจะดีเหรอ คือใจจริงตั้งใจจะเขียนบทความนี้เป็นคำนำ/คำตามของผู้แต่งตอนรวมเล่มเลยนะคะนี่ แต่มาฉุกใจอยากเขียน หลังจากลงบทที่ ๒๐ ไปแล้ว ได้รับเสียงตอบรับครึกโครมไปในทางเดียวกัน เลยอดใจไม่ไหว อยากออกมาชี้แจงจากใจค่ะ
นิยายเรื่อง ‘มหาหงส์’ ถือกำเนิดขึ้นมาโดยยึดธีมหลักเป็นภาษิตบทหนึ่งจากเรื่องพระศุนหเศป พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว บทที่ว่า..
ผู้ที่เกิดมาในตระกูลต่ำแล้ว
แต่ประพฤติตนดี
ก็เสมอกับยกตัวเองให้ขึ้นสู่ชาติอันสูง
ผู้ที่เกิดมาในตระกูลสูงแล้ว
แต่ประพฤติตนไม่ดี
ก็เสมอกับสาปตนเองให้ตกไปเป็นคนชาติต่ำมหาหงส์นั้น เป็นดอกไม้มีนามสูง กลีบบางอ่อนหวาน เกสรเหยียดหยัดชูก้าน ดุจดั่งหงส์ผู้ทรงศักดิ์ แต่ก้านใบของมหาหงส์ไม่สูงจากดินมากนัก ส่วนลำต้นนั้นอยู่ใต้ดินเลยทีเดียว
พอจะเดาออกกันไหมคะ ว่า ‘มหาหงส์’ ในเรื่องนี้หมายถึงอะไร / หมายถึงใคร?
ใช่แล้วค่ะ ‘มหาหงส์’ คือนายเอกทั้งสองของเรื่องนี้นี่เอง (อย่างที่เคยเอ่ยถึงตอนตอบคอมเม้นท์ใครสักคนในเล้านี่ละ
อะแฮ่ม.. นิยายเรื่องนี้เน้นนายเอกค่ะ ส่วนพระเอก เกิดมาเป็นไม้ประดับโดยแท้ ๕๕๕+)
คุณชายเลอมานเป็นหงส์จากสายเลือด จากวงศ์ตระกูล ส่วนน้องจ้อย เป็นหงส์จากเนื้อใน เป็นหงส์จากการยืนหยัดและภาคภูมิในการทำสิ่งดีงาม จิตใจเมตตาและอ่อนโยน เหมือนมหาหงส์ ดอกไม้หอมที่ทั้งเข้มแข็งและอ่อนหวาน แม้ลำต้นจะต่ำติดดินแค่ไหนก็ตาม
บทที่ ๒๐ : ยิ่งกว่าการฆ่า เป็นบทที่ใช้เวลาเขียนนานจริงๆ ไม่ใช่ไม่มีเวลา แต่เขียนช้า สปีดตก เพราะเขียนไปต้องหยุดพักหายใจไป หยุดพักไปนั่งมองฟ้ามองดาวเป็นระยะๆ (อ้อ หยุดพักไปดูเดอะวอยส์ด้วย หุหุ^^)
ผู้แต่งตั้งใจบีบน้องจ้อยเข้าสู่มุมอับที่สุดในชีวิต เพื่อจะทำให้ผู้อ่านเห็นว่า คนเรานั้นต่อให้ถูกทำร้าย ถูกทำให้แปดเปื้อนสักเพียงไหน หากหัวใจยังยึดมั่นอยู่ในความดีงาม คุณค่าแห่งตนนั้นไม่อาจถูกทำลายย่อยยับตามลงไปด้วยเลย
นิยายเป็นอย่างไร ชีวิตจริงก็เป็นอย่างนั้น บ่อยครั้งที่คนเราถูกเหยียบย่ำ ถูกทำร้ายให้เจ็บปวด ถูกทำลายศักดิ์ศรี จนท้อถอย ยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ผู้แต่งเชื่อมั่นเหลือเกินว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของมนุษย์คือหัวใจที่ดีงาม หากเรารักษาหัวใจของเราไว้ได้ ก็ไม่สามารถมีใครมาทำลายมันได้แน่นอน
น้องจ้อยเป็นมหาหงส์ที่แม้จะ ‘กลีบจมแผ่นดินสิ้นสูญราคา’ แต่ ‘กลิ่นนั้นหนายังหอมเป็นค่าผูกพัน’
บอกไว้ตรงนี้เลยเพื่อให้ผู้อ่านสบายใจได้ น้องจ้อยไม่ฆ่าตัวตายเพราะเหตุการณ์นี้แน่นอนค่ะ การฆ่าตัวตายนั้นเป็นบาปมหันต์ บาปหนักเทียบเท่าฆ่าพ่อฆ่าแม่ น้องไม่สิ้นคิดทำเรื่องร้ายรุนแรงแบบนั้นแน่นอน
ผู้แต่งยังขอยืนยัน ว่านิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นโดยมีจุดประสงค์ดังกล่าว ไม่ได้มีเจตนายัดเยียดความรุนแรงแก่ผู้อ่าน เพื่อสนองความต้องการของผู้แต่งแต่อย่างใดค่ะ
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากนะคะ พวกคุณทำให้เรารู้เลยว่าทุกคนรักน้องจ้อยของเรามากแค่ไหน ถ้าน้องรู้ น้องต้องดีใจมากๆ แน่ค่ะ
รักคนอ่านเสมอ
ดอกไม้
๑๒ พ.ย. ๕๕
หัวข้อ: มหาหงส์ บทที่ ๓๗ : คอย (ครึ่งหลัง๒๐%) [๒๔ ก.ย. ๒๕๖๒] (อ่าน 711313 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก