Chapter :: 27 :: พ่อใจดี?!“พรุ่งนี้จะไปดมแต่เช้าเลย” แล้วมันก็มาแต่เช้าจริงๆ ว่ะ ..ฮ้าวววว~
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาโดยมีเสียงกริ่งหน้าประตูที่ดังรัวๆ เป็นตัวปลุก เหลือบมองนาฬิกาก็เป็นว่าเพิ่งจะเจ็ดโมง โงหัวขึ้นจากเตียงได้ก็เดินเกาหัวเกาพุงหน้าบูดเป็นตูดเพราะถูกรบกวนไปเปิดประตูด้วยความหงุดหงิดระคนง่วงนอน ตาเปิดบ้างปิดบ้าง สติยังตื่นไม่ครบสมบูรณ์ แต่พอเห็นว่ามีใครยืนหล่อมึนอยู่หน้าประตูเท่านั้นแหล่ะ ดูเหมือนความง่วงจะหนีหายไป ทิ้งไว้แค่ความตกใจผสมขายขี้หน้า(เล็กน้อย)กับสภาพที่ไม่พร้อมจะรับแขกของตัวเอง
ต่อให้ไอ้แขกคนนั้นมันจะไม่ใช่มนุษย์โลกปกติก็เหอะ!
“ไฮ~” มันยกมือเซย์ไฮทักทายผมตามสไตล์เดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีแววตลกขบขันขณะมองสำรวจสภาพของผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสนใจ
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเห็นผมตื่นนอนก็เหอะ แต่ก็ไม่ใช่วิสัยปกติของผมเหมือนกันที่จะเดินออกจากห้องมาให้คนอื่นได้เห็นทั้งสภาพยับเยินหลังผ่านการหลับฝันอันยาวนานแบบนี้ ปกติแล้วผมจะต้องจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและดูดีก่อนออกจากห้องนอนเสมอ หรืออย่างน้อยก็น่าจะได้ลูบหน้าแคะขี้ตาสักหน่อยก็ดี
แต่นี่อะไร..
“เออ..” ผมพยักหน้าและตอบไปแค่นั้น ก่อนจะรีบหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอนส่วนตัวเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว
เดี๋ยวค่อยออกมาใหม่ในสภาพที่ไฉไลกว่าเดิม ส่วนไอ้แขกหัวขาวคนนั้นก็ปล่อยให้มันจัดการกับตัวเองไปตามอัธยาศัยก่อนก็แล้วกัน..
ออกมาอีกทีก็เห็นมันนั่งรออยู่ตรงโต๊ะกินข้าว ตรงข้ามกันมีซินนั่งทำหน้ามึนซดเครื่องดื่มแก้แฮงค์อยู่ ผมพอจะรู้หน้าที่ตัวเองก็เลยเดินไปเปิดตู้เย็นหาของมาเตรียมมื้อเช้าประทังชีวิตสำหรับทุกคน กว่าจะจัดการอาหารเสร็จซอลลี่ก็เดินออกมาสมทบพอดี
มื้อเช้าวันนี้ผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ทั้งที่ปกติแล้วต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวายของใครสักคนให้ได้บ่นหนวกหู แต่ก็คงเป็นเพราะซินมันยังแฮงค์อยู่ ซอลลี่เองก็ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว แถมวันนี้ยังแต่งตัวดูเป็นคนธรรมดาสามัญ(กางเกงยีนส์รัดรูปกับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งแต่พับแขนขึ้น) ผมเลยไม่จำเป็นจะต้องดุด่าให้ไปเปลี่ยนชุดอย่างทุกวัน
ส่วนเอี้ยฟ้า...แขกผู้ทำตัวตามสบายประหนึ่งอยู่บ้านของตัวเองก็กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับมื้อเช้าโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านหรือญาติพี่น้องคนไหนทั้งนั้น
ผมว่านี่มันไม่ได้ตั้งใจมา ‘ดม’ อย่างที่บอกเมื่อคืนหรอก มันตั้งใจมา ‘แดก’ มื้อเช้าฟรีต่างหาก..เชื่อสิ (..อ่ะ ที่พูดนี่ไม่ใช่เพราะผมรู้สึกผิดหวังอะไรหรอกนะ เปล๊า~!!)
“วันนี้ให้พี่ยืมรถหน่อยสิ ไหนๆ แฟนนายก็มารับแล้ว คงไม่ต้องใช้หรอก” ซอลลี่แบมืออกมาขอกุญแจรถเต่าของผม ขณะที่พวกเรากำลังจะออกจากห้อง
ส่วนซินเซียร์กลับเข้าห้องไปเฝ้าพระอินทร์ต่อ เห็นบอกว่าจะไปเรียนคาบบ่ายทีเดียว
ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อีกฝ่ายเลยอธิบายเพิ่มอีกหน่อย “พี่ไม่ชอบนั่งซ้อนมอ’ไซด์ยูอ่ะ แดดมันร้อน”
..นะ ก็อย่างที่เมย์บีเคยบอกว่าหวานใจพี่แกขับฟีโน่นั่นแหล่ะ
“อ้อ..” ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ พลางควานหากุญแจรถในกระเป๋า “แล้วพี่จำทางได้แล้วเหรอ?”
“คิดว่านะ”
“คิดว่าเรอะ?” ถึงจะพูดงั้นแต่ผมก็ยื่นกุญแจรถให้ “เออ มือถือพี่น่ะ ถ้าไม่ไปเปิดโรมมิ่งก็ไปซื้อซิมใหม่มาใช้ได้แล้วมั้ง”
“ก็ว่าจะไปดูวันนี้แหล่ะ” ซอลลี่ที่เดินนำหน้าออกไปหันกลับมาชูไอโฟน เคสสีดำลายหัวกะโหลกมิคกี้เม้าส์ให้ดู “..ขอยืมใช้อีกวันแล้วกัน”
หลังจากแยกย้ายกันตรงหน้าห้อง ผมกับเอี้ยฟ้าก็ลงลิฟต์มาที่ชั้นล่างเลยเพราะเอี้ยฟ้ามันจอดรถเอาไว้ที่หน้าคอนโด แต่พอมาถึงตรงที่จอดรถมันก็ทำเอาผมต้องยืนอึ้งกับเจ้าเฟอร์รารี่ 458 สีขาวทรงเสน่ห์ที่มันขับมาจอดไว้
“ถามจริงๆ เหอะ เอี้ยฟ้า..” ผมมองหน้ามัน มองรถ แล้วก็กลับไปมองหน้ามันอีกรอบพร้อมด้วยคิ้วที่แทบจะผูกกันเป็นเงื่อนตาย “มึงมีรถกี่คันวะ?”
มึงขับมาแต่ละทีนี่ไม่มีซ้ำเลยนะ ไอ้รวยไม่รู้เรื่อง
“ก็..หลายคัน” มันไหวไหล่น้อยๆ ก่อนเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แล้วผายมือเป็นเชิงบอกให้ผมเข้าไปนั่ง
“ขอบใจ” ผมบอกเบาๆ รู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยกับการปฏิบัติที่ไม่คุ้นชิน ..แหงล่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่จะได้ชินกับการถูกปฏิบัติแบบนี้ ปกติแล้วมันต้องเป็นหน้าที่ของผมไม่ใช่เหรอ?
“มึงชอบรถเหรอ?” ผมถามอีกเมื่อมันเดินอ้อมมานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว
“อือ ก็เหมือนมึงนั่นแหล่ะ” มันพูดก่อนจะสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์หวานหูมาก ขอบอก..
จริงๆ แล้วตอนนี้ผมก็แอบตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ แต่ต้องเก็บอาการหน่อย เพราะจำได้ว่ามันเคยพูดว่าผมทำหน้าตาตลกตอนที่เห็น อัลฟา โรมิโอ ของมันครั้งแรก แต่ก็ไม่วายเหลือบมองสำรวจนี่นั่นภายในรถอย่างตื่นตาตื่นใจอยู่ดี ..ก็นะ คนมันชอบนี่หว่า
“กูก็แค่ชอบ.. แต่ไม่มีปัญญาถอยมาขับเล่นแบบมึงหรอก” ผมพูดอะไรไปเรื่อยขณะที่สายตายังไล่สำรวจไปตามส่วนประกอบภายในตัวรถอย่างตั้งอกตั้งใจ
“กูก็ไม่ได้ซื้อเองหรอก” มันพูดขึ้นเนิบๆ จังหวะที่กำลังเลี้ยวออกจากคอนโด “..มันเป็นของขวัญที่ถูกส่งมาให้น่ะ”
“ของขวัญ? ทุกคันเลย?”
“เกือบทุกคัน..” มันพยักหน้า สายตาจับจ้องไปยังถนน “เค้ารู้ว่ากูชอบ..ก็เลยชอบหาเรื่องส่งมาให้อยู่เรื่อย”
“ใครอ่ะ? ใจดีจัง”
“พ่อ”
ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า? แต่รู้สึกว่าน้ำเสียงที่เอ่ยว่า ‘พ่อ’ มันฟังแปร่งแปลกพิกล ..แต่ก็นั่นล่ะ ผมอาจจะคิดไปเอง
ผมปัดความคิดพิลึกๆ นั่นออกจากหัว แล้วเลือกที่จะพูดต่ออย่างไม่คิดอะไรมาก “เค้าคงรักมึงมากเนอะ อุตส่าห์ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้”
ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะหึๆ หึๆ โดยไม่พูดอะไร
“แล้วก็คงจะรวยมากด้วย.. เออ ว่าแต่พ่อมึงทำงานอะไรวะ?”
“หือ?” มันเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่า ‘มึงจะรู้ไปทำไม?’
ผมเลยยักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่ใส่ใจนัก ก่อนว่า “กูจะได้ให้ป๊ะป๋าไปทำบ้างไง เผื่อจะใจดีอยากซื้อรถสปอร์ตหรูๆ ให้กูกับซินขับเล่นซักคนละคัน”
“มึงจะเอาของกูไปขับซักคันก็ได้นะ” มันพูดยิ้มๆ
“จริงอ่ะ?” ผมถึงกับตาโต ..ก่อนจะค่อยๆ หรี่ตามองมันอย่างไม่ไว้ใจ “มึงทำดีหวังผลอะไรจากกูป่ะเนี่ย?”
คนถูกจับผิดหัวเราะเบาๆ ไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ผมยังหรี่ตามองมันอีกพักนึงก่อนจะกลืนน้ำลายตัวเอง
“งั้นกูขอยืมสองคันได้ป่ะ?” มันเลิกคิ้วเชิงแปลกใจ ผมเลยยิ้มให้แหยๆ “เผื่อซินคันนึง ..ไม่อยากแย่งกัน”
“เอาดิ กูใจดีอยู่แล้ว” มันยกหางตัวเองแบบเนิบๆ เหลือบมองทางผมนิดหน่อย ก่อนพูดทิ้งท้าย “..เหมือนพ่อกูแหล่ะ”
“พ่อมึงใจดีเหรอ?” ผมถามด้วยความสนใจ
“ก็มึงพูดเองไม่ใช่เหรอว่า ‘ใจดีจัง~’ ..” มันแกล้งทำเสียงเลียนแบบผม
“ก็กูเห็นว่าเค้าลงทุนซื้อรถแพงๆ ให้มึงขับตั้งหลายคันนี่หว่า”
“อืม ไม่ใช่แค่กับกูหรอก กับคนอื่นเค้าก็ใจดี เห็นชอบให้คนนู้นคนนี้ยืมเงินบ่อยๆ ด้วย” มันเล่า
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้เรื่องพ่อของมัน หลังจากที่รู้แล้วว่าแม่มันขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์นานหลายปีแล้ว(..ด้วยอุบัติเหตุที่เกิดจากความตั้งใจ ผมยังจำได้นะ แต่ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือเปล่า?)
“จริงดิ?”
ใจดีให้คนอื่นยืมตังค์เนี่ยนะ? มันดูแปลกๆ หรือเปล่าวะ? หรือว่าไม่? ผมก็ไม่เคยให้ใครที่ไม่ใช่ซินยืมตังค์ด้วยสิ เลยไม่รู้ว่ามันปกติหรือเปล่า?
“แล้วได้คืนป่ะ?”
“ส่วนใหญ่ก็ได้ แต่มีบ้างบางรายที่ไม่ได้คืน แล้วยังมาขอยืมเพิ่มอีกก็มี”
“แล้วพ่อมึงทำไง?” ผมถามด้วยความอยากรู้ว่าคุณพ่อผู้ใจดีของเอี้ยฟ้าจะทำยังไงกับคนที่ยืมตังค์ไปแล้วไม่ยอมคืน แถมยังหน้าด้านมาขอยืมอีก
“ก็ให้ยืม”
“โห.. พ่อพระชัดๆ” ผมพูดอย่างชื่นชม “แล้วงี้ไม่ถูกเอาเปรียบแย่เหรอวะ? ไอ้พวกที่เอาแต่ได้มันก็ยืมแล้วยืมอีกกันสนุกสนานเลยดิ”
“ก็ไม่เชิงหรอก..” คนพูดโคลงหัวไปมาช้าๆ ก่อนจะเริ่มร่ายต่อด้วยเสียงเรื่อยเฉื่อยไร้ความตื่นเต้น “แต่ละคนจะถูกประเมินลิมิตเอาไว้แล้วว่ามีความสามารถในการชดใช้เงินคืนได้มากน้อยแค่ไหน? ..หรือถ้าไม่มีจะคืนจริงๆ กรณีคนยืมเป็นผู้หญิง หรือคนยืมมีลูกมีเมียก็ยังสามารถเอาลูกเอาเมียไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินหรือของที่ต้องการได้ ..หรือกรณีคนยืมเป็นผู้ชายตัวคนเดียว..อย่างน้อยเครื่องในหรือดวงตาก็คงจะพอขายได้บ้าง ..แต่ถ้าไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ ก็อาจจะถูกแปรสภาพไปเป็นส่วนหนึ่งของ ‘ตึกสีขาวที่ไม่มีวันสร้างเสร็จ’ ..อืม...ก็ประมาณนี้แหล่ะ”
?!!
ผม..ขอถอนคำพูดตอนนี้ยังไหม?
แบบ..มันไม่ใช่อ่ะ อย่าว่าแต่ใจดีเลย แบบนี้พ่อมันไม่ใช่คนดีด้วยซ้ำมั้ง!!
แล้วมึงพูดจริงป๊ะเนี่ย เอี้ยฟ้าประทาน?!!
“..อื้อ...เดี๋ย..ว...ฟะ..ฟ้.า..”
สำหรับผู้ที่คว่ำหวอดอยู่ในวงการ(วาย)มานานคงจะพอเดากันออกสินะ ว่าคำพูดแบบนี้ เว้นช่องไฟแบบนี้ และลักษณะน้ำเสียงแบบนี้ มันควรจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?
ก็...คงไม่ผิดไปจากที่คุณกำลังคิดสักเท่าไหร่หรอกมั้ง..ผมว่านะ เพราะทันทีที่ผมก้าวขาเข้ามาในลิฟต์มหัศจรรย์ของ วิลลี่ วองก้า ก็ถูกไอ้บ้า(กาม)เจ้าของห้องที่กำลังจะไปเยือนคว้าตัวเข้าไปฟัดแทบจะทันใด โดยไม่ได้สนใจว่าประตูลิฟต์จะปิดหรือยังด้วยซ้ำ
“ยะ..อย่า.เพิ่ง...มึ..ง..” ผมพยายามจะผลักหน้าผลักอกมันออกไปให้ห่าง ไม่ใช่นึกอยากจะมาสะดีดสะดิ้งเล่นตัวเอานาทีนี้ รู้ดี..ตั้งแต่ถูกเอ่ยปากชวนมาที่นี่ก็รู้อยู่แล้วว่าคนชวนมันต้องการอะไร แล้วก็เต็มใจยอมตามเขามาแบบไม่คิดขัดข้อง แต่ที่ต้องร้องห้ามนี่เพราะว่ายังเหลือยางอาย..
ถึงพักหลังนี่จะง่าย แต่ซันชายน์ก็ยังอายเป็นอยู่นะโว้ย!!
“กล้.อ.ง..ฟ้า...เดี๋ยว..ว.” แม้ปากจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ผมกลับเริ่มพูดไม่เป็นคำ เพราะคนที่ถูกผลักออกห่างก็ใช่จะยอมห่าง แถมยังเบียดตัวแนบชิดเสียยิ่งกว่าชิดจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ทั้งปากทั้งจมูกซุกไซร้จู่โจมผมไม่ได้หยุดหย่อน อีกทั้งมือเย็นซุกซนก็ยังคลึงเค้นก้นผมอย่างคนย่ามใจ แถมยังไม่มีท่าทีใส่ใจหากจะมีใครสักคนกำลังนั่งมองพวกเราผ่าน CCTV ตัวเขื่องที่ถูกติดตั้งโดดเด่นเหมือนตั้งใจให้เห็นอยู่ตรงมุมเหนือหัว
“..กล้.อ..ง...อืมมม” ความพยายามอีกครั้งของผมต้องกลืนหายลงคอเพราะถูกปิดด้วยกลีบปากนุ่มของอีกฝ่าย ปลายลิ้นอุ่นชื้นที่ยื่นเข้ามาหยอกเย้า ยากนักที่จะไม่ตอบสนอง และยิ่งตอบสนองก็ยิ่งยากที่จะยั้งใจ
“อืม..ซันนี่” เสียงพึมพำหลงใหลจากปากอีกฝ่ายดังขึ้นทุกครั้งที่เราผละออกจากกัน ก่อนกลับเข้าหาใหม่ด้วยแรงปราถนาที่ลุกโชนมากกว่าเดิม
เออ ช่างแม่งแล้ว!! ผมตัดสินใจทิ้งความตั้งใจแต่แรกเริ่ม ถ้าห้ามไม่ได้ก็ช่างหัวมันแล้วกัน
มือที่ตอนแรกตั้งใจผลักไสจึงเริ่มปาดป่ายขึ้นไปเกี่ยวรั้งต้นคอ เอี้ยงหน้าปรับมุมเปลี่ยนองศาใหม่เพื่อการแลกเปลี่ยนเอนไซม์จะได้ราบรื่นและถึงทรวงยิ่งกว่าเดิม
ติ๊งงงง~
สิ้นเสียงสัญญาณเปิดลิฟต์ตัวผมก็แทบปลิวไปตามแรงมือของอีกฝ่าย ตั้งสติได้อีกทีก็ตอนที่หลังแตะเข้ากับโซฟานุ่มตัวใหญ่ใจกลางห้องสีขาว ขณะที่เจ้าของห้องเดินไปคว้ารีโมทแอร์คอนดิชั่นเพื่อกดเปิดให้เริ่มทำงาน ส่วนอีกมือก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองไปพลาง
และเมื่อกลับมายืนต่อหน้าผมอีกครั้ง ท่อนบนของหมอนั่นก็เปลือยเปล่าเรียบร้อยแล้ว เข็มขัดถูกถอดทิ้งไป กระดุมถูกแกะคลายออก บางอย่างกลางลำตัวเริ่มแสดงอาการเด่นชัดภายใต้สกินนี่เดฟฟิตเปรี๊ยะ แต่เจ้าตัวยังคงยืนนิ่งงัน ไม่มีท่าทีว่าจะโผเข้าหา ราวกับอยากโชว์เรือนร่างน่ามองของตัวเองให้ผมได้สำรวจ
แต่มีหรือที่คนอย่าง ตะวันฉาย จะมองแต่ตา หึ.. ผมเงยหน้าขึ้นสบกับคนชอบโชว์ ยกยิ้มมุมปากด้วยอยากยั่วเย้า ก่อนจะชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งเอวอีกฝ่ายเข้ามาหา จนหมอนั่นต้องขึ้นมาคุกเข้าคร่อมตัวผมที่นั่งอยู่ในตำแหน่งต่ำกว่า
เอาสิ! ถ้าอยากให้สำรวจ พ่อก็จะสำรวจให้ถี่ถ้วนทุกเส้นขนเลย!!
ผมเริ่มต้นบทบาทนักสำรวจสัตว์(นอก)โลกด้วยการยืดตัวขึ้นไปกดริมฝีปากตรงลิ้นปี่ของอีกฝ่ายแบบหนักๆ แล้วค่อยพรมจูบเรื่อยไล่ไปตามใต้ราวนม ก่อนจะลองตวัดลิ้นเลียตุ่มไตนูนแข็งของร่างตรงหน้า ใช้มือหนึ่งช่วยบี้คลึงอีกข้าง ส่วนอีกมือใช้ลูบไล้แผ่นหลังกว้างเล่นอย่างเพลิดเพลิน แว่วเสียงพึมพำในลำคออย่างพอใจ ผมช้อนตาขึ้นมองด้วยอยากรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน แต่พอได้พบกับดวงตาสีดำสนิทแวววาวจ้องมองอยู่ก่อนก็ต้องรีบหลบตาด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามยิ่งกว่าเดิม
“อืม ซันนี่..” เสียงพึมพึมเรียกชื่อ ขณะที่กำลังลากลิ้นร้อนไล่ลงมาตามร่องกล้ามเนื้อจนถึงสะดือ หยุดแยงลิ้นคว้านคลึงในแอ่งหลุมจนพอใจ ก่อนที่มือเย็นจะพยายามผลักไสหัวของผมให้เลื่อนลงไปต่ำกว่า เพื่อบอกความต้องการ
ตรงนั้น...?
ผมแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก็ตั้งใจตั้งแต่รั้งมันเข้ามาหาแล้วว่าจะลองทำให้ แต่พอเอาเข้าจริงก็ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้จริงเหรอ? ..ข้อแรกเลยคือผมไม่เคยทำ ส่วนข้อสอง...ก็นะ ของผู้ชายอ่ะ ของผู้ชายนะเว้ย! มันก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย แล้วจะให้ใช้ปากทำให้มันก็..เง้อออ
แต่เอาวะ! จนป่านนี้ละ แวร์ๆ อีส แวร์ๆ แล้ว ทีมันยังกล้าเอาของผมเข้าปากหน้าตาเฉย ผมเองก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน ..ซันชายน์ สู้เว้ย! (นี่กูฮึดผิดทางป่ะวะ? ฮ่าๆๆ)
ผมตัดสินใจดึงซิปของคนตรงหน้าลง ก่อนจะรูดรั้งกางเกงทั้งตัวนอกตัวในลงไปพร้อมกันในคราเดียว และสิ่งที่ปรากฎสู่สายตาและกำลังชี้หน้าผมอยู่ตอนนี้ มันก็ทำให้ผมถึงกับน้ำลายติดคอ..ก็...ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเห็น แต่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นในระยะประชิดติดจอเรติน่าแบบนี้
อะโหย.. ให้มาเยอะซะ ดูท่าพ่อมึงจะใจดีเกินหน่อยไปแล้ว!
“ซันนี่..” คนด้านบนส่งเสียงกระตุ้นเมื่อเห็นว่าผมยังรีๆ รอๆ จดๆ จ้องๆ โดยไม่ยอมทำอะไรสักที
ผมหลับตา ตั้งสมาธิ สะกดจิตตัวเอง.. เอาวะ! คิดซะว่าเป็นไอติม..เอ่อ..แท่งใหญ่ ก็..ก็แล้วกัน...เนอะ?
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพาลพาให้อยากหลับตาหนีอีกรอบ แต่ไม่ได้ๆ ขนาดนี้แล้วคงต้องเดินหน้าต่อ
คิดได้แบบนั้นก็ขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด ค่อยๆ แลบปลายลิ้นออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ และโดยไม่ทันตั้งตัว หัวของผมก็ถูกมือของอีกคนกดจนหน้าถลาเข้าไปซุกกับกลุ่มพวงพี่น้องของมันแบบเต็มๆ เฮ้ย!!
“ฟ้า!” ผมรีบผงะออก ตวัดสายตาขึ้นไปแหวใส่เจ้าของมือมืดขี้แกล้ง อารมณ์กึ่งเคืองกึ่งขวัญเสียระคนกันไป
“มึงช้าอ่ะ” มันบ่นเสียงกระเส่า ..เออนะ ดีที่มันยังกระเส่า นี่ถ้ามันบ่นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบตามปกติล่ะได้เจอท่าหักงวงไอยรา ข้อหากวนส้นตีนโดยใช่เหตุเป็นแน่แท้
“ลองชิมเหอะ ..อร่อย” ไอ้ตัวกวนตีนพูดยิ้มๆ “..แล้วจะติดใจ มาขอกินบ่อยๆ เอง”
“เอี้ย!” ผมถลึงตาด่ามันแบบไม่เต็มเสียงนัก เพราะถูกหมอนั่นดัน ‘ฟ้าประทาน’ มาส่งให้แทบชิดริมฝีปาก เลยต้องหลับหูหลับตาส่งลิ้นชื้นออกไปต้อนรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อืม..ซันนี่”
จากที่แค่ไล้เลียเฉพาะส่วนปลายที่ฉ่ำเยิ้ม พอเริ่มมั่นใจก็ไล่กวาดลิ้นลงไปจนจรดส่วนโคน แล้ววนวกกลับขึ้นมาใหม่ซ้ำไปซ้ำมา สลับกับมือที่ช่วยขยับรับส่งจังหวะกันไป ...อืมมม ก็ไม่ยากเท่าไหร่นี่นะ กลิ่นก็ไม่แย่อย่างที่คิดไว้ด้วย อือๆๆ
“กลืนเข้าไปให้หมดเลย..สิ” เสียงกระเส่าของเจ้าของไอติม(ยักษ์)ฟังเหมือนขอร้องมากกว่าจะเป็นคำสั่ง ผมจึงยอมทำตามอย่างไม่คิดลังเลใจ ห่อปากแล้วรับ ‘ฟ้าประทาน’ เข้าไปข้างใน(..แต่แน่นอนว่าไม่ทั้งหมด ใครทำได้ก็เทพแล้ว! ตั้งขนาดนั้นนี่นะ) แล้วเริ่มขยับจังหวะให้สัมพันธ์กับมือที่ชักนำอยู่ก่อน และเมื่อสะโพกของอีกฝ่ายเริ่มโยกสวนเข้ามาก็ทำเอาผมแทบหายใจไม่ทันจนต้องใช้มืออีกข้างยันหน้าขาตรงหน้าไว้
“อือ..เก่งมาก ซันนี่” เสียงพึมพำในลำคอ เสียงสูดปาก สลับกับเสียงครางเครืออย่างพอใจทำผมอดไม่ได้ที่จะช้อนตาขึ้นไปมองเจ้าของเสียง
..สิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่มักจะเฉยเมยมีเม็ดเหงื่อผุดพลายตามไรผม ตาสีดำลึกล้ำที่หรี่มองลงมาเยิ้มฉ่ำไปด้วยแรงอารมณ์ ปลายสิ้นสีชมพูแลบเลียริมฝีปากตัวเองคล้ายกำลังยั่วยวน
ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าภาพที่เห็นมันเซ็กซี่จนเกินห้ามใจ!
“..ฟ้า” ผมคายสิ่งที่อยู่ในปากออกแล้วเหนี่ยวคอคนที่อยู่เหนือกว่าลงมาประกบปากด้วยอย่างโหยหา
!.. แต่เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกผลักให้นอนราบไปกับโซฟาผมก็รีบขืนตัวขึ้นนั่งดังเดิม ก่อนจะรั้งเอวของคู่กรณีลงต่ำจนกลายเป็นว่าหมอนั่นกำลังนั่งทับตักของผมอยู่
“ฟ้า..” ผมเลื่อนริมฝีปากไปกระซิบบอกเสียงพร่าเสียชิดริมใบหูของอีกฝ่าย ขณะที่มือหนึ่งยังรูดรั้งไอติมร้อนเล่น ส่วนอีกมือล็อกเอวที่ไม่หนาไม่บางไปกว่าของผมไว้แน่น ป้องกันการกระโดดหนีหลังจากได้ฟังคำขอต่อไป(ฮะฮะ..)
“วันนี้ซันขอนะ...ฟ้า” แจ้งความประสงค์ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนปนกระเส่า พลางขบเม้นดูดดุนติ่งหูอีกฝ่ายเล่น
คนอยู่บนตักสะดุ้งเล็กน้อยในคราแรกเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มที่เรียกร้องการปลดปล่อยอยู่เบื้องล่าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มมุมปากและสายตายั่วยวนขณะกดสะโพกตัวเองลงมาบดเบียดนวดคลึงน้องชายใต้ร่มผ้าของผมอย่างจงใจ
มึงจะยั่วเก่งเกินไปไหม ไอ้คุณเอี้ยฟ้า!
งั้นมามะ มาเป็นเมียพี่ซันนี่ดีกว่า ดาร์ลิ้ง~ ..ไร้ซึ่งความอดทนอีกต่อไป ผมเบี่ยงตัวไปตามแนวยาวของโซฟา แล้วกดคนบนตักให้นอนราบหลังแตะบุหนังเนื้อนิ่ม วินาทีต่อจากนั้นเสื้อผ้าได้หลุดกระจายหายไปจากตัวด้วยความเร็วเหนือแสง สกินนี่เดฟที่ว่าถอดยากแสนยากดูจะไม่เป็นปัญหาเลยในเวลา(หื่น)แบบนี้ และเมื่อริมฝีปากได้กลับมาพบปะกันอีกครั้ง เนื้อตัวพวกเราก็ต่างเปล่าเปลือย ผมไล่ประพรมรสจูบและรอยเขี้ยวจนทั่วผิวเนื้อขาวชมพูระเรื่อของร่างข้างใต้ มือหนึ่งเร่งรูดรั้งเราทั้งสองที่เบียดชิดกันอยู่ อีกมือหนึ่งเลียบเคียงลูบคลำลงไปหวังสำรวจถ้ำของมนุษย์ต่างดาว(?)
!.. แต่จู่ๆ เจ้าของสถานที่กลับเอื้อมมือมาปิดปากทางเข้าไว้แน่น
“บอกแล้วไงว่าวันนี้ ‘ซันขอ’ ..นะ นะ” ผมเงยหน้าพูดอ้อนวอน ขณะพยายามดึงมือข้างนั้นออกให้พ้นทาง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอม ยังคงกดมือแน่นไม่ให้บุกรุกเข้าไปได้ง่ายๆ
“กลัวเหรอ? ..สัญญาว่าจะทำเบาๆ ..นะ ฟ้า นะ ทีซันยังยอมฟ้าเลย ฟ้าก็น่าจะยอมให้ซันบ้างสิ..นะ..นะครับ” ผมพยายามหว่านล้อมและออดอ้อนเต็มที่
เป็นครั้งแรกที่พูดแบบนี้กับผู้ชายเลยนะเนี่ย แอบขนลุกอยู่เหมือนกันว่ะ
เอี้ยฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ “ก็ว่าจะ ‘ให้’ ..แต่ขออย่างนึง”
“ได้สิ ว่ามาเลย” ด้วยความดีใจหวังจะได้เป็น ‘นิ้วชี้ขวา’ ทำให้ผมรีบตอบรับไปโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย..
“ทำให้กูก่อน ..แล้วกูจะยอมให้ทำ”?!!
และนั่นก็เป็นประโยคที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนท่าจากช้อนก้นคู่กรณีขึ้นมาวางบนหน้าขา เป็นขึ้นไปนั่งทับหน้าท้องมันแทน.. ก็...คงไม่ต้องอธิบายรายละเอียดแล้วมั้งว่าผมได้อาจหาญลงมือลงแรงกระทำการอันใดต่อ?
สรุปย่อๆ เลยแล้วกัน.. กว่ายกนั้นจะจบลง และกว่าที่ไอ้เอี้ยฟ้ามันจะพอใจไปถึงฝั่งฝัน ผมก็ถึงกับเหนื่อยจนหมดแรงแข็งขาอ่อน ไม่มีปัญญาลุกขึ้นมากินตับมันอย่างที่ตั้งใจไว้ได้
ถามว่าผมยอมทำตามคำขอมันทำไม?
ก็..เออเนาะ นี่ผมซื่อหรือผมโง่กันแน่วะ ดันไปหลงกลให้โดนมันตัดกำลังจนแพ้ราบคาบแบบนี้เนี่ย? มาคิดได้เอาตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ เพราะนอกจากจะไม่ได้ยิงประตูมันอย่างที่หวังใจไว้ ก็ยังโดนมันจับยิงรัวๆ อีกสองลูกซ้อนด้วยเหตุผลที่ว่า...ผมหมดแรง แต่มันยังมีแรง มันเลยให้ผมนอนเฉยๆ เพื่อออมแรง ส่วนมันจะเป็นคนออกแรงเอง..
สรุปใจความสำคัญก็คือ...วันนี้ นายตะวันฉาย เฮย์เดน ก็ยังคงสถานะเป็น ‘วงกลมของมือซ้าย’ ..ต่อไป
TBC. 
ตอนแรกตั้งใจว่าจะเขียนแบบจัดเต็ม แต่ยิ่งเขียนไปเขียนมาชักยิ่งแปลก เลยตัดใจเอาแบบนี้แล้วกัน เหอๆ
คนแต่งไม่ถนัดฉากแบบนี้อย่างรุนแรง อาจช้าไปบ้าง ดูประหลาดไปบ้าง ก็ขอสูมาเต๊อะ
Ferrari 458
ตอบเม้นต์
ทำไมครั้งนี้บรรยายละเอียด
เพราะว่าครั้งอื่นๆ ซันนี่มันนอนเฉยๆ เลยเน้นบรรยายอารมณ์ที่ได้รับมากกว่า
ส่วนคราวนี้ซันนี่มันลงมือเอง ก็เลยต้องเน้นบรรยายถึงวิธีการบ้างอ่ะจ้ะ
ซันนี่ พี่ขอเถอะ
พี่นึกภาพฟ้าโดนกดไม่ออก
พี่ยังไม่อยากฝันร้าย 
หลายคนอาจจิ้นไม่ออก.. อิอิ
แต่ความจริงก็คือ..ซันนี่เป็นหนุ่มลูกผสมที่สูงตั้ง 183 ซม.นะจ๊ะ ไม่ใช่ผู้ชายเอวบางร่างน้อยอรชอนอ้อนแอ้นอะไร
ขณะที่เอี้ยฟ้าก็เป็นลูกผสมเหมือนกัน สูง 186 ซม.
ส่วนต่างแค่ 3 ซม. แทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำถ้ายืนคู่กัน แต่อาจจะดูตัวหนากว่าซันนี่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
เพราะงั้นไม่น่าแปลกใจหรอก หากซันนี่จะมั่นใจว่าสามารถกดลงอีกฝ่ายได้
..และนี่จึงเป็นที่มาของการพยายามจะเปลี่ยนสถานะจาก 'วงกลมซ้าย' ไปเป็น 'นิ้วชี้ขวา' ของหนูซันนี่เขาล่ะจ้ะ
(แต่พวกเราก็รู้ใช่ม้า ว่ามันจะสำเร็จรึเปล่า? อิอิ)
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235207 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก