Chapter :: 28 :: การรอคอย?“มึงงอน..” จู่ๆ ไอ้คนที่นั่งหน้ามึนสังเกตผมซึ่งนอนแบ่บทำตาขวางอยู่บนเตียงมานานก็พูดขึ้นพลางพยักหน้าราวกับเพิ่งหาข้อสรุปที่น่าพอใจให้กับงานวิจัยของตัวเองได้ก็ไม่ปาน
“งอนเชี่ยไร? ใครงอน? มึงพูดดีๆ นะ สัด!” ผมขู่ฟ่อพร้อมชูนิ้วกลางใส่หน้าไอ้คนที่นั่งพิงหัวเตียงเบาตัวสบายใจ
ขณะที่ผมได้แต่นอนคว่ำแน่นิ่งไม่มีทีท่าว่าจะกระดุกกระดิกส่วนอื่นเพิ่มเติมแม้แต่น้อย ..เอาจริงๆ คือตอนนี้ผมระบมไปทั้งตัว(โดยเฉพาะช่วงล่าง)จนแทบไม่อยากจะขยับเลยเหอะ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมสังขารผมกับมันถึงได้ต่างกันมากมายหลายขุมนัก
ใครว่านอนเฉยๆ แล้วไม่เหนื่อยวะ? แม่ง! กูเถียงขาดใจเหอะ!!
“แล้วมึงเป็นอะไร?” มันยกนิ้วขึ้นถูริมฝีปากล่างพลางมองผมด้วยสายตาพิจารณาใหม่อีกรอบ
“กู..” เจอแบบนั้นเข้าผมก็ถึงกับอึกอักไปไม่ถูกเหมือนกัน
หน้าตามึงจริงจังไปป่ะ? ฮึ่ย! แล้วเออ.. กูเป็นอะไรวะ? กูเสียรู้ กูหงุดหงิด กูโง่ กูโมโห เออ!
“กูโกรธมึง” ผมโพล่งออกไป
“เรื่อง?” มันเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยท่าทางสนใจ ...หรืออีกนัยหนึ่ง มึงกำลังกวนส้นตีนกูอยู่ใช่ไหม ไอ้เอี้ย?!
ก็เรื่องที่มึงหลอกกูไง ไอ้งั่ง! มึงหลอกให้กูขึ้นขย่มมึง! มึงหลอกตัดกำลังกู! พอกูหมดแรงมึงแม่งแทงข้างหลัง! มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! ไอ้หน้าตัวเมีย! ไอ้เควี่ยตัวผู้! ไอ้มีงูตัวใหญ่(??) มึงมันคบไม่ได้! จัญไร! มึงแมร่ง..มึง..ฮึ่ย..ไม่รู้จะด่ายังไงให้สาสม มึงหลอกให้ความหวังกูทั้งที่มึงไม่ได้คิดจะยอมกูตั้งแต่แรกแล้วใช่ม้ายยยยย?!
โอ๊ยยย อยากจะกรีดร้องโวยวาย ถ้าพ่นไฟได้กูจะพ่นไฟใส่หน้าขาวๆ ของมึงคนแรกเลย ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน กร๊าซซซซซ นี่กูเสียค่าโง่ไปสี่น้ำถ้วนเลยนะเว้ย ไอ้สัดเอ๊ย! เสียของ!!
“มึงหลอกกู..” คิดตั้งมากมาย แต่แค่นั้นล่ะ ที่พูดออกไป(เพราะคนอย่างซันชายน์ถูกเสี้ยมสอนมาดีครับท่านผู้ชม ไม่ด่าใครไฟแล่บแบบออกหน้าออกตาแน่นอน หึยย..)
“เรื่อง?” มันยังถามด้วยคำเดิม เพิ่มเติมด้วยการเลิกคิ้วขึ้นอีกข้าง แต่คนฟังอย่างผมยิ่งโมโหหนักขึ้นอีกสิบเลเวล
“มึงรู้! ไอ้เอี้ยฟ้า อย่ามาทำหน้าโง่” พูดจบผมก็พลิกหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากเห็นหน้ามัน เคือง!
“ต่อไปกูจะไม่เชื่ออะไรมึงอีกแล้ว ไอ้ขี้โกง! ..มึงโกงกูตลอดๆๆๆ” ผมบ่นพึมพำด้วยความแค้นเคือง
ได้ยินไอ้ตัวต้นเหตุหัวเราะลงคอ หึๆ หึๆ แล้วอยากจะลุกขึ้นไปซัดปากให้ฟันร่วงนัก เอาเป็นฟันคู่หน้าด้วยนะ จะได้เสียหล่อเป็นไอ้หลอลี่ ฮึ่ม! แต่ก็ได้แค่คิดแหล่ะ นึกสบถสาปแช่งมันในใจไปเรื่อยเปื่อย ทำไงได้ เพราะความจริงก็คือ..เออ! กูโง่เอง
“You don’t fight fair...never fight fair!” บ่นงึมงำพึมพำไปสักพักก็รู้สึกถึงมือเย็นๆ ที่มาจับหัวไหล่ ตามด้วยน้ำหนักกดทับลงมาบนหลัง ผมพยายามจะสะบัดออก แต่มันก็กดลงมาแน่น แถมยังแนบริมฝีปากนุ่มๆ ลงมาบนหลังเปลือยเปล่าของผมอีก
“ไม่เอาน่า ซันนี่ จะมึงเสียบ..รึกูเสียบก็ไม่สำคัญหรอก ..น้ำออกเหมือนกันทุกฝ่าย...Win - Win”
“ไอ้เอี้ย!”
ตรรกะบ้านพ่องสิ! ผมถองศอกกลับไป แต่ก็ได้เป็นเสียงหัวเราะเบาๆ ตอบกลับมา “กูหนัก ออกไปเลย ไอ้อ้วน!”
“อย่างอแงดิ ถามจริง.. มึงซีเรียส?” หลังจากดูดๆ ดมๆ แผ่นหลังผมจนพอใจมันก็หยัดตัวขึ้นโดยที่ยังใช้สองแขนคร่อมตัวผมเอาไว้ ผมเลยใช้โอกาสนั้นพลิกตัวนอนหงายมาเผชิญหน้ากับมันด้วยสายตาขุ่นเคือง
“เออ!” ผมกระแทกเสียงตอบ “กูซีเรียส ..ก็ถ้ามึงไม่ซีเรียสคราวหน้ามึงก็ยอมให้กูเสียบดิ!”
“..กูก็ซีเรียสเหมือนกัน” มันพูดหน้าตาเฉย
อ้าว ไอ้เอี้ยนี่! ผมเตรียมเงื้อหมัดแล้วนะ ติดตรงที่เห็นมันอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ ผมก็เลยยั้งไว้ก่อน รอให้มันพูดจบแล้วค่อยตัดสินชะตาก็ยังไม่สาย ...มา! มีอะไรจะสั่งเสียก็ว่ามาเลยมึง!
“กูอยากกอด..คนที่กูชอบ..ยิ่งชอบมาก..ก็ยิ่งอยากกอดมากๆ...อยากให้รับความรู้สึกทั้งหมดของกู..ให้รู้สึกถึงตัวตนของกู แล้วก็..เป็นของของกู”
นอกจากคำพูดซื่อๆ ก็ยังมีแววตาที่สะท้อนเพียงเงาของผม และมือเย็นๆ ที่มาช่วยเกลี่ยปอยผมอย่างทนุถนอมอีก หมัดที่เคยกำแน่นเพื่อหวังซัดคนตรงหน้าจึงค่อยๆ คลายออกช้าๆ พร้อมอารมณ์โกรธที่ถูกเจือจางด้วยความ..เอ่อ..ความเขิน ..ก็! เป็นคุณคุณจะไม่เขินหรือไงเล่า?! กับคำพูดแบบนี้ สายตาแบบนี้! สัมผัสอ่อนโยนแบบนี้! ใครอดไม่รู้สึกรู้สาได้ก็หน้ามึนเต็มทนแล้ว!
แต่ว่ากันจริงๆ ผมก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรมันนักหนาหรอก ก็แค่รู้สึกเสียหน้าเท่านั้นที่ต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่าง เป็นฝ่ายถูกกอดตลอดๆ แบบนี้ ..ผมก็ผู้ชายนะเว้ย ใครจะอยากเสียทีผู้ชายด้วยกันแบบนี้ล่ะ จริงไหม?
“ซันนี่...ให้กูไม่ได้เหรอ? ให้กูเป็นคนที่ได้กอดมึง..”
..เอาเหอะ ถ้ามันคิดอย่างที่พูดจริง บางที..เอ่อ..บางทีการยอมให้มันสักคนก็คง..คง..(ยักไหล่)..ไม่เสียหลายหรอกมั้ง...เนอะ?
หรือไม่..มันก็อาจจะพูดให้ผมตายใจ จะได้เลิกหวังที่จะแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจของมันสักที...งี้เปล่า?
เอิ่ม..แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายนักหรอกนะ เอาเป็นว่าผมจะลองเชื่อซันนี่ฝั่งสีขาวดูก็แล้วกัน ฮ่ะๆๆ
“ควายเหอะ! มึงก็ได้ไปหมดแล้วไม่ใช่รึไง? ยังต้องขออะไรอีก ไอ้เบื๊อก..” กลบเกลื่อนความเขินสไตล์ซันชายน์ฮะ พูดไปก็หน้าแดงเถือกไปหมดแล้วมั้งเนี่ย? รู้สึกร้อนผะผ่าวๆ ชอบกล งือ..
“น่ารัก..” มันหัวเราะเบาๆ ก่อนก้มลงมาจูบแก้มผม แล้วพรมไล่ไปเรื่อยจนถึงขมับ และถึงหน้าผาก ปากก็พึมพำบอก “เป็นไปได้กูอยากจะกลืนมึงเข้าไปทั้งตัวเลย...กลิ่นน่ากินชะมัด”
กำลังเคลิ้มๆ มันดันงับเข้าให้ที่เหม่งของผมจนต้องร้องเสียงหลง “โอ๊ยยย”
“อืมมม..กินไม่ได้” มันยืดตัวขึ้น ทำหน้าจริงจังราวนักชิมมืออาชีพ
กวนส้นตีนจริงๆ ให้ดิ้นตาย!
“สัดนี่! กูคนนะ ไม่ใช่มาร์ชเมลโล่ จะได้ละลายหายไปในปากมึงได้ง่ายๆ น่ะ” ผมเอามือถูหน้าผากตัวเองป้อยๆ แอบน้ำตาซึมเบาๆ ..อูยยย แมร่งนี่คิดจะกินกูจริงๆ เหรอเนี่ย? กัดลงมาได้เต็มปากเต็มคำ ไอ้บ้าใหญ่! ตกลงนี่กูได้กับมนุษย์ต่างดาวใช่ไหมเนี่ย?
“แต่กูแน่ใจอย่างนึง..” มันยกยิ้มมุมปาก ก่อนก้มลงมาป้อนจูบหวานๆ ให้กับริมฝีปากของผม จูบซับระเรื่อยไปจนถึงกกหู แล้วกระซิบบอกริมใบหู
“มึงหวานกว่ามาร์ชเมลโล่จมเลย”!! อ่า.. ผมรู้สึกเหมือนระดับน้ำตาลในเส้นเลือดกำลังพรุ่งปรี๊ดๆ ยังไงไม่รู้สิ เกิดช็อคตายไปทั้งสภาพแบบนี้ขายขี้หน้าแย่เลยนะเนี่ย ฮ่ะๆๆ
“อืมมม..”
“เฮ้!” ผมที่กำลังเคลิ้มกับปลายลิ้นสว่านนั่นต้องรีบดึงสติกลับมาและร้องขึ้น พลางจับมือซนที่เริ่มลูบลงไปยังบางส่วนของร่างกายผมที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม ขณะที่ปากของมันยังทำหน้าที่นัวเนียคลอเคลียกับปากและจมูกผมไม่ได้ห่าง
..อย่าบอกว่ามันคิดจะต่อ? เกินไปละ แดกโด่ไม่รู้ล้มมาหรือไง? ห่านี่!
“ซันนี่..” มันมองหน้าผมเหมือนหมาขอข้าวเจ้าของยังไงยังงั้นเลย ..แต่ไม่เว้ย! กูไม่ใจอ่อน อย่ามาอ้อน วันนี้มึงสูบกูจนจะซีดแล้ว พอๆๆ
“..มือเย็น” แทนที่จะบอกปัดไปตรงๆ ดันพูดอะไรก็ไม่รู้นะ..กู
“ตัวมึงอุ่น” มันเงยหน้าขึ้นมาตอบกลับ แต่มือยังไม่หยุดลูบๆ คลำๆ
“ก็กูเป็นคน เป็นสัตว์เลือดอุ่น ตัวก็ต้องอุ่นเป็นธรรมดาดิ ส่วนมึงตัวเย็น ก็คงเพราะมึงเป็นสัตว์เลือดเย็นล่ะมั้ง” ผมพูดยิ้มๆ
อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างคนไม่ค่อยเข้าใจ ผมอาศัยจังหวะที่มันงุนงงสงสัยต้องใช้ความคิดชันตัวลุกขึ้นนั่ง คนที่ใช้สองแขนคร่อมผมอยู่เลยต้องเปลี่ยนเป็นท่านั่งด้วยเหมือนกัน
“สัตว์เลือดเย็น? เต่า..?”
“เหี้ยน่ะ” ผมเฉลยพร้อมยิ้มกว้าง
“ซันนี่!” ไอ้สัตว์เลือดเย็นแยกเขี้ยวใส่ผมก่อนกระโจนเข้ามาหา
ใจผมน่ะไม่ได้อยากอยู่รอให้มันมาฟัดหรอกนะ วิ่งหนีได้คงวิ่งไปไกลแล้ว แต่สังขารดันไม่เอื้ออำนวย สุดท้ายเลยได้แต่ดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนเตียงนั่นแหล่ะ
เหนื่อย...แต่ก็สนุกดี รู้สึกเหมือนเวลาที่เล่นกับซิน จะต่างไปนิดก็ตรงที่เอี้ยฟ้ามันเข้าคลุกวงในได้ถึงลูกถึงคนมากกว่าซินนี่แหล่ะ
“ฮ่าๆๆ โอ๊ยยยย ฟ้าปล่อย พอแล้วๆ ยอมแพ้แล้วก็ได้ เอ้า ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า...”
ออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบว่าท้องฟ้าที่มองเห็นผ่านผนังกระจกใสมืดสนิทแล้ว ผมมาที่นี่ตั้งแต่บ่ายสาม เลิกเรียนลงตึกมาก็เจอเอี้ยฟ้ามารอรับอยู่ ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้กี่โมงกี่ยามไปแล้ว ห้องนี้ไม่มีนาฬิกาติดผนังหรือแม้แต่ตั้งโต๊ะเสียด้วย
ราวกับว่าเจ้าของห้องไม่ต้องการรับรู้วันเวลา..
“....?....” เสียงเปียโนบรรเลงเพลงเหงาทำนองคุ้นหูร้องเรียกผมออกจากโมงยามปัจจุบันเพื่อหันไปมองยังที่มา แต่พอจะเดินไปหาก็สะดุดกับกลิ่นหอมฉุยของโจ๊กชามโตที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่มซะก่อน
“..........” ผมหยุดชะงัก.. ลังเลว่าจะเดินไปที่บาร์หรือว่าจะเดินเลยไปที่เปียโนดี แต่พอมองไปยังคนที่นั่งเล่นเปียโนอยู่ก็ราวกับเขาคนนั้นได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเอง โลกอีกโลกหนึ่ง..ซึ่งใครก็เข้าไม่ถึง และไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งใดๆ ภายนอกอีก ผมเลยตัดสินใจเดินวกกลับมานั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์แทน บนเคาน์เตอร์มีชามโจ๊กอยู่สองชาม ชามหนึ่งถูกจัดการหมดไปเรียบร้อยแล้ว อีกชามหนึ่งคงจะเป็นของผม ผมเลยหยิบช้อนขึ้นมาจ้วงใส่ปากด้วยความหิว
“..อร่อย” ผมพึมพำกับตัวเอง
รู้สึกว่าก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำ เจ้าของห้องได้โทรไปสั่งโจ๊กกับใครสักคน และเขาคนนั้นก็คงจะเอาขึ้นมาให้ในตอนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ ..จะว่าไปแล้วก็แปลกดี เพราะดูเหมือนการใช้ชีวิตของฟ้าประทานจะถูกจัดเตรียมทุกสิ่งอย่างให้พร้อมสรรพ แต่ผมกลับไม่เคยเห็นใครคนอื่นนอกจากมัน
เห็นมันอยู่คนเดียว ..แต่กลับไม่เหมือนมันอยู่ตัวคนเดียว
หรือมันจะมีเอลฟ์รับใช้ประจำบ้านเหมือนอย่างใน แฮร์รี่ พอตเตอร์? ก็ดูเอาเถอะ ห้องนี้ผมขึ้นมากี่ทีก็อยู่ในสภาพเรียบร้อยไฉไลตลอด ไม่มีทั้งเศษขยะ ไม่มีทั้งเสื้อผ้าที่ใช้แล้ว(ของผมและของมันที่ถอดเรี่ยราดเมื่อกี๊ก็อันตธานหายไปหมด ตอนนี้ผมเลยต้องอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ) ผ้าปูที่นอนยับเยินเมื่อครู่ก็ถูกถอดเปลี่ยนเรียบร้อย(ผมก็ว่าผมอาบน้ำไม่นานเท่าไหร่นะ ..หรือจะนาน?) ไม่มีห้องครัว แต่ก็มีอาหารร้อนๆ ใหม่ๆ มาเสิร์ฟให้ถึงที่ ..ซึ่งผมไม่คิดว่าคอนโดหรูขนาดนี้(โดยเฉพาะชั้นพิเศษอย่างที่มันอยู่เนี่ย)จะอนุญาติให้พ่อค้าร้านโจ๊กเอาโจ๊กขึ้นมาส่งถึงบนนี้หรอก แล้วการจัดชามก็ดูพิถีพิถันมาก ไม่เหมือนซื้อใส่ถุงแล้วแกะเท แต่เหมือนตักขึ้นมาจากหม้อเลยต่างหาก รสก็เลิศ
อืม.. มันน่าแปลกใจใช่ไหมล่ะ? บางทีเอลฟ์อย่าง ด๊อบบี้ อาจจะมีอยู่จริงก็ได้นะ ฮ่ะๆๆ
“..........” ผมกินโจ๊กไปก็ฟังเพลงบรรเลงจากเปียโนตัวใหญ่ในห้องไป รู้สึกจะเป็นเพลงเดิม แต่เล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา ตั้งแต่ผมออกจากห้องน้ำมากระทั่งนั่งกินโจ๊กจนหมดชามก็น่าจะผ่านรอบที่สี่ไปแล้ว
เพลงอะไรนะ? ..เอ คุ้นมาก เพลงนี้ แต่นึกไม่ออกว่าเป็นเพลงอะไร มันเหงาๆ เศร้าๆ อืม.. อะไรน้า? ติดอยู่ตรงริมฝีปากนี่แหล่ะ เพลง..เอ่อ..เพลง..
จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เพลงบรรเลงล้วน เป็นเพลงที่มีเนื้อร้อง แต่เนื้อร้องมันร้องว่าไงนะ? ..ฟังผ่านๆ เหมือนจะนึกออก ..แต่พอลองนึกดีๆ กลับนึกไม่ออกซะงั้น รู้แต่ว่ามันน่าจะเป็นเพลงที่เก่ามาก เหมือนเคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆ ..เพลงอะไร?
“Wherever you go whatever you do, I will be right here waiting for you..” เมื่อเพลงวนมาจนถึงท่อนที่น่าจะเป็นท่อนฮุคหรือไม่ก็เป็นท่อนที่น่าจดจำที่สุดในเพลง ปากผมก็พึมพำร้องเนื้อเพลงที่แสนคุ้นเคยออกมาได้เองในที่สุด แต่ก็ได้แค่นั้น เพราะผมจำท่อนต่อจากนั้นไม่ได้แล้ว
ตึง~!!
?!.. เสียงเปียโนหยุดลง หันไปมองต้นทางก็เห็นว่าคนหน้าเปียโนกำลังมองมาทางผมเหมือนกัน ..อ่า..ดูเหมือนว่าผมจะเผลอไปกระชากเขาคนนั้นออกมาจากโลกเหงาๆ ของตัวเองเสียแล้ว
ผมส่งยิ้มบางๆ ไปให้อีกฝ่าย ก่อนจะลงจากเก้าอี้ทรงสูงแล้วเดินไปหานักเปียโนหนึ่งเดียวในห้องนี้
“..........” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก แต่เก้าอี้แคบๆ หน้าเปียโนก็ถูกขยับแบ่งพื้นที่ให้ผมได้นั่งลงข้างๆ
“โจ๊กอร่อยดี” ผมเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนอย่างไม่รู้จะเริ่มยังไง อีกคนเพียงหันมายิ้มให้น้อยๆ แล้วเริ่มพรมนิ้วลงไปบนแป้นไม้อีกครั้ง
เพลงเดิม..?
“ฝีมือเมรันดรี” ปากพูด แต่นิ้วก็ขยับไปเรื่อย ..จะว่าไปแล้วนิ้วมันก็เรียวสวยจังเลยแฮะ
“ใครนะ?” ผมถามเพร่ะได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่
“เมรันดรี” เอี้ยฟ้าย้ำอีกครั้ง ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่มันจะขยายเพิ่มอีกนิดหน่อย “พ่อบ้านน่ะ”
“อ้อ.. ไม่ใช่ ด๊อบบี้ สินะ” ผมพึมพำกับตัวเองแบบติดตลก
“ห๊ะ?” คนข้างๆ เอียงหูเข้ามาใกล้เหมือนได้ยินไม่ถนัด
“เปล่าๆ” ผมรีบตอบปัดพลางนึกขำความเพ้อเจ้อของตัวเอง ก่อนเปลี่ยนเป็นเรื่องที่สงสัย “มึงชอบเพลงนี้เหรอ?”
“เปล่า” คนถูกถามตอบเรียบๆ ..อ้าว
“เห็นเล่นซ้ำๆ” ผมว่า
“ก็เป็นเพลงเดียวที่เล่นได้”
“ซะงั้น” ผมหัวเราะเบาๆ “เล่นได้เพลงเดียว แต่ซื้อเปียโนตัวใหญ่เนี่ยนะ? ลงทุนไปเปล่า?”
“เปียโนของคุณขลุ่ยน่ะ..”
“คุณขลุ่ยที่ว่า..” ผมนึกทบทวนความจำของตัวเอง เหมือนครั้งหนึ่งจะเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน “หมายถึงคุณแม่น่ะเหรอ?”
มันพยักหน้าตอบ ผมเลยยิงคำถามเพิ่ม “แล้วทำไมไม่เรียกว่า ‘คุณแม่’ ล่ะ?”
“ชิน” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ และผมเองก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
อันที่จริงบ้านผมก็มีแบบนี้อยู่คนนึงเหมือนกัน ใช่แล้ว! ซอลลี่ ไงล่ะ รู้สึกว่าตอนที่ซอลลี่เกิดแม่ยังเป็นนางแบบสุดฮอตอยู่ และป๊ะป๋าก็เพิ่งจะเป็นนักศึกษาวัยใส แม่ยังไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่ามีลูก พอซอลลี่พูดได้ก็เลยสอนให้เรียกว่า ‘ริต้า’ แทนการเรียก ‘แม่’ เหมือนเด็กคนอื่น หมอนั่นก็เลยชินปากเรียกติดมาจนถึงทุกวันนี้
“ที่เล่นเพลงนี้ได้ก็เพราะได้ยินคุณขลุ่ยเล่นบ่อยๆ” เสียงเล่าเรื่อยๆ ช่วยดึงผมหลุดจากภวังค์ หันมองคนข้างๆ ก็หันก้มหน้าก้มตาดูคีย์ทุกคีย์ที่ตัวเองกดอย่างตั้งใจ “..ถึงอยากลืมก็ลืมไม่ลง”
บางที...หมอนี่อาจจะไม่ชอบเพลงนี้ก็ได้
“เมื่อก่อน...เวลาคุณขลุ่ยเล่นเพลงนี้ จะชอบเหม่อออกหน้าต่าง มองเลยไปถึงทางเข้าบ้าน เหมือนกับหวังว่าจะได้เห็นใครบางคน...คนที่ให้สัญญาว่าจะกลับมาหา ..แต่ต่อให้เค้าคนนั้นจะไม่เคยโผล่หน้ามา คุณขลุ่ยก็ยังคงมีความสุขกับการได้เฝ้ารอ..”
ทำนองเศร้าๆ ที่ดังคลอไปกับความหลังเหงาๆ ของคนข้างกายทำเอาผมรู้สึกหงอย จนจำไม่ได้ว่าเอียงหัวลงไปซบกับบ่าของอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนไหน ..แม้จะไม่รู้รายละเอียด และไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่าอยากปลอบ ..อยากให้รู้ว่าตอนนี้มันมีผมอยู่ข้างๆ
“คุณขลุ่ยคงเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก”
“ใช่.. ใจดีมาก”
“แล้วก็คงจะสวยมาก”
“อืม สวยเหมือนนางฟ้า”
“ที่สำคัญ..คงจะรักมึงมาก”
“ข้อนี้มึงผิด” คนค้านหัวเราะเบาๆ “มีแค่คนเดียวที่คุณขลุ่ยรัก...คุณขลุ่ยรักคนที่รอ”
“ฟ้า..” ผมยืดตัวขึ้นตรง มองหน้าอีกคนที่หันมามองเหมือนกัน เพิ่งสังเกตว่าเสียงเพลงบรรเลงได้หยุดไปแล้ว
“..รักจนหมดหัวใจที่มี.. ‘สักวันฟ้าจะเจอคนที่อยากเฝ้ารอ’ คุณขลุ่ยเคยพูดไว้แบบนั้น”
มือเย็นเยียบที่เย็นกว่าปกติยื่นมาสัมผัสแก้มผมอย่างแผ่วเบา ความเหน็บหนาวไร้สาเหตุแล่นลิ่วจากปลายนิ้วนั้นเข้าจู่โจมหัวใจของผมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ชั่วขณะหนึ่งผมรู้สึกเหมือนถูกตรึงเอาไว้บนแผ่นน้ำแข็ง..
“..ซันนี่”
..ที่ทั้งเหน็บหนาว โดดเดี่ยว และน่าหวาดกลัว.. จนเผลอเอาสองมือไปทาบทับมือข้างนั้นเอาไว้ หวังเพียงว่าความอบอุ่นน้อยนิดที่มีอยู่จะส่งผ่านไปถึงหัวใจของเจ้าของมือได้บ้าง
“มึงคือ..คนนั้นใช่มั้ย?”
“กู...”
“ทุกครั้งที่แยกกัน กูก็เฝ้ารอที่จะได้เจอมึงอีก รอที่จะได้ยินเสียงของมึงอีก ได้สูดกลิ่นของมึงอีก สัมผัสผิวของมึง สบสายตากับมึง กูรอที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กับมึงแบบนี้อีก ..ทุกครั้ง ..ทุกครั้ง”
“..........”
“ซันนี่ ตั้งแต่เจอมึง...ทุกวันของกูคือการเฝ้ารอ”
“ฟ้า...”
“และมันก็เหมือนกับกูจะมีความสุข...ความสุขอย่างที่คุณขลุ่ยเคยมี”
“กู...”
“ตอบหน่อย ซันนี่ ..มึงคือคนนั้นของกูใช่มั้ย?”
ผมได้แต่ส่ายหน้ากับคำถามนั้น ไม่ใช่ส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธ แต่ส่ายเพราะความไม่รู้.. กูไม่รู้หรอก ฟ้า กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช่คนนั้นของมึงไหม? กูไม่กล้าฟันธงลงไป แต่ถ้าเป็นไปได้นะ ถ้าเลือกได้ล่ะก็...
“กูอยากจะเป็นคนนั้นของมึง ฟ้า..” ผมสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจออกไป และสิ่งที่ได้รับกลับมาก็เป็นจูบแสนหวานที่เจือไว้ด้วยความขมปร่าของอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้..
บางทีมันอาจจะเป็นน้ำตา ..หรือบางทีมันอาจจะเป็นความเจ็บปวดแห่งความทรงจำอันยาวนานก็เป็นได้
“ร้องเพลงให้ฟังบ้างดิ ..จำเนื้อได้รึเปล่า?” ผมขอยิ้มๆ
อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะเริ่มพรมนิ้วไปตามทำนองเพลง...
..Oceans apart day after day
And I slowly go insane
I hear your voice on the line
But it doesn't stop the pain
If I see you next to never
How can we say forever
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you
I took for granted, all the times
That I thought would last somehow
I hear the laughter, I taste the tears
But I can't get near you now
Oh, can't you see it baby
You've got me going crazy
Wherever you go
Whatever you do
I will be right here waiting for you
Whatever it takes
Or how my heart breaks
I will be right here waiting for you…
การรอคอยของกู.. มันเริ่มต้นตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอมึงแล้วล่ะ ฟ้าประทาน
กูคอยที่จะได้แก้แค้นมึงน่ะ ฮ่ะๆๆ
แต่ตอนนี้ไม่คิดงั้นแล้วนะ :-)
TBC. 
หวานๆ เบาๆ สำหรับตอนนี้นะจ๊ะ
อันนี้เป็นเพลงที่ฟ้าร้องจ้ะ
(ปู่แกก็หล่อดีนะ ผมสีเดียวกะเอี้ยฟ้าด้วย อิอิ)
http://www.youtube.com/v/S_E2EHVxNAE
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235771 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก