ขอบคุณทุกกำลังใจเลยยยยยยยย เอาไปเลยอีก 1 ตอน
.............................
องก์ที่ 34
ช่วงนี้ผมกับมันเจอกันบ่อยมาก สามเวลาทั้งก่อนและหลังอาหารเลยก็ว่าได้ รึถ้ามันยุ่งจนเดินมาที่แผนกผมไม่ได้ ก็จะใช้โทรศัทพ์ใน office โทรมาหาแทน
ผมเองก็ไม่รู้และไม่กล้าคิด ว่าความสัมพันธ์แบบนี้ มันจะมีความสุขอยู่ได้นานซักแค่ไหน แต่เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมมีความสุขดี ผมก็ขออยู่กับปัจจุบันละกัน
ผมกับไอ้หมีก็ยังคงเหมือนเดิม มีเวลาก็ไปเที่ยว บางวันมันก็มานอนที่ห้องผม (อย่าจิ้นครับ เหอๆๆๆๆ) ก็มีบ้างเป็นปกติของคนที่เป็นแฟนกันแหละ ชิมิ ชิมิ
กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงง (โทรศัพท์ที่โต๊ะ)
“สวัสดีครับ”
“ว่าไงจ้ะเมียรัก” นั่นเลย มันมาละ
“เชี่ยนี่ เล่นไม่รู้ เวร่ำเวลาเลยนะมรึง มีไรว่ามา”
“คืนนี้ไปด้วยกันป่ะ วันเกิดเพื่อนที่แผนก มันจะพาไปเลี้ยง”
“ที่ผับอีกละซิ” กลุ่มเพื่อนมันชอบเที่ยวครับ (ผับครับ)
“อืม ไปด้วยกันนะ”
“มรึงไปเหอะ กรูไม่ค่อยสนิทกับที่แผนกมรึงอ่ะ” ก็อย่างที่รู้ ผมไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้ซักเท่าไหร่ มันดูอึดอัด คนเยอะ แล้วก็มีกลิ่นบุหรี ซึ่งมันทำให้ผมหายใจไม่สะดวกและปวดหัว
“งั้นกรูไปนะ เย็นนี้กินข้าวคนเดียวได้นะ” โอ๊ย ทำเหมือนอยู่บ้านเดียวกันซะงั้น
“อืม ดูแลตัวเองดีๆละ อย่าให้ถึงขนาดหาทางกลับบ้านไม่ถูกละกัน ถ้าเพื่อนมรึงโทรเรียกให้กรูไปรับอีก กรูจะปล่อยมรึงทิ้งไว้ให้นอนที่นั่นแหละ” บางครั้ง มันกลับไม่ไหว ผมต้องไปลากกลับมานอนที่ห้องซะเอง
“จ้า ดุจริงเมียกรู เดี๋ยวกลับไปจะไปเพิ่มดอกเบี้ยให้นะจ้ะ” ยังไม่วายนะมัน
“ลามกไม่เลือกเลยนะมรึง”
“ก็คนมันรักซะแล้วเปลี่ยนไม่ทันซะแล้ว” (มันร้องเพลงน่ะครับ เก่าแล้ว จะมีใครจำได้มั้ยน๊อ)
“อย่ากินมากนะ กรูเป็นห่วง รู้เปล่า” โหมดจะหวาน ก็หวานเลยผม ไม่มีอรัมภบท
“แล้วจะไม่ให้กรูรัก กรูหลงได้ยังไงละเนี่ย”มันยังหยอดก่อนไป เหอๆๆๆๆ กรูจะเป็นเบาหวานตายก็เพราะมรึงนี่แหละ
............................................................................................
ตื๊ดดดดด.....ดด ตื๊ดดดดด...........ดดดดดด ตื๊ดดดดด.....ดด
“โหลลลลลลล” เสียงไอ้หมีครับ งัวเงียสุดๆ
“ไงมรึง กลับมาตีอะไร” ผมโทรหามันตอนเช้า
“...................เงียบฉี่………”
“มรึงฟังกรูอยู่รึเปล่า”
“ฮึมมมมมมม เดี๋ยวโทรกลับน๊า ขอนอนหน่อยยยยยน๊าเมียจ๋า”
หมั่นไส้นักเชียว คอยดูนะ เจอหน้าแล้วจะด่าให้เจ็บเลย
ว่าจะชวนไปเดินซื้อของซะหน่อย ไปเองก็ได้ ชิ...
.........................................................................
“น้องหนุ่ม” ผมกำลังเลือกของเพลินๆ สะดุ้งเลย เหลียวซ้ายแลขวา มองหาต้นเสียง
“น้องหนุ่มใช่มั้ย” หันไปเจอไอ้พี่ป็อปยืนยิ้มแฉ่งเชียว
“อ้าวพี่ป็อป มาซื้อของเหมือนกันหรอครับ” วันนี้แต่งตัวดูดีโคตร
“เปล่าหรอก พี่มาดูหนังกับแฟนน่ะ แล้วนี่มากับทศหรอ” พี่แกหันซ้าย หันขวา มองหาใหญ่
“เปล่าครับ ผมมาคนเดียว” ดูพี่แกทำหน้า แปลกใจ
“พอดีเมื่อคืนมันไปฉลองวันเกิดเพื่อนมาน่ะครับ ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย”
“อ้าว แล้วเราไม่ได้ไปกับเค้าด้วยหรอ”
“เปล่าหรอกครับพี่ พอดีผมน่ะแพ้พวกควัน ก็เลยให้มันไปสนุกกับเพื่อนๆดีกว่า” ดูพี่แกทำหน้ากังวล เหมือนมีอะไรอยากพูด
“พี่ป็อปมีธุระอะไรกับมันรึเปล่าครับ”
“ก็เปล่าหรอกจ้ะ อืม พี่ก็ไม่รู้นะว่าจะพูดดีรึเปล่า”
“ครับ” ผมงงกับคำพูดพี่ป็อปแกจริงๆซิเอ้า
“พี่เองก็ไม่อยากจะพูดให้เราเข้าใจผิดอะไรหรอก แค่อยากเตือนไว้เฉยๆ ระวังหน่อยก็ดีนะ ทศน่ะ เค้า pop จะตาย มีคนชอบเค้าเยอะ สังคมแบบเรา น้อยคนนะที่จะมีคนเข้าใจจริงๆ ได้ของดีมาแล้ว ก็รักษามันไว้ให้ดีนะ” แฟนพี่ป็อปแกเดินมาสมทบพอดี เป็นฝรั่งครับ หล่อมากกกกก สมกับเป็นพี่ป็อปจริงๆ
“พี่ไปก่อนละ เดี๋ยวไม่ทันรอบหนัง” แล้วพี่แกก็เดินจูงมือกับแฟน แบบไม่แคร์สายตาใครเลย (อิจฉาครับ) ผิดกับผม ที่ต้องมาเดินหอบของพรุงพรัง คิดๆตามที่พี่แกว่า ผมก็หวั่นๆใจอยู่
จริงๆแล้ว ผมน่ะเชื่อใจแล้วก็ไว้ใจไอ้หมีมันมาก แต่พอมาได้ยินแบบนี้ ก็ทำให้ใจแป้วได้เหมือนกันแฮะ
ตื๊ดดดดด.....ดด ตื๊ดดดดด...........ดดดดดด ตื๊ดดดดด.....ดด
นี่ก็บ่ายกว่าแล้ว มันยังไม่รับโทรศัพท์ผมเลย มันน่าคิดมั้ยละเนี่ย เที่ยวจนลืมแฟน ผมไม่น่ามาเจอไอ้พี่ป็อปเลย ให้ตายซิ นึกแล้วพาลก็หงุดหงิด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
