^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)  (อ่าน 2838163 ครั้ง)

ออฟไลน์ greenapple

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-5
แอบฮาพี่ผัก ได้ทองมาแล้วปิดปากให้เงียบ  :hao4:

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
ปกติน้องภูจะเป็นคนกล้าหาญ ชนได้กับทุกเรื่อง คราวนี้เป็นเรื่องของตัวหนูเองทำไมไม่เดินหน้าชนล่ะลูก

ออฟไลน์ 4559

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3978
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-8
รีบบอกเร็วๆเหอะน้องภู


อยากให้ภูสดใสเหมือนเดิม

ออฟไลน์ Monkey D lufy

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +245/-4
น้องภูบอกคุณแม่ไปเถอะนะลูก...

ออฟไลน์ meadthat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-0
รออ่านต่ออยู่นะครับลุ้นๆๆ

ออฟไลน์ So_Da_Za

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +52/-3
คุณ KpPhu มาต่อแล้ว
แต่ทำเค้ายังรู้สึก ค้างๆคาๆ ยังไงไม่รู้ 555555

ออฟไลน์ white choc~

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 336
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-0
มองไปมองมา เราว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้ก็คือพี่พีทนะ ทางโน้นก็แม่ยาย ทางนี้ก็เมีย  :เฮ้อ:
นี่ถ้าน้องภู รู้เรื่องขึ้นมาว่า ทุกคนรวมหัวกันหลอกน้องภูนะ อึ๊ยยย ไม่อยากจะนึกภาพ :mew5:
ที่แน่ๆ พี่พีทโดนน้องภูงอนยาวแน่
น่าสงสารชีวิตของพี่พีท :hao5:

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
แอบเครียด ที่น้องภูไม่พูดไม่บอกก็เพราะกลัว กังวล คิดอะไรล่วงหน้าไปต่าง ๆ นานา
ก็ดูการแสดงออกของคุณแม่สิ ใครจะกล้าพูด แกล้งเด็ก กดดันเด็ก เกิดคิดสั้นแล้วจะแก้ไขยังไง

vevi

  • บุคคลทั่วไป
น้องภูเครียดเลย น่าสงสาร ยังไงก็อย่าโกรธพี่พีทน๊า
พี่พีทปลอบใจน้องภูได้หื่นมาก อิอิ
น้องภูน่ารักอ่ะไม่ลืมโยชิด้วย

รอตอนต่อไปคะ  :pig4:



ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
คุณแม่ก็ยังไม่เฉลยอยู่ดี อึดอัดๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ MoMoRin

  • I am Fujoshi! (・∀≦)ゞ
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +229/-2
ฮ่วย.....อึดอัดแทนน้องภู ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
แหม่ คุณชายภู พ่อคนพูดน้อย   
ก็ช่างกล้านินทาว่าโยชิมันพูดมากเนอะ
รู้สึกวันนี้น้องภูจะพูดยังไม่หยุดเลยนะลูก  555+

ออฟไลน์ fangkao

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 657
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
โอ๊ย บีบหัวใจอย่างรุนแรง มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆน้า

ออฟไลน์ BlueAngel

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 94
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
อ่านนิยายแล้วร้องไห้ มันใช่มั้ยเนี่ยยยย

ต้องโทษคนเขียน ทำเราเสียน้ำตา

รีบมาต่อไถ่โทษเลย ขนาดไม่ค้างนะเนี่ย ใจจะขาดแล้ววววว

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
พี่พีทน่าจะบอกน้องภูว่ากำลังโดนแกล้งอะ!!

ออฟไลน์ greensnake

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +920/-14
เห็นแล้วก็อยากจะเข้าไปบอกแทนน้องภูซะจริงๆเลย แบบว่าอึดอัดน่ะนะ :serius2:
ร้องไห้จนน้ำหมดตัวแล้วมั้งน้องภู เดี๋ยวได้ร้องอีกแน่ถ้ารู้เรื่องอ่ะ
คนที่จะโดนหนักสงสัยไม่พ้นพี่พีทแน่ๆ เอาใจช่วยให้น้องภูมีความกล้า
พ่อกับแม่เปิดทางขนาดนี้แล้ว สู้ๆนะ พี่อ้นเค้าสบายตัวสบายใจไปแล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ไม่นานจริงๆด้วย :กอด1:

ออฟไลน์ snack

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 951
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-0
กว่าจะรู้ความจริงน้องภูจะร้องไห้อีกกี่รอบกันล่ะเนี่ยช่างแกล้งกันได้ลงคอ


ออฟไลน์ gookgik

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1966
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +341/-6
:ling1: อึดอัด อึดอัด เมื่อไหร่น้องภูจะบอกคุณแม่ซะที   คุณแม่เองก็แกล้งน้องภู   เฮ้อ! ไม่อยากจะคิดถ้าน้องภูบอกไป  แล้วคุณแม่ตอบกลับมาว่าคุณแม่รู้อยู่แล้ว  และคนอื่นก็รู้ด้วยว่าคุณแม่รู้แล้ว  น้องภูคงจะนอยด์ขนาดไหน  แต่คนที่โดนหนักแน่ๆ คงเป็นคุณแม่และพี่พีทรับไปเต็มๆ  มีหวังน้ำตาท่วมแน่ๆ   

ดีใจแทนโยชิที่คุณแม่น้องภูยอมรับโยชิแล้ว

รอลุ้นว่าตอนหน้า พี่พีทจะเป็นคนบอกคุณแม่น้องภูเองเลยหรือเปล่า แต่ถ้าจะให้ดีแนะนำว่าทั้งน้องภูและพี่พีทเข้าไปบอกคุณแม่พร้อมกันทั้งคู่เลย
   

ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
น้อง๓ุบอกคุณแม่ไปซะทีสิเดี๋ยวก็อกแตกตายหรอก :mew6:

ออฟไลน์ akeins

  • ชีวิตเรา Undo ไม่ได้
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0
บอกคุณแม่ไปเลยน้องภู

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






Ayla

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ nung

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ 8X

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 541
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
เมื่อไหร่น้องภูจะบอกความจริงคุณแม่เนี้ย ตื่นเต้นๆๆๆ
และเมื่อไหร่คุณแม่จะเลิกแกล้งน้องภูอ่ะค๊า

Solo009

  • บุคคลทั่วไป
น้องภูครับ เมื่อไรจะมาซักที พี่ๆ ลุ้นอยู่นะครับ  :monkeysad:

Coookies

  • บุคคลทั่วไป
รออ่านอยู่นะค่ะมาต่อเร็วๆนะ :katai2-1:

ออฟไลน์ K.Pupoom

  • รักข้ามรั้วไอ้ตัวแสบ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 387
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +966/-5
ตอนที่.......184



คุณแม่ตื่นลุกจากที่นอน

"เช้าแล้วหรอครับ" ผมถาม
"พึ่งจะตีห้าครึ่งครับลูก  เดี๋ยวคุณแม่จะลงไปช่วยคุณย่าทำอาหารเช้าครับ"
"งั้นน้องภูไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยดีกว่า"
"จ้ะ"
ไม่ใช่อยากจะตื่นไปมหาวิทยาลัยหรอก เป็นห่วงพี่พีท แฮ่ ก็เลยเดินกลับไปห้องของตัวเอง
คุณแม่ก็ล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปช่วยคุณย่าเตรียมอาหารเช้ากับพี่อ้น ผมค่อยๆเข้าไปในห้อง พี่พีทยังหลับอยู่
ก็เลยล้มตัวนอนค้างๆ พี่พีทเหมือนจะรู้สึกตัว
"หนีแม่มาหรอไง"
"กอดหน่อย"
"พี่นอนไม่หลับเลยอ่ะ สะดุ้งตื่นตลอด"
"ได้นอนคนเดียวไม่มีคนเบียด ไม่ดีหรอไง"
"ไม่เลย อย่าหาว่าพี่เห็นแก่ตัวเลยนะ พี่อยากให้น้องภูนอนกับพี่อ่ะ"
"ก็มานอนแล้วนี่ไง"
"ทั้งคืน"
"อื้ม"
"น้องภู"
"หืมมมมมม"
"พี่รักน้องภูนะ" ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหาพี่พีท
"น้องภูก็รักพี่พีท จุ๊บ ง่วงอ่ะ นอนแล้วนะ"
"จุ๊บ ฝันดีครับ"
นอนได้ต่ออีกชั่วโมงกว่าๆก็ยังดี พี่พีทมากอดผมนอนทุกคืนจนเคยตัว พอได้อ้อมแขนของพี่พีทกอด ก็หลับทันที....

...................

"นอนหลับหรอลูก นุช"
"หลับค่ะ"
"แล้วรีบตื่นมาทำไม"
"ก็มาช่วยคุณย่าทำอาหารเช้าไงค่ะ นึกถึงสมัยก่อนต้องตื่นมาทำกับข้าวตอนเช้าให้ลูกทานก่อนไปโรงเรียน บ้านเราตอนเช้าอากาศดีนะคะ"
"ใช่จ้ะ มีไอ้ตัวแสบปีนข้ามรั้วไปข้ามรั้วมา เอากับข้าวมาให้ทุกวัน"
"ไอ้ตัวแสบของคุณย่า โตเป็นหนุ่มแล้วนะคะ "
"แต่สำหรับย่า ยังไงน้องภูก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ"
"สำหรับหนูด้วยค่ะ ฮ่าๆๆ โตแต่ตัว"
"แต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่นะ ความคิดความอ่านดีมาก ติดจะงอแงไปสักหน่อย แต่ก็จะงอแงกับเจ้าพีทคนเดียวแหละ"
"สงสัยพีทจะตาใจน้องน่าดูนะคะ"
"มากๆเลยล่ะ แต่บางทีก็ดุเหมือนกันนะ แต่แพ้ลูกอ้อนเจ้าภู เวลาอ้อนใครไม่เห็นหรอ สายตาเนี่ย ใครเห็นใครก็ใจอ่อน"
"เรื่องอ้อนนี้เป็นมาตั้งแต่เด็ก"

"กุ้งมาแล้วครับคุณย่า อ่าว คุณอา อรุณสวัสดิ์ครับ หลับสบายไหมครับ"
"หลับสบายจ้ะลูก อ้นตื่นแต่เช้าเลยหรอลูก"
"อ้นเขาตื่นมาช่วยทำกับข้าวทุกเช้าแหละจ้ะ"
"น้องภูยังนอนน้ำลายยืดอยู่เลย"
"ปล่อยน้องเถอะครับคุณอา เรียนหนักต้องพักผ่อนเยอะๆ"
"จ้ะ แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันเนี่ย"
"เยอะเลยครับ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้เราจะมีปาร์ตี้กันใช่ไหมครับคุณย่า"
"ใช่จ้ะ" คุณย่ายิ้มสวยแล้วก็หันไปเตรียมอาหาร วันนี้มีคุณแม่น้องภูมาช่วยอีกคน คุยกันสนุกสนาน ส่วนมากจะนินทาน้องภู
คุณอาก็จะถามว่าน้องอยู่ดื้อหรือเปล่า ทำอะไรให้คุณย่าลำบากใจบ้างหรือเปล่า แล้วก็จะเล่าเรื่องน้องถูตอนเด็กๆให้พวกเราฟัง

อาหารใกล้เสร็จได้เวลาตั้งโต๊ะ บุ้งก็ลงมาเปลี่ยนให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วบุ้งก็มารับช่วงต่อ

"อ้นไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวบุ้งจัดการต่อเอง"
"อื้ม เอาผักชีโรยหน้าต้มจืดด้วยนะ"
"ครับเมีย"
"อ้นนี้น่ารักเนอะ กับข้าวกับปลาก็เก่ง พูดจามารยาทก็เรียบร้อย" คุณอาชม
"ครับ ตรงเนี่ยแหละที่บุ้งชอบ"
"น่าภูน่าจะเรียบร้อยแบบนี้บ้าง ดีแต่ทะโมน"
"น้องภูก็น่ารักเป็นตัวของน้องเอง มันคนละแบบกันครับคุณอา น้องภูไปไหนก็มีแต่คนรัก"
"ผักบุ้งเอาห่มหมกในซึ้งมาใส่จานลูก"
"ครับคุณย่า"
"เดี๋ยวเราไปล้างไม้ล้างมือกันดีกว่าแม่นุช เดี๋ยวได้ลงมาทานข้าวกันนะ"
"ค่ะ"

..............

"ตื่นได้แล้วพี่พีทททททท"
"อื้อออออ " พี่พีทก็กอดผมแน่นขึ้น ตาก็ไม่ลืม คงจะง่วงสินะ เมื่อคืนเห็นบอกว่านอนไม่หลับ ได้หลับไปเมื่อตีห้าเอง
"ตื่น ไปทำงาน หรือจะนอนต่อ สายๆค่อยเข้าออฟฟิศก็ได้ เอาไหม"
"อื้อ" พี่พีทพยักหน้า
"งั้นก็ปล่อยน้องภู น้องภูจะไปอาบน้ำไปมหาวิทยาลัยแล้ว"
"ไปไงอ่ะ"
"ทำอย่างกับน้องภูไม่เคยไปเองอย่างนั้นแหละ นอนต่อเถอะ"
"เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวน้องภูไปกับพี่บุ้งก็ได้ สบายมาก"
"ครับ"
"ครับก็ปล่อยดิ จะไปอาบน้ำ"
"ฟ๊อดดดดด  หอมพี่บ้างดิ"
"ฟ๊อดด ไม่ต้องมายิ้ม ตกลงง่วงจริงป่ะเนี่ย"
"จริงงงงง" แล้วพี่พีทมันก็หลับไปอีกรอบ ผมก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว เตรียมไปมหาวิทยาลัย

"ไปเรียนแล้วนะ" ผมเดินไปที่ข้างเตียง
"ขอจับจู๋หน่อย"
"ไอ้บ้า"
"หอมแก้มก่อน"
"ฟ๊อดดดดดด"
"ตั้งใจเรียนนะ"
"อื้อ ไม่ลงไปทานข้าวหรอ"
"ไม่หิวอ่ะ ง่วงมากกว่า"
"โอเค งั้นน้องภูไปเรียนแล้วนะ เดี๋ยวเที่ยงจะโทรมาปลุก โอเค๊"
"โอเค"

เดินลงไปข้างล่าง ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร ผมก็หยุดฟังที่บันได
"คุณอา ตกลงไอ้ลิงมันสารภาพหรือยังครับ"   สารภาพเรื่องอะไรว่ะ
"ยังเลยจ้ะ"
"แล้วมันจะเก็บไว้ทำไมเนี่ย"
"ใครจะกล้าบอก ก็คุณอาแสดงตัวว่าไม่ชอบที่ลุกเป็นเกย์ เป็นอ้น อ้นก็ไม่กล้าบอก สงสารน้องอ่ะครับ"
"ก็อยากปิดบังอาเองนินา อากะแล้วโทรมาหาทีไรอยู่กับพี่พีททุกที"
"คุณอาครับ อ้นว่า บอกน้องเถอะครับ น้องเครียดเรื่องนี้มากนะครับ"
"มันอยู่ที่น้องไม่ได้อยู่ที่อาซะหน่อย"
"แล้วพี่พีททำไมไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับน้องภูนะ"
"ก็อาสั่งห้ามไว้น่ะสิ"
"ถ้าน้องภูรู้ว่าพวกเรารู้ อ้นไม่อยากจะนึกเลย ว่าน้องจะรู้สึกยังไง"
"เอาน่ะเด็กๆเดี๋ยวอาจัดการเอง อาก็แค่อยากรู้ ว่าน้องภูจะรักพีทแค่ไหน"
"น้องภูอ่ะรักพี่พีทมาก อ้นคนเฟิร์มครับ"
"คุณก็ไปแกล้งลูก เดี๋ยวถ้าลูกรู้แล้วโกรธคุณขึ้นมาเถอะ ผมไม่ช่วยนะ"
"โอเคๆ  เดี๋ยวจะเฉลยหลังทานข้าวเสร็จ โอเคไหม ผู้พิทักษ์น้องภู"
"ชอบคุณครับคุณอา"

....................

"น้องภู แล้วพี่เราล่ะลูก"
"คุณย่า อรุณสวัสดิ์ครับ"  คุณย่าเดินลงมาพอดี มาเจอผม
"จ้า ป่ะทานข้าวกัน พี่เรายังแต่งตัวไม่เสร็จหรอลูก"
"พี่พีทขอนอนต่อครับ เมื่อคืนบอกว่านอนไม่หลับ"
"ไปๆ ทานข้าวกัน"
"น้องภูต้องรีบไปน่ะะครับคุณย่า"
"อ่าว แล้วไม่ทานข้าวก่อนหรอลูก"
"ไม่อ่ะครับ สายแล้ว เดี๋ยวไปหาทานที่มหาวิทยาลัยเอาครับ น้องภูมีสอบครับคุณย่า"
"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"
"ครับ" ผมกอดคุณย่า แล้วก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ทำไมอ่ะ มันเป็นเรื่องที่ตลกมากเลยสินะ ผมเดินออกจากบ้าน น้ำตามันไหลออกมาเอง
ผมก็เลยกลายเป็นตัวตลกของทุกคนสินะ ผมเครียดจนจะบ้า พี่พีทเองก็รุ้ พี่อ้นเองก็รุ้ ทุกคนปิดผมเรื่องนี้หมด ทำไมอ่ะ เนี่ยหรอคนรักกัน
ผมโกรธมาก โกรธมากอย่างบอกไม่ถูก ผมร้องไห้จนน้ำตาจะเป็นสายเลือด ทุกคนก็ยังทนเห็นผมเสียใจได้.....
"นั้นใช่น้องภูไหมค่ะคุณย่า เดินไปหลังไวไว"
"ใช่จ้ะ บอกว่าสายแล้ว เดี๋ยวไปหาอะไรทานที่มหาวิทยาลัยดีกว่า"
"รีบอะไรขนาดนั้น"
"เห็นว่ามีสอบนะ"
"แล้วพี่พีทล่ะครับคุณย่า"
"เห็นว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับ ขอนอนต่อ"
"สงสัยไม่ได้นอนกอดน้องภูแน่ๆเลย"
"น้องภูก็นอนสะดุ้งทั้งคืนเลยนะ เหมือนจะหลับไม่สนิท"
"เขาสองคนต้องนอนด้วยกันไม่แยกกันนสักคืน ขนาดเจ้าภูงอนเจ้าพีทมานอนห้องย่า ตกดึกน้องภูหลับเจ้าพีทยังมาอุ้มกลับไปเลย"
"นุชก็ไม่รู้ ชวนลูกมานอนด้วย เจ้าพีทเลยนอนไม่หลับเลย"
"ฮ่าๆ พี่พีทหงอยไปเลย เจอแม่ยายเข้า" ฮ่าๆๆๆ

ตื่น....


บ่ายโมงแล้วหรอเนี่ย ไหนไอ้ลิงบอกวาจะโทรมาปลุกเราไง สงสัยจะคุยกับเพื่อนเพลิน โทรไปหาซะหน่อยดีกว่า
อ่าวปิดเครื่อง สงสัยจะเรียนอยู่ ผมเลยไปอาบน้ำแล้วก็มาแต่งตัว เดินลงไปข้างล่างได้ยินเสียงแว่วมาจากในครัว
คุณย่ากับลังคุยกับพ่อตาแม่ยายผม แล้วก็อ้น เอ๊ะ!!!!ไอ้อ้นทำไมไม่ไปทำงานว่ะ
"อ้น ไม่ไปทำงานหรอไง"
"ย่าขอให้อ้นอยู่ช่วยงานเองล่ะ เย็นนี้เราจะมีปาร์ตี้กัน มีปัญหาอะไรหรอจ้ะ บอสสสส"
"ใครจะกล้ามี เดี๋ยวทวงหนี้ก็ยุ่งอ่ะสิ"
"รู้ตัวก็ดี"
"ทานข้าวสิลูกพีท"
"ครับคุณแม่"
"เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอพี่พีท" ไอ้อ้นมันเริ่มจะไฟว้กับผมแล้ว
"อื้ม"
"ไม่มีคนนอนกอดหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"เดี๋ยวปีนี้อดโบนัสแน่ไอ้อ้น"
"พี่พีทใจร้าย"
"แล้วนี่บอกเพื่อนๆน้องภูยังอ่ะ"
"บอกแล้วครับ เดี๋ยวเย็นๆก็คงมากัน เห็นว่าจะมากันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่รวมตัวกันไม่ติด"
"สงสัยจะโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้วนะเพื่อนๆน้องภู"
"รวมตัวกันเมื่อไร บ้านแตก" พี่พีท บ่น พร้อมตักข้าวมาทาน
"พีทห่อหมกไหมลูก"
"แค่นี้ก็ทานไม่หมดแล้วครับคุณย่า"
"เดี๋ยวเย็นไปรับน้องหรือเปล่า"
"ว่าจะไปนะครับ"
"งั้นก็แวะซื้อไก่ย่างมาด้วยนะลูก บอกน้องล่ะ เดี๋ยวน้องจัดการเอง"
"ได้ครับ"

ผมทานข้าวเสร็จก็ออดเดินทางไปทำงาน ระหว่างรถติดก็โทรหาน้องภู โทรศัพท์ยังไม่ได้เปิดเครื่องเลย
สงสัยจะลืมแน่ๆ เป็นอะไรหรือปล่าก็ไม่รุ้เน่ย พักนี้ยิ่งเซ้นซิทีฟอยุ่ อะไรกระทบใจนิดเดียวกร้องไห้แล้ว
ผมขับรถมาถึงที่ทำงาน จอดรถเสร็จก็โทรหาอีกครั้ง ติดแล้วแต่ไม่มีคนรับ เอ....น้องภูทำอะไรนะ ไลน์ไปดีกว่า

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ครับ"
"เรียนอยู่"
"โอเค เลือกเรียนแล้วโทรหาพี่นะ เดี๋ยวเย็นนี้ไปรับ"
"เดี๋ยวกลับเอง"
"ไมอ่ะ"
"ทำงานที่คณะ"
"โอเค"

คุยไลน์จนเดินมาถึงที่ทำงาน ไอ้บุ้งมันเตรียมบ่นผมมาแต่ไกล ฮ่าๆๆ พักนี้ใช้งานมันหนักไปหน่อย
"พี่เซ็นต์เอกสารให้ผมด้วย เบิกจ่ายไม่ได้"
"โอเค ด่วนไหม"
"มากกกกกกกกก"
"เดี๋ยวนี้เนอะ"
"ถูก"
"ครับบอส" ให้มันเป็นบอสวันหนึ่ง ผมเข้าไปในห้องทำงาน เคลียร์เอกสารทั้งหมดจนหัวฟู
คิดถึงเมียจุงเบย ป่านนี้จะเรียนเสร็จหรือยังเนี่ย โทรหาซะหน่อยดีกว่าาาาาาา
"เรียนเสร็จยัง"
"เสร็จแล้ว กำลังไปทำงานที่คณะ"
"คิดถึงจัง"
"หรอ"
"เหนื่อยไหม"
"เหนื่อยสิ ว่าจะพอแล้ว"
"งั้นก็มาหาพี่นะ"
"ต้องทำงาน แค่นี้นะ"
"ครับ รักนะครับ"
"อื้ม"

..........

"ภู" ไอ้กรีซเรียกผม เรียกทำไมว่ะอยู่ใกล้ๆ
"หืมมม"
"ไปทำงานอะไรที่คณะว่ะ มึงคุยกับพี่พีทไม่ใช่หรอ"
"อื้ม"
"มึงกำลังโกหกพี่พีทนะ"
"ใช่"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็เขายังโกหกกูเลย"
"ทะเลาะกันหรอว่ะ"
"เปล่า"

"ที่รักกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ไอ้อิคเดินกึ่งวิ่งมาหาผม
"ไร"
"จะกลับแล้วหรอ กลับพร้อมกันดิ"
"กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวต้องทำงานที่คณะอ่ะ"
"อ่าว วันนี้มีปาร์ตี้นะเว้ย"
"เออรู้"
"ให้กูรอไหม"
"ไม่ต้องหรอก มึงต้องไปรับโยชินิ ไปเหอะเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน"
"โอเค งั้นไปนะ ไปก่อนนะกรีซ"
"อื้มม" แล้วไอ้อิคมันก็เดินกลับไป

"ภู มึงโอเคไหม"
"กรีซ กูขอไปค้างด้วยได้ป่ะว่ะ"
"เอาดิ"
"มึงยังไม่ต้องถามนะว่าเรื่องอะไร กูยังไม่พร้อมจะเล่าว่ะ"
"อื้ม กูเข้าใจ กูอย่างข้างๆมึงเสมอนะ"
"ขอบใจเพื่อน"
ผมอยากจะเล่าให้ไอ้อิคฟังนะ อยากจะระบายให้มันฟัง แต่มันก็ต้องเล่าให้พี่พีทฟังอยู่ดี
ผมกลับบ้านพร้อมไอ้กรีซ รถไฟฟ้าพาเรามาถึงคอนโดแห่งหนึ่ง..
"พี่ซูมไม่อยู่หรอกมึง ตามสบายนะ"
"รบกวนหน่อยนะเว้ย"
"อย่าพูดแบบนี้ดิ เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันดิว่ะ"
"อื้ม"
"เดี๋ยวึงไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกุเอาเสื้อผ้ามาให้ แล้วเสื้อผ้ามึงถอดออกเดี๋ยวกูเอาไปส่งร้านซักให้ พรุ่งนี้ได้ใส่"
"รบกวนหน่อยนะ"
"อีกแล้ว เรื่องเล็กน้อย แล้วเดี๋ยวทำไรให้กิน ตามสบายนะเว้ย"
"งั้นไม่เกรงใจนะ"
"อื้ม ของในห้องน้ำใช้ได้ทุกอย่างนะ"
"โอเค"



ออฟไลน์ K.Pupoom

  • รักข้ามรั้วไอ้ตัวแสบ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 387
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +966/-5
อาหารเครื่องดื่มเตรียมไว้พร้อม อาหารฝีมือคุณย่ากับฝีมือคุณแม่น้องภู ผมแวะซื้อไก่ย่างที่น้องภูชอบมา
"พีทไม่ได้ไปรับน้องหรอลูก"
"เปล่าครับคุณย่า น้องต้องทำงานที่คณะครับ บอกว่าจะกลับเอง"
"บุ้งล่ะลูก"
"กำลังจอดรถครับ เดี๋ยวพีทไปล้างหน้าล้างตาแปปนะครับคุณย่า ยังง่วงอยู่เลย"
"ไปเถอะลูกไป พักสายตาสักหน่อยก็ได้ เดี๋ยวเจ้าโยชิมา ย่าให้ไปเรียก"
"โอย ยิ่งกว่าลำโพง18ดอก"
"ฮ่าๆๆ"
"โยชิน่ารักไหมค่ะคุณย่า"
"น่ารักจ้ะ เป็นร่างโคลนนิ่งของน้องภูนั้นแหละ"
"หรอค่ะ ฮ่าๆๆ"
"เหมือนทุกอย่าง"
"น้องภูเขาให้นุชรับโยชิเป็นลูก"
"ดีจ้ะ โยชิน่าสงสาร ได้มีแม่กับเขาซะที"
"ค่ะ"
"แต่นุชจะได้ลูกชายเพิ่ม พร้อมลูกเขยนะ"
"อะไรนะค่ะ"
"ฮ่าๆก็ย่าบอกแล้วไง ว่าเหมือนน้องภูทุกอย่าง"
"สงสัยคงไม่ได้อุ้มหลานซะแล้ว ฮ่าๆๆ"
"เจ้าขิง เจ้าแบงค์ เจ้าตี๋ เจ้าเป็ด เป็นหมด"
"จริงหรอค่ะ"
"จ้ะ"
"ถึงว่า ถึงได้คบกันได้ ฮ่าๆๆ โลกเปลี่ยนไปแล้วนะคะ"
"ใช่ เราก็ต้องเข้าใจโลกนะ "
"ค่ะคุณย่า"
"บอกลูกได้แล้วนะ ลูกเหนื่อยมามากแล้ว "
"นุชกะว่าจะบอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วค่ะ แต่เจ้าตัวแสบดันไปมหาวิทยาลัยซะก่อน"
"เดี๋ยวเย็นนี้ก็บอกซะนะ ย่าสงสารน้องภู แต่เห็นนุชอยากรู้ว่าลูกรักเจ้าพีทมากแค่ไหน ย่าก็เลยไม่ห้าม"
"นุชรู้แล้วค่ะ ว่าน้องภูรักพีทมากแค่ไหน แล้วนุชก็รู้ว่าพีทรักน้องภูมาก น้องภูเลือกคนไม่ผิดจริงๆค่ะ"
"ขอบใจนะที่เข้าใจเด็กสองคนนี้"
"นุชต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณย่า ที่ดูแลลูกนุชเป็นอย่างดี ถ้านุชดูแลเองไม่รู้จะดูแลได้ดีเท่าคุณย่าหรือเปล่า"
"ย่าไม่เคยเห็นนุชแล้วก็ครอบครัวเป็นคนอื่นนะลูก ย่ารักน้องภูเหมือนหลานแท้เหมือนลูกแท้ ย่าก็อยากเห็นเขาเป็นคนดี"
"นุชรักคุณย่าค่ะ"
"จ้ะ"  คุณย่ากับแม่ยายผมก็ยืนกอดกัน พร้อมน้ำตาซึม

"กลับมาแล้วครับบบบบบบบบบ" บุ้ง
"หิวไหมลูกบุ้ง"
"หิวครับคุณย่า รถติดมาก ปวดฉี่ด้วย เดี๋ยวบุ้งลงมาช่วยนะครับ"
"โทรตามน้องๆด้วยนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"เดี๋ยวนุชไปดูเจ้าอ้นหน่อยดีกว่าค่ะ ไม่รู้ทำอะไรในครัวเงียบเชียว"
"ป่ะ ย่าไปด้วย"
"ทำไรลูก อ้น"
"โทรหาน้องอ่ะครับคุณอา น้องไม่รับสายเลย ปรกติไม่เคยนะ"
"เห็นพีทบอกว่าทำงานที่คณะน่ะลูก"
"อ๋อ สงสัยจะไม่ได้ยิน"
"เดี๋ยวก็คงโทรกลับมาเองแหละ แล้วทำอะไรอยู่เนี่ยลูก"
"สับไก่ครับ พี่พีทไม่ได้ให้เขาสับมา"
"เจ้าพีทซื้อของเองก็เอาไวเข้าว่า ไม่เหมือนน้องภูหรอก รายนั้นเขาละเอียดถี่ถ้วนกว่าเยอะ"
"มีใครอยู่ไหมครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ"
"นั้นไง เสียงมาก่อนตัว ไอ้โยชิแน่ๆ" แล้วเสียงวิ่งมันก็เข้ามาในครัว
"โยชิกะแล้วว่าต้องอยู่ที่นี้กัน สวัสดีครับคุณย่า อุย!!!โยชิไม่รู้ว่ามีแขกอ่ะครับ สวัสดีครับคุณน้า" ผมยกมือไหว้ผู้หญิงท่าทางใจดี แล้วก็สวยมาก
หน้าตาคล้ายๆใครนะ นึกไม่ออก รอยยิ้มที่ยิ้มให้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะ
"ทำไมไม่เรียกคุณแม่ล่ะครับ"
"อะไรนะครับ"
"เรียกคุณแม่สิ เราเป็นแม่ลูกกันนะ"
"คุณแม่พี่ภู"
"จ้ะ" แล้วผมก็เข้ากอดผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมไม่เคยเจอเขามาก่อน แต่เหมือนกับว่าเราเป็นแม่ลูกกันมาแต่ชาติปางไหน
คุณแม่พี่ภูกอดผมไว้แล้วก็ลูบหัเวเบาๆ ผมรับรู้ถึงความอบอุ่น นานแค่ไหนแล้วท่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาก่อน เรียกว่าลืมไปแล้วก็ได้
"เห้ย...." เมียผมยืนกอดใครน่ะ
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะอีกแล้วลูก อิค"
"สวัสดีครับคุณย่า สวัสดีครับคุณน้า พี่อ้นสวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้ะ เอาของวางก่อน เต็มไม้เต็มมือเชียว เราสองคนคงไม่เคยเจอคุณแม่เจ้าภูสินะ คนนี้แหละจ้ะ"
"สวยจังครับ" แม่ไอ้ภูสวยมาก ถึงว่าไอ้ภูมันถึงได้ทั้งหล่อทั้งน่ารัก หูตาจมูกปากเหมือนแม่มันสุดๆ ขนาดรอยยิ้มยังเหมือนเลย
"แก่แล้วลูก ไม่สวยแล้ว"
"พี่ภูบอกคุณแม่แล้วใช่ไหมครับ ว่าให้รับโยชิเป็นลูกอีกคน"
"บอกแล้วจ้ะ"
"แล้วคุณแม่ว่าไงล่ะครับ"
"ลูกชายน่ารักขนาดนี้จะไม่รับได้ไง"
"จริงนะครับ"
"จริงสิ"
"โยชิดีใจที่สุดในโลกเลยครับ มีแม่กับเขาซะที"
"แม่ก็ดีใจครับ ที่มีลูกชายเพิ่มอีกคน"
"แน่ใจนะครับคุณน้า  ว่าลูกชาย"
"พี่อ้นนิ เดี๋ยวเหอะ โยชิเป็นผู้ชายนะ"
"นึกว่าเป็นตุ๊ดซะอีก"
"ตัวเองล่ะ ว่าแต่คนอื่นเขา"
"พอลูก ดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อน"
"คุณน้าครับ รับโยชิเป็นลูกชายแล้ว ก็ต้องรับอิคเป็นลูกเขยด้วยนะครับ"
"ฮ่าๆๆ จ้า พ่อลูกเขย"
"แล้วพี่ภูล่ะครับ"
"ยังไม่กลับเลยจ้ะ เห็นว่าทำงานที่คณะ"
"แล้ว เอ่อ   คือ...."
"โยชิ ไม่..." พี่อิคดุผม คุณแม่เหมือนจะรู้ว่าผมจะสื่อถึงอะไร
"ทราบแล้วครับ"
"คุณแม่ไม่ว่าพี่ภูใช่ไหมครับ"
"ถ้าคุณแม่จะว่า ก็ต้องวาโยชิด้วย เพราะโยชิก็เป็นลูกของแม่ แต่นี้แม่ไม่ว่าแล้วแม่จะว่าพี่ภูของหนูได้ไงล่ะครับ"
"โห่ โล่งงงงงงง  อก"

"อ่าวขิง"
"คุณแม่"
"มาให้แม่กอดทีสิลูก โตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย อ่าวเจ้าตี๋ มาๆขอกอดหน่อยสิ โตเป็นหนุ่มหล่อกันหมดแล้ว"
"เป็นตุ๊ดด้วยนะครับคุณแม่  โอ๊ยยยย"  พี่ตี๋มันเตะหน้าแข้งโยชิอ่ะ
"อย่าทำเมียกูนะเว้ย"
"กูทำไปแล้วอ่ะ"
"คุณแม่สบายดีนะครับ"
"สบายดีครับ คุณแม่หนูละลูกขิง"
"สบายดีครับ เดี๋ยวคุณแม่จะมาด้วยครับ บอกว่าคิดถึงคุณแม่น้องภูมาก"
"คิดถึงคุณแม่หนูเหมือนกันลูก เราไปนั่งคุยกันดีกว่าเนอะ อาหารเรียบร้อยแล้วใช่ไหมลูกอ้น"
"เรียบร้อแล้วครับ"
"เดี๋ยวย่าขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าซะหน่อยนะ เดี๋ยวลงมาคุยด้วย"
"ครับคุณย่า"
เดินมาดูเจ้าพีทบนห้องด้วย สงสัยจะหลับไปแล้ว
"พีท"
"ครับคุณย่า"
"เข้าไปได้ไหมลูก"
"ได้ครับ"
"หลับหรือไงลูก"
"เปล่าครับ พอดีเก็บของ ไปเจอไดอารี่น้องภูเข้า เลยนั่งอ่าน"
"แล้วไปอ่านไดอารี่คนอื่น มันเสียมารยาทนะ"
"ฮ่าๆ คุณย่าก็อย่าบอกน้องสิครับ น้องเขียนบอกรักพีทกับคุณย่าทุกวัน ไม่รู้ไปแอบเขียนตอนไหน"
"ถึงว่าหน้าถึงได้บานซะขนาดนี้ แล้วเมื่อไรน้องจะกลับโทรหาหรือยัง"
"ไลน์ไปแล้ว ยังไม่ตอบเลยครับ สงสัยงานยังไม่เสร็จ"
"น้องๆมากันแล้วนะ พีทอาบน้ำอาบท่าแล้วลงไปข้างล่างได้แล้วลูก"
"ครับคุณย่า"
"จะจัดการอะไรก็ทำให้มันเรียบร้อยนะ ทุกอย่างต้องเรียบร้อยภายในเย็นนี้ ย่าเห็นน้องตาบวมมาหลายวันแล้วนะ"
"คุณย่ารู้"
"รู้สิ แต่ไม่พูด เราน่ะ อย่าเฉยชาเฉื่อยแฉะ เข้าใจไหม"
"ครับ"
"ย่าคุยกับแม่นุชแล้ว เย็นนี้จะจัดการยังไงก็จัดการซะ"
"ครับผม"
"ย่าไปอาบน้ำล่ะ"
"ขอกอดหน่อย"
"อ้อนติดเมียหรอไง"
"ฮ่าๆๆ" เราสองคนย่าหลานก็ยืนกอดกัน ก่อนจะแยกกันปอาบน้ำ

ภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ คิดถึงน้องภูอย่างบอกไม่ถูก เย็นนี้ผมจะขอเขาต่อหน้าเขาแล้ว น้องภูคงดีใจ
ผมจะเอาบ้านที่ผมซื้อไว้แทนสินสอด ผมตั้งใจทำให้จุดดำในใจทุกจุดของน้องภูลบหายไป
ผมอยากให้รอยยิ้มที่น้องภูยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขและออกมาจากใจ น้องภูเป็นเด็กที่ร่าเริง
สะอาด ทั้งกายละใจ ทุกอย่างบริสุทธิ์ ซื่อ เหมือนผ้าขาวที่สะอาด ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเขาอีกต่อไปแล้ว
ต่อไปนี้ เราจะมีแต่ความสุขนะ เราจะเดินไปด้วยกัน จนแก่ จนวันสุดท้าย.........

............

ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา ห้องนอนไอ้กรีซ เรียบง่าย สะอาดเรียบร้อย ไม่มีอะไรมาก มันหาเสื้อผ้าวางไว้ให้ผมเรียบร้อย
ผมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ให้ใส่ชุดนอนเลยหรอว่ะเนี่ย ยังไม่อยากนอนเลย แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอน
ไอ้กรีซกำลังทำกับข้าวอยู่
"เป็นไงมึง พอใส่ได้ไหม"
"ได้ๆ"
"กางเกงในของใหม่นะเว้ย"
"เออ ถ้าของมึงกูไม่กล้าใส่หรอก ฮ่าๆ"
"ยิ้มได้แล้วนิ มาทานข้าว ข้าวผัดง่ายๆนะเว้ย"
"เออ"
"กูได้ยินโทรศัพท์ มึงดังนานมากแล้วอ่ะ"
"ช่างเถอะ"
"กูว่า มึงน่าจะโทรบอกใครหน่อยนะ เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง"
"อื้ม เดี๋ยวโทรบอก ขอทานก่อนได้ไหมอ่ะ แล้วของมึงอ่ะ"
"ยังไม่หิวอ่ะ เอาก่อนเลย อ่ะนี้ต้มยำ ทำไว้เมื่อเช้า กูฟรีซไว้อ่ะ อุ่นแล้ว"
"ขอบใจนะเว้ยกรีซ คืนนี้พี่ซูมไม่กลับหรอ"
"น่าจะกลับตอนเช้านะ"
"อยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ"
"เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียวนะ"
"เออว่ะ"
"ใครจะเหมือนมึง ตัวติดกันตลอดเวลา"
"หึหึ" สงสัยจะพูดอะไรผิด ไอ้ภูนั่งทานข้าวเงียบเลย แล้วตามันก็แดงด้วย ก็เลยไปหยิบน้ำมาให้มัน
มันก็ทานข้าวจนหมดแล้วก็รับน้ำไปดื่ม ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงอ่ะ แต่สีหน้ามันทุกข์มาก แต่จะถามมันก็กลัวจะเสียมารยาท
เราสองคนมานั่งเล่นกันที่ริมระเบียง ลมพัดเย็น ผมเองชอบมานั่งกับพี่ซูม....
"ลมเย็นดีเนอะ"
"ใช่ กูกับพี่ซูมมานั่งเล่นกันทุกวันแหละ"
"พี่ซูมเคยปิดบังอะไรมึงไหมกรีซ"
"เท่าที่คบกันมา ยังนะ แต่คนเราอ่ะทุกคนแหละ มันก็ต้องมีความลับของตัวเองทั้งนั้นแหละ"
"ถึงแม้จะเคยสัญญาว่าจะไม่มีความลับต่อกันหรอ"
"ใช่ บางอย่างเขาอาจจะไม่อยากให้เรารู้ เพราะกลัวเราเสียใจก็ได้นะ"
"แต่ถ้าเค้ารู้ว่าเราเสียใจอยู่ ถ้าเขาบอกความลับนั้นกับเรา เราก็จะเลิกเสียใจ แต่เค้าไม่บอกเรา มึงจะรู้สึกยังไง"
"งงว่ะ"
"กูทุกข์ใจมาก เสียใจมาก ร้องไห้แทบจะขาดใจ วิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องๆหนึ่ง แต่เค้ารู้แล้วว่าเรื่องนั้นจะออกมายังไง แแต่เค้าก็ยังยืดเวลาความเจ็บปวดของกูให้ยาวออกไป"
"แล้วเรื่องนั้นมันออกมายังไงอ่ะ ผลออกมาแล้วมึงเสียใจมากกว่าเดิม หรือเลิกเสียใจ"
"เลิกเสียใจแล้วก็ดีใจมาก"
"ภู"
"หืม"
"เค้าคนนั้น พี่พีทใช่ไหม"
"ใช่"
"มึงไม่คิดหรอ ว่าคนรักขอมึงจะมีเหตุผลในการทำสิ่งนั้นๆ"
"กรีซ ถ้ามึงเห็นพี่ซูมกำลังจะตายอยู่ตรงหน้า เพียงแค่มึงเอ่ยปาก พี่เขาจะหายทันที ไม่ว่าสิ่งที่มึงจะพูดออกมามันจะทำร้ายตัวมึงเองแค่ไหน มึงจะพูดออกมาไหม"
"ก็คงพูด"
"ใช่ ถ้าเป็นกู กูจะไม่ยอมให้คนที่กูรักต้องทุรนทุรายเด็ดขาด แต่พี่พีทไม่ทำอย่างนั้น"
"มันเรื่องใหญ่มากเลยหรอ"
"มันเป็นเรื่องของความรู้สึก"
"สิ่งที่มึงทำอยู่ กูไม่ขอตัดสินนะว่าผิดหรือถูก แต่กูอยากถามว่า มึงเลิกรักพี่พีทได้หรอ"
"ไม่......" คำว่าไม่ได้ที่ติดอยู่ในคอของไอ้ภู มันออกมาทางดวงตา น้ำตาใส่ๆเริ่มหยดลงสองแก้ม
มันคงอึดอัดมาก เพราะคนอย่างมันตั้งแต่รู้จักันมา ผมเห็นแต่รอยยิ้ม ความสนุกสนาน และมุ่งมั่น
น้อยครั้งมากที่จะเห็นมันเงียบ และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นผมเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ต่อหน้าผม
"ถึงกูจะรู้จักมึงไม่นานเท่าไร แต่ก็พร้อมจะรับฟังแล้วก็อยู่เคียงข้างเพื่อนอย่างมึงเสมอนะ"
"ขอบใจนะ"
"ในเมื่อ มึงเลิกรักเขาไม่ได้ มึงก็ควรจะให้อภัยเขานะ มึงยังไม่รู้เหตุผลของพี่เขาเลย มึงลองฟังเขาก่อน แล้วจะตัดสินใจอย่างไรค่อยว่ากันอีกที"
"อืม"
"มึงบอกกูเองไม่ใช่หรอ ว่ากว่าจะรักกันได้มันยากนะ"
"อื้อ"
"มึงจะทลายความรักของมึง ด้วยเรื่องแค่นี้หรอ ถ้าพี่เขานอกใจมึงกูจะสนับสนุนให้เลิก แต่นี้มันไม่ใช่นะ"
"กรีซกูบอกตรงๆนะ หลายวันที่ผ่านมา ไม่ใช่สิ มันนานกว่านั้น ที่กูทรมานเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขารู้ แล้วไม่บอกกู"
"ให้อภัยกันไม่ได้หรอ"
"ไม่รู้ว่ะ แต่กูเหนื่อยแล้วก็ล้าเต็มที"
"ถ้ามึงเหนื่อย มึงก็พัก นอนซะ ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที"
"อื้ม"
"งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมานอนคุยด้วย แต่ถ้ากูเป็นมึง กูจะโทรไปหาเขาแล้วถามเรื่องราวทั้งหมด"

ไอ้กรีซเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็นอนคิดอะไรเพลินๆ คิดไปคิดมาน้ำตามันก็ไหล สองทุ่มแล้วโทรศัพท์ยังดังเป็นระยะๆ
หน้าคุณย่าลอยมาทันทีคุณย่าคงเป็นห่วงผมมากๆ ก็เลยตัดสินใจโทรไปหาพี่พีท......ตามที่ไอ้กรีซบอก

"ทำไมพึ่งโทรกลับมาเนี่ย ทุกคนเขาเป็นห่วงรู้ไหม" น้ำเสียงดุ เหมือนเคย เวลาที่ผมทำผิด เสียงนี้จะมาเสมอแต่มันแฝงด้วยความห่วงใย
"ขอ....โทษครับ" พยายามกลั้นน้ำตาไว้ และทำเสียงให้เป็นปรกติ
"แล้วอยู่ไหนแล้ว"
"คอนโดเพื่อน"
"คอนโดใคร เพื่อนๆมากันครบแล้วเนี่ย"
"เพื่อนที่คณะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับ"
"ไม่ต้องหรอก"
"คอนโดอยู่ตรงไหน"
"คืนนี้น้องภูจะนอนที่นี้"
"งานมันเยอะขนาดนั้นเลยหรอ งั้นให้เพื่อนมาทำที่บ้านเรา เดี๋ยวพี่ไปรับเอง"
"พี่พีท"
"หืม"
"น้องภู............"
"อะไร"
"น้องภู......ขอโทษนะ ฮึก ฮึก ฮือออออ"
"ร้องไห้ทำไมเป็นอะไร บอกพี่เดี๋ยวนี้นะ ร้องไห้ทำไม"
"น้องภูเหนื่อย บอกคุณย่าด้วยนะ วันนี้น้องภูไม่กลับบ้าน แค่นี้นะพี่พีท"
"อย่าวางนะ!!!!!"
"ฮืออออ ฮือออออออออออออออ"
"คอนโดอยู่ที่ไหน" พี่พีทเสียงดังจนผมกลัว ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่  แต่ผมยังไม่พร้อมจะเจอใครตอนนี้
"ใจเย็นๆนะพี่พีท น้องภูไม่เป็นอะไร แต่น้องภูไม่อยากเจอใครตอนนี้"
"แล้วเป็นอะไร บอกพี่สิ บอกพี่ ใครทำอะไร"
"เราไม่เคยมีความลับต่อกันใช่ไหม"
"ใช่"
"แล้วทำไมพี่พีทไม่บอกน้องภู ว่าคุณแม่รู้เรื่องของเราแล้ว"
"ก็....."
"เงียบทำไมล่ะ น้องภูถามว่าเงียบทำไม"
"มาคุยกันที่บ้านเถอะ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ พี่ขอร้อง"
"ไม่ น้องภูพร้อมเมื่อไร น้องภูจะกลับไปเอง พี่พีท ผิดสัญญานะ พี่พีทก็ต้องเข้าใจน้องภูด้วย"
"กลับบ้านเราเถอะนะ"
"หลายวันที่ผ่านมา พี่พีทก็เห็น ว่าน้องภูแทบจะลงไปชักตาย พี่พีทก็ทนเห็นน้องภูทุกข์ทรมานได้ คนรักกันเขาทำแบบนี้หรอ"
"พี่ขอโทษ กลับบ้านเราเถอะนะ"
"เอาล่ะ ในเมื่อพี่พีท ทำแบบนี้กับน้องภู น้องภูก็จะไม่สงสารอะไรพี่พีททั้งนั้น น้องภูยังยืนยันว่า ถ้าน้องภูพร้อมเมื่อไรน้องภูจะกลับบ้านเอง"
"ไม่เอา"
"ฝากบอกคุณย่าด้วยนะ พี่พีทคงไม่อยากให้คุณย่าเป็นห่วงน้องภู ฝากบอกคุณย่าด้วยว่าน้องภูอยู่ทำรายงานกับเพื่อน คงไม่กลับบ้าน"
"ทุกคนรอน้องภูมางานปาร์ตี้ที่บ้านเรานะ"
"น้องภูไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นหรอกพี่พีท ถ้าน้องภูสำคัญจริง ทุกคนคงไม่ทำแบบนี้กับน้องภู"
"พี่ขอโทษ"
"ไม่ต้องพยายามตามหา ยิ่งหาน้องภูก็จะยิ่งหายออกไปไกลจากพี่พีททุกที ไม่ต้องติดต่อมา น้องภูพร้อมน้องภูจะติดต่อกลับไปเอง"
"พี่ขอร้องนะ กลับมาบ้านเราเถอะ"
"โตๆกันแล้ว แค่นี้นะ น้องภูง่วงแล้ว"
"น้องภู น้องภู !!!!!"

ผมวางสายจากพี่พีท นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้คุยกันแบบนี้ มันก็เป็นอีกรสชาติของชีวิตคู่เนอะ
ผมดึงทิชชูมาซับน้ำตา แล้วก็ล้มตัวนอน หลับตาเอามือก่ายหน้าผาก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทุกคนคงรู้เรื่องนี้หมดแล้วล่ะ
เพราะผมได้ยินเสียงไอ้โยชิแล้วก็เพื่อนๆ ผมยังทำใจไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ขอโทษนะทุกคน ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะแบกหน้า
แล้วก็ยิ้มให้กับทุกคนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้...........


.......

"เกิดอะไรขึ้นตาพีท" คุณแม่ยายถาม

น้องภูคงโกรธผมมากแน่ๆ เย็นนี้กะจะขอแต่งงานซะหน่อย หน้ามือเป็นหลังมือเลย ใครก็ได้บอกผมทีว่านี้มันเกิดอะไรขึ้น
สวรรค์เล่นตลกอะไรกับพวกเราอีก ทุกอย่างกำลังจะเรียบร้อยแล้วนะ ผมยืนตัวชา ร้อนวูบวาบทำอะไรไม่ถูก
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหูของผม แล้วก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ผมยืนแทบไม่อยู่ขาอ่อนแรง
เลยทิ้งตัวลงไปที่โซฟาตัวใหญ่ ตอนนี้ทุกคนมารุมล้อมผมกันหมด โดยเฉพาะคุณแม่ที่ตอนนี้ดูจะวิตกกังวลมาก

"น้องเป็นอะไรลูก พีทททททท"
"พีท ตั้งสติสิลูก ไหนบอกย่าสิว่าน้องเป็นอะไร"
"พี่พีททท พี่พีทได้ยินพวกเราไหมเนี่ย  พี่พีทททททท"
"พีทๆ ฟังย่า พีทๆ" คุณย่าตบที่แก้มผมเบาๆ ผมรับรู้อะไรทุกๆอย่าง แต่ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

"พีททำน้องเสียงใจอีกแล้วครับคุณย่า"
"อะไรลูก หืมมม"
"น้องรู้เรื่องที่พวกเราปิดบังน้องแล้วครับ น้องร้องไห้เสียใจมาก พีททำน้องเสียใจอีกแล้วครับคุณย่า พีททำน้องเสียใจอีกแล้ว"
"พี่พีททำอะไรพี่ภูอีกแล้วอ่ะ ห๊ะ" โยชิ มันตะคอกใส่ผม ที่ผมไปทำพี่ชายมันเสียใจ ต่อยหน้าพี่เลยโญชิ ต่อยพี่เลย
"โยชิ มานี่ก่อน" อ้นดึงข้อมือโยชิออกไป
"โยชิไม่ไปพี่อ้น โยชิจะคุยกับพี่พีทให้รู้เรื่อง"
"เชื่อพี่โยชิ ออกมานี่ก่อน"
"พี่อ้น"
"เออน่ะ" ผมต้องลากไอ้โยชิออกมาจากตรงนั้น เพราะมันกำลังทำให้ทุกอย่างตึงเครียด

"พี่อ้นจะดึงโยชิออกมาทำไม พี่พีทนอกใจพี่ภูใช่ไหม พี่ภูถึงยังไม่กลับบ้านน่ะ"
"ไม่ใช่หรอก พี่พีทน่ะ เขาไปขอน้องภูกับแม่น้องภูแล้ว แต่พี่พีทไม่ได้บอกน้องภู เพราะคุณแม่น้องภูสั่งไว้ แล้วน้องภูอ่ะเครียดมากกลัวแม่จะรับไม่ได้ ร้องไห้มาหลายวันแล้ว พี่พีทเองเห็นแต่ก็บอกความจริงไม่ได้ เพราะคุณแม่น้องภูห้ามไว้ พี่พีทเองก็เหมือนน้ำท่วมปาก โยชิเข้าใจไหม"
"แล้วทำไมคุณแม่ทำแบบนั้นอ่ะ"
"คุณแม่อยากจะลองใจน้องภู ว่าจะรักพี่พีทจริงหรือเปล่าน่ะสิ"
"โธ่เอ๊ย.... เป็นเรื่องเลย แล้วทำไมพี่ภูไม่ฟังเหตุผลพี่พีทบ้างล่ะ"
"พี่เดาว่า น้องภูคงไปได้ยินอะไรเข้า จริงๆแล้วพี่พีทก็จะบอกตอนงานปาร์ตี้เนี่ยแหละ แต่เกิดเรื่องซะก่อน"
"พี่ภูคงน้อยใจอ่ะ แต่ก็น่าจะฟังเหตุผลบ้าง"
"พี่เข้าใจน้องภูนะ น้องภูอึดอัดแล้วก็เครียดมาหลายวัน แอบร้องไห้บ่อยๆ แล้วมารู้ว่าคนที่ตัวเองรักกำลังโกหกตัวเอง ก็คงเสียใจไม่น้อย"
"เห้อออออออ"
"ตอนนี้ก็เลยไม่รู้จะสงสารใครดีอ่ะ"
"โยชิ...รู้สึกผิดอ่ะ ว่าพี่พีทไปซะเยอะ"
"พี่พีทเขาเข้าใจ ว่าโยชิเป็นห่วงพี่ภู"
"โยชิขอไปหาพี่พีทนะ"
"อื้มมม" โยชิเดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมนั่งมองไปนอกบ้าน เผื่อน้องภูจะเดินเข้ามา อาหารวางเต็มโต๊ะ เครื่องดื่มพร้อมเสิร์ฟ
อาหารอร่อยๆคงไม่อร่อยแล้วสินะวันนี้ เรื่องกำลังจะแฮบปี้เอนดิ้งอยู่แล้วเชียว  สงสารน้องภูจัง.......

"พี่พีทททท  โยชิขอโทษนะ"
"อื้ม" พี่พีทยิ้มให้บางๆ คุณแม่พยายามโทรหาพี่ภู แต่ก็ไม่ติด ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปทันที
"แม่ขอโทษนะลูก พีท"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวน้องภูก็คงกลับมา"
"พี่พีทจะรออยู่อย่างนี้หรอครับ"  ขิง
"น้องภูบอกพี่ว่า ถ้าพี่ยิ่งตามเขา เขาจะยิ่งไกลออกไป"
"แล้วมันบอกว่ามันอยู่กับใครหรือเปล่าพี่" อิค
"บอก แค่ว่าอยู่คอนโดเพื่อนที่คณะ"
"ไอ้กรีซแน่เลย อิครู้ว่าอยู่ที่ไหน"
"พี่คงไม่ไปตามหรอก"
"พี่พีท จะยอมแพ้ง่ายๆหรอ"
"น้องภูเหนื่อยมากพี่รู้ น้องภูอาจะอยากพัก"
"ไอ้ลูกคนนี้ เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน แล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วยเนี่ย อิค พาแม่ไปลูก เดี๋ยวแม่ไปเอง"
"ครับ"
"ใจเย็นๆก่อน แล้วก็นั่งลง พวกเราก็ผิดนะเอาความรู้สึกของน้องภูมาล้อเล่น ย่าเองก็มีส่วนผิด แต่ย่าคิดว่า น้องภูไม่หนีเราไปไหนหรอก เขาคงอยากอยู่กับตัวเองสักพัก"
"คุณย่าเคยห้ามนุชแล้ว แต่นุชก็ยังจะแกล้งลูก นุชผิดเองค่ะ"
"ช่างมันเถอะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว อิค ลองติดต่อเพื่อนน้องภูสิลูก แล้วถามเขาว่าน้องภูอยู่นั้นหรือเปล่า ฝากเขาดูแลด้วย พวกเราจะได้ไม่ต้องห่วง"
"ครับ เดี๋ยวอิค ไลน์ไปขอเบอร์ก่อน เดี๋ยวอิคจัดการเองครับคุณย่า"
"ขอบใจมากลูก"
"โยชิสงสารพี่ภูอ่ะ ฮึก ฮือออ"
"เอ้า ไอ้นี้ บทจะดราม่าก็ดราม่าซะงั้น"
"งั้นพวกเราก็ไปทานข้าวกันได้แล้วไป อย่าทำให้งานกร่อยสิ งานวันนี้เราต้อนรับพ่อกับแม่น้องภูนะ ไม่มีน้องภูก็ไม่เป็นไร ไปๆไปทานข้าว ถ้ากับข้าวไม่หมด ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทานข้าวบ้านนี้อีกนะ"

คุณย่าเดินนำพวกเราไปทานข้าว แต่ก็ดึงข้อมือพี่พีทตามไปด้วย พี่พีทดูเหมือนจะหมดอาลัยตายอยาก
เดินตามคุณย่าไปอย่างไม่มีแรง สงสารพี่พีทก็สงสาร สงสารพี่ภูก็สงสาร กะว่าวันนี้จะให้พี่ภูร้องเพลงให้ฟังซะหน่อย
งานกร่อยเลย ทุกคนนั่งทานข้าวกันเงียบๆ ได้ยินแต่เสียงช้อนกระทบกัน.....
"นี้จะไม่มีใครคุยอะไรกันเลยหรอไง หืมมมมม" คุณย่าถาม
"โยชิไม่รู้จะคุยอะไรนิครับคุณย่า"
"ปรกติพูดไม่หยุดนิเรา"
"ใครจะไปมีกระใจพูด"
"แม่ขอโทษทุกคนด้วยนะ เลยหมดสนุกเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ  เดี๋ยวไอ้ภูกลับมาเราค่อยจัดปาร์ตี้ใหม่ก็ได้ ไอ้ภูมันชอบปาร์ตี้"
"พีทขอตัวก่อนนะครับ"
"นั่งลงพีท แล้วทานข้าวให้หมด พีทต้องเข้มแข็ง เพราะน้องกำลังอ่อนแอ ถ้าทำไมได้จะดูแลน้องได้ไง"

ผู้หญิงที่อายุมากที่สุด แต่แข็งแกร่งที่สุด คำสั่งที่เผด็จการทำให้พี่พีทนั่งลง แล้วทานข้าวอย่างเงียบๆ
ทุกคนคงไม่เคยเห็นคุณย่าดุพี่พีท ต่างคนก็ต่างงงมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา

"ทุกคนก็เหมือนกันนะลูก วันนี้เรามีร่างกายครบสามสิบสอง ถ้าพรุ่งนี้ เราขาดดวงตา เราก็ต้องอยู่ให้ได้ เพราะยังมีชีวิตอยู่ อย่าทำตัวอ่อนแอเป็นคนขี้แพ้"
"ครับ"
"เราทำอะไรไว้ก็ต้องยอมรับสิ่งที่เราทำ เราควรจะคุยว่าเราจะแก้ปัญหายังไง ไม่ใช่มานั่งทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ ทานข้าวแล้วก็คิด ว่าเราจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร"

.......

"เป็นไงบ้างมึง"
"ก็ดี"
"ดีแล้วมันดียังไงอ่ะ พี่พีทเขาว่าไงบ้าง"
"ไม่ได้ว่าอะไร กูพูดคนเดียว"
"ทุกคนคงเป็นห่วงมึงมากอ่ะ"
"กูรู้ แต่กูยังไม่พร้อมจะไปเจอใคร ตอนนี้"
"โอเคๆ เล่นเกมส์ไหมมึง"
"ไม่อ่ะ"
"เห้นหนุกนะเว้ย เพลย์สาม ซื้อเกมส์มาใหม่ พี่ซูมซื้อให้กูกลัวเบื่อ"
"หัดอ่านหนังสือบ้างเถอะ เวลาสอบกูไม่ติวให้แล้วนะ"
"โห่คลายเครียดน่ะ นะ น๊า เล่นเป็นเพื่อนหน่อย"
"อื้มๆ"
เราสองคนก็นั่งเล่นเกมส์กัน ไอ้กรีซคงกลัวว่าผมจะคิดมาก มันเลยหากิจกรรมให้ผมทำ
"ง่วงแล้วอ่ะ" ผมบ่น
"งั้นก็นอน เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"อื้ม" ผมก็คลานขึ้นเตียง ป่านนี้พี่พีทจะนอนยังนะ เห้ย ไม่ๆๆๆไม่คิดถึงคนใจร้ายคนนั้น
ไอ้กรีซเดินมาทาครีมแล้วก็นอนลงอีกฝั่งเตียง
"เคยใช้ครีมยี่ห้อนี้ไหมมึง ใช้ดีนะมึง"
"นี้ดีแล้วหรอ"
"ชิ"
"ฮ่าๆๆ"
"ปิดไฟนะ"
"อื้ม"
"ทำไมมึงถึงรักพี่พีทอ่ะ"
"ง่วง ไม่ตอบ"
"บอกหน่อยดิ อยากรู้อ่ะ"
"พี่พีทเป็นคนดี"
"คนดี น่าจะได้รับการให้อภัยนะ"
"ก็ไม่ได้บอกนิว่าจะไม่ให้อภัย เพียงแต่ตอนนี้มันยังทำใจไม่ได้"
"ระวังเถ๊อะ คนรอเขาจะท้อใจ"
"ถ้ารอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ"
"ทำเป็นเป็นเด็กๆไปได้ โตแล้วนะเว้ย มุมมองของความรักมันก็ต้องเป็นผู้ใหญ่"
"ใครขอความเห็นแก่เนี่ย"
"โอเค นอนก็ได้ แต่กูว่ามึงนอนไม่หลับ ชัวร์"
"อื้ม แต่ตอนเนี่ย ง่วงมาก บ่องตง"
"โอเค ฝันดีนะเว้ย"
"อื้ม"

..................


ป่านนี้น้องภูจะทำอะไรอยู่นะ โทรไปก็ไม่ติด คงโกรธมาก ปาร์ตี้จบลง ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ผมก็มานั่งเล่นที่ริมระเบียงห้อง ถ้าน้องภูเราคงจะนอนกอดกันรับลมโชยเย็นสบาย น้องภูคงจะเจื้อยแจ้วเรื่องโน้นเรื่องนี้
วันนี้ผมต้องนอนคนเดียวใช่ไหม แล้วอีกกี่คืนที่ผมต้องนอนคนเดียว ก็สมน้ำหน้าแล้วล่ะ ทำกับเขาไว้ซะขนาดนั้น
ผมควรเป็นคนที่น้องภูไว้ใจได้มากที่สุด แต่ผมก็ทรยาศน้องภู ยืนดูน้องภูเจ็บปวด "พี่ขอโทษ"........

"ยังไม่นอนอีกหรอลูก พีท"
"คุณย่า"
"นั่งด้วยคนนะ"
"ครับ"
"เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นลูก น้องโกรธพีทได้ไม่นานหรอก"
"ครั้งนี้มันไม่เหมือนที่ผ่านมานะครับ แม้แต่หน้าพีทน้องภูยังไม่อยากเห็นเลย"
หัวใจเขาอยู่ที่นี้ ยังไงเขาก็ต้องกลับมา เชื่อย่าสิ"
"พีทจะตรอมใจตายก่อนน่ะสิครับ"
"ลูกผู้ชาย เรื่องแค่นี้เล็กน้อยล่ะลูก อิคก็โทรไปถามเพื่อนน้องภูแล้ว น้องภูก็อยู่ที่นั้นไม่ได้ไปไหนไกลนิลูก"
"ทำไมคุณย่า ยังเข้มแข็งได้ครับ"
"คนที่ไม่เคยผิดพลาด ก็จะไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ คนที่ไม่เคยต่อสู้ ก็จะมีชีวิตอยู่อย่างอ่อนแอ เข้าใจนะ"
"ครับ"
"ไปนอน แล้วก็เก็บแรงไว้ พรุ่งนี้มีเรื่องให้พีทต้องทำอีกเยอะเลยนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"ย่าไปนอนล่ะ"
"ขอบคุณนะครับคุณย่า"
"จ้ะ"

ผู้หญิงที่ผมรักที่สุดคนหนึ่ง ขอบคุณนะครับ ที่ไม่เคยทิ้งผมไปไหนเลย ขอบคุณมากๆ........

ป่านนี้น้องภูจะนอนยังน๊า จะนอนหลับหรือเปล่า จะกินข้าวหรือยัง ถ้าไม่สบายใครจะดูแล
นอนคิดอะไรไปเรื่อยแหละ ก็มันคิดถึงนินา คนเคยนอนกอดกันทุกคืน ยิ่งหลับตารอยยิ้มน้องภูก็ยิ่งเด่นชัด
เสียงหัวเราะ เสียงงอแงเข้ามาอยู่ในโสตประสาท เอาโทรศัพท์มานั่งเปิดดูรูปน้องภู
เปิดดูเฟซบุ๊คสิมีการเคลื่อนไหวอะไรบ้างหรือเปล่า......

"คนที่ฉันไว้ใจที่สุด  คือคนที่หักหลังฉันง่ายที่สุดเช่นกัน"

ผมได้อ่านข้อความล่าสุดบนหน้าเฟซบุคของน้องภูน้ำตาก็ไหลออกมา มันเจ็บจี๊ดที่หัวใจ
ก็ได้แต่นอนร้องไห้ เจ็บใจตัวเองจริงๆ .......


.............



ออฟไลน์ K.Pupoom

  • รักข้ามรั้วไอ้ตัวแสบ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 387
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +966/-5
"มึงนอนไม่หลับหรอ" ผมเห็นไอ้ภูมันนอนพลิกไปพลิกมา เอามือมาก่ายไน้าผากก็แล้ว เหลือเท้าเท่านั้นแหละที่รอเอาขึ้นมาก่าย
"อื้ม  สงสัยแปลกที่มั้ง"
"ไม่ใช่หรอก โต๊ะม้าหินข้างคณะ มึงยังหลับได้เลย"
"ก็....."
"มึงคิดถึงพี่พีท ไม่ต้องมาปากแข็งหรอก"
"เปล่า"
"อย่ามาปากแข็ง มึงจะทรมานตัวเองทำไม เรื่องแค่นี้"
"มึงไม่ใช่กู มึงก็พูดได้นิกรีซ ว่าเรื่องแค่นี้"
"มึงเข้าใจคำว่าให้อภัยไหม การให้อภัยเป็นทานที่ยิ่งใหญ่"
"กูอยากทำบาป"
"มึงก็เป็นซะอย่างเนี่ยแหละ งั้นก็เชิญนอนคิดมากไปเถอะ กูอนุญาตให้เอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากได้นะ"
"ชิ"
"เห้ออออ แค่กลับบ้านไปหาเขา แล้วรับคำขอโทษเรื่องทุกอย่างก็จบ จะเอาอะไรนักหนาว่ะ"
"ถ้าไม่อยากให้กูอยู่ที่นี้กูไปอยู่ที่อื่นก็ได้นะ"
"มึงอ่ะ  กูแค่พูดแหย่เล่น ทำเป็นน้อยใจไปได้"
"ไหนมึงบอกว่าจะอยู่ข้างกูไง กูเห็นมึงเข้าข้างแต่พี่พีท"
"เออๆๆๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ออกไปเที่ยวข้างนอกกันไหม"
"ไปไหนอ่ะ"
"แดนซ์"
"ไม่เอาอ่ะ พี่พีทรู้ เอาตายแน่"
"น่ะ ไหนบอกไม่สนใจไง ฮ๋าๆๆๆ"
"ไอ้บ้านิ"
"ไปกินข้าวมันไก่ไหม อร่อยนะเว้ย"
"ดึกป่านนี้อ่ะนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก"
"จ้าอีคนสวย อีนางแบบบบบบบ"
"แกหิวหรอกรีซ"
"อืออออ"
"งั้นก็ไป"
"เยี่ยม"
เราสองคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
"มึงจะชวนกูไปเตะบอลหรอไง" มันเอาชุดฟุตบอลมาให้ผมใส่ ฮ่าๆ
"มึงจะใส่สูทไหมล่ะ"
"เยอะไป"
แล้วเราสองคนก็ออกไปหาอะไรทานกันกลางดึก เรียกแท็กซี่ไปไม่นานก็ถึง
"ไก่สับจานหนึ่งครับ แล้วก็ข้าวสอง ต้มมะระหนึ่ง"
"มึงเอาอะไรอีกป่ะ"
"ไม่อ่ะ"
"น้ำเปล่าครับ เป็นไงบรรยากาศยามค่ำคืนไม่เคยออกมาล่ะดิ"
"เคย แต่ไม่เคยมาคนเดียว ปรกติก็มากับพี่พีทตลอดอ่ะ"
"ถือซะว่าวันนี้เราสองคน โสด"
"เดี๋ยวจะฟ้องพี่ซูม"
"ฮ่าๆ"
เราสองคนก็นั่งทานข้าวมันไก่ไปคุยกันไป มันก็เป็นอีกความรู้สึกหนึ่งนะ ที่ได้มาทานข้าวกับเพื่อน
ปรกติออกมาแบบนี้ต้องมีพี่พีทมาด้วยตลอด ไอ้กรีซสงสัยมันจะหิวจริง ผมก็ทานเรื่อยๆไม่ได้หิวอะไรมาก
ไม่ค่อยอยากทานด้วยแหละ ถ้าพี่พีทมาคงต้องทานนข้าวมันไก่ราดซีอิ๋วดำแน่ๆ ของโปรดเขาเลย
ทำไมผมต้องนึกถึงพี่พีททุกเรื่องเลยนะ .....
"คิดอะไรว่ะ นั่งเงียบเชียว"
"คิดว่า มึงจะเบิ้ลอีกจานไหม"
"ฮ่าๆๆ มึงเอาป่ะล่ะ"
"ไม่อ่ะ"
"เดี๋ยวซื้อใส่กล่องเก็บไว้ให้พี่ซูมตอนเช้าดีกว่า กลับมา หิวโซมาตลอด"
"หิวข้าวหรือว่าหิวมึง"
"บ้า ข้าวดิ พี่ครับ ไก่สับไม่เอาหนังกล่องหนึ่งแล้วก็ข้าวมันเปล่ากล่องหนึ่งครับ ต้มมะระถุงหนึ่ง"
"ค่ะ"
"มีเวลาเจอกันตอนไหนอ่ะ เห็นถามทีไรพี่ซูมก็อยู่โรงพยาบาลตลอดเลย"
"ก็เจอกันทุกวันแหละ"
"แล้วได้ ฟีชชชช กันบ้างป่ะ"
"ทะลึ่งน่ะมึง"
"ฮ่าๆๆ"
เราสองคนลุกจากร้านข้าวมันไก่
"ไปไหน ไม่เรียกแท็กซี่ตรงนี้อ่ะ"
"พาไปเดินเล่น"
"เดินเล่นที่ไหน"
"ตามมาเถอะน่ะ" มันพาผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ ก็สบายใจดีเหมือนกันนะ แต่มันดึกแล้วนะเว้ย อันตราย

"เห้ยๆๆๆ น่ารักว่ะ กูเอาคนผมยาว"
"มึงช่วยถามเค้าด้วย ดีออกกกกกกกกก เขาเอามึงหรือเปล่า"
"น้องครับบบบบ กินเบียร์ด้วยกันไหม"
ผมกับไอ้กรีซ ก็รีบเดินให้พ้นจากตรงนั้น ไงละมึง เดินเล่นชิลๆ เดี๋ยวก็ได้มีผัวพร้อมๆกันทีละหลายๆคนหรอก
"อยากได้ผัวเป็นนักฟุตบอลว่ะแก ฮิ้ววววววววว"
"ไงมึง เดินเล่น"
"ก็เห็นมึงไม่สบายใจอ่ะ เลยพามาเดินรับลม"
"เดี๋ยวก็ได้ผัวใหม่กันหรอกงานนี้"
"ฮ่าๆๆ เรียกแท็กซี่นะ"
"ให้ไว"

กลับมาที่คอนโด ไอ้กรีซเอาข้าวมันไก่ไปแช่ตู้เย็น
"กูอาบน้ำนะ"
"เออ"
อาบน้ำอาบท่าแล้วก็มานอนกัน พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย แต่ก็ควรนอนได้แล้วล่ะ คราวนี้ล่ะหลับเป็นตายยยยยยย

เช้า......

"คิดจังเลยยยยยยยยยย"
"เห้ยยยยยย!!!  โครม!!!!"  ผมหลับอยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้มากอดผมอ่ะ ตกใจนิหว่า ใช้เท้าสัมผัสไปเบาๆกระเด็นไปโน้น
แล้วก็เปิดไฟที่หัวเตียง
"พี่ซูมมมมมม"
"เห้ย น้องภู มาได้ไงเนี่ย"
"อะไรกันว่ะ อ่าวพี่ซูม ไปทำไรตรงนั้นอ่ะ" ไอ้กรีซออกมาจากห้องน้ำ
"พี่ไม่อยู่เอากิ๊กมานอนหรอเนี่ย" ยังมาล้อเล่นอีกนะพี่ซูม พี่ซูมค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้น
"พี่ซูม น้องภูขอโทษนะ ตกใจอ่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ต้องขอโทษเหมือนกัน นึกว่ากรีซน่ะ"
"ขอโทษนะเว้ยกรีซ กูถีบผัวมึง"
"ถ้าผัวกูเป็นอะไรนะ มึง มึง "
"ไม่ได้ตั้งใจ"
"นอนให้ท่าล่ะสิ"
"ห่มผ้าเนี่ยนะให้ท่าตรงไหน"
"ฮ่าๆๆๆ  ทานข้าวมายัง กรีซซื้อข้าวมันไก่ไว้ ทานเลยไหม เดี๋ยวกรีซอุ่นให้"
"เอาสิ นอนต่อก็ได้นะน้องภู "
"ไม่ดีกว่า"
"กูอาโทรศัพท์ไปชาร์จให้แล้วนะ อยู่หน้าทีวี อ้อ แล้วเสื้อผ้าซักเสร็จแล้วแขวนหน้าตู้"
"ขอบใจนะ"
ผมลุกขึ้นแล้วก็เก็บที่นอนให้เป็นระเบียบ ออกไปข้างนอกก็เห็นไอ้กรีซมันนั่งทานข้าวกับพี่ซูม เห้ย ของกูที่ทานไปยังไม่ย่อยเลยอ่ะ
มึงทานได้อีกแล้วหรอ
"น้องภูมาทานข้าวกัน เร็ว"
"น้องภูยังอิ่มอยู่เลยพี่ซูม"
"ว่ายน้ำไหมมึง ข้างล่างมีสระ ใส่ขาสัเนไปว่ายก็ได้ เอาป่ะเดี๋ยวหยิบให้"
"ไม่อ่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า"

......

"ทำไมน้องภูมานอนนี้อ่ะ"
"ทะเลาะกับพี่พีทมา"
"ว่าแล้ว เรื่องไรอ่ะ"
"เรื่องไม่เป็นเรื่อง ต้องเล่ายาว"
"อย่าไปยุให้เขาแตกคอกันนะ"
"กรีซรู้หรอกน่ะ  อิคเพื่อนน้องภูโทรมาแล้ว กรีซเลยบอกไปว่าน้องภูอยู่นี้ เดี๋ยวพี่พีทคงมารับแหละ"
"น้องภู น่าจะดื้อนะ"
"มากๆแหละพี่ เห็นมันยิ้มๆนั้นแหละ ตัวดีเลย ดื้อมาก"
"เราล่ะ"
"ไม่รู้"
"ดื้อพอกันแหละ เพื่อนกัน"
"แล้วรักป่ะล่ะ"
"รักมากกก"
"ฮ่าๆ"

........

ไอ้กรีซ ไอ้เพื่อนทรยศ อุตส่าห์หนีมาที่นี้กะว่าพี่พีทจะตามไม่เจอ หนอยแหน่ะ
ผมเข้าไปอาบน้ำแล้วก็ออกมาแต่งตัวอย่างไว
"เห้ย เรียนบ่ายนะมึง"
"เดี๋ยวกูว่าจะไปทำธุระก่อนน่ะ"
"อ่าวหรอ  งั้นรอกูแปปดิ เดี๋ยวอาบน้ำก่อน"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเจอกันที่มหาวิทยาลัยเลยทีเดียว เผื่อพี่ซูมเขาจะ  ซูมซู้มซูมจึ๊กๆๆๆ"
"ไอ้บ้า"
"ฮ่าๆๆๆ ไปก่อนนะเว้ย  ขอบใจมาก"
"มีอะไรโทรมาเลยนะเว้ย"
"โอเค"

"พี่ซูม น้องภูไปก่อนนะ ขอบคุณมากนะครับ ที่ให้อาศัยนอน"
"ครับ มาได้ตลอดเลยนะไม่ต้องเกรงใจ ถ้าพี่พีทเขาไม่สนใจมาเป็นเมียพี่อีกคนก็ได้นะ"
"ไม่เอาหรอก แหวะ ไปล่ะ"
"มีอะไรอย่าคิดคนเดียว ทำคนเดียวนะ ขอให้นึกไว้เสมอว่าเวลาที่ตัวเองคิดว่าไม่มีใคร ยังมีพี่กับกรีซรออยู่ที่นี้เสมอนะ"
"ขอบคุณครับพี่"
"มีอะไรโทรมาเลยนะเว้ย"
"เออ"

ผมเดินออกมาจากคอนโด มีผู้ชายคนหนึ่งเดินตาม ผมก็รีบเดิน เขาก็เดินตามมาเช่นกัน กลัวอ่ะ หือออออ
"น้องงงงงง" ผมไม่หันไปมอง แต่รีบเดินเร็วขึ้น ผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งตาม
"น้องงงงงงงงงงงง" เขาคว้าแขนผมไว้
"อะไรพี่"
"ทำกระเป๋าตังค์หล่น"
"ครับ  ขอบคุณครับ"
"ให้พี่วิ่งซะเหนื่อยเลย"
"ขอโทษครับ  ขอบคุณนะครับพี่"
"ไม่เป็นไร ไปล่ะ ระวังหน่อยนะ"
"ครับ"
ตกใจหมดเลย นึกว่าจะโดนฉุดไปข่มขืนซะแล้ว ฮ่าๆๆ แต่ที่ไหนได้ ซุ่มซ่ามจริงๆเลยเรา

โทรหา ทิกเกอร์ ดีกว่า

"ทิก ตื่นยัง"
"ตื่นแล้วจ้ะ"
"วันนี้ภูฝากเช็คชื่อด้วยนะ"
"จะไปไหนอ่ะ"
"ไม่สบายอ่ะ ฝากด้วยนะ"
"โอเค ไม่ต้องห่วง หายไวไวนะ"
"จ้ะ แต้งกิ้วน๊า"

มีอะไรมาคุยกันที่บ้านไม่ได้หรอ  หายโกรธพี่ยัง  โทรหาพี่หน่อยสิ  พี่คิดถึงนะ พี่ขอโทษ กลับบ้านเราเถอะนะ
ผมนั่งอ่านข้อความในไลน์ที่พี่พีทส่งมา สแสดงว่าพี่พีทยังไม่ได้นอนแน่เลย ส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน ทุกชั่วโมงก็ส่งมาอีก
ขอเวลาหน่อยแล้วกันนะแล้วน้องภูจะกลับไปบ้านของเรา ..........
เดินไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็นในห้างสรรพสินค้า ในใจก็คิดว่าจะไปไหนดี ขออยู่กับตัวเองสักพัก พร้อมเมื่อไรจะกลับไป
"ไอ้ลิง" เสียงใครว่ะ
"ผัก" โลกมันถึงได้กลมขนาดนี้เนี่ย มันต้องมาจัดอีเว้นท์ที่นี้แน่ๆเลย
ผมไม่สนใจ ยืนเลือกสินค้าต่อไป ไอ้พี่ทรยศ
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ ทุกคนเขาเป็นห่วง"
"จะแกล้งอะไรกันอีกล่ะ"
"เอ๊ะ กลับไปบ้านๆ มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน หนีออกมาแบบนี้มันใช่เรื่องหรอ"
"อืม"
"คนอื่นเขาทุกใจ มาเดินช็อปปิ้งสบายใจเฉิบ หึ"
"แล้วเวลาที่น้องภูทุกข์ใจ ก็เห็นคนอื่นสบายใจเฉิบเหมือนกันนิ"
"เห้ย ทำไมพูดอะไรเข้าใจยาก พี่บอกให้กลับไปบ้าน"
"รู้แล้ว"
แล้วผมก็เดินไปจ่ายเงิน แล้วก็รีบออกจากห้าง เพราะอีกไม่ช้าพี่พีทคงมาที่นี้เป็นแน่.......
ไปที่ท่ารถตู้ เดินดูจังหวัดแล้วก็สถานที่ ที่อยากไป เราจะไปไหนให้มันวุ่นวายทำไมเนี่ย กลับบ้านไปนอนให้สบายใจดีกว่าไหม

แต่ไม่เอา........ฉันจะไป




สวัสดีครับ

ค้างไว้ไม่กี่วันเอง  แอบบ่นอยู่ในใจกันใช่ไหมล่ะ  ฮ่าๆๆ

ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่ติดตาม ขอบคุณมากๆ

แล้วก็ขอบคุณมากที่เป็นกำลังใจให้กันมาโดยตลอด

ฝากแฟนเพจด้วยนะครับ  มีอะไรไปพูดคุยกันได้

ร๊ากกก



https://www.facebook.com/KpPhu


มาเป็นเพื่อนกัน  อิอิ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-10-2013 18:33:24 โดย K.Pupoom »

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ iranen

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 854
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-0
คงไม่ว่าเค้าใช่ไหม
ถ้าจะบอกว่าเริ่มเกลียดภูแ้ล้วสิ
งี่เง่า ยึดถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่จนไม่สนใจที่จะมองอะไรที่มันกว้างกว่านี้
โลกสวยไปไหมทั้งที่เจอเรื่องมาเยอะ น่าจะคิดอะไรได้มากกว่านี้นะ
 :เฮ้อ:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด