ตอนที่....163
"อื้อออออออออออออ"
เหมือนมีคนมาหอมแก้มทำให้ตื่นจากการหลับที่สุดแสนสบายเมื่อวานเหนื่อยมาทั้งวัน
ขอนอนต่ออีกนิดไม่ได้หรอไงเนี่ย โหย อารมณ์เสีย ใครว่ะ......
"ตื่นได้แล้ว จะเที่ยงแล้วนะ" เสียงเดิมที่ได้ยินจนชินหู
"อีกห้านาที"
"ไม่เอา ไปทานข้าว คุณย่าให้มาตาม แล้วก็มีแขกมาหาด้วย"
"ใครอ่ะ" ผมลุกขึ้นนั่ง เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาหาผม นอกจากเพื่อนๆ ถ้ามันมามันก็จะขึ้นมาที่ห้องเลย
"ลงไปดูเอง"
"เมื่อวานยังไม่หายโกรธนะ อย่ามาทำเป็นดุ ชิ" แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการล้างหน้าแปรงฟัน
หยิบกางเกงขาสั้นมาใส่ แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง เห็นพี่พีทนั่งคุยอยู่กับพี่โค้กแล้วก็มิว คุณย่าเดินเอาขนมมาให้
พี่อ้นกับพี่บุ้ง นั่งทำขนมช่วยคุณย่า
"อ่าวตื่นแล้วหรอพ่อนายแบบ"
"อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน"
"อรุณตรงหัวแล้วลูกเอ๊ย ไปหาอะไรทานในครัวไป"
"สาคูไส้หมู คุณย่าทำหรอครับ ไหนของน้องภูชิมหน่อยนะ"
"นี้แหนะ ไปทานในครัวนี้ของพี่เขา" คุณย่าหยิกที่มือผมเบาๆ
"พี่โค้กไม่ว่าน้องภูหรอกคุณย่า แล้วคนข้างๆพี่โค้กใครอ่ะ" ผมทำเป็นแกล้งลืมมิวพราะนานมากแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน
"เมียใหม่พี่" มิวก็ได้แต่ยิ้ม
"แล้วเมื่อไรจะมีผัวใหม่ล่ะมิว"
"เรานิพูดจา เดี๋ยวย่าไปทำขนมต่อก่อนนะ อย่าพึ่งกลับล่ะเจ้าโค้กรอเอาขนมไปให้แม่เราด้วย"
"ครับคุณย่า"
พี่พีทดึงผมไปนั่งตัก มิวก็ยิ้มเขินๆป่านนี้ยังเขินอีกหรอมิว ฮ๋าๆๆๆ
"แปรงฟันยังเนี่ย"
"แปรงแล้ว"
"ฟ๊อดดด" แล้วพี่พีทมันก็แอบขโมยหอมแก้ม
"มานั่งข้างพี่ดีกว่า" แล้วพี่โค้กก็ดึงผมไปนั่งข้างๆ แล้วก็ยื่นถุงกระดาษให้
"อะไรอ่ะ"
"เปิดดูสิ" ผมวางจานสาคูไส้หมูแล้วก็รับถุงจากพี่โค้กมา เปิดดู
"เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอห้า ขอบคุณครับพี่โค้ก นึกว่าจะลืมซะแล้ว"
"มีสีขาวกับสีดำ พี่ให้น้องภูเลือกก่อนไอ้พีท"
"เลือกยากอ่ะ แล้วพี่โค้กซื้อให้มิวหรือยัง"
"เขาไม่เอา" พี่โค้กทำท่าไม่พอใจมิว
"ก็ที่ใช้อยู่ก็พึ่งซื้อนินา"
"งั้นน้องภูเอาสีขาวตอนใส่เคสเพชรมันจะวิ้งมาก พี่พีทอ่ะอยากได้สีอะไร" อารมณ์เพ้อเจ้อเริ่มบังเกิด
"สีอะไรก็ได้ ของฟรีสีไหนก็สวย"
"จริงด้วย ฮ่าๆๆๆ"
"เดี๋ยวก่อน" แล้วพี่โค้กก็ดึงกล่องโทรศัพท์กลับคืนไป
"อะไรอ่ะพี่โค้กให้แล้วให้เลยดิ"
"มาให้หอมแก้มก่อน"
"อย่ามาเยอะไอ้โค้ก เดี๋ยวโดนเตะ ไม่ต้องไปให้มันหอม"
"เมียตัวเองนั่งหัวโด่ยังมาเจ้าชู้"
"ไม่ให้หอมก็ไม่ให้หรอก หอมแบบน้อง เร็วๆ" ผมมองหน้าพี่พีท มองหน้ามิว มิวก็ยิ้มให้ไม่ได้ว่าอะไร
"ไม่ต้องไปให้มันหอม เดี๋ยวพี่ซื้อให้เองก็ได้"
"แต่มันตั้งห้าหมื่นกว่าเลยนะสองเครื่องเนี่ย " ผมกระซิบกับพี่พีทเบาๆปรึกษากัน
"ไม่เอา"
"ให้หอมไปเหอะ คุ้ม"
"ไม่เอา"
"ลีลาจริง" แล้วพี่โค้กมันก็จับหน้าผมหันไปหา แล้วก็จัดการหอมทันที ฟ๊อดใหญ่
"ไอ้โค้ก" แล้วพี่พีทก็นั่งยันไปหนึ่งที ยันไปที่หัวเข่า ฮ่าๆๆๆ
"ชื่นใจจริงๆ" แล้วพี่โค้กก็หันกลับไปหอมมิว มิวก็เขินหน้าแดง
"แก้มใครหอมกว่ากันอ่ะ ฮ่าๆๆ" ผมถาม
"หอมคนละแบบ อันนี้หอมแบชื่นใจ แต่อันเนี่ยมันหอมชวนให้ลุ่มหลง" หวานซะ
"พี่พีท เอาไปติดฟิล์มกันรอยกัน น้องภูเห้นของคนบนรถไฟฟ้าอ่ะติดฟิล์มกันรอยลายคิตตี้"
"ติงต๊อง นะ"
" ไปมาบุญครองกัน"
"เดี๋ยวคุณย่าบ่นอีกอ่ะ พรุ่งนี้ก็ได้"
"พรุ่งนี้เรามีงานเปิดตัวหนังสือนะ ไปวันนี้แหละน๊าาาาา"
"มึงก็พาเมียไปหน่อยไม่ได้หรอไง"
"ไปกับมิวไหม มิวว่าจะไปติดฟิล์มที่คนข้างๆไม่สามารถมองเห็นได้อ่ะ"
"อ๋อ ฟิล์มกันเสือก แต่เวลาเราดูรูปมันจะไม่ค่อยชัดอ่าดิมิว"
"หรอ งั้นติดฟิล์มใสธรรมดาดีกว่า"
"โอเค งั้นเดี๋ยวภูไปแต่งตัวก่อนนะมิว"
"จะแต่งตัวไปไหนใครอนุญาต" ผัวดุอีกแล้วน้องภู แค่จะเอาโ?รศัพท์ไปติดฟิล์มแค่เนี่ยมันอะไรกันนักกันหนา
"มึงนิไอ้หมาบ้า น้องภูแค่จะไปติดฟิล์ม แล้วก็ไปกะเมียกูด้วย มึงจะหวงอะไรนัก" พูดอีกก็ถูกอีกนะพี่โค้ก
"เด็กหน้าตาน่ารักสองคน มึงคิดว่าจะไม่มีคนมองหรอ"
"มีสิมีเยอะด้วยเพราะ เขาไม่ได้ตาบอดนิ แล้วอีกอย่างของสวยๆงามๆใครก็อยากมอง มึงอย่าเพ้อเจ้อไอ้บ้า"
"นิสัยเดิมเริ่มกลับมาอีกแล้ว เซง" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วผมก็เดินหนีขึ้นห้องไปเลย
"น้องภูกลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำแบบนี้กับพี่ น้องภู น้องภู!!!!" ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินที่พี่พีทเรียกหรอก เดินเข้าห้องไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"อะไรกันลูกตาพีท เสียงดังไปถึงในครัว"
"ก็น้องภูสิครับคุณย่า ชักจะดื้อใหญ่แล้ว"
"มึงอย่ามามาขี้ฟ้องๆอ้พีท กูไม่เห็นน้องมันจะดื้อตรงไหนเลย มีแต่มึงนั้นแหละที่เป็นหมาบ้า คุณย่าอย่าไปฟังมันครับ"
"นั้นสิ ถ้าอย่างน้องดื้อ ในโลกนี้ก็ดื้อกันหมดแหละ โดยเฉพาะเราเจ้าพีท"
"ก็คุณย่าเข้าข้างน้องภูแบบนี้ไง ถึงได้เอาแต่ใจ"
"โหยไอ้บ้า กล้าพูดนะมึง ไม่ละอายใจบ้างหรอว่ะกูถามจริง"
"หุบปากไปเลยไอ้โค้ก"
"ถ้ามึงยังทำนิสัยแบบนี้นะ สักวันมึงจะเสียของที่มีค่าไปที่มึงไม่สามารถหาได้จากที่ไหนแล้ว กูขอเตือน"
"สงสัยช่วงนี้ประจำเดือนมาไม่ปรกติหรือไงเจ้าพีท ห๊ะ ย่าเห็นเราจ้องจะหาเรื่องน้องตลอด ถ้างานมันเครียดก็หาเวลาไปพักบ้างนะลูก"
"ทำไมไม่มีใครเข้าใจพีทเลยสักคน"
"ก็เพราะว่าพีท ิดแต่จะเข้าข้างตัวเองไงลูก กี่ปีแล้วที่น้องบอกว่ารักพีท ย่าไม่เคยเห็นวันไหนที่น้องจะหวั่นไหวกับใครเลยทั้งๆที่มีคนมาจีบน้องไม่รู้เท่าไรแล้วถ้าจะให้วัดกันจริงๆบางคนเขาก็ดีกว่าพีทด้วยซ้ำ แต่น้องก็ยังยืนหยัดที่จะรักพีทมาจนถึงวันนี้ พีทน่ะปากก็บอกว่ารักน้อง แล้วพีทรู้ไหมลูกว่าการกระทำที่พีทบอกว่ารักน้องน่ะ มันคือการรักตัวเอง ย่าไม่อยากให้พีทติดนิสัยนี้จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวนะลูก "
"คุณย่า" ผมก็ต้องนั่งก้มหน้ารับคำของคุณย่าแล้วก็นั่งใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ต่างๆ
"พีท กูจะบอกให้นะ ตั้งแต่มึงมีน้องภูมาในชีวิต กูไม่เคยเห็นวันไหนที่มึงไม่มีความสุขเลย แม้มึงจะเจอปัญหาแต่มึงมีน้องภูอยู่ข้างๆทำให้มึงยิ้มได้ตลอด มึงอยากเสียเขาไปเลย กูมั่นใจนะว่ายังไงน้องภูก็ไม่ทิ้งมึงไปไหนแน่นอน แต่มึงอยากให้คนที่มึงพร่ำบอกว่ารัก ต้องอยู่เพราะความทุกข์เพราะนิสัยเอาแต่ใจของมึงหรอ"
"มีสาระกับเขาก็เป็นด้วยวุ้ย" มิวแซว
"พูดมากเดี๋ยวโดนจูบต่ออหน้าคุณย่านะ" น้องมิวรีบเอามืออุดปากตัวเองแล้วก็ก้มหน้าเขินอาย
"มิวไปตามน้องภูให้ย่าหน่อยลูกไป"
"ครับ"
"ไม่ต้องตามแล้วครับคุณย่าน้องภูมาแล้ว คุณย่ามีอะไรหรอครับ"
"ปั่นจักรยานไปซื้อของให้ย่าหน่อย"
"ได้ครับผม"
"ใส่หมวกไปด้วยนะลูกแดดมันร้อย อ่ะซื้อตามนี้นะ" คุณย่ายื่นรายการของให้พร้อมเงิน
"ที่เหลือทิปนะ"
"จ้า"
"ป่ะมิว เดี๋ยวจะพาไปซิ่ง เราได้จักรยานมาใหม่นะ" มิวมิงห้าพี่โค้กแล้วก็พี่พีท
"ไปเถอะ" พี่โค้กอนุญาตแล้ว
"เรื่องแค่นี้ต้องขออนุญาตด้วยหรอ ชิ พี่โค้ก"
"เอ้ามาค้อนใส่พี่อีก พี่ไม่ได้ว่าอไรสักหน่อย"
"คุณย่ารีบใช้ปล่าครับ เดี๋ยวน้องภูจะเอามือถือใหม่ไปติดฟิลืมกันรอยหน้าปากซอยด้วย"
"ไม่รีบลูก ชั่วโมงหนึ่งทันไหม"
"เหลือเฟือครับ"
แล้วผมก็เอาโทรศัพท์ของผมกับพี่พีทไปติดฟิล์ม แต่ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วก็ไม่มองพี่พีทด้วย
"เป็นไงล่ะมึง เมียไม่พูดด้วย สมน้ำหน้า"
"เดี๋ยวเขาก็ดีกัน ว่าแต่เราเนี่ย ขอพ่อขอแม่เขาหรือยัง "
"เรียบร้อยแล้วครับ ทำตามที่คุณย่าบอกทุกอย่าง"
"ดีแล้ว ไงเจ้าพีท นั่งเป็นหมาป่วยเชียว"
"สงสัยน้องคงโกรธพีทแล้วแน่ๆหน้าพีทน้องยังไม่มองเลย"
"ถ้าเป็นกูนะอย่าว่าแต่หน้าเลย หางตาก็ยังไม่แล"
"มึงอะชอบซ้ำเติม"
"คุณย่าครับ"
"ว่าไงลูกอ้น"
"ป้าแต๋วมาหาน่ะครับ รออยู่หน้าบ้าน"
"เรียกเข้ามานี้เลยลูก หน้าบ้านมันร้อน"
"ครับ" สักพักป้าแต๋วก็เดินเข้ามา
"ป้าแต๋วสวัสดีครับ" ผมกับไอ้โค้กยกมือไหว้ป้าแต๋ว เพื่อนบ้าน
"สวัสดีลูก แล้วเจ้าตัวเล็กไปไหนล่ะเนี่ย"
"ขี่จักรยานไปซื้อของให้คุณย่าน่ะครับ"
"มีอะไรหรือเปล่าแต๋ว"
"แต๋วอยากจะรบกวนหน่อยน่ะค่ะ คือ จะฝากหลานไว้สักครึ่งวันน่ะคะ พอดีไอ้นางมันไม่สบายต้องไปดูมันหน่อยไม่อยากพาไอ้ตัวเล็กมันไป เดี๋ยวจะติดเชื้อที่โรงพยาบาล พ่อมันก็ไม่รู้หายหัวไปไหน"
"ได้สิ เตรียมของใช้มาด้วยนะ"
"ขอบพระคุณค่ะคุณท่าน"
"ไม่ต้องขอบคงขอบคุณหรอก คนกันเอง ไปอุ้มมาไป"
"ค่ะ"
แล้วป้าแต่วก็ออกจากบ้านไปสักพักก็หอบหลานแล้วก็ของใช้มาพะรุงพะรัง เด็กที่เกิดจากการไม่พร้อมของพ่อแม่
คนที่เหนื่อยไปด้วยก็ต้องเป็นปู่ย่าตายาย แต่ก็ยังดีที่ไม่ทำร้ายเขาตั้งแต่เขายังไม่ได้ลืมตามาดูโลก
บางทีทำอะไรไปแล้วก็ต้อรับผิดชอบ หนึ่งชีวิตไม่ใช่ผักหญ้า สร้างเขามาไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่พร้อมก็ตาม
ก็ต้องให้เขาเกิดมาดูโลกใบนี้ .........
"ชื่อเจ้าโปเต้ใช่ไหม" เด็กน้อยอายุปีกว่าๆ นอนมองคุณย่าตาแป๋ว
"ใช่ค่ะ"
"ไหนมาให้ย่าอุ้มหน่อยสิลูก อื้มน่าเกลียดน่าชังจริงเชียว พ่อเอ็งไปเมาที่ไหนละเนี่ย หืมมม"
"ไม่รู้มันค่ะ กลับมาจะตีให้หัวแตก"
"เธอนี้ก็แต๋ว ไปๆ เดี๋ยวไอ้นางมันชะเง้อคอยาว"
"ค่ะ ฝากด้วยนะค่ะ"
"จ้ะ"
แล้วป้าแต๋วก็ออกไป นี้ไอ้ตัวแสบยังไม่กลับมาเลย ไปถึงไหนแล้วเนี่ย ชอบให้ห่วงอยู่เรื่อย
"เดี๋ยวน้องภูกลับมาดีใจแน่ เห็นเจ้าโปเต้เนี่ย"
"หิวข้าว"
"หิวก็ไปทานสิเจ้าโค้กไปเลย ในครัวโน้น"
"ครับ"
"หิวนมไหมลูกโปเต้ หืม "
"ขอพีทอุ้มบ้างได้ไหมครับคุณย่า"
"ได้สิลูก อุ้มดีๆนะ อ่ะ" แล้วคุณย่าก็ส่งเจ้าโปเต้มาให้ผมอุ้ม
"ห้ามฉี่รถพี่พีทนะครับคนเก่ง"
"ลุงพีทดีกว่ามั้งย่าว่า"
"แก่ไปครับคุณย่า ฮ่าๆๆๆ"
"แต่พ่อเจ้าโปเต้อ่ะ รุ่นเดียวกับเจ้าบุ้งนะ"
"ไม่เอาอ่ะ เรียกพี่นั้นแหละดีแล้ว คุณย่าอยากอุ้มเหลนไหม เดี๋ยวพีททำให้"
"ทำกับใครล่ะ เมียเราท้องได้หรือไง"
"อ่าวน้องภูเป็นไงลูกได้ของครบไหม"
"ครบครับ เดี๋ยวน้องภูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับคุณย่า"
"จ้ะ มิวหิวข้าวไหมลูก เจ้าโค้กทานอยู่ในครัวแน่ะ มิวไปทานข้าวไปลูกไป"
"ครับคุณย่า"
คุณย่าอยากอุ้มเหลนไหมเดี๋ยวพีททำให้ ประโยคนี้ก้องอยู่ในหูผมวนไปวนมา พี่พีทอยากมีเหลนให้คุณย่าหรอ
หรือว่าพี่พีทอยากมีเมีย หรือว่าสักวันพี่พีทก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามเพศที่ธรรมชาติกำหนดมา
แล้วผมล่ะ จะไปอยู่ตรงไหนของชีวิตพี่พีท ผมจะมีจุดยืนไหมวันนั้น ผมนั่งคิดวกไปวนมาอยู่ปลายเตียง
แล้วก็ล้มตัวลงนอนราบไปกับเตียง พลิกตัวนอนตะแคงขดตัวไว้ แล้วน้ำตาใสๆมันก็เริ่มไหลออกมา
ไม่ทราบสาเหตุ มันกลัวอย่างบอกไม่ถูก พี่พีทอาจจะเบื่อเด็กดื้อคนนี้แล้วก้ได้ อย่างว่าแหละ ผมมีลูกให้เขาไม่ได้นิ
"พีท น้องขึ้นห้องไปนานแล้วนะลูก ปรกติเห็นเจ้าโปเต้ไม่ได้เลย ต้องรีบมาเล่นกับน้องแล้วล่ะ ไปดูน้องสิลูก"
"เดี๋ยวพีทไปดูน้องก่อนนะครับคุณย่า อ่ะโปเต้อยู่กับคุณย่านะ" แล้วผมก็ส่งเจ้าโปเต้ให้คุณย่าแล้วก็ขึ้นไปดูน้องภู
เปิดประตูเข้าไปภาพแรกที่เห็นคือน้องภูนอนขดตัวหันหลังให้ผม แอบมาหลับหรอเนี่ย สงสัยจะหนาว
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเห็นน้องภูนอนหลับตา แต่มีน้ำตาไหลออกมา เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"น้องภูเป็นอะไรใครทำอะไร บอกพี่มาใครทำอะไร" ผมดึงน้องภูเข้ามากอด น้องภูก็นิ่งไม่ได้ตอบอะไร
มีแต่คราบน้ำตาที่ชุ่มไปทั่วอกของผม นี่ใครทำอะไรยอดดวงใจของผมเนี่ย เขาถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้
"นิ่งซะนะ ไหนใครทำอะไรบอกพี่สิคนดี"
น้องภูส่ายหน้า แล้วก็ซุกหน้าไปที่อกผมเหมือนเดิม
"ไม่มีใครทำอะไรแล้วร้องไห้ทำไม ถ้าเป็นเรื่องที่พี่ดุน้องภูพี่ขอโทษนะ"
น้องภูก็ยังคงส่ายหน้าไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้
"บอกพี่ได้ไหม ใจพี่จะขาดแล้วนะ ใครทำอะไร บอกพี่สิ"
"น้องภูขออยู่คนเดียวได้ไหม" เสียงสั่นเครือพูดออกมา ทำเอาหัวใจผมแทบสลาย
น้องภูหมายความว่ายังไงขออยู่คนเดียวหรือเขาไม่ต้องการผมแล้ว เขาเบื่อผมแล้วใช่ไหม
ไอ้พีทแกมันงี่เง่า เห็นไหม แกมันเอาแต่ใจ แกมันเลว
"น้องภูเกลียดพี่แล้วหรอ"
"เปล่า แต่น้องภูขออยู่เงียบๆคนเดียวสักพักนะ พี่พีทออกไปก่อนได้ไหม"
"ถ้ามันทำให้น้องภูดีขึ้นพี่จะออกไป แต่พี่อยากบอกให้น้องภูรู้ว่า พี่รักน้องภูและจะรักตลอดไป"
"ครับ" น้องภูหอมแก้มผม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผม ผมค่อยๆเดินออกมาจากห้อง
ทั้งๆที่ประตูอยู่แค่เอื้อมแต่มันเหมือนเดินในทะเลทรายหลายพันกิโล มันช่างแสนเหนื่อยเหลือเกิน
ผมปิดประตูห้องแล้วก็ทรุดลงนั่งพิงประตูห้อง แล้วน้ำตาของผมมันก็ไหลออกมา
น้ำตาแห่งความกลัว กลัวว่าจะเสียน้องภูไปอย่างที่ไอ้โค้กมันด่า กลัวว่าน้องภูจะบอกเลิกผม
นี้เป็นครั้งแรกที่น้องภูไม่อยากให้ผมอยู่ข้างๆเขาเวลาที่เขาเสียใจ
ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าที่นั่งร้องไห้จนน้ำตาไหลไม่หยุด..........
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2840479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก