หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก]

[Mekaming]

HBD Ka
สงสารจี้กับฟ้าวัยเด็กมากเลย
อยากรู้วัยเด็กของซันนี่บ้างจัง
 

[IIMisssoMII]

HBD ค่าาา    เกิดหลังจี้นี่นา 

สำหรับบุคลิกเอี้ยฟ้า น่าติดตามดีออกไม่เหมือนพระเอกเรื่องไหนเลยออกจะโด่นเด่น 55++

[maii]

อ่านทันแล้ว   สนุกมากค่า

[Sansin]

อ่านทันแล้ว 
รอตอนต่อไปจ้า สนุกมาก

[ormn]

 :L2:สุขสันวันเกิดนะจ๊ะขอให้มีความสุขมากๆๆ (เกิดเดือนเดียวกันเลยคะแตเราเกิดวันที่8อะ)

[Tiamo_jamsai]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ฟ้าประทานแตกต่างไปนะ 5555++ แร็งส์แต่เด็กจิงๆ

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ

รอรอเหมือนเดิมน้ิอ อิอิ

[name]

รอตอนต่อปายยยย

[Ja-Jah Suwanun]

อยากรู้แล้วสิ เด็กชายฟ้าประทาน 16 ขวบจะทำอะไร

ปอลิง ในที่สุดก้อตามอ่านทัน 

[Ball]

เข้ามารอจ้ะ

[Achoiceofhissho]

อ่านมาทั้งวัน ในที่สุดก็ทัน ณ ปัจจุบันซะที

ชอบตัวละครทุกตัว โดยเฉพาะแฝด น่ารักมาก

ชอบให้ซันนี่แสดงความรู้สึกเยอะๆ ไม่ต้องกั๊ก

เวลาหน้าแดง จะน่ารักขึ้นกว่าเดิม 75% อ่านแล้วอิน

[Rhythm]

รอค้าบ

[White Raven]

Chapter :: 21 :: จูบไปแล้ว?!







“ยะฮู้~ กูได้บอลมาแล้ว มาเล่นกันดีกว่า” ซินเซียร์ชูลูกบอลที่เพิ่งไปขอ(แย่ง)มาจากน้องพลอยบ้านข้างๆ พลางวิ่งมาหาพวกเราที่บ้างนั่งเล่น บ้างก่อกองทราย ไม่ก็นอนแผ่อาบแดดยามบ่ายแก่ๆ บริเวณริมชายหาด


“เล่นอะไรดีล่ะ?” เมย์บีผุดลุกจากผ้าใบที่ใช้ปูนอนกินขนมอยู่กับน้องเพชรขึ้นถามด้วยสีหน้านึกสนุก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสยดสยองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก่อนจะว่า “แต่วอลเล่ย์กูไม่เล่นแล้วนะ”


“วอลเล่ย์เป็นเกมที่อันตรายมาก..” พี่เพิร์ลที่นอนอ่านหนังสือนิยายอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบตัวถัดจากผมพูดพึมพำด้วยสีหน้าเป็นจริงเป็นจัง พลางขยับแว่นสายตาเลนส์หนาเตอะของตัวเองให้เข้าที่ “พี่ก็เพิ่งจะรู้นี่แหล่ะ”


“จริง!” น้องเพชรพยักหน้าเห็นด้วยสุดชีวิต


“ลิงชิงบอลเป็นไง?” สกายเสนอความคิด ขณะที่มือมันก็กำลังง่วนกับการตกแต่งกำแพงของอาณาจักรทรายที่มีทั้งปราสาท ประภาคาร วิหาร หอคอย ตึกแถว ห้องเช่า เจดีย์ โบถส์ บลาๆๆ ..ที่ช่วยกันก่อขึ้นมากับเอี้ยฟ้าประทาน น้องนิล แล้วก็คุณคริสตัล
ส่วนป๊ะป๋ากับคุณแก้วกำลังดวลโกะกันอย่างเคร่งเครียดเลยล่ะตอนนี้


“ก็ดีนะ” ผมว่า และคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยโดยพร้อมเพียง


“หนูเล่นด้วย” น้องพลอยที่เพิ่งวิ่งตามลูกบอล(ของตัวเอง)มาทันพูดพลางหอบตัวโยน ก่อนจะหันไปชวนฝาแฝดของตัวเองอย่างหวังดี “ตัวก็มาเล่นด้วยกันสิ เพชร”


“ม่ายยยยย..” คนถูกชวนปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหวาดผวา


เด็กหญิงผู้ปรารถนาดีเลยจะหันไปชวนพี่สาวตัวเองบ้าง แต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก ทางนั้นก็รีบปฏิเสธออกมาก่อน


“พี่อยากอ่านนิยายเล่มนี้ให้จบน่ะ พลอยไปเล่นเหอะ ..ถ้ายังไม่เข็ดล่ะก็นะ” ประโยคสุดท้ายพูดอุบอิบเสียงเบา แต่ผมที่นอนอาบแดดอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยินอยู่ดี


ฮ่ะๆๆ ท่าทางพี่แกจะฝังใจกับแมตต์เมื่อวานน่าดูเลยนะเนี่ย


งานนี้คนที่เดินลงทะเลมาเล่น ‘ลิงชิงบอล’ ก็เลยมีแค่ ผม ซิน ไอ้กาย อีเมย์ เอี้ยฟ้า ไอ้น้องนิล แล้วก็น้องพลอย..หญิงกล้าหนึ่งเดียวของเรา ฮ่ะๆๆ


“แล้วใครจะเป็นลิงล่ะ?” เมย์บีเปิดประเด็น เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว


“โอน้อยออกมั้ย?” นิลเสนอ


“เสียเวลาไป ..เอางี้ดีกว่า” ไอ้กายเสนอไอเดียสุดเจ๋งของมัน “ใครเป็นกะเทย คนนั้นแหล่ะเป็นลิง”


“อ้าว เชี่ยกาย พูดงี้มึงระบุชื่อกูมาเลยไม่ดีกว่าเหรอ? อีห่านจิก!” เสียงเมย์แหลมขึ้น


“เอาน่าๆ มึงช่วยเริ่มเป็นให้หน่อยแล้วกันนะ อีเม้ย เดี๋ยวก็เปลี่ยนคนแล้ว” ซินว่า อีเมย์เลยจำต้องพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาซินด้วยความเร็วสูงเพื่อแย่งลูกบอลในมือ


“เฮ้ย!” ซินร้องตกใจ เบี่ยงตัวหลบได้ก็รีบขว้างบอลหวังส่งต่อให้ไอ้กาย


แต่คงเป็นเพราะความขวัญเสียจากการจู่โจมของกะเทยมฤตยู เลยทำให้ลูกที่ขว้างออกไปไม่ตรงเป้าหมาย แต่พุ่งมาหาน้อยพลอยซึ่งไม่น่าจะรับไหวแทน มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาจากคนบนชายหาดด้วยความตกใจ


วินาทีนั้นผมไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะต้องเข้าไปกันบอลไม่ให้โดนหัวน้อง แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับห่าเหวอะไรไม่รู้ที่อยู่ใต้น้ำ ก็เลยเสียหลักถลาเอาหน้าเข้าไปรับลูกบอลแทนที่จะเป็นมือซะอย่างงั้น ..โอย ดั้งหักหรือเปล่าวะเนี่ย?


“พี่ซัน เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” น้องพลอยปรี่เข้ามาถามอาการด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง


“ไม่เป็นไรนะ ซันนี่?” ซินตะโกนถามหน้าตาแหยเหมือนคนรู้สึกผิด


ผมกุมจมูกตัวเองเพื่อสำรวจความเสียหาย ..โชคดีที่ไม่มีเลือดไหลออกมา อีกมือก็คว้าลูกบอลขึ้นมาอุ้มไว้เหมือนกลัวว่าใครจะแย่งไป คือผมก็รู้แหล่ะว่ามันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ และถ้าผมยืนอยู่กับที่เฉยๆ คนเจ็บก็คงจะไม่ใช่ผมแน่ๆ ..ใช่ เรื่องมันก็เป็นแบบนั้น ผมเข้าใจดี


แต่อย่างไรก็ตาม ..มันเจ็บ!


แล้วผมก็จะไม่ยอมเจ็บคนเดียวด้วย! ยังไงวันนี้ผมขอปิดบัญชีศึกสายเลือดที่ค้างคามาจากเมื่อวานซะเลยแล้วกัน เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดีเถอะ ไอ้พี่ชาย!


“เฮ้ย!” ซินร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นผมเงื้อมือขว้างบอลออกไปสุดแรงเกิด แต่มันก็ฉลาดพอที่จะดำน้ำหนีลูกบอลมรณะนั่น คนที่ซวยก็เลยกลายเป็นเอี้ยฟ้าประทานที่ยืนเยื้องอยู่ข้างหลังมันแทน


อั้ก! เกิดเสียงวัตถุชนิดตันและกลวงประสานงากันอย่างรุนแรง ตามมาด้วยเสียงทั้งลูกบอลและร่างคนร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำสีคราม ตูม!


หาดทั้งหาดเงียบกริบ มีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมเท่านั้นที่เป็นซาวด์ประกอบเหตุฆาตกรรมในตอนนี้ ทุกคนที่เหลือต่างกำลังลุ้นว่าผู้เคราะห์ร้ายจะตายหรือแค่เกือบๆ ?


..ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น หัวสีเงินอันเปียกโชกก็ค่อยๆ โผล่พ้นน้ำขึ้นมาอย่างสโลว์โมชั่น(ในความคิดของผม)พร้อมกับแววตาอาฆาตแค้นจนผมรู้สึกเย็นหลังวาบๆ อย่างบอกไม่ถูก ..อั้ยยะ!


“..ซันนี่~” เอี้ยฟ้าเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่เนิบกว่าปกติ(แถมยังหลอนกว่าปกติด้วย) มันหยิบลูกบอลที่ลอยอยู่ข้างตัวมาถือไว้มั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคิดจะทำอะไรต่อไป


“เอี้ยฟ้า..เอ่อ.. กูไม่ได้ตั้งใจ..นะ..จ๊ะ” ผมพยายามจะเกลี้ยกล่อมมัน แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง พอเห็นมันตั้งท่าเตรียมขว้างลูกบอลสังหาร ผมก็ขยับไปทางไอ้กายอย่างคนต้องการที่พึ่ง ..สกาย ช่วยกูด้วย~


“กลายเป็นสงครามไปอีกแล้ว” แว่วเสียงพี่เพิร์ลดังมาให้ได้ยิน


“เป็นกลุ่มคนที่น่ากลัวจริงๆ..” ตามมาติดๆ ด้วยเสียงของน้องเพชร “เค้าเตือนพลอยแล้วก็ไม่เชื่อ”


“อืม” คุณแก้วกับคุณคริสตัลพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกๆ


ขณะที่ทุกคนบนหาดทรายต่างนั่งลุ้นด้วยความระทึก แต่ดูเหมือนจะมีตาลุงคนหนึ่งกำลังหัวเราะชอบใจอยู่ 


“ฮ่าๆๆๆ เอาเลยๆ เด็กๆ เต็มที่ไปเลย!” แถมยังยุยงส่งเสริมการนองเลือดอีกต่างหาก ...ป๊ะป๋าใครวะเนี่ย?


“ถึงจะเป็นซันนี่ก็เหอะ.. แบบนี้เอาไว้ไม่ได้” ไม่ทันขาดคำมันก็ปล่อยลูกออกจากมือ จังหวะเดียวกับที่ผมยืมมุขซินมาใช้(ก็คือดำน้ำหนี) จึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้อย่างหวุดหวิด โผล่ขึ้นมาอีกทีก็เห็นเพียงแค่ลูกบอลกลมๆ ลอยเท้งเต้งเคว้งคว้างอยู่ข้างตัว ส่วนหัวของไอ้กายที่ผมเคยหวังพึ่งพาได้หายจ้อยไปเรียบร้อยแล้ว อย่าบอกนะว่า..


“ไอ้เอี้ยฟ้าประทาน..” น้ำเสียงเย็นๆ บวกกับอารมณ์เคืองๆ ดังขึ้นพร้อมกับหัวเถิกๆ ของสกายที่ค่อยๆ กลับสู่เหนือผิวน้ำอีกครั้ง


“..โทษที” คู่กรณีพูดเสียงเรียบ หน้ามึน พร้อมทั้งยกฝ่ามือขึ้นเป็นเชิงขอโทษขอโพย ...แต่อย่าหวังว่าจะได้รับการให้อภัย!


“อย่าอยู่เลยมึง!” ไอ้กายประกาศกร้าว ก่อนจะขว้างลูกบอลใส่คู่แค้นเต็มแรง ลูกบอลพุ่งตรงไปทางเอี้ยฟ้าอย่างไม่มีไขว้เขว


แต่ยังไม่ทันถึงตัวเป้าหมาย อีเมย์บีที่เมื่อกี๊หลบลูกบอลของเอี้ยฟ้าพร้อมกับผมก็โผล่พรวดขึ้นจากน้ำมาพอดี บอลก็เลยไปกระแทกหัวมันอย่างจัง ก่อนจะร่วงผล็อยกลับลงสู่ใต้น้ำอีกรอบ(ตอนแรกมันอยู่ในวิถีกระสุนเดียวกันกับผม ก็เลยต้องหลบเหมือนกัน แต่มันดันโผล่ขึ้นมาทีหลัง ด้วยเวลาอันเหมาะเจาะ ก็รับเคราะห์ไปเถิดมึง ..เอเมน)


“อ้าว อีอาจ มึงโผล่มาขวางทำไมเนี่ย? เสือกจริง..” ไอ้กายดูจะไม่ค่อยพอใจที่ถูกขัดขวางการแก้แค้น


“พวกมึง...” แต่พอเจ้าตัวผู้เคราะห์ร้ายกลับขึ้นจากน้ำอีกครั้งพร้อมแววตาอาฆาต ทุกคนก็รีบหันหลังวิ่งกลับขึ้นฝั่งแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด


ก็ใครจะอยากอยู่ให้กะเทยถึกและบึกบึนไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างมันขว้างลูกบอลใส่หัวกันล่ะ ขืนโดนจังๆ มีหวังได้คอหักตายคาที่กันพอดี ไม่ล่ะๆ ใครจะอยู่พิสูจน์ก็อยู่ไป แต่ผมขอแค่สามคำพอ ..โกยเถอะกู!


“จะเล่นแบบมนุษย์ธรรมดากันไม่ได้เลยใช่มั้ย? ทำไมจะต้องรุนแรงตลอด! ตลอด! ตลอด! ตลอด!..” แว่วเสียงอีเมย์บ่นพึมพำอยู่เบื้องหลัง ด้วยน้ำเสียงคล้ายกำลังท่องบทสวดส่งวิญญาณให้ใครสักคนก็ไม่ปาน


ก่อนจะตะโกนทิ้งท้ายด้วยความโมโห “เตรียมตัวตายกันได้เลย อีพวกบ้า!”


ผมหันมองทางซ้ายทางขวาก็เห็นทั้งซิน ไอ้กาย เอี้ยฟ้า กำลังวิ่งหน้าตั้งมุ่งสู่ฝั่งไม่ต่างจากผม คงเป็นเพราะทุกคนต่างรู้ซึ้งถึงอิทธิฤทธิ์อิทธิเดชของแม่นางเมย์บีเป็นอย่างดี


..แต่เดี๋ยวนะ เหมือนจะขาดใครไป? หรือจะมีใครบางคนที่ยังไม่รู้จักแสนยานุภาพของกะเทยพลังทำลายล้างสูงอย่างอีเมย์?


“กรี๊ดดดดดด!” เสียงน้องพลอยดังมาจากข้างหลัง


โอ้.. ไม่นะ หรือว่าจะ.. ผมรีบหันควับกลับไปดู ไม่อยากจะคิดเลยว่าผู้โชคร้ายจะเป็นสาวน้อยน่ารักอย่างน้องพลอย


อีเมย์..มึงจะโหดร้ายเกินไปแล้ว!


หือ? ..แต่ไม่ใช่ว่ะ น้องพลอยยังอยู่ตรงนั้น ยืนอยู่ที่เดิม ด้วยชิ้นส่วนร่างกายที่สวยงามครบสามสิบสองด้วย ..หรืออีเมย์จะยังไม่ได้ลงมือ? ..ไม่สิ ลูกบอลก็ไม่ได้อยู่ในมือมันแล้วนี่หว่า ตกลง..ใครถูกรางวัลแจ็คพ็อตงวดนี้วะ?


ระหว่างที่ผมและคนอื่นๆ กำลังยืนมองหน้ากันอย่างงุนงงสงสัยว่าชั่วแว้บเดียวที่หันหลังให้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ศพของไอ้น้องนิลก็ค่อยๆ ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยสภาพอเน็จอนาจ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่..


ไปสู่สุขคติเถอะนะไอ้น้อง เอเมน...


“นิลลลล!!” สมาชิกครอบครัวอัญมณีพากันกรีดร้องเสียงหลง


“โหยยย อีอาจ ไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย อีกะเทยอำมหิต!” ไอ้กายหันไปด่าเพื่อนสมัยเด็กที่ยืนหน้าซีดหน้าเสียอยู่เป็นคนแรก


“กู.. กูไม่ได้ตั้งใจ” จำเลยพยายามจะแก้ต่างให้ตัวเองด้วยสีหน้าน่าสงสาร ปากคอสั่นอย่างคนกลัวความผิด


แต่บัดนี้เหล่าเราคณะลูกขุนไม่ฟังเหตุผลอะไรแล้ว ..เอามันไปประหาร!!


“อีโรคจิต! อีใจร้าย!” ซินตะโกนด่าเป็นรายต่อมา


“ฆาตกร!” ผมร่วมด้วยช่วยประณาม


“เซาะกราว!” น้องพลอยก็เอาบ้าง(?)


“ตัวแดกยางลบ” แม้แต่เอี้ยฟ้า..



“ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของป๊ะป๋ายังดังมาให้ได้ยินแว่วๆ “เด็กพวกนี้นี่น่าสนุกกันจริงๆ..”
 





“..อากาศมันร้อน..ดีนะจ๊ะ..เหงื่อไหลไคลย้อย..ไม่ดีหรอกนะ...ไปเที่ยวกันไหม อ้ะ ถ้าไม่มีภาระ...กระโดดลงน้ำตูม..น้ำตูม..” 

“กุ้งมาแล้วจ้า~” นั่งร้องเพลงเล่นกันไปได้สักพัก เมย์บีที่ไปช่วยคุณคริสตัลกับพี่เพิร์ลย่างกุ้ง ก็ยกกุ้งจานใหญ่ที่แกะเปลือกออกแล้วเรียบร้อยมาให้พวกเราพร้อมน้ำจิ้ม ท่าทางน่าอร่อย


“อร่อย..” ข้อสันนิษฐานของผมได้รับการยืนยันจากเอี้ยฟ้าที่เดินหน้ามึนตามจานกุ้งมาติดๆ ราวกับหมาตามกลิ่นเนื้อ และทันทีที่อีเมย์วางจาน มันก็หยิบกุ้งไปจิ้มน้ำจิ้มแล้วเอาใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉยโดยที่ใครก็ไม่ต้องเอ่ยปากชวน


ทั้งที่เมื่อกี๊มันยังนั่งแข่งโกะหน้าดำคร่ำเครียดกับคุณแก้วอยู่เลยเหอะ!


“เยอะไปแล้ว ไอ้ลูกเป็ด!” ซินฟาดหลังมือเอี้ยฟ้าดังเพี้ยะ เมื่อเห็นหมอนั่นพยายามจะกำกุ้งออกไปเต็มมือ


หลังจากนั้นไม่รู้ว่ามือใครเป็นมือใครต่างยื่นมารุมแย่งกุ้งกันหนุบหนับยิ่งกว่าแร้งลง พอผมจะไปหยิบบ้างก็เกลี้ยงเอี่ยมอ่องแล้ว ไม่เหลือกุ้งเลยสักตัว..


งานนี้ไม่ต้องจับมือใครดมก็พอจะรู้ตัวคนร้าย สังเกตจากแก้มของแต่ละคนที่นั่งรอบวงสิ ป่องเป็นลิงซ่อนกล้วยเชียว แม้แต่สองสาวแฝดหรือป๊ะป๋าก็ยังอุตส่าห์ยัดเข้าไปซะเต็มสองกระพุ้งแก้ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซิน ไอ้กาย เอี้ยฟ้า(ตัวดีเลยไอ้นี่ ไม่รู้ยัดเข้าไปกี่ตัว แก้มจะแตกแล้วนั่น) หรือแม้แต่อีเมย์ที่เป็นคนยกกุ้งมาเองกับมือก็เถอะ ฮึ่ม!


“..........” คนพวกนี้ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ ไม่รู้จะด่าเป็นภาษาไหน


ไอ้พวกตะกละเอ๊ย!!


“ถ้ากุ้งหมดแล้วก็มาเอาอีกได้นะหนุ่มๆ” เสียงคุณคริสร้องบอกอย่างใจดี


ผมไล่สายตามองแต่ละคนอย่างเคืองๆ(ก็อยากกินเหมือนกันนะ!) พวกนั้นพากันหลบตาวูบ บ้างก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่มีใครหน้าไหนกล้าสบตาผมสักคน ผมเลยได้แต่ฮึดฮัดในใจ ก่อนจะลุกขึ้นคว้าจานเปล่าเดินไปหาคุณอาและพี่สาวใจดีที่ยังอุตส่าห์ยืนหน้ามันย่างกุ้งอยู่หน้าเตา สงเคราะห์เหล่าเปรตผู้หิวโหย


..เหอะ เดี๋ยวผมจะกินที่เหลือให้หมดเลย คอยดูสิ คอยดู๊!!


 


“เพลงต่อไปพี่ฟ้าก็ร้องบ้างสิ พวกเราทุกคนร้องกันหมดแล้วนะ?” ผมเดินกลับมาทันได้ยินน้องพลอยบอกให้เอี้ยฟ้าร้องเพลงพอดีเลย


เออ ผมก็อยากฟังมันร้องเหมือนกันแฮะ ไม่รู้จะฟังได้หรือเปล่า? ฮ่ะๆๆ


“ไหนใครอยากฟังฟ้าร้องเพลงบ้าง?” ป๊ะป๋าช่วยเด็กพลอยหาแนวร่วม ทุกคนพากันยกมือพรึ่บพั่บ ไม่เว้นแม้แต่คุณแก้วที่นั่งเอกขเนกอยู่บนเก้าอี้โยก


“มติเป็นเอกฉันท์” ป๊ะป๋าสรุป ก่อนจะหันไปบอกเอี้ยฟ้าที่นั่งดูดขาปูนึ่งมะนาวตาปริบๆ “ฟ้าต้องร้องอย่างน้อยหนึ่งเพลง โอเค้?”


“อิ่มแล้วล่ะสิ ซันนี่?” ซินพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นผมที่หายไปนาน(มาก)เดินถือจานกุ้งกลับมาอีกครั้ง ตามด้วยพี่เพิร์ลที่ถือถ้วยน้ำจิ้มติดมือมานั่งข้างกัน


“เออ.. เอิ๊กกก” ผมยอมรับ แถมด้วยเรออีกทีเพื่อยืนยันความจริงใจ ฮ่ะๆๆ


“ทรามมาก ลูกชาย” ป๊ะป๋าทำหน้ายี้รับไม่ได้กับมารยาทลูกผู้ดีของผม คนอื่นๆ เลยพากันหัวเราะชอบใจใหญ่


“เอ้า ไอ้ลูกเป็ด ตกลงจะร้องเพลงอะไร? เลือกได้ยัง?” ซินหันไปกระทุ้งถามเอี้ยฟ้าที่ยังนั่งเงียบอยู่ ส่วนมือก็เตรียมจะเล่นกีตาร์ให้


คนถูกถามมองหน้าคนนี้คนนั้นทีเหมือนนึกไม่ออกว่าจะร้องเพลงอะไร สุดท้ายก็มาหยุดที่อยู่หน้าผม เอี้ยฟ้าขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดนิดนึง ก่อนจะเริ่มต้นร้อง.. “Words get trapped in my mind. Sorry I don't take the time to feel the way I do. Cause the first day you came into my life. My time ticks around you.”   


เพียงแค่ท่อนแรกก็ทำเอาผมต้องอมยิ้ม ..จะไม่ให้ยิ้มได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเพลงที่หมอนี่เลือกมาร้องเป็นเพลงของ กรีนเดย์(Greenday) วงดนตรีวงโปรดของผม แถมยังเป็นหนึ่งในไม่กี่เพลงที่เลี่ยนที่สุดของเฮียแกด้วยสิ ฮ่ะๆๆ


ซินเหล่ตามองมาด้วยท่าทางหมั่นไส้เล็กๆ จนผมต้องรีบปรับสีหน้าไม่ให้บานจนเกินไป(เดี๋ยวมันจะหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม) ได้ยินซินหัวเราะลงคอนิดหน่อย ก่อนจะเริ่มเล่นกีตาร์เป็นทำนองเพลง ‘When it's time.’ ด้วยคุ้นเคยกับคอร์ดเป็นอย่างดี(เพราะผมชอบเปิดกรอกหูมันบ่อยๆ เวลานั่งรถไปด้วยกันน่ะ)


“But then I need your voice. As the key to unlock all the love that's trapped in me. So tell me when it's time. to say…I love you.” แววตาสีดำสนิทที่มองตรงมาพร้อมกับทุกประโยคที่เอื้อนเอ่ย ทำเอาคนถูกมองอย่างผมชักทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะเอาตาไปไว้ที่ไหน? จะนั่งท่าอะไร? มือควรหยิบจับสิ่งใด? แล้วจะทำยังไงกับแก้มร้อนๆ นี่ดี?


..ฮู้ววว ไปนั่ง(แอบ)ข้างป๊ะป๋าดีกว่า ตรงนั้นท่าทางเย็นดี แต่แถวนี้ร้อนชะมัด งึมๆ


“All I want is you to understand. That when I take your hand. It's 'cause I want to. We are all born in a world of doubt. But there's no doubt. I figured out. …I love you.”


(ต่อ)

[White Raven]

(ต่อ)


?!.. จู่ๆ ซินก็หยุดเล่นกีตาร์ไปดื้อๆ เสียงนักร้องจำเป็นก็เลยหยุดไปด้วย


น้องพลอยที่กำลังเคลิ้มได้ที่เลยลุกขึ้นมาประท้วง “หยุดทำไมอ่ะ? กำลังเพราะเลย”


“ใช่ๆๆ” น้องเพชรพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ “เสียงพี่ฟ้าฟังโรแมนติกเข้ากับเพลงมากเลย”


“ถ้ามีใครซักคนร้องเพลงแบบนี้ให้บ้างก็ดีสิ” แอบได้ยินพี่เพิร์ลบ่นพึมพำเบาๆ ทำเอาผมเผลอยิ้มออกมาอีก แต่ก็ต้องรีบหุบฉับเมื่อหันไปเจอหน้ากวนๆ ของฝาแฝดตัวเอง


“ไม่ไหวๆ..” ไอ้ตัวดีทำหน้าเหยเก แล้วก็แลบลิ้นออกมา “คลื่นไส้ว่ะ สงสัยจะกินหัวกุ้งมากเกินไป แหวะ!”


“ก็กูเคยบอกมึงแล้ว หัวกุ้งมันไม่ดีหรอก..” ไอ้กายรีบรับมุขเพื่อนซี้มันทันที ก่อนจะหันไปทางเอี้ยฟ้า “มันเลี้ยนนน..” แล้วก็หันมาทางผม “..เลี่ยนจะตาย!”


สุดท้ายก็หันกลับมาหาซิน “ใช่มั้ยล่ะ?”   


“ช่ายยยย” ไอ้นั่นก็พยักหน้าเออออ ..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ


โถ่ ไอ้พวกขี้อิจฉา.. ผมได้แต่แอบหัวเราะพวกมันในใจ ฮ่ะๆๆ


“มาฟังเพลงนี้กันดีกว่าครับพี่น้อง..” ไอ้กายว่าแล้วก็ลุกพรวดขึ้น พร้อมกับแย่งกีตาร์ไปจากตักซินด้วย 


“สกาย แอนด์ เมย์บี พราวด์ลี่พรีเซ้นต์..(เอ๊น เอ๊น เอ๊น เอ๊น)” ประกาศเองทำเอคโค่เองเสร็จสรรพ ก่อนจะหันหลังไปทำอะไรไม่รู้ยุกยิกๆ


แต่ปากก็ยังพูดต่อได้ “กินตับ..”


“..ชิมิ~” อีเมย์รับลูกต่อด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดัดจริตเต็มสตรีม จากนั้นจึงเดินเชิ่ดๆ แรดๆ ไปยืนคู่กับไอ้กาย(ที่ยังหันหลังอยู่) พร้อมอุปโลกน์สากกะเบือ(ที่คุณคริสเอามาตำพริกทำน้ำจิ้ม)เป็นไมโครโฟน


ทุกคนพากันปรบมือเป่าปากโห่ฮากับโชว์หลุดโลกที่กำลังจะเกิดขึ้น ..ถ้ามียี่ห้อสกายกับเมย์บีล่ะก็ รับประกันว่าได้ฮากันอย่างเต็มปอดแน่นอน คอนเฟิร์ม..


“..ไปเที่ยวกันไหม..(ไหม ไหม ไหม ไหม)” ไอ้กายขึ้นต้นเพลง โดยคราวนี้มีอีเมย์ช่วยร้องเอคโค่ให้ “จะไปก็รีบไป..(ไป ไป ไป ไป) ไปกับพี่แล้วสบาย..(บาย บาย บาย บาย) เดี๋ยวพี่พาไปกินตับ..(ตับ ตับ ตับ ตับ)”


“ลัน ละ ลัน ลัน ลา ลัน ลัน ลา ละ ลัน ลัน ลา.. ลัน ละ ลัน ลัน ลา ลัน ลัน ลา ละ ลัน ลัน ล้า~..” อีเมย์เริ่มร้องบ้าง พร้อมกับออกสเต็ปแรดบิดซ้ายบิดขวาตามประสามัน


ไอ้กายก็ไม่แพ้กัน มันกระโดดหันหน้ากลับมาหาผู้ชมอีกครั้ง นั้นแหล่ะผมถึงรู้ว่ามันหันไปเอาเชือกปอสีแดง(จากไหนไม่รู้)มาผูกสะพายกีต้าร์แทนสายสะพายตัวจริง(ที่ซินไม่ได้เอามา) แถมยังเอาอะไรไม่รู้สีดำๆ มาทาเป็นหนวดรอบๆ ปาก และยังพยายามจะทำฟันเหยินๆ ปากหุบไม่ลงแบบเดียวกับ พี่เท่ง เถิดเทิง เจ้าของเพลงอีกต่างหาก


สภาพโดยรวมของมันสองคนอย่าให้บรรยาย เพียงแค่เริ่มต้นคนดูก็พากันฮาท้องคัดท้องแข็งแล้ว โดยเฉพาะซินที่หัวร่องอหายแทบขาดใจตายอยู่แล้วนั่น..


“ตัวพี่ชอบกินตับหวาน ส่วนตัวน้องนั้น..(ชิมิ ชิมิ)” ไอ้กายเริ่มร้องอีกครั้ง ..และแน่นอนว่าอีเมย์ช่วยร้องท่อนสร้อย “ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะมัวออกแรง..(ชิมิ ชิมิ) ตับหวานน้องสนใจไหม..(ชิมิ) ตับหวานน้องสนใจไหม..(ชิมิ) ตับหมูตับไก่อยากให้น้องกินตับ..(ชิมิ ชิมิ ชิมิ ชิมิ~)”


พอถึงท่อนโซโล่เปลี่ยนทำนองเพลง สกายก็โชว์สเต็ปเทพของมัน มือ..จับคอร์ดและดีดกีตาร์ ขา..กระโดดสลับไปมา แถไปซ้ายทีขวาที กินพื้นที่มากมาย(ถ้าไปเต้นแบบนี้ในผับคงไม่มีชีวิตรอดกลับออกมาแน่ๆ) ส่วนหัว..ก็โยกสะบัดอย่างกะคนเมายาบ้า จนเมย์บียังต้องยอมถอยหลบออกมาเพราะกลัวเจอลูกหลง


ไอ้นี่เวลาบ้ามันบ้าได้ใจจริงๆ ให้ตายสิ.. ผมหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้วเนี่ย คนอื่นๆ ก็ดูจะมีสภาพไม่ต่างกัน(แม้แต่เอี้ยฟ้ายังนั่งเคาะแก้วให้จังหวะพลางหัวเราะหึๆ หึๆ ไปพลางเลย) พี่เพิร์ลนี่ถึงกับต้องถอดแว่นออกมาเช็ดน้ำหูน้ำตาเลยทีเดียว


“ที่เธอตรงเข้ามาทัก เพราะฉันน่ารัก..(ตับ ตับ ตับ ตับ)” คราวนี้ผลัดให้อีเมย์ร้องท่อนหลักบ้าง(ไอ้กายเป็นลูกคู่) มันทำบีบเสียงเล็กเสียงน้อย ทั้งมือไม้ท่าทางนี่ก็ดัดจริตไม่แพ้กะเทยชาติใดโลกเลย “แล้วที่เข้ามาใกล้ใกล้ เธอคิดอะไร..(ตับ ตับ ตับ ตับ) มานั่งหล่อหล่อได้ใจ ฉันแทบละลาย..(ตับ ตับ ตับ ตับ) มันเขินนะเธอ มันเขินนะเธอ..(ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ!)


พอถึงท่อนฮุก น้องเพชรกับน้องพลอยก็ลุกออกไปเป็นแดนเซอร์และคอรัสให้อีเมย์อย่างสนุกสนานลืมอาย จนคุณแก้วรีบคว้ากล้องวิดีโอมาถ่ายภาพลูกสาวฝาแฝดเอาไว้แทบไม่ทัน ..ไม่คิดว่าน้องเขาก็มีลูกบ้าเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆ


“ทำเป็นมาแวะมาเวียน ทำเนียนมานั่งมองตา ข้องใจเรื่องไรค่ะ เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ถ้าชอบก็ลองบอกมา เพื่อว่าฉันจะถูกใจ ให้ไวให้ไว จะเก็บไปพิจารณา~..”
 





ผมออกจากห้องน้ำมาเห็นนาฬิกาในห้องบอกเวลาอีกสิบนาทีจะตีหนึ่ง หันมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นว่าซินจะอยู่ในห้อง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังบ่นง่วงอยู่เลย ..ไม่รู้หายไปไหนของมัน? ตอนแรกผมยักไหล่อย่างไม่คิดอะไรมาก แล้วเดินมาหาเสื้อผ้าใส่ แต่นอนรอมันอยู่บนเตียงร่วมครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นโผล่หัวกลับมา สุดท้ายผมเลยตัดสินใจเดินออกไปดูมันสักหน่อย


“อ้าว มีไรเปล่ามึง?” ไอ้กายที่กำลังเช็ดหัวตัวเองอยู่ร้องถามทันทีที่เห็นผมยื่นหน้าเข้าไปในห้องของมันกับอีเมย์


ผมกวาดตาดูรอบห้องก็ไม่เห็นซินเช่นเดิม ส่วนอีเมย์นอนกรนหมดสภาพอยู่บนเตียงตัวเองนั่น “กูนึกว่าซินมาอยู่ที่นี่..”


“ไม่นะ”


“อืม เดี๋ยวกูลองไปดูห้องป๊ะป๋าก่อน” ผมบอกแล้วก็ถอยฉากออกมา ก่อนจะเดินไปเคาะประตูอีกห้อง เคาะไปสามครั้งไม่มีคนตอบ ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปเอง ..ในห้องนั้นไม่มีใคร แต่มีเสียงคนกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ


..ไม่เอี้ยฟ้าก็ป๊ะป๋าล่ะที่กำลังอาบน้ำอยู่ แล้วอีกคนหายไปไหน?


“เจอมั้ย?” ผมแทบสะดุ้งเมื่อกลับออกมาก็ป๊ะกับไอ้กายที่ยืนทำหน้าอยากรู้อยากเห็นอยู่หน้าห้อง ผมส่ายหัวแทนคำตอบ แล้วเดินเบียดผ่านมันมาทางบันได


“อยู่ข้างล่างมั้ง” ผมว่าพลางเดินพลาง


“ไปด้วย” และไอ้กายก็ตามมาติดๆ


แต่พอมาถึงข้างล่างก็เห็นแค่เอี้ยฟ้านอนดูทีวีอยู่คนเดียว ถามว่ามันเห็น ซินไหม? มันก็บอกไม่รู้ มันเพิ่งลงมาเมื่อกี๊ ไอ้กายออกไปดูที่ระเบียงกับสระว่ายน้ำก็ไม่เห็น เราเลยแยกย้ายกันออกมาเดินหาแถวชายหาด


มัวเอาหัวเดทร็อคไปมุดอยู่ที่ไหนของมันว้า? 





“แล้วมึงมาเดินตามกูทำไมเนี่ย?” ผมหันไปถามไอ้หัวหงอกที่เดินหน้าอึนตามผมมาต้อยๆ ให้สมฉายา ‘ไอ้ลูกเป็ด’ ของมัน “ถ้าอยากจะช่วยกันหาซินก็แยกย้ายไปดูทางอื่นดิ”


“กูไม่สนหรอกว่าไอ้บ้าที่หัวเป็นหลอดๆ นั่นจะหายไปไหน” มันพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะเสมองไปทางทะเล แล้วว่า “..กูแค่อยากเดินตามมึง”


“ทำตัวมีประโยชน์จริงมึง..”


จริงๆ แล้วผมควรจะโกรธแล้วก็เตะมันสักทีนะ ที่มันทำท่าไม่สนใจใยดีพี่ชายคนสำคัญของผมแบบนี้ แต่..ไม่รู้สิ ที่ผมทำตอนนี้ก็แค่..เดินอมยิ้มนำหน้ามันต่อไปก็แค่นั้น


หมับ! ..เดินไปได้ไม่กี่ก้าวมันก็คว้ามือข้างหนึ่งของผมไปจับไว้ พอหันไปมอง มันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็เดินตามมาเรื่อยๆ ผมเห็นว่าตอนนี้มันมืดและไม่มีคนอื่นอยู่แล้วก็เลยไม่ได้ว่าอะไร มันอยากจับก็ปล่อยให้จับไป ส่วนผมก็สอดส่ายสายตามองหาซินไปเรื่อย


แต่พอเดินไปอีกสักพักจากที่แค่จับมือก็เลื่อนขึ้นมาเป็นเกาะแขน ผมก็..เออ..ปล่อยมันอีก


เดินไปจนเกือบสุดหาด ไม่เห็นมีวี่แววของซินผมก็เลยหมุนตัวเดินกลับทางเก่า ตอนนี้เอี้ยฟ้าก็เลื่อนขั้นจากเกาะแขนมาโอบไหล่ผมแล้ว ผมเหล่ตามองมันปรามๆ มันก็ทำหน้าตาเฉยไม่รู้ไม่เห็น


พอเดินต่อไปอีกแป๊บ..คราวนี้มันเริ่มเลื่อนมือลงมาเกี่ยวเอวผมแล้ว..


จากนั้นก็เลื้อยมาแตะสะโพกแบบเนียนๆ แต่ก่อนที่มันจะคลำหาตำแหน่งใหม่ได้ ผมก็กระทุ้งศอกใส่ท้องมันไปเต็มแรง ..นี่แน่ะ! อยากซนดีนัก


“เยอะ..เยอะ!” ผมหันไปกอดอกว่ามันที่ลงไปนั่งกุมท้องอยู่ที่พื้นทราย


..สมน้ำหน้า! 


“ขี้งก!” มันเงยหน้ามาเบะปากใส่ผมอย่างคนถูกขัดใจ


ผมก็เลยเบิ๊ดกะโหลกมันซ้ำอีกที โทษฐานทำตัวน่าหมั่นไส้เกินงาม ผมก้าวขาเตรียมเดินต่อ แต่เห็นมันไม่ยอมลุกตามมาสักที ก็เลยต้องหันกลับไปถามหน่อย “อะไรอีก?”


“มึง..ไม่ชอบให้กูแตะเหรอ?” มันถามผมหน้าซื่อ แต่มีแววกังวลเล็กๆ


ผมยืนอึ้งนิดหน่อยกับคำถามนั้น ก่อนจะกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจ เดินเข้าไปใกล้ได้ระยะก็ทุบหัวมันเบาๆ แล้วว่า “อย่างี่เง่าน่า.. มากกว่าแตะกูก็ยอมให้มึงมาแล้วไม่ใช่รึไง?”


“ซันนี่?”


อ่ะ.. พูดเองก็อายเองว่ะ ยิ่งเห็นตาดำๆ ใสๆ ที่มองตรงมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ก็ยิ่งอยากจะมุดทรายหนีกันเลยทีเดียว


โอ้ววว ซันชายน์ เมี่อกี๊มึงพูดอะไรออกไป๊~? ..อยากจะลากลิ้นตัวเองออกมาขัดด้วยกระดาษทรายจริงๆ หึยยย ผมหันหลังเตรียมจ้ำหนี แต่อีกฝ่ายก็ไวพอที่จะโถมเข้ามากอดคอผมจากด้านหลังด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมด ..หนักชะมัด


“..ซันนี่น่ารัก” เอี้ยฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ พลางเอาปลายจมูกมาถูไถคลอเคลียข้างแก้มผม


“ปล่อยนะ ตัวเบาซะเมื่อไหร่ล่ะมึงน่ะ” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งผมเบี่ยงหน้าหลบ ไอ้หมอนั่นก็ยิ่งเอาจมูกมาถูแก้มผมแรงกว่าเดิมคล้ายหมั่นเขี้ยว


“น่ารัก..” 


“กูรู้ตัวน่า.. ปล่อยได้แล้ว” เมื่อไม่รู้จะว่าอะไรก็ยอมรับสมอ้างแมร่งซะเลย พลางเอื้อมมือไปขยี้หัวมันเล่นด้วย ฮ่าๆ


เออ! กูน่ารัก กูรู้ตัว แต่มึงเองก็น่ารักเหมือนกัน มึงเคยรู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย? เอี้ยฟ้า ฮ่ะๆๆ


!!.. หือ? เหมือนได้ยินเสียงใครคุยอะไรกันแถวนี้เลยนะ ..ผมหยุดนิ่ง เอานิ้วจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้อีกคนพลอยนิ่งไปด้วย ก่อนจะกวาดสายตามองหาที่มาของเสียง ตอนนี้เราเดินกลับมาจนเกือบถึงบ้านพักแล้ว เนินกำแพงที่กั้นเขตรั้วบ้านกับแนวชายหาดก็อยู่ไม่ไกลจากตรงหน้า และถ้าเพ่งมองดีๆ ก็จะเห็นเงาของคนสองคนนั่งห้องขาอยู่ข้างๆ กัน


อ่ะ..อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นผีหรือวิญญาณล่ะ ก็นั่นน่ะพี่ผมเอง ส่วนอีกคนก็น่าจะเป็นไอ้กายนะ ถ้ามองไม่ผิด.. ผมรีบลากเอี้ยฟ้าเข้ามาแอบชิดแนวกำแพง ก่อนจะค่อยๆ พากันเดินย่องเข้าไปหลบใต้เงาของต้นไม้ที่อยู่ใกล้สองคนนั้นที่สุด


อ่า.. อย่าหาว่านิสัยไม่ดีหรือขี้เสือกอะไรเลย ผมก็แค่อยากจะรู้ว่าเขาคุยอะไรกันเฉยๆ(ฟังดูดีขึ้นไหม? ..ไม่อีกแล้วเรอะ? งั้นช่างแม่งแล้วกัน ฮ่าๆๆ)


“..มึงพูดจริงอ่ะ?” เสียงซินถามคนที่กำลังคุยด้วยคล้ายไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่ ..ว่าแต่ก่อนหน้านี้พวกเขาคุยเรื่องอะไรกันอยู่หนอ?


ให้ตายสิ นี่ถ้าไม่มัวเล่นอยู่กับเอี้ยฟ้าก็น่าจะมาทันฟังตั้งแต่ตอนต้นเรื่องนะเนี่ย มาฟังเอากลางเรื่องแบบนี้ปะติดปะต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว งึมๆ


“จริงดิ ถ้ามึงไม่ไล่กูก็ไม่ไปหรอก ไม่สิๆ ต่อให้มึงไล่กูก็จะหน้าด้านอยู่ข้างมึงอยู่ดีแหล่ะ กูไม่ไปไหนง่ายๆ หรอก กูจะเกาะติดมึงเหมือนเห็บเกาะหมาเลย คอยดูดิ” เสียงที่โต้ตอบกลับมาของสกายฟังดูร่าเริง แถมปลายประโยคยังพูดไปหัวเราะไปด้วย


อืม.. ให้ผมเดานะ ถ้าคนอย่างซินพูดเรื่องอยู่..ไม่อยู่ ไป..ไม่ไปขึ้นมานี่..ก็น่าจะมีแค่เรื่องเดียวแหล่ะ ..กลัวถูกทิ้งไงล่ะ!


เฮ้อ~ ท่าทางว่าผมจะทำให้มันกังวลกว่าที่คิดไว้มากมายมหาศาลแฮะ นึกว่าเรื่องนี้จะเคลียร์แล้วซะอีก ..เอาไงดี?


“ฮ่าๆๆ ท่าทางมึงจะชอบกูมากเลยนะเนี่ย” ซินพูดกลั้วหัวเราะ


“ที่สุดอ่ะ” ไอ้กายตอบ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน 


“..........” หลังจากพวกนั้นหยุดหัวเราะก็เกิดช่องว่างแห่งความเงียบงันอันน่าอึดอัดสำหรับคนแอบฟังอย่างผม..เอ่อ..ที่ผมอยากจะสื่อก็คือ เมื่อไหร่มันจะต่อบทกันสักทีล่ะ ยืนฟังนานๆ มันเมื่อยนะรู้ไหม?


“..แล้วถ้ากูตายล่ะ?” และแล้วซินก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


“กูก็จะไปงานศพมึง” คนถูกถามเอ่ยตอบไปโดยไม่ลังเล เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่เสียงของไอ้กายจะดังขึ้นอีกครั้ง “อะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”


“เปล่า.. กูแค่นึกถึงซันนี่ ถ้าเป็นหมอนั่นต้องพูดว่าจะตายตามกูแน่” ซินว่า


ซึ่งก็จริง.. ผมมักจะพูดแบบนั้น และผมก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆ ..ซินเองก็คงจะทำแบบเดียวกับผมนั่นแหล่ะ พวกเราต่างก็รู้จักกันดี


“มึงอยากให้กูทำแบบนั้นรึไง?” ไอ้กายถามแล้วก็หัวเราะเบาๆ “ถ้ามึง..”


“ไม่ๆๆ” อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบ ซินก็รีบแทรกขึ้นก่อน 


“..กูอยากให้มึงไปงานศพกูมากกว่า” ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้นกว่าเดิม


“ถ้ามึงว่าอย่างนั้นนะ” สกายหัวเราะ แต่แล้วจู่ๆ ก็หยุดไปเฉยๆ “ซิน?”


เกิดอะไรขึ้นนะ? ผมได้แต่ยืนสงสัยอยู่ในเงามืด ลืมสนิทว่ามีใครอีกคนยืนหายใจอยู่ข้างๆ ไปเลย


“กู...จะลองเชื่อมึงดูนะ กาย” เสียงซินเริ่มเบาลง..เบาลงทุกขณะ


จนผมต้องชะโงกหน้าออกไปดูอย่างอดรนทนไม่ไหว


“ซิน..?” แล้วเสียงสุดท้ายของไอ้กายก็หายลงคอไปพร้อมกับเงาที่ซ้อนทับกันของพวกมันสองคน



!!!....


จูบ?!


จูบกันไปแล้ว?!


ซิน...กับ...สกาย..?!




โอ.. ใครก็ได้บอกทีว่าผมไม่ได้ฝันอยู่?









TBC. 

[♠DekDoy♠]

จูบกันแล้ววววว

[wolfram]

ฟ้าประทาน...นายเนียนมาก!! 

ซินกับกาย จูบ กันแล้ว!! 

[Tiamo_jamsai]

 

[POPEA]

กลุ่มคนที่น่ากลัวว~ 55.
อ๊ายย >///< ซินกับกายจุ๊บกัน
อยากอ่า่นตอนของฟ้ากับซันซันเยอะๆ

[Whatever it is]

555 แก๊งค์ีนี้ฮามากมาย 

เอี้ยฟ้าหวานแบบไม่อายสื่อ 

ซินกับกายจูบกันแล้ววววว 

[Number1_90]

เค้าจูบกันเเล้ววววว

รอตอนต่อไปค่ะ

[cool_water]

 
แก๊งค์นี้นี่หลุดโลกจริงๆ เลยน้า ฮ่าๆๆๆๆ
เอ่อ "ประภาคาร วิหาร คอหอย ตึกแถว " อันนี้คือ
มันต้องเป็นหอคอยปะคะ?? แหะๆ

พี่ฟ้าน่ารัก ตอนเดินตามเป็นลูกเป็ดยิ่งน่ารัก
ซันนี่ยิ่งน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
แบบนี้แหละที่อยากเห็น ไม่ต้องบอกก็รู้เนอะว่าเราคิดยังไง
 

แต่ว่า ที่แย่งซีนฝุดๆ ... กายซินนนนนนนนนนนน
กรีดร้องโหยหวนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เค้าจูบกันแล้ววววววววววว แสดงว่าพี่ซินเปิดใจแล้วใช่มั้ยค้าาา
อะฮิ้งงงงงงง
 

[Mekaming]

จูบแล้วจริงนะ
ฟ้าซันนี่หวานซะ

[PoP~Pu]

แหมมมคู่ซินนี่ก็คืบหน้าไปเร็วนะเนี่ยยย
กรี๊ดดด จูบไปแล้วๆๆๆ

[BitterSweet~]

“ใครเป็นกะเทย คนนั้นแหล่ะเป็นลิง”
ใจร้ายมั่ก ๆ เลยค่ะสกายขา 5555

ซินกับกาย จูบกันแล้วววววว!!!!! ^^

[iforgive]

ว๋า ๆ ๆ ๆ จูบกันแล้ว

[choijiin]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
ในที่สุดๆ
น้องซินกับน้องกายก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
 
(ยังว้อย!!!  )
ดีใจซะ ตอนหน้าขอเป็นตอนคู่นี้มั่งนะ อิอิ
 

[Rhythm]

แอร๊ยยยย
เค้าจูบกันเเล้วววววววววววว

รออ่านนะ

[moobarpalang]

คู่นี่รักกันร้อนแรงมากเลยนะ
ส่วนคู่ของซินก็รักกันเบาๆ(แต่จูบไปแล้ว)
กดบวกๆๆๆๆ

[erascal]

สงสัยม๊ากกกกมาก ฟ้าดูโน้ตด้วยเหรอ

[white-goddess]

คู่ซินเริ่มแล้วเรอะ  คึๆ