หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[กล้วยปั่น]

ซินอย่าเป็นอะไรนะ 

[bobie]

หลายอารมณ์มากๆเลยตอนนี้
ตอนแรกก็งอนๆน่ารักๆ
แล้วมาบู๊
ตอนนี้มาเศร้าได้ไงเนี่ย

[-west-]

ว่าแล้วเชียวว่าต้องรถ!

[pui32]

ซินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อย่าเป็นอะไรไปนะ !!
โอ้ไม่นะะะะะะะะะ T^T
ป.ล. สุขสันตืวนแม่ค่ะ

[Mekaming]

ซินจะเป็นไงต่อ
พวกนั้นชั่วมาก

[karmdodcom]

เฮ้!!! ทำไมพลิกล็อคแบบนี้อ้ะ!! 
มะลิโอ้วสีดำ เอ็งต๊ายยยยยยยยยยยย ><!

[question09]

 
ไม่นะ...มันต้องไม่เป็นแบบนี้นะ

[่patsaporn]

เม้นท์ 3/3 ค่ะ
ง่าาาา ซินอย่าเป็นอะไรนะ ขนาดนาทีวิกฤติยังปกป้องน้องไว้สุดฤทธิ์ เป็นพี่ชายที่สุดยอดมาก
สองแฝดเก่งเนอะ แต่คนเยอะกว่า แถมมันวางแผนมาโอกาสจะรอดก็ยาก
ฟ้าช่วยแฝดด้วย...

ขอบคุณค่ะ

[SuSaya]

ซันนี่ชอบมองโลกในแง่ดีจนพลาดง่ายๆหลายครั้งแล้วนะ ปกติถ้ากำลังเผชิญสถานการณ์ร้ายๆมันควรคิดถึงผลที่ร้ายแรงที่สุดเอาไว้ก่อนเพื่อหาวิธีรับมือสิ ไม่รู้พวกคาวัวร์จะโดนฟ้าจัดการยังไงโทษฐานทำซันนี่ร้องไห้

[hobazaki]

โฮวววววววววววว ซินอย่าเป็นอะไรน๊า
ฮืออออ ไม่เอานะ แฝดทั้งสองอย่าเป็นอะไรเลย เจ๊ใจจะขาดรอนๆแบ๊ว ฮือออออออออออออ

[akihito]

ซินนนนนน ไม่น้าาาาา
นี่เป็นแผนของพวกนั้นแหงๆ 

[Monkey D lufy]

เย้!!!

อ่านทันแล้วภานในวันเดียว

เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย  ชอบๆ

รอตอนต่อไปค่ะ  (ค้างมากอ่ะ)  ขอร้องอย่าให้ซินเป็นอะไรเลยนะ   

[กฟหวดสาหฟยดนำาด]

อ่านแล้วน่ำตาซึม ซิน อย่าเป็นอะไรนะ

[a-o-pai]

ซิน อย่าเป้นไรไปนะ ถ้าซินเป้นไรไป ซัน จะอยู่ยังไงอ่ะ

[maru]

ซินรักซันมากจริง ๆ ซันที่จริงน่าจะบอกฟ้าแต่แรกว่าออกมากับใคร ซินจะต้องไม่เป็นไรนะ คิดถึงซัน คิดถึงสกายเข้าไว้นะ ถ้าสกายรู้เข้าจะเป็นยังไงนะเนี่ย พวกนั้นจะเข้ามายุ่งอะไรกับซันอีกหรือเปล่าเนี่ย ฟ้าช่วยซันกับซินให้ได้นะ

[irksome]

ฮึ้ยยยยยยยย ซินอย่าเป็นไรนะ  ที่แท้ก็เป็นแผนอยู่แล้ว 
ฝาแฝดโดนลับลวงพรางเลย 

[chisarachi]

คิดว่าซินไม่น่าเป็นอะไร แต่กลัวความสัมพันธ์ของฟ้ากับซันนี่จัง

[sunshadow]

   ง่า ซิน. . . T T อย่าเป็นอะไรเน้อ. . .

[prim--prim]

ตามอ่านรวดเดียวจนทัน
ชอบการดำเนินเรื่องของคุณไวท์มากเลยค่ะ

ไม่รู้จะคอมเมนท์อะไรเพิ่มอีก คือชอบไปหมด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปค่า

ปล.ขออย่าให้ซินเป็นอะไรไปเลยนะ 

[Dee^daY]

โอเคแล้ว

[route rover]

แงงงงงง ซินอย่าเป็นรัยนะ 

ฟ้าช่วยซันด้วยเร็วๆๆ 

[topperha]

       
ซินไม่นะอย่าตายนะ
ต้องอยู่ต่อไปอ้ากๆๆๆ
       

[BlackKnight09]

โอ้ โน

ไม่จิงใช่ป่ะ

มาเร็ว ๆๆๆ อยากรู้ใครจะมาช่วยซ้ำ หรือเปล่า เหมือนจะมีเลย

ไม่ย่อมอ่ะ

[babynevercry]

 

ได้โปรด อย่าทำร้าย ด้วยการทำกับซินอย่างนี้นะ

 

[Fish129]

ไม่นะ  ซินต้องไม่เป็นอะไรนะ

เด้ว กายมันจะแรดไปมากกว่านี้ นะจ้า ซินจ้า

อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ   ไอ่อิตาเลี่ยนบ้า  มาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน  ฮือๆๆๆ

[savada]

อ้าก มาม่า  ซินๆๆๆๆ   แงแง

ไม่เอาเศร้าๆๆน้าาาา


ไม่เอา  แงแง

[B_Story]

การี้ดดดดดด กรี้ดดดๆๆๆๆๆๆๆ

คุณนักเขียนที่รักขา ได้โปรดอย่าฆ่าตัวละครเล้ยยย 

[White Raven]

Chapter :: 40 :: ไม่ให้ไป!







“ซิน! ซิน! ซิน!!” ผมส่งเสียงเรียกพี่ชายฝาแฝดตลอดทางไม่ได้หยุด ขณะอยู่บนรถแอมบูแลนซ์ของโรงพยาบาลเดียวกับที่ฟ้าประทานแอดมิด(ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้สุดแล้วในขณะนั้น)


หลังจากฟ้าติดต่อมาไม่เกินนาที บอดีการ์ดสองคนที่ผมเคยเห็นเฝ้าอยู่หน้าห้องของฟ้าก็โผล่มาด้วยหน้าตาตื่นตกใจ(..ผมมารู้ทีหลังว่าสองคนนี้ตามผมมาห่างๆ ตั้งแต่ตอนออกจากโรงพยาบาลแล้ว และคอยโทรรายงานฟ้าเป็นระยะ แต่ที่ไม่แสดงตัวเพราะเห็นว่าพวกผมไม่ได้เป็นฝ่ายเพรี่ยงพร้ำ และไม่คิดว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันกับพวกเราแบบนี้ด้วย) พวกนั้นพยายามเข้ามาช่วยผมพาซินออกไปแต่ไม่สำเร็จ ..ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นหน่วยรถกู้ภัยพร้อมด้วยรถของโรงพยาบาลก็มาถึง


เจ้าหน้าที่ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะสามารถงัดชิ้นส่วนรถเพื่อพาซินออกมาจากจุดนั้นได้ เวลาแต่ละวินาทีของผมผ่านไปอย่างเชื่องช้าจนน่าหงุดหงิด  ผมไม่ได้สนใจตัวเองเลยว่าจะบาดเจ็บหรือเลือดตกยางออกตรงไหนบ้าง เพราะนาทีนี้คงไม่มีอะไรจะทำให้ผมเจ็บปวดไปกว่าการได้เห็นซินตกอยู่ในสภาพสาหัสเช่นนี้อีกแล้ว ตอนพยาบาลเข้ามาขอดูแผล(ตรงไหนก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ใส่ใจ)ผมก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือ แถมยังตวาดไล่เธอไปอีก จิตใจของผมพะวักพะวงจดจ่ออยู่กับการช่วยซินเท่านั้น ..และหลังจากพาซินออกมาจากซากรถนั่นได้ เจ้าหน้าที่ก็รีบพากซินไปขึ้นรถพยาบาล


ระยะทางจากจุดเกิดเหตุไปถึงโรงพยาบาลใช้เวลาแค่ประมาณสิบนาที ..แต่นั่นก็ยังนานเกินไปอยู่ดีในความรู้สึกของผม ทีมเจ้าหน้าที่ได้ทำการช่วยชีวิตซินเท่าที่จะสามารถทำได้ในเบื้องต้นจนกว่าจะส่งซินไปถึงมือหมอ อาการของซินหนักมากถึงขนาดที่พวกเขาต้องใส่ท่อช่วยหายใจ(Endotracheal tube)เข้าไปในปากและคอยบีบที่ปั๊มอากาศ(bag)ให้ตลอดเวลา


แต่ในสองสามนาทีสุดท้ายของการเดินทางซินกลับหยุดหายใจไปดื้อๆ จนเจ้าหน้าที่คนหนึ่งต้องขึ้นปั๊มหัวใจให้ ..ในขณะที่ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งข้างๆ กุมมือซินไว้ และคอยเรียกชื่อของซินเท่านั้น


พอถึงโรงพยาบาล ทุกคนก็รีบลงจากรถด้วยความรวดเร็ว เจ้าหน้าที่ย้ายร่างซินขึ้นเตียง มีหมอผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมารับช่วงต่อ เธอแตะดูชีพจรซินเล็กน้อยก่อนกระโดดขึ้นไปบนเตียงเดียวกับซินและทำการปั๊มหัวใจอย่างต่อเนื่อง พยาบาลคนเดิมยังต้องคอยบีบ bag เพื่อช่วยซินหายใจอยู่ตลอด ขณะที่บุรุษพยาบาลก็รีบเข็นเตียงผู้ป่วยมุ่งหน้าไปห้องฉุกเฉินด้วยความเร็ว พยาบาลอีกคนวิ่งมาข้างๆ คอยรายงานสถานการณ์ความดันเริ่มต้น ชีพจร การตอบสนองของม่านตาและอะไรต่อมิอะไรที่ผมแทบไม่มีสติจะรับรู้และจดจำได้ในเวลานั้นให้หมอรับทราบ


“ซิน!”


“เข้าไม่ได้นะคะ ห้ามเข้าค่ะ!” พยาบาลรีบกันผมไม่ให้ตามพี่ชายเข้าไปในห้องฉุกเฉินและพยายามจะปิดประตู


“คนไข้เป็นยังไงบ้าง?” หมอเคอิที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางนี้ร้องถามขึ้นก่อนที่พยาบาลจะทันได้ปิดประตู ท่าทางดูสุขุมจริงจังราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับไอ้หมอบ้าที่มารักษาฟ้าประทานก่อนหน้านี้เลย 


“คนไข้ arrest ค่ะ คุณหมอมะรินทร์กำลังปั๊มหัวใจอยู่” พยาบาลรีบตอบแล้วผละออกจากประตูเพื่อหลีกทาง หมอพยักหน้า ทำท่าจะเดินตามเข้าไปในห้อง


“หมอ! ช่วยซินให้ได้นะ ได้โปรด..” ผมร้องบอกด้วยเสียงสั่นเครือ


“หมอจะพยายามเต็มที่ครับ” หมอหันมาตอบแค่นั้นแล้วหายตามพยาบาลเข้าไป


“ไอ้ซัน! ซินล่ะ? ซินเป็นยังไงบ้าง?” สกายวิ่งมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ หน้าซีดเผือด แต่ตาแดงก่ำ มันมาเขย่าตัวผม ถามด้วยเสียงสั่นเครือเช่นเดียวกับผม โดยข้างหลังมีเมย์บีที่สีหน้าดูย่ำแย่ไม่แพ้กันยืนลุ้นคำตอบอยู่


“เพิ่ง..เข้าไปในห้องฉุกเฉิน..เมื่อกี๊...หมอกำลัง..ปั๊มหัวใจ” ผมตอบออกมาอย่างยากลำบาก รู้สึกจุกร้าวไปทั่วทั้งอก ภาพของซินที่ทั้งร่างอาบไปด้วยเลือด ภาพของซินที่คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจยังชัดเจนอยู่ในหัวผมทุกวินาที...


พอผมพูดจบก็ดูเหมือนคนถามจะช็อคไป หน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดลงกว่าเก่าราวกระดาษ “ซิน...”


“ขอให้พระคุ้มครองอีซินดี้ด้วยเทิ้ดดดด ..สาธุ” เมย์พึมพำพลางหยิบสร้อยพระที่คอมาพนมไหว้ขอพรจากสิ่งศักดิ์ด้วยสีหน้าเป็นกังวลจนคล้ายจะร้องไห้ ก่อนหันมาพูดกับผม “ทำไมมึงไม่ไปทำแผล อีซันซัน?”


“กูไม่ได้เป็นอะไร?” ผมตอบส่งๆ แล้วหันไปเกาะกระจกประตูห้องฉุกเฉินด้วยหวังว่าจะได้รู้ความเคลื่อนไหวของซิน แม้จะมองไม่เห็นเพราะข้างในเขาก็รูดม่านปิดอีกที แต่ผมก็ยังอยากจะมองอยู่ดี


“ไม่เป็นห่าอะไร? หน้ามึงอาบเลือดขนาดนี้” เมย์บีพูดพลางเข้ามาดึงผมออกห่างจากประตู “ไปทำแผลเหอะ กูขอร้อง อย่าให้กูต้องมาเป็นห่วงมึงอีกคนเลย”


“กูไม่ได้เจ็บ” ผมตอบ ยังไม่ยอมถอยห่างออกจากประตู


“ไม่เจ็บก็ต้องทำแผล เลือดมึงออกเยอะมากเลยนะ อีซัน”


“กู...” ผมยังพูดไม่ทันจบ เสียงหวานของพยาบาลหน้าสวยอีกคนก็ดังขึ้นก่อน


“คุณคะ ไปทำแผลกันก่อนนะคะ” 


“ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมยังยืนยันคำเดิม และยังหันหน้าเข้าหากระจก “ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ..ถ้าพี่ผมยังไม่ออกมาผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”


“แต่คุณศีรษะแตก เลือดออกมากเลยนะคะ ไปทำแผลก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”


“..ไม่เป็นไร”


“อีซันซัน..”


“ไม่เป็นไรไม่ได้นะคะ ถ้าเลือดออกเยอะเกินไปอาจจะเป็นอันตรายต่อร่างกายได้ แล้วแผลก็อาจจะติดเชื้อด้วย.. ดิฉันว่าไปทำแผลกันก่อนเถอะค่ะ ..นะคะ”


“ไปนะ อีซัน”


“ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไงวะ! ฟังไม่รู้เรื่องกันเหรอ?!” ผมหันมาตวาดทั้งเมย์ทั้งพยาบาลอย่างหัวเสีย “จะแตกไม่แตกก็ช่างหัวผม! จะเลือดออกหมดตัวหรือติดเชื้อตายห่าก็ช่างแมร่ง! ไม่ต้องมายุ่ง!! ไม่ต้องมาสนใจ! คนที่ควรจะสนใจคือซินที่ อยู่ข้างในโน่น! ถ้าซินไม่กลับออกมาผมก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ต่อเหมือนกัน! ถ้ากลัวผมตายนักก็ไปช่วยซินโน่นไป! ไปเซ่!! ไป!!!”


“ว้ายยย!” พยาบาลรีบกระโดดหนีด้วยความตกใจเมื่อผมทำท่าจะเข้าไปจับเธอยัดเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกคน


“มึงใจเย็นหน่อย อีซัน ..มีสติหน่อยสิมึง” เมย์บีเข้ามาห้ามปรามและดึงตัวผมเอาไว้


“กูเย็นไม่ไหวแล้วเมย์ มึงไม่เห็นสภาพซินเมื่อกี๊! มึงไม่เห็นอาการซินเมื่อกี๊! ซินไม่หายใจ! มึงรู้มั้ย? ซินกำลังจะตาย!! เมย์! ซินกำลังจะทิ้งกูไป! แล้วกูจะอยู่ได้ยังไง? ถ้าไม่มีซินแล้วกูจะอยู่ยังไง? มึงตอบกูสิ! ตอบกูหน่อย ถ้าซินไม่อยู่แล้วกูจะอยู่ต้องไปทำเหี้ยอะไรอีก?! เมย์ มึงบอกกูมา..ฮือออ...ตอบกูสิ ..ถ้าซินตายแล้วกูจะต้องอยู่ไปเพื่ออะไรอีก?” ผมปล่อยน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น กอดเมย์บีเอาไว้แน่นหวังให้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่ผมพอจะมีอยู่ในตอนนี้


...ถ้าซินไป ผมก็จะไป..


มันไม่ใช่แค่การรักษาสัญญา.. แต่ผมไม่เคยอยู่ในโลกที่ไม่มีซิน.. ตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมลืมตาขึ้นมา..โลกใบนี้ก็มีซินอยู่ก่อนแล้ว ..แล้วถ้าวันหนึ่งซินต้องหายไป...ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าผมจะอยู่ได้ยังไง? ..มันโหดร้าย...มันโดดเดี่ยวเกินไป ..ผมอยู่ไม่ได้ และไม่เคยคิดจะอยู่


ถ้าซินไป ยังไงผมก็จะตาม..


“อีซัน.. กูเข้าใจมึงนะ กูรู้ว่ามึงรักพี่มึงมากแค่ไหน แต่มึงไม่ลองคิดถึงใจอีซินมันมั่งล่ะ? ถ้ามันฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เจอมึงมันจะรู้สึกยังไง? ..ถ้ามึงเป็นอะไรไปมันก็คงจะไม่อยากอยู่เหมือนกัน ..มึงต้องรักษาตัวเองด้วยนะซัน ..รักษาตัวเองให้ปลอดภัยรอพี่มึงกลับมา” เมย์บีพูดพลางลูบหลังลูบไหล่ผมอย่างปลอบโยน 


“ซินจะไม่เป็นไรใช่มั้ย เมย์? ซินจะกลับมาใช่มั้ย?” ผมถามอู้อี้ปนเสียงสะอื้น ขณะซบหน้าลงบนบ่าของเพื่อน


“..กูเชื่อว่ามันจะกลับมา” เมย์บีบอกพร้อมกับตบหลังผมเบาๆ


“งั้น..” เสียงใสๆ ของพยาบาลคนเดิมเกริ่นขึ้น ผมผละออกจากเมย์แล้วหันไปมองเธอ ก็เห็นเธอยิ้มบางอยู่ “ไปทำแผลกัน..นะคะ?”


!!... ยังไม่ทันที่ผมจะตกปากรับคำคุณพยาบาล ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดผางออก หมอเคอิในสภาพเหงื่อซึมทั่วหน้าโผล่ออกมาด้วยท่าทางรีบร้อน เขาทำท่าจะวิ่งผ่านพวกเราไปแต่ถูกผมดึงมือเอาไว้ก่อน


“หมอ! หมอ ซินเป็นยังไงบ้าง?” ผมรีบถาม


“คนไข้กลับมาหายใจเองได้แล้วครับ แต่ความดันเลือดยังต่ำอยู่ อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่มาก อวัยวะภายในได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง มีเลือดออกภายในหลายจุด โดยเฉพาะช่องท้อง เรากำลังเตรียมการผ่าตัดด่วนอยู่ แต่ตอนนี้หมอขอตัวซักครู่นะครับ” พูดจบหมอก็รีบวิ่งออกไปทันที


ผมถึงกับทรุดลงไปนั่งที่พื้นหลังจากได้ฟังอาการล่าสุดของพี่ชาย น้ำตาที่หยุดไปแล้วเริ่มไหลออกมาอีก “ซิน..”


“โธ่ อีซิน!” เมย์บีร้องตกใจเอามือทาบอก


“ซิน..” เสียงสกายที่ทรุดตัวนั่งพิงผนังฝั่งทางเดินตรงข้ามพึมพำขึ้นเบาๆ


“อีซินจะต้องปลอดภัย หมอกำลังช่วยมันอยู่ มันต้องไม่เป็นอะไร ..มึงต้องเข้มแข็งเอาไว้นะ ซัน” เมย์บีย่อตัวลงมานั่งปลอบผมทั้งที่ตัวมันเองก็หน้าซีดเผือด


“คนไข้จะต้องปลอดภัยค่ะ คุณหมอเคอิกับคุณหมอมะรินทร์เป็นหมอที่เก่งมาก และโชคดีมากที่วันนี้ทั้งคู่อยู่เวรพร้อมกัน” คุณพยาบาลคนเดิมพูดพลางแตะที่แขนผมอย่างต้องการจะให้กำลังใจ “..ไปทำแผลกันก่อนนะคะ” 


“หลีกทางหน่อย เคสฉุกเฉิน!” เสียงร้องบอกของบุรุษพยาบาลทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปมองพร้อมทั้งขยับหนี


มีคนไข้ฉุกเฉินรายใหม่กำลังถูกเข็นมาทางนี้ บนเตียงคนไข้มีคุณหมอเคอิกำลังพยายามปั๊มหัวใจกู้ชีวิตอย่างเอาเป็นเอาตาย ในปากคนไข้มี tube ถูกสอดเข้าไป มีพยาบาลคนหนึ่งคอยบีบ bag และพยาบาลอีกคนคอยรายงานสถานการณ์ ...สภาพการเหมือนกับซินเมื่อครู่ไม่มีผิดเพี้ยน


ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกเพื่อต้อนรับผู้ป่วยรายใหม่ และจังหวะที่เตียงถูกเข็นเลี้ยวเข้าไปในห้องนั่นเอง ผมถึงได้เห็นว่าใครคือผู้โชคร้ายรายล่าสุด..


มานะ!!!


มานะในสภาพที่เปลือยท่อนบน เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด กำลังนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนนั้น!!


ปัง! ประตูห้องฉุกเฉินปิดลงอีกครั้ง.. ผมกับเมย์บีหันมองหน้ากันเองด้วยความตกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้เห็น ถ้าไม่ได้จินตนาการบรรเจิดไปเอง ทั้งสองแผลที่ผมเห็นอยู่บนลำตัวของหมอนั่นน่าจะเป็นผลงานของกระสุนปืน! ..หมอนั่นถูกยิง?!!


ดูเหมือนเมย์บีเองก็คิดไม่ต่างจากผม แต่ยังไม่มีใครทันได้เอ่ยปาก สำเนียงเนิบๆ เฉื่อยๆ ของฟ้าประทาน..ผู้ป่วยรายแรกสุดก็ดังขึ้นก่อน


“ซันนี่..” เสียงนั่นเรียกให้ผมหันไปมอง และได้เห็นฟ้าในสภาพของคนพิการ(ชั่วคราว)ที่ต้องนั่งวีลแชร์ มีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่เหนือหัว มีพ่อบ้านเมรันดรีเป็นคนเข็นรถให้   


“..ไม่เป็นอะไรนะ?” คนบนรถเข็นถามพลางกวาดสายตามองสำรวจทั่วร่างผม “ทำไมไม่ไปทำแผล?”


แต่น้ำเสียงเรียบๆ บวกกับใบหน้าเฉยๆ ไร้ซึ่งการแสดงความรู้สึกใดๆ นั่นทำเอาผมรู้สึกปรี๊ดขึ้นมาอย่างระงับไม่อยู่ ..ก็เข้าใจว่าปกติก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นแบบนี้ แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติ! ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน! อันที่จริงแล้วมันไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ!


“ที่ไม่ไปก็เพราะว่ากูไม่เป็นไรไง.. ใช่! กูน่ะไม่เป็นไร! สบายมาก!” ผมพูดพลางสาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งบนรถเข็น ยิ่งพูดเสียงผมก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ สัมพันธ์กับอารมณ์โกรธแค้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน ..แบบควบคุมไม่ได้ “ต่อให้ต้องเจ็บกว่านี้อีกสิบยี่สิบเท่ากูก็ไม่มีปัญหา! แต่พี่กูน่ะ ฟ้า! พี่กูกำลังจะตาย! ซินที่อยู่ในนั้นกำลังจะตาย!! มึงได้ยินมั้ยว่ากูกำลังจะเสียซินไป?!!”


ผมเอาอารมณ์มาตั้งไว้เหนือเหตุผลโดยสิ้นเชิง สมองของผมเลิกสั่งการไปนานแล้วตั้งแต่ได้เห็นเลือดของซิน ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากความเจ็บแค้นของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการห้ามปรามหรือเตือนสติของเมย์บี ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าหรืออาการที่ดูผิดไปจากปกติของฟ้าประทาน ผมไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าผ้าพันแผลที่พันมือซ้ายของฟ้าประทานนั้นมาได้ยังไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? และเพราะอะไร? ..ผมไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากตัวเอง!


“..ทำไมฮึฟ้าประทาน? ทำไมพวกกูถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้? ทำไมซินต้องมาเจ็บหนักขนาดนี้? ทำไมมันถึงเลวร้ายได้ขนาดนี้? ..มึงรู้มั้ยว่าทำไม?” ผมย่อตัวลง ยื่นมือไปแตะที่ไหล่ข้างที่เจ็บของฟ้าประทาน ก่อนออกแรงบีบลงไปบนนั้นจนมีเลือดสีแดงซึมออกมาให้เห็นตามผ้าสีขาว


ฟ้าประทานเพียงขมวดคิ้วแน่นแต่ไม่ได้ร้องออกมาสักแอะ ..หรือแม้แต่ชักสีหน้าหมอนั่นก็ไม่ทำ พ่อบ้านทำทีว่าจะขยับมาจับผมแต่ก็ถูกคนบนรถเข็นยกมืออีกข้างห้ามปรามไว้ จึงจำใจต้องยืนนิ่ง ปล่อยให้ผมบีบจนคิดว่าสาแก่ใจ แต่กลับไม่หายเจ็บปวดใจอย่างที่คิด


ไม่สิ มันปวดเสียยิ่งกว่าเดิมอีก..


“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ!! ที่ซินต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ก็เพราะมึง! ที่กูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็เพราะมึง! มานะก็ด้วย! ที่หมอนั่นต้องมาบาดเจ็บก็เพราะเรื่องของมึงอีกใช่มั้ยล่ะ?! มึงมันตัวซวย ฟ้า! มึงมันตัวหายนะ!! ใครที่อยู่รอบตัวมึงก็พลอยหายนะไปด้วย! เหมือนกับกู!! เหมือนกับซิน!! เหมือนกับมานะ!! หรือแม้แต่แม่ของมึงเอง!! มึงมันไม่สมควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ ฟ้าประทาน!!!”


ผมกำลังเจ็บปวด.. ผมกำลังทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้.. และหลงคิดไปว่าถ้าได้เห็นใครบางคนเจ็บกว่า ทุรนทุรายกว่า.. บางทีผมอาจจะหาย.. ใครบางคนที่ผมจะสามารถร้ายกาจใส่.. โยนความผิดทั้งหมดไปให้อย่างไม่ต้องคำนึงถึงความยุติธรรม.. ใครบางคนนั้น..ผมเลือกให้เป็นฟ้าประทาน..


คนที่ถูกผมตัดสินอย่างอยุติธรรมว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด!! ..โดยลืมไปเสียสนิทว่าทุกอย่างคือสิ่งที่ผมเต็มใจเลือกเอง
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเดียว ...ผมคิดผิดถนัด..


บริเวณโถงทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินกลายเป็นเงียบสนิท.. ดูเหมือนว่าคำพูดร้ายๆ ของผมจะทำให้ทุกคนตรงนั้นถึงกับช็อค ...แม้แต่ตัวผมเองก็ยังอดช็อคไม่ได้ ..นี่ผม..ทำอะไร..?


ดวงตาคู่ดำสนิทที่มองสบมามีแววไหวระริกอันสะท้อนถึงความรู้สึกสั่นไหวจากภายใน...


ผมน่าจะรู้... น่าจะรู้ว่าฟ้าประทานไม่ใช่คนที่ชอบเปิดเผยความรู้สึก


แต่การไม่แสดง... ไม่ได้แปลว่าเขาไม่มี


ความเจ็บปวดที่ผ่านมาทั้งหมดถูกอำพรางไว้ภายใต้สีมืดมิดของดวงตาคู่นั้น...


ผมน่าจะรู้...


ผมมันร้ายกาจ.. ที่คิดจะปัดความผิดพลาดทั้งหมดไปทิ้งไว้ที่เขา


ผมมันเห็นแก่ตัว...




“...........” น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น ผมทรุดลงนั่งกับพื้น กอดขาของฟ้าประทานและซบหน้าไว้บนตักของเขา “...ขอโทษ..ฮือ...ฟ้า..กูขอโทษ...ขอโทษ..ฮือออ...ขอโทษ...”



ขอโทษ...


ฟ้า..กูขอโทษ...


ซิน...กูขอโทษ...


ฮืออออ...ขอโทษ...


..กูขอโทษ..




“ซันนี่.. ซันนี่!”


“อีซันซัน!”


“คุณซันนี่!”


“คุณคะ?!”


“ไอ้ซัน!!”


“ซันนี่!!!!”




ทำไม..


ทำไมเสียงของทุกคนถึงฟังดูห่างไกลจากผมเหลือเกิน...


แล้ว..ทำไม? ที่นี่ที่ไหน? ทำไมถึงมีแค่ผมอยู่คนเดียว?



(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)




ตึก ตึก ตึก ตึก


ใครน่ะ?! เสียงใคร?!



ตึก ตึก ตึก ตึก


ใคร?! ออกมานะ!



ตึก ตึก ตึก ตึก


ซิน?!! ซินใช่ไหม?


ซิน! ซิน! ซิน..จะไปไหน?


ซิน! จะไปไหน? รอด้วยสิ!


ซิน! รอด้วย! อย่าเพิ่งไป! รอด้วย!! อย่าไป...



“ระวังหน่อย ซันนี่ ..วิ่งแบบนั้นเดี๋ยวก็หกล้มขาเจ็บอีกหรอก”


“ถ้าขาเจ็บอีกพี่ก็แบกซันกลับบ้านอีกสิ”


“ไม่ได้ วันนี้พี่ไม่ว่าง เพราะงั้นนายห้ามล้มเด็ดขาด เข้าใจ๋?”


“ไม่เข้าใจ ไม่ว่างได้ไง? พี่จะไปไหน?”


“ก็ไปดูอาไท่แข่งไง พี่ว่าพี่บอกนายไปแล้วนะ”


“แล้วจะทิ้งให้ซันกลับบ้านคนเดียวเนี่ยนะ?”


“งั้นนายจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ?”


“จะไปได้ไง? พี่ก็รู้ว่าวันนี้ซันถูกครูทิมทำโทษให้ทำการบ้านเยอะแยะไปหมด”


“นั่นเป็นเพราะนายมัวแต่คุยในชั่วโมงเรียนไงล่ะ พี่เตือนนายแล้วก็ไม่เชื่อ”


“จะยังไงก็ช่างเหอะ พี่ต้องกลับไปช่วยซันทำการบ้าน”


“แต่นั่นมันการบ้านของนายนะ”


“แล้วไง? จะไม่ช่วย?”


“...โอเค ช่วยก็ช่วย แต่ต้องเป็นหลังจากที่พี่กลับมาจากสนามแข่งแล้ว”


“แต่ซันไม่อยากกลับบ้านคนเดียว”


“แค่วันเดียวเองน่า..นะ พี่สัญญาว่าจบเกมแล้วจะรีบกลับไปช่วยนายทำการบ้านทันทีเลย โอเคป่ะ?”


“ไม่โอเค พี่ต้องกลับพร้อมซัน”


“เฮ้.. นายก็รู้ว่าวันนี้เป็นนัดสำคัญของอาไท่ แล้วพี่ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไปเชียร์”


“สัญญาได้ก็ยกเลิกได้”


“ซันนี่?”


“โทรไปบอกหมอนั่นสิว่าพี่ไปไม่ได้แล้ว ถ้าพี่ไม่โทรเดี๋ยวซันโทรเอง เอาโทรศัพท์มา..”


“ซันนี่!”


“เออ! ก็ได้! อยากไปไหนก็ไปเลย! กลับคนเดียวก็ได้วะ!”


“เฮ้ ซันนี่?”


“จะไปไหนก็ไป! ไม่ต้องตาม!”


“ไม่เอาน่า ซันนี่”


“ปล่อย! ไม่ต้องมายุ่ง! ไม่อยากเห็นหน้าแล้ว!!”


“โอเคๆ พี่ยอมแล้ว..ยอมแพ้แล้ว ..อย่าโกรธเลยนะคนดี เดี๋ยวพี่จะรีบโทรไปบอกอาไท่เดี๋ยวนี้เลยว่าไม่ไปแล้ว”




นั่นผมเหรอ..?


ใช่สิ.. นั่นผมเอง..


ผมคนที่เอาแต่ใจ.. ผมคนไม่ที่เคยฟังเหตุผลของใคร.. ผมคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้..


นั่นคือตัวผมก่อนหน้านี้...




“น้องกานต์คร้าบ~ น้องกานนนนนนนต์”


“อ้าว พี่โต๊ด มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าฮะ?”


“มีครับ.. ช่วยอวยพรให้พี่ทีสิ พรุ่งนี้พี่ต้องพาทีมเทนนิสโรงเรียนเราไปแข่งแล้ว น้องกานต์คนน่ารักช่วยอวยพรให้ทีมเราชนะหน่อยนะ พลีสสสสสส~”


“ฮ่ะๆๆ อะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง..”


“ขอให้ตกรอบแรกนะฮะ พี่โต๊ด”


“อร๊ายยย! ไหงน้องฉายพูดงั้นล่ะคร้าบ? มันไม่ดีน้า~ ทำเสียฤกษ์หมดเลยเรานี่ ...นะ น้องกานต์ อวยพรพี่ทีสิ”


“ขอให้ชนะ เอาถ้วยกลับมาประดับฝาห้องลุงหนวด ผอ. ให้ได้นะฮะ ..พี่โต๊ด สู้ๆ”


“สู้ๆ ! เยสสส!! เทพีแห่งชัยชนะยืนข้างโต๊ดแล้ว ..ไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวพี่จะเอาแชมป์กลับมาฝากนะคร้าบ~”


“ฮ่ะๆๆ โชคดีฮะ”


“น้องกานต์จ๋า อวยพรพวกพี่ด้วยสิ มะรืนพวกพี่ก็จะไปแข่งวอลเล่ย์หญิงเหมือนกันนะ”


“ขอให้ชนะนะฮะ พี่ศิคนสวย”


“ฮิ้ววววว~ งานนี้พี่ศิคนสวยของน้องกานต์สู้ตายค่า!”


“ฮ่าๆๆๆๆ”




และนั่นก็คือซิน..


‘กานต์ระพี’ ..คนดีที่ใครๆ ก็รัก


พระอาทิตย์อันเป็นที่รัก.. พระอาทิตย์อันแสนสดใส..


ซินเกิดมาเพื่อเป็นที่รักของทุกคน ..รวมทั้งผมด้วย




“ซิน? ซิน? อยู่แถวนี้รึเปล่า?”


“..........” หืม..? เสียงใครคุยกัน?


“..........” ซินกับ..อาไท่?


อ๊ะ ตรงนี้ได้ยินไม่ถนัดเลยแฮะ ..ต้องเข้าไปอีกหน่อย


“...อืม ก็แบบนั้นแหล่ะ เราขอโทษจริงๆ นะ ที่วันก่อนผิดสัญญา”


“ไม่เป็นไร ไท่เข้าใจ ยังไงเรื่องของฉายก็ต้องมาก่อน..”


“ไท่ไม่โกรธเรานะ?”


“ไม่หรอก ใครจะไปโกรธกานต์ลง.. แต่รอบหน้าไท่จะเข้าชิงแล้ว คราวนี้ยังไงกานต์ก็ต้องไปเชียร์ให้ได้นะ”


“อื้ม สัญญา.. คราวนี้ไม่เบี้ยวแน่”




หลายครั้งที่ผมรู้สึกหวง..


และอีกหลายครั้งที่ผมรู้สึกอิจฉา...


ผมไม่ชอบให้ใครมาสนใจซินมากกว่า..


รวมทั้งไม่ชอบให้ซินไปสนใจใครมากกว่าผมด้วย!




“..ขอโทษจริงๆ น้า~”


“กานต์...ไม่อยากไปเชียร์ไท่เหรอ? บอกมาตรงๆ ก็ได้นะ ..ไท่ไม่โกรธหรอก ..แล้วก็จะไม่ทำให้ลำบากใจอีกด้วย”


“ไม่ๆๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ..เชื่อเราสิ ไท่ ..เมื่อวานน้องเราปวดท้อง ป๊ะป๋าก็ไม่อยู่บ้าน แล้วจะให้เราทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวทั้งแบบนั้นได้ยังไง? ..จริงสิ! เมื่อวานไท่ชนะนี่นา ยินดีด้วยนะ เอางี้ดีมั้ย.. เย็นนี้เราไปกินไอติมกัน ..นะ? เราเลี้ยงเอง ถือว่าฉลองแชมป์ให้ไท่ไง”


“จริงนะ?”


“จริงสิ เดี๋ยวเลิกเรียนเราไป..”


“ไปไหนกันเหรอ? ..ไง อาไท่? ได้ข่าวว่าได้เป็นแชมป์อีกแล้วนี่นา ยินดีด้วยนะ ..แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเชียร์ พอดีเราไม่ค่อยสบายน่ะ”


“อืม.. กานต์บอกเราแล้วล่ะ ..แล้วนี่ฉายหายดีแล้วเหรอ?”


“ก็ดีขึ้นเยอะล่ะ.. ว่าแต่เมื่อกี๊พูดว่าจะไปไหนกันเหรอ? ฉลองรึเปล่า? ไปด้วยคนได้มั้ย?”


“ก็กำลังจะชวนอยู่นี่ไง งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เราสามคนไปกินไอติมที่ร้านเดิมกันนะ พี่เลี้ยงเอง”


“ไชโย~ ได้กินของฟรีอีกแล้ว”


“ฮ่ะๆๆ ท่าทางนายดีใจกว่าเจ้าของแชมป์อย่างเราอีกนะ ฉาย”


“นั่นน่ะสิ ..เห็นของฟรีเป็นไม่ได้เลย”


“ก็นะ.. ฮ่ะๆๆ”


“ว่าแต่ว่าเอาตังค์มาให้พี่ยืมก่อนสิ เดือนนี้พี่ใช้เกินงบแล้วอ่ะ”


“ว่าไงนะ?!”


“พี่บ่จี๊~”


“ฮ่าๆๆๆ”


“หุบปากนะ อาไท่! ..ไม่ ซันไม่ให้พี่ยืม!”


“ซานนนนนี้~”


“เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวไท่เลี้ยงเอง”


“จริงนะ?!!”


“แหม ถามพร้อมกันเชียว”


“ฮ่าๆๆๆ”




แม้จะห่างกันหนึ่งชั้นปี แต่ไท่หลันก็เป็นเพื่อนที่ผมกับซินสนิทมาก..


ไท่หลันไม่เคยบ่นเรื่องความเอาแต่ใจไร้เหตุผลของผม..


ไท่หลันมักจะใจดีกับผมเสมอ...




“...ไม่ต้องขอโทษแล้วกานต์ มันซ้ำซากเกินไป ..ไท่เบื่อที่จะฟังแล้ว”


“ไท่โกรธเรา? แต่เราไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดจริงๆ นะ ..เป็นเพราะน้องเราไปรับปากทางนั้นไว้ แล้วถ้าเราไม่ไปเป็นเพื่อนน้องเราก็จะไม่ยอมไป ..เราไม่อยากให้น้องผิดคำพูด”


“กานต์ก็เลยยอมผิดคำพูดซะเองด้วยการยกเลิกนัดดูหนังของเรางั้นสิ? ..ทั้งที่ไท่เป็นคนนัดกานต์ก่อนแท้ๆ”


“เราขอโทษ..”


“ก็บอกว่าไม่ต้องพูดแล้วไง ..ช่างมันเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว”


“แต่ไท่ยังไม่หายโกรธเรา”


“ไท่ไม่ได้โกรธกานต์! ไม่เคยคิดจะโกรธด้วย ไท่ก็แค่...ไท่แค่น้อยใจ ..ไม่ว่าเมื่อไหร่ในหัวของกานต์ก็มีแต่เรื่องของฉาย ..ไท่..แค่อยากจะมีพื้นที่เล็กๆ อยู่ในนั้นบ้าง ..สักหนึ่งส่วนพันก็ยังดี”


“ไท่..?”


“กานต์.. ไท่ชอบกานต์นะ ..ชอบ..มาตั้งนานแล้ว”


“เราก็ชอบไท่เหมือนกัน ไท่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา”


“ไม่ กานต์.. ไท่ไม่ได้หมายถึงชอบแบบนั้น ไท่หมายถึงชอบแบบ..แบบ..เออ! แบบที่กานต์เคยชอบพี่แจนน่ะ”


“...หมายถึง ไท่..อยากเป็นแฟนกับเรา...งั้นเหรอ?”


“อืม.. ได้มั้ย?”


“..........” อาไท่..ชอบ...ซิน..?




ผมเคยคิดว่าไท่หลันเข้าใจซิน.. เข้าใจผม..


แต่เปล่า...


ไท่หลันแค่อยากเอาใจซิน


ไท่หลันก็เหมือนกับคนอื่นๆ


เขาให้ความสนใจแก่ซินมากกว่าจะเป็นผม!




“ขอโทษนะ ไท่ ..เราไม่ได้..คิดกับไท่แบบนั้น”


“เหรอ... ไม่เป็นไร.. ไท่ขอโทษนะ.. ที่ทำให้ต้องลำบากใจ กานต์อย่าเกลียดไท่เลยนะ”


“ไม่ๆๆ เราไม่มีวันเกลียดไท่หรอก ไท่เป็นเพื่อนรักของเรา”


“ขอบใจ... เอ่อ เราขอร้องอะไรกานต์ซักอย่างได้มั้ย? อย่าเอาเรื่องที่เราพูดกับกานต์วันนี้ไปบอกใครได้มั้ย? ..แม้แต่กับฉาย ..ปล่อยให้มันเป็นความลับ ที่รอวันเลือนหายไปพร้อมความทรงจำของเราสองคน ..ได้มั้ย กานต์?”


“ได้สิ เราสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ..แต่เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่มั้ย ไท่?”


“อื้ม เราจะเป็นเหมือนเดิม”


“.........” ซินไม่จำเป็นต้องเล่า เพราะเราได้ยินทั้งหมดแล้ว อาไท่..




ซินเป็นของผม


และผมไม่มีวันอภัย.. ให้กับคนที่คิดจะหักหลังผม!




“สกปรกที่สุด! ไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ ซูไท่หลัน!”


“เดี๋ยวฉาย นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เราไม่เข้าใจ”


“แล้วเมื่อตอนพักกลางวันนายไปพูดอะไรกับซินมาล่ะ? ทุเรศมาก! ตัวเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังกล้าไปพูดแบบนั้นกับซินอีก วิปริต!!”


“หยุดเดี๋ยวนี้นะซันนี่! ห้ามว่าอาไท่แบบนั้นนะ!”


“ทำไมจะว่าไม่ได้?! ก็มันเรื่องจริง! ถ้าพี่รังเกียจก็พูดออกไปตรงๆ เลยนะซิน ไม่ต้องไปทนฝืนใจคบกับคนโรคจิตวิปริตแบบนี้หรอก!”


“พี่ไม่ได้..”


“นั่นสิ กานต์.. ถ้ารังเกียจก็บอกกันมาตรงๆ เลยก็ได้ ไท่ยอมรับได้ ..ไม่เห็นต้องแกล้งทำเป็นรับปาก แล้วมาหักหลังกันแบบนี้เลย เกลียดไท่ขนาดนั้นเลยหรือไง?”


“ไม่ใช่นะ ไท่! เราไม่ได้คิด..”


“ใช่! ทั้งเกลียดแล้วก็รังเกียจมากๆ จนไม่อยากจะเห็นหน้านายอีก! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาให้พวกเราเห็นหน้าอีกนะ!”


“ซันนี่!!”


“ได้! ต่อไปนี้เราจะไม่มาให้พวกนายเห็นหน้าอีก แต่..”


“โอ๊ย ไท่! จะพาเราไปไหน? เราเจ็บนะ ปล่อยเราก่อน..”


“ปล่อยซินนะ ไอ้โรคจิต! บอกให้ปล่อยไงวะ!”


“ปล่อยแน่.. แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”


“อาไท่?”


“..ไหนๆ ก็เกลียดกันแล้วนี่ ..ไท่เองก็เกลียดคนชอบหักหลัง หน้าไหว้หลังหลอกอย่างกานต์เหมือนกัน ..งั้นเราก็มาเกลียดกันให้สุดๆ ไปเลยดีมั้ย? เอาให้จำได้ไม่ลืมไปตลอดชีวิตเลย”


“ไม่นะ ไท่! ไท่กำลังเข้าใจเราผิด”



ปัง!


ปึง! ปึง! ปึง!


“เปิดประตูนะ! ปล่อยซินออกมาเดียวนี้นะ ไอ้บ้า!! เปิดนะ! เปิดเซ่! ฮือออ.. เปิดประตูนะไอ้โรคจิตบ้า!”




ใช่แล้ว..


เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมเอง..


ผมเป็นสาเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมด


ผมเป็นสาเหตุแห่งฝันร้ายของซิน


ผมทำให้ไท่หลันเข้าใจผิด


ผมหักหลังทุกคน..




ปึง! ปึง! ปึง!


“ฮือออ...เปิดประตูนะ! เปิดประตู.. เอาซินกลับมา.. ฮือออ.. ปล่อยซิน ออกมานะ..ไอ้บ้า ..ปล่อยซิน..”




แต่ผมกลับเอาแต่โทษคนอื่น..


ทั้งที่คนที่สกปรกที่สุด...ก็คือตัวผมเอง


ผมทำลายทุกอย่างด้วยมือของผมเอง..




ตึก ตึก ตึก ตึก


ใครน่ะ?



ตึก ตึก ตึก ตึก


ใคร?! ออกมานะ!



ตึก ตึก ตึก ตึก


ซินใช่ไหม? ใช่ซินหรือเปล่า? ออกมาเถอะ




“พี่มาเพื่อที่จะเตือนสตินายแค่นี้ล่ะ ..จะเลือกทางไหนก็คิดดูให้ดีแล้วกัน แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน...ก็เตรียมใจรับผลที่จะตามมาเอาไว้ด้วยล่ะ”




ตึก ตึก ตึก ตึก


ฟ้า? ..ฟ้าเหรอ?




“มันคงจะดีกว่า.. ถ้าคุณจะถอนตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้ แล้วเดินเข้าไปบอกคุณหนูว่าคุณจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ..ต่างคนต่างไป”




ตึก ตึก ตึก ตึก


ฟ้า! เดี๋ยวก่อน ฟ้า! จะไปไหน?! รอก่อน!!




“อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด..‘เรา’..ผมกับฟ้าประทาน..จะเป็นคนตัดสินเอง”




ตึก ตึก ตึก ตึก


ไม่นะ ฟ้า! อย่าเพิ่งไป! ฟ้า! อย่าไปนะ! ไม่! อย่าไป...




“ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึงนั่นแหล่ะ!! ที่ซินต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ก็เพราะมึง! ที่กูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ก็เพราะมึง! มานะก็ด้วย! ที่หมอนั่นต้องมาบาดเจ็บก็เพราะเรื่องของมึงอีกใช่มั้ยล่ะ?! มึงมันตัวซวย ฟ้า! มึงมันตัวหายนะ!! ใครที่อยู่รอบตัวมึงก็พลอยหายนะไปด้วย! เหมือนกับกู!! เหมือนกับซิน!! เหมือนกับมานะ! หรือแม้แต่แม่ของมึงเอง!! มึงมันไม่สมควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ ฟ้าประทาน!!!”




ตึก ตึก ตึก ตึก


อย่าไปนะ ฟ้า!!!!!




อีกแล้ว..


ผมทำพลาดอีกแล้ว


ผมทำทุกอย่างพัง..


ผมทำลายทุกอย่าง.. ด้วยอารมณ์ที่ไม่รู้จักระงับ ..ด้วยคำพูดที่ไม่รู้จักคิด ..ด้วยความกลัวที่ไม่มีจุดสิ้นสุด


กลัวที่จะสูญเสีย.. กลัวที่จะเจ็บปวด.. กลัวที่จะถูกลืม...ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง


เหมือนกับครั้งนั้น.. ครั้งก่อนนั้น.. และก่อนหน้านั้นๆ อีก..


ผมทำแต่เรื่องผิดพลาด




ผมทำให้ซินเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า


แล้วผมก็ยังทำให้ฟ้าเจ็บอีก


คนที่ไม่สมควรจะเกิดมาน่ะมันผมต่างหาก!




ตึก ตึก ตึก ตึก


?!



“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?”


“..ซิน?”


“อย่าร้องไห้สิ น้ำตาไม่เหมาะกับมึงหรอก”




แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้ง.. ที่ซินจะโกรธ.. จะเกลียดผม..


ไม่ว่าผมจะร้ายกาจแค่ไหน ..ซินก็ให้อภัยผมได้เสมอ




ตึก ตึก ตึก ตึก


?!!



“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?”


“..ฟ้า?”


“ร้องไห้ไม่แมนนะ”




แล้วฟ้าล่ะ? ..ฟ้าจะโกรธผมไหม? ..จะเกลียดผมหรือเปล่า?


ฟ้าจะยอมให้อภัยกับความงี่เง่าของผมได้หรือเปล่า?


ผมยังพอมีหวังที่จะได้รับโอกาสนั้นไหม?




“ไปก่อนนะ ซันนี่ // ลาก่อน ซันนี่”


“เดี๋ยว!! เดี๋ยวก่อน ฟ้า! เดี๋ยวก่อน ซิน! พวกมึงจะไปไหน? อย่าเพิ่งไป! อย่าทิ้งกูไป!!”


ผมได้แต่มองตามหลังซินเดินไปทาง ฟ้าเดินไปอีกทาง และตะโกนเรียกแบบนั้นซ้ำๆ จนเสียงเริ่มแหบแห้ง แต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะหันกลับมามอง..


“อย่าไปนะ ซิน! อย่าไปเลย ฟ้า! ไม่ให้ไป!! อย่าไป! อย่าทิ้งกูไปแบบนี้! กลับมา! อย่าไป...”



ทุกคนกำลังจะหายไป..


ทุกคนกำลังจะทิ้งผมเอาไว้..


ผม...ไม่เหลือโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วจริงๆ เหรอ?


ผม...ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เหรอ?




“อย่าไป...ฮือออ..”









TBC. 

อ่านจบตอนนี้แล้วมีใครคิดจะเปลี่ยนใจจากรักเป็นเกลียดซันนี่มั้ย?
อย่านะ อย่า.. รักแล้วรักเลย ไม่รับเปลี่ยนคืนนะเออ ไม่ๆๆๆ

เราก็เตือนคุณไปตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วไง ว่า ‘ตะวัน’ น่ะ ‘ร้าย’
ทำไมไม่มีใครเอะใจ? ฮะฮะ..

ก็มารอดูต่อไปว่าร้ายแบบนี้แล้วจะยังเป็น ‘ที่รัก’ ของนภาต่อไปได้มั้ย...เนาะ

[bobie]

ดราม่าจัดเต็มมาก
ขอให้ซินกับมานะปลอดภัยนะ
ซันนี่ใจร้ายมาก
พูดแบบนี้กับฟ้าได้ไงเนี่ยยย